kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

αναρχική συλλογικότητα α π ό π ε ι ρ α

από τίποτα δεν τελείωσε - όλα συνεχίζονται

Λευτεριά στους προφυλακισμένους συντρόφους/ισσες για την υπόθεση των Αμπελοκήπων Μαριάννα Μ, Δήμητρα Ζ, Δημήτρη και Νίκο Ρ. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ,ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ 5 Δεκεμβρίου, Συγκέντρωση, Σύνταγμα 7μμ 6 Δεκεμβρίου, Διαδήλωση, Προπύλαια 6μμ

Το κράτος δολοφονεί.

Το βράδυ της 6ης του Δεκέμβρη 2008, 16 χρόνια πίσω, η δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από την σφαίρα του μπάτσου Ε. Κορκονέα προκαλεί με τραγικό τρόπο, το ξέσπασμα της κοινωνικής οργής απέναντι στις δολοφονικές συμμορίες του κράτους. Οι πρώτες αντιπαραθέσεις με τους κρατικούς δολοφόνους εκδηλώνονται άμεσα στην οδό Μεσολογγίου, στο σημείο της κρατικής δολοφονίας και στα γύρω στενά, ενώ τις αμέσως επόμενες ώρες καταλαμβάνεται από αναρχικούς και αναρχικές και άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες το Πολυτεχνείο αποτελώντας ένα σταθερό σημείο συνάντησης της οργής πολλών περισσότερων ανθρώπων, που κατεβαίνουν αυθόρμητα στο δρόμο. Οι συγκρούσεις με τις αστυνομικές κατασταλτικές δυνάμεις θα γενικευτούν στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας γύρω από την περιοχή των Εξαρχείων. Από τις πρώτες αυτές στιγμές, η ορμητικότητα του κόσμου που πλημμυρίζει την Πατησίων έχοντας το αίσθημα του δικαίου της εξέγερσης απέναντι στην αδικία της δολοφονίας του μικρού Αλέξανδρου που εκφράζεται αυθόρμητα και αυτοσχέδια, δεν μπορεί να ανακοπεί από τα ΜΑΤ. Τα γεγονότα έχουν εξεγερτικά χαρακτηριστικά, απλώνονται γρήγορα σε όλες τις πόλεις της ελληνικής επικράτειας και σύντομα γίνονται ένα μήνυμα αντίστασης ενάντια στην κρατική επιβολή σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η οργή που ξεχύθηκε στους δρόμους με την μαζική και αυθόρμητη μορφή, που αυτή πήρε, μετουσιώθηκε σε συγκρούσεις, καταλήψεις σχολείων και σχολών, δημόσιων κτηρίων και αυτοοργανωμένες ανοιχτές συνελεύσεις, συνθέτοντας έτσι τα εργαλεία και τους τρόπους με τους οποίους οι εξεγερμένοι και οι εξεγερμένες τάραξαν την κοινωνική ειρήνη και επιχείρησαν να θέσουν τόσο τους όρους της αντιπαράθεσης με το καθεστώς όσο και κοινωνικά αγωνιστικά περιεχόμενα μέσα στο πρωτόγνωρο εξεγερσιακό περιβάλλον. Η εξέγερση, ως αποτέλεσμα των κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών όλης της περιόδου, που προηγήθηκε, τόσο κατά το ξέσπασμά της όσο και κατά την εξέλιξή της, φέρνει έντονα τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και τους τρόπους αντίστασης μιας ολόκληρης περιόδου, που προηγήθηκε, σαράντα και πλέον χρόνων από το 73΄ και έπειτα. Όπως, την διαρκή ανοιχτή συνάντηση των αγωνιζόμενων στο Πολυτεχνείο και την γειτονιά των Εξαρχείων ως σημεία στην πόλη σημασιοδοτημένα κοινωνικά από την εξέγερση και τον αγώνα, την μαχητική αντίσταση στην κρατική καταστολή, τις αυτοοργανωμένες προσπάθειες ανάπτυξης κοινωνικών - ταξικών αντιστάσεων και δομών αγώνα, τις αναρχικές - αντιεξουσιαστικές καταλήψεις, την άμεση δράση και την ανάπτυξη μορφών αντιβίας στην βία του καθεστώτος.

