Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2024 στις 18.00
Πορεία 17 Νοέμβρη
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΟ 3ΗΜΕΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ / ΠΟΡΕΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, 18:00 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
51 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ: ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ, ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΣ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ
Εδώ και πέντε δεκαετίες η εξέγερση του Πολυτεχνείου, μια ιδιαίτερη στιγμή του αέναου κοινωνικού και ταξικού πολέμου, συνιστά ορόσημο για τους αγώνες που δίνονται μετά τη μεταπολίτευση. Αποτελεί μια κομβικής σημασίας ημέρα όχι μόνο για το λαό αλλά και για το ίδιο το κράτος, το οποίο από την πρώτη στιγμή κιόλας προσπάθησε μάταια να αποδομήσει τα εξεγερτικά της περιεχόμενα και να τη διαγράψει από την κοινωνική συνείδηση. Κι ότι δεν κατάφερε με την συνεχή καταστολή προσπάθησε να το πετύχει μέσω της διαστρέβλωσης της κοινωνικής μνήμης μετατρέποντάς τη σε άλλη μια θεατρινίστικη «εθνική γιορτή», παρουσιάζοντας τη λαϊκή εξέγερση της 17ης Νοέμβρη σαν μια φοιτητική φιέστα. Επιδίωξε να μας πείσει πως ο αγώνας αποτελούσε εκδήλωση «εθνικής ομοψυχίας», στον οποίο συμμετείχαν δυνάμεις από όλο το φάσμα της πολιτικής σκηνής. Όλα αυτά στοχεύοντας εκτός των άλλων και στη μη διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης. Ακόμα όμως και αν προσπαθεί να αποπολιτικοποιήσει πλήρως το χαρακτήρα της, η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήρθε ως αποτέλεσμα της συσσωρευμένης οργής των φοιτητών και της κοινωνικής βάσης , όχι μόνο απέναντι στη δικτατορία αλλά και συνολικά στο κυρίαρχο καπιταλιστικό-εκμεταλλευτικό σύστημα. Δεν ξεχνάμε ούτε τα αντικαπιταλιστικά, αντιεξουσιαστικά και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα στους τοίχους του Πολυτεχνείου, ούτε τρέφουμε αυταπάτες για τη σύσταση των εξεγερμένων. Εκείνη την εποχή άλλωστε η κυρίαρχη γραμμή των αστικών πολιτικών κομμάτων μιλούσε για συνδιαλλαγή με τη δικτατορία. Το κίνημα αυτό βασίστηκε στις κοινές ανάγκες φοιτητών και εργατών και υψώθηκε σε αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα ενάντια στην εξουσία, οργανωμένο από τα κάτω. Η ταξική μας μνήμη παραμένει ζωντανή και ασυγκίνητη μπροστά στη μελοδραματική παράσταση της κυριαρχίας, κόντρα σε αυτούς που στρατεύθηκαν στο πλευρό του χουντικού καθεστώτος πολεμώντας με κάθε δυνατό τρόπο την αγωνιζόμενη κοινωνία.
ΑΚΡΙΒΕΙΑ -ΚΟΣΤΟΣ ΦΟΙΤΗΣΗΣ
Μέσα σε ένα περιβάλλον ακρίβειας και ανατίμησης των προϊόντων, αύξησης των ενοικίων και των λογαριασμών η επιβίωση είναι ένα πραγματικό ζήτημα για τα κατώτερα ταξικά στρώματα. Σε σύμπλευση με την φτωχοποίηση που διαπερνά ένα ολοένα και πιο πλατύ κοινωνικό σώμα, η εξαθλίωση, η ανεργία, η εργασιακή επισφάλεια, η εντεινόμενη ενεργειακή κρίση, η υποβάθμιση των δημοσίων δομών υγείας με σκοπό τη λειτουργία τους με ιδιωτοικονομικά κριτήρια, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας σκιαγραφούν μία βάρβαρη πραγματικότητα και επιβεβαιώνουν με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο την μετατροπή κάθε κοινωνικού αγαθού σε προνόμιο των λίγων. Όσο και αν οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ προσπαθούν να παρουσιάσουν την ακρίβεια ως «φυσικό φαινόμενο», η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Το κύμα ακρίβειας και αύξησης στο κόστος