Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2024 στις 18.00
Ανοιχτή Αντιφασιστική Συνέλευση
Λόγω των πολλών και διαφορετικών συνελεύσεων, διαδικασιών και εκδηλώσεων που θα λάβουν χώρο στην κατάληψη Παραρτήματος το τριήμερο του Πολυτεχνείου, η διαδικασία της Ανοιχτής Αντιφασιστικής Συνέλευσης Πάτρας μεταφέρεται για Πέμπτη 14/11, στις 18:00 στην Κατάληψη Παραρτήματος.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ
ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
O ρόλος και η λειτουργία του φασισμού στον καπιταλισμό ανέκαθεν ήταν συγκεκριμένος. Σημειώνουμε τρία βασικά σημεία:
Ο φασισμός, ως η πιο σκληρή μορφή του αστικού κράτους, ταυτίζεται με την αναδιάρθρωση του σε μια ολοκληρωτική μορφή, την ανενόχλητη κυκλοφορία του κεφαλαίου και το κέρδος των αφεντικών και τον αναδεικνύει ως τον κυρίαρχο ρυθμιστή της κοινωνικής ζωής.
Αξιοποιεί την εθνικιστική ρητορική, το μιλιταρισμό και το θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Αποσκοπεί στην επιβολή του ρατσισμού, του φυλετισμού, της υποβάθμισης της ανθρώπινης ζωής και υπόστασης, την βίαιη καταστολή των κινημάτων προς όφελος της εξουσίας, την ανακατεύθυνση της κοινωνικής συνείδησης των φτωχότερων στρωμάτων από τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και τα οράματα της χειραφέτησης και απελευθέρωσης από τα δεσμά της ταξικής εκμετάλλευσης, επιβάλλοντας την εθνική ενότητα ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τους καταπιεστές τους.
Μέσα από το πατριαρχικό πλαίσιο της ετεροκανονικότητας, υποτιμά τη θέση των γυναικών προσδιορίζοντάς τες ως αναπαραγωγικές μηχανές του έθνους- κράτους και συνάμα οξύνει την καταπίεση και τη θανατηφόρα βία, συνθλίβοντας και καταπιέζοντας οποιοδήποτε άτομο παρεκκλίνει απ΄αυτό, προσδιορίζοντάς το ως εχθρό προς εξολόθρευση (μετανάστριες, lgbtq άτομα, ρομά φτωχοδιαβόλους, γενικότερα αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες). Ειδικά στον ελλαδικό χώρο, αυτό εκφράζεται από το τρίπτυχο "Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια", τον εθνικισμό, το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τον σεξισμό.
Αυτές είναι μερικές απ' τις κυριότερες αιχμές που εγκαθίδρυσαν ιστορικά τα φασιστικά καθεστώτα τόσο ιδεολογικά όσο και σε επίπεδο καθημερινής ζωής. Το φασιστικό όραμα εξυπηρετεί την πιο απρόσκοπτη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος.
Η οργανωτική μορφή, ο -επιφανειακά διαφορετικός- λόγος που χρησιμοποιεί ανά τις ιστορικές περιόδους και οι πολιτικές σκοπιμότητες του φασισμού αλλάζουν και διαμορφώνονται σε συνάρτηση με τις εκάστοτε πολιτικές ανάγκες που δημιουργούνται ιστορικά από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο καπιταλισμός σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Ωστόσο, η ουσία του φασισμού παραμένει η ίδια από τον Μεσοπόλεμο μέχρι σήμερα.
