kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Queer καφενείο-συζἠτηση

Αφορμώμενα από τον μήνα του pride και τον χαρακτήρα που τείνει να λαμβάνει με την διαμεσολάβηση θεσμών και εταιρειών, νιώσαμε κοινή ανάγκη και επιθυμία για την σύνδεση των queer αγώνων με τα αντιεξουσιαστικά κινήματα και την ανάδειξη τους ως αυτό που είναι στην πραγματικότητα: διεκδίκηση της ελευθερίας της ύπαρξης, κλονισμός της ετεροπατριαρχικής κανονικότητας και σύγκρουση με την καταπίεση σε κάθε της μορφή. Τον Ιούνιο εταιρείες-πολυεθνικές και μη-ντύνονται στα χρώματα του ουράνιου τόξου, βγάζουν πολύχρωμα προϊόντα και διαφημίζονται μέσω των χορηγιών τους στα θεσμικά pride που κάνουν λόγο για φιλελεύθερο δικαιωματισμό, δημιουργώντας μία δήθεν προοδευτική εικόνα των καταπιεστών μας.

Έτσι στην πόλη της Θεσσαλονίκης, στην ίδια πόλη που μπάτσοι περιφρουρούν τις πλατείες μας, διώχνουν μετανάστριες και ρομά στη λαϊκή της Ξηροκρήνης, που δεχόμαστε σεξιστικές επιθέσεις, που οι αγώνες ενάντια σε ό,τι μας καταπιέζει καταστέλλονται, φέτος φιλοξενείται το Europride. Με εκδηλώσεις κατάλληλες για τον εναλλακτικό τουρισμό, έρχεται να κάνει τον αγώνα για την queer απελευθέρωση εμπόρευμα και να αποκρύψει το πραγματικό προσωπείο του ομοτρανσφοβικού ελληνικού κράτους.

Χρόνια τώρα, το δίπτυχο κράτος-κεφάλαιο προσπαθεί να εμπορευματοποιήσει και να αποπολιτικοποιήσει τους queer αγώνες, αποσκοπώντας στην καταστολή και την αφομοίωση. Όσο το κράτος και η ιδεολογία του, λοιπόν, εισχωρούν στα κινήματα, κατευνάζουν την φωνή των καταπιεσμένων ώστε να σταματήσουν να είναι επικίνδυνα για την ύπαρξη και διαιώνισή του. Τα αφηγήματα «αποδοχής» και «ισότητας» από το κράτος και οι τακτικές των εμπορικών μηχανισμών γεμίζουν αυταπάτες την κοινωνία περί χειραφέτησης των queer ατόμων, κάτι που απέχει πολύ από την πραγματικότητα που βιώνουμε. Στον δρόμο, στη δουλειά, στο λεωφορείο, στο σπίτι, στις κοινωνικές σχέσεις, ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωπα με ρητορικές μίσους, ομοτρανσφοβικές επιθέσεις και ξεκάθαρο αποκλεισμό από τον κοινωνικό ιστό. Διακρίνουμε το ελληνικό κράτος να απολαμβάνει τα εύσημα που δέχεται από την Ε.Ε. για τον «προοδευτισμό» που προάγει, ενώ παράλληλα στηρίζει ενεργά την γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, παραδείγματος χάρη διαμέσου ερευνητικών προγραμμάτων με έδρα τα ελληνικά πανεπιστήμια, τα οποία συνεργάζονται με την πολεμική βιομηχανία του Ισραήλ.

Για τη γενοκτονία αυτή αναπαράγεται ακατάπαυστα το μιντιακά ενορχυστρωμένο δίπολο μιας "φιλάνθρωπης Δύσης", με πρωταγωνιστή το κράτος (απαρτχάιντ) του Ισραήλ, και μιας "αιμοσταγούς, πρωτόγονης Ανατολής", με εξιλαστήριο θύμα την Παλαιστίνη. Συγκεκριμένα, οι επιθέσεις σε βάρος του πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας, συγχρόνως με τους βομβαρδισμούς στην Δυτική Όχθη, δικαιολογούνται και νομιμοποιούνται κοινωνικοπολιτικά στο πλαίσιο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, ένα δόγμα που παράγει η Δύση εδώ και δεκαετίες και έχει αξιοποιήσει ξανά προς υπεράσπισή της, όπως για παράδειγμα για να στηρίξει την εισβολή και στρατιωτική κατοχή του Ιράκ με σχεδόν 1 εκατομμύριο θανάτους αμάχων.

