kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης - δίκη Homayoun Sabetara

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΠΟΙΗΣΗ
ΚΑΙ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ!

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ HOMAYOUN SABETARA!

Την Τρίτη 24 Σεπτέμβρη, στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης, θα συνεχιστεί η δίκη της υπόθεσης του Homayoun Sabetara, που διώκεται με την κατηγορία της «διακίνησης μεταναστών». Ο Homayoun κρατείται στις ελληνικές φυλακές από το 2021, όταν και συνελήφθη μαζί με άλλους μετανάστες κατά την προσπάθειά του να διασχίσει την ελλάδα για να συναντήσει την κόρη του στην γερμανία.

Ο Homayoun είναι ένας από τους 2.000+ μετανάστες που βρίσκονται στις ελληνικές φυλακές ως διακινητές, μια κατηγορία που επισύρει πολύχρονες ποινές. Χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι από τους νομικίστικους ελιγμούς του ελληνικού κράτους, που προσπαθεί μέσω της συγκεκριμένης κατηγορίας να αθωώσει την απάνθρωπη αντιμεταναστευτική πολιτική του, καταδικάζοντας τους πραγματικά αθώους. Οι περισσότερες υποθέσεις για «διακίνηση», άλλωστε, αφορούν ανθρώπους που απλά βρέθηκαν να οδηγούν κάποιο όχημα/σκάφος, χωρίς να έχουν άλλη επιλογή, ή διαλέχτηκαν στον σωρό μέσα από ομαδοποιήσεις μεταναστών που διέσχιζαν τα σύνορα. Οι δίκες τους συνήθως είναι ολιγόλεπτες, fast track διαδικασίες, χωρίς επαρκή στοιχεία, χωρίς παρουσία μεταφραστών, βασισμένες απλά στις μαρτυρίες των μπάτσων. Στην υπόθεση του Homayoun μάλιστα, το δικαστήριο αποφάσισε παράταση της κράτησής του μέχρι τη νέα ημερομηνία εκδίκασης, παρά το γεγονός ότι ο βασικός μάρτυρας δεν προσήλθε ποτέ στη δίκη! Πρωτόδικα, ο Homayoun είχε καταδικαστεί με βάση την ανάγνωση της κατάθεσης του εν λόγω μάρτυρα, «κατάθεση» που οι μπάτσοι είχαν πάρει σε άψογα ελληνικά από μετανάστη που ήταν μαζί με τον Homayοun κατά τη σύλληψή τους (Αύγουστος 2021). Ο υποτιθέμενος μάρτυρας κατηγορίας απουσίαζε και στην πρωτόδικη εκδίκαση (Σεπτέμβριος 2022), ενώ τον Απρίλη του 2024, το εφετείο, αντί να διατάξει την αποφυλάκιση του Homayoun ελλείψει στοιχείων, διέταξε την παράταση της κράτησής του μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2024, ώστε «να εντοπιστεί ο μάρτυρας κατηγορίας»!

Προφανώς, υποθέσεις σαν και αυτήν δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά κακοδικίας, αλλά εκφράζουν έναν συνολικότερο μετασχηματισμό. Σε περιόδους κρίσης γίνεται πιο εύκολα αντιληπτό, ότι είναι η «νομιμότητα» που προσαρμόζεται στις ανάγκες και τις πολιτικές του κράτους και όχι το αντίστροφο. Αυτός ο μετασχηματισμός, όμως, δεν περιορίζεται στα στενά θεσμικά πλαίσια. Αντίθετα, αντανακλά τόσο την διεύρυνση του ιδεολογικού οπλοστασίου του κράτους, όσο και το ξεχείλωμα της κοινωνικής ανοχής απέναντι στην κρατική βαρβαρότητα.