Η κληρονομιά αυτών των πρακτικών όχι μόνο δεν παρακάμφθηκε ή δεν καταδικάστηκε αλλά χρησιμοποιήθηκε για την ισχυροποίηση της εξουσίας στη μεταπολεμική Ευρώπη. Αρκεί να δούμε τις διοικητικές θέσεις που ανέλαβαν ναζί στη Δυτική Γερμανία στον νέο διαμοιρασμό του κόσμου που προέκυψε από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, και να μελετήσουμε τον θαυμασμό για τις νομικές πειθαρχικές διατάξεις των φασιστών από διάφορους μεγαλοεπιχειρηματίες, όπως ο Henry Ford, που έλεγε πως "Το αμερικάνικο εργοστάσιο πρέπει να παραδειγματιστεί από τη πειθαρχία των Γερμανών εργατ(ρι)ών.". Ακόμα και στις μέρες μας, αρκεί να δούμε τις πολεμικές ρητορικές μίσους και τη δημιουργία σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών από την "αντιφασιστική" κατά τα άλλα αστική δημοκρατία. Ή ακόμη, οι προπηλακισμοί και ο κοινωνικός κανιβαλισμός αποκλεισμένων/εξαθλιωμένων κοινωνικών κομματιών που μπαίνουν στο στόχαστρο του κράτους και των φασιστών ως μη-παραγωγικών και μιαρών ανθρώπων που δεν αξίζουν να ζουν, γιατί δεν είναι χρήσιμοι για το κεφάλαιο. Τέλος, μας αρκεί να δούμε τις συνεχείς επιθέσεις φασιστών στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας που παλεύουν για μια ζωή ελεύθερη από τα δεσμά της εξουσίας, του κράτους, του πατριαρχικά δομημένου κόσμου, της ταξικής εκμετάλλευσης, καταδεικνύοντας επάξια πως ο φασισμός είναι δομικό στοιχείο κράτους και κεφαλαίου. Είναι σάρκα από τη σάρκα του ίδιου εξουσιαστικού συμπλέγματος καταπίεσης και αντίληψης για το ποια άτομα πρέπει να ζουν και ποια περισσεύουν.
Για να προσδιορίσουμε και το φαινόμενο στα ελληνικά δεδομένα και πριν τη γιγάντωση της Χρυσής Αυγής, οι φασιστικές επιθέσεις στις παραπάνω κοινωνικές ομάδες ήταν συχνές. Άνθρωποι που στελέχωναν τα τάγματα εφόδου πριν και μετά την άνοδό της, ήταν και είναι άνθρωποι που πιστεύουν στη φασιστική ιδεολογία, προέρχονται από οικογένειες συνεργατών των ναζί, χουντικούς, από κόσμο της νύχτας και του μαύρου κεφαλαίου, αλλά και καθημερινοί μικροαστοί και νοικοκυραίοι που δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να πατήσουν επί πτωμάτων, ώστε να ανέλθουν στην ταξική πυραμίδα. Όλοι αυτοί καμία σχέση δεν έχουν με τα απελευθερωτικά κινήματα. Τουναντίον, ιδεολογικά βρίσκονται με τη μπάντα του καπιταλισμού, του κράτους και της πατριαρχίας. Αυτό αποδείχθηκε εξόφθαλμα τη περίοδο 2008-2013, με κορύφωση τη δολοφονία του μετανάστη εργάτη Σαχζάντ Λουκμάν και του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα. Πρόκειται για μια περίοδο οξυμένης φάσης του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού, κατά την οποία το κράτος όχι μόνο είχε ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τη Χρυσή Αυγή, αλλά τη χρησιμοποίησε και ως αντιεξεγερτικό εργαλείο, για να αποπροσανατολίσει την κοινωνική συνείδηση από την καπιταλιστική κρίση που τότε άρχιζε να λεηλατεί τα φτωχά στρώματα. Σκοπός της εξουσίας τότε ήταν να στρέψει και να διοχετεύσει την κοινωνική οργή σε ανώδυνα μονοπάτια για το σύστημα. Πολύτιμος αρωγός στη διαμόρφωση αυτής της πραγματικότητας υπήρξαν τα ΜΜΕ που προμόταραν τη Χ.Α αλλά και το φασιστικό λόγο εν γένει.
