kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Γενική Συνέλευση Σωματείου Επισιτισμού (ΣΣΜ-Θ)

Για το σωματείο

Ποιές/ποιοί είμαστε:

Είμαστε άτομα που εργάζονται στον κλάδο του επισιτισμού, λαντζιέρηδες, σερβιτόρες, ψήστες, ταμείες, μπαρίστα. Είτε ''ξέρουμε'' πως αυτή θα είναι η δουλειά μας είτε βρισκόμαστε προσωρινά σ΄αυτήν βιώνουμε καθημερινά και διαχρονικά τις άσχημες εργασιακές συνθήκες του κλάδου. Δεν είμαστε ούτε ειδικοί ούτε σωτήρες. Οργανωνόμαστε για να μπορέσουμε να την παλέψουμε αλλά και να παλέψουμε απέναντι στην διαρκή υποτίμηση της εργασίας και της ζωής μας από το κράτος και τ' αφεντικά.

Συνθήκες κλάδου:

Το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων είναι πρωτοβάθμιο σωματείο βάσης που δημιουργήθηκε το 2010 στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Οι λόγοι ίδρυσης του σωματείου και της οργάνωσης των εργαζομένων σε αυτό παραμένουν επίκαιροι μέχρι και σήμερα:

• Τις περισσότερες φορές καλούμαστε να δουλέψουμε με ένσημα που δεν αντιστοιχούν στις πραγματικές ώρες εργασίας/πόστο είτε με καθόλου ένσημα γεγονός που κάνει την υποασφαλισμένη εργασία να αποτελεί καθεστώς στον κλάδο μας.
• Το οχτάωρο σπανίως τηρείται ενώ οι υπερωρίες δεν πληρώνονται με την νόμιμη προσαύξηση(+25% του προβλεπόμενου ωρομισθίου).
• Το ίδιο συμβαίνει και με τις Κυριακές και τις αργίες στις οποίες συνήθως δεν λαμβάνουμε το νόμιμο της προσαύξησης(+75% του προβλεπόμενου ωρομισθίου).
• Τα νόμιμα δώρα Πάσχα, Χριστουγέννων και επίδομα αδείας δεν καταβάλλονται και ο μισθός μας πολλές φορές είναι μικρότερος και από αυτόν που ορίζει η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.
• Τα αφεντικά συχνά για να μειώσουν το κόστος εργασίας μας φορτώνουν με παραπάνω αρμοδιότητες και δουλειές. Για παράδειγμα, ενώ μπορεί να έχουμε προσληφτεί ως σερβιτόρες μπορεί να βρεθούμε να κάνουμε ανακαίνιση στην κουζίνα!
• Η εντατικοποίηση πολλές φορές γίνεται εξοντωτική ειδικά στα μαγαζιά που δουλεύουμε σεζόν με 10ωρα δουλειάς και χωρίς ρεπό για εβδομάδες.

Η γνωστή ατάκα των αφεντικών "εδώ θα πληρώνεσαι με ένα φιξ μεροκάματο ( συνήθως των 30/35 € που τα περιλαμβάνει όλα) και άμα σ΄ αρέσει", αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό τους μισθούς μας, που ουδεμία σχέση έχουν με τα νόμιμα (που ακόμα και αν είχαν πάλι δεν θα έφταναν)! Έτσι αναγκαζόμαστε να δουλέψουμε μέσα στην επισφάλεια με μισθούς που οριακά φτάνουν για τα να καλύψουμε τα προς το ζείν. Ενώ οι λογαριασμοί ρεύματος/ενέργειας, νερού, ενοικίου ξεπερνούν ακόμη και τον κατώτατο μισθό.

Στους χώρους εργασίας εκτός από το οικονομικό ξεζούμισμα πολλές φορές γινόμαστε δέκτες εξουσιαστικών ,υποτιμητικών , σεξιστικών, ρατσιστικών συμπεριφορών. Συνηθισμένη τακτική είναι η δημιουργία ενός ασφυκτικού περιβάλλοντος για τον/την εργαζόμενο/η που μπορεί να χαρακτηρίζεται από ψυχολογική πίεση, υποτιμητικά σχόλια μέχρι τραμπουκισμούς.Tα αφεντικά προσπαθούνε να δημιουργήσουν ένα κλίμα τρομοκρατίας για να κάμψουν τις αντιστάσεις μας έτσι ώστε να μη σηκώσουμε κεφάλι.

Καθημερινά ως εργαζόμενες δεχόμαστε σχόλια για την εμφάνιση μας, για το σώμα μας, για το σεξουαλικό προσδιορισμό μας και άλλα πόσα στερεότυπα που πηγάζουν από μια πατριαρχικά δομημένη κοινωνία. Γινόμαστε η βιτρίνα του μαγαζιού όταν τα αφεντικά θέλουν να εκμεταλλευτούν μέχρι και την εμφάνιση μας και αόρατες όταν δεν πληρούμε τα πατριαρχικά τους πρότυπα. Τα αφεντικά θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να μας υποτιμούν επειδή είμαστε γυναίκες/ γκέι/λεσβίες ή τράνς άτομα που συνήθως βρίσκονται αποκλεισμένα από θέσεις εργασίας. Έτσι λοιπόν στους χώρους της δουλειάς μας καλούμαστε να διαχειριστούμε από τα σεξιστικά σχόλια μέχρι και παραβιάστηκες συμπεριφορές και όλα αυτά υπό το φόβο της απόλυσης.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους παίρνουν όλο και περισσότερο διακοσμητικό ρόλο. Ίκα και επιθεώρηση εργασίας πέραν ότι κάνουν ελάχιστους ελέγχους πολλές φορές παραβλέπουν τις αυθαιρεσίες των αφεντικών και γενικότερα βλέπουμε ότι κρατάνε όλο και πιο φιλοεργοδοτική στάση. Από την άλλη το νομοσχέδιο Χατζηδάκη έρχεται να θεσμοθετήσει τις αυθαιρεσίες των αφεντικών, νομιμοποιεί τα 10ωρα και αντικαθιστά την καταβολή των υπερωριών με την "ανταλλαγή" τους σε ρεπό. Προωθεί τις ατομικές συμβάσεις , που κατά κόρον χρησιμοποιούνται στα μαγαζιά του επισιτισμού. Προσπαθούν να εξατομικεύσουν τις διαπραγματεύσεις των εργαζομένων με τα αφεντικά και να κάμψουν τις αντιστάσεις τους και τη συλλογική τους δράση.

