kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Αντικρατική/ Αντικαπιταλιστική πορεία για την 17 Νοέμβρη

51 ΝΟΕΜΒΡΗΔΕΣ ΜΕΤΑ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΑΙΗ

ΑΠ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ '73 ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

(οι νεκροί)… «Δεν ανήκουν στο έθνος. Στο έθνος ανήκουν οι παπάδες και τα λάβαρα, οι λόγοι και τα στεφάνια των επισήμων. Στο έθνος ανήκουν οι δολοφόνοι των παιδιών.Τα παιδιά δεν ανήκουν πουθενά.Το νόημα της εξέγερσης τους δεν χωράει στα εθνικά αντιδημοκρατικά πλαίσια που θέλουν να το στριμώξουν. Ο αγώνας του Νοέμβρη δεν ήταν αγώνας «εθνικός», δεν ήταν καν αγώνας «πολιτικός» - ήταν η επανάσταση ! (Γ. Λυκιαρδόπουλος)

Ο Νοέμβρης του '73 δεν αποτελεί ούτε εθιμοτυπική γιορτή της αστικής δημοκρατίας,ούτε γενέθλια επέτειο αποκατάστασης του πολιτεύματος, όπως οι επαΐοντες της σύγχρονης εξουσίας πασχίζουν να μας διδάξουν. Ο Νοέμβρης του '73 αποτέλεσε τομή και κοινωνική αποτύπωση του αναρχικού αγώνα και έθεσε την επαναστατική προοπτική του κόσμου μας, αφήνοντας ανεξίτηλη ιστορική παρακαταθήκη για τους αγωνιστές του σήμερα. Όσο κατά την εξέγερση, και ύστερα κατά την μεταπολίτευση, η θεσμική αριστερή προσπαθούσε να αφομοιώσει στους κόλπους της τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, υπό το πρίσμα του αντιδικτατορικού αγώνα, οι αναρχικοί έθεταν ένα σαφές πρόταγμα: «Κάτω η εξουσία» - ενάντια σε κράτος, καπιταλισμό, και δημοκρατία.

Το διαχρονικό αυτό σύνθημα φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ, και το Πολυτεχνείο του τότε δεν παύει να μας υπενθυμίζει πως μόνο ο ακηδεμόνευτος, μαζικός, αναρχικός αγώνας είναι ικανός να σταθεί στον αντίποδα των κρατικών αφηγημάτων, διεκδικώντας την συθέμελη συντριβή κάθε μορφής καταπίεσης και κυριαρχίας.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Το Πολυτεχνείο του '73 αποτύπωσε στην συλλογική συνείδηση και νοηματοδότησε το πανεπιστημιακό άσυλο ως κεκτημένο των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, και ως τέτοιο οφείλουμε να το υπερασπιστούμε. Έκτοτε έχει γίνει σαφές πως το άσυλο αποτελεί πυρήνα επαναστατικών προταγμάτων, μέσα από τον οποίο είναι δυνατό να ευδοκιμήσουν ριζοσπαστικοί αγώνες ικανοί να ανατρέψουν τα κυρίαρχα αφηγήματα.

Ο φόβος της εξουσίας απέναντι στην απειλή της παντοδυναμίας της πάνω στην κοινωνική βάση εκφράζεται μέσα από μια μακρά λίστα εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων. Από τον νόμο 4777, την στρατοπέδευση δυνάμεων της αστυνομίαςεντός του ΑΠΘ ή του ΕΜΠ, την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, τις αλλεπάλληλες συλλήψεις φοιτητών/-τριών εντός του πανεπιστημίου, τις εκκενώσεις στεκιών και καταλήψεων, την στοχοποίηση αναρχικών φεστιβάλ, τα πειθαρχικά, η πολιτική ατζέντα είναι σαφής. Από το πανεπιστήμιο κοινωνικό-πολιτικής δράσης μεταβαίνουμε σε ένα πεδίο τρομοκρατίας, όπου οι σχέσεις εξουσίας, η ιεραρχία, η χειραγώγηση, η καταστολή και η τρομοκρατία καταστέλλουν κάθε εστία αντίστασηςκαι αγώνα.

Το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο ζούμε δομείται και διαιωνίζεται μέσα από μια πληθώρα θεσμών, σκοπός των οποίων είναι η προστασία του ίδιου του συστήματος και η επισφράγιση της κυριαρχίας του. Όποια όψη της κοινωνικής και πολιτικής ζωής δεν ελέγχεται άμεσα από το Κράτος, με αποτέλεσμα να αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης και σύγκρουσης των από τα κάτω με την εκάστοτε εξουσία, γίνεται αντικείμενο αλλεπάλληλων αναδιαρθρώσεων. Τα πανεπιστήμια αποτελούσαν για χρόνια, και συνεχίζουν ως έναν βαθμό να αποτελούν, ένα από αυτά τα πεδία αντιπαράθεσης μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων, και οι αναδιαρθρώσεις και οι αντι-εκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις» στοχεύουν στην εξαφάνισή του ως τέτοιου.

Σκοπός είναι ένα πανεπιστήμιο όπου κράτος και κεφάλαιο πασχίζουν να εδραιώσουνστοιχεία όπως ο ανταγωνισμός, οι εξουσιαστικές σχέσεις, η εξατομίκευση, η εντατικοποίηση, παραμερίζοντας κάθε κριτική σκέψη και αγωνιστική διάθεση. Ακολουθώντας πιστά τα νεοφιλελεύθερα πρότυπα, οι κρατικοί μηχανισμοί επιδιώκουν να καταστείλουν κάθε φωνή αμφισβήτησης και αντίστασης απέναντι στο κυρίαρχο μοντέλο, καθώς γνωρίζουν πολύ καλά πως όσο η οργή της κοινωνίας θα στρέφεται εναντίον τους, τόσο περισσότερο θα απειλείται η παντοδυναμία τους.

Το πέρασμα σε μια νέα πραγματικότητα, στην κοινωνία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, αποτελεί επομένως την επισφράγιση της κυριαρχίας τους. Αποτελεί αφετηρία καταστολής κάθε κεκτημένου αγώνα της κοινωνικής βάσης, εξασφαλίζοντας πως αφενός οποιαδήποτε κοινωνική διαδικασία θα διενεργείται πάντα πίστα στρατολογημένη στις ανάγκες του κεφαλαίου, και αφετέρου κάθε φωνή αμφισβήτησης στο υπάρχον θα ισοπεδώνεται. Η αλλαγή του μεταπολιτευτικού παραδείγματος και η κατάργηση του ασύλου αποτέλεσαν σημεία τομής στον επί δεκαετίες επιδιωκόμενο επανακαθορισμό των συσχετισμών απέναντι στην κοινωνική βάση που αντιστέκεται.

Ερχόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με την σταδιακή μετατροπή του πανεπιστήμιου από οργανικό κομμάτι ριζοσπαστικής δράσης, σε πεδίο καταστολής και βίας απέναντι σε κάθε επαναστατική εστία και φωνή. Στα πλαίσια της προληπτικής αντεξέγερσης, του δόγματος νόμος και τάξη και των επιταγών του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, η κρατική βία πασχίζει να ναρκοθετήσει κάθε ταξικό-κοινωνικό ξέσπασμα, το οποίο εν δυνάμει θα οδηγήσει σε ανοιχτή ανφισβήτηση των θεμελίων της κρατικό-καπιταλιστικής ηγεμονίας.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Πιο επιτακτική από ποτέ φαντάζει η ανάγκη δόμησης ενός ελευθεριακού μοντέλου δράσης με επαναστατική προοπτική, το οποίο όχι μόνο θα μπορέσει να αγωνιστεί για την επανακατάκτηση των ελευθεριών που Κράτος και αφεντικά πασχίζουν να μας στερήσουν, αλλά παράλληλα θα θέτει έναν μακρόπνοο σχεδιασμό ικανό να ανατρέψει κάθε επικείμενη κρατική επιδίωξη. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως φόβος του Κράτους είμαστε όλοι εμείς που αντιπαλεύουμε καθημερινά τα προστάγματα του και μαχόμαστε για την ολική συντριβή του. Όσο λοιπόν Κράτος και αφεντικά προσπαθούν να μας θέσουν στο περιθώριο και να εξαλείψουν κάθε στίγμα αναρχικής παρουσίας εντός και εκτός των πανεπιστημίων, εμείς οφείλουμε να οργανώσουμε, όχι μόνο την άμυνα μας, αλλά και την αντεπίθεσή μας.

Από το Πολυτεχνείο του '73 κρατάμε την σπίθα της εξέγερσης ζωντανή και ανάβουμε την φλόγα για την επικείμενη ανατροπή της εξουσίας μέσα από τον οργανωμένο, μαζικό και ακηδεμόνευτο αγώνα. Με κινητήριο μοχλό την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση, αποδεικνύουμε πως οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία και χαράζουμε τον δρόμο προς την ολική συντριβή της εξουσίας, την κατεδάφιση του αστικό-δημοκρατικού συρφετού. Τον δρόμο προς την εξέγερση και την κοινωνική απελευθέρωση - τον δρόμο προς την Αναρχία.

ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ - ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ - ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ - ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ - ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ • ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΞΑΝΑ

ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

17 ΝΟΕΜΒΡΗ - ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΕΣ/ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ:

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ : 17:00 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

ΑΘΗΝΑ : 15:00 ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ (προσυγκέντρωση Πολυτεχνείο)

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ - ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

Σήμερα, 51 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη, οι εξουσιαστές ακόμα προσπαθούν να σβήσουν τα αποτυπώματα ολόκληρων δεκαετιών σκληρών και αιματηρών κοινωνικών και ταξικών αγώνων, επιχειρούν εναγωνίως να κλείσουν τον κύκλο της διαρκούς ανταρσίας που άνοιξε η εξέγερση στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο το 1973. Είναι πιο φανερό από ποτέ πως η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν αποτέλεσε το τέλος αλλά την αρχή μίας μακράς σειράς αγώνων, κινητοποιήσεων, συγκρούσεων και εξεγέρσεων των ριζοσπαστικότερων τμημάτων της κοινωνίας καθώς το περιεχόμενο και τα προτάγματά της δεν ανήκουν στο παρελθόν, όπως θα ήθελαν και προπαγάνδιζαν οι εμπνευστές του κομματικού συνθήματος: ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. Αντιθέτως, ανήκει στο μέλλον καθώς εγκαινίασε μια μακρά σειρά κινητοποιήσεων, ξεσηκωμών και συγκρούσεων των ριζοσπαστικότερων τμημάτων της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεολαίας. Το πνεύμα του Νοέμβρη θα αποδειχτεί ανεξάντλητο, παραμένοντας πάντα ζωντανό παρά τη μακροχρόνια επιχείρηση διαστρέβλωσης και καπηλείας από αυτούς που αξιοποίησαν την εξέγερση για να οικοδομήσουν ένα μυθικό, αιματοβαμμένο βωμό της δημοκρατίας, ως ιδεολογικό θεμέλιο της μεταπολιτευτικής εξουσίας. Tο Πολυτεχνείο δεν θα είναι ο αδιαμφισβήτητος καθαγιασμένος μύθος της εξουσίας και της δημοκρατίας όπως θα ήθελαν οι λακέδες της, αλλά σημείο αναφοράς μιας εξέγερσης που άλλοτε ξεσπά κι άλλοτε υποβόσκει και που ακόμα και σήμερα δεν έχει κατασταλεί. Από τις μαθητικές καταλήψεις του 1991, τις μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις του 2002-03, τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006-07, μέχρι την κοινωνική και ταξική εξέγερση του Δεκέμβρη του '08 και τις μεγάλες κινητοποιήσεις του 2010-12, τα προτάγματα των εξεγερμένων του '73 αποτέλεσαν και αποτελούν διαχρονικά ζητούμενα που αναπνέουν αδιάκοπα στην καρδιά των αγώνων.

Απέναντι στη διαστρέβλωση των νοημάτων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από τους λακέδες του κράτους προκειμένου να οικοδομηθεί το ιδεολογικό θεμέλιο της μεταπολιτευτικής περιόδου περί «νίκης της δημοκρατίας», ορθώνεται η ίδια η πραγματικότητα που τους διαψεύδει. Η φτώχεια και η εξαθλίωση των καταπιεσμένων, ο αποκλεισμός μεγάλων κοινωνικών κομματιών από την πρόσβαση στα βασικά κοινωνικά αγαθά, οι βασανισμοί, οι ξυλοδαρμοί και οι συλλήψεις των αγωνιζόμενων δεν σταμάτησαν ποτέ. Αντίθετα οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι συνεχίζουν να πληρώνουν με το αίμα τους τη διατήρηση και αναπαραγωγή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος, που καταδυναστεύει, δολοφονεί, εξαθλιώνει και καταστρέφει τις κοινωνίες και τον φυσικό κόσμο. Αυτό μαρτυρούν οι δεκάδες δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της σύγχρονης δουλείας. Αυτό αποδεικνύουν περίτρανα οι χιλιάδες νεκροί λόγω της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας, τα δεκάδες θύματα του κρατικού καπιταλιστικού εγκλήματος στα Τέμπη, τα χιλιάδες καμένα στρέμματα δάσους κάθε χρόνο, ο πνιγμός της Θεσσαλίας στη λάσπη ένα και πλέον χρόνο πριν και οι καταστρεπτικές συνέπειες που αντιμετωπίζει ακόμα και σήμερα η περιοχή, οι δολοφονημένοι Ρομά από τα ένστολα καθάρματα της ΕΛΑΣ, οι δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της Ευρώπης Φρούριο και στα αστυνομικά τμήματα. Η υλοποίηση μιας άκρως επιθετικής πολιτικής αναδιαρθρώσεων σε όλα τα κοινωνικά πεδία κινείται παράλληλα με τη στοχοποίηση και καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους, καθώς αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή των αντικοινωνικών πολιτικών κράτους και αφεντικών. Η κατασταλτική εκστρατεία έχει ως σαφή στόχο την επιβολή ενός καθεστώτος τρομοκρατίας, μιας κοινωνικής συνθήκης που θα κυριαρχεί η σιωπή, ο φόβος και η υποταγή. Αυτός ο κοινωνικός μετασχηματισμός, η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης, η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων είναι οι προϋποθέσεις για το βάθεμα των όρων επιβολής. Κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν να καθυποτάξουν κάθε φωνή που αρθρώνεται ενάντια στους επιθετικούς σχεδιασμούς τους είτε με τα ΜΑΤ είτε με την αναβάθμιση του νομικού και θεσμικού τους οπλοστασίου.
Ταυτόχρονα το ελληνικό κράτος -προσδεδεμένο πλήρως στο δυτικό άρμα κυριαρχίας- παρέχει την απόλυτη στήριξη του στην εν εξελίξει γενοκτονία εναντίον των Παλαιστίνιων, επιχειρώντας την περαιτέρω ανάπτυξη των σχέσεων συνεργασίας του με το κράτος του Ισραήλ. Μια γενοκτονία που συντελείται μπροστά στα ματιά ολόκληρου του κόσμου και αφενός έχει ως αποτέλεσμα τη δολοφονία 40.000 Παλαιστινίων, εκ των οποίων 13.000 παιδιών και χιλιάδες αγνοούμενους και αφετέρου την καταστολή και τις διώξεις στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων όλων όσοι αγωνίζονται για την κατάπαυση του πυρός και τη λευτεριά της Παλαιστίνης.

Απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό για ακόμη μια φορά να προτάξουμε την αξιοπρέπεια, την αντίσταση, την αλληλεγγύη. Απέναντι στην υποτίμηση της ζωής μας, τη φτωχοποίηση και την καταπίεση, απέναντι σε πολέμους και εθνικισμό, απέναντι σε κράτη και αφεντικά που καταδυναστεύουν τις ζωές μας να εντείνουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Να σταθούμε όλοι και όλες μαζί στο δρόμο και τους αγώνες της κοινωνικής αντίστασης και της ταξικής αλληλεγγύης. Να αγωνιστούμε συλλογικά και από τα κάτω ενάντια στους δυνάστες μας, να δυναμώσουμε και να περιφρουρήσουμε τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής και να οργανώσουμε νέες. Χωρίς να έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο των θεσμών, χωρίς να προσφέρουμε καμία συναίνεση στη διαχείριση της ζωής μας, να μην κάνουμε ούτε βήμα πίσω σε αυτά που έχουμε κατακτήσει και που διαρκώς διακυβεύονται και να κάνουμε τους χώρους που εργαζόμαστε, φοιτούμε και ζούμε εστίες αντίστασης και αγώνα. Απέναντι στον πόλεμο, που αποτελεί μονόδρομο σωτηρίας για το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα, απέναντι στο σχέδιο αλληλοεξόντωσης των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, απέναντι στον εθνικισμό, τον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό η μόνη ελπίδα είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, η οργανωμένη αντεπίθεση των από τα κάτω. Μόνο η συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, η κοινωνική απαλλοτρίωση του πλούτου που εμείς οι ίδιοι παράγουμε και απομυζά μια κάστα εξουσιαστών και η οργάνωση του αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση για έναν κόσμο κοινοκτημοσύνης, ειρήνης, αλληλεγγύης και ελευθερίας μπορούν να δικαιώσουν τους πόθους και τις πραγματικές ανάγκες των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Θεσ/νίκη: 17:00 - Πολυτεχνέιο ΑΠΘ

Αθήνα: 15:00 - Κλαυθμώνος με προσυγκέντρωση στις 13:30 στο Πολυτεχνείο

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ

Αντικρατική / Αντικαπιταλιστική διαδήλωση για τη επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Κυριακή 17 Νοέμβρη, 17:00, Πολυτεχνείο ΑΠΘ

Οριζόντια Κίνηση - Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

-Σε κοινό αναρχικό μπλοκ με την Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης και την Αναρχική Ομάδα Πυρανθός-

❗51 Νοέμβρηδες μετά... Δεν λέγεται Χούντα, λέγεται "Δημοκρατία"

51 Νοέμβρηδες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, καλούμαστε ως αναρχικοί/ες να τιμήσουμε τους/τις νεκρούς/ες αγωνιστ(ρι)ες, συνεχίζοντας και επανανοηματοδοτώντας τον αγώνα τους.

Αλλωστε, για το αναρχικό κίνημα, ο Νοέμβρης του 1973 αποτελεί την στιγμή της (επαν)εμφάνισής του στο προσκήνιο της εγχώριας αγωνιστικής ιστορίας, αφού εκείνες τις κρίσημες ημέρες, πανό και συνθήματα όπως τα "ΚΆΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ" και "ΚΆΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ" αναρτήθηκαν στα κάγκελα και έβαψαν τους τοίχους του Πολυτεχνείου Αθηνών, αναδεικνύοντας την συμμετοχή μιας - όχι και τόσο μικρής- μερίδας αναρχικών στους κόλπους των εξεγερμένων.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι ουσιαστικοί λόγοι που οδήγησαν σε αυτήν την εξέγερση είναι παραπάνω από ορατοί και υπαρκτοί και στο σήμερα. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι στις μέρες μας οι μορφές της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης είναι πιο ύπουλες και καλυμμένες κάτω από εναν δημοκρατικό μανδύα.

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι ουσιαστικοί λόγοι που προαναφέρθηκαν; Η φτώχεια, η εξαθλίωση, η καταπίεση σε όλους τους τομείς της ζωής μας, σίγουρα αποτελούν ορισμένους απο τους σημαντικότερους. Αυτά τα προβλήματα ειναι άμεσα συνυφασμένα με την ουσία του Κράτους και γεννούν εξεγέρσεις και επαναστάσεις ανά τα χρόνια.

Στο σήμερα όλα αυτά τα προβλήματα - και πολλά περισσότερα- είναι πιο έντονα από ποτέ. Διανύοντας ακόμα μία περίοδο κρίσης, μιας κρίσης που έχει ξεκινήσει εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια - και ακόμη δεν έχει τελειώσει φυσικά- οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που αναζητούν διεξόδους, καταδικάζουν την τάξη μας σε ακόμα πιο δυσμενείς συνθήκες. Χαμηλοί μισθοί, ακρίβεια, πανάκριβα ενοίκια, πλειστηριασμοί, διάλυση και περαιτέρω ιδιοτικοποίηση του συτήματος υγείας, άθλιες συνθήκες εργασίας που οδηγούν σε εκατοντάδες θανάτους εργαζομένων, πανδημίες, πόλεμοι, ανυπολόγιστες καταστροφές, τόσο στην φύση όσο και στις πόλεις, από φυσικές καταστροφές για τις οποίες δεν υπάρχει καμία πρόληψη, αφού αυτή δεν φέρνει κάποιο κέρδος (βλ. Φωτιές, πλημμύρες) και άγρια καταστολή για όσους αντιστέκονται σε αυτήν την πραγματικότητα: Μπορεί σήμερα να μην υπάρχουν πλέον ξερονήσια και να μην βλέπουμε τανξ στους δρόμους, αλλά οι φυλακές είναι γεμάτες με τους απόκληρους της ζωής - καθώς και πολιτικούς κρατούμενους, αναρχικούς και κομμουνιστές- ενώ απεργοί και διαδηλωτές αντιμετωπίζονται με ακραία βία, ακόμη και με Αύρες Νερού. Ταυτόχρονα η ακραία λογοκρισία που επιχειρείται να επιβληθεί άμεσα ή έμμεσα στα κανάλια, στον Τύπο και στο διαδίκτυο και οι πολιτικές διώξεις για αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φέρουν κάτι από τον αέρα της Επταετίας.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η έξαρση του φασισμού το τελευταίο διάστημα έρχεται να αποπροσανατολίσει την κοινωνική βαση από τα πραγματικά της προβλήματα και να δημιουργήσει - ή καλύτερα να αναπαράγει- τους επίπλαστους διαχωρισμούς που έχουν δημιουργήσει το Κράτος και το Κεφάλαιο στο εσωτερικό της. Τους διαχωρισμούς με βάση το χρώμα, την εθνικότητα, το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό κλπ. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι ο φασισμός δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Φασισμός δεν είναι ούτε μονάχα η Χούντα, ούτε μονάχα η Χρυσή Αυγή. Ο φασισμός ενυπάρχει διάχυτος μέσα στην κοινωνία και χρησιμοποιείται από την αστική τάξη ως ακόμα ένα εργαλείο καταστολής των κινημάτων. Στις μέρες μας, όπου η κοινή γνώμη είναι αρκετά μετατοπισμένη πλέον προς τα δεξιά, βλέπουμε πως και το ίδιο το Κράτος χρησιμοποιεί ακροδεξιά ρητορική και αντίστοιχες πρακτικές χωρίς κανέναν δισταγμό.

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση οφείλουμε να αντισταθούμε με το ίδιο σθένος που έδειξαν οι φοιτητές και φοιτήτριες του Πολυτεχνείου το '73. Με αποφασιστικότητα και χωρίς φόβο. Με οργάνωση, οραματιζόμενοι την εικόνα ενός νέου κόσμου, απαλλαγμένου από την καταπίεση και την εξαθλίωση, έχοντας στο επίκεντρο τις αρχές της αλληλεγγύης, της ελευθερίας και της ισότητας. Να χτίσουμε αναχώματα στην επέλαση αυτού του συστήματος που προκαλεί μόνο θάνατο και καταστροφή στον βωμό του κέρδους μιας χούφτας ανθρώπων.

👉Καλούμε όλους και όλες στην πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπου θα σχηματίσουμε κοινό αναρχικό μπλοκ με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της Ελευθεριακής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης και της Αναρχικής Ομάδας Πυρανθός.

👉Κυριακή, 17 Νοέμβρη, 17.00, Πολυτεχνείο ΑΠΘ.

🏴Οριζόντια Κίνηση - Για Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό🚩

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΦΣ ΓΕΩΛΟΓΙΑΣ ΣΤΙΣ 13/11

50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, ΞΗΛΩΝΟΥΝ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ…

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την κατάρρευση της Χούντας και τη Μεταπολίτευση(1974), λίγους μήνες μετά την μεγαλειώδη Εξέγερση του Πολυτεχνείου που βύθισε το δικτατορικό καθεστώς σε κρίση. Η Εξέγερση και οι αγώνες στη Μεταπολίτευση βγήκανε νικηφόροι, κατακτώντας πολιτικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, αλλάζοντας την φυσιογνωμία και βελτιώνοντας σημαντικά τη ζωή και το βιοτικό επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας.

Σήμερα, το καθεστώς της ΝΔ του Μητσοτάκη, υπηρέτης της πιο μαυραγορίτικης και μαφιόζικης ελίτ, επιχειρεί να ξηλώσει με βίαιο και λυσσασμένο τρόπο, όσα κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα! Επιβάλλοντας έναν βάρβαρο εργασιακό Μεσαίωνα, διαλύοντας και ιδιωτικοποιώντας την Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Ασφάλιση. Ξεκοκαλίζοντας τον δημόσιο και συλλογικό πλούτο (Ρεύμα, Νερό, υποδομές κ.α.), τα σπίτια(εξώσεις, πλειστηριασμοί) και το εισόδημα(ακρίβεια, φόροι) των εργαζομένων και των φτωχών.

Θέλουν να ξεμπερδεύουν με την Δημόσια Δωρεάν Παιδεία και το Άρθρο 16!

Με στόχο τα Πανεπιστήμια Α.Ε. που θα έχουν πρόσβαση μόνο όσοι έχουν «άριστες» τσέπες, επιβάλλοντας το δόγμα «ΣΠΟΥΔΑΖΩ ΑΡΑ ΠΛΗΡΩΝΩ - ΠΛΗΡΩΝΩ ΑΡΑ ΣΠΟΥΔΑΖΩ». Για να το πετύχουν έχουν προχωρήσει στην ψήφιση των δύο ν. Κεραμέως και του ν. Πιερακκάκη, αποσκοπώντας σε:

Α) Μαζικό αποκλεισμό των νέων από την τριτοβάθμια εκπαίδευση: Τράπεζα θεμάτων, ΕΒΕ και το «αλατοπίπερο» των θεμάτων-σφάχτες των πανελληνίων, έχουν αποκλείσει 120.000 μαθητές από το 2021. Μέχρι το 2030 αθροιστικά αναμένεται να έχουν αποκλειστεί μισό εκατομμύριο μαθητές! Οι διαγραφές στα ν+(ν/2) έτη τον Σεπτέμβρη του 2025, θα μειώσουν τον αριθμό των φοιτητών στο μισό, φτάνοντας μόλις τους 100.000 που θα έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση (από 450.000 το 2019)! Ενώ κάθε χρόνο τα πανεπιστήμια θα συνεχίζουν να αιμορραγούν από φοιτητές που θα διαγράφονται και δεκάδες τμήματα θα οδηγηθούν σε κλείσιμο/συγχώνευση. Με αυτούς τους δύο τρόπους η τριτοβάθμια εκπαίδευση γίνεται de-facto προνόμιο λίγων και εκλεκτών. Χαρακτηριστικά, ήδη η κυβέρνηση με τα αρπακτικά των τραπεζών συζητά για τέλη φοίτησης για όσους αποκλείστηκαν στις πανελλήνιες, μετατρέποντας τες σταδιακά σε υποτροφία(!) ή τέλη επανεγγραφής για όσους διαγράφονται. Όπως φαίνεται, κανένα φετίχ δεν έχει η κυβέρνηση με την «αριστεία», ούτε την προβληματίζουν «αιώνιοι» φοιτητές!

Β)Συνθήκη Λισαβόνας - Κατάργηση των πτυχίων και μετατροπή τους σε «τίτλους σπουδών»: Τα πτυχία κατοχυρώνουν επαγγελματικά δικαιώματα, ενώ οι τίτλοι σπουδών παρέχουν αποκλειστικά «προσόντα». Όπως χαρακτηριστικά με την απόσπαση της παιδαγωγικής επάρκειας, ένα προς ένα τα επαγγελματικά δικαιώματα καταργούνται από τα πτυχία και πωλούνται σε ξεχωριστά μεταπτυχιακά, σεμινάρια και λοιπά προγράμματα σπουδών. Η «δια βίου εκπαίδευση» δεν είναι τίποτα άλλο από δια βίου κυνήγι και πληρωμή αυτών των τίτλων σπουδών, δια βίου πελατεία για την «Αγορά της Εκπαίδευσης». Προφανώς, αυτή η αγορά δεν απευθύνεται στην πλειοψηφία που θα αμείβεται με βασικό μισθό-πείνας, αλλά σε μια συντριπτική μειοψηφία της κοινωνίας. Για τους υπόλοιπους, πτυχιούχους και μη, μία και μόνο «επαγγελματική αποκατάσταση» μπορεί να υπάρξει: αυτή του σύγχρονου δούλου στις γαλέρες του τουρισμού και της εστίασης!