Ως προς την ιδεολογική χρήση, απ' την πλευρά του κράτους, της κατηγορίας για διακίνηση, μπορούμε να πούμε ότι αυτή συμπυκνώνεται σε 2 σημεία: Πρώτον, βοηθάει στη συγκρότηση ενός αφηγήματος μέσω του οποίου το ελληνικό κράτος αποποιείται τις ευθύνες του για τις εκατοντάδες δολοφονίες στα σύνορα. Κατασκευάζοντας τη σατανική φιγούρα του «διακινητή», που υποτίθεται δρα στο παρασκήνιο και οργανώνει τη μεταναστευτική κίνηση, το κράτος βρίσκει έναν αποδιοπομπαίο τράγο για όλα αυτά τα περιστατικά βίαιων pushback, πνιγμών και εκτελέσεων στα οποία εμπλέκεται. Οι «διακινητές» προορίζονται να πάρουν στις πλάτες τους τη μεγαλύτερη ευθύνη, αφού σύμφωνα με την κρατική υπερασπιστική γραμμή, είναι αυτοί που παρανομούν, εκθέτουν τους μετανάστες στον κίνδυνο με ελλιπή μέτρα προστασίας και εν τέλει τους οδηγούν στον θάνατο. Με αυτόν τον τρόπο δίνεται και η ευκαιρία στο πολιτικό προσωπικό μετά από την εκάστοτε «τραγωδία» να παρουσιαστεί ως «συγκλονισμένο» και «πεισμωμένο να αποδώσει δικαιοσύνη»

Δεύτερον, οι γεμάτες με «διακινητές» φυλακές λειτουργούν υπόρρητα και ως αποτροπή στην έλευση νέων μεταναστ(ρι)ών. «Να ξέρετε», λέει το κράτος, «αν καταφέρετε να περάσετε τα σύνορα χωρίς να πνιγείτε, να σας βιάσουν, ή να σας πυροβολήσουν, έχετε αρκετές πιθανότητες να καταλήξετε για χρόνια στις ελληνικές φυλακές». Σε αυτό το εργαστήρι απάνθρωπων αντιμεταναστευτικών πολιτικών στο οποίο έχει μετατραπεί η ελλάδα, η κρατική βία και αυθαιρεσία δεν προσπαθούν να καλύψουν πλήρως τα ίχνη τους, αλλά επιχειρούν να καλλιεργήσουν την ιδέα ότι είναι αυτές που προπορεύονται οποιουδήποτε νομικού πλαισίου, το οποίο αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να αυστηροποιηθεί περαιτέρω. Αυτές οι δύο όψεις που εκφράζονται μέσα από το αφήγημα περί «διακινητών» μπορεί να μοιάζουν αντιθετικές, αλλά στην πραγματικότητα είναι συμπληρωματικές. Το κράτος προσπαθεί να αποποιηθεί τις ευθύνες για τα εγκλήματά του, αλλά ταυτόχρονα, μας θέλει να γνωρίζουμε το τι είναι ικανό να κάνει, το πώς μπορεί να παρακάμψει κάθε εμπόδιο στον δρόμο του.

Αυτή η επικοινωνιακή διαχείριση, που συνοδεύει την κρατική πολιτική, αποσκοπεί εντέλει στην καθήλωση της κοινωνικής πλειοψηφίας σε μια ψυχολογική συνθήκη ανημπόριας ή/και αδιαφορίας για τα όσα φριχτά συμβαίνουν. Τα όρια του τι θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό, του πόσο θάνατο μπορούμε να αντέξουμε διευρύνονται συστηματικά, την ίδια στιγμή που η κρατική βαρβαρότητα ενσωματώνει στο οπλοστάσιό της μια πληθώρα πρακτικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί η πρόσφατη εκτέλεση μετανάστη, μετά από καταδίωξη στα ανοιχτά της Σύμης. Η απόπειρα δικαιολόγησης του συμβάντος στη δημόσια σφαίρα συνηγορεί στην κανονικοποίηση μιας συνθήκης όπου τα σώματα ασφαλείας μπορούν με ευκολία να σηκώνουν όπλο και να πυροβολούν, όταν δεν καταφέρνουν να εκτρέψουν ή να βουλιάξουν ένα καταδιωκόμενο σκάφος. Δύο εβδομάδες νωρίτερα, στην ίδια περιοχή, μετανάστης είχε τραυματιστεί βαριά από πυροβολισμό σε αντίστοιχο περιστατικό που με γελοίες επίσης δικαιολογίες παρουσιάστηκε και πάλι ως «κανονικότητα».

Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, αν παρατηρήσουμε ότι αυτή η σχέση κρατικής ιδεολογίας - κοινωνικών μετασχηματισμών, δεν είναι μονόδρομη, αλλά αμφίδρομη. Δεν είναι απλά η κρατική ρητορική που διαμορφώνει την εκάστοτε κοινωνική πραγματικότητα, αλλά και οι κοινωνικές μετατοπίσεις που νομιμοποιούν ή απορρίπτουν συγκεκριμένες πολιτικές. Δυστυχώς, ένα μεγάλο τμήμα της ντόπιας κοινωνίας έχει αποδεχθεί το γεγονός ότι όσο το σύστημα βυθίζεται στην κρίση κάποιοι πληθυσμοί συνεχώς θα περισσεύουν. Είναι διατεθειμένο μάλιστα να πατήσει πάνω στα κεφάλια τους, με την ελπίδα ότι έτσι θα τη βγάλει καθαρή και δεν θα βρεθεί στο περιθώριο. Εκτός όμως από αυτήν την κανιβαλιστική και φιλοτομαριστική κοινωνική τάση, υπάρχει και ένα ακόμα, υπολογίσιμο, τμήμα της κοινωνίας που έχει παραλύσει βλέποντας την βαρβαρότητα να το γυροφέρνει και συνειδητοποιώντας ότι οι πολιτικές που εφαρμόζονταν τα προηγούμενα χρόνια κατά των μεταναστ(ρι)ών αρχίζουν να επεκτείνονται σε όσες κοινωνικές ομάδες κρίνονται περιττές.

Σε αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα, η αδράνεια δεν μπορεί να είναι επιλογή. Αναγνωρίζουμε φυσικά ότι τόσο το κοινωνικό σύνολο, όσο και ο «κόσμος του αγώνα», το οργανωμένο κίνημα, βρισκόμαστε σε μια συνθήκη όπου βαλλόμαστε από παντού. Ότι στην καθημερινότητά μας συναντάμε χίλιους-δυο εκβιασμούς, που όλοι τους ζητάνε όλο και περισσότερη ενασχόληση για πάρτη τους, σπάζοντας την ζωή μας σε κομμάτια. Η επιτακτικότατα με την οποία μας τίθενται τα ζητήματα αυτά, έχει οδηγήσει σε μια στενεμένη και αποσπασματική αντίληψη των κοινωνικών αναγκών και αξιών. Εμείς θέλουμε να καταδείξουμε ότι τα κρατικά εγκλήματα, η αδιανόητη βαναυσότητα και αδικία και ο κοινωνικός εκφασισμός που στοχεύουν τις μετανάστριες και τους μετανάστες, αφορούν «τις ανάγκες μας», ακόμα και αν στην παρούσα φάση δεν φαίνεται να επικοινωνούν ευθέως με αυτές. Γιατί όσο εμείς καθυστερούμε να κάνουμε αυτήν την σύνδεση από μια σκοπιά αγώνα, αξιοπρέπειας και κοινωνικής δικαιοσύνης, τόσο βεβαιότερο γίνεται πως θα την κάνει ο καπιταλισμός αντί για εμάς, από μια σκοπιά συνολικής υποτίμησης της ζωής. Στην τρέχουσα συγκυρία, η εναντίωση στην αντιμεταναστευτική πολιτική, παρουσιάζεται ως πολυτέλεια ή ως κάτι δευτερεύον, που δεν χωράει στις άμεσες προτεραιότητές μας. Την στιγμή όμως που η ζωή μας εκπίπτει σε αμφίβολη επιβίωση, η «πολυτέλεια» αυτή είναι ζωτικής σημασίας. Στους αγώνες που έρχονται, ό,τι «δεν χωράει» είναι το πιο απαραίτητο.

