kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Αντικρατική διαδήλωση | 51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ - ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

Σήμερα, 51 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη, οι εξουσιαστές ακόμα προσπαθούν να σβήσουν τα αποτυπώματα ολόκληρων δεκαετιών σκληρών και αιματηρών κοινωνικών και ταξικών αγώνων, επιχειρούν εναγωνίως να κλείσουν τον κύκλο της διαρκούς ανταρσίας που άνοιξε η εξέγερση στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο το 1973. Είναι πιο φανερό από ποτέ πως η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν αποτέλεσε το τέλος αλλά την αρχή μίας μακράς σειράς αγώνων, κινητοποιήσεων, συγκρούσεων και εξεγέρσεων των ριζοσπαστικότερων τμημάτων της κοινωνίας καθώς το περιεχόμενο και τα προτάγματά της δεν ανήκουν στο παρελθόν, όπως θα ήθελαν και προπαγάνδιζαν οι εμπνευστές του κομματικού συνθήματος: ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. Αντιθέτως, ανήκει στο μέλλον καθώς εγκαινίασε μια μακρά σειρά κινητοποιήσεων, ξεσηκωμών και συγκρούσεων των ριζοσπαστικότερων τμημάτων της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεολαίας. Το πνεύμα του Νοέμβρη θα αποδειχτεί ανεξάντλητο, παραμένοντας πάντα ζωντανό παρά τη μακροχρόνια επιχείρηση διαστρέβλωσης και καπηλείας από αυτούς που αξιοποίησαν την εξέγερση για να οικοδομήσουν ένα μυθικό, αιματοβαμμένο βωμό της δημοκρατίας, ως ιδεολογικό θεμέλιο της μεταπολιτευτικής εξουσίας. Tο Πολυτεχνείο δεν θα είναι ο αδιαμφισβήτητος καθαγιασμένος μύθος της εξουσίας και της δημοκρατίας όπως θα ήθελαν οι λακέδες της, αλλά σημείο αναφοράς μιας εξέγερσης που άλλοτε ξεσπά κι άλλοτε υποβόσκει και που ακόμα και σήμερα δεν έχει κατασταλεί. Από τις μαθητικές καταλήψεις του 1991, τις μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις του 2002-03, τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006-07, μέχρι την κοινωνική και ταξική εξέγερση του Δεκέμβρη του '08 και τις μεγάλες κινητοποιήσεις του 2010-12, τα προτάγματα των εξεγερμένων του '73 αποτέλεσαν και αποτελούν διαχρονικά ζητούμενα που αναπνέουν αδιάκοπα στην καρδιά των αγώνων.
Απέναντι στη διαστρέβλωση των νοημάτων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από τους λακέδες του κράτους προκειμένου να οικοδομηθεί το ιδεολογικό θεμέλιο της μεταπολιτευτικής περιόδου περί «νίκης της δημοκρατίας», ορθώνεται η ίδια η πραγματικότητα που τους διαψεύδει. Η φτώχεια και η εξαθλίωση των καταπιεσμένων, ο αποκλεισμός μεγάλων κοινωνικών κομματιών από την πρόσβαση στα βασικά κοινωνικά αγαθά, οι βασανισμοί, οι ξυλοδαρμοί και οι συλλήψεις των αγωνιζόμενων δεν σταμάτησαν ποτέ. Αντίθετα οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι συνεχίζουν να πληρώνουν με το αίμα τους τη διατήρηση και αναπαραγωγή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος, που καταδυναστεύει, δολοφονεί, εξαθλιώνει και καταστρέφει τις κοινωνίες και τον φυσικό κόσμο. Αυτό μαρτυρούν οι δεκάδες δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της σύγχρονης δουλείας. Αυτό αποδεικνύουν περίτρανα οι χιλιάδες νεκροί λόγω της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας, τα δεκάδες θύματα του κρατικού καπιταλιστικού εγκλήματος στα Τέμπη, τα χιλιάδες καμένα στρέμματα δάσους κάθε χρόνο, ο πνιγμός της Θεσσαλίας στη λάσπη ένα και πλέον χρόνο πριν και οι καταστρεπτικές συνέπειες που αντιμετωπίζει ακόμα και σήμερα η περιοχή, οι δολοφονημένοι Ρομά από τα ένστολα καθάρματα της ΕΛΑΣ, οι δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της Ευρώπης Φρούριο και στα αστυνομικά τμήματα. Η υλοποίηση μιας άκρως επιθετικής πολιτικής αναδιαρθρώσεων σε όλα τα κοινωνικά πεδία κινείται παράλληλα με τη στοχοποίηση και καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους, καθώς αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή των αντικοινωνικών πολιτικών κράτους και αφεντικών. Η κατασταλτική εκστρατεία έχει ως σαφή στόχο την επιβολή ενός καθεστώτος τρομοκρατίας, μιας κοινωνικής συνθήκης που θα κυριαρχεί η σιωπή, ο φόβος και η υποταγή. Αυτός ο κοινωνικός μετασχηματισμός, η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης, η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων είναι οι προϋποθέσεις για το βάθεμα των όρων επιβολής. Κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν να καθυποτάξουν κάθε φωνή που αρθρώνεται ενάντια στους επιθετικούς σχεδιασμούς τους είτε με τα ΜΑΤ είτε με την αναβάθμιση του νομικού και θεσμικού τους οπλοστασίου.
Ταυτόχρονα το ελληνικό κράτος -προσδεδεμένο πλήρως στο δυτικό άρμα κυριαρχίας- παρέχει την απόλυτη στήριξη του στην εν εξελίξει γενοκτονία εναντίον των Παλαιστίνιων, επιχειρώντας την περαιτέρω ανάπτυξη των σχέσεων συνεργασίας του με το κράτος του Ισραήλ. Μια γενοκτονία που συντελείται μπροστά στα ματιά ολόκληρου του κόσμου και αφενός έχει ως αποτέλεσμα τη δολοφονία 40.000 Παλαιστινίων, εκ των οποίων 13.000 παιδιών και χιλιάδες αγνοούμενους και αφετέρου την καταστολή και τις διώξεις στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων όλων όσοι αγωνίζονται για την κατάπαυση του πυρός και τη λευτεριά της Παλαιστίνης.
Απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό για ακόμη μια φορά να προτάξουμε την αξιοπρέπεια, την αντίσταση, την αλληλεγγύη. Απέναντι στην υποτίμηση της ζωής μας, τη φτωχοποίηση και την καταπίεση, απέναντι σε πολέμους και εθνικισμό, απέναντι σε κράτη και αφεντικά που καταδυναστεύουν τις ζωές μας να εντείνουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Να σταθούμε όλοι και όλες μαζί στο δρόμο και τους αγώνες της κοινωνικής αντίστασης και της ταξικής αλληλεγγύης. Να αγωνιστούμε συλλογικά και από τα κάτω ενάντια στους δυνάστες μας, να δυναμώσουμε και να περιφρουρήσουμε τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής και να οργανώσουμε νέες. Χωρίς να έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο των θεσμών, χωρίς να προσφέρουμε καμία συναίνεση στη διαχείριση της ζωής μας, να μην κάνουμε ούτε βήμα πίσω σε αυτά που έχουμε κατακτήσει και που διαρκώς διακυβεύονται και να κάνουμε τους χώρους που εργαζόμαστε, φοιτούμε και ζούμε εστίες αντίστασης και αγώνα. Απέναντι στον πόλεμο, που αποτελεί μονόδρομο σωτηρίας για το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα, απέναντι στο σχέδιο αλληλοεξόντωσης των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, απέναντι στον εθνικισμό, τον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό η μόνη ελπίδα είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, η οργανωμένη αντεπίθεση των από τα κάτω. Μόνο η συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, η κοινωνική απαλλοτρίωση του πλούτου που εμείς οι ίδιοι παράγουμε και απομυζά μια κάστα εξουσιαστών και η οργάνωση του αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση για έναν κόσμο κοινοκτημοσύνης, ειρήνης, αλληλεγγύης και ελευθερίας μπορούν να δικαιώσουν τους πόθους και τις πραγματικές ανάγκες των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΕΣ - ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
Αθήνα: Πλ. Κλαυθμώνος, 15.00 - Προσυγκέντρωση Πολυτεχνείο, 13.30
Θεσσαλονίκη: Πολυτεχνείο, 17.00

