Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2024 στις 19.30
Κύκλος Αυτομόρφωσης “Κοινοτική πολυτέλεια: Το φαντασιακό της Παρισινής Κομμούνας
Σας καλούμε όλες και όλους στον κύκλο ανάγνωσης-αυτομόρφωσης που ξεκινά πάνω στο βιβλίο "Κοινοτική πολυτέλεια: Το πολιτικό φαντασιακό της Παρισινής Κομμούνας" της Kristin Ross.
→ Συναντήσεις: κάθε ΤΡΙΤΗ στις 7.30μ.μ. στον ελεύθερο κοινωνικό TRISE (Κολοκοτρώνη 31, Σύνταγμα)
✏️Πρώτη συνάντηση αυτή την Τρίτη 26 Νοέμβρη!
Η ιδέα είναι η κοινή συνάντηση μιας ομάδας ανθρώπων, μία φορά την εβδομάδα, κατά την οποία θα διαβάζουμε και θα συζητούμε πάνω στο βιβλίο. Κάθε εβδομάδα μία-ένας από εμάς παρουσιάζει ένα κεφάλαιο και ακολουθεί συζήτηση πάνω στις ιδέες και τα ζητήματα που αυτό θέτει. Κάθε φορά, κάποιος-η άλλος-η αναλαμβάνει την παρουσίαση του επόμενου κεφαλαίου! Στο τέλος των συναντήσεων θα επιδιώξουμε μία διαδικτυακή συνάντηση με την ίδια τη συγγραφέα!
Η συμμετοχή σας μετρά απευθείας με το που έρθετε στον χώρο.
Το έργο της Αμερικανίδας Kristin Ross σχετικά με τη σκέψη και την κουλτούρα της εξέγερσης των Κομμουνάρων του 1871 συντονίζεται με τα κίνητρα και τις δράσεις της σύγχρονης διαμαρτυρίας, η οποία έχει βρει την πιο ισχυρή έκφρασή της στην ανάκτηση του δημόσιου χώρου. Οι σημερινές ανησυχίες -διεθνισμός, εκπαίδευση, το μέλλον της εργασίας, το καθεστώς της τέχνης και η οικολογική θεωρία και πρακτική- πλαισιώνουν και επικαιροποιούν την προσεκτικά μελετημένη αναπαράσταση των λόγων και των πράξεων των κομμουνάρων.
Η Κομμούνα του Παρισιού ήταν, και από πολλές απόψεις εξακολουθεί να είναι, από τις πιο σημαντικές αστικές επαναστάσεις [το αστική με την έννοια της πόλεως, όχι της μπουρζουαζίας] στην ιστορία. Το Παρίσι, με δύο εκατομμύρια ανθρώπους, ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στην Ευρώπη, μετά το Λονδίνο. Για εβδομήντα δύο μέρες την άνοιξη του 1871, οι εργάτες-πολίτες ηγήθηκαν μιας εξέγερσης που μεταμόρφωσε την πόλη του Παρισιού σε μια αυτόνομη Κομμούνα και άρχισε να αυτοσχεδιάζει την ελεύθερη οργάνωση της κοινωνικής της ζωής σύμφωνα με τις αρχές της συνεργασίας και της συλλογικότητας. Από εκείνη τη στιγμή ό,τι συνέβη στο Παρίσι εκείνη την άνοιξη -από το σοκ που προέκυψε όταν σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα απλοί άνθρωποι άρχισαν να ασκούν εξουσίες και δεξιότητες οι οποίες κανονικά ανήκαν αποκλειστικά στην κυρίαρχη ελίτ, μέχρι τη βαναυσότητα της κρατικής εκδίκησης εναντίον τους- έχει προκαλέσει μεγάλες αντιπαραθέσεις και αναλύσεις.
Η πρωτότυπη ανάλυση του γεγονότος αυτού από την Κριστίν Ρος ζωντανεύει τους πολίτες του Παρισιού που έγιναν επαναστάτες, καθώς και την επεξεργασία και τη συνέχιση της σκέψης τους στις συναντήσεις που σημειώθηκαν μεταξύ των επιζώντων της εξέγερσης και υποστηρικτών της όπως ο Κροπότκιν, ο Μαρξ και ο Γουίλιαμ Μόρις.
Η Kristin Ross είναι Αμερικανίδα καθηγήτρια Συγκριτικής Γραμματολογίας στο Παν/μιο της Νέας Υόρκης, επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό από τη Γαλλική Φιλοσοφική Σχολή. Ερευνά εδώ και δεκαετίες την επαναστατική ιστορία και θεωρία με κύριο ενδιαφέρον τα κοινωνικά κινήματα και τις γαλλικές αστικές εξεγέρσεις, όπως την Παρισινή Κομμούνα και τον Μάη του '68.
ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ:
Η Κοινοτική πολυτέλεια δεν επιχειρεί τη χρονολογική παράθεση των συμβάντων της Παρισινής Κομμούνας, αλλά μια ανασύσταση της εξέγερσης ως ενός εργαστηρίου πολιτικών επινοήσεων, όπου οι διαδικασίες χειραφέτησης ήταν ορατές και απτές ως καθημερινές πρακτικές απλών ανθρώπων που δεν στόχευαν σε κάποια δογματική καθαρότητα.
Μια ανασύσταση με βάση όσα είπαν και σκέφτηκαν οι κομμουνάροι για ό,τι έκαναν, ποιες λέξεις, ποιους όρους και ποιες εκφράσεις επινόησαν, δανείστηκαν, συζήτησαν ή απέρριψαν.
Μια από αυτές τις εκφράσεις ήταν η "κοινοτική πολυτέλεια", ένα πρίσμα μέσα από το οποίο μπορούν να διαθλαστούν και να μεγεθυνθούν μια σειρά από πρακτικές-κλειδιά της Κομμούνας: για νέες μορφές αλληλεγγύης και ανατροπής των κοινωνικών ιεραρχιών, για το πώς να ανθίσει η ομορφιά στους κοινούς χώρους, για το πώς η τέχνη είναι εγγενής σε κάθε όψη της καθημερινότητας, συμπεριλαμβανομένης της εργασίας, για την ισότητα στην αφθονία.
Η φαντασία της Κομμούνας, που προτιμούσε να λειτουργεί στην κλίμακα της αυτόνομης τοπικής μονάδας αλλά εντός ενός ορίζοντα διεθνιστικού, είχε την ικανότητα να συλλαμβάνει ως σύνολο τομείς του κοινωνικού σχηματισμού που η αστική τάξη επιμένει να κρατάει χωριστά - την πόλη και την ύπαιθρο, τη θεωρία και την πράξη, την πνευματική και τη χειρωνακτική εργασία: όλα αυτά που αφορούν και σήμερα όσες και όσους δοκιμάζουν να βρουν τους τόπους και τους τρόπους για να ζήσουν διαφορετικά!
Διοργάνωση: Πολιτική ομάδα ΑΥΤΕΝΕΡΓΕΙΑ
