kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

graffiti jam και μπαρ στην νομικη

graffiti jam, μπύρες και σουσού στη νομική

Πέμπτη 06/06 από τις 19:00 έξω από το στέκι νομικής

Παρόλο που η εικόνα της κλειστής σχολής τα ΣΚ και τα βράδια δεν μας είναι τόσο ξένη, ειδικά στη νομική, τον τελευταίο καιρό έχουμε έρθει αντιμέτωπες με μια συνολικότερη και εντονότερη προσπάθεια μετατροπής του campus σε έναν όλο και πιο απομονωμένο, αποστειρωμένο και κλειστό χώρο προς τα φοιτητά & την ευρύτερη κοινωνία. Η προσπάθεια αυτή είναι παραπάνω από εμφανής είτε με ανακοινώσεις - απειλές για απαγόρευση των δράσεων, εκδηλώσεων, λάιβ και γενικότερα της ζωής στο χώρο του campus από κοσμητείες και πρυτανεία, είτε και έμπρακτα με κλειδώματα και περισσότερη καταστολή με την όλο και συχνότερη εισβολή των μπάτσων στο campus και εκκενώσεις καταλήψεων (ΣΘΕ, Νομική) και στεκιών (πχ μέσα στο Πάσχα κατεδαφίστηκε το στέκι Μαθηματικού στη ΣΘΕ και εκκενώθηκε το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης στα Χανιά). Αυτή τη συνθήκη τη βλέπουμε σε πανεπιστήμια της Αθήνας, όπου όλο και συχνότερα απαγορεύονται συναυλίες και πολιτικά φεστιβάλ, με την παρουσία ΜΑΤ στα μέρη διεξαγωγής τους, ενώ εδώ και καιρό τα περισσότερα πανεπιστημιακά κτίρια κλειδώνονται τις βραδινές ώρες και τα σαββατοκύριακα (π.χ. απαγορεύσεις live στη Γεωπονική σχολή, αποστείρωση του κάτω Πολυτεχνείου από την εποχή των lockdown ακόμα κλπ).

Στην πόλη μας, δεν έχουν περάσει πολλές εβδομάδες από το Διήμερο Αναρχικό Φεστιβάλ της Quieta Movere, όταν μπάτσοι, πρυτανεία και κοσμητείες προσπάθησαν να εμποδίσουν τη διεξαγωγή του με διαρκείς ελέγχους μπάτσων περιμετρικά του campus, λοκ-άουτ στη νομική και προσαγωγές φοιτητών κατά τη μεταφορά κάβας. Το ίδιο ΣΚ και σε άλλες εκδηλώσεις και συνελεύσεις όπως αυτή του Πανελλαδικού Σωματείου Εργαζομένων στην Έρευνα και την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση (ΣΕΡΕΤΕ), οι φύλακες απαγόρευσαν την είσοδο εμποδίζοντας τη διεξαγωγή της τακτικής τους συνέλευσης στο κτίριο της ΝΟΠΕ.

Λίγα μέτρα πιο πέρα, βλέπουμε εδώ και καιρό την μοναδική ανοιχτή είσοδο του campus τα βράδια, την πόρτα της ΣΘΕ, κλειστή. Είναι προφανές ότι οι εντολές για κλειδώματα στους φύλακες είναι τώρα πιο αυστηρές και έντονες, ώστε να διασφαλιστεί ότι ο κόσμος μόνο για συγκεκριμένους, "αποδεκτούς" λόγους αλλά και για περιορισμένες ώρες μπορεί να υπάρχει στα πανεπιστήμια. Και λέγοντας αποδεκτό, δεν εννοούμε τίποτα άλλο παρά φοιτητές να πηγαίνουν από τη μια αίθουσα στην άλλη για παρακολούθηση είτε μαθημάτων είτε κάποιου συνεδρίου που θα προσφέρει κάποιο έξτρα χαρτί για το βιογραφικό και την μετέπειτα καριέρα τους. Μάλιστα, όλο αυτό φαίνεται να έχει δώσει την άνεση σε φύλακες για ερωτήσεις του τύπου «τι δουλειά έχεις εδώ;» σε κόσμο που υπάρχει στο campus πέραν των «προβλεπόμενων» ωρών.