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

πηγή : email που λάβαμε στις 12 Νοεμβρίου 16h

Αντικρατική/ Αντικασταλτικη πορεία για την 17 Νοέμβρη

51 ΝΟΕΜΒΡΗΔΕΣ ΜΕΤΑ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΑΙΗ

ΑΠ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ '73 ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

(οι νεκροί)… «Δεν ανήκουν στο έθνος. Στο έθνος ανήκουν οι παπάδες και τα λάβαρα, οι λόγοι και τα στεφάνια των επισήμων. Στο έθνος ανήκουν οι δολοφόνοι των παιδιών.Τα παιδιά δεν ανήκουν πουθενά.Το νόημα της εξέγερσης τους δεν χωράει στα εθνικά αστικοδημοκρατικά πλαίσια που θέλουν να το στριμώξουν. Ο αγώνας του Νοέμβρη δεν ήταν αγώνας «εθνικός», δεν ήταν καν αγώνας «πολιτικός» - ήταν η επανάσταση ! (Γ. Λυκιαρδόπουλος)

Ο Νοέμβρης του '73 δεν αποτελεί ούτε εθιμοτυπική γιορτή της αστικής δημοκρατίας, ούτε γενέθλια επέτειο αποκατάστασης του πολιτεύματος, όπως οι επαΐοντες της σύγχρονης εξουσίας πασχίζουν να μας διδάξουν. Ο Νοέμβρης του '73 αποτέλεσε τομή και κοινωνική αποτύπωση του αναρχικού αγώνα και έθεσε την επαναστατική προοπτική του κόσμου μας, αφήνοντας ανεξίτηλη ιστορική παρακαταθήκη για τους αγωνιστές του σήμερα. Όσο κατά την εξέγερση, και ύστερα κατά την μεταπολίτευση, η θεσμική αριστερή προσπαθούσε να αφομοιώσει στους κόλπους της τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, υπό το πρίσμα του αντιδικτατορικού αγώνα, οι αναρχικοί έθεταν ένα σαφές πρόταγμα: «Κάτω η εξουσία» - ενάντια σε κράτος, καπιταλισμό, και δημοκρατία.

