kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Ανοιχτή Αντικατασταλτική Συνέλευση

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΗ

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΣΤΟ ΑΝΩ ΚΕΝΤΡΟ

Στις 28/10, μια παρέα ατόμων είχε βγει στο πάρκο του εργατικού κέντρου (Ε.Κ.Θ.) ανάμεσά τους και ένα 3 μηνών βρέφος. Μέχρι που μια ομάδα Δελτάδες, κατευθύνθηκαν προς τα πάνω τους για τυχαίο έλεγχο, ο οποίος κατέληξε σε ξύλο και σύλληψη του πατέρα του βρέφους μαζί με έναν φίλο του, όταν αυτός ζήτησε από τους μπάτσους να μην πλησιάσουν το παιδί του. Με αφορμή αυτό το περιστατικό, αλληλέγγυος κόσμος, κάλεσε πορεία ενάντια στην αστυνομική βία, η οποία κατέληξε στο πάρκο Ε.Κ.Θ., με μικροσυμπλοκές μεταξύ κάποιων ανθρώπων της πορείας και των μπάτσων. Μετά το τέλος της πορείας οι μπάτσοι κατέφυγαν σε ανθρωποκυνηγητό και με λύσσα κυνήγησαν τον αλληλέγγυο κόσμο, χτύπησαν συντρόφισσες, έριξαν χημικά σε μαγαζιά πέριξ και εντός της οδού Γκαρμπολά. Μετά από την απροκάλυπτη τρομοκρατία που έσπειραν στη γειτονιά, κατέφυγαν σε 2 προσαγωγές και 2 συλλήψεις.

Με αφορμή αυτά τα γεγονότα, αλληλέγγυοι άνθρωποι ξεκινήσαμε την ανοιχτή αντικατασταλτική συνέλευση, σαν τόπο συνάντησης και συζήτησης του κοινού και επιτακτικού προβλήματος της καταστολής. Αποφασίσαμε να έχουμε παρουσία στις γειτονιές του άνω κέντρου με εξώστρεφες δράσεις στο σκεπτικό πως η ίδια η γειτονιά πρέπει να προστατεύσει τους χώρους και τους ανθρώπους της. Θέλουμε να σχεδιάζουμε και να οργανώνουμε συλλογικά τις απαντήσεις και τις αντιστάσεις μας στα φαινόμενα καταστολής εντός αλλά και εκτός της γειτονιάς.

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Πως στεκόμαστε-κοιτάμε-αντιδρούμε σε φαινόμενα καταστολής;

Για πόσο ακόμη όμως θα συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τις διάφορες εκφράσεις της καταστολής με αδιαφορία ή να τις κρίνουμε ως μεμονωμένες ή τυχαίες; Όταν οι μπάτσοι απειλούν μια παρέα με μωρό στην πλατεία, όταν δέρνουν και συλλαμβάνουν έναν γονιό που λέει μην αγγίζεις το παιδί μου, και συλλαμβάνουν και έναν φίλο για ξεκάρφωμα, πρέπει να αναρωτηθούμε: χωράμε πια στις πλατείες μας;

Είναι η καταστολή ένα φαινόμενο αποκομμένο από άλλα κοινωνικά φαινόμενα και από την πραγματικότητα;

Η εντατικοποίηση των φαινομένων καταστολής, δεν είναι τυχαία και δεν είναι αποσυνδεδεμένα από άλλα κοινωνικά φαινόμενα και κοινωνικές δυναμικές, που αλλάζουν μορφή στην καθημερινότητα, τον χώρο, τον χρόνο και την ποιότητα ζωής και ελευθερίας μας. Συντελείται μια αλλαγή στο άνω κέντρο, το κόστος ζωής, τα ενοίκια ανεβαίνουν. Για παράδειγμα, στην γειτονιά της Γκαρμπολά σχεδιάζουν να ανοίξουν ξενοδοχείο. Σε μια πολυεθνική γειτονιά της πόλης, όπου υπάρχουν και δραστηριοποιούνται άνθρωποι και εκτός της λογικής της κατανάλωσης, ένα ξενοδοχείο σημαίνει πλήρη υποταγή στην λογική της κατανάλωσης, με τιμές απλησίαστες. Φαίνεται πως αν και δεν χωράμε εμείς, χωράνε οι καταναλωτές τουρίστες, αν δεν χωράς εσύ που δεν σου φτάνουν για το σούπερ μάρκετ, θα χωρέσει αυτός που δεν του ρουφάνε το μισθό τα νέα ανεβασμένα ενοίκια που ονειρεύεται ο σπιτονοικοκύρης σου. Αν δεν χωράει η ζωή, χωράει το χρήμα, και η αστυνομία είναι εδώ για να διασφαλίσει αυτήν την πραγματικότητα.