Γ) Κατάργηση Φοιτητικής Μέριμνας και ιδιωτικοποίηση των εστιών: Στα πλαίσια της «αυτοχρηματοδότησης» των ιδρυμάτων από την τσέπη μας και του ατέλειωτου ταΐσματος των δολοφονικών εταιριών ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ, ΑΚΤΩΡ και ΙΝΤΡΑΚΑΤ, προχωράνε σε ιδιωτικοποίηση/ξεπούλημα Φοιτητικής Μέριμνας (εστίες, λέσχες, βιβλιοθήκες, γυμναστήρια, συγγράμματα) χαρίζοντας τους απλόχερα σχεδόν 1 δισ. από την δική μας φορολογία. Ήδη, έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια ένα μεγάλο φαγοπότι με εργολάβους που μασουλάνε την κρατική χρηματοδότηση των πανεπιστημίων και μας βάζουν καθημερινά σε κίνδυνο (πτώση ασανσέρ στις εστίες ΑΠΘ, πυρκαγιά στις εστίες Ιωαννίνων). Ήδη, χέρι-χέρι με τα γαλάζια Συμβούλια Διοίκησης, έχουν ψηφίσει Εσωτερικούς Κανονισμούς στις εστίες που επιβάλλουν α)ενοίκια-χαράτσια, β) ακαδημαϊκά κριτήρια και γ)εξώσεις φοιτητών που δεν πειθαρχούν. Ήδη, πραγματοποιούν 100άδες εξώσεις πάμφτωχων φοιτητών πανελλαδικά, ενώ μέσα στον επόμενο χρόνο θέλουν να διώξουν και τον τελευταίο εστιακό για να «ανακαινίσουν» παλιές εστίες ή επιβάλλοντας ακόμα πιο δυσβάσταχτα «ανταγωνιστικά» ενοίκια των 300-400 ευρώ. Στόχος τους είναι να απαλλαγούν μόνιμα ακόμα και από αυτό το μίζερο ποσό των 100 εκ. που δαπανούν σήμερα για τα πανεπιστήμια και να χαρίζουν διαρκώς ζεστό χρήμα στις εταιρίες-ενόχους των Τεμπών και των πλημμυρών και εισόδημα για τα επόμενα 30(!) χρόνια που θα μπορούν να εκμεταλλεύονται τις εστίες μας.

Καταστέλλουν, διώκουν, ποινικοποιούν τη νεολαία, τους εργαζόμενους, τους φτωχούς!

Το μαύρο καθεστώς της ΝΔ της φτώχειας, των δολοφονικών ιδιωτικοποιήσεων, των αμέτρητων σκανδάλων, με τα στιγματισμένα του πρόσωπα, τα εμετικά ΜΜΕξαπάτησης και την ατιμωρησία που απολαμβάνουν, ούτε μπορεί να πείσει ούτε να γίνει ανεκτό από την ελληνική κοινωνία. Όπου εμφανίζονται εισπράττουν χλεύη και οργή, ενώ η έκρηξη των Τεμπών, οι αγώνες των εκπαιδευτικών, των υγειονομικών και του μεγαλειώδους φοιτητικού κινήματος, ήτανε μόνο ο προάγγελος ακόμα μεγαλύτερων εκρήξεων και αγώνων. Για αυτό διώκουν, καταστέλλουν και τρομοκρατούν όποιον αγωνίζεται. Προσπαθούν να επαναφέρουν με ακόμα πιο βάρβαρο τρόπο την ασύστολη βία και αστυνομοκρατία της περιόδου της πανδημίας και των χουντο-απαγορεύσεων, που έσπασαν στον δρόμο στις 17/11/20 και με την έκρηξη της Νέας Σμύρνης. Δολοφονούν Ρομά, μετανάστες στα ΑΤ, πρόσφυγες στο Αιγαίο, εκπαιδεύοντας με οργανωμένο τρόμο τους μηχανισμούς καταστολής για να χτυπάνε «στο ψαχνό» ολόκληρη τη κοινωνία.

Φτιάχνουν σχολεία και πανεπιστήμια - φυλακές! Με ποινολόγια, πειθαρχικά, εσωτερικούς κανονισμούς λειτουργίας και τα ΜΑΤ πάντα προ των πυλών. Δεν μπορούν να ανεχτούν κανένα από τα εργαλεία (γενικές συνελεύσεις, επιτροπές) και τα μαχητικά μέσα πάλης(καταλήψεις) που υιοθέτησε μαζικά το φοιτητικό κίνημα, ενάντια στο νόμο για τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια και συνολικά στην ιστορία του. Αυτό μαρτυρά και το «κυνήγι μαγισσών» με πειθαρχικά απέναντι σε εκλεγμένους φοιτητικών συλλόγων για τις πρόσφατες καταλήψεις ή η ωμή καταστολή απέναντι και οι συλλήψεις στον σύλλογο εστιακών φοιτητών του ΑΠΘ σε διαμαρτυρία του στον πρύτανη μετά την πτώση του ασανσέρ στις εστίες ή ακόμα περισσότερο η σύλληψη μαθητών με την «υποψία ότι θα προχωρήσουν σε κατάληψη»…

Μας εμπλέκουν στον Πόλεμο - γενοκτονούν Παλαιστίνιους και Λιβανέζους!

Ταυτόχρονα με τον πόλεμο που έχουν κηρύξει απέναντι μας, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει κηρύξει τον πόλεμο και στον ηρωικό παλαιστινιακό λαό με την αμέριστη συμπαράσταση στο Σιωνιστικό Κράτος και τις ΗΠΑ -ΝΑΤΟ που διαπράττουν μια χιτλερικού τύπου γενοκτονία. Η στήριξη αυτή είναι τόσο ιδεολογική όσο και έμπρακτη με τη φρεγάτα ΥΔΡΑ στην Ερυθρά θάλασσα, τη μετατροπή της Λάρισας σε διοικητήριο και της χώρας σε απέραντη νατοϊκή βάση που εξοπλίζει και ανεφοδιάζει τους φονιάδες. Επιπλέον, στηρίζει με παροχή βάσεων και εξοπλισμών το μέτωπο στην Ουκρανία. Για να συνεχίζει να αυξάνει τις δαπάνες δισεκατομμυρίων για τους εξοπλισμούς, θα μας αιμορραγήσει με νέα βάρβαρα μέτρα. Δεν θα διστάσουν όπως έχουν δηλώσει ανοιχτά «αν τους ζητηθεί», να μετατρέψουν την προληπτική επιστράτευση που κάνουν τώρα σε αναγκαστική και να μας στείλουν να συμπράξουμε με το αίμα μας στα χυδαία και απάνθρωπα εγκλήματά τους.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ - ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΙΜΩΡΗΣΟΥΜΕ!

Πρέπει να οργανώσουμε άμεσα την δική μας απάντηση απέναντι στις απανωτές επιθέσεις που δεχόμαστε σε όλα μας τα δικαιώματα. Να ξαναπιάσουμε το νήμα του πρόσφατου φοιτητικού κινήματος, μπλοκάροντας στην πράξη κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης/διάλυσης της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας. Απέναντι σε κατάργηση Φοιτητικής Μέριμνας, εξώσεις, διαγραφές, να δημιουργήσουμε συλλόγους - εστίες Αγώνα, κόντρα στις σκόρπιες κινητοποιήσεις. Να υιοθετήσουμε ξανά μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις, τα πιο μαχητικά μέσα πάλης. Να ενωθούμε μαζί με τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, με τους αγώνες των εργαζομένων, και να φτιάξουμε ένα μέτωπο που θα συγκρουστεί κεντρικά με το σάπιο και δολοφονικό καθεστώς του Μητσοτάκη.

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ

• ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ - ΚΑΤΩ Ο ΝΟΜΟΣ ΠΙΕΡΡΑΚΑΚΗ - ΣΥΝΘΗΚΗ ΛΙΣΣΑΒΟΝΑΣ
• ΚΑΤΩ Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ - ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ - ΥΓΕΙΑΣ - ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ
• ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ ΛΙΒΑΝΟΥ - ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΕ:

• ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ 15/11-17/11 ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ.
• ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, 17/11, 18:00 ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.
• ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 20/11, 10:30 ΕΓΝΑΤΙΑ ΜΕ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ.
• ΣΥΣΤΑΣΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ, ΥΠΟΛΟΓΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΓΣ.
• ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΓΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ.
• ΕΠΟΜΕΝΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

πηγή : email που λάβαμε στις 13 Νοεμβρίου 18h

Ενάντια στην τρομοκρατία κράτους και αφεντικών

Πορεία Κυριακή 17/11, Πολυτεχνείο 17:00

Κανένα κράτος ποτέ δεν είχε στάλα ηθικής, το μόνο που είχε ήταν κρίσεις, πολέμους, ταξικές συγκρούσεις και αντιστάσεις των καταπιεσμένων που το ανάγκασαν να αναδιπλωθεί και να σταματήσει -μέχρι να ξαναξεκινήσει, αφότου καταφέρει να αφομοιώσει τους κραδασμούς- την θανατηφόρα επέκταση της κυριαρχίας του. Και μπορεί να συμπληρώνονται 51 χρόνια από την εξέγερση του πολυτεχνείου και την ανατροπή της χούντας των συνταγματαρχών, η δημοκρατία τους όμως μοιάζει πιο επικίνδυνη από ποτέ. Ζούμε στη χρονική περίοδο που η κρατική θανατοπολιτική του σύγχρονου δυτικού κόσμου συμπυκνώνεται στη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ απέναντι στους παλαιστίνιους. Το ελληνικό κράτος, συμμετέχοντας στην γενοκτονία, εντείνει τις πολεμικές προετοιμασίες -που στην πραγματικότητα δεν σταμάτησαν ποτέ- στοχεύοντας και τον εσωτερικό εχθρό. Η καταστολή αναβαθμίζεται, το νέο δόγμα θέλει οποιαδήποτε αντίσταση να καταστέλλεται προτού καν υπάρξει, από τους ξυλοδαρμούς στα πάρκα και τις πλατείες μας μέχρι τη λασπολογία και τις προφυλακίσεις συντροφιών που επιστρέφουν ένα κομμάτι της βίας που δεχόμαστε καθημερινά.

Στο πρόσωπο της Γάζας, τα κράτη βλέπουν και εμπνέονται από τις τακτικές διαχείρισης, καταστολής και εξολόθρευσης ενός ολόκληρου πληθυσμού. Το ισραηλινό κράτος συνεχίζει σε παγκόσμια θέα της γενοκτονία των παλαιστινίων. Την ίδια ώρα, η παλαιστινιακή αντίσταση εξακολουθεί να ορθώνει το ανάστημά της στο φασιστικό αποικιοκρατικό ισραηλινό κράτος. Παράλληλα, η Δύση καρπώνεται τα ενεργειακά οφέλη από την επικράτηση του ισραηλινού κράτους στην περιοχή, ενώ εμπορεύεται διαρκώς όπλα, συστήματα παρακολούθησης, τεχνογνωσία και εκπαιδεύσεις μαζί του. Προσφάτως, το ελληνικό πολεμικό ναυτικό ανέλαβε τη θαλάσσια διοίκηση της επιχείρησης «ASPIDES», της οποίας το στρατηγείο βρίσκεται στη Λάρισα. Τα οφέλη του ελληνικού κεφαλαίου από την επιτυχία του ισραηλινού κράτους στην περιοχή είναι πολλαπλά. Η τόσο ένθερμη εμπλοκή του ελληνικού κράτους στις ευρωπαϊκο-νατοϊκές επιχειρήσεις στην ερυθρά θάλασσα εναντίον των Χούθι - και επί του πεδίου με την εναλλαγή της παρουσίας φρεγατών του ελληνικού πολεμικού ναυτικού (αυτή τη στιγμή της φρεγάτας ΣΠΕΤΣΑΙ)- οφείλεται στο γεγονός ότι το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο υφίσταται τεράστιες οικονομικές απώλειες ακολουθώντας τον κύκλο της Αφρικής και αποφεύγοντας την Ερυθρά θάλασσα. Η διεθνιστική αλληλεγγύη προς του/τις παλαιστίνιους/ες περνάει μέσα από την απονομιμοποίηση και το μπλοκάρισμα της πολεμικής μηχανής της ελλάδας από τη συμμετοχή στη γενοκτονία στη Γάζα και φυσικά μέσα από την αλληλεγγύη προς τους εδώ παλαιστίνιους -και μη - μετανάστες, που είτε βρίσκουν κλειστά σύνορα είτε εγκλωβίζονται σε κέντρα κράτησης ή καμπς. Το ελληνικό κράτος συναινώντας και συμμετέχοντας στην γενοκτονία επιβεβαιώνει τον δολοφονικό του χαρακτήρα που ούτως η άλλος είναι πρόδηλος σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας των καταπιεσμένων. Το δόγμα της πειθάρχησης της κοινωνίας με εγγυητή το κράτος και την αστυνομία αγκαλιάζει όλο και περισσότερο πληθυσμό.

Διαμαρτυρόμενοι σε πλατείες, "παραβατικοί ανήλικοι" στις γειτονιές τους, ρομά και μετανάστριες που δεν χωράν στο προφίλ της επιβαλλόμενης κανονικότητας δέχονται την καταστολή τηρουμένης της αναλογίας του πόσο απέχουν από αυτήν. Η διαχείριση των μεταναστών από το κράτος περνάει μέσα από τον στρατό και την αστυνομία, όπου είτε στις πόλεις είτε στα σύνορα τους αντιμετωπίζουν σαν απειλή για την κοινωνία. Πάρα πολλές φορές βλέπουμε ελέγχους και προσαγωγές σε άτομα λόγω της φυλετικής τους καταγωγής, τα οποία περιστατικά πλέον δεν λαμβάνουν καν αντίστοιχη δημοσιοποιηση, καθώς λόγω της έντονης καταστολής του κράτους έχουν κανονικοποιηθεί. Οι ζωές των μεταναστών έχουν σχεδόν γίνει αόρατες, με δεκάδες πνιγμούς μόνο τους τελευταίους 3 μήνες και με δύο δολοφονίες μεταναστών στα Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα (Μοχάμεντ Καμράν) και Α.Τ. Ομόνοιας (Μια Χαριζούλ). Σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος διαχειρίζεται με εκδικητικότητα και διαρκείς τραμπουκισμούς και το σύνολο των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές και στα κέντρα κράτησης. Το βράδυ της Παρασκευής 25/10, 22χρονη κρατούμενη βρίσκεται απαγχονισμένη σε χώρο προσωρινής κράτησης των φυλακών Κορυδαλλού, με την είδηση να γνωστοποιείται από συστημικά μέσα μετά από 4 ημέρες, το πρωί της 29ης. Πιο συγκεκριμένα, στις 24/10 μεταφέρεται στο ειδικό κέντρο υγείας του Κορυδαλλού και στη συνέχεια σε ψυχιατρικό νοσοκομείο, μιας και οι σωφρονιστικοί έκριναν την συμπεριφορά της ως "παραβατική". Στη συνέχεια, επιστρέφει στο κελί της όπου και το επόμενο πρωί βρίσκεται απαγχονισμένη. Ενώ λίγες βδομάδες πριν, το βράδυ της 24ης Σεπτεμβρίου μπάτσοι της ΕΚΑΜ εισέβαλλαν σε κελιά κρατουμένων στην Α' πτέρυγα των φυλακών του Κορυδαλλού όπου τους ξυλοκόπησαν παρατεταμένα και τους απείλησαν για τη ζωή τους. Η τρομολαγνία των ΜΜΕ μαζί με τα κατασταλτικά σχέδια του κράτους, επιπλέον το τελευταίο διάστημα, στοχοποιούν διαρκώς καταυλισμούς Ρομά, με επιχειρήσεις στο Δεντροπόταμο, την Αγία Σοφία, τον Ασπρόπυργο και το Μενίδι, όπου η αστυνομία πραγματοποιεί κανονικές εισβολές απλώς για να χτυπήσει με βία και να καταστείλει τους Ρομά.