Το διαχρονικό αυτό σύνθημα φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ, και το Πολυτεχνείο του τότε δεν παύει να μας υπενθυμίζει πως μόνο ο ακηδεμόνευτος, μαζικός, αναρχικός αγώνας είναι ικανός να σταθεί στον αντίποδα των κρατικών αφηγημάτων, διεκδικώντας την συθέμελη συντριβή κάθε μορφής καταπίεσης και κυριαρχίας.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Το Πολυτεχνείο του '73 αποτύπωσε στην συλλογική συνείδηση και νοηματοδότησε το πανεπιστημιακό άσυλο ως κεκτημένο των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, και ως τέτοιο οφείλουμε να το υπερασπιστούμε. Έκτοτε έχει γίνει σαφές πως το άσυλο αποτελεί πυρήνα επαναστατικών προταγμάτων, μέσα από τον οποίο είναι δυνατό να ευδοκιμήσουν ριζοσπαστικοί αγώνες ικανοί να ανατρέψουν τα κυρίαρχα αφηγήματα.
Ο φόβος της εξουσίας απέναντι στην απειλή της παντοδυναμίας της πάνω στην κοινωνική βάση εκφράζεται μέσα από μια μακρά λίστα εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων. Από τον νόμο 4777, την στρατοπέδευση δυνάμεων της αστυνομίας εντός του ΑΠΘ ή του ΕΜΠ, την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, τις αλλεπάλληλες συλλήψεις φοιτητών/-τριών εντός του πανεπιστημίου, τις εκκενώσεις στεκιών και καταλήψεων, την στοχοποίηση αναρχικών φεστιβάλ, τα πειθαρχικά, η πολιτική ατζέντα είναι σαφής. Από το πανεπιστήμιο κοινωνικό-πολιτικής δράσης μεταβαίνουμε σε ένα πεδίο τρομοκρατίας, όπου οι σχέσεις εξουσίας, η ιεραρχία, η χειραγώγηση, η καταστολή και η τρομοκρατία καταστέλλουν κάθε εστία αντίστασης και αγώνα.
Το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο ζούμε δομείται και διαιωνίζεται μέσα από μια πληθώρα θεσμών, σκοπός των οποίων είναι η προστασία του ίδιου του συστήματος και η επισφράγιση της κυριαρχίας του. Όποια όψη της κοινωνικής και πολιτικής ζωής δεν ελέγχεται άμεσα από το Κράτος, με αποτέλεσμα να αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης και σύγκρουσης των από τα κάτω με την εκάστοτε εξουσία, γίνεται αντικείμενο αλλεπάλληλων αναδιαρθρώσεων. Τα πανεπιστήμια αποτελούσαν για χρόνια, και συνεχίζουν ως έναν βαθμό να αποτελούν, ένα από αυτά τα πεδία αντιπαράθεσης μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων, και οι αναδιαρθρώσεις και οι αντι-εκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις» στοχεύουν στην εξαφάνισή του ως τέτοιου.

Σκοπός είναι ένα πανεπιστήμιο όπου κράτος και κεφάλαιο πασχίζουν να εδραιώσουν στοιχεία όπως ο ανταγωνισμός, οι εξουσιαστικές σχέσεις, η εξατομίκευση, η εντατικοποίηση, παραμερίζοντας κάθε κριτική σκέψη και αγωνιστική διάθεση. Ακολουθώντας πιστά τα νεοφιλελεύθερα πρότυπα, οι κρατικοί μηχανισμοί επιδιώκουν να καταστείλουν κάθε φωνή αμφισβήτησης και αντίστασης απέναντι στο κυρίαρχο μοντέλο, καθώς γνωρίζουν πολύ καλά πως όσο η οργή της κοινωνίας θα στρέφεται εναντίον τους, τόσο περισσότερο θα απειλείται η παντοδυναμία τους.
Το πέρασμα σε μια νέα πραγματικότητα, στην κοινωνία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, αποτελεί επομένως την επισφράγιση της κυριαρχίας τους. Αποτελεί αφετηρία καταστολής κάθε κεκτημένου αγώνα της κοινωνικής βάσης, εξασφαλίζοντας πως αφενός οποιαδήποτε κοινωνική διαδικασία θα διενεργείται πάντα πίστα στρατολογημένη στις ανάγκες του κεφαλαίου, και αφετέρου κάθε φωνή αμφισβήτησης στο υπάρχον θα ισοπεδώνεται. Η αλλαγή του μεταπολιτευτικού παραδείγματος και η κατάργηση του ασύλου αποτέλεσαν σημεία τομής στον επί δεκαετίες επιδιωκόμενο επανακαθορισμό των συσχετισμών απέναντι στην κοινωνική βάση που αντιστέκεται.

Ερχόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με την σταδιακή μετατροπή του πανεπιστήμιου από οργανικό κομμάτι ριζοσπαστικής δράσης, σε πεδίο καταστολής και βίας απέναντι σε κάθε επαναστατική εστία και φωνή. Στα πλαίσια της προληπτικής αντεξέγερσης, του δόγματος νόμος και τάξη και των επιταγών του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, η κρατική βία πασχίζει να ναρκοθετήσει κάθε ταξικό-κοινωνικό ξέσπασμα, το οποίο εν δυνάμει θα οδηγήσει σε ανοιχτή ανφισβήτηση των θεμελίων της κρατικό-καπιταλιστικής ηγεμονίας.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Πιο επιτακτική από ποτέ φαντάζει η ανάγκη δόμησης ενός ελευθεριακού μοντέλου δράσης με επαναστατική προοπτική, το οποίο όχι μόνο θα μπορέσει να αγωνιστεί για την επανακατάκτηση των ελευθεριών που Κράτος και αφεντικά πασχίζουν να μας στερήσουν, αλλά παράλληλα θα θέτει έναν μακρόπνοο σχεδιασμό ικανό να ανατρέψει κάθε επικείμενη κρατική επιδίωξη. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως φόβος του Κράτους είμαστε όλοι εμείς που αντιπαλεύουμε καθημερινά τα προστάγματα του και μαχόμαστε για την ολική συντριβή του. Όσο λοιπόν Κράτος και αφεντικά προσπαθούν να μας θέσουν στο περιθώριο και να εξαλείψουν κάθε στίγμα αναρχικής παρουσίας εντός και εκτός των πανεπιστημίων, εμείς οφείλουμε να οργανώσουμε, όχι μόνο την άμυνα μας, αλλά και την αντεπίθεσή μας.

Από το Πολυτεχνείο του '73 κρατάμε την σπίθα της εξέγερσης ζωντανή και ανάβουμε την φλόγα για την επικείμενη ανατροπή της εξουσίας μέσα από τον οργανωμένο, μαζικό και ακηδεμόνευτο αγώνα. Με κινητήριο μοχλό την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση, αποδεικνύουμε πως οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία και χαράζουμε τον δρόμο προς την ολική συντριβή της εξουσίας, την κατεδάφιση του αστικό-δημοκρατικού συρφετού. Τον δρόμο προς την εξέγερση και την κοινωνική απελευθέρωση - τον δρόμο προς την Αναρχία.

ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ - ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ - ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ - ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ - ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ • ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΞΑΝΑ

ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

17 ΝΟΕΜΒΡΗ - ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΕΣ/ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ:

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ : 17:00 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
ΑΘΗΝΑ : 15:00 ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ (προσυγκέντρωση Πολυτεχνείο)

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας

Όλοι στις εκδηλώσεις και στη μεγάλη διαδήλωση στην Αμερικανική και Ισραηλινή πρεσβεία (Κυριακή 17 Νοέμβρη, 3 μ.μ., πλατεία Κλαυθμώνος)

51 χρόνια μετά, ο δρόμος που χάραξε ο Νοέμβρης του '73, παρά τα εμπόδια, τις ανηφόρες και τις λακκούβες του, συνεχίζει να μας καλεί προς στο ξέφωτο της κοινωνικής απελευθέρωσης.

51 χρόνια μετά, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης και πολεμικών μακελειών, το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» συναντά το: «Πόλεμο στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών» στην Ελλάδα και διεθνώς. Ο φετινός εορτασμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δεν μπορεί παρά να είναι αφιερωμένος στον αγωνιζόμενο Παλαιστινιακό και το Λιβανέζικο λαό, που αντιστέκονται απέναντι στη Σιωνιστική γενοκτονία, με την αμέριστη βοήθεια των ΗΠΑ!

Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι!

Οι πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή είναι αλληλένδετα μέρη μιας πορείας προς έναν Γ' καταστροφικό Παγκόσμιο Πόλεμο που παράγει η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού και η παρακμή των ΗΠΑ. Η άνοδος του Τραμπ στην εξουσία σηματοδοτεί παραπέρα επιθετικότητα κατά της Κίνας πρωτίστως και της Ρωσίας. Στόχος του γενοκτονικού πολέμου στην Παλαιστίνη είναι η επιβολή των Συμφωνιών Αβραάμ και η "Νέα Τάξη" στη Μέση Ανατολή.

Απέναντι στο σκοτεινό μέλλον που μας επιφυλάσσουν, η φλόγα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου φωτίζει τους λαϊκούς αγώνες και τις εξεγέρσεις όπου γης ενάντια στα σκοτάδια της θανατοπολιτικής της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου, ώσπου τα όνειρα για ένα κόσμο ελευθερίας, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να πάρουν εκδίκηση!

51 χρόνια τώρα, η εξέγερση του Πολυτεχνείου και οι ιστορικές πορείες σε κάθε επέτειο αντιμετωπίζονται από την άρχουσα τάξη ως εσωτερικός εχθρός, με γιγάντια κινητοποίηση των δυνάμεων καταστολής, την ίδια στιγμή που το λαϊκό κίνημα κίνημα έχει επιβάλει τον εορτασμό της εξέγερσης σε όλα τα σχολεία.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τους φασίστες υπουργούς της και τον πρώην αρχηγό της νεολαίας του αρχιδικτάτορα Παπαδόπουλου, εφαρμόζει απάνθρωπες πολιτικές λιτότητας και ακρίβειας, διάλυσης της δημόσιας παιδείας και υγείας, ενώ επιτίθεται σε πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Πλήρως ευθυγραμμισμένη με τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου και των πολεμικών επιχειρήσεων του Αμερικανικού και Ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, έχει μετατρέψει τη χώρα σε απέραντο στρατόπεδο του ΝΑΤΟ, στηρίζοντας τον πόλεμο στην Ουκρανία και μετέχοντας ενεργά στο πλευρό του Ισραήλ. Ο Μητσοτάκης είναι συνένοχος στη γενοκτονία στη Γάζα και στο Λίβανο.

Παρά την τεράστια ιμπεριαλιστική στρατιωτική και οικονομική βοήθεια στην Ουκρανία, το φασιστικό καθεστώς Ζελένσκι - ΑΖΟΦ φαίνεται να χάνει την μάχη, ενώ, παρά την τεράστια υπεροπλία των Σιωνιστών, η Παλαιστίνη και η Χεσμπολάχ στο Λίβανο αντιστέκονται σθεναρά. Την ίδια στιγμή, η Παλαιστινιακή σημαία, από την Αμερική ως την Ευρώπη και την Ασία, έχει γίνει η διεθνής σημαία κάθε εξέγερσης. Ο ιμπεριαλισμός, ο πόλεμος κι ο φασισμός μπορεί να νικηθούν από το παγκόσμιο προλεταριάτο και την πάλη των λαών.

● Λευτεριά στην Παλαιστίνη - From the River to the Sea!
● Ήττα του σιωνισμού και του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ και ΕΕ!
● Kάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη! Όλοι στη γενική πανεργατική απεργία της 20ής Νοέμβρη!
● Επανάσταση λαέ!

13/11/2024

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

πηγή : https://www.neaprooptiki.gr/eek-to-polytechne…
πηγή : email που λάβαμε στις 14 Νοεμβρίου 12h

Όλοι-ες στην πορεία του Πολυτεχνείου την Κυριακή 3.00μμ Πλ. Κλαυθμώνος

Φέτος συμπληρώνονται 51 χρόνια από την επέτειο του Πολυτεχνείου, μια εξέγερση η οποία σηματοδότησε το σημαντικότερο χτύπημα από τη μεριά του ταξικού μας στρατοπέδου έπειτα από τον εμφύλιο. Ποιοι ήταν αυτοί που στοχοποιήθηκαν; Το μετεμφυλιακό κράτος του πολιτικού και κοινωνικού ρεβανσισμού της αστικής τάξης, ο ανοιχτός αντικομμουνισμός και η Κόκκινη Προβιά. Αυτό που εγκαινίασε, ήταν η περίοδος της Μεταπολίτευσης, μιας εποχής βίαιης εισόδου της αριστεράς στο πολιτικό προσκήνιο και αμφισβήτησης της ηγεμονίας της αστικής τάξης. Η γενιά του Πολυτεχνείου ηγήθηκε πια της νέας πολιτικής πραγματικότητας, προκαλώντας αστάθεια ανοίγοντας δρόμους για την ελεύθερη έκφραση των κομμουνιστικών ιδεών και αναμέτρησης με την δικτατορία της αστικής τάξης.