Όχι στην εγκληματοποίηση των μεταναστ(ρι)ών
και τη συστηματική φυλάκισή τους ως «διακινητών»!

Όχι στις φονικές καταδιώξεις στην ενδοχώρα, στα pushback
και στις δολοφονίες από λιμενικούς στο Αιγαίο!

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, στη δίκη του Homayoun,
Τρίτη 24 Σεπτέμβρη, 10:00 π.μ.

Stop War On Migrants

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΧΟΜΑΓΙΟΥΝ ΣΑΜΠΕΤΑΡΑ

Ο Χαμαγιούν Σαμπετάρα είναι Ιρανός που επιζητά άσυλο, ο οποίος έχει κατηγορηθεί και καταδικαστεί αδίκως για διακίνηση από τις Ελληνικές Αρχές. Κατόπιν της σύλληψης του τον Αύγουστο του 2021, ο Χαμαγιούν ήρθε αντιμέτωπος με μία εκτενή δίκη που οδήγησε στην πρωτόδικη καταδίκη του τον Σεπτέμβριο του 2022 σε δεκαοκτώ χρόνια φυλάκισης. Σύμφωνα με μαρτυρίες εξαναγκάστηκε να οδηγήσει ιδιωτικό όχημα που περιείχε άλλα επτά άτομα, διασχίζοντας τα ελληνο-τουρκικά σύνορα. Εξαιτίας των αντίξοων συνθηκών διαβίωσης στην πατρίδα του, ο Χαμαγιούν προσέφυγε από το Ιράν σε μία προσπάθεια να φτάσει στην οικογένειά του, η οποία διαμένει έως σήμερα στη Γερμανία. Καταδικασμένος να παραμείνει στις ελληνικές φυλακές, καθώς η έφεση κατά της δικαστικής απόφασης έχει μετατεθεί ήδη μία φορά. Παρά της επιδεινωμένης υγείας του και τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής, το δικαστήριο απέρριψε το αίτημα της υπεράσπισης με στόχο την αποφυλάκιση του Χαμαγιούν. Η επόμενη νόμιμη ακρόαση θα λάβει χώρα στη Θεσσαλονίκη την Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2024.

Η περίπτωση του Homayoun είναι εμβληματική. Αυτός, όπως και άλλ@, συμπεριλαμβανομένων των περίφημων 9 της Πύλου που κατηγορούνται για διακίνηση, είναι θύμα ενός υπερβολικά αρθρωμένου συστήματος που υποστηρίζει την πολιτική αυθαιρεσία. Ο ίδιος, χρησιμοποιήθηκε ως εξιλαστήριο θύμα για να συγκαλυφθεί η αδυναμία των αρχών να καταδιώξουν τους αληθινούς δράστες. Η αυτόματη και συστηματική ποινικοποίηση των οδηγών αυτοκινήτων και σκαφών ως διακινητών αποκρύπτει συνειδητά την αλήθεια, δηλαδή ότι οι πραγματικοί διακινητές δραστηριοποιούνται μακριά από τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποφεύγοντας να διακινδυνεύουν τη δική τους καταδίωξη. Αυτή η στρατηγική της ποινικοποίησης μοιάζει με μια προσπάθεια των ελληνικών αρχών να κατηγορήσουν αθώους ανθρώπους εν κινήσει και να κρύψουν τη δική τους αδυναμία να αντιμετωπίσουν τη μετανάστευση που σε μεγάλο βαθμό προκύπτει από μακροχρόνιες ιμπεριαλιστικές πολιτικές των δυτικών κυβερνήσεων.

Για τους παραπάνω λόγους, στα πλαίσια της καμπάνιας FreeHomayoun, κάνουμε έκκληση για αλληλεγγύη στον αγώνα και κινητοποίηση σε δύο μείζονες ημερομηνίες:

Δευτέρα, 23 Σεπτεμβρίου - Πορεία στις 19:00 στην Καμάρα

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου - η μέρα της δίκης του Χαμαγιούν στο εφετείο της Θεσσαλονίκης. Συγκέντρωση μπροστά από το Δικαστήριο στις 10:00. Θα διαμαρτυρηθούμε μαζί και θα δείξουμε την παρουσία μας στην αίθουσα του δικαστηρίου.

Η συστηματική ποινικοποίηση των ανθρώπων που βρίσκονται εν κινήσει απεικονίζει και κανονικοποιεί το ρατσιστικό αφήγημα της διαφοροποίησης ανάμεσα σε «εμάς» και «αυτούς», με αποτέλεσμα τη διαφορετική μεταχείριση κατά περίπτωση. Η φυσική παρουσία μας σημαίνει την απαράμιλλη εναντίωσή μας σε αυτό το μανιχαϊστικό όραμα. Αγωνιζόμαστε ενάντια στις διεστραμμένες και μεροληπτικές πολιτικές των αρχών, σε κάθε είδος ρατσισμού που καταδυναστεύει πλέον τ@ μεταναστ@ στην κοινωνία μας.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ HOMAYOUN SABETARA

Την Τρίτη 24 Σεπτέμβρη εκδικάζεται στη Θεσσαλονίκη η υπόθεση του Homayoun Sabetera, ενός Ιρανού μετανάστη που συνελήφθη τον Αύγουστο του 2021 στα ελληνοτουρκικά σύνορα, στην προσπάθειά του να φτάσει στη Γερμανία και να επανενωθεί με την οικογένειά του και από τότε είναι κρατούμενος στις ελληνικές φυλακές. Το Σεπτέμβρη του 2022 καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 18 χρόνια κάθειρξη για παράνομη διακίνηση μεταναστών

O Homayoun είναι ένας ακόμα από τους χιλιάδες μετανάστες που βρίσκονται στις ελληνικές φυλακές με την ίδια κατηγορία για παράνομη διακίνηση σε μία οργανωμένη προσπάθεια του ελληνικού κράτους τόσο να μετακυλίσει τις δικές του εγκληματικές ευθύνες όσο και να συγκαλύψει τη δολοφονική του δράση, βρίσκοντας ενόχους ανάμεσα στους κατατρεγμένους και τους απόκληρους. Στην υπόθεση των 9 επιζώντων από το ναυάγιο της Πύλου, αγνοήθηκαν μαρτυρίες επιζώντων, επίσημες και ανεπίσημες επικοινωνίες των δολοφόνων του λιμενικού, στοιχεία από τα κινητά των μεταναστών και στήθηκε ένα σαθρό κατηγορητήριο, βασισμένο σε τουλάχιστον ελλειπή στοιχεία, στέλνοντας ωστόσο στη φυλακή 9 ανθρώπους για ένα χρόνο! Στην υπόθεση του Homayoun ένας από τους βασικούς μάρτυρες κατηγορίας δεν εμφανίστηκε ποτέ στο δικαστήριο και παρά την αδικαιολόγητη απουσία του, το εφετείο αποφάσισε να παρατείνει την κράτηση μέχρι την επόμενη δικάσιμο όπου θα έχει εντοπιστεί ο μάρτυρας. Οργανώσεις όπως το BVMΝ και το LCL που παρακολούθησαν τη διαδικασία, ανέφεραν αρκετές παραβιάσεις των αρχών της δίκαιης δίκης, καταθέτοντας αναφορές, για παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου.

Η αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους δεν είναι αποκομμένη από τις δολοφονίες μεταναστών στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα. Η υπογραφή της συμφωνίας για την "επέκταση" του φράχτη στον Έβρο κατά 35χλμ, ώστε να "αναβαθμιστεί" περαιτέρω η θωράκιση των εξωτερικών συνόρων της Ελλάδας και κατ' επέκταση και της Ευρώπης σφραγίστηκε από τη δολοφονία εκατοντάδων προσφύγων και μεταναστών, στα ανοιχτά της Πύλου με 82 νεκρούς και 104 τραυματίες, αναδεικνύοντας με το χειρότερο τρόπο το ρόλο που επιτελεί η ρητορική περί ασφάλειας των συνόρων και οι φράχτες στα χερσαία σύνορα. Τα push-backs, οι παράνομες δηλαδή επαναπροωθήσεις μεταναστών, εξακολουθούν σε καθημερινή βάση, τα ναυάγια και οι πνιγμοί όσων επιχειρούν να διασχίσουν τα θαλάσσια σύνορα συνεχίζονται απρόσκοπτα, οι μετανάστες στοιβάζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και όσοι είχαν την "τύχη" να μείνουν σε κάποιο σχετικά αξιοπρεπές οίκημα μέσω κάποιου προγράμματος στέγασης, πετάχτηκαν στο δρόμο. Παρακολουθήσαμε κυβερνητικούς εκπροσώπους και σύσσωμο τον κρατικό μηχανισμό να επιχειρούν να διαψεύσουν τα δημοσιεύματα των New York Times που μιλούσαν για μυστικές φυλακές στον Έβρο όπου γίνονται συστηματικά βασανιστήρια σε πρόσφυγες και μετανάστες. Η προσπάθεια αποκλεισμού και εκτοπισμού των μεταναστ(ρι)ών από τον κοινωνικό ιστό και το κέντρο των πόλεων έχει σχεδόν ολοκληρωθεί με την άμεση μεταφορά τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, η διαδικασία χορήγησης ασύλου ολοένα και δυσχεραίνει και το νομικό οπλοστάσιο του κράτους αναβαθμίζεται μέσα από την πρόταση σχεδίου νόμου για το "Νέο Κώδικα Μετανάστευσης". Και φυσικά τα Μ.Μ.Ε. σε απόλυτη αρμονία με τις κρατικές - κυβερνητικές επιταγές δε χάνουν την παραμικρή ευκαιρία για να διαχύσουν ρατσιστικό δηλητήριο στο κοινωνικό σώμα!

Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης συνοψίζονται στα παραδείγματα του κέντρου κράτησης στην Κόρινθο, στο Καρά Τεπέ, στη Λέσβο, στο Παρανέστι της Δράμας αλλά και σε όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την επικράτεια, όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να ζουν έγκλειστοι, χωρίς ρεύμα, θέρμανση και τρεχούμενο νερό, στοιβαγμένοι σε σκηνές. Ακόμα όμως και όσοι καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, βρίσκονται αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα της διαβίωσης ως αόρατες υπάρξεις μέσα στα καπιταλιστικά κέντρα. Η μια κυβέρνηση διαδέχεται την άλλη και μέσω της εγκληματικής πολιτικής τους η οποία συνίσταται στις εκκενώσεις των προσφυγικών καταλήψεων, τις έντονες πιέσεις με σκοπό να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους αλλά και τη διακοπή ή την τρομακτική περικοπή των οικονομικών βοηθημάτων και προγραμμάτων που τους παρέχονταν, τους επιβάλλουν να ζουν κάτω από ένα καθεστώς εξευτελισμού χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει. Οι εξώσεις έρχονται η μία μετά την άλλη, ακόμη και σε όσους αιτούντες ασύλου έχουν πάρει θετική απόφαση, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να φεύγουν από τη χώρα ή να μένουν πολλά άτομα και οικογένειες μέσα σε ένα διαμέρισμα, ακόμα και να ζουν στο δρόμο μη έχοντας άλλη επιλογή.