Οποιοσδήποτε τολμά να σηκώσει κεφάλι, αντιδρώντας στα προηγούμενα, ή απλώς στην αφαίμαξη της ζωής του από τα αφεντικά πρέπει να κατασταλλεί και να περιθωριοποιηθεί. Καθημερινός έλεγχος , τρομοκρατία, εγκλεισμός, νόμιμες παρακολουθήσεις, το κράτος καταστέλλει και αυξάνει τους μηχανισμούς εσωτερικής άμυνας. Εκκενώνει καταλήψεις, συνεχώς αφαιρεί τα κέντρα αγώνα των ανυπότακτων, προσπαθεί να μας αποδεκατίσει. Έχουν εκκενωθεί δεκάδες καταλήψεις τα τελευταία χρόνια, οι μπάτσοι έχουν εδραιωθεί μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους και στα Εξάρχεια, οι ζωές μας ασφυκτιούν από ένστολα κρατικά σκουπίδια. Με τον νόμο περί διαδηλώσεων, ο οποίος εφαρμόζεται τακτικά στην Αθήνα, οι συλλήψεις και οι ξυλοδαρμοί είναι καθημερινό φαινόμενο.

Την ασυδοσία του κρατικού μηχανισμού απέναντι στους αγωνιστές ήρθε να συμπληρώσει το «αντιτρομοκρατικό» παραλήρημα με αφορμή την υπόθεση των Αμπελοκήπων. Στις 31/10, μετά από εκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους σκοτώνεται ο σύντροφός μας Κυριάκος Ξυμητήρης και τραυματίζεται σοβαρά η συντρόφισσα Μαριάννα Μ., η οποία μεταφέρεται και παραμένει φρουρούμενη στον Ευαγγελισμό και τελικά προφυλακίζεται, μαζί με άλλα δύο συντρόφια, κατηγορούμενοι όλοι τους για τρομοκρατία. Αμέσως, όλοι οι βρώμικοι κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί τρέχουν να καταστείλλουν, να συλλάβουν, να λασπολογήσουν αυτό που δεν μπορούν με τίποτα να αντιληφθούν. Ότι δηλαδή όσο η καταπίεση οξύνεται, τόσο θα βρίσκονται άνθρωποι οπλισμένοι με πείσμα και αποφασιστικότητα, έτοιμοι να απαντήσουν στην «νόμιμη» κρατική βία με όλους τους τρόπους. Τόσο πολύ φοβούνται τον νεκρό μας σύντροφο που από την πρώτη μέρα αμόλυσαν τους ρουφιάνους των ΜΜΕ, σε μια αποτυχημένη επιχείρηση σπίλωσης της μνήμης του. Αυτοί που πραγματικά μιλάνε μέσα από τα δελτία ειδήσεων των μεγαλοεκδοτών, των εφοπλιστών, των μεγάλων αφεντικών, είναι οι «διαρροές» της υπηρεσίας βασανισμών και κατασκευής στημένων δικογραφιών, δηλαδή υης αντιτρομοκρατικής. Πλάι πλάι με τα ένστολα καθάρματα και τα τσιράκια των τηλεοράσεων και των εφημερίδων και η αστική δικαιοσύνη, πάντα προετοιμασμένη να ξεπλύνει την αστική τάξη και να τα βάλει με το αντίπαλο δέος της. Τους καταπιεσμένους, και δη αυτούς που αγωνίζονται. Το ποιος ήταν ο Κυριάκος, το γνωρίζουν οι κοντινοί του σύντροφοι, που κάνουν λόγο για έναν από εμάς. Ένας αναρχικός αγωνιστής παρών σε κάθε πτυχή του αγώνα, στις συνελεύσεις, τις πορείες, τις καταλήψεις, τα Εξάρχεια, έτοιμος να δείξει την αλληλεγγύη του σε άλλους αγωνιστές. Και αυτό είναι που τρέμουν. Γιατί όταν μιλάνε για «δεξαμενές τρομοκρατίας», στην ουσία μιλάνε για κάθε καταπιεσμένο, εν δυνάμει εξεγερμένο απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Γιατί στο πρόσωπο του Κυριάκου και της Μαριάννας, και οποιουδήποτε τολμήσει να αμφισβητήσει το μονοπώλιο της κρατικής βίας βλέπουν τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων, των περιθωριοποιημένων, των χιλιάδων ανώνυμων θυμάτων της κρατικής βίας, στα αστυνομικά τμήματα, στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα των κρατών, στα κάτεργα της ταξικής εκμετάλλευσης. Κυριάκος, Λάμπρος, Χρήστος, Αλέξης, Παύλος...θα είναι για πάντα εδώ να μας χαμογελούν σε κάθε οργισμένο μας βήμα στο δρόμο, να μας εμπνέουν σε κάθε πολιτική μας απόφαση, να είναι σύμμαχοί μας σε κάθε δράση μας. Είναι εδώ για να μας θυμίζουν ότι ο αγώνας για την ελευθερία είναι γεμάτος δυσκολίες, πόνο, απώλειες, μικρότερες και μεγαλύτερες ήττες που όμως συνθέτουν το ψηφιδωτό των αγώνων που δεν θα πάψουν να φοβίζουν τους κανίβαλους αυτού του κόσμου.

Κυριάκος Ξυμητήρης παρών

Αλληλεγγύη στα διωκόμενα και προφυλακισμένα συντρόφια της υπόθεσης Αμπελοκήπων

Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Αντικρατική - Αντικαπιταλιστική πορεία για τα 51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Διαδήλωση: 17:00 Πολυτεχνείο ΑΠΘ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ - ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

51 χρόνια μετά, η εξέγερση του Πολυτεχνείου συνεχίζει να αποτελεί τομή στην ιστορία των κινημάτων. Έχει αφήσει ως παρακαταθήκη την συνείδηση μιας γενιάς αγωνιστών που πάλεψαν με επαναστατική προοπτική, για να αλλάξουν τον κόσμο. Κατά την διάρκεια του Πολυτεχνείου, δημιουργήθηκαν δύο τάσεις, αφενός μια κυρίαρχη αντίληψη, η οποία τασσόταν με τον εκδημοκρατισμό και την συνδιαλλαγή, σε ένα πλαίσιο δηλαδή αντιδικτατορικό, υπέρ της αστικής δημοκρατίας και με σκοπό την χειραγώγηση της εξέγερσης. Αφετέρου, μια άλλη τάση η οποία επιθυμούσε την ολική ρήξη με το κράτος, την εξουσία και τον καπιταλισμό. Η τάση αυτή, καθώς αντιτασσόταν στην αστική δημοκρατία, έβλεπε το Πολυτεχνείο ως μια εξέγερση για την κοινωνική απελευθέρωση. Στο σήμερα, η πολιτική εξουσία, επιθυμεί να απονοηματοδοτήσει εκείνα τα γεγονότα προβάλλοντας ως κυρίαρχη αφήγηση το γεγονός πως εφόσον η αστική δημοκρατία αποκαταστάθηκε και το καθεστώς της δικτατορίας έπεσε, το Πολυτεχνείο μπορεί να καθιερωθεί ως γιορτή, ως μια επέτειος για την δημοκρατία.

Για όσους και όσες βιώνουν σήμερα το αδιέξοδο του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος, η παραπάνω αφήγηση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Καθημερινά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την θανατοπολιτική κράτους και κεφαλαίου, την όλο και αυξανόμενη εκμετάλλευση της κοινωνικής βάσης για τα κέρδη των αφεντικών, την αύξηση της φασιστικής βίας, την ανάμειξη της Ελλάδας στον πόλεμο εναντίον του λαού της Παλαιστίνης, τις δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα, την γενικευμένη ακρίβεια σε βασικά αγαθά, τις συνεχόμενες διώξεις αγωνιστών και αγωνιστριών με στόχο την ηθική, οικονομική και ιδεολογική εξόντωσή τους, τις δεκάδες εκκενώσεις καταλήψεων και δομών αγώνα. Για όλους αυτούς τους λόγους, το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένει ζωντανό στους αγώνες μας και ανοίγει τον δρόμο για την εναντίωση στην λήθη και την δημιουργία μιας κοινωνίας που αντιστέκεται.

Η παραπάνω συγκυρία καταδεικνύει με τρόπο ουσιαστικό την όλο και εντεινόμενη καταστολή που εξαπολύει η πολιτική και οικονομική εξουσία. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου αποτέλεσε όπλο στα χέρια των ανθρώπων που ήθελαν να αγωνιστούν απέναντι στους δυνάστες τους. Στο σήμερα, οι καταλήψεις συντελούν ακριβώς σε αυτό. Αποτελούν μέσο αγώνα και προσπαθούν να διατηρήσουν ζωντανή την συλλογική μνήμη και τους αγώνες που έχουν παραχθεί μέσα σε αυτές. Ο λόγος για τον οποίο καταστέλλονται, και ως μέσα αγώνα, όπως είδαμε το προηγούμενο διάστημα στον αγώνα των φοιτητ(ρι)ών απέναντι στο νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά και ως δομές αγώνα, είναι επειδή αποτελούν κομμάτι της αντίστασης της κοινωνίας απέναντι στα σχέδια του κράτους και της εξουσίας. Αναγνωρίζουμε, έτσι, πως υπάρχει ένα κοινό νήμα που συνενώνει την παρούσα κατάσταση στα πανεπιστήμια (με τις εκκενώσεις στεκιών και καταλήψεων) με την καταστολή που δέχονται οι καταλήψεις εκτός πανεπιστημίων, μέρος των οποίων είμαστε και εμείς ως κατάληψη Libertatia.

Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε και να αποτελούμε αγκάθι στα σχέδια της εξουσίας. Μέσα από τα προτάγματα της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης, της αυτοδιαχείρισης και της αλληλεγγύης, διατηρούμε ζωντανό το νήμα του αγώνα. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου φωτίζει τις εξεγέρσεις του σήμερα, δείχνοντας τον δρόμο στους σημερινούς αγωνιστές, να οργανώνονται και να παλεύουν για την ισότητα και την ελευθερία. Να διατηρούν ζωντανούς τους χώρους στους οποίους οραματιζόμαστε να ζήσουμε.

51 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΚΑΤΑΛΗΨΗ

Καταλήψη Libertatia

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ & ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Συμπληρώνονται φέτος 51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, στις 17 Νοέμβρη 1973. Μία εξέγερση που συμπύκνωνε τον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση που δεχόταν η κοινωνία και οδήγησε λίγους μήνες αργότερα στην πτώση της ακροδεξιάς στρατιωτικής δικτατορίας. Η «περίοδος της μεταπολίτευσης» που ακολούθησε κλείνει πλέον με μία ακόμη «χούντα». Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός, όπως εκφράζεται από την κυβέρνηση της ΝΔ, είναι εδώ, επιχειρεί να τσακίσει κάθε κοινωνικό κεκτημένο των προηγούμενων ετών και να καταστείλει κάθε κοινωνική κίνηση εναντίωσης για την περαιτέρω εδραίωση της κυριαρχίας.

Το κράτος έχει επενδύσει όλες του τις δυνάμεις στην καταστολή της κοινωνίας. Τα τελευταία χρόνια έχουν θεσμοθετηθεί εκτρώματα σε εργασιακά και κοινωνικά ζητήματα. Από τους νόμους για το εργασιακό και το ασφαλιστικό, όπου «καλουπώνουν» την κοινωνία να δουλεύει μέχρι να πεθάνει κυριολεκτικά, μέχρι το νέο Ποινικό Κώδικα, όπου για ασήμαντα «αδικήματα» αγωνιστ(ρι)ές μπορεί να φυλακιστούν ή να εξοντωθούν οικονομικά, και το στίβαγμα ψυχών στα κέντρα κράτησης μεταναστών, η ακροδεξιά πολιτική διαπερνά όλες τις πτυχές της κοινωνίας.

Πέρα από το θεσμικό πλαίσιο, όμως, οι κρατικές αυθαιρεσίες έχουν γίνει καθεστώς εις βάρος των καταπιεσμένων. Οι αστυνομικές αυθαιρεσίες περιλαμβάνουν από επιθέσεις σε απλούς πολίτες μέχρι συλλήψεις και ξυλοδαρμούς αγωνιστών, συνεχόμενες δολοφονίες σε αστυνομικά τμήματα, μόνιμη εγκατάσταση στο δημόσιο χώρο προς επιβολή του φόβου της καταστολής, μέχρι επιθέσεις σε κινητοποιήσεις εργατικών φορέων (πρόσφατη επίθεση στους πυροσβέστες) και φοιτητικών κινητοποιήσεων (συλλήψεις μελών του σωματείου στην έρευνα, στρατοπέδευση εντός των πανεπιστημίων, κ.α). Ταυτόχρονα, το κράτος αναβαθμίζει τα δολοφονικά του εργαλεία, εντείνει την πολεμική προετοιμασία τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό του, με αποκορύφωμα τη γενοκτονία που συντελείται αυτή τη στιγμή εναντίον των Παλαιστινίων. Ζούμε καταστάσεις βγαλμένες από τα πιο τρελά όνειρα της χούντας.

