Σάββατο 18 Μαίου 2024 στις 16.00
Συλλογική κουζίνα αλληλεγγύης και ανοιχτό bazaar
Συλλογική κουζίνα αλληλεγγύης και ανοιχτό bazaar για την κάλυψη βασικών αναγκών (ρεύμα, ενοίκιο, κυλικείο σχολείου)
"Τα ξυπνητήρια που χτυπάν το πρωί είναι βία
Τι ευτυχία παράγουμε για την αφθονίαΚαι σε μας γυρνάει η αφθονία της αποστέρησης
Η φτώχεια κρατά μαστύγιο στο χέρι της"
Στο καπιταλιστικό σύστημα η κυρίαρχη αφήγηση μιλάει για μια αγορά που "αυτορυθμιζεται" για ένα αόρατο χερι που παρεμβαίνει. Ο ελευθερος ανταγωνισμός υποτίθεται θα δημιουργεί συνεχώς θέσεις εργασίας ενω θα καλύπτονται οι ανάγκες μεσω της ιδιωτικής πρωτοβουλιας που θέλει να θεωρείται η πιο δημιουργική δύναμη.
Το αόρατο χέρι της "ελεύθερης αγοράς" όμως έχει την τάση να ρυθμίζει την εξής συνθήκη : "οι καταπιεστές γίνονται όλο και περισσότερο καταπιεστές και τα καταπιεσμένα γινόμαστε ακόμα περισσότερο καταπιεσμένα".
Όλο και περισσότερο καταπιεσμένα λοιπόν, με άγχος, αντιμετωπίζουμε την καταστολή, την ακριβεία στο σούπερ μάρκετ και στο ρεύμα, το να τελειώνουν τα λεφτά πριν πληρωθούμε.
Οι κινήσεις απαλλοτρίωσης αγαθών όλο και καταστέλλονται πιο σκληρά από ένα εξουσιαστικό πλέγμα μπάτσων και σεκιουριταδων. Η ψήφιση του νέου Ποινικού κώδικα σηματοδοτεί την φυλάκιση ως νέο τρόπο ζωής για πολλά καταπιεσμένα.
Ο βασικός μισθός ισοδυναμεί με ένα ενοίκιο. Μια συνθήκη ασφυκτική με τη βούλα νόμων, σωματείων, θεσμων και συνηγόρων του πολίτη. Ο πληθωρισμός, δηλαδή η αναλογία μισθού και τιμών των προϊόντων, είναι αφορητος για τους από κάτω. Το κράτος πλέον διατάζει διακοπές ρεύματος με πενιχρά χρέη στη ΔΕΗ. Ταυτόχρονα η πολεμική βιομηχανία καλοταίζεται σε μια εποχή ανατέλλων μιλιταριστικων τρόμων.
Αντιμετωπιζουμε καθημερινά τη συνθήκη της μισθωτής εργασίας.. Εκεί που μας καρπώνουν την υπεραξία, εκεί που πεθαίνει η δημιουργικότητα, η φαντασία και οι ανάγκες μας. Οι εξαντλητικές συνθήκες εργασίας, με 8 η παραπάνω ώρες εργασίας, μας καθυποτάζει την όρεξη για να πραγματοποιήσουμε τι δικές μας επιθυμίες. Μέσα στα χρόνια τις ξεχνάμε κιόλας. Ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών η κοινωνία μας όπως λέει και ένα σύνθημα.
Τα προιόντα που παράγουμε γίνονται πολυτελές αμάξια και διακοπές των εργοδοτών μας. Αυτα τροφοδοτούνται από την υπεραξία μας. Δηλαδη το ποσό εκείνο που προκύπτει από τη διαφορά εκείνου που παράγουμε ως κέρδος στον εργοδότη με το πόσο που αμοιβόμαστε. Όλα έχουμε παρατηρήσει πως από την είσπραξη του μαγαζιού λίγα πάνε στη τσέπη μας. Την ίδια στιγμή εμείς σκεφτόμαστε για ένα μήνα αν θα πρέπει να δώσουμε 15ευρω να πάμε σε μια συναυλία.
Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, το κράτος θα ήθελε πολύ η ζωή μας να οδεύει από το σπίτι στη δουλειά και πάλι το ίδιο και το κάθε άτομο να μένει μόνο, με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, λες και φταίει εκείνο. Η "ατομική ευθύνη", ένα πολυπαιγμένο εξουσιαστικό δόγμα συναίνεσης από τον νεοφιλελευθερισμό, προσπαθεί κάθε φορά να μας κάνει να αυτοενοχοποιούμαστε για επιπτώσεις στη ζωή μας όπου οφείλονται στην κοινωνική συνθήκη του καπιταλισμού.
Αντίθετα με λογικές ατομικισμού λοιπόν δρούμε με αλληλεγγύη και έτσι πραγματοποιουμε συλλογική κουζίνα με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά , ελεύθερο χαριστικο παζάρι. Συζητάμε για την συνθήκη που βιώνουμε. Γιατί το μόνο που έχουμε είναι η μία τον άλλον. Σε μια ταξικά προσδιορισμένη περιοχή όπως το Πέραμα, τη Νίκαια, το Κερατσίνι. Σε περιοχές όπου κεφάλαιο και κράτος αποφάσισε να είναι αποθήκη ανθρώπων, να γιγαντώσει αυτό που λέμε "περιθώριο", ώστε να παράγονται ανθρωποι ευάλωτοι σε κάθε μορφή νόμιμης ή παράνομης εκμεταλλευτικής εργασιακής συνθήκης.
18/5 στις 16.00. Στον αυτοοργανωμένο χώρο έκφρασης, αλληλεγγύης
και σύγκρουσης ΠΑΡΟΔΟΣ (Λαοδικείας και Π.Τσαλδαρη 173 - Νίκαια). Κοντά στο μετρό Νίκαια - μπλε γραμμή
Αντιπατριωτική συνέλευση - antipatriota.espivblogs.net