Παρασκευή 8 Μαρτίου 2024 στις 12.00
Αν αγωνιστείς μπορεί και να χάσεις, αν δεν αγωνιστείς έχεις ήδη χάσει
Το νέο νομοσχέδιο "ελεύθερο πανεπιστήμιο" που πρόκειται να κατατεθεί στις 8 Μάρτη στοχεύει στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, μέσω της παράκαμψης του άρθρου 16, το οποίο προβλέπει η εκπαίδευση να είναι δημόσια και δωρεάν και απαγορεύει την ίδρυση πανεπιστημίων από ιδιώτες. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο δεν έρχεται από το πουθενά καθώς αποτελεί φυσική συνέχεια της αναδιάρθρωσης που συντελείται τα τελευταία δεκάδες χρόνια στην εκπαίδευση που στόχο έχει την όξυνση των ταξικών φραγμών και την επιχειρηματικοποίηση των πανεπιστημίων. Ήδη από το λύκειο μέσω της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (ΕΒΕ) χιλιάδες μαθητές αποκλείονται από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ από την άλλη όσοι και όσες καταφέρουν να εισαχθούν σε κάποια σχολή έρχονται να αντιμετωπίσουν περαιτέρω ταξικούς φραγμούς στην καθημερινότητά τους. Από το εντατικοποιημένο πρόγραμμα σπουδών το όποιο ενισχύεται από την απειλή διαγραφής αν συμπληρωθούν τα ν+2 χρόνια και τον φόβο των πειθαρχικών που έφερε ο νόμος 4777, μέχρι το κόστος ζωής το οποίο μετακυλίεται στις πλάτες μας μέσω της ακρίβειας, των υψηλών ενοικίων και των υπέρογκων λογαριασμών. Δεν έχουμε πρόσβαση ούτε στα βασικά με τη φοιτητική μέριμνα να υποχρηματοδοτείται όλο και περισσότερο χρόνο με το χρόνο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η λέσχη στην οποία επικρατεί το τελευταίο χρόνο ένα καθεστώς ελέγχου το οποίο αποκλείει δεκάδες καταπιεσμένους από την ελεύθερη πρόσβαση στη σίτιση. Το συμπέρασμα όλων αυτών εν τέλει είναι πως ακόμα και τα δημόσια πανεπιστήμια δεν είναι καθόλου δωρεάν. Οι φοιτητές αντιμετωπίζονται ως φτηνό εργατικό δυναμικό και το πρόγραμμα σπουδών καθορίζεται με γνώμονα τις επιταγές της αγοράς. Σε όλα αυτά προστίθονται τα επί πληρωμή μεταπτυχιακά, η απλήρωτη ερευνητική εργασία, τα προγράμματα για το στρατό και των πόλεμο εναντίων των μεταναστών όπως και όλα όσα επιτάσσει το κεφάλαιο για να κερδοφορεί σε βάρος μας.
Το συμπέρασμα είναι ότι από τη μια υπάρχει μια χρόνια υποστελέγχωση και υποτίμηση των δημοσίων πανεπιστημίων και απο την άλλη στρώνεται το έδαφος για τα ιδιωτικά μέσω των οποίων η παραγωγή γνώσης θα είναι πλήρως προσαρμοσμένη στις ανάγκες της αγοράς. Τέλος, μέσα σε αυτά είναι δεδομένο ότι δε θα υπάρχει χώρος για πολιτικές δράσεις και συλλογικούς αγώνες. Δεν εξισώνουμε σε καμία περίπτωση την υποβάθμιση των δημοσίων πανεπιστημίων με την προσπάθεια ίδρυσης ιδιώτικων. Αναγνωρίζουμε ωστόσο πως όπως πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στην παράκαμψη του άρθρου 16, έτσι πρέπει να αντισταθούμε και να εμποδίσουμε την εφαρμογή του νόμου Κ-Χ. Να μην επιτρέψουμε τις διαγραφές και τα πειθαρχικά φοιτητών, τα ερευνητικά για στρατό και για το κεφάλαιο και να κάνουμε τους μπάτσους να αισθάνονται πίεση όποτε βρίσκονται γύρω ή μέσα στο άσυλο.
Όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να διασφαλιστούν χωρίς την καταστολή όσων αντιδρούν στους σχεδιασμούς του κράτους και του κεφαλαίου. Ο νόμος 4777 επιχείρησε να επιβάλει την πανεπιστημιακή αστυνομία, βρίσκοντας απέναντι του τους αγωνιζόμενους φοιτητές, ενώ αμέτρητα είναι τα περιστατικά καταστολής και ξυλοδαρμού φοιτητών στο ΑΠΘ και όχι μόνο από την αστυνομία.
Οι τρόποι για να αντισταθούμε σε όλα αυτά δεν μπορεί παρά να αποφασιστούν από κοινού, σε οριζόντιες διαδικασίες βάσης, χωρίς κομματικές διαμεσολαβήσεις. Ένα από τα "όπλα" που διαθέτουμε είναι αυτό της κατάληψης, ώστε να παγώσει η εκπαιδευτική διαδικασία, όσο προετοιμάζεται το αντιδραστικό αυτό νομοσχέδιο. Την Παρασκευή στην μέρα ψήφισης βγαίνουμε στο δρόμο και διαδηλώνουμε ενάντια σε ότι οξύνει την καταπίεση μας. Είναι σημαντικό να καταφέρουμε να οργανωθούμε, με κέντρο αγωνα την ίδια μας τη σχολή και να βάλουμε τα θεμέλια ώστε να παγώσουμε την αντιδραστική αυτή μεταρρύθμιση, αλλά και τη διαρκή υποτίμηση των ζωών μας.
ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΉ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ
ΟΧΙ ΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
Πανεκπαιδευτική πορεία Παρασκευή 8/3 12:00 Καμάρα
Σ.Φ. Μαθηματικού
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 08/03 ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΔΡΟΜΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟ-ΔΗΜΟΣΙΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΥΡΙΟ
"Το σχέδιο "Βιβλιοθήκη", λοιπόν, και το δίλλημα "ή με τις βαριοπούλες ή με τις βιβλιοθήκες" αντανακλά την νεοφιλελευθεροποίηση του δημόσιου χώρου, η οποία προωθείται από το ίδιο το κράτος και ενεργεί δήθεν για το δημόσιο συμφέρον. Αντανακλά τις νέες περιφράξεις που οργανώνονται για τους σκοπούς του κέρδους, τον έλεγχο της συμπεριφοράς, τον αποκλεισμό από τον κοινωνικό χώρο και το οριστικό τέλος με την έννοια του δημόσιου. Και κάθε μορφή περίφραξης έχει ως στόχο να σιωπήσει η κριτική αλλά και η οργάνωση της επιθυμίας για μία ζωή ελεύθερη."
Μάιος 2022, Θεσσαλονίκη
Ότι δεν ολοκληρώθηκε την τελευταία 20ετία, έρχεται τώρα με το νέο νομοσχέδιο με το ειρωνικό, όπως πάντα, όνομα "Ελεύθερο Πανεπιστήμιο". Η εντεινόμενη καταστολή και η μεταφορά ολόκληρων αστυνομικών τμημάτων μέσα στους πανεπιστήμιακούς χώρους με δήθεν αφήγημα την πάταξη κάποιας ανομίας, δεν ήταν κάτι άλλο παρά η προετοιμασία για την επιχείρηση "τακτοποίησης" του Πανεπιστημίου. Μία "απελεύθερωση" των πανεπιστημίων, έπειτα από την επιτυχία της απελευθέρωσης από την "ανομία", που προσδοκά να παρακάμψει το άρθρο 16, με την ίδρυση και εξίσωση κολλεγίων και ξένων ιδρυμάτων. Άλλωστε ξέρουμε και από την εμπειρία στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση τι πάει να πει ιδιωτική Παιδεία και με τι κόστος από τα λεγόμενα Φροντιστήρια.