Αυτές οι κρατικές πολιτικές έχουν ως ξεκάθαρο σκοπό, πέρα από την επιβολή εξουσίας, την απρόσκοπτη κερδοφορία του κεφαλαίου εις βάρος των εκμεταλλευομένων. Η εργασιακή πραγματικότητα, όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, «στριμώχνει» την κοινωνία στην εξαθλίωση και στο θάνατο. Οι χαμηλοί μισθοί, σε συνδυασμό με τις αυθαιρεσίες των αφεντικών που γίνονται με τις ευλογίες του κράτους, την αυξανόμενη ακρίβεια και την ποινικοποίηση κάθε εργατικής διεκδίκησης, δημιουργούν ένα ασφυκτικό τοπίο. Τα εργατικά ατυχήματα, πολλά εκ των οποίων θανατηφόρα, διαρκώς αυξάνονται, ως αποτέλεσμα του όλο και χαμηλότερου κόστους παραγωγής προς όφελος της κερδοφορίας των αφεντικών. Η ζωή των ανθρώπων της τάξης μας έχει επικυρωθεί ως αναλώσιμη για τους φορείς της κυριαρχίας. Οι πτυχές της κοινωνικής αναπαραγωγής καταρρέουν, με διαλυμένο και υποστελεχωμένο ΕΣΥ, κατακερματισμένο και καθοδηγούμενο δημόσιο σύστημα παιδείας και αμελητέα έως ανύπαρκτη οποιασδήποτε μορφής δημόσια μέριμνα. Την ίδια στιγμή, οι κεφαλαιοκράτες μένουν στο απυρόβλητο, με φοροελαφρύνσεις και την κρατική ασυδοσία που τους παρέχεται.

Η συστημική βία της πατριαρχίας επιτίθεται κάθετα στον κοινωνικό ιστό. Η θεσμική αποτύπωση της πατριαρχίας επιχειρεί να εμποτίσει για τα καλά στη συνείδηση των ανθρώπων τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς εντός της κοινωνίας και να τονώσει τον διάχυτο κοινωνικό κανιβαλισμό με στόχο τη διάσπαση μεταξύ των καταπιεσμένων. Τα αυξανόμενα περιστατικά έμφυλης βίας, οι γυναικοκτονίες με πρόσφατα παραδείγματα τα τραγικά περιστατικά σε Πάτρα και Αγρίνιο, αλλά και η συγκάλυψη και η δικαιολόγηση της βίας από θεσμικούς φορείς και ΜΜΕ, αποτυπώνουν, δυστυχώς, με τον καλύτερο τρόπο το ασφυκτικό περιβάλλον που δημιουργείται. Μισαλλόδοξα, ρατσιστικά, σεξιστικά και ομοφοβικά παραληρήματα καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο χώρο στο δημόσιο λόγο. Η τόνωση της εθνικής υπερηφάνειας, η προσήλωση σε αναχρονιστικούς θεσμούς όπως αυτός της θρησκείας, η προάσπιση των συμφερόντων της πατριαρχίας αποτελούν κρατικές στρατηγικές και είναι πάντα εναντίον των καταπιεσμένων και των απόκληρων αυτού του κόσμου.

ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

Η σύγχρονη καπιταλιστική, κρατική και πατριαρχική δυστοπία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με οργάνωση και αγώνα. Την περίοδο της δικτατορίας η καταστολή οδηγούσε σε ματαιότητα, τώρα η ματαιότητα οδηγεί σε καταστολή. Η συλλογική μας δύναμη είναι αυτή που θέτει τα αναχώματα στην επέλαση της κρατικής καταστολής, των κάθε λογής φασιστών που αναδύονται στο προσκήνιο και των εξουσιαστικών μηχανισμών. Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ να οργανώσουμε τη συλλογική μας αντεπίθεση και να ανατρέψουμε στην κοινωνία τη σιγή νεκροταφείου που η κυριαρχία επιχειρεί να δομήσει. Μέσα από αντιεραρχικούς και ακηδεμόνευτους αγώνες να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Όπως συνέβη και το Νοέμβρη του '73, οι αγώνες οφείλουν να περιέχουν ένα κομμάτι του κόσμου που ονειρευόμαστε και να αποτινάξουν κάθε καταπιεστική και εξουσιαστική επιβολή από πάνω μας.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ, ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

ΠΟΡΕΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, 17:00, ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΠΘ

Αναρχική Ομάδα Πυρανθος

https://pyranthos.org/

Αντικρατική / Αντικαπιταλιστική διαδήλωση για τη επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλες/ους μας: χαμηλοί μισθοί, εργοδοτική τρομοκρατία, δύο δουλειές για να ζήσουμε, ανασφάλιστη εργασία, συνεχείς ανατιμήσεις σε όλα τα είδη διατροφής και βασικά αγαθά που μειώνουν όλο και παραπάνω τον πραγματικό μισθό μας, εκτόξευση των ενοικίων σε γελοία και παράλληλα εξοργιστικά επίπεδα, σίγουρα άνω του μισού μισθού ενός ανθρώπου (!), ανατιμήσεις στο ρεύμα, τη βενζίνη, τη θέρμανση, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, συναπτοί νόμοι για αύξηση των συντάξιμων ετών και μειώσεις των συντάξεων. Και πέρα από αυτά καταστροφή των δασών τις χώρας κάθε καλοκαίρι -και όχι μόνο-, αστυνομοκρατία παντού, μπάτσοι στα πανεπιστήμια, ξύλο στους πυροσβέστες, ταβάνια που πέφτουν στα κεφάλια των μαθητών, πολεμος ενάντια στους/ις μετανάστες/τριες, συναπτοί νόμοι για παρεμπόδιση της συνδικαλιστικής δράσης, νέοι σωφρονιστικοί νόμοι που κάνουν όλο και πιο πολύ τις φυλακές αποθήκες ψυχών, παράνομες παρακολουθήσεις, αχαλίνωτη δράση της αντιτρομοκρατικής, κατασταλτικές επιθέσεις σε αγωνιστές/τριες, μίζες και ευθείας αναθέσεις παντού, δικαστικό σύστημα απόλυτα ελεγχόμενο από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο, περιορισμός όλων των ανεξάρτητων αρχών, εισαγγελείς που ζητάν άσυλο σε άλλες χώρες, μάρτυρες δικών νεκροί στη σειρά… κοινώς μία κανονικότατη δημοκρατία της μπανάνας.

Η κατάσταση δεν είναι και πολύ διαφορετική στην υπόλοιπη «Δύση». Σε όλες τις χώρες της ΕΕ και τις ΗΠΑ το βιωτικό επίπεδο πέφτει, η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών μειώνεται, τα ενοίκια εκτινάσσονται και η αγορά κατοικίας που ήταν εφικτή μέχρι μία γενιά πριν μοιάζει πια άπιαστο όνειρο. Και εκτός της «Δύσης»; Εκεί πέρα από την πείνα, την φτώχια και την εξαθλίωση, ο πόλεμος έχει γίνει καθημερινή πραγματικότητα. Πόλεμος στο Κουρδιστάν, το Αφγανιστάν, την Κεντρική Δημοκρατία της Αφρικής, την Αιθιοπία, τη Λιβύη, το Μάλι, η Σομαλία, την Υεμένη, την Μιανμάρ, τη Συρία, την Αλγερία, η Μπουρκίνα Φάσο, το Τσαντ, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό, το Μπενίν, το Καμερούν, το Ιράκ, η Γκάνα, η Ακτή Ελεφαντοστού, η Μαυριτανία, η Μοζαμβίκη, ο Νίγηρας, το Σουδάν, η Τανζανία, το Τόγκο, τη Τυνησία, την Ουγκάντα και την Νιγηρία, την Ουκρανία. Και φυσικά απροσχημάτιστη γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Πόλεμος και θάνατος παντού.

Και όλοι μαζί κοιτάμε τον πλανήτη να αργοπεθαίνει, τα δάση να καίγονται, τα ποτάμια και τις θάλασσες να μολύνονται, το νερό προς κατανάλωση να στερεύει, τις θερμοκρασίες να ανεβαίνουν, τους πάγους των πόλων να λιώνουν, το μικροπλαστικό να ανιχνεύεται πλέον μέχρι και σε νεογέννητα.
Η παρατεταμένη, δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος είναι προφανής. Κρίση σε οικονομικό, πολιτικό, ηθικό, κοινωνικό, περιβαλλοντικό επίπεδο. Το ότι το κυρίαρχο σύστημα παράγει μόνο αδιέξοδα είναι επίσης προφανές. Αυτό το σύστημα δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί ούτε να μεταρρυθμιστεί, για να εξυπηρετήσει τις κοινωνικές ανάγκες. Η λειτουργία του και η αναπαραγωγή του εδράζονται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση των πολλών από μια ισχνή, παρασιτική μειοψηφία. Αυτό λοιπόν το σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση, την καταπίεση και την αδικία πρέπει να το ανατρέψουμε.

Η κυριαρχία προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική για εμάς, πέρα από τον καπιταλισμό. Πατώντας πάνω στην αποτυχία του «υπαρκτού σοσιαλισμού» που κατρακύλησε ηθικά σε ένα νέο ολοκληρωτισμό, παρουσιάζει τον εαυτό της ως την μόνη διαθέσιμη επιλογή. Πλασάρει το σύστημα ως ένα σύστημα «ευκαιριών» που η «σκληρή δουλειά» μπορεί να ανταμειφθεί, που η κοινωνική ανέλιξη είναι εφικτή. Η αλήθεια είναι φυσικά ότι οι πλούσιοι γεννιούνται πλούσιοι και οι φτωχοί πεθαίνουν φτωχοί, ή στην καλύτερη περίπτωση με τεράστιο κόπο βρίσκουν μία καλύτερη δουλειά και ζουν έστω όχι εξαθλιωμένα. Οι εξοργιστικές εξιστορήσεις για τους «αυτοδημιούργητους» εκατομμυριούχους, που όταν τους ψάχνεις βλέπεις ότι όλοι είχαν εξίσου εκατομμυριούχους γονείς, και τα δημοσιεύματα για το πως μπορείς αν δεν αγοράζεις καφέ απέξω να αγοράσεις σπίτι (!) κάνουν ακριβώς αυτό: να αποδεχθούμε το ότι για την οικονομική μας κατάσταση φταίμε εμείς. Να πειστούμε ότι ο αγώνας είναι άσκοπος, ότι η οργάνωση στους χώρους εργασίας είναι μάταιη. Και αν δεν πειστούμε… υπάρχει πάντα η καταστολή, με την όλο και πιο στρατιωτικοποιημένη αστυνομία, να μας αναλάβει.

Σε αυτό το πλαίσιο η κυριαρχία πασχίζει να αναγάγει σε κοινωνική νόρμα την αποστροφή για την πολιτική εκείνη που έχει ρητά ταξικές αιχμές, που έχει ανατρεπτική και επαναστατική κατεύθυνση. Με λίγα λόγια προσπαθεί να απονεκρώσει το όποιο ταξικό, πολιτικό αισθητήριο, να επιβάλλει την αποπολιτικοποίηση και την ιδιώτευσή, εξουδετερώνοντας έτσι τον ταξικό του αντίπαλο.

Η μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δε θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτήν την προσπάθεια απονοηματοδότησης των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Η κυριαρχία θέλει να εξαλείψει από τη συλλογική συνείδηση της κοινωνίας το γεγονός ότι η επιβολή των εξουσιαστών μπορεί να αμφισβητηθεί έμπρακτα από τους καταπιεσμένους. Προσπαθεί είτε να διαγράψει είτε να παραλλάξει τις επαναστατικές και εξεγερτικές κινήσεις των απο τα κάτω, καθιστώντας τες ακίνδυνες, ιστορικές στιγμές που διέρρηξαν τη φαινομενική κοινωνική ειρήνη που επικαλείται ότι εγγυάται ο καπιταλισμός. Η κυρίαρχη τάξη είναι αυτή που έχει τα εργαλεία, τους μηχανισμούς, αλλά και την ισχύ, για να καθορίσει την καταγραφή της επίσημης ιστορίας. Έτσι, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, αποκομμένη από τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που τη γέννησαν, τις αιχμές και τις στοχοθεσίες που έθεσε, αλλά και τα όρια και τις αντιφάσεις που συνάντησε, καθίσταται ήδη από την αρχή της περιόδου της μεταπολίτευσης μια εθνική επέτειος που επικυρώνει τον διαταξικό συμβιβασμό. Η επίσημη, εθνική αφήγηση εορτάζει την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μετά την επταετία της αμερικανοκίνητης χούντας, χωρίς φυσικά να αναφέρει πως αυτή η πολιτική εξέλιξη υπήρξε αναγκαίο βήμα για την καταστολή και την ενσωμάτωση των λαϊκών και εργατικών αγώνων και τη μετέπειτα ομαλοποίηση της αστικής πολιτικής λειτουργίας.

Η διατήρηση της ιστορικής μνήμης είναι καθήκον ενός κινήματος που θέλει να έχει ανατρεπτικές αξιώσεις και να στοχεύει στον επαναστατικό, κοινωνικό μετασχηματισμό. Η ιστορική εμπειρία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δεν είναι μουσειακό έκθεμα. Αντλούμε από αυτήν γνώση, εμπειρίες και ελπίδα, αλλά και θέτουμε σε αυτή τις αιχμές του δικού μας αγώνα, επεκτείνοντας και επικαιροποιώντας το αγωνιστικό πλαίσιο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Γνωρίζουμε ότι ο αγώνας που πρέπει να δώσουμε είναι πολυμέτωπος και δεν πρόκειται να είναι εύκολος. Απέναντι στη φτώχεια και την ανέχεια, την ακρίβεια, την εξαθλίωση, τον εργασιακό μεσαίωνα και την ανεργία πρέπει να οργανώσουμε την ταξική αλληλεγγύη, να ανασυντάξουμε τους συλλογικούς και οργανωτικούς σχηματισμούς της εργατικής τάξης, να προτάξουμε τα κοινά μας συμφέροντα, τα συμφέροντα και τις ανάγκες της τάξης μας και να θέσουμε ασυμβίβαστα τις συλλογικές μας διεκδικήσεις. Να δυναμώσουμε τη διεθνιστική, ταξική αλληλεγγύη μεταξύ των όπου γης καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων, για να αντιπαλέψουμε το δηλητήριο του φασισμού και του ρατσισμού, αλλά και για να ορθώσουμε αναχώματα απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τον πόλεμο που συνεπάγονται εκατόμβες νεκρών.

Εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, φοιτητές, αποκλεισμένοι και μετανάστες πρέπει να συμπορευθούμε οργανωμένα και να συγκεντρώσουμε τα πυρά μας συντονισμένα κατά των δυναστών μας, του κράτους, του κεφαλαίου και των ένστολων λακέδων τους. Από τις σημερινές μας διεκδικήσεις που έχουν ζωτική σημασία για την επιβίωση και τη μερική βελτίωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης της τάξης μας δεν πρέπει να λείπει, όμως, η «μεγάλη εικόνα», δηλαδή η ανάγκη για τη συνολική, επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και τη ριζική αναδιοργάνωση της κοινωνικής ζωής. Ως αναρχικοί προτάσσουμε, λοιπόν, τον επαναστατικό μετασχηματισμό στις βάσεις του ελευθεριακού κομμουνισμού, για τη συλλογική οικοδόμηση μιας ακρατικής και αταξικής κοινωνίας που θα διέπεται από ελευθερία, ισότητα, κοινοκτημοσύνη, αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια, θα οργανώνεται αμεσοδημοκρατικά και θα συντονίζεται ομοσπονδιακά από τα κάτω προς τα πάνω, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο και θα ρυθμίζει συλλογικά, με κοινωνικό έλεγχο, την παραγωγή και τη διανομή από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.

ΑΠ' ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ 73′ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

ΔΕ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ - ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Κυριακή 17 Νοέμβρη, 17:00, Πολυτεχνείο ΑΠΘ
-Κοινό αναρχικό μπλοκ της Ελευθεριακής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης, της Αναρχικής Ομάδας Πυρανθός και της Οριζόντιας Κίνησης - Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό -

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
email: lib_exthess@hoextmail.coexm
blog: libertasalonica.wordpress.com

Ο κόσμος αλλάζει με Εξεγέρσεις και Ανυπακοή

Συνηθίζεται όταν ακούμε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 να δημιουργείται η εικόνα κάποιου γεγονότος μακρινού, που ανήκει σε μία άλλη τελείως εποχή, ενώ ουσιαστικά βρίσκεται μόλις 51 χρόνια πριν. Κι όμως, είναι ακριβώς αυτή η κοινωνική κίνηση ρήξης που δίνει το έναυσμα για ανυπακοή στην εξουσία στο σήμερα. Ιδιαίτερα, σε μία εποχή όπου μοιάζει όλο και πιο δύσκολο η ίδια η κοινωνία να φανταστεί τον εαυτό της σε μία διαφορετική -καλύτερη- θέση απ' ότι τώρα, διαμορφώνοντας συνθήκες ήττας, ιδιώτευσης και εσωτερίκευσης όλων των χτυπημάτων από πλευράς εξουσίας.

Η ολομέτωπη επίθεση και επικυριαρχία Κράτους-Κεφαλαίου σε όλους τους τομείς της Ζωής έχει εμφυσήσει τον φόβο για οποιαδήποτε αντίδραση από την κοινωνική βάση. Μέσω της κρατικής καταστολής, του νομικού οπλοστασίου κι ενός ασφυκτικού καθεστώτος στα πλαίσια της πληροφόρησης και της "ειδησεογραφίας", η Εξουσία έχει καταφέρει να φτιάξει έναν ανθρωπότυπο φοβισμένο, παραιτημένο, κλεισμένο στον εαυτό του και στο συνεχές άγχος της καθημερινότητας.

Το αυξημένο κόστος ζωής για βασικά αγαθά όπως η στέγαση, η ενέργεια και η τροφή, ο πόλεμος, η κλιματική κρίση, η έμφυλη βία και το καθεστώς εξαίρεσης παίρνουν τον χαρακτήρα κάτι φυσιολογικού, με τα οποία θα πρέπει να συμβιβαστούμε και να ζούμε μαζί τους. Η αύξηση στους λογαριασμούς ρεύματος τον επόμενο μήνα κατά 150%, από το καρτέλ της αγοράς πάνω στην διαχείριση της ενέργειας, η συνεχόμενη ανθρωποσφαγή στην Παλαιστίνη, οι 2 γυναικοκτονίες μόνο την τελευταία εβδομάδα και οι καταστροφές όπως πλημμύρες, πυρκαγιές, έχουν συγκεκριμένους υπαίτιους και μάλιστα ολόκληρα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά συστήματα και τρόπους οργάνωσης των ζωών μας.

Μέσα στη συνολική απάθεια-παραίτηση, στην εδραίωση ενός μπλοκ εξουσίας με όρους παντοκρατορίας και ολοκληρωτισμού (Νέος Ποινικός Κώδικας, Καταστολή, Δικαστική διαπλοκή, Μ.Μ.Ε.) έρχεται όλο και πιο έντονα η άνοδος του συντηρητισμού, της Ακροδεξιάς, ως αποτέλεσμα της απουσίας ενός εναλλακτικού πόλου. Αυτή τη διάλυση και συνθήκη εκμεταλλεύεται και η ίδια η Κυριαρχία, προκειμένου να επεκτείνει με χυδαίο, αρκετές φορές, τρόπο τον έλεγχο της στις ζωές μας. Μίας Εξουσίας που επικαλείται μία εθνική ενότητα, όποτε τα βρίσκει έστω και λίγο σκούρα, ενώ συμμετέχει παράλληλα και στους διεξαγώμενους πολέμους έχοντας τα χέρια της βαμμένα με αίμα, όπως στην σφαγή που διεξάγει το Ισραηλινό Κράτος στην Παλαιστινή και στη Μέση Ανατολή ή στην περίπτωση της Ουκρανίας.

Αν κάτι πρέπει να μας μείνει δεν είναι απλά κάποια γιορτή της αποκατάστασης μίας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας, αλλά αυτή ακριβώς η συλλογική μνήμη και πράττειν της εξέγερσης, της διεκδίκησης και ανυπακοής. Διότι αυτά είναι που "σπάνε" την φαινομενική παντοδυναμία των δυναστών των ζωών μας.

Η κοινωνία, τα κινήματα, δημιουργούν τις δικές τους απελευθερωτικές δυναμικές, αδιαμελάβητα και εκτός των ορίων της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αποδεικνύοντας πως η μόνη πραγματική αντιπολίτευση είναι η ίδια η κοινωνία. Η κοινωνική αυτενέργεια, αλληλοβοήθεια και αυτοοργάνωση, όπως αναδείχθηκε στιςωπυρκαγιές και στις πλημμύρες(όπως και τώρα στη Βαλένθια), οι μαζικές απεργίες και πορείες για τα εγκλήματα του Κράτους και των εταιρειών, δείχνουν πως ο δρόμος της Αντίστασης χτίζεται συνεχώς κόντρα στη σιγή ιχθύος που προσπαθούν να επιβάλλουν.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου: 17:00, Πολυτεχνείο-Α.Π.Θ.

Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης

Από τον Νοέμβρη του '73 μέχρι την κατεχόμενη Παλαιστίνη….

Τη φετινή χρονιά συμπληρώνονται 51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. 51 χρόνια από την κορυφαία στιγμή του αντιδικτατορικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, που εξελίσσονταν κατά τη διάρκεια της χούντας. Τα επίδικα της εποχής εκείνης παραμένουν επίκαιρα μέχρι και τώρα, νοηματοδοτώντας και δίνοντας κατευθυντήριες γραμμές στους ταξικούς και διεθνιστικούς αγώνες της σημερινής περιόδου.

Έξι χρόνια πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, στις 21 Απριλίου 1967, η πιο στυγνή μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, η Χούντα, παίρνει σάρκα και οστά με στρατιωτικούς όρους. Φυσικά κεντρικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία είχαν ΗΠΑ-ΚΥΠ και καθ' υπόδειξή τους υλοποιήθηκε ο σχεδιασμός της. Ένας βασικός λόγος που τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ελληνική αστική τάξη θεώρησαν αναγκαίο να προβούν σε μια τέτοιας μορφής διακυβέρνηση του ελληνικού (αστικού) κράτους, αφορούσε τον επονομαζόμενο "κομμουνιστικό κίνδυνο". Η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας που υπήρχε ως απόρροια της κατεστραμμένης ελληνικής οικονομίας, αποτέλεσε εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη ταξικών κινημάτων. Έπρεπε λοιπόν, να διευθετηθεί από τη μία η αδυναμία λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας με όρους καπιταλιστικής "ανάπτυξης" κι από την άλλη να κατασταλεί ο κοινωνικός - ταξικός παράγοντας, που θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει την επιδιωκόμενη κοινωνική ειρήνη.

Αυτό το διεφθαρμένο καθεστώς εξάντλησε το αντικομμουνιστικό του μένος, με απαγορεύσεις, διώξεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις σε όποιον/α αγωνιζόταν, ενώ παράλληλα στοχοποίησε ως κομμουνιστή οποιονδήποτε αντιφρονούντα. Οι προθέσεις του καθεστώτος ήταν φανερό πως εμπεριείχαν την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την παραχώρηση στρατιωτικής βάσης που αξιοποιήθηκε για την στήριξη του Ισραήλ στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο (1967). Επίσης εξίσου φανερό ήταν, πως αποσκοπούσε στη διάλυση εργατικών πολιτικών οργανώσεων και συνδικάτων και στην αύξηση των κερδών των Ελλήνων καπιταλιστών, αφού ο ίδιος ο δικτάτορας Παπαδόπουλος δήλωσε ρητά προς τους εφοπλιστές ότι "θα τους παρέχει το παν…" (ακόμα κι αν αυτό σήμαινε τον θάνατο εκατοντάδων εργατών στα εργασιακά κάτεργα).

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε τομή της πάλης λαού και νεολαίας στα μαύρα χρόνια της επταετίας, αν και πυροδοτήθηκε από την διεκδίκηση ελευθεριών των φοιτητών και των φοιτητριών, καθώς στους πανεπιστημιακούς χώρους η στρατιωτική δικτατορία, στάθηκε αδύνατον να «νομιμοποιηθεί» ιδεολογικά. Εν συνεχεία κατάφερε να αγγίξει πλατύτερα τμήματα της κοινωνίας, αποκτώντας συνολικό ταξικό, λαϊκό, αντιμπεριαλιστικό και αντιφασιστικό χαρακτήρα. Μία εξέγερση που υπήρξε με τη σειρά της αποτέλεσμα του συνδυασμού μιας σειράς αντικειμενικών και υποκειμενικών παραγόντων: Της πετρελαϊκής κρίσης του 1973, καθώς και της ανικανότητας της κυβέρνησης να καταπολεμήσει τον -συνεχώς αυξανόμενο- πληθωρισμό, όπου παρά τις διακηρύξεις της ότι ήταν εισαγόμενος έφερε τεράστια ευθύνη, με την λαϊκή δυσαρέσκεια να γιγαντώνεται, ενώ μάλιστα την ίδια στιγμή η Χούντα εκπλήρωνε όλα τα χατίρια στο Μεγάλο Κεφάλαιο.

….Διδασκόμαστε από την ιστορική πείρα….

Η 17η Νοεμβρίου αποτέλεσε την κορύφωση του αντιφασιστικού-αντιδικτατορικού αγώνα, και κατέκτησε, ως ιστορική στιγμή πάλης, πολλά από τα δημοκρατικά δικαιώματα που τη σημερινή εποχή θεωρούνται δεδομένα. Ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένη με τους αγώνες της εποχής, από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του Μάη το '68 στη Γαλλία, τις αντιδικτατορικές και απεργιακές κινητοποιήσεις σε Χιλή και Ταϊλάνδη, μέχρι το αντιπολεμικό κίνημα αλληλεγγύης στο Βιετνάμ. Η δράση των αγωνιστών του Πολυτεχνείου κατάφερε να συσπειρώσει ένα μεγάλο κομμάτι του λαού εντός και εκτός των πυλών του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κάνοντας πράξη το "εργάτες, αγρότες, φοιτητές".

Έγινε σαφές ότι το όραμα του Πολυτεχνείου αφορούσε το συνολικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και αποτελεί μέχρι και σήμερα φάρο για τα κοινωνικά και ταξικά κινήματα στον ελλαδικό χώρο. Άλλωστε αυτά δεν είναι άλλο παρά σάρκα από τη σάρκα της συνθηματολογίας και της πολιτικής κουλτούρας που καλλιέργησαν οι πάμπολλες κινητοποιήσεις, τις οποίες συμπυκνώνει αυτό που ονομάζουμε Πολυτεχνείο.

..για να δώσουμε τις μάχες που έχει ανάγκη η εποχή μας…

Στη σημερινή εποχή τα νοήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν άσβεστα στη ριζοσπαστική μνήμη και είναι άμεσα συνδεδεμένα με τους αγώνες που δίνονται. Η ολοένα εντεινόμενη Νάκμπα που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, μέσω της γενοκτονίας και του εκτοπισμού από τη γη τους, καθώς και η ηρωική αντίσταση που προβάλλουν σε αυτήν τα λαϊκά κινήματα της ευρύτερης περιοχής, αποτελούν την αφορμή για τη θεμελίωση σύγχρονων αντιμπεριαλιστικών κινημάτων και οργανώσεων σε όλη την υφήλιο. Με αυτόν τον τρόπο καταδεικνύεται πως 51 χρόνια μετά, οι φονιάδες των λαών του κόσμου, συνεχίζουν σταθερά την αιματοκύλιση σε μία προσπάθεια, τόσο άντλησης και διαμοιρασμού του χώρου, όσο και καθυπόταξης των πιο ριζοσπαστικών φωνών. Συναντούν όμως τις ίδιες, αξιακά, επίμονες αντιστάσεις. Επιπλέον, η σύγκρουση Δυτικού και Ανατολικού μπλοκ που προκλήθηκε από τη ΝΑΤΟϊκή επιθετικότητα και που έχει μετατρέψει τις πεδιάδες της Ανατολικής Ευρώπης σε ένα απέραντο νεκροταφείο προλεταρίων, θέτει με τη σειρά της νέα ερωτήματα, προκλήσεις και επιταγές στα αντιμπεριαλιστικά κινήματα του τώρα. Αντίστοιχα, με νέους αγώνες να ξεπηδούν εμπνεόμενοι σε κάθε γωνιά του κόσμου, από τη Νέα Καληδονία μέχρι την Αφρική, οξύνεται συνεχώς η σημασία της επικαιροποίησης των εν λόγω προταγμάτων.