Η στιγμή, που ξέσπασε η εξέγερση του Δεκέμβρη, ανήκει σε μια εποχή συνεχών σταδιακών αναδιαρθρώσεων προς όφελος των αφεντικών και κλιμακούμενης επιθετικότητας του κράτους. Μια μακρά διαδικασία μετασχηματισμού των παραγωγικών σχέσεων και συνολικά της κοινωνίας, που προωθείται σταθερά από τα αφεντικά ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 80΄ως αποτέλεσμα της προ υπάρχουσας χρεοκοπίας και συνολικής κρίσης του συστήματος. Μια διαδικασία που θα πάρει καταιγιστική μορφή και χαρακτηριστικά άγριας επιθετικότητας σε όλο κοινωνικό πεδίο, μετά το "ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης" του 08΄ και ειδικότερα στην Ελλάδα, από το 2010 κι έπειτα.

Έτσι, αντίστοιχα, η κρατική καταστολή την περίοδο πριν το ξέσπασμα του Δεκέμβρη, είναι διαρκώς κλιμακούμενη με στιγμές ιδιαίτερης έντασης, δοκιμάζοντας να σπάσει τις κοινωνικές ισορροπίες, που είχαν διαμορφωθεί από τις αντιστάσεις και το κοινωνικό φαντασιακό καθ' όλη τη Μεταπολιτευτική περίοδο. Είναι μια ιστορική φάση που το καθεστώς βρίσκεται σε κατάσταση προετοιμασίας μιας πολύ σκληρότερης αντιπαράθεσης με την κοινωνία σε όλα τα μέτωπα και στο στάδιο του σχεδιασμού, σε ιδεολογικό και κατασταλτικό επίπεδο, μιας συνολικής εκστρατείας για το συντριπτικό χτύπημα των κοινωνικών - ταξικών αντιστάσεων στοχεύοντας ειδικότερα στους αναρχικούς και τις αναρχικές. Η κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι απότοκο αυτής της προετοιμασίας, αυτού του κατασταλτικού σχεδιασμού και της ειδικότερης στόχευσής του.

Η εξέγερση, ως έκρηξη των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων και τομή στον τρόπο αναπαραγωγής των εξουσιαστικών σχέσεων, έθεσε φραγμό στην δολοφονική βία του κράτους και το ανάγκασε προς στιγμή σε αναδίπλωση των σχεδιασμών του. Έσπασε τις επιβαλλόμενες από τα πάνω κοινωνικές νόρμες και απελευθέρωσε την έκφραση μιας ευρύτατης κοινωνικής δυναμικής που ασφυκτιούσε. Ράγισε την πλαστή εικόνα ευμάρειας και εκδημοκρατισμού, που ήθελε να εμφανίζει το καθεστώς, και αιφνιδίασε το πολιτικό προσωπικό του, που αρέσκονταν να θριαμβολογεί για το τέλος της ιστορίας.

Εν μέσω αυτού του αιφνιδιασμού και υπό το φόβο απρόβλεπτων συνεπειών, που θα μπορούσαν να προκληθούν μέσα από την δυνατότητα αναζωπύρωσης και μεγαλύτερης εξάπλωσής της, η εξέγερση δε χτυπήθηκε σαρωτικά από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η αρχική της ορμή καταλάγιασε σταδιακά συναντώντας τα οργανωτικά, πολιτικά και κοινωνικά όρια της, αποτέλεσε όμως αναμφισβήτητα ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο πέραν του φραγμού που έθεσε στη βία του κράτους, έκανε σκόνη εδραιωμένες βεβαιότητες περί του ανέφικτου ενός γενικευμένου ξεσηκωμού, χάραξε βαθιές τομές σε βαλτωμένους από την συναίνεση κοινωνικούς τόπους και γέννησε ένα σύμπαν απελευθερωτικών δράσεων και αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων από την πρώτη στιγμή του ξεσπάσματός της και όλο το αμέσως επόμενο διάστημα.

Τροφοδότησε την αντίσταση, που αναπτύχθηκε από τα κάτω τα επόμενα χρόνια, και πήρε πολύ δυναμικά χαρακτηριστικά τουλάχιστον μέχρι και τον Φλεβάρη του 2012, απέναντι στην πιο βίαιη και ραγδαία αναδιάρθρωση των πολιτικοοικονομικών σχέσεων εξουσίας. Μια δυναμική αντίσταση που δημιούργησε σοβαρά ρήγματα στο καθεστώς, αλλά εξάντλησε γρήγορα τις δυνατότητες της μαχητικής διαμαρτυρίας και του αυθορμητισμού της, χωρίς να καταφέρει να ανακόψει την συνολική επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου. Η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας οργάνωσης του αναρχικού κινήματος, αποσαφήνισης των πολιτικών γραμμών και διαδικασιών του, διεύρυνσης της απεύθυνσής του καθώς και της συγκρότησης ενός αυτόνομου, αδιαμεσολάβητου και αυτοοργανωμένου ανατρεπτικού κοινωνικού - ταξικού κινήματος, που θα μπορέσει να αντισταθεί αποτελεσματικά και να αντεπιτεθεί, αποτελεί την ουσιαστική κινηματική παρακαταθήκη όλης αυτής της περιόδου, συμπεριλαμβανομένης της εξέγερσης του Δεκέμβρη.