ζωής που βλέπουμε να υπάρχει το τελευταίο διάστημα αλλά και όσα αναφέρονται παραπάνω δεν έρχονται σε κενό χρόνο. Εδώ και χρόνια βιώνουμε μια συνολική και βαθιά κρίση του συστήματος, η οποία ξεκίνησε να γίνεται αισθητή σε όλους μας με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του '08 και επιταχύνθηκε με ρυθμούς ανεξέλεγκτους στο διάστημα της πανδημίας. Είναι προφανές ότι σε περιόδους κρίσης, οι κυρίαρχοι εντείνουν την επίθεσή τους σε βάρος της κοινωνικής βάσης με σκοπό να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους και να επιστρέψουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην μέγιστη δυνατή κερδοφορία. Το αυξανόμενο κόστος φοίτησης για εμάς τους φοιτητές κατ' επέκταση βλέπουμε να μετακυλίεται συνεχώς στις πλάτες μας, ενώ τα κριτήρια για τους φοιτητές που δικαιούνται μέριμνα στενεύουν ακόμα περισσότερο. Στα πλαίσια της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που συντελείται τα τελευταία χρόνια, μια σειρά από υπηρεσίες στον χώρο του πανεπιστημίου (σίτιση, στέγαση, μετακίνηση, καθαριότητα κ.α.) ανατίθενται σε εργολάβους και ιδιωτικοποιούνται, με την εφαρμογή της πάγιας πλέον τακτικής των ΣΔΙΤ ( Συμπράξεων Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα), ενώ οι ανάγκες μας βαφτίζονται «παροχές» και μετατρέπονται σε εμπορεύματα, στα οποία έχουν πρόσβαση όλο και λιγότεροι. Συγκεκριμένα, η ανάθεση της λέσχης σε εργολάβο πριν από σχεδόν έξι χρόνια έχει οδηγήσει στην αυστηροποίηση των κριτηρίων με βάση τα οποία δικαιούται κάποιος δωρεάν σίτιση, στην υποβάθμιση της ποιότητας του φαγητού αλλά και στο τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Επιπλέον, αντίστοιχη κατάσταση υπάρχει και στο κομμάτι της στέγασης των φοιτητών, καθώς εάν κάποιος σταθεί τυχερός και πληροί τα πολυάριθμα αυστηρά κριτήρια δικαιοδοσίας ενός δωρεάν δωματίου, αναγκάζεται στη συνέχεια να ζει υπό άθλιες συνθήκες. Στο Πανεπιστήμιο Πατρών οι εικόνες δωματίων υπό διάλυση, εξαιρετικά μικρών και στενών χώρων, έλλειψης ζεστού νερού αλλά και πλήρους αδιαφορίας για την ανακαίνιση κατεστραμμένων κτιρίων είναι καθημερινές. Μάλιστα, αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που υπάρχει κανονισμός επιβολής χαρατσίου της τάξης των 200 ευρώ για όσους δικαιούνται δωρεάν δωμάτια. Μέσα στην ευρύτερη συνθήκη ανατιμήσεων και ακρίβειας, που διαφαίνεται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, εντάσσεται και η αύξηση της τιμής των εισιτηρίων στα αστικά και υπεραστικά λεωφορεία. Η μετακίνηση των φοιτητών με το αστικό ΚΤΕΛ, μέρος του οποίου έχει ιδιωτικοποιηθεί, αποτελεί σημαντικό κομμάτι των μηνιαίων εξόδων τους και καθίσταται ολοένα και πιο δύσκολη. Την ίδια στιγμή, καθημερινές είναι οι εικόνες συνωστισμού των φοιτητών σε λεωφορεία και στάσεις, λόγω του ανεπαρκούς αριθμού δρομολογίων. Επιπλέον, οι ίδιες οι υποδομές στις οποίες καλούμαστε να παρακολουθούμε και να εξεταζόμαστε σε μαθήματα δεν είναι ασφαλείς. Παραδείγματα πτώσεων σοβάδων από ταβάνια σε αίθουσες και καταστροφές πανεπιστημιακών χώρων σε όλη την επικράτεια, με πρόσφατο παράδειγμα την κατάρρευση ασανσέρ στις φοιτητικές εστίες του ΑΠΘ, αποτελούν έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα που συγκροτεί την συνολικότερη υποβάθμιση της φοιτητικής μέριμνας.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 δεν ήταν απλώς αντίσταση στη δικτατορία, αλλά και έκφραση της επιθυμίας για μια ελεύθερη κοινωνία. Οι φοιτητές τότε διεκδίκησαν όχι μόνο πολιτική ελευθερία, αλλά και την αυτενέργεια μέσα στην εκπαίδευση, κάτι που αντιτίθεται με τις αντιεκπαιδευτικές διατάξεις που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια και επιβάλλουν ένα κλίμα καταστολής και ελέγχου . Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής (ΕΒΕ), οι διαγραφές φοιτητών και η επικείμενη ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι πολιτικές που οξύνουν τους ταξικούς φραγμούς και μετατρέπουν την εκπαίδευση σε προνόμιο όλο και λιγότερων. Το άσυλο, που ιστορικά προστάτευε την ελεύθερη διακίνηση επαναστατικών ιδεών και την οργάνωση των φοιτητών, καταργείται, διευκολύνοντας τις εισβολές των μπάτσων στους πανεπιστημιακούς χώρους. Η ΕΒΕ αποκλείει τα παιδία των λαϊκών οικογενειών από την τριτοβάθμια εκπαίδευση , ενώ οι διαγραφές διαμορφώνουν ένα κλίμα εντατικοποίησης, πειθάρχησης και ανταγωνισμού στο οποίο κυριαρχεί η λογική του «δεν υπάρχει χρόνος για συνδικαλισμό και αγώνα». Πέρα από αυτό, όμως, το επιχείρημα ότι οι "αιώνιοι" φοιτητές κοστίζουν στο ελληνικό κράτος είναι παραβίαση της κοινής λογικής και υποκρισία. Αφενός μεν, γιατί οι φοιτητές που έχουν ξεπεράσει τα κανονικά εξάμηνα σπουδών, δεν δικαιούνται φοιτητικό πάσο, πράγμα που σημαίνει πως δεν έχουν καμία πρόσβαση στα φοιτητικά "προνόμια" .Αφετέρου δε, είναι τουλάχιστον εξοργιστικό να μιλάει το κράτος για οικονομικό πρόβλημα των πανεπιστημίων, αφού έχει μειώσει τη χρηματοδότηση των πανεπιστημίων στο ελάχιστο. Την στιγμή, που το ελληνικό κράτος έχει λεφτά για τον στρατό, την συμμετοχή του ελληνικού κράτους στη γενοκτονία της Παλαιστίνης και μπάτσους, αλλά δεν έχει λεφτά για μισθούς των εργαζομένων στα πανεπιστήμια καθώς και για την ίδια την δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση . Παράλληλα, η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων εντείνει τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, ενισχύοντας τις στρατιές ανειδίκευτων και άρα πιο κακοπληρωμένων και εύκολα εκμεταλλευόμενων εργαζομένων, αφού η πλειοψηφία των ελληνικών οικογενειών δεν θα μπορεί να στηρίξει οικονομικά την φοίτηση σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Αντιλαμβανόμαστε επομένως τον ρόλο του πανεπιστημίου σαν αναπαραγωγική μηχανή του κεφαλαίου με υλικοτεχνικούς όρους, που ταυτόχρονα νομιμοποιεί ιδεολογικά την εκμεταλλευτική φύση του καπιταλιστικού συστήματος στους φοιτητές/μελλοντικούς εργαζόμενους. Σφυρηλατεί δηλαδή εργαζόμενους με τις απαραίτητες γνώσεις για την αγορά εργασίας, αλλά και με τις αξίες του ανταγωνισμού, της εξατομίκευσης, του κανιβαλισμού και της εκμετάλλευσης, ώστε να είναι έτοιμοι να πλαισιώσουν την παραγωγή μέσα στις συνθήκες του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα και της ανασφάλιστης -μαύρης εργασίας. Το Πολυτεχνείο, ως σύμβολο αντίστασης, χαράζει τον δρόμο για τους ταξικούς-φοιτητικούς αγώνες του αύριο με όραμα έναν κόσμο απελευθερωμένο από κάθε μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης. Στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που επιβάλλεται από το καπιταλιστικό σύστημα εμείς πρέπει να απαντήσουμε με οργάνωση σε κάθε σχολή και μαχητικό-ταξικό συνδικαλισμό.