Σε όλη αυτή τη φιέστα απαγόρευσης κάθε τι ζωντανού στο χώρο, προστίθεται ένα φαινομενικά διαφορετικό γεγονός, το βάψιμο όλων των τοίχων της ΝΟΠΕ που πρότερα είχαν γκράφιτι, σπρέι και συνθήματα, καθιστώντας τους λευκούς και άδειους. Οι τοίχοι που κάθε μέρα γίνονται λευκοί θυμίζοντας περισσότερο νοσοκομείο παρά ζωντανό χώρο αλληλεπίδρασης και συνάντησης ανθρώπων, δεν εξυπηρετούν καμία ξαφνική καλλιτεχνική ευαισθησία των κοσμητειών, αλλά την προσπάθεια δημιουργίας ενός απονεκρωμένου περιβάλλοντος. Έτσι, πολύ παραπάνω από την αισθητική, ελέγχονται τα ερεθίσματα που μπορούν να λάβουν τα φοιτητά (κι όχι μόνο) από ένα γκράφιτι, μια αφίσα. Γι' αυτό το λόγο, για εμάς κάθε άλλο παρα ασύνδετη είναι η απόπειρα καθιέρωσης λευκών φουαγιέ και διαδρομών με κλειδωμένες καγκελόπορτες και αίθουσες. Κοινή βάση και σκοπό έχουν τον έλεγχο των δράσεων στο campus, την απαγόρευση εκδηλώσεων και αντί-εμπορικών τρόπων διασκέδασης, τον εκτοπισμό από τα στέκια μας και πολλώ δε μάλλον την ευρύτερη απολιτικοποίηση. Επίσης, δεν είναι τυχαίο που αυτές οι προσπάθειες έρχονται επανειλημμένα σε στιγμές άμπωτης του εκάστοτε φοιτητικού κινήματος, όπως τώρα μετά το κίνημα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και όπως και το 2021 μετά το κίνημα ενάντια στον ν.4777/21. Σε στιγμές δηλαδή όπου οι συλλογικές αντιστάσεις έχουν καμφθεί σε ένα βαθμό, οι καταλήψεις έχουν υποχωρήσει και παρατηρείται μία απομαζικοποίηση του campus.

Το ΑΠΘ, λόγω της ιδιόμορφης θέσης του με τα περισσότερα τμήματα σε ένα κοινό campus εντός του αστικού ιστού, αποτελεί όχι μόνο ζωτικό χώρο για τους φοιτητές αλλά και ίσως τον μεγαλύτερο πάρκο της πόλης με πολύ κόσμο να δραστηριοποιείται εκεί. Από πολιτικές και πολιτιστικές ομάδες φοιτητ(ρι)ών, μέχρι και συναντήσεις φίλων και πάρτυ, για πολύ κόσμο το ΑΠΘ αποτελεί πολλά περισσότερα από χώρο διεξαγωγής μαθημάτων και εξετάσεων.

Αντίστοιχα, εμείς το πανεπιστήμιο πέρα από χώρο μάθησης το αντιλαμβανόμαστε ως τόπο κοινωνικοποίησης και πολιτικής ζύμωσης, χώρο στον οποίο υπάρχουμε και ενεργούμε ως φοιτήτριες και όχι μόνο. Εξ΄ άλλου η γνώση δεν περιορίζεται στα έδρανα. Για εμάς το πανεπιστήμιο είναι πολλά περισσότερα από ένα "εργοστάσιο" παραγωγής εργατικού δυναμικού, παρόλες τις συνεχείς προσπάθειες μετατροπής του σε τέτοιο. Στο πλαίσιο όμως της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και μετά από μια σειρά (αντι)εκπαιδευτικών νόμων, υλοποιούνται σιγά-σιγά τα σχέδια του κράτους, με την πρόθυμη συνεργασία των πρυτάνεων, για την πλήρη αποστείρωση των ΑΕΙ από οτιδήποτε πέρα από τα μαθήματα, την αποξένωση των φοιτητών από το campus, και την υποβάθμιση των πανεπιστημίων σε απλά χώρους διεξαγωγής μαθημάτων.