Σήμερα, η ακραία φτωχοποίηση των «πληβειακών» και η προλεταριοποίηση τμήματος των μικροαστικών στρωμάτων, που σημαίνει αντίστοιχα το πέρασμα μεγάλου μέρους του πληθυσμού σε ένα καθεστώς εξαίρεσης, και στη διαμόρφωση μιας συνθήκης καθορισμού και διαχείρισής του από το κράτος ως "πλεονάζοντα πληθυσμό", προϋποθέτει την ενίσχυση του κατασταλτικού του ρόλου σε ευρύ κοινωνικό επίπεδο. Έτσι, το κράτος επιχειρεί να συντρίψει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις και να προωθήσει εδώ και τώρα, την υλική και ιδεολογική συγκρότηση του εθνικού κορμού με ολοκληρωτικούς όρους, απέναντι στον "εσωτερικό εχθρό", στην κοινωνική οργή που παράγεται καθημερινά σε ένα περιβάλλον διογκούμενης φτώχειας και στην δυναμική μιας εξεγερσιακής αμφισβήτησης αυτής της συνθήκης από τα κάτω.

Η μακρόχρονη εκστρατεία του κράτους σε νομικό, προπαγανδιστικό και αστυνομικό επίπεδο, έχει επιτύχει σημαντικά πλήγματα κατά της αντίστασης, έχει θέσει υπό την κατοχή του μεγάλο μέρος του κοινωνικού χώρου και έχει καλύψει σε μεγάλο βαθμό κάθε έκφραση δημόσιου λόγου από τον μονόλογο της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, επιχειρώντας να συμπιέσει και να απομονώσει κάθε δυνατότητα αμφισβήτησης των επιλογών και της κυριαρχίας του.Σήμερα, 16 χρόνια μετά την εκτέλεση του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου η δολοφονική φύση του κράτους ως μηχανισμού εξουσίας συνεχίζεται ασταμάτητα. Στα καθημερινά ναυάγια μεταναστών/ριών στην αιματοβαμμένη θάλασσα του Αιγαίου και στα χερσαία σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ως αποτέλεσμα της ανοιχτά φασιστικής-ρατσιστικής μεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους και της ΕΕ, οπού τα pushbacks αποτελούν πλέον ένα διαρκές συστηματοποιημένο έγκλημα για την διαχείριση των μεταναστευτικών ροών.Στις αστυνομικά κατεχόμενες πόλεις, στο Πέραμα όπου οι μπάτσοι εκτέλεσαν τον 17χρονο Ρομά, Νίκο Σαμπάνη ή στην Θεσσαλονίκη όπου τραυμάτισαν με σφαίρα στο κεφάλι 16χρονο Ρομά Κώστα Φραγκούλη. Στις διαδηλώσεις, όπου η μανιώδης βαρβαρότητα των μονάδων καταστολής στο Βόλο είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο του Βασίλη Μάγγου. Είναι αδύνατον να μην διακρίνει κανείς την ομοιότητα μεταξύ αυτών των γεγονότων με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, υπενθυμίζοντας με τον πλέον τραγικό τρόπο ότι μας έμαθε ο Δεκέμβρης, ότι δηλαδή οι μόνοι που μπορούν να βάλουν φρένο στη δολοφονική φύση του κράτους είναι οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι, που όταν οργανώνουν την δύναμη τους, όταν εξεγείρονται, μπορούν να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα.Η ένταση της βίας του κράτους προς τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες και τον κόσμο που αγωνίζεται, αποτελεί κομμάτι της ευρύτερης αντιεξεγερτικής πολιτικής, της κατεύθυνσης σε ολοκληρωτικά μοντέλα διαχείρισης αλλά και επίδικο την υποταγή των από κάτω στις κυρίαρχες τάξεις.