Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009 στις 20.30
Cine Libre: για τον εγκλεισμό και τις φυλακές
Cine Libre για τον εγκλεισμό και τις φυλακές
Ο Νοέμβρης είναι αφιερωμένος στις φυλακές και τον εγκλεισμό. Η κεντρική εκδήλωση διοργανώνεται στις 24 Νοέμβρη στις 8.30 μμ, με τίτλο «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε. Οι φυλακές μένουν» διοργανώνεται από την Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων.
Οι ταινίες που θα προβληθούν είναι:
8/11 Καραντιρού, η μέρα της σφαγής
(Ε. Μπαμπένκο, Βραζιλία, Αργεντινή, 2003)
Μια ιστορία μέσα από τη ματιά ενός γιατρού, ο οποίος εργάζεται στις φυλακές του Σάο Πάολο. Οι συναντήσεις του γιατρού µε τους ασθενείς του γίνονται ένα παράθυρο στην καθημερινότητα του περιθωρίου. Με την πάροδο του χρόνου, κερδίζει το σεβασμό της κοινότητας των φυλακισμένων. Οι επισκέψεις σε ασθενείς του AIDS γίνονται αφορμή για να παρουσιαστούν κάποιες προσωπικές ιστορίες καθώς και οι επαίσχυντες συνθήκες κράτησης των φυλακισμένων.
Το Καραντιρού ήταν χώρος κράτησης προφυλακισμένων και όχι κανονική φυλακή. Inicialmente tenía capacidad para 3.000 personas, pero en aquellos momentos estaban encerrados 7.500 presos. La situación de masificación era terrible, como bien ilustra la película.Ήταν χωρητικότητας 3.000 ατόμων, αλλά εκείνη την εποχή οι κρατούμενοι έφταναν τους 7500 οι οποίοι ζούσαν κάτω από En este contexto los presos desarrollan sus propias leyes y estructuras de poder perfectamente jerarquizadas.δικούς τους νόμους και ιεραρχικές δομές εξουσίας.Cada preso tiene sus propios derechos y ventajas en función de cual sea su rol dentro de la cárcel y eso se traduce, por ejemplo, en la distribución de celdas. Τα δικαιώματα και οι παροχές ήταν ανάλογα με το ρόλο του καθενός στο εσωτερικό της φυλακής. De este modo, los presos tienden a resolver los conflictos por vía de la negociación, el respeto a las normas internas y el castigo a quien las transgrede.Esta negociación del orden interno es dirigida por los propios presos, antes que por las autoridades carcelarias.Η διαπραγμάτευση της εσωτερικής τάξης ήταν υπόθεση των ίδιων των κρατουμένων και όχι των σωφρονιστικών αρχών. Κατά τη διάρκεια εξέγερσης τον Οκτώβριο του 1992 111 άοπλοι κρατούμενοι δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από τις δυνάμεις καταστολής.
Στις 8 Δεκέμβρη του 2002 οι φυλακές Καραντιρού κατεδαφίστηκαν με σκοπό τη δημιουργία πάρκου αναψυχής και αθλητισμού.
Παραγωγή: Βραζιλία - Αργεντινή (2003)
Σκηνοθεσία: Εκτορ Μπαμπένκο
Πρωταγωνιστούν: Λουίζ Κάρλος Βασκοντσέλο, Μίλτον Γκονσάλες, Ιβάν Ντε Αλμέιντα
15/11 Λεονέρα
(Τραπέρο, Αργεντινή, Ν. Κορέα, Βραζιλία, 2008)
Η Χούλια, μια νεαρή φοιτήτρια κατηγορείται για το φόνο του φίλου της και βρίσκεται προφυλακισμένη στη Λεονέρα, ειδική φυλακή για έγκυες και γυναίκες με παιδιά, όπως συνηθίζεται να λέγεται στην αργκό της Αργεντινής. Εκεί θα γεννηθεί το παιδί της και θα αντιληφθεί ότι η απανθρωπιά του «ελεύθερου κόσμου» είναι μεγαλύτερη απ΄ αυτήν που επικρατεί στη Φωλιά του Λιονταριού (αρχική σημασία της λέξης Λεονέρα). Η μητρότητα, η απομόνωση, η αγάπη και η ελπίδα σε συνθήκες εγκλεισμού είναι οι άξονες αυτής της ταινίας.
Ο αργεντίνος σκηνοθέτης Τραπέρο έχει στα χέρια του ένα αρκετά ενδιαφέρον θέμα για φυλακισμένες γυναίκες, ξεχωριστό από άλλες παραγωγές, αφού το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας γυρίστηκε μέσα στη μονάδα γυναικείων φυλακών Εζέϊζα του Μπουένος Άιρες με κρατούμενες ως κομπάρσους. Το συνεργείο και οι ηθοποιοί συνυπήρξαν κατά το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής με το σύστημα της φυλακής και όπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο σκηνοθέτης η απόκτηση αδειών για τα γυρίσματα έμοιαζε περισσότερο με μια πράξη δικαστηρίου παρά μιας ταινίας.