Η ολοένα και εντεινότερη σμίκρυνση της όποιας κρατικής χρηματοδότησης έχει περικλύσει κάθε τομέα εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στον αποκλειστικό στόχο της χρηματοδότησης τους με οποιοδήποτε μέσο. Αυτό σημαίνει αυτόματα υψηλότερο κόστος φοίτησης, κλείσιμο κτιριακών υποδομών και εργαστηρίων, έρευνες μονάχα για εταιρείες κατά παραγγελία με φθηνή-απλήρωτη εργασία, ολοένα και πιο αυξημένα δίδακτρα σε μεταπτυχιακά προγράμματα που σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας αφήνει αρκετούς/ές πτυχιούχους/ες έκθετους στην ανεργία και στην επισφάλεια. Ενώ, παράλληλα, ο χαρακτήρας της γνώσης που παράγεται γίνεται όλο και περισσότερο αποστειρωμένος από κάθε κριτική σκέψη.
Η Εκπαιδευτική Αναδιάρθωση έρχεται να μας υπενθυμίσει πόσο σημαντικό πεδίο αγώνα είναι τα Πανεπιστήμια και η Εκπαίδευση. Από τους μαζικούς φοιτητικούς αγώνες και τις καταλήψεις ενάντια στον Νόμο-Πλαίσιο το '05-'06, μέχρι και τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις και κινήσεις αντίστασης, πριν 2 χρόνια στη Θεσσαλονίκη, ενάντια στο Νόμο Κ-Χ και την είσοδο των ΟΠΠΙ στα πανεπιστήμια. Ένα νομοσχέδιο του οποίου την συνέχεια την βλέπουμε σήμερα μπροστά μας. Με τους αγώνες αυτούς να αποτελούν την απόδειξη πως μονάχα μέσα από συλλογικούς-αδιαμεσολάβητους αγώνες, δεν θα εφαρμοστούν οι ονειρώξεις της Εξουσίας μέσα από το καινούργιο Νομοσχέδιο.
Και η κατάργηση του Ασύλου και η είσοδος των μπάτσων στους Πανεπιστημιακούς χώρους ήρθαν ακριβώς γι' αυτό: για την καταστολή των Αντιστάσεων και την περίφραξη της Εκπαιδευτικής Αναδιάρθωσης.
Για τους παραπάνω λόγους μιλάμε, ήδη από τους φοιτητικούς αγώνες του 2005/2006 ενάντια στο Νόμο-Πλαίσιο, για ένα Πανεπιστήμιο Ελεύθερο-Δημόσιο-Κοινωνικό. Ελεύθερο ακριβώς ως προς τους ταξικούς και χωροταξικούς φραγμούς όσον αφορά την πρόσβαση σ' αυτό. Δημόσιο, όχι με την κρατική νοηματοδότηση που έχει πάρει σήμερα η λέξη, αλλά ως προς τον δημόσιο ζωτικό χώρο που που διεκδικείται μέσα σ' αυτόν από την κοινωνία και την κυριαρχία. Κοινωνικό ως προς τον παν-κοινωνικό χαρακτήρα της γνώσης και του πανεπιστημίου ως ένα με το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο και όχι σαν ένας οργανισμός αποκομένος απ' αυτό και τις ανάγκες του.
ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΜΠΑΤΣΟΥΣ, ΕΡΓΟΛΑΒΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ-ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΉ ΚΊΝΗΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗΣ
Πορεία 12:00 στην Καμάρα.
Θα προστεθεί κείμενο σύντομα.
Πρωτοβουλία Ηλεκτρολόγων και Μηχανολόγων Μηχανικών
Ως ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΗ ΘΕΑΤΡΟΥ καλούμε το κόσμο στη πανεκπαιδευτική πορεία ενάντια στο νομοσχέδιο Πιερρακάκη.