Μια δεκαετία αργότερα, οι φασιστικές ρητορικές καταλαμβάνουν και πάλι μεγάλο κομμάτι του πολιτικού λόγου στον ελλαδικό χώρο, αυτή τη φορά με πολύμορφες προσεγγίσεις, μέσω της νεοσυντηριτικής (alt-right) πολιτικής τάσης που βρίσκεται παγκοσμίως σε έξαρση. Οι φασίστες δεν παρεκκλίνουν από την ατζέντα της εθνικής ενότητας, ωστόσο εστιάζουν στην εκάστοτε πολιτική- κοινωνική συγκυρία που τους εξυπηρετεί προκειμένου να διαχύσουν τη μισαλλοδοξία τους (μακεδονικό, αντιεμβολιαστικό κίνημα,ταυτότητες, straight pride κ.α.). Ακόμα, πέρα από τα ακροδεξιά κομματικά στελέχη στο βήμα της βουλής, διάφοροι δήθεν ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι και πάσης φύσεως ιντερνετικές περσόνες οικειοποιούμενοι τα social media, πουλάνε αντισυστημισμό και αφύπνιση, διεδικώντας κοινωνικό και πολιτικό χώρο σε καθημερινή βάση. Είναι οι ίδιοι που υποκίνησαν τα ρατσιστικά πογκρόμ στον Έβρο πριν από λίγους μήνες στο όνομα μιας πατριωτικής πολιτοφυλακης, βάζοντας βούτυρο στο ψωμί της εξουσίας στην προσπάθειά της να αποποιηθεί κάθε ευθύνη σε σχέση με την κρατική διαχείριση των πυρκαγιών, αναπαράγοντας το αφήγημα περί εμπρηστών - μεταναστών.
Η ιδεολογική και ρητορική συνάφεια διάφορων ακροδεξιών ομάδων τόσο σε ελλαδικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όσο αντισυστημισμό κι αν πουλάνε δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κομβικό γρανάζι του καπιταλισμού. Για αυτό και ο φασισμός δεν θα μπορούσε ποτέ να αντιμετωπιστεί στη ρίζα του με συστημικά μέσα, με δικαστήρια και φυλακίσεις, όπως δεν έγινε ούτε στη δίκη της Νυρεμβέργης αλλά ούτε και σε αυτή της Χρυσής Αυγής. Ακόμα και όταν αναγκάστηκε το κράτος να καταδικάσει τη Χ.Α, το έκανε υιοθετώντας τη ρητορική των δύο άκρων, εξισώνοντας τα γιατί επί της ουσίας δεν αντιλαμβάνεται εκείνη ως εχθρό αλλά τα οργανωμένα κομμάτια του ταξικού/ αντικαπιταλιστικού/ αντικρατικού κινήματος. Για αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει θεσμικός αντιφασισμός.
Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι μια καθημερινή και πολυεπίπεδη σύγκρουση που πραγματώνεται ταυτόχρονα τόσο με ιδεολογικούς και κοινωνικούς όσο και με άμεσους φυσικούς όρους. Δεν εκπορεύεται από «ειδήμονες» και δεν στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στα εκφασισμένα κοινωνικά τμήματα. Αντ' αυτού, είναι ο αγώνας της ζωής ενάντια στο θάνατο, είναι ένας αγώνας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, που στήνει αναχώματα στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό μέσα από την σύσφιξη των κοινωνικών - ταξικών σχέσεων και την ενδυνάμωση των συλλογικών διαδικασιών οριζόντια και συμπεριληπτικά, είναι ένας αγώνας που δίνεται πλατιά, διαθεματικά και πολύμορφα - εσωστρεφώς και εξωστρεφώς. Μέσα από τον αντιφασιστικό αγώνα αρθρώνουμε αντιστάσεις απέναντι στην κρατική, καπιταλιστική και πατριαρχική επίθεση που δεχόμαστε. Οραματιζόμενες έναν κόσμο χωρίς εξουσία, διακρίσεις, κράτη, έθνη, σύνορα, στρατούς και αφεντικά, προτάσσοντας την ισότητα, την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση και την αυτενέργεια, κάνουμε υπαρκτό τον αντιφασισμό στον δημόσιο λόγο και στις κοινωνικές μας σχέσεις και τον υπερασπιζόμαστε εμπράκτως στον δημόσιο χώρο.
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ
ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ-ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ - ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
Ανοιχτή αντιφασιστική συνέλευση Πάτρας