Ποιές χωρούν και ποιές όχι στις γειτονιές, στις πόλεις μας;

Οι άνθρωποι που δεν χώραμε στον ελλαδικό χώρο πληθαίνουμε, κάποιοι δεν χωράμε απλά και μόνο επειδή υπάρχουμε, από τον Μοχάμεντ Αζίζ Καμράν τον ντελιβέρα που βασάνισαν και σκότωσαν οι μπάτσοι στην Αθήνα, στον Γιάννη Σαμπάνη μπαμπά του δολοφονημένου Νίκου που τώρα στοχοποιήθηκε από μπάτσους και δικαστές, στα παιδιά του σχολείου που με τον νέο ποινικό κώδικα μπορούν από το πάρκο να καταλήξουν στο αναμορφωτήριο.

Κάποιοι άνθρωποι πάλι δεν χωράμε (και) γιατί τολμάμε να πούμε "φτάνει" και να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο. Οι εποχικοί πυροσβέστες διεκδηκόντας την μονιμοποίηση τους, σε έναν τόπο που κάθε καλοκαίρι καίγεται, φάγανε ξύλο, προσαγωγές και δακρυγόνα από τους μπάτσους. Εκπαιδευτικοί του Πειραιά που διαμαρτύρονται με αποχή μαζί με τους μαθητές διώκονται πειθαρχικά αλλά και ποινικά με τις νέες κατηγορίες της "φωνασκίας σε δημόσιο χώρο". Άνθρωποι της πόλης που οργανώνονται και διαδηλώνουν κατά της επίθεσης στο πάρκο τρώνε δακρυγόνα, ξύλο, προσαγωγές και συλλήψεις, με τους μπάτσους να σπάνε το συνεργατικό μαγαζί Κοντραμπάντο στην Γκαρμπολά.

Οπότε: Πότε μπορεί να δούμε την καταστολή μπροστά μας;

Η καταστολή 'κρέμεται από πάνω μας' όταν διεκδικούμε τον αυτονόητο χώρο-χρόνο-ποιότητα ζωής και ελευθεριάς που μας αναλογεί, και ιδιαίτερα όταν αυτή τη διεκδίκηση τη δυναμώνουμε κανοντάς τη συλλογική. Όταν αρνούμαστε να υποτιμάται και να υποβαθμίζεται συνεχώς και όλο και περισσότερο η αξία της ζωής και η ελευθερία μας.

Η καταστολή εμφανίζεται όταν δηλαδή δεν αδιαφορούμε, όταν απορούμε, όταν αναστατωνόμαστε. Όταν αυτή η στάση μας έχει σαν αποτέλεσμα το να μην πειθαρχούμε, να μην αναθέτουμε τις ζωές μας σε άλλες δυνάμεις (π.χ. κόμματα, θεούς κλπ.), αλλά να αντιστεκόμαστε και μέσα από αυτά που ενεργητικά αρνούμαστε και αυτά που επιδιώκουμε, να διεκδικούμε και να παίρνουμε τις ζωές μας με όλη την αξία τους στα σοβαρά και στα χέρια μας. Όταν επιχειρούμε να ασκούμε την ελευθερία μας, προσπαθώντας να απελευθερώνουμε και να καλλιεργούμε πτυχές της ύπαρξής μας, ατομικά και συλλογικά.

ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Όμως η καταστολή δεν μας τρομάζει. Απέναντι σε λογικές κοινωνικού κανιβαλισμού ατομικισμού και ανταγωνισμού από τη μία και ματαίωσης-ηττοπάθειας, προσωπικής απόσυρσης από την άλλη, προσπαθούμε να στεκόμαστε δίπλα η μία στην άλλη, ανοίγοντας χώρο στη γνωριμία, τον διάλογο, την επανοικειοποίηση των δημόσιων χώρων και τη συλλογική διεκδίκηση των αυτονόητων (και μη) για τις ζωές μας. Μένουμε και δρούμε στις γειτονιές, τα πάρκα, και τις πλατείες ενώ στεκόμαστε αλληλέγγυα στους κοινωνικούς αγώνες που αναδύονται με διαφορετικά μέσα και σε διαφορετικά μέτωπα της κοινωνικής ζωής.

Οι άνθρωποι που μένουμε και δραστηριοποιούμαστε στις γειτονίες του Άνω Κέντρου να μην συνηθίσουμε την βαρβαρότητα. Οι άνθρωποι στα κάτω της κοινωνίας της πόλης δεν θα κανιβαλιστούμε μεταξύ μας. Ζούμε στην ίδια γειτονιά και θα συνεχίσουμε να χωράμε παρά την ανασφάλεια που θέλουν να σπείρουν οι οργανωμένες επιθέσεις των μπάτσων και του δικαστικού και νομικού μηχανισμού. Να πάρουμε μαζί την πλατεία, να γνωριστούμε, να συζητήσουμε και να δούμε πως θα σταθούμε ο ένας για την άλλη.

ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ

eng

THE GREATEST VIOLENCE IS LEGAL

THE EVENTS OF THE LAST DAYS IN UPPER CENTRE

On 28/10, a group of people had gone out in the park of the Labour Centre (E.K.Th.), among them a 3-month-old infant. Until a group of Delta Police, headed towards them for a random check, which resulted in a beating and arrest of the infant's dad along with a friend, when he asked the cops to stay away from his child. On the occasion of this incident, people in solidarity called a march against police violence, which ended up in the E.K.Th. park, with minor skirmishes between some people of the march and the cops. After the end of the march, the cops resorted to a manhunt and chased with rage the people in solidarity, beat comrades, threw chemicals at shops around and inside Garbola street. After the overt terror they sowed in the neighbourhood, they resorted to 2 arrests and 2 detentions.

On the occasion of these events, people in solidarity started the open anti-repression assembly as a place to meet and discuss the common and urgent problem of repression. We decided to have a presence in the neighbourhoods of the upper centre with extroverted activities and events on the premise that the neighbourhood itself must protect its spaces and its people. We want to plan and organize collectively our responses and resistances to the phenomena of repression inside and outside the neighborhood.

REPRESSION

How do we stand-see-respond to phenomena of repression?

But for how much longer will we continue to treat the various expressions of repression with indifference, or judge them as isolated or random? When the cops threaten a friend group with a baby in the square, when they beat and arrest a parent who says don't touch my child, and arrest a friend to make a show of it, we have to ask ourselves: do we even fit in our squares anymore?

Is repression a phenomenon disconnected from other social phenomena and from reality?

The intensification of phenomena of repression is not accidental and not disconnected from other social phenomena and social dynamics that are changing the shape of our everyday life, space, time and quality of life and freedom. A change is taking place in the upper centre, the cost of living is rising, rents are rising. For example, in the neighborhood of Garbola there are plans to open a hotel. In a multinational neighborhood of the city, where people also exist and operate outside the logic of consumption, a hotel means complete submission to the logic of consumption, with prices that are unattainable. It seems that although we don't fit anymore, consumer tourists do fit. If you, a person who cannot afford supermarket prices, do not fit, someone else fits, someone whose salary is not being sucked out by the newly raised rents your landlord is dreaming of. If life doesn't fit, money does, and the police are here to ensure that reality.

Who does and doesn't fit in our neighborhoods, in our cities?

People who do not fit in the territory of greece are multiplying, some of us do not fit simply because we exist, from Mohamed Aziz Kamran the delivery driver who was tortured and killed by the cops in Athens, to Yannis Sambanis -the dad of the murdered Nikos- who is now being targeted by cops and judges, to the school children who under the new penal code can end up in juvy after a day out in the park.

Then there are some people who do not fit (also) because we dare to say "enough is enough" and demand something better. Seasonal firefighters demanding permanent work contracts, in a territory which is on fire every summer, have been beaten, detained and tear-gassed by the cops. Teachers in Peireaus who protested with walkouts alongside their students are being prosecuted under disciplinary codes, and under penal law with the new charge of "shouting in a public place". People of the city organizing and protesting against the attack in the park are tear gassed, beaten, arrested and detained, with cops charging into and breaking up the Kondrabando co-operative store in Garbola street.

So: When might we find repression in front of us?

Repression 'hangs over us' when we claim the space or time or quality of life and freedom that is obviously our due. Especially when we strengthen this claim by making it collective. When we refuse to let the value of our life and freedom constantly and increasingly get devalued and degraded.

In other words, repression occurs when we are not indifferent, when we question, when we are upset. When this attitude results in us not being disciplined, not delegating our lives to other forces (e.g. parties, gods, etc.), but instead it results to us resisting. Resisting by actively denying what they want our lives to be, resisting by pursuing our wants, by taking our lives in all their value seriously and in our own hands. When we attempt to exercise our freedom, seeking to liberate and cultivate aspects of our being, individually and collectively.

RESPONDING TO REPRESSION

But repression does not scare us. Against the logic of social cannibalism, individualism and competition on the one hand and hopelessness-defeat, personal withdrawal on the other, we try to stand next to each other, making room for acquaintance, dialogue, the re-appropriation of public spaces and the collective assertion of what is (and is not) self-evident for our lives. We live and are active in neighborhoods, parks, and squares while standing in solidarity with the social struggles that emerge through different means and on different fronts of social life.

Us people who live and are active in the neighbourhoods of the Upper Centre should not get used to barbarism. The people from bellow of the city's society will not cannibalize each other. We live in the same neighborhood and we will continue to fit in despite the insecurity that the organized attacks of the cops and the judicial and legal system want to sow. Let's take the square together, let's get to know each other, discuss and see how we can stand up for each other.

IN A WORLD WHERE EVERYTHING IS REPRESSED WE ARE ALL ILLEGAL