πηγή : email που λάβαμε στις 7 Μαρτίου 12h
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤ(ΡΙ)ΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι τα τελευταία χρόνια, το κράτος, με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα, αποσύρεται από τις (όποιες) λειτουργίες κοινωνικής πρόνοιας, κοινωνικών παροχών κλπ είχε στο παρελθόν και πλέον περιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Το μόνο που μπορεί να «παρέχει» πλέον ο κρατικός μηχανισμός στην κοινωνική βάση που πλήττεται καθημερινά με όλο και μεγαλύτερη ένταση από τις πολιτικές που υποτιμούν το επίπεδο διαβίωσης και εργασίας της (ακρίβεια σε βασικά αγαθά, εργασιακός μεσαίωνας, ανεργία, υψηλά ενοίκια, ιδιωτικοποιήσεις κ.α.) είναι έλεγχος και καταστολή (το γνωστό διαφημιστικό/προεκλογικό σλόγκαν του «Νόμος και Τάξη»). Αυτό είναι και το απαραίτητο συμπλήρωμα της κυριαρχίας του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, που μετατρέπει κάθε μέρος της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας σε εμπόρευμα, που μετατρέπει, εν τέλει, την ανθρώπινη κοινωνία σε μια ζούγκλα «αγοράς», στην οποία επιβιώνει μόνο ο ισχυρότερος.
Αυτήν την περίοδο, είναι η σειρά της Δημόσιας Παιδείας να δεχτεί το επόμενο χτύπημα. Η συνταγή είναι γνωστή και την είδαμε να επαναλαμβάνεται ουκ ολίγες φορές τα τελευταία χρόνια, με χαρακτηριστικότερο -και οδυνηρότερο- παράδειγμα αυτό του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Σταθερή, μεθοδική και πολύχρονη κρατική υποχρηματοδότηση, υποστελέχωση και απαξίωση, υπονομεύουν όλο και περισσότερο τις εναπομείνασες δημόσιες λειτουργίες, ώστε να δοθεί ο χώρος να αναπτυχθούν παράλληλα «ιδιωτικές επιχειρηματικές πρωτοβουλίες» χαμηλής ποιότητας με στόχευση πάρα μόνον την κερδοφορία.
Θα ήταν αφελές να υποστηρίξουμε ότι δεν υπάρχουν ήδη ταξικοί φραγμοί στην Δημόσια Παιδεία - όπως δυστυχώς και σε κάθε τι «Δημόσιο», άλλωστε. Όχι μόνο υπάρχουν, αλλά και πληθαίνουν τις τελευταίες δεκαετίες, σε όλη την κλίμακα της εκπαιδευτικής διαδικασίας (φροντιστήρια, ιδιαίτερα, πτυχία ξένων γλωσσών και υπολογιστών, δουλειά παράλληλα με τις σπουδές, μεταπτυχιακά επί πληρωμή/απλήρωτα διδακτορικά κλπ). Σε αυτά ήρθε να προστεθεί ο νόμος 4777 (Κ-Χ) ο οποίος θεσμοθέτησε την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, τις διαγραφές φοιτητών και τα πειθαρχικά, δυσχεραίνοντας την πρόσβαση και την φοίτηση στα πανεπιστήμια σε σημαντική μερίδα της κοινωνικής βάσης και ανοίγοντας τον δρόμο σε συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων.
Σύμφωνα με την κυβέρνηση λοιπόν, «ωριμάσαν οι συνθήκες» ώστε αυτοί οι ταξικοί φραγμοί στην ανώτατη εκπαίδευση, να ενταθούν ακόμα περισσότερο, λαμβάνοντας πλέον και τυπική/ θεσμική μορφή. Έτσι, επαναφέρει το ζήτημα της δυνατότητας ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων καταθέτοντας προς ψήφιση ένα σχετικό νομοσχέδιο στις 8 Μαρτίου, σχεδόν μιάμιση δεκαετία μετά το μπλοκάρισμα της κατάργησης του άρθρου 16 του συντάγματος από το μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα του '06 -'07.