51 χρόνια μετά, το πολιτικό τοπίο έχει αλλάξει ξανά . Το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο που ισορροπούσε τον ταξικό ανταγωνισμό και οριοθετούσε την ταξική πάλη στις μεταπολεμικές δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες της υπό αμερικάνικης ηγεμονίας Αυτοκρατορίας, κατεδαφίζεται παντού στην Ευρώπη, με πρωτοβουλία του ταξικού αντιπάλου. Οικονομικές κατακτήσεις πετσοκόβονται αγρίως και χωρίς αναισθητικό, κοινωνικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες περιστέλλονται και καταργούνται, οι μέθοδοι και τα εργαλεία διαπραγμάτευσης και διεκδίκησης των εκμεταλλευόμενων χάνουν την αξία χρήσης τους.

Το Μαύρο '91 και η κατάρρευση του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» εγκαινίασε αυτή την Νέα Εποχή, μια εποχή αμερικανικής - ανά τον κόσμο - κυριαρχίας, την Pax Americana με την κρίση του 2008 να κάνει την αλλαγή εποχής όλο και πιο εμφανή στα μάτια της κοινωνίας, με νέες αντιλαϊκές και νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που στην Ελλάδα ονομάστηκαν «μνημόνια». Το σύντομο πενταετές διάλειμμα της αριστερής παρένθεσης του ΣΥΡΙΖΑ γκρέμισε ακόμα και τις τελευταίες αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρχει αριστερή προοπτική χωρίς σύγκρουση, ενώ η τελευταία αναβλήθηκε εις το διηνεκές και όχι πολύ αργότερα, η κυβερνητική εξουσία επιστρέφει ξανά στους γνήσιους εκπροσώπους της αστικής τάξης, στους «νόμιμους ιδιοκτήτες» της χώρας.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη φρόντισε να ξεκαθαρίσει εξαρχής ότι είναι το αδιαμεσολάβητο εργαλείο της αστικής αντεπανάστασης. Η αντιπροσφυγική υστερία, τα pushbacks και οι πνιγμοί προσφύγων στο Αιγαίο, οι εκκενώσεις καταλήψεων, η αστυνομοκρατία που έγινε η νέα κανονικότητα μετά την καπιταλιστική αναδιάρθρωση που ονομάστηκε «υγειονομική κρίση», η πολεμική προετοιμασία και η συμμετοχή στα μέτωπα της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής. Φυσικά η αστική αντεπανάσταση και το «πέρας του υστεροψυχροπολεμικού θέρους» δεν είναι μία ειδική περίπτωση της Ελλάδας. Πανευρωπαϊκώς, η από πολλά χρόνια παρηκμασμένη σοσιαλδημοκρατία, κατέληξε να γίνει άλλος ένας εφαρμοστής νεοφιλελεύθερων πολιτικών με αριστερή σημειολογία. Μια καρικατούρα του παλιού της εαυτού. Προφανώς , η αστική τάξη έχει την δική της πολιτική εκπροσώπηση και δεν χρειάζεται πλέον την οποιαδήποτε απόχρωση κάποιας σοσιαλδημοκρατίας να κάνει την βρώμικη δουλειά, όσες υποχωρήσεις κι αν κάνει η τελευταία. Από την άλλη, η αποξένωση του λαϊκού κόσμου από τις αριστερές δυνάμεις και η στροφή μιας μερίδας αυτού στην άκρα δεξιά ως μια φαινομενική «λαϊκή πολιτική εκπροσώπηση», αποτελεί πια ένα διαδεδομένο φαινόμενο με το οποίο πρέπει να αναμετρηθούμε άμεσα. Το προμοτάρισμα της άκρας δεξιάς συνιστά συνειδητή επιλογή της Αυτοκρατορίας σαν ένα εργαλείο που θα οργανώσει τις νέες ιμπεριαλιστικές επιδρομές. Οι πάλαι ποτέ λαϊκές συνοικίες, ως τα πάλαι ποτέ φρούρια της αριστεράς, θα πρέπει να κυριαρχηθούν από την αντίδραση και τους φασίστες. Τα μυαλά της νεολαίας πρέπει να καούν με το δηλητήριο του εθνικισμού, ώστε να γίνουν -την κατάλληλη στιγμή- όχι μόνο το κρέας για τα κανόνια του έθνους αλλά και αφηνιασμένος στρατός της αντίδρασης ενάντια στον εσωτερικό εχθρό.