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε την κορύφωση του αντιιμπεριαλιστικού, μεταξύ άλλων, αγώνα της «επταετίας». Αν και ξεκίνησε γύρω από τη διεκδίκηση ελευθεριών από τους φοιτητές, σύντομα γειώθηκε κοινωνικά, αποκτώντας συνολικό ταξικό, αντιιμπεριαλιστικό και αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό σχετίζονταν πάντα με τις διεκδικήσεις του λαού και της νεολαίας, ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Στο σήμερα, το αντιιμπεριαλιστικό στοιχείο της, γίνεται ακόμη πιο έντονο, λόγω της τεταμένης κατάστασης που επικρατεί στη Μέση Ανατολή, κατάσταση που είναι παράγωγο της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ο Παλαιστινιακός λαός αντιστέκεται ηρωικά απέναντι στο κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ το οποίο με την απόλυτη στήριξη του δυτικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ πραγματοποιεί γενοκτονία. Από τη λωρίδα της Γάζας μέχρι και τη δυτική όχθη, μιλάμε για τη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου, μιας και οι άνθρωποι εκεί ζουν εδώ και δεκαετίες αποκλεισμένοι από όλον τον υπόλοιπο πλανήτη χωρίς πρόσβαση σε τροφή και νερό και έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με συνεχείς βομβαρδισμούς και μαζικούς θανάτους ακόμη και άμαχων πληθυσμών και μικρών παιδιών. Η εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο σηματοδοτεί την αναβάθμιση της πολεμικής σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή. Οι δολοφονίες των ηγετών της λιβανέζικης αντίστασης σε συνέχεια αντίστοιχων Παλαιστινίων, τα συνεχιζόμενα πλήγματα κατά δημοσίων υποδομών και αμάχων στο Λίβανο υποδεικνύουν τη στήριξη του Δυτικού ιμπεριαλισμού στο Ισραήλ. Επιπλέον η εμπλοκή κρατών όπως το Ιράν δείχνει πως έχουμε μπροστά μας μία ολοένα και κλιμακούμενης έντασης συνθήκη η οποία όσο πάει θα εντείνεται. Το ελληνικό κράτος είναι επίσης συνένοχο στην σφαγή μιας και έχει υπογράψει αμυντική συμμαχία με το Ισραήλ ενώ οι αμερικανικές βάσεις σε όλη την Ελλάδα μπορούν να λειτουργήσουν και λειτουργούν ως ορμητήρια του ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα αυξάνει συνεχώς τις δαπάνες για αγορές πολεμικού εξοπλισμού και παράλληλα χρησιμοποιεί τα πανεπιστήμια για την ενίσχυση της πολεμικής μηχανής μέσω των ερευνητικών προγραμμάτων που διεξάγει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόγραμμα «Γρύπας» στο οποίο συμμετέχει και το τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών το οποίο πραγματοποιεί έρευνες για τη δημιουργία ενός μη επανδρωμένου drone έρευνας και μεταφοράς εξοπλισμού. Τα ερευνητικά αυτά προγράμματα είναι προφανές πως καμία σχέση δεν έχουν με τις ανάγκες του λαού πάρα μόνο με αυτές των καπιταλιστών.
ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Σε αυτό το πλαίσιο της ολομέτωπης επίθεσης ,που εξαπολύεται κατά των ταξικά και κοινωνικά κατώτερων στρωμάτων, κράτος και κεφάλαιο επιστρατεύουν μια σειρά κατασταλτικών μεθοδεύσεων προκειμένου να θωρακίσουν τα κυρίαρχα συμφέροντα απέναντι σε κάθε προσπάθεια αντίστασης και αγώνα της κοινωνικής βάσης. Το τελευταίο διάστημα οι εκκενώσεις κατειλημμένων/αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, χώρων που επιτρέπουν την καθημερινή πολιτική ζύμωση και οργάνωση των ταξικά πληττόμενων φοιτητών, σε σύγκρουση με τα σχέδια του κράτους για πανεπιστήμια πλήρως εντατικοποιημένα και στείρα, αποτελούν συχνό φαινόμενο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το τελεσίγραφο εκκένωσης που στάλθηκε την προηγούμενη βδομάδα στους 3 κατειλημμένους χώρους του ΕΜΠ (ο κατειλημμένος Παπασωτηρίου, το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Μηχανολόγων (ΑΚΜ), καθώς και η κατάληψη Γραμμικού) από τη διοίκηση του ΕΜΠ. Άλλη μια εκδήλωση της κρατικής καταστολής μέσα στα πανεπιστήμια αποτελεί η διαρκής καταπάτηση του ασύλου, ενός από τα κεκτημένα της