Ευτυχώς για όλους/όλες μας, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες σήκωσαν το γάντι που τους πέταξε η κυβέρνηση, και τους τελευταίους μήνες έχει ξεσπάσει ένα δυναμικό και μαζικό φοιτητικό κίνημα που με καταλήψεις, ομιλίες/εκδηλώσεις, διαδηλώσεις και συγκρούσεις κ.α., επιχειρεί να μπλοκάρει τα σχέδια της κυβέρνησης και του ιδιωτικού κεφαλαίου που αυτή υπερασπίζεται, προασπιζόμενο τα δημόσια και δωρεάν χαρακτηριστικά που έχουν διατηρηθεί με αγώνες ακόμα εντός του πανεπιστημίου, κόντρα στην τρομοκρατία και την καταστολή, κόντρα στην απροσχημάτιστη προπαγάνδα των ΜΜΕ και τις θρασύδειλες επιθέσεις της ΕΛ.ΑΣ.
Η λύση στις αδυναμίες της τριτοβάθμιας παιδείας και της παιδείας γενικότερα δεν είναι ούτε οι ιδιωτικοποιήσεις, ούτε η καταπάτηση της ελεύθερης έκφρασης και η φίμωση της κριτικής και κοινωνικοπολιτικής σκέψης των φοιτητών/τριών αλλά η ενίσχυση της με αύξηση της χρηματοδότησης, του προσωπικού, της έρευνας προς όφελος της κοινωνίας και η προστασία του ασύλου. Τα πανεπιστήμια πρέπει και θα συνεχίσουν να είναι χώρος ανάπτυξης ιδεών και γνώσης όσο και αν στόχος των κυβερνήσεων είναι η καταστολή και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Ο αγώνας των φοιτητών και των φοιτητριών ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, είναι αγώνας που επιχειρεί να μπλοκάρει την περεταίρω ταξική μας υποτίμηση, είναι αγώνας που αφορά όλη την κοινωνική βάση, και γι' αυτό, ως εργαζόμενες/οι, δεν οφείλουμε τίποτα λιγότερο από το να τον ενισχύσουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
ΟΧΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ ΚΙ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΠΑΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
* Στηρίζουμε τα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων στην πανεκπαιδευτική πορεία την ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου: Παρασκευή 8/3, 12:00 Καμάρα
Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στον Χώρο της Ψυχικής Υγείας & Κοινωνικής Πρόνοιας (ΣΒΕΨΥΚΟΙ)
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6976044591
E-mail επικοινωνίας: psyxoswmateio@riseup.net
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, 8 ΜΑΡΤΙΟΥ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ
ΑΘΗΝΑ 12:00, ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 12:00 ΚΑΜΑΡΑ
Το τέλος της δημόσιας και δωρεάν παιδείας
Τη Παρασκεύη 8 Μαρτίου ψηφίζεται το νέο νομοσχέδιο, το οποίο πρόκειται για μία τομή στις αντιεκπαιδευτικές επιθέσεις, αφού α) δεν θα οδηγήσει σε «συνύπαρξη» δημόσιων και ιδιωτικών ΑΕΙ, αλλά σε τρομακτική υποβάθμιση, διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας β) θα αποκλείονται μαζικά τα παιδιά των εργαζομένων και των φτωχών που δεν θα μπορούν να πληρώσουν δίδακτρα (όπως ήδη επιδιώκεται με ΕΒΕ, Τράπεζα Θεμάτων κ.ο.κ.), γ)θα στηθεί μια «αγορά της εκπαίδευσης» με κάθε λογής δίδακτρα σε μεταπτυχιακά-προπτυχιακά προγράμματα (όπως ήδη έχει ξεκινήσει και στο πανεπιστήμιο μας) φοιτητική μέριμνα και προγράμματα κατάρτισης, δ) τα πτυχία θα καταντήσουν απλώς χαρτιά χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα. Το άρθρο 16, καθιστά συνταγματική υποχρεώση να εξασφαλίζει τη δωρεάν και δημόσια λειτουργία της παιδείας, της τέχνης και της επιστήμης. Με την παράκαμψη του άρθρου αυτού, σε συνδυασμό με τον τελευταίο αντιεκπαιδευτικό νόμο 4777, την κατάργηση του ασύλου, το προεδρικό διάταγμα 85, την ελάχιστη βάση εισαγωγής χτίζουν τον δρόμο προς την ιδιωτικοποιήση των πανεπιστημίων και γενικότερα των ζωών μας.
Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι το νήμα των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων ξεκινάει από πολύ νωρίτερα. Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα έρχεται ως συνέχεια χρόνιων κυβερνητικών μεθοδεύσεων που στη βάση τους είχαν την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου (ν. Διαμαντοπούλου/2011).Έτσι τελικά, εδώ και δύο χρόνια, βλέπουμε το άσυλο να καταργείται στη πράξη, με αποκορύφωμα τη μόνιμη παρουσία ΜΑΤ και ΟΠΠΙ μέσα στο πανεπιστήμιο (ν.Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη/2021). Με αυτό το τρόπο επιτυγχάνεται η αλλαγή του μεταπολιτευτικού παραδείγματος που επιδιώκεται από κράτος και κεφάλαιο να καμφθούν οι ριζοσπαστικές αντιδράσεις και να διαλυθούν οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες. Απώτερο σκοπό έχει τη δημιουργία ενός αποστειρωμένου περιβάλλοντος όπου οι φοιτήτριες θα ενσωματωθούν πλήρως, μέσω της εντατικοποίησης και του διαρκούς εκβιασμού, τα ιδεώδη της κυρίαρχης ιδεολογίας, δηλαδή του ανταγωνισμού, της «αριστείας» και της εξατομίκευσης.
Με το νόμο 4777 φάνηκε ακόμα πιο έντονα η διάθεση εντατικοποίησης κι εξαίρεσης. Η πειθάρχηση, η υποταγή των φοιτητ(ρι)ών και η στοχοποίηση της συνδικαλιστικής τους δράσης ήταν βασικοί άξονες του νόμου αυτου. Πιο συγκεκριμένα το όριο φοίτησης (ν+2) στενεύει ακόμα περισσότερο τα πλαίσια, την ώρα που η μέση φοιτήτρια πρέπει να εργάζεται για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην εποχή της ακρίβειας. Η ισοτίμηση των πτυχίων των δημοσίων πανεπιστημίων με τα πτυχία των ιδιωτικών κολεγίων, η αξιολόγηση - συγχώνευση πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, η διάσπαση των πτυχίων και η - ολοένα και μεγαλύτερη - κατάργηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων, οι απλήρωτες πρακτικές και η ελάχιστη βάση εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κάνει εμφανές σε ακόμα μια πτυχή της κοινωνικής αναπαραγωγής πώς το χρεοκοπημένο σύστημα του κράτους και του καπιταλισμού αδιαφορεί για τις κοινωνικές ανάγκες μας και μάλιστα συρρικνώνει εσκεμμένα τις δαπάνες για αυτές.
