kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Bar αλληλεγγύης

Ζήσαμε την αλληλεγγύη κοινωνικά σαν μια αφηρημένη έννοια αλληλοϋποστήριξης των κατατρεγμένων από τους κυρίαρχους στηρίζοντάς τα πολλές φορές με μια προνομιακή στήριξη των μέσων που διαθέταμε. Μετά απολογίζοντας τα πεπραγμένα της αλληλεγγύης αυτής εμβαθύναμε στην "ταξική αλληλεγγύη" των από τα κάτω, μέχρι που η "αναρχική αλληλεγγύη" ανέδειξε μέσα μας την "μαχητική αλληλεγγύη" σε ένα άλλο επίπεδο ρίσκου για τα δικά μας "Δίκαια". Ενός αγώνα που άρχισε πριν από εμάς, συνέχισε μέσα μας και θα υπάρξει και μετά από εμάς, καθώς γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι ο ήλιος της αναρχίας θα συνεχίσει να ανατέλει ακόμα κι ότα όλα μας δεν θα υπάρχουμε ποια και οι ίδιες φωνές των μεγάλων ή μικρών "ορδών" μας σιγήσουν... Βάστα! Δεν θα 'ναι για πολύ, γιατί οι ίδιες φωνές θα ακουστούν ξανά και ξανά από κάποια άλλα λαρύγγια σε μια συνθήκη που ο χρόνος παύει να εξουσιάζει τις ανθρώπινες σχέσεις και ο σκοπός αγγίζει το μέσο μέχρι την ολική απελευθέρωση των πάντων από τα πάντα.

Κι όπως είπε κάποιος κάποτε... σκοπός δεν είναι ο προορισμός αλλά το ταξίδι, συνεπώς ίσως να μην μετράει καθόλου το αποτέλεσμα του αγώνα, αλλά περισσότερο τα μέσα που διεξάγεται... Εν κατακλείδι σκοπός είναι να υπάρχουν ακηδεμόνευτες εξεγερμένες φωνές και υψομένες γροθιές.

Επίθεση πρώτα και πάντα

Για την μαχητική αλληλεγγύη

Μέχρι την Αναρχία

πηγή : email που λάβαμε στις 7 Απριλίου 22h