Όλα όσα αναφέρουμε και λέμε περιστρέφονται εν τέλει γύρω από το ζήτημα αυτού του περιβόητου "ασύλου" και θα θέλαμε να σταθούμε λίγο σε αυτό. Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, το άσυλο μπορεί τυπικά να αναφέρεται σε έναν νόμο ή σε κάποιους χώρους, αλλά για εμάς το άσυλο ουσιαστικά αφορά σχέσεις. Φυσικά δεν παραβλέπουμε το γεγονός ότι ακόμα και η τυπική με το νόμο κατάργηση του ασύλου, λέει πολλά για την στροφή που έχει ακολουθηθεί στο ελληνικό παράδειγμα τα τελευταία χρόνια. Παρόλ'αυτά το πανεπιστημιακό άσυλο αφορά ουσιαστικά και αποτυπώνει τους ενδοφοιτητικούς συσχετισμούς και δυναμικές , την μέση "φοιτητική" κουλτούρα, τις σχέσεις διδασκόντων-διδασκόμενων, τις εσωτερικές αντιθέσεις στο σώμα των πανεπιστημιακών κ.α. Kι όταν λέμε αφορά "ουσιαστικά", εννοούμε ότι τα χαρακτηριστικά και τα όρια του πανεπιστημιακού ασύλου εξαρτώνται κατά κύριο λόγο απ' τις καταστάσεις και το κλίμα μέσα στα ίδια τα ιδρύματα αλλά και τον ευρύτερο κοινωνικό ανταγωνισμό. Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν άβατα για τις εξουσίες αλλά αυτό που υπάρχει είναι οι συσχετισμοί δύναμης σε οποιοδήποτε χωρικό ή χρονικό σημείο του καπιταλιστικού εδάφους. Συσχετισμοί που επιτρέπουν το ένα ή συσχετισμοί που εμποδίζουν το άλλο.

Εν τέλει πως θέλουμε να υπάρχουμε στα πανεπιστήμια και με τι όρους; Τι σημαίνει εν τέλει "υπερασπιζόμαστε το άσυλο"; Γιατί τόση κάψα για ανοιχτές πόρτες και καγκελόπορτες; Ο λόγος που εμμένουμε σε αυτό είναι η αναζήτηση και δημιουργία μιας διαφορετικής κοινωνικότητας και καθημερινότητας στα πανεπιστήμια πέρα από τα στενά ακαδημαϊκά πρότυπα και ωράρια. Θέλουμε δηλαδή να κάνουμε συνελεύσεις στις αίθουσες τα ΣΚ, πρόβες στα αμφιθέατρα μέχρι τα ξημερώματα, να βλέπουμε ταινίες αυτοοργανωμένα και αντιεμπορευματικά με ελεύθερη είσοδο, να χορεύουμε σε λάιβ στο πολυτεχνείο, να πίνουμε καφέ με φίλες στα γρασίδια, να γράφουμε συνθήματα και να κολλάμε αφίσες στους διαδρόμους κ.α. Όσο για το περιβόητο ζήτημα της ασφάλειας στα ελληνικά πανεπιστήμια, ασφάλεια δε νιώσαμε ποτέ με φύλακες και λουκέτα εξάλλου. Σίγουρα δε βλέπουμε την ασφάλεια στο πρόσωπο κάποιου που θα μας προστατέψει. Αντιθέτως την ασφάλεια την αντιλαμβανόμαστε σαν κάτι που δημιουργούμε συλλογικά, το αισθανόμαστε όταν έχουμε δίπλα μας άλλες, όταν έχουμε κτίρια ζωντανά με κόσμο και δράσεις καθημερινά. Καλύτερα θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε ότι πρόκειται για μία σχέση περισσότερο και όχι για ένα ατομικό συναίσθημα.

Απέναντι στις προσπάθειες αποστείρωσης των σχολών μας που στοχεύουν στην περαιτέρω εντατικοποίηση, στην προτίμηση ατομικών δρόμων, στην ένταση του ανταγωνισμού εμείς θέλουμε να δημιουργήσουμε κοινότητες αγώνα στις σχολές μας που θα καλύπτουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας και θα πάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Για αυτό το λόγο θέλουμε να κοινωνικοποιουμαστε και να δομούμε σχέσεις έξω από τη λογική του κεφαλαίου, οι οποίες θα δίνουν χώρο στη δημιουργικότητα μας. Και για να το κάνουμε αυτό πρέπει να δημιουργήσουμε τους χρόνους και τους τρόπους για να συναντηθούμε πέρα από τα μαθήματα, πέρα από τη δουλειά πέρα από το συνεχές τρέξιμο της επισφαλούς καθημερινότητας..

αυτόνομη παρέμβαση στη νομική