Με κατασταλτικές μεθόδους, προσπαθούν να φιμώσουν κάθε αντίδραση, χρησιμοποιώντας μέσα "φόβου", όπως το απεργοσπαστικό μέσο της τηλεκπαίδευσης. Στο δικό μας τμήμα μάλιστα καταφέραμε να σπάσουμε τις τηλεξεταστικές, με μοναδικό μας σύνθημα: «Η εξεταστική µπορεί να περιµένει…Το µέλλον µας ΟΧΙ!». Η απάντηση ωστόσο που λάβαμε ήταν μια εισαγγελική έρευνα για το τμήμα μας σε κάποια καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης. Ταυτόχρονα η εκκένωση που απαντήθηκε με επανακατάληψη της ΝΟΠΕ, τα χημικά, το ξύλο και οι συλλήψεις, οι κάμερες, ο νέος ποινικός κώδικας, η στρατοπεύδευση των μπάτσων μέσα και έξω από τις σχολές δημιουργούν το σύστημα της διαφθοράς και η απάντηση πρέπει να δοθεί συλλογικά. Η καταστολή δε θα μας πάει ούτε ένα βήμα πίσω στον αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την υποτίμηση των ζωών μας.
Όσον αφορά τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής πάνω από 40.000 μαθητ(ρι)ες μένουν εκτός πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, ενώ μετά από 3 χρόνια έχει διαμορφωθεί καθαρά ο στόχος της: όλο και περισσότεροι υποψήφιοι στην τεχνική εκπαίδευση. Εξαιτίας της ΕΒΕ μαθήτριες αποκλείονται από σχολές, ακόμα και για δέκατα της μονάδας, πόσο μάλλον σε «ειδικά μαθήματα» όπως το σχέδιο για το οποίο εξασκείσαι μόνο από την ιδιωτική εκπαίδευση.
Η οικονομική κρίση που εδώ και έτη βιώνουμε, οξύνεται εκθετικά, ενώ η πρόσβαση ακόμη και σε βασικά αγαθά είναι δύσκολη. Το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα επενδύει σε ό,τι μπορεί, ώστε οι λίγοι να πλουτίζουν ακόμη περισσότερο στις πλάτες των πολλών. Το κράτος λειτουργεί με γνώμονα το κέρδος, αγνοώντας τις ανθρώπινες ανάγκες. Τα πανεπιστήμια γίνανε «κτήματα» εργολάβων και εταιρειών κι ως αποτέλεσμα, τα κοινωνικά αγαθά όπως στέγαση, σίτιση, νερό, θέρμανση, ρεύμα θεωρούνται πολυτέλειες και όχι αναγκαία για τον καθένα αγαθά. Ένα τρανταχτό παράδειγμα για το πώς οι επιχειρήσεις έχουν ήδη εισβάλει στο δημόσιο πανεπιστήμιο είναι το ζήτημα της λέσχης, που από το 2013 ανατέθηκε σε εργολάβους. Το λεγόμενο εγχείρημα προβλέπει την ελεγχόμενη σίτιση μέσω της κάρτας σίτισης. Η κάρτα σίτισης είναι ο δρόμος για λιγότερες μερίδες φαγητού με σκοπό να υπάρχει το μέγιστο κέρδος από την λέσχη του ΑΠΘ. Τίθενται οικονομικά κριτήρια τα οποία πρέπει να πληρεί το κάθε άτομο για να του παρέχεται η κάρτα σίτισης. Έτσι, σταδιακά έρχονται και άλλα προβλήματα, με το σημαντικότερο να είναι ότι οι μη έχοντες της κάρτας αυτής θα πληρώνουν ένα αντίτιμο όπως ήδη έχει συμβεί σε άλλα πανεπιστήμια για παράδειγμα ΠΑΜΑΚ και ΔΙΠΑΕ. Για εμάς όμως, τα βασικά αγαθά ανήκουν σε όλους, όλες και όλα μας και δεν είναι εμπορεύματα για να πλουτίζουν οι εταιρείες τους. Μέσα από τα δημόσια πανεπιστήμια είναι που έχει προαχθεί η τέχνη, η επιστήμη, η έρευνα, η τεχνολογική ανάπτυξη, η πρόοδος του βιοτικού επιπέδου, γενικότερα της κοινωνίας. Η κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης γυρίζει την κοινωνία χρόνια πίσω, τότε που μόνο τα παιδιά των πλουσίων μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στην γνώση. Πλέον η γνώση μετατρέπεται σε εμπόρευμα και ευτελίζεται αξιακά με απώτερο σκοπό την αδρανοποίηση των συνειδήσεων.