Τη στιγμή που η ακροδεξιά δυναμώνει παντού στην Ευρώπη, η λεγόμενη αριστερά της Δύσης αρνείται να υιοθετήσει μία γραμμή ρήξης με τις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης. Τείνει όλο και περισσότερο χείρα φιλίας προς τα ντόπια και τα διεθνή αφεντικά του πλανήτη, μουρμουρίζοντας πασιφιστικές δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Από τη στάση της στον πόλεμο στο πεδίο της Ουκρανίας έως και τη μέση Ανατολή, στην πλειοψηφία της, στην καλύτερη των περιπτώσεων υιοθετεί θέσεις είτε « ίσων αποστάσεων » είτε υποστήριξης της Παλαιστίνης ως «θύμα». Η υιοθέτηση της μεταμοντέρνας πολιτικής των ταυτοτήτων από αυτή την αριστερά όχι μόνο δε θα έσωζε την κατάσταση, αντιθέτως θα της έβαζε και με τη βούλα την ταμπέλα του αυτοαναφορικού μικροαστού υπηκόου της Δύσης, που με το ναρκισσισμό του προφανώς και δεν μπορεί να συγκινήσει κανένα προλετάριο ακόμα και αν τον επικαλείται από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Φυσικά η σοσιαλδημοκρατία ούτε «χάλασε», ούτε «τρελάθηκε», αντιθέτως αυτή είναι και η λογική κατάληξη του ρεφορμισμού όλων των αποχρώσεων όταν τα πράγματα ζορίζουν. Τα πολεμικά μέτωπα στα οποία συμμετέχει σύσσωμη η Αυτοκρατορία απαιτούν κοινωνική συστράτευση και γιγάντιες δαπάνες που μπορούν να καλυφθούν μόνο από περικοπές στο κοινωνικό κράτος. Τα λεφτά για την υγεία γίνονται λεφτά για «του ΝΑΤΟ τα σφαγεία» και δεν υπάρχει πισωγύρισμα σ' αυτό, εκτός και αν σταματήσει να υπάρχει ΝΑΤΟ. Τα πανεπιστήμια πρέπει να εξευγενιστούν και οποιοδήποτε υπόλειμμα της μεταπολίτευσης πρέπει να ξεριζωθεί από αυτά ώστε να μετατραπούν πλήρως σε εργοστάσια επιστημονικού προσωπικού που θα παράγει πειθήνιους πρωτοκοσμικούς υπηκόους ,με ένα τμήμα τους να στελεχώνει την πολεμική μηχανή.

Αυτή είναι, λοιπόν, η νέα πραγματικότητα και για μία οποιαδήποτε επαναστατική πολιτική χρειαζόμαστε προσαρμογή στα του σήμερα. Ασχέτως του τι λέει και τι νομίζει η αριστερά, ότι «συνεχίζει τον αγώνα από το '73 μέχρι σήμερα», η εξέγερση του Πολυτεχνείου τελείωσε την ώρα που το τανκ εισέβαλε στο χώρο του κατειλημμένου Πολυτεχνείου σπάζοντας την κεντρική πύλη, ενώ τα εγκαίνια της μεταπολίτευσης κρατικοποίησαν ένα τμήμα της γενιάς του πολυτεχνείου και το ενσωμάτωσαν στο αφήγημα της αποκατάστασης της «δημοκρατίας» και της «αλλαγής» του 1981, αφήνοντας σύξυλη και όλη την υπόλοιπη αριστερά που έμεινε με τα συνθήματα στα χείλια, βλέποντας για μια ακόμη φορά να της «κλέβουν» την ευκαιρία μέσα από τα χέρια.

Για μας κανένας αγώνας δεν συνεχίζεται από το 1973, με τον ίδιο τρόπο που κανένας ιμπεριαλισμός δεν συνεχίζεται από το 1914 μέχρι σήμερα, καμία Οκτωβριανή επανάσταση από το 1917, κανένας Δεκέμβρης του 1944 ή του 2008, κανένα «ΟΧΙ μέχρι τέλους» κτλ. Όλες οι πολιτικές μάχες έχουν ημερομηνία λήξης, κατασταλάζοντας σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό προϊόν. Μόνο οι φαντασιώσεις μπορούν να συνεχίζονται εις τον αιώνα τον άπαντα. Μια επαναστατική πολιτική στο σήμερα δεν πρέπει να αρκείται σε πολιτικά μνημόσυνα. Δε νοείται ως τέτοια αν απλώς εύχεται την «παύση των εχθροπραξιών», μήπως και γυρίσει το ρολόι στη belle epoque. Η ήττα του ΝΑΤΟ και της Pax Americana αποτελεί τη μοναδική προοπτική για οποιαδήποτε επαναστατική διέξοδο. Το ελληνικό κράτος με τη σειρά του είναι οργανικά δεμένο ως περήφανος ακρίτας της αυτοκρατορίας στη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια και όχι ως κάποιος κακομοίρης που το σέρνουν σε «περιπέτειες». Η πολεμική εξόρμηση των νέων σταυροφόρων της Δύσης εκλαμβάνεται ως μία ευκαιρία για το ελληνικό κράτος, μήπως αρπάξει κι αυτό το κατιτίς του από το πλιάτσικο. Αυτός είναι και ο λόγος που τρέχει να δώσει το παρών και πολύ σωστά κάνει από την πλευρά του, καθώς στην νέα εποχή που ανατέλλει η κάθε πλευρά θα κερδίσει αυτό που θέλει μόνο μέσα στη μάχη και όχι γκρινιάζοντάς έξω από το χορό.

Ας κάνουν το ίδιο κι όσοι βλέπουν το πολυτεχνείο σα μια ευκαιρία να αναμετρηθούν με τα πολιτικά ερωτήματα της εποχής τους. Τιμούμε τον Νοέμβρη, λοιπόν, όχι για "να συνεχίσουμε τον αγώνα του" αλλά για να προσανατολιστούμε στην δική μας εποχή, έχοντας στραμμένο το βλέμμα στα νέα "πολυτεχνεία", στις μάχες ενάντια στην ιμπεριαλιστική Αυτοκρατορία, τους εντεταλμένους στρατούς της και τα πολιτικά τσιράκια της, από την Βενεζουέλα μέχρι την Υεμένη, από τη Βολιβία μέχρι τη Συρία και από τη Χιλή και τον Ισημερινό μέχρι την Ελλάδα.