αιματοβαμμένης εξέγερσης του '73. Κράτος και πρυτανικές αρχές ψάχνουν αφορμές για να εισβάλλουν σε πανεπιστημιακούς χώρους και να καταστείλουν βίαια εργαζόμενες και φοιτητές, με πρόσφατο παράδειγμα την εισβολή δυνάμεων ΜΑΤ και ΟΠΚΕ και τις προσαγωγές αγωνιστών στο ΕΜΠ κατά την διάρκεια της «Βραδιάς του Ερευνητή». Μια άλλη πρακτική που προστέθηκε στην κατασταλτική φαρέτρα του κράτους πριν μερικά χρόνια από τον νόμο Κ/Χ αποτελούν τα πειθαρχικά, που έρχονται να συμπληρώσουν την βίαιη καταστολή των μπάτσων απειλώντας άμεσα την συνδικαλιστική δράση μέσα στις σχολές. Κατά την διάρκεια του κινήματος έναντι της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στο Πανεπιστήμιο Πατρών 4 φοιτητές των Πολιτικών Μηχανικών πέρασαν πειθαρχική δίωξη, επειδή υπερασπίστηκαν την κατάληψη της σχολής τους, ενώ πρόσφατα φοιτήτρια του ΕΜΠ καλέστηκε σε πειθαρχική ακρόαση με πρόσχημα την ανάρτηση ενός πανό. Ακόμα ένα παράδειγμα τις οξυμένης καταστολής αποτελεί η σύλληψη του αναρχικού φοιτητή Ζ.Μ. έπειτα από μήνυση του πρύτανη του ΕΜΠ σε συνεργασία με τον κοσμήτορα ( τον μόνο αυτόπτη μάρτυρα) και με αφορμή την παρέμβαση στην σχολή ενάντια στις συνεργασίες με την πολεμική βιομηχανία του κράτους- δολοφόνου του Ισραήλ. Είναι ξεκάθαρο ότι 51 Νοέμβρηδες μετά ,ό,τι πολέμησαν τότε οι φοιτητές και το σύνολο της μαχόμενης κοινωνικής βάσης, είναι ακόμα εδώ, ενώ η καταστολή που βιώνουμε μπορεί να παίρνει διάφορες μορφές ανά τα χρόνια αλλά η ουσία παραμένει η ίδια.
Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙΕΙ ΑΚΟΜΑ
Απέναντι στην προσπάθεια της κυριαρχίας να επιβάλλει μια δυστοπική καθημερινότητα για το σύνολο της κοινωνικής βάσης, αποσαθρώνοντας πλήρως τον κοινωνικό ιστό και διαχέοντας τη βαρβαρότητα της εξουσίας μεταξύ των από τα κάτω στρωμάτων, έχουμε ταξικό καθήκον να διατηρήσουμε τη φλόγα της εξέγερσης του Νοέμβρη ζωντανή. Τη στιγμή που βλέπουμε τα φοιτητικά και όχι μόνο κεκτημένα να ισοπεδώνονται ένα - ένα, ενώ η καταστολή αποτελεί κανόνα για οποιονδήποτε τολμήσει να σηκώσει κεφάλι, πιάνουμε το νήμα των αγώνων του χθες και στήνουμε αναχώματα απέναντι σε όλους τους γδάρτες των ζωών μας. Το Πολυτεχνείο τρόμαζε και θα τρομάζει πάντα την εξουσία. Αφορμόμαστε από τους αγώνες του παρελθόντος τιμώντας τους νεκρούς που έφερε η καταστολή των μετέπειτα επετείων της 17ης Νοέμβρη. Για τον Ιάκωβο Κουμή, τη Σταματίνα Κανελλοπούλου, τον Μιχάλη Καλτεζά. Κόντρα λοιπόν στη καταστολή και την ποινικοποίηση των αγώνων μας, κόντρα στην όξυνση των ταξικών φραγμών, κόντρα στην δημιουργία ενός πανεπιστημίου που θα χωρά όλο και λιγότερους, οφείλουμε να πιάσουμε ξανά το νήμα των αγώνων και να υπερασπιστούμε με κάθε κόστος τις ανάγκες και τα ταξικά μας συμφέροντα. Με όργανα λήψης αποφάσεων τις γενικές συνελεύσεις, όπλα τις συντονισμένες - στη βάση - καταλήψεις διαρκείας και τις μαζικές διαδηλώσεις δημιουργούμε ρήγματα στην πανεπιστημιακή και όχι μόνο κανονικότητα της υποταγής και του ατομικού δρόμου, μετατρέποντας τις σχολές μας σε ζωντανά κέντρα αγώνα, σε τόπους συλλογικής συζήτησης, ζύμωσης, αμφισβήτησης και αντίστασης. Να οργανωθούμε, να προτάξουμε την πίστη στον συλλογικό αγώνα, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση.
ΟΡΚΟΣ ΣΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΗ, ΧΡΕΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ, Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΑ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΑ, ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