Σκηνοθεσία: Πάμπλο Τραπέρο
Πρωταγωνιστούν: Μ. Γκούσμαν, Ε. Μεδέιρος, Ρ. Σαντόρο, Λ. Γκαρσία.
Χώρες παραγωγής: Αργεντινή, Ν. Κορέα, Βραζιλία
22/11
Μισώ τον ήλιο που βγαίνει για όλους (Συλλογικό έργο, 2007)
Φυλακισμένος Κόσμος (2007)
Δύο συλλογικές προσπάθειες καταγραφής του κόσμου των φυλακών. Το πρώτο ντοκυμαντέρ αναφέρεται στις συνθήκες κράτησης, της αργής δηλαδή εξόντωσης των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές.
«Στην φυλακή αλλάζει και αυτό που λέμε ο τρόπος που στέκεσαι. Δηλαδή ο τρόπος που κοιτάς, που αγγίζεις, που μιλάς. Ο εγκλεισμός και φυσικά η έκθεσή σου σε ένα εχθρικό περιβάλλον μετατρέπει το σώμα σου σε ένα πομπό ξεκάθαρων μηνυμάτων. Άλλες φορές εχθρικών, αδιάφορων και άλλες φορές φιλικών. Η καθημερινότητα στη φυλακή είναι ακριβώς η βιωματική αντίληψη της αρνητικής διάστασης του χρόνου. Η στατική νευρικότητα, η οριοθετημένη κίνηση, η αναμονή συνθέτουν αυτό που λέμε την ψυχολογία του χώρου. Η κάθε μέρα στη φυλακή είναι σχεδόν επαναληπτική της προηγούμενης ή της επόμενης». (Μιχάλης, Φυλακές Αυλώνα. Μισώ τον ήλιο που βγαίνει για όλους)
Ο «Φυλακισμένος Κόσμος» καταγράφει τις εξεγέρσεις στις ελληνικές φυλακές του 2007 με αφορμή τον ξυλοδαρμό του Γιάννη Δημητράκη στο Μαλανδρίνο «Μέρα με τη μέρα όλες οι μέρες είχαν αρχίσει να γίνονται ίδιες. Στο μήνα επάνω, όλη αυτή η χαρά είχε πια εξαφανιστεί. Η ψυχική πολλών κρατουμένων άρχισε πάλι να κλονίζεται, ξαναξεκίνησαν οι αυτοκτονίες, οι αυτοτραυματισμοί και οι θάνατοι από υπερβολική χρήση ναρκωτικών. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι μείναμε με τη γεύση του άγουρου. Λίγες στιγμές ελευθερίας και εκτόνωσης σε ένα ασφυκτικό και καταπιεστικό περιβάλλον, μια απόδειξη ζωής στους έξω ότι ακόμα και μέσα στον τάφο που μας έχουνε κλείσει συνεχίζουμε να αναπνέουμε. Ποτέ δεν αντιλήφθηκα αυτόν τον άνισο πόλεμο με λογικές νίκης ή ήττας. Σημασία έχει να στέκεσαι αξιοπρεπής και να αντιστέκεσαι, προσπαθώντας ταυτόχρονα να βοηθήσεις όσους περισσότερους γίνεται να ξεστρατίσουν από το κοπάδι» (Δημητράκης, Μαλανδρίνο)
29/11 Το φιλί της Γυναίκας Αράχνης
(Ε. Μπαμπένκο, ΗΠΑ, 1985)
Το φιλί της γυναίκας αράχνης είναι μια ταινία βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αργεντινού Μanuel Puig, ''El beso de la mujer arana''(1976)
H ταινία Βραζιλίανο-Αμερικάνικης παραγωγής γυρίστηκε το 1985 από το σκηνοθέτη Hector Babenco. H ιστορία εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δυο κρατούμενους στο ίδιο κελί, τον Valentin (Raul Julia), ένα μαρξιστή επαναστάτη προσηλωμένο στο όραμα και στην πολιτική του δράση, και τον Molina(William Hurt), έναν ομοφυλόφιλο συνεπαρμένο από τον κόσμο του κινηματογράφου και την μαγεία του ρομάντζο. Τι γίνεται όμως όταν οι ιστορίες μπερδεύονται και το χάσμα ανάμεσα στα προσωπικά πάθη και τις επιθυμίες, και στον πολιτικό ιδεαλισμό και ακτιβισμό μοιάζουν να γεφυρώνονται;
Επίκεινται ανατροπές...επί της οθόνης..
επικοινωνία :