Τιμούμε τον Νοέμβρη παλεύοντας για τη διαμόρφωση μιας επαναστατικής Αριστεράς πέρα από τα ιδεολογικά και πολιτικά όρια της Αριστεράς της Μεταπολίτευσης και του κοινωνικού συμβολαίου. Μιας νέας κομμουνιστικής ταυτότητας, με ιδεολογικά και πολιτικά εργαλεία ικανά να αναμετρηθούν με τη βίαιη ανακατανομή υπέρ του κεφαλαίου, το κράτος έκτακτης ανάγκης και το καθεστώς εξαίρεσης, την κοινωνική συναίνεση δια μέσω του κοινωνικού κανιβαλισμού, την φασιστική αντίδραση και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα της Αυτοκρατορίας, υπό την παλιά και υπό τη νέα της διοίκηση.

Όλοι και όλες στη πορεία του Πολυτεχνείου τη Κυριακή 17 Νοέμβρη, στην 15:00μμ

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

Το μπλοκ της ΚΕΔ-avantgarde θα συγκροτηθεί στην Πλ. ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ

πηγή : https://avantgarde2009.wordpress.com/
πηγή : email που λάβαμε στις 15 Νοεμβρίου 10h

Κάλεσμα συμμετοχής στις διαδηλώσεις της 17 Νοέμβρη

Συγκέντρωση: πλατεία Κλαυθμώνος, 15:00

Προσυγκέντρωση: Κοινωνικό Κέντρο ΒΟΞ (Αραχώβης & Θεμιστοκλέους γωνία, πλ. Εξαρχείων), 14:00

51 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

51 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΕΧΑΣΤΕΙ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Όλοι/όλες στις διαδηλώσεις της 17 Νοέμβρη

* Ρουβίκωνας

πηγή : https://rouvikonas.gr/archives/36598
πηγή : email που λάβαμε στις 15 Νοεμβρίου 16h

Όλες και όλοι στον δρόμο. Ενωτικό μπλοκ για την πορεία της 17ης Νοέμβρη προς τις πρεσβείες των ΗΠΑ και Ισραήλ

από Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες

ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ, ΘΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΠΑΝΤΑ

1973-2024 51 ΑΝΕΙΡΗΝΕΥΤΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Συνέλευση αλληλεγγύης με τα προφυλακισμένα συντρόφια Μ.Μ, Δ.Ζ και Δ.

ΑΠ' ΤΟΝ ΝΟΕΜΡΒΗ ΤΟΥ '73 ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ '24 ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

από κατάληψη εξωστρεφή

ανακοίνωση της συνέλευσης της κατάληψης εξωστρεφή με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου

Είναι δύσκολοι καιροί και θα έρθουν κι άλλοι όπως έγραφε η Γώγου.

Το Πολυτεχνείο δεν είναι ένα γεγονός,δεν είναι μια ιστορία που την λένε στα παιδιά για παραμύθι,δεν αποτελεί ένα τετελεσμένο χρονικό και δεν ζεί μόνο τον Νοέμβρη. Είναι όλα όσα φοβάται η άρχουσα τάξη, όσα τρομάζουνκεφάλαιο,κράτος και καπιταλισμό. Είναι οι άνθρωποι πουκαθημερινά αγωνίζονται για την αλλαγή,για έναν άλλο κόσμο,έναν κόσμο ελεύθερο, έναν κόσμο όμορφο,έναν κόσμο που επιλέγουν και δημιουργούν με συντροφικότητα και αλληλεγγύη χωρίς αυταπάτες,χωρίς υποδούλωση υλική,συναισθηματική, πνευματική, έναν κόσμο ολικής απελευθέρωσης. Είναι οι άνθρωποι που δεν υποκύπτουν και παλεύουν ενάντια σε κάθεμορφήεξουσίαςμε κάθε μέσο, είναι όλα αυτά τα αγωνιστάπου δεν σταμάτησαν και δεν θα σταματήσουν γιατί το τώρα όπως είναι και ήταν δεν τούς χώρεσε ποτέ. Λοιπόν ο φετινός Νοέμβρης αν είχε τοποθεσία θα ήτανστην οδόΑρκαδίαςστουςΑμπελόκηπους,αν είχε όνομα θα ήταν Κυριάκος, Μαριάννα, Δημήτρης, Δήμητρα και ό,τι μας δίνει δεν αποτελεί τίποτα λιγότερο από την σπίθα της εξέγερσης.Αν ο Νοέμβρης είχε φωνή θα ήταν οι κραυγές των Παλαιστίνιων που φωνάζουν για ελευθερία και αγωνίζονται καθημερινά ενάντια στον γενοκτονικό πόλεμο της Δύσης.Κι αν ο Νοέμβρης είχε ένα παράπονο θα ήταν να βλέπει το Πολυτεχνείο να σφίζει από μπάτσους κάθε τρείς και λίγο,ένω οι αγωνιζόμενοι καταστέλονται. Ας είναι ο τελευταίος Νοέμβρης που μας βρίσκει με την Πλατεία Εξαρχείων μαντρωμένη και την γειτονιάπολιορκημένη από κράτος και επενδυτεςναπροσπαθουν νακαταστρέψουν την πολιτική και κοινωνική μας ύπαρξη.

Για όλους τους λόγους του κόσμουστιρίζουμε το τριήμερο της 17 Νοέμβρη, το κάλεσμα για το πολιτικό Μνημόσυνο του αναρχικού συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη στον πεζόδρομο της Μεσσολογγίου το Σάββατο 16 Νοέμβρη στις 12.00 και το κοινό μπλόκ της πορείας της 17Νοέμβρη.

ΠΛΑΤΕΙΑ-ΣΤΡΕΦΗ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΟ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΜΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗΣΤΙΣ ΑΝΑΡΧΙΚΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΜΑΡΙΑΝΝΑΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΔΗΜΉΤΡΗ

ΑΠ'ΤΟΝ ΝΟΕΜΡΒΗ ΤΟΥ '73 ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ '24 ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

κατάληψη εξωστρεφή

ekswexstrefis@exsystemliex.org

Να τολμήσουμε να σκεφτούμε τον κόσμο αλλιώς! Όλοι/ες στην πορεία, 3μμ Πλ. Κλαυθμώνος

51 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο μας υπενθυμίζει τους αγώνες του χθες και μας εμπνέει για τους αγώνες του σήμερα.