Ανακυκλώνοντας το εν λόγω αφήγημα, φιλοϊσραηλινοί φορείς καρφιτσώνουν ένα φιλοκουίρ προσωπείο στις πολιτικές του Ισραήλ, με τελικό επίδικο την αποσιώπηση και συνενοχή της κουίρ κοινότητας στην εθνοκάθαρση που διαπράττει εδώ και 76 χρόνια. Πρόκειται για μία προπαγάνδα, βαθιά ριζωμένη στην ισλαμοφοβία και τον ρατσισμό, που υπηρετεί τα δυτικοευρωπαϊκά συμφέροντα και ξεπλένει μια νεωτερικής μορφής αποικιοκρατία, χρωματισμένη πάντα με τόνους του ουράνιου τόξου. Υπό αυτό το πρίσμα, δημιουργείται ένα βίαιο, τρανς-ομοφοβικό, αδίσταχτο προφίλ που αντιστοιχεί σε κάθε Παλαιστίνιο και λειτουργεί προσχηματικά, δικαιολογώντας τις βιαιοπραγίες που εκτελεί ο στόλος του IDF εναντίον του. Μέσα σε αυτήν τη συνθήκη, δεν αποικούνται μονάχα τα εδάφη αλλά ακόμη τα σώματα και οι κουλτούρες ενός τόπου.

Το Ισραήλ, με κυρίαρχα πιόνια τον αποικιοκρατικό του στρατό και την συγκατάθεση της πλειονότητας των εποίκων κατοίκων του, εξαπολύει έμπρακτα την θανατοπολιτική του, επιδιώκοντας να εξολοθρεύσει οποιαδήποτε όψη της Παλαιστίνης. Εξάλλου, το καθεστώς εξαίρεσης που έχει επιβάλλει διαχρονικά στον λαό της Παλαιστίνης δεν αποτελεί καινούργιο φαινόμενο. Τρανταχτό παράδειγμα των αντι-παλαιστινιακών μηχανισμών αποτελεί ο λεγόμενος νόμος "περί περιουσίας των απόντων" που επιτρέπει στο ισραηλινό κράτος να αρπάξει τους περιουσιακούς τίτλους των Παλαιστινίων, ακόμα και αν αυτοί είναι παρόντες. Ενώ ισραηλινοί αρνητές στράτευσης σαπίζουν σε κλουβιά και τάγματα εφόδου του IDF βομβαρδίζουν ακατάπαυστα καταυλισμούς στην Ράφα, το ισραηλινό κράτος προωθεί επικοινωνιακά μια παραπλανητική, νεοφιλελεύθερη εικόνα, όπου επιδεικνύει τον βαθμό στον οποίο υπερασπίζεται τα "ανθρώπινα δικαιώματα".

Η παραμικρή κριτική στην εξωτερική πολιτική του ισραηλινού κράτους ερμηνεύεται από το ίδιο το κράτος (και τους συμμάχους του) ως "αντισημιτισμός". Πράγματι, ο δυτικός πολιτισμός έχει οικοδομηθεί πάνω σε αντισημιτικές πρακτικές. Οι εβραϊκοί πληθυσμοί αποτελούσαν ανέκαθεν την "πηγή του κακού", έχοντας υπάρξει στοχευμένα οι αποδιοπομπαίοι τράγοι για κάθε πιθανό αίτιο, εξορισμένοι από τον ευρύτερο κοινωνικό κλοιό και συνάμα κατατρεγμένοι από τις εκάστοτε αρχές. Κατά αυτόν τον τρόπο, δικαιολογούνταν τα πολυάριθμα πογκρόμ και οι συνεχείς εκδιώξεις εις βάρος τους, με αποκορύφωμα το Ολοκαύτωμα. Σήμερα, η ίδια Δύση που έδρασε γενοκτονικά στις εβραϊκές κοινότητες του τότε, καταχράζεται το επιχείρημα περί "αντισημιτισμού", σε μια προσπάθεια αποφυγής όποιας ανάληψης ευθύνης σχετικά με την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, αποκρύβοντας τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα που τη συνδέουν τόσο άρρηκτα με το κράτος του Ισραήλ.

Είδαμε τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη να καταστέλλονται, με πρόσφατο παράδειγμα τα 28 συλληφθέντα της κατάληψης της νομικής του ΕΚΠΑ, εκ των οποίων τα 9 απειλούνταν με απέλαση. Αναγνωρίζουμε τη στρατηγική τακτική του κράτους, να αποπροσανατολίζει και να δημιουργεί αυταπάτες περί δικαιωματισμού, ενόσω ποινικοποιεί οτιδήποτε αντιστέκεται. Όσο εργαλειοποιούν τα βιώματα και τους αγώνες μας, όσο θεσπίζουν νέους ποινικούς κώδικες και γεμίζουν με μπάτσους τις ζωές μας, όσο κάνουν την κοινωνική κίνηση να μοιάζει με γιορτή, εμείς επιλέγουμε να αυτοοργανωνόμαστε, να χτίζουμε δίκτυα αλληλεγγύης, να αντιπαραβάλλουμε τον δικό μας λόγο σε φιέστες που μετατρέπουν τους κουήρ αγώνες σε πολύχρωμα πανηγύρια.