Σε όλη αυτή την συγκυρία γενικευμένης ακρίβειας, έπειτα και από τις καταστροφικές πυρκαγιές και πλημμύρες που ευθύνεται το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, βρισκόμαστε μπροστά στον κίνδυνο μια επισιτιστικής κρίσης. Επίσης, η χρόνια υποχρηματοδότηση και η ιδωτικοποίηση της υγείας -που την περίοδο του covid έφερε χιλιάδες θανατηφόρα αποτελέσματα- η ιδιωτικοποίηση εν μέρη της ΔΕΗ και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, δημιούργησαν επίσης χιλιάδες προβλήματα στους πολλούς για την κερδοφορία των λίγων, με σημείο τομής το κρατικοκαπιταλιστικο έγκλημα στα Τέμπη με τους 57 νεκρούς. Είναι φανερή η νεοφιλελεύθερη πολιτική, την οποία ακολουθεί το κράτος στα πρότυπα των σύγχρονων δυτικών χωρών που έχει ως μοναδικό στόχο την ενίσχυση του κεφαλαίου ξεπουλώντας κάθε δυνατή δημόσια υπηρεσία. Η υποβάθμιση και απαξίωση όλων των δημόσιων δομών από τις προσπάθειες για ιδιωτικοποίηση του νερού, των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, τη κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας μέχρι και σήμερα με την ιδιωτικοποίηση της παιδείας δείχνουν ότι στα πλαίσια αυτού του συστήματος, ο απώτερος σκοπός θα είναι το κέρδος των ιδιωτών και όχι οι ανάγκες της κοινωνικής βάσης. Γι' αυτό θέλουμε να υπερασπιστούμε το δημόσιο πανεπιστήμιο ως κατάκτηση αγώνων αλλά και συνολικά, με τα εργαλεία της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, έξω και πέρα από κράτος και αφεντικά.
Σχολεία, σχολές, νοσοκομεία, μέσα μαζικής μεταφοράς, υπηρεσίες βασικών ανθρώπινων αναγκών, όλα οδεύουν στην ιδιωτικοποίηση τους και κατ' επέκταση στον έλεγχο τους από επενδυτές που δε θα λογοδοτούν σε κανέναν και για τίποτα. Αντιλαμβανόμαστε πλέον, ότι τους εαυτούς μας θα τους σώσουμε μονάχα εμείς. Δεν μας αναλογεί να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε εκλογές, παρά μονάχα στον κοινωνικό και ταξικό αγώνα και στις απαντήσεις που βάσει αυτού δίνουμε στον δρόμο.
Οι αγώνες του 2006-2007 που έγινε προσπάθεια για αναθεώρηση του άρθρου 16, ήταν υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας αφού αν όχι όλες οι σχολές, τότε οι περισσοτερες (420) τελούσαν υπό κατάληψη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήταν η απεργία διαρκείας των δασκάλων, οι χιλιάδες μαθητές που βγήκαν στους δρόμους και η γενικότερη ανάγκη για ενιαίο πανεκπαιδευτικό μέτωπο που κατάφεραν την ανατροπή για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και υπερασπίστηκαν τη δημόσια και δωρεάν παιδεία, παρά την βάρβαρη καταστολή της αστυνομίας. Ας είναι και τώρα οι μαζικές καταλήψεις σχολών, οι γενικές συνελεύσεις, οι διαδηλώσεις και συγκρούσεις που θα δείξουν τον δρόμο για το φοιτητικό κίνημα του σήμερα.
ΣΦ ΓΕΩΛΟΓΙΑΣ