Εγχώρια, η ανάγκη αναζωπύρωσης των αγώνων για ψωμί, παιδεία, υγεία, ελευθερία είναι φανερή. Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ως ενορχηστρωτής της νεοφιλελεύθερης επέλασης πάνω στα κοινωνικά κεκτημένα, έχει επιδοθεί σε μία σειρά αντιλαϊκών και αντικοινωνικών μέτρων, των οποίων τα αποτελέσματα είναι φανερά σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Επιγραμματικά, ακρίβεια, στεγαστική κρίση, εξώσεις-πλειστηριασμοί, ποινικοποίηση του συνδικαλισμού και απεργίας, κατάργηση του 8ωρου, ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικών αγαθών, συρρίκνωση των κοινωνικών κινημάτων κ.α.π., είναι μόνο μερικές από τις αντανακλάσεις της εν λόγω πολιτικής που στόχο έχει την εξυπηρέτηση των συμφερόντων εγχώριου και ξένου/επενδυτικού κεφαλαίου και παράλληλα την εκμηδένιση των αντιστάσεων.

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΛΑΪΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΨΩΜΙ…

Οι ταξικοί αναβρασμοί στον ελλαδικό χώρο είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την διαδικασία αποβιομηχάνισης της χώρας, η οποία έχει μακρά ιστορία. Πρώτα έρχεται η υποβάθμιση, ο τεμαχισμός της παραγωγής, οι ιδιωτικοποιήσεις. Μετά δώρο για τους καπιταλιστές αποτελεί το φτηνό εργατικό δυναμικό, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τα "αφοπλισμένα" σωματεία, η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων, των ωραρίων εργασίας, η δουλειά χωρίς δικαιώματα. Τέλος, έρχεται η πλήρης απελευθέρωση των "λουκέτων", της διαδικασίας των πτωχεύσεων, οι νομοθετικές παρεμβάσεις, έτσι ώστε οι εργαζόμενοι να δικαιούνται όλο και πιο λίγα ακόμα και στην περίπτωση της απόλυσής τους. Οι πολύχρονοι αγώνες λοιπόν, των εργαζομένων σε διάφορους εργασιακούς τομείς στην Ελλάδα, αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν μία εμφατική τομή ρήξης μεταξύ των εργατικών και λαϊκών αναγκών και των πολιτικών της ΕΕ. Πολιτικών που οι αστικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, εφαρμόζουν κατά γράμμα.

Τεράστια παρακαταθήκη άφησαν και συνεχίζουν να αφήνουν, οι εργατικοί αγώνες των τελευταίων ετών: Οι ταξικές μάχες σε E-food, Wolt, Cosco, Μαλαματίνα, Πετρέλαια Καβάλας, ΛΑΡΚΟ, ΒΦΛ, στα εργοτάξια του Μετρό στην Αθήνα, στους χώρους εργασίας και στους δρόμους μετά το καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών.

..ΣΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΕΊΑ..

Η εκπαίδευση, η έρευνα και κατ' επέκταση η φοιτητική πραγματικότητα αντιμετωπίζουν μια σημαντική αναδιάρθρωση, η οποία προκύπτει από τις συνεχώς μεταβαλλόμενες αστικές αναγκαιότητες, με την ενσωμάτωση της «πράσινης-ψηφιακής» οικονομίας και τις επενδύσεις στη βιομηχανία του πολέμου. Η εντατικοποίηση και η μονόπλευρη εξειδίκευση είναι απότοκο του σχεδιασμού των προγραμμάτων σπουδών σύμφωνα με τις ανάγκες της ελεύθερης αγοράς. Παράλληλα, τίθενται ταξικοί φραγμοί στην εκπαίδευση οι οποίοι καθιστούν τις σπουδές εμπόρευμα και μετατρέπουν το Πανεπιστήμιο πότε σε τόπο παραγωγής εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού και πότε σε τόπο παραγωγής φθηνού και αναλώσιμου - ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού. Με το τεράστιο κόστος σπουδών να αναγκάζει τους/τις φοιτητές/τριες να εργάζονται παράλληλα. Με αυτόν τον τρόπο, οι αστικές κυβερνήσεις απαλλάσσονται επίσης, από την υποχρέωση να μεριμνούν για τη στήριξη των φοιτητών, ώστε αυτοί να μπορούν να σπουδάσουν με αξιοπρεπείς όρους. Το τρίπτυχο απαξίωση - υποχρηματοδότηση - εμπορευματοποίηση αποτυπώνεται υλικά στη καθημερινότητά των φοιτητών. Ανεπαρκείς και κατεστραμμένες υποδομές (εστίες, ιδρύματα, αίθουσες), έλλειψη καθηγητών και διοικητικού προσωπικού, υποχρέωση αγοράς αναλώσιμων, εισχώρηση εργολαβιών σε καθαριότητα και σίτιση είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα της κατάστασης στα πανεπιστήμια.

Μέσα από τις μεταρρυθμίσεις των τελευταίων δεκαετιών, τα πανεπιστήμια, αντί να λειτουργούν ως χώροι εκπαίδευσης, ελευθερίας, πολιτικοποίησης και γνώσης, μετατρέπονται όλο και περισσότερο σε χώρους παραγωγής κέρδους. Για να προστατευτεί η επιχειρηματική λειτουργία των πανεπιστημίων εντάσσονται κατασταλτικά πλαίσια, τόσο με την κατάργηση του ασύλου, τα πειθαρχικά σε φοιτητές, όσο και με την απαγόρευση πολιτικών εκδηλώσεων και φεστιβάλ εντός των σχολών, την καταστροφή πολιτικών υλικών, την επιβολή lockout σε σχολές και την ολοένα και συχνότερη εισβολή μπάτσων μέσα στο άσυλο.

Όμως οι φοιτητές, με όχημα τους μαζικούς φορείς, την συλλογική οργάνωση και δράση, πλάι στους εκπαιδευτικούς και όλες τις εργαζόμενες εντός και εκτός πανεπιστημίων, σηκώνουν αναχώματα ταξικής αλληλεγγύης, με διεκδικήσεις για πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία καθώς και ποιοτική αναβάθμιση της εκπαίδευσης συνολικά, στο ύψος, πάντα, των λαϊκών αναγκών.

…ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΔΙΚΑΙΕΣ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ / ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ.

Η διαρκώς εντεινόμενη συμμετοχή του ελληνικού κράτους, καθ' εντολή των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ - Ισραήλ, αποτελεί μια στρατηγική πολιτική επιλογή που βαθαίνει την εμπλοκή της χώρας μας σε πολεμικές συγκρούσεις και επεκτατικά σχέδια. Στην ουσία, ο ελλαδικός χώρος έχει μετατραπεί σε μια απέραντη στρατιωτική βάση ως προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ, με σημεία όπως η Αλεξανδρούπολη, η Σούδα και η Ελευσίνα να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στους σχεδιασμούς του. Με τα πρόσφατα σχέδια για αναβάθμιση της Σούδας και την εγκατάσταση του στρατηγείου της ευρωπαϊκής αποστολής κατά των Χούθι στη Λάρισα, η Ελλάδα εμπλέκεται άμεσα στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Παράλληλα, είδαμε τον ελληνικό στρατό να αναλαμβάνει ρόλο security του εφοπλιστικού κεφαλαίου στην Μέση Ανατολή, στηρίζοντας έτσι ενεργά το γενοκτονικό Ισραηλινό κράτος.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η πάλη για την απεμπλοκή της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και του Ισραήλ είναι ζωτικής σημασίας και συνδέεται άμεσα με την στήριξη της παλαιστινιακής αντίστασης. Μια αντίσταση που αποτελεί το πιο φωτεινό κομμάτι ενός μωσαϊκού που συνθέτει την αντιιμπεριαλιστική - αντιαποικιοκρατική πάλη ανά τον κόσμο. Από την Παλαιστίνη, τον Λίβανο και την Ελλάδα, μέχρι την Μπουρκίνα Φάσο και τον Νίγηρα. Η πραγματική διεθνιστική αλληλεγγύη με τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού μπορεί να εκφραστεί μόνο μέσα από τη ρήξη με τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της.

ΜΟΝΟ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΣΏΣΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ

Ο κόκκινος Νοέμβρης μας διδάσκει ότι όσο ισχυρός και αν είναι ο αντίπαλος, όταν λαός και νεολαία οργανώνονται μπορούν να τον ανατρέψουν. Οι οργανωμένοι αγώνες συνεχίζουν να δημιουργούν ρήγματα στην δικτατορία του κεφαλαίου όποια μορφή και αν παίρνει.

Η εργατική τάξη, αυτή που παράγει όλο τον πλούτο, τον οποίο καρπώνονται μια χούφτα παρασίτων, αυτή που παλεύει για μια αξιοπρεπή ζωή, για εργασία με δικαιώματα, μέτρα ασφαλείας/υγείας και μισθούς στο ύψος των αναγκών της, μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης, είναι αυτή που κάνει τον κόσμο να γυρνάει και δεν δέχεται να βάλει πλάτη στους φονιάδες των λαών. Η φετινή 17η Νοέμβρη έρχεται λίγες μέρες πριν την μεγάλη Γενική Απεργία της Τετάρτης 20/11, και ως συνέχεια των εργατικών αγώνων της τελευταίας περιόδου.

Μέσα από τους αγώνες του προλεταριάτου, διδασκόμαστε ότι ο ταξικός και λαϊκός αγώνας καθώς και η διεθνιστική αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης και του Λιβάνου, στον λαό της Υεμένης, στους λαούς της Αφρικής και της Νέας Καληδονίας που βιώνουν την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και βρίσκουν το σθένος να αντισταθούν, έχουν τρόπους να εκφραστούν και να εκδηλωθούν ενιαία. Και τους τρόπους αυτούς, μόνο εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες, μπορούμε να τους εντοπίσουμε και να τους μετατρέψουμε σε ύλη, σε οργάνωση, σε αγώνα.

Αποτελεί ανάγκη και χρέος το να αγωνιστούμε για την απεμπλοκή της χώρας από όλα τα ενεργά πολεμικά μέτωπα, για την ακύρωση των οικονομικών και πολεμικών συμφωνιών με το Ισραήλ, με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, για να φύγουν άμεσα όλες οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ που έχουν κατακλύσει την ελληνική επικράτεια. Να αγωνιστούμε για να επιστρέψουν οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονται εκτός συνόρων, αλλά και για την έξοδο της χώρας τόσο από την ΕΕ όσο και από το ΝΑΤΟ ως βήματα, προϋποθέσεις και στόχους που είναι διαλεκτικά συνδεδεμένοι με την ανατροπή του ιμπεριαλιστικού και καπιταλιστικού συστήματος, της αστικής εξουσίας, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Στόχοι που, εκτός από διεθνιστικό προλεταριακό καθήκον, εμπερικλείουν και προασπίζονται τα υλικά ταξικά μας συμφέροντα. Στόχοι που μπορούν να "κόψουν" δισεκατομμύρια από τις πολεμικές βιομηχανίες και να τα δώσουν στην κάλυψη βασικών κοινωνικών αναγκών, αλλά και στόχοι που συνδέονται διαλεκτικά με την ανατροπή αυτής καθ' αυτής της αστικής εξουσίας που μας βυθίζει στη φτώχεια μέσω της ακρίβειας, που μας ξεζουμίζει όλο και πιο εντατικοποιημένα και χωρίς δικαιώματα στη δουλειά, που ιδιωτικοποιεί και κερδοσκοπεί πάνω σε κάθε μας ανάγκη, την ενέργεια, το νερό, την υγεία, τις μετακινήσεις, την μόρφωσή μας, που μας υπολογίζει όλο και πιο φτηνά και μας πεθαίνει κυριολεκτικά στο όνομα της "εθνικής ενότητας" και της "ανάπτυξης" της κερδοφορίας της, στα τρένα, στις πυρκαγιές, στις πλημμύρες, στους χώρους δουλειάς, στα αστυνομικά μπλόκα.

Το Πολυτεχνείο, όπως και η Παλαιστινιακή και Λιβανέζικη Αντίσταση, αποτελει το εναρκτήριο έναυσμα για την πυροδότηση ενός αντιμπεριαλιστικού αγώνα, ενάντια στη βία και την καταπίεση καπιταλισμού - φασισμού - ιμπεριαλισμού. Είναι καθήκον μας να επικαιροποιήσουμε μέσα στην πραγματικότητα που ζούμε την πάλη για "Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία", να βρούμε τις λέξεις και τα σχήματα που θα μπορέσουν να εκφράσουν τις λαϊκές ανάγκες όπως έκαναν τα συνθήματα των πλακάτ εκείνων των ημερών που έγραφαν "Λαέ Χτύπα", "Επανάσταση λαέ", "Απόψε πεθαίνει ο Φασισμός", "Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ", να κατανοήσουμε πως η "Ταϋλάνδη" του 1973 είναι η Παλαιστίνη του 2024. Η σύνδεση της φετινής 17ης Νοέμβρη με τους εν εξελίξει αντιμπεριλιαστικούς αντιπολεμικούς διεθνιστικούς αγώνες της εποχής μας νοηματοδοτείται και με την κατάληξη της πορείας της Αθήνας στις 2 πρεσβείες, των ΗΠΑ και την Ισραηλινή, συνδέοντας τα νοήματα του Πολυτεχνείου με την σημερινή συγκυρία.

Τιμή και μνήμη για τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του Πολυτεχνείου είναι να διδαχθούμε από την πείρα τους, να συνεχίσουμε από εκεί που αυτοί κατάφεραν να φτάσουν, να απαντήσουμε στα ερωτήματα της δικής μας εποχής και να μας βρει αυτή οργανωμένους και αποφασισμένες, να τολμήσουμε να πάμε τα πράγματα ακόμα πιο μπροστά.

Η φετινή 17η Νοέμβρη νοηματοδοτείται και από την απόδοση τιμής στον αναρχικό σύντροφο Κυριάκο Ξυμητήρη, που έπεσε μαχόμενος την 31η Οκτώβρη, στην οδό Αρκαδίας στους Αμπελόκηπους. Γι' αυτό και φέτος, στην πορεία της Αθήνας θα συγκροτηθεί ένα ενιαίο μετωπικό μπλοκ, το οποίο θα είναι αφιερωμένο στη μνήμη του συντρόφου μας, θυμίζοντας μας το διαχρονικό σύνθημα "με αγώνες τιμάμε τους νεκρούς μας". Εκφράζουμε την αμέριστη δύναμη, συμπαράσταση και αλληλεγγύη μας στην τραυματισμένη συντρόφισσα Μαριάννα και στην συντρόφισσα Δήμητρα και στον σύντροφο Δημήτρη, που κατηγορούνται χωρίς στοιχεία και με ένα εξ ολοκλήρου βασισμένο στη μιντιακή προπαγάνδα κατηγορητήριο.