Σήμερα που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πιο επικίνδυνη και αυταρχική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης:

-Οι εργαζόμενοι, που παράγουμε τον πλούτο, βρισκόμαστε διαρκώς σε χειρότερη θέση, ενώ οι αυξήσεις στην ενέργεια και σε βασικά είδη πρώτης ανάγκη προμηνύουν βαρυχειμωνιά.

-τα εργατικά δικαιώματα, το περιβάλλον, η παιδεία και η υγεία αντιμετωπίζονται ως εμπόδια στις «επενδύσεις» τους, και η καταστολή απέναντι σε όποιον τολμά να αγωνίζεται, είναι η νέα βαρβαρότητα που βιώνουμε όλοι/ες μας!

-Χιλιάδες νέοι πετιούνται έξω από την εκπαίδευση, σχολεία και σχολές «συγχωνεύονται», ενώ δρομολογείται ένα πανεπιστήμιο κλειστό για τους φοιτητές και ανοιχτό για τις επιχειρήσεις, με την επιτήρηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας.

-Ολόκληρες περιοχές γίνονται ορμητήρια του ΝΑΤΟ ενώ η νέα κούρσα εξοπλισμών στο όνομα δήθεν της ασφάλειας μας εμπλέκουν βαθύτερα στους ανταγωνισμούς στο πλαίσιο μιας επικίνδυνης πολιτικής.

-Που συντρίβει όσες εργατικές κατακτήσεις άφησε όρθια η μνημονιακή θύελλα και επιχειρεί μια ιστορική αντεπίθεση ενάντια στο εργατικό και φοιτητικό κίνημα, ψηφίζοντας μια σειρά νόμων που στοχεύουν στην κατάργηση κάθε δικαιώματος-ελευθερίας

…Ημέρες Πολυτεχνείου ξημερώνουν ξανά.

51 Νοέμβρηδες μας θυμίζουν ότι άλλαξαν τον κόσμο αυτοί που τόλμησαν, μέσα στην πιο ζοφερή πραγματικότητα, να ονειρευτούν

Πολλοί προσπαθούν να σβήσουν το Πολυτεχνείο από τη συλλογική συνείδηση ή να το μετατρέψουν σε επετειακό, χωρίς νόημα, γεγονός. Είναι ο φόβος της εξέγερσης που στοιχειώνει τον ύπνο τους.

Γιατί ο Νοέμβρης του 73 πλανιέται κι έρχεται να θυμίσει πως οι κατακτήσεις μπορούν να επιβληθούν μόνο από τον εξεγερμένο λαό που οργανώνεται για να νικήσει.

Ότι δεν υπάρχουν "μονόδρομοι" και "τίποτε δε γίνεται". Όπως τότε που η χούντα φάνταζε ανίκητη και αιώνια, η κατάληψη του Πολυτεχνείου μπήκε ορμητικά στην ιστορία και άλλαξε τη πραγματικότητα.

Σήμερα η πάλη για το ψωμί, την παιδεία την υγεία και την ελευθερία, συναντιέται με τους αγώνες των εκπαιδευτικών και των μαθητών/τριών απέναντι στην αξιολόγηση, την κατηγοριοποίηση και την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, των φοιτητών/τριών απέναντι στο πανεπιστήμιο επιχείρηση, των μαθητών απέναντι στο σχολείο της αγοράς και τους ταξικούς φραγμούς, των εργαζόμενων όλων των κλάδων για την ανατροπή της κυβέρνηση της ΝΔ και της πολιτικής του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με τους αγώνες για ζωή με αξιοπρέπεια, πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, συλλογικές συμβάσεις και εργασιακά δικαιώματα για όλους και όλες.

Συναντιέται με την ανάγκη της αλληλεγγύης, της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και της διεθνιστικής ενότητας των λαών, με το αντιπολεμικό λαϊκό εργατικό κίνημα που θα σταθεί απέναντι στον πόλεμο που μαίνεται στην Ουκρανία, η γενίκευση του οποίου έρχεται όλο και πιο κοντά με τις δύο μεριές να οξύνουν συνεχώς τις πυρηνικές απειλές, στην γενοκτονία που συντελείται από το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό και τους πολέμους στην Μ. Ανατολή και απέναντι στην επικίνδυνη εμπλοκή της χώρας μας με την αποστολή πολεμικού υλικού που δημιουργούν νέους κινδύνους για το λαό μας.

Το Πολυτεχνείο το 1973 μας έδειξε τη δύναμη και την αποτελεσματικότητα του οργανωμένου λαού ο οποίος μπορεί να συντρίψει τους μονόδρομους και να ανοίξει νέους δρόμους για την ικανοποίηση των αιτημάτων του λαϊκού - εργατικού κινήματος.

O φετινός Νοέμβρης πρέπει να αποτελέσει ορόσημο αγώνα και ανατροπής, να γίνει το «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» σύνθημα της σύγχρονης εξέγερσης του λαού για τα δικαιώματα του, για κατακτήσεις στο σήμερα. Να γεμίσουν οι δρόμοι με κόσμο για να επιβληθεί η λαϊκή κυριαρχία, για να ηττηθεί η πολιτική του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των διαχειριστών αυτής, να ηττηθεί η σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Το «Πολυτεχνείο» μας καλεί να μείνουμε ανυπότακτοι!

Όλοι/ες στη συμμετοχή στην πορεία του Πολυτεχνείου, Κυριακή 17 Νοέμβρη

3.30μμ πλ. Κλαυθμώνος

πηγή : http://ydragogeio.gr/polytexneio24/ ?utm_sourc…