Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2024 στις 19.00
Ανοιχτή φοιτητική συνέλευση αλληλεγγύης στη Παλαιστινιακή Αντίσταση
Καλούμε σε συνέλευση για να:
οργανώσουμε δράσεις και παρεμβάσεις υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης και ενάντια στη συνεργασία ελλ. κράτους με τα σιωνιστικά συμφέροντα
Οργανώσουμε την παρουσία μας στον δρομο υπέρ του αγώνα του παλαιστινιακού λαού
Είμαστε φοιτητές, φοιτήτριες και φοιτητά σχολών της Θεσσαλονίκης και είμαστε
ενάντια στη λειτουργία των δυτικών πανεπιστημίων όσο υπάρχουν για να
βομβαρδίζονται αυτά της Παλαιστίνης και του Λιβάνου, όσο αποτελούν
πολύπλευρο σύμμαχο της σιωνιστικής αποικιοκρατικής οντότητας Ισραήλ.
Η 7η Οκτώβρη 2023, η επαναστατική έκρηξη για μια ζωή χωρίς αλυσίδες και
καταπίεση, η προσγείωση στη γη που ο αποικιοκράτης λεηλάτησε επανέφερε σε
όλο το κόσμο προλεταριακή και διεθνιστική στήριξη προς τον μαχόμενο
αδούλωτο παλαιστινιακό λαό. Αντιλαμβανόμενοι/ες/α τη σιωπή ως συνενοχή ,
αναγνωρίζουμε το καθήκον μας να μην σταματήσουμε να μιλάμε και να δρούμε
κατά του γενοκτονικού πόλεμου που διεξάγει το κράτος - δολοφόνος ισραήλ με
τα σκήπτρα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της δύσης.
Το παλαιστινιακό ζήτημα δεν ξεκίνησε την 7η Οκτώβρη του 2023 αλλά έχει
ιστορικό βάθος που ξεκινά έναν αιώνα πριν με τη παρουσία πρωτοσιωνιστικών
οργανισμών με απώτερο στόχο, τη δημιουργία ισραηλινού κράτους με τη μέθοδο
των εποικισμών και της εθνοκάθαρσης των ιθαγενών στη περιοχή της
Παλαιστίνης.
15 Μαΐου 1948, ξεσπά ο πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος, τον οποίο οι
Παλαιστίνιοι αποκαλούν Νάκμπα (Καταστροφή), πάνω από 15.000 σφαγιάστηκαν
και 750.000 Παλαιστίνιοι απελάθηκαν και διαγράφηκαν χωρίς δικαίωμα
επιστροφής από 531 πόλεις και χωρία. Έκτοτε ο παλαιστινιακός λαός δεν έπαψε
να αγωνίζεται για την απελευθέρωση από τη σιωνιστική κατοχή, την Επιστροφή
των εκδιωγμένων προσφύγων, την απελευθέρωση των χιλιάδων αιχαλώτων του
σιωνιστικού καθεστώτος με τη συμβολή άλλων αραβικών κρατών.
Κεντρικά σημεία αναφοράς της αντίστασης αποτελούν ο πόλεμος των έξι ημερών
(5 Ιουνίου 1967), ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ (6 Οκτώβρη 1973), η 1η (9 Δεκέμβρη
1987) και 2η Ιντιφάντα (28 Σεπτεμβρίου 2000) «με ευρεία γκάμα δράσεων: από
απεργίες, άρνηση καταβολής φόρων και μποϊκοτάζ μέχρι οδομαχίες και
συγκρούσεις με πέτρες και μολότοφ».
Καθ'ολη τη διάρκεια αυτών των γεγονότων μέχρι και σήμερα, η σιωνιστική
τρομοκράτια επικαλείται για τις σφαγές, τους εποικισμούς και τον γενοκτονικό
πόλεμο το δικαίωμα στη νόμιμη αυτοάμυνα βάζοντας τον εαυτό της σε θέση
θύματος και βαφτίζοντας ως «τρομοκράτη και αντισημίτη» κάθε εχθρό της.
Η γεωστρατηγική που ακολουθεί το ελληνικό κράτος, την οποία έχουν
υπηρετήσει εξίσου οι αριστερές και δεξιές κυβερνήσεις των τελευταίων
δεκαετιών στήνεται πάνω σε συμμαχίες με τα πολιτικά και οικονομικά
συμφέροντα και κοινές στρατιωτικές ασκήσεις.
Σε αυτή την κατεύθυνση, επιδιώκει να ενδυναμώσει την ελληνοϊσραηλινή
συμμαχία προσφέροντας πλήρη πολιτική και στρατιωτική στήριξη στη σιωνιστική
τρομοκρατία, παρέχοντας τις βάσεις της Σούδας και της Ελευσίνας ως βασικά
νατοϊκά ορμητήρια -όπως αντίστοιχα έχει πράξει με τη βάση της
Αλεξανδρούπολης για το ουκρανικό μέτωπο. Την ίδια στιγμή, στέλνει πολεμική
φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα συμμετέχοντας σε ευρωπαϊκό ναυτικό
στρατιωτικό σχηματισμό (επιχείρηση aspides) για την αντιμετώπιση των
ανταρτών Χούθι, ενώ ήταν από τα πρώτα κράτη που ανταποκρίθηκαν στο
κάλεσμα των ηπα για στρατιωτικό ναυτικό σχηματισμό, στέλνοντας δύο
πολεμικές φρεγάτες στη ΝΑ Μεσόγειο.
Η εμπλοκή του ελληνικού κράτους στη σφαγή στην Παλαιστίνη και σε όσα
διαδραματίζονται στη Μ. Ανατολή διευρύνεται επιπλέον με την επιλογή της
βάσης τής Λάρισας ως έδρας της χερσαίας διοίκησης για την ευρωπαϊκή
αποστολή, ενώ παράλληλα αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο στη διοίκηση της
επιχείρησης. Η δε παροχή τεχνολογικής υποδομής, πληροφοριακών συστημάτων
και εκπαίδευσης του ισραηλινού κράτους προς το ελληνικό στον στρατιωτικό και
αστυνομικό τομέα συνεχίζει και διευρύνεται σταθερά τα τελευταία χρόνια.
Από πλευράς μας, δεν έχουμε ανάγκη για μια φιλοσοφική ή υπαρξιακή έκφραση
αλληλεγγύης αλλά την έμπρακτη μεταφορά του πολέμου στις εξουσιαστικές
δομές που τον εκτρέφουν. Να έρθουμε σε ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Καμία επίκληση στην ειρήνη δεν είναι αρκετή για να τιθασεύσει το
αποικιοκρατικο τερας που δολοφονεί με στατιστικές προγνώσεις και ακραίες
τακτικές , όπως αυτή του Hannibal Directive. Απέναντι σε αυτόν τον εχθρό, η
ειρήνη φαντάζει ένα πρόταγμα αντεπαναστατικό προς κάθε πυρήνα αντίστασης.
Ως προς τις αντιστασιακές δυνάμεις που μάχονται, η εμμονική προσκόλληση της
Δύσης στο ότι είναι τρομοκράτες λόγω της θρησκευτικότητας τους, εξισώνει τους
αποικιοκράτες με τους αποικιοκρατούμενους , με ένα ισλαμοφοβικό και
οριενταλιστικο πρόσημο θέλοντας να εξαλείψει την υπόσταση τους ως
αγωνιστές. Στηρίζουμε κάθε αντίσταση ενάντια στην σιωνιστική οντότητα χωρίς
αυτό να συνεπάγεται με στήριξη της παγκοσμιας ιμπεριαλιστικής αντιπολίτευσης
ή άλλων εξουσιαστικών κρατών.
ΟΙ ΛΑΟΙ ΝΙΚΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΟΠΛΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ
ΚΑΙ ΑΥΤΟ Η ΠΑΛΑΙΣΤΊΝΗ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙ
ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
πηγή : email που λάβαμε στις 9 Νοεμβρίου 12h