Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2024 στις 12.00
Συγκέντρωση/μικροφωνική
Το βράδυ της Πέμπτης 21 Νοεμβρίου στην Πανεπιστημιούπολη Πατρών, οι αυτόνομοι εθνικιστές της Πάτρας προέβησαν σε «ενημερωτική δράση» με ρατσιστικά, εθνικιστικά και χιτλερικά σύμβολα (σβάστικες, στοχάδια) σε τοίχους αλλά και σε πανό του Φ.Σ. Βιολογικού σχετικό με την φοιτητική μέριμνα και τον αγώνα υπεράσπισης των ταξικών μας συμφερόντων εντός των σχολών. Το βράδυ της επόμενης μέρας πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από το Ελευθεριακό Σχήμα Πανεπιστημίου Πατρών στον χώρο της Πανεπιστημιούπολης, με σβήσιμο των φασιστικών συμβόλων/ συνθημάτων. Επίσης, τον τελευταίο καιρό βλέπουμε μια προσπάθεια από νέες ομάδες φασιστών να δημιουργούν κλίμα εθνικισμού, αναπαράγοντας εθνικιστικά ιδεολογήματα στους τοίχους της γειτονιάς της Αγυιάς, η οποία δεν μπορεί να μας σταθεί αδιάφορη και ασύνδετη με το συγκεκριμένο γεγονός.Η συνεχής διεκδίκηση χώρου μέσα στο δημόσιο πεδίο από τους φασίστες, αλλά και η επανεμφάνιση μιας σειράς άλλων φασιστικών - νεοναζιστικών μορφωμάτων, κάνουν ξεκάθαρο πως υπάρχει ανάγκη διαρκούς επαγρύπνησης του αντιφασιστικού κινήματος. Να μην αφήσουμε σπιθαμή γης στους φασίστες σε γειτονιές, σχολεία, σχολές, χώρους εργασίας , αλλά και στις συνειδήσεις.
Καλούμε σε συγκέντρωση/μικροφωνική την Τρίτη 26.11 στις 12:00 στην Εστία του Πανεπιστημίου Πατρών.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ
Στον απόηχο της καπιταλιστικής κρίσης και των μνημονίων - όπου για την σωτηρία των τραπεζών χρησιμοποιήθηκαν πρακτικές αφαίμαξης της κοινωνικής βάσης - ο φιλελευθερισμός συνεχίζει να καταρρίπτει τις συλλογικές διεκδικήσεις, προτάσσοντας τον ατομικισμό και ξεριζώνοντας τις κεκτημένες κοινωνικές αξίες που μέχρι πρότινος θεωρούνταν δεδομένες. Η αντιμετώπιση της ανθρώπινης ζωής με όρους κόστους - κέρδους, έχει οδηγήσει σε μια σειρά επιθέσεων κατά της εργατικής - και όχι μόνο - τάξης. Η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής καταδεικνύεται από τις κρατικές/καπιταλιστικές δολοφονίες όπως αυτές των 57 νεκρών στα Τέμπη, των τουλάχιστον 550 νεκρών μεταναστ(ρι)ών στο ναυάγιο της Πύλου και των αμέτρητων δολοφονημένων στα σύνορα,των αντιεργατικών νομοσχεδίων που οδηγούν σε καθημερινά θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα,των χιλιάδες νεκρών από την περίοδο της πανδημίας που συνεχώς αυξάνουν λόγω της υποβάθμισης της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης,της υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης και των ρατσιστικών και ομοφοβικών δολοφονιών. Οι φασιστικές ρητορικές που κατά την διάρκεια των μνημονίων εκφράζονταν κυρίως από συγκεκριμένες φασιστικές ομάδες όπως η Χ.Α., πλέον διαχέονται σε ολόκληρη την κοινωνία από κυβερνητικούς εκπρόσωπους και θεσμούς που προωθούν μια απολυταρχική και «αντιανθρωπιστική» αντίληψη. Επομένως, οι ρητορικές αυτές διεισδύουν στον κοινωνικό ιστό μέσω θεσμικών οδών, ενισχύοντας και κανονικοποιώντας την ηθική και αξιακή κατάπτωση της σημερινής πραγματικότητας.