Καλούμε όλες & όλους να συμμετάσχουν στις φετινές διαδηλώσεις της 17ης Νοέμβρη !

-ΑΘΗΝΑ: 13:00 Πολυτεχνείο, συμμετέχουμε στο μπλοκ που αφιερώνεται στη μνήμη του συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη

-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 17:00 Πολυτεχνείο ΑΠΘ

Διαρκής ★ Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση

ΟΛΟΙ, - ΕΣ, - Α ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ/ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Κυριακή 17 Νοέμβρη στις 17:00, Πολυτεχνείο ΑΠΘ

Στις 14 Νοεμβρίου 1973, ομάδα φοιτητ/ρι/ών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου καταλαμβάνει το κτίριο του ιδρύματος με αίτημα τη δημοκρατικοποίηση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Τρεις μέρες μετά, ο φοιτητικός αγώνας είχε πάρει διαστάσεις κοινωνικής εξέγερσης, με ξεκάθαρο αντιδικτατορικό χαρακτήρα και ενεργή συμμετοχή και σύμπραξη διαφόρων μερίδων της κοινωνίας (πολίτες, εργάτριες, αγρότες). Στα οδοφράγματα, τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό, τις διαδηλώσεις, τη μαζική στήριξη, σε όλες τις εκφάνσεις του αγώνα που επαναπροσδιόρισε τη σχέση της ελληνικής κοινωνίας με την πολιτική διεκδίκηση, η χούντα απάντησε με αιματηρή καταστολή. Κορύφωση της καταστολής αποτέλεσε η είσοδος, τη 17η Νοεμβρίου, άρματος μάχης στον χώρο της πανεπιστημιούπολης, συνοδευμένη από βίαιες επιθέσεις αστυνομίας και στρατού σε φοιτήτριες και αλληλέγγυους πολίτες. Στρέφοντας τα όπλα προς το άμαχο πλήθος, τα ένοπλα σώματα έδειξαν ξεκάθαρα ποιος είναι ο ρόλος τους σε κάθε εξουσιαστικό καθεστώς: η τήρηση μιας τάξης που νοείται ως συμμόρφωση στην εξουσία.

Γιατί να διαδηλώσουμε για γεγονότα που συνέβησαν μισό αιώνα πριν;

Ας απαντήσουμε σε αυτό το καίριο ερώτημα εξετάζοντας το κεντρικό σύνθημα που συνόψισε τις διεκδικήσεις των φοιτητικών ομάδων.

ΨΩΜΙ

Σε μια συγκυρία όλο και πιο πιεστικά αυξανόμενης ακρίβειας, μπορούμε να νιώσουμε πλήρως το πρώτο αίτημα στην κυριολεξία του. Βλέπουμε το κόστος διαβίωσης μας να εκτοξεύεται, το βιοτικό μας επίπεδο στα σύγχρονα αστικά κέντρα να υποβαθμίζεται, τους μισθούς μας να μένουν, στην καλύτερη, σταθεροί και τον κρατικό μηχανισμό να αποτυγχάνει πλήρως να δώσει λύση για όλα αυτά πέρα από καλάθια νοικοκυριού και νομιμοποίηση της εξαήμερης εργασίας. Παράλληλα, τα νοίκια στα κέντρα των πόλεων δεν απευθύνονται πλέον σε εμάς και έτσι η πολιτεία επιδίδεται στη μετατροπή τους σε τουριστικά θέρετρα, καθώς το χρήμα πρέπει με κάποιο τρόπο να κινηθεί. Αναγνωρίζουμε πως τελικά δεν είναι το κοινό όφελος ή οι κοινωνικές ανάγκες ο άξονας στον οποίο κεντροβαρίζουν οι πολιτικές που εφαρμόζονται από το κράτος. Ωστόσο, όπως ακόμα και σήμερα ακούγεται η άποψη ότι η χούντα έδωσε ψωμί στον λαό, ή, ακόμα συχνότερα, ότι έκανε δημόσια έργα, έτσι και η τωρινή κυβέρνηση προτάσσει πάνω από όλα την αποτελεσματικότητά της, τη δήθεν δημόσια ανάπτυξη που επιτυγχάνει να φέρνει. Αντιλαμβανόμαστε έτσι, πως είτε σε μια δικτατορία είτε σε ένα φιλελεύθερο καθεστώς, η κυρίαρχη τάξη προσπαθεί να ωραιοποιήσει τις πράξεις της μέσων διαφόρων μύθων που αντιβαίνουν την πραγματικότητα που ζούμε ως κοινωνία. Από την εξέγερση του Πολυτεχνείου μέχρι σήμερα, διεκδικούμε την κάλυψη των αναγκών όλων μας και όχι την ανάπτυξη για λίγους.

ΠΑΙΔΕΙΑ

Οι επιθέσεις που γνωρίζει ο φοιτητικός αγωνιζόμενος κόσμος από την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου καταδεικνύουν ότι η χουντική καταστολή της διακίνησης ελεύθερων (πολιτικών) ιδεών και της δυνατότητας αντίστασης δεν έφυγε χωρίς επιστροφή. Πέρα από μια σειρά περιστατικών βίας ένστολων σε βάρος φοιτητ/ρι/ών, η εντατικοποίηση του προγράμματος σπουδών, ο περιορισμός του διαθέσιμου χρόνου για την αποφοίτηση, η απαξίωση των φοιτητικών συνελεύσεων αποδεικνύουν ότι η μόνη αποδεκτή από το κράτος διακίνηση ιδεών είναι αυτή με αυστηρά τεχνοκρατικό περιεχόμενο που δεν ανταποκρίνεται στις εκπαιδευτικές, κοινωνικές και πολιτικές μας ανάγκες. Και εκτός από τον έλεγχο του περιεχομένου της γνώσης, το κράτος προσπαθεί διακαώς να θεσμίσει και ένα ακόμα πιο ελεγχόμενο περιβάλλον όπου θα μπορεί να μοιραστεί αυτή η γνώση. Όσο στενεύουν οι δημόσιοι χώροι του κάμπους και παραδίδονται στο κεφάλαιο προς αξιοποίηση, σφραγίζονται καταλήψεις και στέκια, ακυρώνονται κεκτημένα αγώνων, βλέπουμε να αποκρυσταλλώνεται η ιδεατή (για το κράτος) εικόνα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης· ένα εντελώς αποστειρωμένο, ακαδημαϊκό περιβάλλον. Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται και οι εξελίξεις που έχουν δρομολογηθεί μέσω των εκπαιδευτικών νομοσχεδίων του '21 και του '24, ιδιωτικοποίηση σχολών, αυστηροποίηση του προγράμματος σπουδών, πανεπιστημιακή αστυνομία, ποινές για πειθαρχικά παραπτώματα (πχ. αφισοκόλληση). Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την ελευθερία της μάθησης όπου όλα τα άτομα θα έχουν ισότιμη πρόσβαση, στην εκπαίδευση, για τη δυνατότητα να ανταλλάσσουμε γνώση και ιδέες που μπορούν να εξελιχθούν σε πρακτικές, για μια ολοκληρωμένη εκπαίδευση που θα συντελεί στον πολιτική, κοινωνικό και εκπαιδευτικό μετασχηματισμό.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Μπορεί το σημερινό πολίτευμα να μην είναι δικτατορικό, ωστόσο αυτό που βιώνουμε καθημερινά δεν μπορεί παρά να ονομαστεί αστυνομοκρατία και ψευδεπίγραφη δημοκρατία. Ψευδεπίγραφη καθώς η κοινωνία δεν είναι αυτή που αποφασίζει άμεσα και καθημερινά για την τύχη της, αλλά μια μειοψηφία που δεν εκπροσωπεί την πλειοψηφία. Όλο και περισσότερος κόσμος νιώθει αποξενωμένος από την πολιτική, θεωρώντας πως αυτή μέσω του κράτους είναι αντίθετο προς αυτόν και τις ανάγκες του. Ακόμη, η νόμιμη βία των ένοπλων σωμάτων πλήττει όλο και μεγαλύτερο εύρος πολιτών, από πολιτικά ενεργά άτομα, μετανάστες και προσφύγισσες, γυναίκες , εργαζόμενους, ΛΟΑΤΚΙ άτομα μέχρι ανθρώπους που απλώς προβάλλουν αντιστάσεις στην αστυνομική αυθαιρεσία. Κι αν δεν επιβάλλεται νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας όπως την εποχή της χούντας, ο δημόσιος χώρος έχει σμικρυνθεί τόσο που αν δεν θες να ξοδέψεις μισό μεροκάματο σε ένα βράδυ, είναι δύσκολο να βγεις από το σπίτι. Το αίτημα για ελευθερία που εκφράστηκε από τα αγωνιστά του Πολυτεχνείου παραμένει επίκαιρο, και η μέθοδος που αξιοποίησαν για να το διεκδικήσουν -κατάληψη, συνέλευση, αντιπληροφόρηση- μας προσφέρεται ως παράδειγμα. Οι καταλήψεις και επανοικειοποιήσεις δημοσίων χώρων έχουν στιγματιστεί, είτε ως άνδρα αιμοσταγών μπαχαλάκηδων είτε ως κενές διεκδικήσεις φυγόπονων ρέμπελων. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ωστόσο, μας θυμίζει ότι όταν μας στερούν τον χώρο που χρειαζόμαστε για να υπάρχουμε και να αποφασίσουμε για την ζωή μας ελεύθερα, δεν πρέπει να το αποδεχόμαστε σιωπηρά. Ενάντια στον εξουσιαστικό έλεγχο κάθε μας κίνησης, διεκδικούμε τον χώρο για να ζούμε και να αγωνιζόμαστε ανεξάρτητα και αυτόβουλα.

Και κάτι ακόμα: ΕΙΡΗΝΗ

Το κεντρικό σύνθημα των αγωνριστ/ρι/ών του Πολυτεχνείου δεν συμπεριελάμβανε άμεσα το αίτημα της ειρήνης, ωστόσο το κίνημά τους είχε ξεκάθαρα αντι-ιμπεριαλιστικά, και αντιμιλιταριστικά χαρακτηριστικά. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική μια εξέγερση που αντίπαλό της είχε μια στρατιωτική οργάνωση. Σήμερα , ιδίως οι "μη-δυτικές" κοινωνίες είναι οι παράπλευρες απώλειες σε πολέμους ξένων συμφερόντων, θύματα εκμετάλλευσης για να εξασφαλιστεί τα προνόμια του δυτικού κόσμου και θύματα βίαιων επαναπροωθήσρων αν προσπαθήσουν να αναζητήσουν βιώσιμες συνθήκες ζωής στη δύση. Με τη γενοκτονία στη Γάζα, τις καταστροφές στην Ουκρανία, τις πολλαπλές κρίσεις στο Σουδάν δε μπορούμε παρά να συμπεράνουμε ότι η συμμετοχή της χώρας σε οποιαδήποτε στρατιωτική συμμαχία, όσο ισχυρή κι αν είναι αυτή, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει κανένα συλλογικό συμφέρον. Η εξωτερική πολιτική ταύτισης με τον δυτικό ιμπεριαλισμό που ακολουθήθηκε από τη χούντα και ακολουθείται από το σύγχρονο ελληνικό κράτος μπορεί να φέρει μόνο μια συνενοχή σε εγκληματικές στρατιωτικές επιχειρήσεις και καταστροφή χιλιάδων ζωών. Έτσι, βλέπουμε ο πόλεμος να έρχεται πιο κοντά και να απειλεί όλες τις κοινωνίες , ακόμα και αυτές που ένιωθαν ασφάλεια τα τελευταία χρόνια. Ενάντια στους διακρατικούς ανταγωνισμούς, αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο όπου η αλληλεγγύη, η συνεργασία, η συνδιαμόρφωση θα αποτελούν τον πυλώνα των διεθνών σχέσεων.

Οι διεκδικήσεις που προέταξαν οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου δεν ανήκουν σε κάποιο μακρινό παρελθόν και δεν ικανοποιήθηκαν παρά την πτώση της χούντας λίγους μήνες αργότερα και την αποκατάσταση μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας. Αυτή η αλλαγή σκυτάλης από μια στρατιωτική δικτατορία (υποτελή στο κεφάλαιο), σε μια αστική δημοκρατία (επίσης υποτελή στο κεφάλαιο) δεν ήταν η λύση που απαιτούσαν οι αγωνιστές το '73 και αυτό φαίνεται και από τις πλέον 51 17ες Νοέμβρη που ο κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο για να διαδηλώσει κατά της εξουσίας. Για εμάς υπάρχει ακέραιη η μνήμη του Πολυτεχνείου που πρέπει να μείνει ζωντανή, παρά την προσπάθεια από το κράτος να αφομοιώσει τις μέρες εκείνες σε ένα εθνικό αφήγημα -όπως συνέβη και με τον Μάη του '68 και γενικά με κινήματα που επιχείρησαν να δημιουργήσουν ρωγμές στον κρατικό μηχανισμό- και παρά τις προσπάθειες από πολλούς πολιτικούς χώρους να καπηλευτούν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Και η μνήμη αυτή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εναντίωση σε κάθε μορφή εξουσίας, είτε αυτή είναι μία χούντα που δίνει στρατιωτικές εντολές για την εξόντωση των εξεγερμένων, είτε είναι μια μεταπολιτευτική κυβέρνηση που εξαπολύει τα ματ για να σκοτώσουν διαδηλωτές όπως το '80 με την δολοφονία του Κουμή και της Κανελλοπούλου, είτε είναι ένας μπάτσος που πυροβολεί τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά στα Εξάρχεια το '85 και τον Γρηγορόπουλο το ΄08), είτε είναι οι πολιτικές που επιβάλλουν ακρίβεια, ιδιωτικοποιούν κοινωνικές δομές, επιβάλλουν αστυνομοκρατία και ανελευθερία. Τόσο για τη διαφύλαξη της μνήμης, όσο και για την πυροδότηση νέων αγώνων συμμετέχουμε στην πορεία της 17 Νοέμβρη. Άλλωστε, η 17 Νοέμβρη πάντα αποτελεί αγκάθι για την εξουσία, καθώς συμβολίζει όλα αυτά που φοβάται• ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης που έρχεται να τους σαρώσει.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ 73, ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΧΟΛΕΙΟ