Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2024 στις 17.00
Ανοιχτο καλεσμα συμμετοχης στο ΣΒΕΨΥΚΟΙ
Ως εργαζόμενα άτομα βρισκόμαστε σήμερα μπροστά σε μια εντεινόμενη επί-
θεση στα (εναπομείναντα) εργασιακά μας δικαιώματα. Τα αντεργατικά νομο-
σχέδια των τελευταίων χρόνων έχουν ξηλώσει παντελώς κάθε προστατευτικό
εργασιακό πλαίσιο, και στην ουσία έχουν νομιμοποιήσει πλέον με κρατική
βούλα ό,τι μέχρι πρότινος αποτελούσε αυθαιρεσία/παρανομία των εργοδο-
τών. Τα προβλήματα που βιώνουμε δεν έχουν τελειωμό· από τον περιορισμό
του ελεύθερού μας χρόνου με την κατάργηση του 8ωρου και την καθιέρωση
των απλήρωτων υπερωριών (που θα δίνονται ως άδεια), μέχρι την κατάργη-
ση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, χωρίς να μπορούμε να θέσουμε
μίνιμουμ όρους εργασίας για όλες/ους/α, την κατάργηση επιδομάτων, μέχρι
και τη μείωση της αποζημίωσης του Σαββάτου και της Κυριακής. Κι όλα αυτά,
συνδυάζονται με την ευθεία επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας και στην ίδια
την ύπαρξη των εργατικών σωματείων και των συλλογικών μας οργάνων,
ακριβώς για να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις.
Ταυτόχρονα ο δημόσιος χαρακτήρας της παιδείας και υγείας (σωματικής και
ψυχικής) διαλύεται μέσω των νομοσχεδίων που προβλέπουν ιδιωτικοποιή-
σεις, καθιερώνοντας τη διαχείριση της ανθρώπινης ζωής με όρους συσσώ-
ρευσης ιδιωτικού κέρδους και αδιαφορώντας πλήρως για την κάλυψη των κοι-
νωνικών αναγκών. Έτσι, βλέπουμε υποστελεχωμένα νοσοκομεία και κέντρα
υγείας, αλλά και απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία σε δημόσιες δομές,
με τον κόσμο να καταλήγει αναγκαστικά σε δομές υγείας του ιδιωτικού τομέα.
Όσο το κεφάλαιο κερδοφορεί από όλο και περισσότερες πτυχές της ανθρώ-
πινης ζωής (και ειδικά του ανθρώπινου πόνου) τόσο οι κοινωνικές ανισότητες
οξύνονται. Άλλωστε, αναλογιζόμενες το έγκλημα στα Τέμπη ή τις πυρκαγιές
και τις πλημμύρες που έχουν καθιερωθεί κάθε χρόνο χωρίς κανένα σχέδιο
προστασίας, δεν μπορούμε παρα να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα οτι για τον
κρατικό μηχανισμό και το κεφαλαίο οι ζωές μας θεωρούνται αναλώσιμες και η
ασφάλειά μας θυσιάζεται στον βωμό του κέρδους.
Η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη για τις γυναίκες, τις μετανάστριες και τα
LGBTQI+ άτομα. Γυναίκες και LGBTQI+ άτομα βιώνουμε μεγαλύτερη ανεργία,
χαμηλότερους μισθούς και περισσότερες διακρίσεις και παραβιαστικές συ-
μπεριφορές στον χώρο εργασίας. Δεν είναι λίγες οι φορές που επιχειρήσεις
δεν προσλαμβάνουν LGBTQI+ άτομα λόγω «διαφορετικότητας» ή γυναίκες
που έχουμε ή θέλουμε να κάνουμε παιδιά με το πρόσχημα ότι δεν θα είμαστε
αφοσιωμένες στην εργασία μας. Δυστυχώς, μόνο σπάνιο δεν είναι αφεντικά
(αλλά και συνάδελφοι) να θεωρούν ότι έχουν εξουσία πάνω στα σώματα μας.
Ταυτόχρονα, ο συνδυασμός εργασίας και οικογένειας είναι στην καλύτερη πε-
ρίπτωση εξουθενωτικός και στη χειρότερη αδύνατος.
Στην περίπτωση των μεταναστ(ρι)ών και των προσφύγων, οι συνθήκες δια-
βίωσης είναι ακόμα σκληρότερες μιας και συνήθως κάνουν τις πιο δύσκολες
και επικίνδυνες εργασίες, δουλεύοντας μαύρα, παίρνοντας ελάχιστα χρήματα
και πολλές φορές σε ένα καθεστώς ρατσιστικής αντιμετώπισης, όπου οι ζωές
τους δεν μετράνε όσο των ντόπιων. «Κανονικότητα», δε, συχνά αποτελούν
τα φαινόμενα βίας απέναντί τους όπως και η μη πληρωμή των δεδουλευμέ-
νων τους. Όλα τα προηγούμενα έρχονται να προστεθούν στα πολλαπλά -και
συχνά θανατηφόρα- εμπόδια που ούτως ή άλλως αντιμετωπίζουν για την εί-
σοδο και παραμονή τους στη χώρα, όπως ο φράχτης στον Έβρο, οι βίαιες επα-
ναπροωθήσεις και οι δολοφονίες στα σύνορα (και όχι μόνο), τα στρατόπεδα
συγκέντρωσης, οι αυστηρές διαδικασίες ασύλου, η περιστολή των παροχών,
η απουσία ασφαλών περασμάτων προς την Ευρώπη, η απουσία ολοκληρωμέ-
νης και ισότιμης συμπερίληψης/ένταξης κ.α.
Η νέα αυτή εργασιακή και κοινωνική ζούγκλα που αντιμετωπίζουμε σε συν-
δυασμό με τον φόβο της ανεργίας, τις αυξήσεις τιμών σε ενέργεια, είδη πρώ-
της ανάγκης, τρόφιμα, καύσιμα, ενοίκια κλπ, έχει δημιουργήσει μια συνθήκη
κλιμακούμενης εξαθλίωσης μπροστά στην οποία έχουμε παγώσει αναρωτώ-
μενοι/ες/α πώς μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, και πώς μπορούμε να αντι-
δράσουμε ώστε να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια μας. Μιας και γίνεται όλο
και πιο εμφανές πλέον οτι η οδός των «ατομικών λύσεων» δεν μπορεί να βγά-
λει κάπου, καλούμαστε να απαντήσουμε σε όλα αυτά μέσω της αλληλεγγύης
και της συλλογικής μας δύναμης ως εργαζόμενα άτομα.
Η Κατάσταση στον Κλάδο της Ψυχικής Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας
Στον κλάδο μας είμαστε έκθετοι/ες/α όχι μόνο στις συχνά δύσκολες, ακόμη και
ψυχοφθόρες, συνθήκες που συνοδεύουν το ίδιο το αντικείμενο της εργασίας
μας, αλλά και στις επισφαλείς συνθήκες εργασίας που έχουν πια κανονικοποι-
ηθεί. Οι ολιγόμηνες συμβάσεις είναι συνήθως καθεστώς με συνέπεια την μό-
νιμη αγωνία για το αν θα ανανεωθούν ή όχι, ενώ το κλείσιμο προγραμμάτων
και οι συνεπακόλουθες απολύσεις πολλές φορές γνωστοποιούνται τελευταία
στιγμή. Στο ίδιο πλαίσιο κυβερνήσεις, εταιρείες και ΜΚΟ ρίχνουν το μπαλάκι
ο ένας στον άλλο, μη αναλαμβάνοντας την ευθύνη των -συχνών και πολύμη-
νων- καθυστερήσεων στην καταβολή των μισθών. Ενώ, όταν οι εργαζόμενοι/
ες/α πλέον διεκδικούμε τα αυτονόητα μέσω απεργιών, επισχέσεων κλπ, φο-
ρανε ξαφνικά το «ανθρωπιστικό» τους προσωπείο για να μας κατηγορήσουν
ότι με αυτόν τον τρόπο λειτουργούμε σε βάρος των ευάλωτων ομάδων που
εξυπηρετούμε.
Συχνά στο όνομα της υποτιθέμενης «κοινωνικής προσφοράς» επιτελούνται
συστηματικά σφοδρές καταπατήσεις της εργατικής νομοθεσίας (συμβάσεις
ορισμένου χρόνου για εργαζόμενους/ες/α που δουλεύουν στο ίδιο πόστο για
χρόνια, συνεχόμενες απλήρωτες υπερωρίες, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και
τις αργίες ή ακόμη και απλήρωτη εργασία για μεγάλα χρονικά διαστήματα).
Άλλοτε ως «μπλοκάκι» και υποτιθέμενοι/ες «συνεργάτες/τριες», και άλλο-
τε ως «εθελοντές/τριες» ή «μαθητευόμενοι/ες» με πρόσχημα την απόκτη-
ση προϋπηρεσίας, οι εργοδότες δίνουν διάφορες «ταμπέλες» στην εργασία
μας ώστε να την καταστήσουν ακόμη πιο ευέλικτη, ακόμη πιο επισφαλή και
ακόμη πιο απλήρωτη. Ταυτόχρονα, οι θέσεις εργασίας δεν είναι επαρκείς με
αποτέλεσμα να μην αντιστοιχούν στις οξυμένες κοινωνικές ανάγκες. Γεγονός
που επηρεάζει τόσο την ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχουμε στους αν-
θρώπους που υποστηρίζουμε, όσο και τον φόρτο εργασίας μας, που δεν μας
επιτρέπει να ανταπεξέλθουμε στην εργασιακή και ευρύτερή μας καθημερι-
νότητα, ενώ παράλληλα δημιουργεί και ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ των
εργαζομένων.
Μια ιδιαίτερα επισφαλής συνθήκη είναι και το εργασιακό καθεστώς με
«μπλοκάκι» που συχνά συναντάμε στον δικό μας κλάδο, με τους εργαζομέ-
νους/ες/α να βαφτιζόμαστε - με την απροκάλυπτη, πλέον, υποστήριξη του
κράτους- «ελεύθεροι επαγγελματίες» και ως αποτέλεσμα να μην δικαιούμα-
στε άδειες και δώρα, να μην λαμβάνουμε προσαύξηση τα Σαββατοκύριακα
και τις αργίες, να μην έχουμε ασφάλιση, δυνατότητα απεργίας, κάλυψη για
εργατικά ατυχήματα, να μην έχουμε σταθερό μισθό και να μην μπορούμε να
προβλέψουμε πόσο και πότε θα εργαστούμε κάθε μήνα, ενώ επωμιζόμαστε
και το κόστος του ΦΠΑ. Παρόλο που ακόμα και σε αυτό το καθεστώς, υπάρ-
χει η δυνατότητα υπογραφής συμβολαίου που θα ρύθμιζε σε κάποιον βαθμό
τους όρους εργασίας (π.χ. θα διασφάλιζε έναν μίνιμουμ μισθό), κάτι τέτοιο,
για προφανείς λόγους, δεν επιλέγεται από τα αφεντικά.
Ένα επιπλέον πρόσφατο πρόβλημα αποτελεί και η υποχρέωση των εργαζο-
μένων σε ΜΚΟ να έχουν καθαρό ποινικό μητρώο ακόμη και για αδικήματα
άσχετα με τη φύση της εργασίας τους. Ένα τέτοιο μέτρο κάνει ακόμη πιο δύ-
σκολη την εργασία για πρόσφυγες συναδέλφους/φισσες/α όπου ακόμη και η
«παράνομη είσοδος στη χώρα» μπορεί να αποτελέσει λόγο μη πρόσληψης ή
για συναδέλφους/φισσες/α που συμμετέχουν σε κοινωνικούς αγώνες όπου
δεν είναι λίγες οι φορές που βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής και
καταδικάζονται με το παραμικρό. Η υποκρισία αυτού του μέτρου φαίνεται και
από το γεγονός ότι αυτό δεν μπορεί να συμβάλει σε μια διαδικασία ασφαλούς
επανένταξης συναδέλφων με ποινικό παρελθόν οδηγώντας τους σε ένα φαύλο
κύκλο όπου η παραβατικότητα μπορεί να αποτελεί και τη μόνη «επιλογή». Άλ-
λωστε η εξαναγκαστική προσκόμιση του ποινικού μητρώου αντιβαίνει και στη
διασφάλιση των προσωπικών δεδομένων. Το σωματείο μας έχει προσφύγει
για το συγκεκριμένο ζήτημα στο Συμβούλιο της Επικρατείας σε συνεργασία με
άλλα σωματεία πανελλαδικώς, την απόφαση του οποίου ακόμα αναμένουμε.
Είμαστε επομένως ενάντια στις επισφαλείς συνθήκες εργασίας -όπως τα ελα-
στικά/σπαστά ωράρια, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, η μαύρη εργασία, ο
εθελοντισμός-, στους χαμηλούς μισθούς, στην ανεργία, στην προσκόμιση του
ποινικού μητρώου για την εύρεση εργασίας, και στις απλήρωτες ώρες που
αδικαιολόγητα έχουν αφομοιωθεί ως αυτονόητο κομμάτι της «δουλειάς στα
χρόνια της κρίσης» και μας υποτάσσουν καθημερινά σε μια ατέρμονη υποτί-
μηση των εαυτών μας και της εργασιακής μας αξίας.
Εναντίωση στον Καθεστωτικό Συνδικαλισμό και Σύνδεση με άλλα Σωματεία
Ο συνδικαλισμός έχει διαβρωθεί ως έννοια και πράξη. Από τους βασικούς
υπεύθυνους γι' αυτό είναι και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕ-
ΔΥ που συνδέονται με διάφορα κόμματα, χρηματίζονται και τα βρίσκουν με τα
αφεντικά και τις κυβερνήσεις, μη οργανώνοντας μια συστηματική παρέμβαση
και δράση ενάντια στην εργασιακή εξαθλίωση και εκμετάλλευση που ζούμε.
Μάλιστα, δεν είναι καθόλου λίγες οι φορές που επιλέγουν να συκοφαντίσουν
και να σαμποτάρουν ανεξάρτητους εργατικούς αγώνες επειδή αυτοί ξεφεύ-
γουν από τον έλεγχό τους. Για τον λόγο αυτό θεωρούμε σημαντικό να οργα-
νωθούμε σε επίπεδο βάσης (χωρίς αρχηγούς ή κομματικούς επιτελείς) και να
συντονίσουμε τις δυνάμεις μας σε όλους τους χώρους εργασίας, ώστε να μην
αφήσουμε το περιθώριο σε κανέναν να σαμποτάρει τους αγώνες μας, αλλά να
είναι η δική μας φωνή και ανάγκες που θα βγουν μπροστά.
Σε αυτό το πλαίσιο, αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα να βρεθούμε με όσα
σωματεία οργανώνονται για να αντιμετωπίσουν συλλογικά τα αφεντικά.
Όσο πιο πολύ δείχνουμε την υποστήριξη μας προς άλλα σωματεία και πρω-
τοβουλίες εργαζομένων, τόσο πιο πολύ δυναμώνουμε τις διεκδικήσεις μας.
Αντίστροφα, όσο πιο απομονωμένες είναι οι διεκδικήσεις μας τόσο πιο απο-
δυναμωμένες είναι μπροστά στο κράτος και στους επιχειρηματίες. Γι' αυτό
επιζητούμε οι επιμέρους αγώνες που οργανώνονται από το κάθε σωματείο
ή πρωτοβουλία εργαζομένων να γνωστοποιούνται και να υπάρχει η προσπά-
θεια αλληλοϋποστήριξης σε μια διαρκή βάση. Θεωρούμε λοιπόν πως ο κάθε
επιμέρους αγώνας που διεξάγει ένα σωματείο ή μια πρωτοβουλία εργαζομέ-
νων είναι και δικός μας αγώνας.
Οργανωμένη Παρουσία στους Χώρους Εργασίας μέσω Σωματείων Βάσης
Απέναντι σε όλα αυτά, η συσπείρωση και η δραστηριοποίηση των εργαζομέ-
νων στον χώρο της ψυχικής υγείας, της απεξάρτησης, της ειδικής αγωγής και
της κοινωνικής πρόνοιας σε ένα σωματείο με διάρκεια και συνέπεια στη δράση
πιστεύουμε θα δώσει το δικό του αγωνιστικό στίγμα στους χώρους δουλειάς.
Σκοπός μας είναι η άσκηση πίεσης προς την εργοδοτική πλευρά προκειμένου
να αναβαθμιστούν οι όροι, οι συνθήκες εργασίας και αμοιβής σε όλους τους
εργασιακούς χώρους. Να συγκροτηθεί ένα μέτωπο που θα συμπεριλαμβάνει
όλους τους εργαζόμενους κάθε εθνικότητας, καταγωγής, ταυτότητας φύλου,
σεξουαλικού προσανατολισμού κλπ και που θα παλεύει ενάντια στην εργο-
δοτική αναλγησία και αυθαιρεσία. Κατα την γνώμη μας, φραγμό στις ανε-
ξέλεγκτες τακτικές των εργοδοτών μπορεί να αποτελέσει μόνο η άμεση και
συλλογική παρουσία μας στους χώρους εργασίας για την αλληλέγγυα υπε-
ράσπιση των εαυτών μας και των συναδέλφων μας και η χάραξη ενός κοινού
σχεδιασμού. Σε αυτήν την κατεύθυνση είναι σημαντική η ενημέρωση και όλων
των συναδέλφ(ισσ)ων σχετικά με τα εργασιακά μας δικαιώματα και άλλες ερ-
γατικές κινητοποιήσεις, καθώς και η ανάπτυξη ουσιαστικών συζητήσεων και
σχέσεων μεταξύ μας.
Διαλέγουμε τη μορφή του «σωματείου βάσης» επειδή είναι αυτή που βασίζε-
ται στη δική μας δύναμη ως εργαζόμενοι/ες/α, μακριά από την αυταπάτη ότι
κάποιος άλλος μπορεί να λύσει τα προβλήματά μας, είτε κάποια κυβέρνηση,
είτε κάποιος «καθοδηγητής» των εργαζομένων, είτε κάποιος εργοδότης. Ως
σωματείο βάσης, θεμέλιο μας είναι η ισότιμη συμμετοχή σε όλη τη δραστηρι-
ότητα του σωματείου και η αλληλοβοήθεια μεταξύ μας. Αποφάσεις παίρνου-
με μέσω τακτικών Γενικών Συνελεύσεων όπου όλα τα μέλη συμμετέχουμε,
συνδιαμορφώνουμε και υλοποιούμε τις αποφάσεις και τις δράσεις του σωμα-
τείου, με τη σύσταση του διοικητικού συμβουλίου να έχει μόνο τυπικό -και όχι
ουσιαστικό- χαρακτήρα λόγω νομοθετικού πλαισίου.
Ετσι, ως Πρωτοβάθμιο, Κλαδικό, Συνδικαλιστικό Σωματείο με την επωνυμία
«Σωματείο βάσης εργαζομένων στον χώρο της ψυχικής υγείας, απεξάρτησης,
κοινωνικής πρόνοιας και ειδικής αγωγής» με έδρα τη Θεσσαλονίκη και πανελ-
λαδική εμβέλεια, απευθυνόμαστε σε:
• πτυχιούχους/ες/α ειδικοτήτων των κλάδων της ψυχικής υγείας, της
κοινωνικής πρόνοιας, της ειδικής αγωγής και της απεξάρτησης
• εργαζόμενους/ες/α στους χώρους της ψυχικής υγείας, της κοινωνικής
πρόνοιας, της ειδικής αγωγής και της απεξάρτησης με σχέση μισθωτής
εργασίας ορισμένου ή αορίστου χρόνου ιδιωτικού δικαίου ή με σύμβα-
ση έργου (π.χ. ΣΟΧ, ΚΟΧ, "μπλοκάκι")
Εξαιρούνται ανώτερα ή ανώτατα διευθυντικά στελέχη και εν γένει στελέχη
που έχουν την δύναμη να προσλαμβάνουν και να απολύουν ή να επηρεάζουν
ουσιωδώς τους όρους εργασίας και την άσκηση της εργοδοτικής πολιτικής.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ
• Αυξήσεις στους Μισθούς
• Μείωση Ωρών Εργασίας
• Μόνιμη και Σταθερή Εργασία
• Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας
• Ενιαίο Μισθό σε Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα.
• Ασφάλιση για όλες/ους/α
• Απόλυτη Κατοχύρωση του Δικαιώματος στην Απεργία
• Ελεύθερη Πρόσβαση για όλους/ες/α στις Δομές Υγείας, Παιδείας, στη
Φαρμακευτική Περίθαλψη και συνολικά στις Κοινωνικές Παροχές
• Αναβαθμισμένο, Πολυστελεχωμένο και Οργανωμένο Σύστημα Ψυχι-
κής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας
• Αύξηση των Κοινωνικών Παροχών για όλες τις Μη Προνομιούχες Κοι-
νωνικές Ομάδες
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗΣ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΒΑΣΗΣ
Σωματείο βάσης εργαζομένων στον χώρο της ψυχικής υγείας, απεξάρτησης,
κοινωνικής πρόνοιας και ειδικής αγωγής