Το κράτος και το κεφάλαιο μας γνωστοποιούν για χιλιοστή φορά με τον χειρότερο τρόπο, πως η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία αν είσαι φτωχός εργάτης, μετανάστης ή οποιοδήποτε μέλος της κατώτερης κοινωνικής τάξης. Οι ζωές των καταπιεσμένων συνεχίζουν να θυσιάζονται. Στη μακρά λίστα των θανάτων που έχουν καταγραφεί εν μέσω πανδημίας, στις όλο και συχνότερες γυναικοκτονίες και τις δολοφονίες Ρομά από τους ένστολους φρουρούς του κράτους, στο τεράστιο κρατικό- καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών που κόστισε τη ζωή σε τουλάχιστον 57 συνανθρώπους μας, στα εκατοντάδες θανατηφόρα «εργατικά ατυχήματα», στις αμέτρητες δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών, στα χερσαία ή θαλάσσια σύνορα, στις βραχονησίδες και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Η αντιμεταναστευτική πολιτική και η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας δεν ξεκινάνε σήμερα. Το καθεστώς εξαίρεσης όπως αυτό αποτυπώνεται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στο δόγμα της μηδενικής ανοχής που επιβάλλεται σε όσους αντιστέκονται αποτελούν την ουσία του κράτους και της εξουσίας. Το δικαίωμα στην ζωή και στην αξιοπρέπεια εκμηδενίζεται για όσους περισσεύουν, για τους αδύναμους, τους φτωχούς, τους μετανάστες και τις μετανάστριες, η δημοκρατία δηλαδή επιλέγει ποιους θα αγνοήσει και ποιους θα προστατέψει και ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός επελαύνει. Λέμε εδώ και χρόνια ότι η απομείωση της αξίας της ανθρώπινης ζωής όπως συντελείται από τις διαχρονικά εγκληματικές πολιτικές του κράτους και τις επιταγές του κεφαλαίου διαμορφώνουν ολοένα πιο δολοφονικά περιβάλλοντα. Σήμερα, μετά και τη μαζική κρατική δολοφονία που διαπράχτηκε στα Τέμπη, μετά τη μαζική δολοφονία μεταναστών στην Πύλο, η αίσθηση στην κοινωνική βάση είναι ότι έχουμε βρεθεί στη μέση ενός ακήρυχτου πολέμου, πως η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία αν είσαι φτωχός εργάτης, πρόσφυγας, μετανάστρια ή μέλος κάποιας μειονότητας. Οι ζωές των καταπιεσμένων θυσιάζονται στον βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας, η οποία για να συνεχίσει απρόσκοπτα τον κύκλο εκμετάλλευσης χρειάζεται την κρατική τρομοκρατία.

Φαντάζει κάθε άλλο παρά επιτακτική η ανάγκη οργάνωσης και αντίστασης απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για να υπερασπίσουμε τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την κοινή, οριζόντια συντονισμένη, οργανωμένη από τα κάτω δράση! Να μη συνηθίσουμε το θάνατο, την καθημερινότητα των εξώσεων, των εκκενώσεων και των πλειστηριασμών, τα ναυάγια, τις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς. Στεκόμαστε ενάντια στον πόλεμο, στην Ευρώπη - Φρούριο και στις διακρατικές αντιμεταναστευτικές συμφωνίες, ενάντια στις δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών, στη φασιστική πολιτική του ελληνικού κράτους, στο ρατσισμό, στον εθνικισμό και στη μισαλλοδοξία. Η κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων ξένων ή ντόπιων αποτελεί το όπλο μας ενάντια στους εκμεταλλευτές. Ντόπιοι και μετανάστες αντιστεκόμαστε στην ρατσιστική θανατοπολιτική κράτους και κεφαλαίου, οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε μαζί απέναντι στους πολέμους, τη φτώχεια και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ - ΚΟΙΝΗ ΖΩΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ PUSH-BACKS, ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Συγκέντρωση την Τρίτη 24/9/24 στις 10:00 στα Δικαστήρια Θεσσαλονίκης

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση Τ.Σ. Θεσσαλονίκης