Σε μία τέτοια συνθήκη, οι μπάτσοι πρωτοστατούν στις ρατσιστικές δολοφονίες αφού αποτελούν τα εκτελεστικά τσιράκια του κράτους. Στις 21 Σεπτεμβρίου βασανίζεται και δολοφονείται βάναυσα ο μετανάστης Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα. Ένα περιστατικό κρατικής ρατσιστικής βίας που έρχεται να προστεθεί στην μακριά λίστα των ρατσιστικών δολοφονιών της ΕΛΑΣ - ενός σώματος βαθύτατα εμβαπτισμένου σε φασιστικές ρητορικές και συνδεδεμένου από περιστατικά βασανισμών, βιασμών και άλλων δολοφονιών, μέχρι και με κυκλώματα trafficking και ναρκωτικών. Άλλωστε, η αντιμετώπιση των μεταναστ(ρι)ών από το ελληνικό κράτος είναι δομική απόφαση και έχει διττή φύση. Από τη μια, το μεταναστευτικό υποκείμενο αποτελεί φτηνό εργατικό δυναμικό για την εγχώρια παραγωγή - που πρέπει όμως να παραμένει υποβαθμισμένο (χωρίς χαρτιά, πολιτογράφηση κλπ) για να παραμένει «οικονομικά προσιτό». Από την άλλη, αποτελεί τον εξωτερικό εχθρό του έθνους, τονώνοντας την εθνική ενότητα και αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη από την ταξική πάλη και την εκμετάλλευση που υφίσταται από το κράτος και τον καπιταλισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πολιτική της Ε.Ε. για τις μεταναστευτικές ροές που ανοιχτά προωθεί τα δολοφονικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα pushbacks, ενώ παράλληλα όταν υπάρχει έλλειψη φτηνού εργατικού δυναμικού παραχωρεί άδειες εργασίας. Πέρα από αυτό, η τάση του ελληνικού κράτους προς ένα ολοκληρωτικό μοντέλο διαχείρισης, παρέχει πλήρη συγκάλυψη των εν λόγω εγκλημάτων, δίνοντας πρακτικά το «ελεύθερο» στους μπάτσους να δρουν ελεύθεροι.
Το ολοκληρωτικό κρατικό μοντέλο διαχείρισης, έχει οδηγήσει σε ένα κράτος και μια οικονομία ρυθμιστή των πάντων. Τα πρόσφατα παραδείγματα των κρατικών και καπιταλιστικών εγκλημάτων των υποκλοπών, των Τεμπών, της Πύλου,της διαχείρισης της πανδημίας,της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης και των εργατικών ατυχημάτων, έχουν δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα όπου η συνεχής υπονόμευση της ανθρώπινης ζωής αποτελεί τη μόνη σταθερά. Επιπροσθέτως, ο επιβαλλόμενος ταξικός χαρακτήρας της πραγματικότητας αυτής οδηγεί στην πλήρη απαξίωση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Η κοινωνική βάση αδυνατεί να εξασφαλίσει τα απαραίτητα είδη πρώτης ανάγκης-λόγω ακρίβειας- να καλύψει απαραίτητα ιατρικά έξοδα- λόγω της κατάρευσης των δημόσιων νοσοκομείων - να εισαχθεί στα δημόσια και "δωρεάν" πανεπιστήμια-λόγω των ταξικών φραγμών- με αποτέλεσμα οι από τα κάτω να βρίσκονται υπό των ορίων της αξιοπρεπής διαβίωσης. Οπότε, σε ένα σύστημα διακυβέρνησης και οργάνωσης της κοινωνίας όπου υπάρχει ολοκληρωτική επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου, ο αντιανθρωπιστικός χαρακτήρας είναι κυρίαρχος ενώ κάποιες ζωές αξίζουν περισσότερο και κάποιες λιγότερο.
Αυτή η ηθική κατάπτωση του καπιταλισμού - που ενέχει και το κράτος όντας βασικός ρυθμιστής της κίνησης του κεφαλαίου - δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαία. Η «οικονομίστικη»/»κεφαλαιοκρατική» προσέγγιση της πραγματικότητας (δηλαδή με κριτήριο το κόστος - κέρδος) οδηγεί αναπόφευκτα σε μια βαθιά υποβάθμιση της αξίας της ανθρώπινης ζωή, αλλά και της ζωής εν γένει (λόγου χάρη η αντιμετώπιση της φύσης και του περιβάλλοντος από το κεφάλαιο). Δεν πρόκειται για μια απλή αξιακή κρίση, αλλά για έναν δομικό ξεριζωμό των κεκτημένων και δεδομένων αξιών.Για παράδειγμα η ζωές των κρατουμένων, και κατά συνέπεια η σημασία της ανθρώπινης ζωής, ευτελίζονται μέσω των απάνθρωπων συνθηκών κράτησης και των ρατσιστικών επιθέσεων.Η "αυτοκτονία" του 29χρονου από το Μπαγκλαντές μέσα στο Α.Τ Ομόνοιας στη 1 Οκτώβρη 24, δέκα μέρες μετά την δολοφονία του Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ, επιβεβαιώνει δυστυχώς αυτή την συνθήκη. Το κράτος από τη μεριά του, προσπαθεί να διατηρεί την ομαλή ροή του κεφαλαίου διαμέσου της εθνικής ενότητας. Δεν είναι εξάλλου λίγες οι φορές όπου κατά την διάρκεια της παγκόσμιας ιστορίας υπήρξαν απολυταρχικά, δικτατορικά, ναζιστικά και φασιστικά κράτη, όπου ο εθνικιστικός χαρακτήρας ικανοποιούσε τις ανάγκες του κεφαλαίου, ενώ απέστρεφε την κοινή γνώμη από τους πραγματικούς δυνάστες της - το κράτος και το κεφάλαιο.
Στα κράτη του σήμερα, όπου οι κοινωνικές αντιστάσεις έχουν εξαλειφθεί και η κοινωνία έχει απογυμνωθεί από την συλλογική και ταξική συνείδηση, ο φιλελευθερισμός έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις επέλασης του κεφαλαίου. Η απειλή της φασιστικής οργάνωσης του κράτους και της κοινωνίας δεν είναι τόσο άμεση - αν και πάντα θα παραμονεύει, καθώς το υπάρχον σύστημα εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία του καπιταλισμού. Παρόλα αυτά, ο εκφασισμός της κοινωνίας παραμένει και ξεπροβάλει μέσα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οι κανιβαλιστικές συμπεριφορές που αναδύονται καθημερινά, επιβεβαιώνουν πως πολλοί και πολλές θα πατήσουν επί πτωμάτων για να διασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Μέσα σ' αυτόν τον αλληλοφαγωμό, οι λαγοί και τα τσιράκια του κράτους μέσω των ΜΜΕ εκφράζουν ρητορικές μίσους, κανονικοποιώντας την πραγματικότητα αυτή και ελέγχοντας τις κοινωνικές αντιδράσεις. Οι συνεχείς επιθέσεις σε άτομα ΛΟΑΤΚΙ, σε θηλυκότητες, σε μετανάστ(ρι)ες και πληθυσμιακές μειονότητες (πχ Ρομά) και σε κοινωνικούς(-ες) αγωνιστ(ρι)ές επιβεβαιώνουν την κανονικοποίηση της βίας και του θανάτου. Συνεπώς, είναι εμφανής η παρείσφρηση των κανιβαλικών ρητορικών στον κοινωνικό ιστό, με τους τρόπους εκδήλωσης της βιαιότητας των παιδικών ηλικιών να αποτελεί δείκτη της αξιακής και κοινωνικής κρίσης.
Αναδεικνύεται ότι ο φασισμός έχει πολλά και διαφορετικά προσωπεία. Ένα από αυτά που ριζώνει στην κοινωνία είναι αυτό του κοινωνικού εκφασισμού και συνιστά έναν βασικό πυλώνα επίθεση στους από τα κάτω από το κράτος και το κεφάλαιο. Είναι μια επίθεση που στοχεύει στη εξάλειψη της συλλογικής και ταξικής συνείδησης, του διαφορετικού, των αγωνιζόμενων και οραματιζόμενων υποκειμένων. Είναι η κανονικοποίησης της απαξίωσης της ζωής προς μια νέα κοινωνική πραγματικότητα, όπου ρυθμιστής των πάντων είναι ο καπιταλισμός και το εκάστοτε κράτος. Πρόκειται, δηλαδή, για μια μετατόπιση του κράτους στον ολοκληρωτισμό.
Κόντρα στην νέα τάξη πραγμάτων, ο αντιφασιστικός αγώνας οφείλει να στήσει ένα μεγάλο ανάχωμα. Οφείλει να περιορίσει - αν όχι να εκμηδενίσει - τον φασιστικό λόγο και ρητορικές με μαχητικούς όρους, μην αφήνοντας ανυπεράσπιστο κανέναν χώρο παρέμβασης στα φασιστοειδή αποβράσματα. Οφείλει, όμως, να δημιουργήσει και μια πλατιά κοινωνική βάση όπου οι αντιφασιστικές απόψεις ενάντια στον εκφασισμό και ολοκληρωτισμό της κοινωνίας να είναι κυρίαρχες. Χρειάζεται ένας πλατύς κοινωνικός αγώνας με σταθερή και στοχευμένη παρέμβαση σε κάθε χώρα, πόλη και γειτονιά μιας και ο κοινωνικός εκφασισμός δεν έχει υλική/σωματική διάσταση. Αντιθέτως, διοχετεύεται κάθετα στην κοινωνία από την κυρίαρχη τάξη του κράτους και του κεφαλαίου, διαπερνώντας και μολύνοντας όλα τα κοινωνικά στρώματα. Ακόμη, θα πρέπει να είναι ένας αγώνας ενάντια στο κράτος, τον καπιταλισμό και τον ιεραρχικό τρόπο οργάνωση. Ενάντια στην ανάθεση και οποιαδήποτε ρητορική καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Γιατί ο αντιφασισμός είναι αγώνας για μια κοινωνία ισότιμη, ελεύθερη και αλληλέγγυη.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ, ΙΣΟΤΙΜΟ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟ
Ανοιχτή Αντιφασιστική Συνέλευση Πάτρας | asp2023@espiv.net
Συνέλευση του εγχειρήματος κάθε Παρασκευή, στις 18:00, στην κατάληψη Παραρτήματος