NO (EURO)PRIDE IN GENOCIDE

ΟΥΤΕ ΚΡΑΤΗ, ΟΥΤΕ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ, ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΚΑΝΕΝΑ ΡΟΖ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ΔΕ ΣΑΣ ΞΕΠΛΕΝΕΙ

Prompted by Pride Month and the character it tends to adopt through the mediation of institutions and corporations, we felt a common need and desire to connect queer struggles with anti-authoritarian movements and to portray them as what they really are: a struggle for the freedom of existence, a challenge to heteropatriarchal normativity and a conflict with oppression in all its forms.

In June, corporations -multinational and otherwise- dress in rainbow colors, put out colorful products and advertise themselves through sponsorships at institutional Pride events that speak of liberal righteousness, creating an ostensibly progressive image of our oppressors. Thus, in the city of Thessaloniki, in the same city where cops monitor and patrol in our city squares, where immigrant and Romani women are chased away in the market of Xerokrini, where we are subjected to sexist attacks, where all our struggles against oppression are suppressed, Europride is hosted this year. With events suitable for alternative tourism, it comes to make the struggle for queer liberation a commodity and to hide the real face of the homophobic Greek state.

For years now, the diptych of state and capital has been trying to commodify and depoliticize queer struggles, aiming at repression and assimilation. As the state and its ideology, then, infiltrate movements, they appease the voice of the oppressed so that they may cease to be dangerous to its existence and perpetuation. The narratives of "acceptance" and "equality" by the state and the tactics of commercial mechanisms fill society with illusions about the emancipation of queer people, which is far from the reality we experience. On the street, at work, on the bus, at home, in social relationships, we are confronted daily with hate speech, homophobic attacks and outright exclusion from the social fabric. We witness the Greek state enjoying the praise it receives from the EU for the 'progressivism' it promotes, while at the same time it actively supports the genocide of the Palestinian people, including through research programmes based in Greek universities, which collaborate with the Israeli war industry. For this genocide, the media-orchestrated dichotomy of a "benevolent West", with the (apartheid) state of Israel as the protagonist, and a "bloodthirsty, primitive East", with Palestine as the scapegoat, is being continuously reproduced.

In particular, the attacks against the population of the Gaza Strip, in parallel with the bombardments in the West Bank, are justified and legitimised socio-politically in the context of the War on Terror, a doctrine that the West has been reproducing for decades and has used time and again in its defence, for instance to support the invasion and military occupation of Iraq with almost 1 million civilian deaths. By recycling this narrative, pro-Israel entities pin a pro-Queer facade on Israel's policies, with the ultimate effect being the silencing and complicity of the Queer community in the ethnic cleansing Israel has been perpetrating for 76 years. This is propaganda deeply rooted in Islamophobia and racism, serving Western European interests and pink-washing a modern form of colonialism, always painted in rainbow tones. In this light, a violent, trans-homophobic and ruthless profile is created, which corresponds to every Palestinian and functions as a pretext to justify the violence carried out by the IDF against them. In this state of affairs, it is not only territories that are being colonised, but even the very bodies and cultures of a land. Israel, with its colonial army and the consent of the majority of its settler inhabitants as its main pawns, is actively unleashing its death policy, seeking to annihilate any and every aspect of Palestine. Moreover, the regime of exclusion that it has imposed over time on the people of Palestine is not a new phenomenon. A striking example of anti-Palestinian mechanisms is the so-called 'absentee property law', which allows the Israeli state to seize the property titles of Palestinians, even if they are present. While Israeli conscientious objectors rot in cages and IDF assault units bombard camps in Rafah relentlessly, the Israeli state promotes a misleading, neoliberal image, where it demonstrates the extent to which it defends 'human rights'.

The slightest criticism of the foreign policy of the Israeli state is interpreted by the state itself (and its allies) as "anti-Semitism". Indeed, Western civilization has been built on anti-Semitic practices. Jewish populations have always been the 'source of evil', having been targeted as scapegoats for every possible cause, banished from the wider social sphere and yet persecuted by the authorities of each time and place. In this way, the numerous pogroms and constant persecutions against them were excused, with the climax being the Holocaust. Today, the same West that acted genocidally against the Jewish communities of that time is abusing the argument of 'anti-Semitism' in an attempt to avoid any responsibility for the ethnic cleansing of the Palestinians, concealing the capitalist interests that link it so inextricably with the State of Israel. We have seen solidarity events for Palestine be suppressed, with the recent example of the 28 people arrested in the occupation of the Law School of the University of Athens, 9 of whom were threatened with deportation.

We acknowledge the strategic tactic of the state, to disorientate and create illusions of justice while criminalising anything that resists. As long as they exploit and instrumentalize our experiences and struggles, as long as they establish new criminal codes and fill our lives with cops, as long as they make social movements look like celebrations, we choose to self-organize, to build networks of solidarity, to oppose with our own discourse to fiestas that turn Queer struggles into colorful festivals.

NO (EURO)PRIDE IN GENOCIDE

NO STATES, NO CORPORATIONS

OUR STRUGGLE, OUR STORIES

NO PINK-WASHING WILL CLEAN YOU

Aνοιχτή συνέλευση ενάντια στην αφομοίωση queer κινημάτων(Με αφορμή το Europride)