kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Ανοιχτή Συνέλευση Αυτόνομης Παρέμβασης στους Μισθωτούς -Τεχνικούς

Αυτοπαρουσιαστικό της Αυτόνομης Παρέμβασης στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών

Όσοι και όσες εξαρτόμαστε απο τον μισθό μας για να ζήσουμε, βιώνουμε κάθε μήνα τη συνθήκη της εκμετάλλευσης. Η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν αποτελεί ένα επίτευγμα των αφεντικών, αλλά βασίζεται στη φτηνή, εξειδικευμένη και ευέλικτη εργατική μας δύναμη. Η υπερεργασία μας αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση του κεφαλαίου για να παραχθεί κέρδος. Ακόμα, όσες μπορεί να έχουν αυξήσει τις απολαβές τους τα τελευταία χρόνια ή έχουν ξεφύγει από την καθήλωση της ανεργίας, δεν ξεφεύγουν από την ενιαία συνθήκη του μισθωτού: να δουλεύεις κάθε χρόνο περισσότερο, να παράγεις περισσότερο και ο μισθός σου να φτάνει για λιγότερα.

Ταυτόχρονα, με την κοινή συνθήκη υποτίμησης που αντιμετωπίζουμε, βιώνουμε μία γενικευμένη κατάσταση κατακερματισμού στην καθημερινότητά μας γύρω από τους άνισους μισθούς, τις διαφορετικές εργασιακές συνθήκες, αν τηλεργαζόμαστε, αν ειμαστε μισθωτοί ή με μπλοκάκι. Συγκεκριμένα, μπορούμε να διακρίνουμε στον κλάδο μας διάφορα εργατικά υποκείμενα: τεχνικοί στο πεδίο και στα εργοτάξια, ερευνήτριες στο ΕΚΕΤΑ με μπλοκάκι, μηχανικοί σε γραφεία, προγραμματίστριες μηχανικοί σε τηλεργασία. Η διαρκής εξέλιξη της τεχνολογίας, το σπάσιμο της παραγωγής σε κομμάτια και η συνεχής κινητικότητα του εργατικού δυναμικού δημιουργούν μία διαρκή ρευστότητα στο υποκείμενου του μηχανικού, που αντικατοπτρίζει τις διαφορετικές όψεις της εκμετάλλευσης.

Αυτή η ρευστότητα, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου και ενέργειας και ο κατακερματισμός δημιουργούν την αίσθηση μιας συναισθηματικής, κοινωνικής και υλικής απόστασης μεταξύ μας και κάνουν τον ατομικό δρόμο να φαντάζει ως η μόνη διέξοδος. Ενώ, η ψυχική και σωματική διάλυση από την εργασία μας σε συνδυασμό με το κλίμα ηττοπάθειας, που έχει κυριαρχήσει τα τελευταία αρκετά χρόνια στους χώρους εργασίας, μας καθηλώνουν στη μιζέρια της καθημερινότητας και της ατομικότητας. Εμείς πιστεύουμε ότι το ξεπέρασμα της παραπάνω συνθήκης περνά μέσα από τον συλλογικό αγώνα και κατ' επέκταση την οργάνωση στο σωματείο. Το σωματείο δεν είναι κάτι στατικό, αλλά η μορφή και το περιεχόμενο των συνελεύσεων, η συλλογική έκφραση και η δημιουργικότητα, η διεισδυτικότητα του στους χώρους εργασίας και τα εργατικά κεκτημένα είναι αποτέλεσμα και επίδεικο των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτό και των αγώνων τους.

Το σωματείο αποτυπώνει τους αγώνες όλων όσων στάθηκαν ενάντια στην εκμετάλλευση πριν από εμάς. Εδώ και πολλά χρόνια, και ως αποτέλεσμα των αγώνων και των προσπαθειών των εργαζομένων που έχουν γίνει ανά τα χρόνια το σωματείο είναι πρώτα απ΄όλα ο χώρος όπου θα καταφέρουμε να βρεθούμε με συναδέλφους/ισσες, να συζητήσουμε και να προβληματιστούμε για την καθημερινή καταπίεση που βιώνουμε, να αναζητήσουμε τους τρόπους εναντίωσης μας σε αυτήν, να στηρίξουμε ο ένας την άλλην. Η δράση των εργαζομένων μέσω των συνδικαλιστικών οργάνων τους έχει αποτελέσει ανα τα χρόνια μεγάλο πονοκέφαλο και αγκάθι στα σχέδια των αφεντικών και έχει επιτύχει ιστορικές νίκες για τους ανθρώπους της τάξης μας. Επίσης, μας έχει κάνει σαφές ότι ο δρόμος της αμφισβήτησης της κυρίαρχης τάξης είναι ο μοναδικός που μπορούμε να βαδίσουμε για να βελτιώσουμε τις ζωές μας και να κερδίσουμε έδαφος στην καθημερινή μάχη μαζί της. Το σωματείο είναι το μέσο που κατά καιρούς έχει αποτελέσει το όχημα για την αντιμετώπιση καθημερινών προβλημάτων των εργαζομένων όπως απολύσεις και αυθαιρεσίες αφεντικών μέχρι και για γενικές απεργίες και αγώνες διαρκείας. Είναι η συλλογικοποίηση που μας κάνει ξεκάθαρο ότι όσα έχουμε κερδίσει είναι αυτά για τα οποία αγωνιστήκαμε στο παρελθόν και όσα θέλουμε να κερδίσουμε είναι εκείνα για τα οποία αξίζει να αγωνιστούμε στο παρόν και στο μέλλον.

Το σωματείο όμως όπως και η ταξική πάλη προχωράν μπροστά από τα κάτω. Μόνο όταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι συμμετέχουν ενεργά στην διαδικασία πολιτικής ανάλυσης, παραγωγής κριτικού περιεχομένου και αντίστοιχης στρατηγικής δράσεων, η κατεύθυνση που προχωράν μπορεί να είναι χειραφετική. Η χειραφέτηση δεν μπορεί να πραγματωθεί δι αντιπροσώπου και με καθοδηγητή. Η επιλογή ενός πολιτικού πλαισίου προαποφασισμένου στα γραφεία μιας επιτροπής θυμίζει περισσότερο επιλογή συσκευασίας από τα ράφια σούπερ μάρκετ παρά μια ζωντανή, διαλεκτική κίνηση. Η ριζική κριτική του κεφαλαίου χτίζεται μέσα στον ίδιο τον αγώνα. Μια κριτική που αφορμάται από τις υλικές, και όχι μόνο, ανάγκες μας και ένας αγώνας που διεκδικεί να τις ικανοποιήσει. Την εκμετάλλευση μας δεν θέλουμε να την ρυθμίσουμε, ούτε να την πάρουμε στα χέρια μας, θέλουμε να την καταργήσουμε.

Σε αυτή την κατεύθυνση αποφασίσαμε να συμμετέχουμε συλλογικά στο σωματείο του κλάδου μας κόντρα σε κάθε λογής ανάθεσης και πρωτοπορίας για να συζητήσουμε τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας, για να εμβαθύνουμε την κριτική στην εργασίας μας, για να οργανωσουμε τους αγώνες μας με αδιαμεσολάβητους όρους και τέλος για όλους τους λόγους του κόσμου.

Αυτόνομη Παρέμβαση στους Μισθωτούς-Τεχνικους

πηγή : email που λάβαμε στις 20 Μαΐου 21h