Το σύστημα εν μέσω μιας πολυεπίπεδης κρίσης επιχειρεί να θωρακιστεί απέναντι στην οργή των καταπιεσμένων. Αυτή η μορφή πυγμής από μεριάς κράτους αποτυπώνεται σε όλα τα πεδία. Από την βίαιη αντιμετώπιση των διαδηλώσεων, την αστυνομία στα Πανεπιστήμια, την ανοιχτά φασιστική μεταναστευτική πολιτική και την περιστολή των συνδικαλιστικών εργαλείων και δικαιωμάτων και των ελευθεριών ευρύτερα. Μέχρι τις εκστρατείες εκκένωσης των καταλήψεων, τις συνεχείς διώξεις αγωνιστών και φυλακίσεις αναρχικών, την αυταρχικοποίηση του ποινικού κώδικα και την κατοχή των Εξαρχείων.Ταυτόχρονα οι συνεχείς αθωώσεις δολοφόνων και βιαστών μπάτσων δίνουν ένα σαφές μήνυμα. Η αθώωση και πολιτική υπεράσπιση από το κράτος των δολοφόνων του Νίκου Σαμπάνη, η πρόσκαιρη αποφυλάκιση του Ε. Κορκονέα, η ατιμωρησία των βιαστών του κολαστηρίου-ΑΤ Ομόνοιας αποτελούν έμμεση πολιτική δήλωση προς του φρουρούς της εξουσίας. « Δολοφονήστε, βιάστε, αυθαιρετήστε. Ό,τι και να κάνετε θα την βγάλετε καθαρή. »Ωστόσο την ίδια περίοδο και το ίδιο το κράτος συνάντησε τα όρια της επιθετικότητάς του, όσες φορές βρέθηκε απέναντι σε μαζικές αντιστάσεις, που έφεραν την δυνατότητα ευρύτερης κοινωνικής σύνδεσης και μετωπικής μαχητικής αντιπαράθεσης, καθώς επίσης και όταν βρέθηκε μπροστά στο απρόβλεπτο ξέσπασμα της κοινωνικής οργής όπως συνέβη στα γεγονότα της Ν. Σμύρνης.Η εκδήλωση μιας νέας γενικευμένη εξέγερσης, ιδιαίτερα μέσα σε ένα ασταθές κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, θα στοιχειώνει πάντα τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά. Το κράτος προετοιμάζεται σήμερα για να μπορέσει να καταστείλει τα επόμενα εξεγερτικά ξεσπάσματα στη γέννησή τους, αλλά όχι μόνο γι' αυτό. Γιατί, αν το σημαντικότερο διακύβευμα της εξουσίας είναι η ολοκληρωτική συντριβή της εξέγερσης, αυτό δεν συνίσταται μόνο στην αποφασιστικότητα του κράτους να την πνίξει στρατιωτικά στον κατασταλτικό τρόμο και στην ικανότητα του να την απονοηματοδοτήσει ιδεολογικά τη στιγμή, που ξεσπάει απειλώντας να σαρώσει τις βεβαιότητες και τις ισορροπίες αυτού του κόσμου. Η συντριβή της εξέγερσης συνίσταται, επίσης, στην προληπτική καταστολή της στα μυαλά και στις συνειδήσεις των καταπιεσμένων. Η κρατική τρομοκρατία, η επιχείρηση λήθης και εμπέδωσης κοινωνικά της ιστορικής ματαίωση της, στοχεύουν επιπλέον όλες εκείνες τις μικρές και μεγάλες κινήσεις αντίστασης, ανυποταξίας, αγωνιστικής συνάντησης και οργάνωσης των από κάτω που κρατούν ζωντανό το πνεύμα της εξέγερσης, τροφοδοτούν τα επόμενα ξεσπάσματά της και τροφοδοτούνται από αυτήν.Η 6η του Δεκέμβρη δεν είναι απλά μια ημερολογιακή επέτειος. Αντιθέτως, αποτελεί ημέρα μνήμης, αντίστασης και αγώνα.

Η νύχτα του Δεκέμβρη του 08΄και οι μέρες που ακολούθησαν ανέδειξαν ότι ο μοναδικός τρόπος για να περάσουμε στην αντεπίθεση και να απαντήσουμε στην πίεση, που δεχόμαστε, είναι ο συλλογικός και καθημερινός αγώνας, η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη. Γιατί το θέμα δεν είναι απλά να θέλουμε να επαναλάβουμε εκείνο τον Δεκέμβρη αλλά να δημιουργούμε τις συνθήκες για τους επόμενους Δεκέμβρηδες και το εξελικτικό προχώρημα τους καθημερινά και στο σήμερα.

τίποτα δεν τελείωσε - όλα συνεχίζονται