Όλοι αυτοί οι λόγοι καθιστούν αναγκαία τη συμμετοχή μας στο σωματείο για να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τις αυθαιρεσίες των αφεντικών, την καταπάτηση εργασιακών κεκτημένων και ελευθεριών αλλά και εντατικοποίηση της εργασίας μας και την υποτίμηση των ζωών μας.

Τι σημαίνει σωματείο βάσης;

Σωματείο βάσης σημαίνει ότι έχουμε αντι-ιεραρχικές και οριζόντιες διαδικασίες. Κανενός η άποψη δε μετράει περισσότερο, αποφασίζουμε μέσα από την γενική συνέλευση και δρούμε συλλογικά υλοποιώντας τις αποφάσεις που παίρνουμε από αυτήν. Η γενική συνέλευση είναι ο τόπος που συζητάμε τα ζόρια μας στη δουλειά, τα δικά μας συμφέροντα ως εργαζόμενες, τις συλλογικές μας απαντήσεις και δράσεις απέναντι στα αφεντικά για να μπορέσουμε να την παλέψουμε.

Επιλέγουμε οι αγώνες και οι διεκδικήσεις να έχουν στο προσκήνιο τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι να λειτουργούμε σύμφωνα με το κομματικό πρόγραμμα κάποιας παράταξης. Γι αυτό δρούμε στη βάση, δεν αναθέτουμε τους αγώνες μας σε ειδικούς και εργατοπατέρες αλλά μέσα από ριζοσπαστικούς και μαχητικούς αγώνες προσπαθούμε να φέρουμε μικρές και μεγάλες νίκες για τους ανθρώπους της τάξης μας .

Το σωματείο είναι ανοιχτό σε όλα τα εργαζόμενα άτομα του κλάδου εκτός φυσικά από αυτούς που δρουν ενάντια των συμφερόντων των εργαζομένων, θέλουν να αντλήσουν ψήφους ή υπεραξία για το κομματικό τους μαγαζί ,μας υποτιμούν λόγου του φύλου ή του σεξουαλικού μας προσδιορισμού.

Γιατί σωματείο βάσης;

Η ύπαρξη της ΓΣΕΕ στην κορυφή της συνδικαλιστικής πυραμίδας είναι ένας σημαντικός παράγοντας για την άσχημη κατάσταση του εργατικού κινήματος. Μέσα στα χρόνια έχει πάρει εκτονωτικό ρόλο στους αγώνες των εργαζομένων , έχει ξεπουλήσει αγώνες και έχει κρατήσει ενδοτική στάση απέναντι στις εκάστοτε κυβερνήσεις , στον ΣΕΒ και σε εργοδοτικές οργανώσεις. Η υπογραφή γελοίων αυξήσεων και συμβάσεων ανά τα χρόνια που καμία σχέση δεν έχουν με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων ,οι πυροτεχνηματικές απεργίες, οι συμμαχίες με τα αφεντικά (κοινωνική συμμαχία ) είναι λίγα από τα παραδείγματα και τους λόγους που έχουν καταντήσει βρισιά τον συνδικαλισμό.

Από την άλλη, εμείς θέλουμε ένα σωματείο που:

• Να παρεμβαίνει διαρκώς και με συνέπεια στους χώρους εργασίας.
• Να ενημερώνει τους εργαζόμενους στον κλάδο για τα δικαιώματα τους.
• Να προωθεί την αλληλεγγύη όχι μόνο μεταξύ των μελών του αλλά και προς κάθε εργαζόμενη/ο που θα ζητήσει τη βοήθειά του, στηρίζοντας αγώνες άλλων σωματείων.
• Να λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά, με συχνές Γενικές Συνελεύσεις οι οποίες θα αναγνωρίζονται ως το μόνο όργανο λήψης αποφάσεων.
• Να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αγώνων, να μάχεται και να διεκδικεί για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Όλα τα παραπάνω καθιστούν αναγκαία τη συμμετοχή μας στο σωματείο για τη συνέχιση της διαδρομής του σε μια συνθήκη που χάνουμε κεκτημένα αιώνων, συνεχίζουμε να διεκδικούμε τα αυτονόητα και να δουλεύουμε σε ολοένα και χειρότερες συνθήκες ενώ οι ζωές μας συνεχώς υποτιμούνται και γίνονται αναλώσιμες. Η ανάθεση της ελπίδας σε ειδικούς ,η απάθεια, η μοιρολατρία ή οι ατομικές λύσεις δεν μπορούν μας προσφέρουν τίποτα. Η συλλογική μας δύναμη ,η αλληλεγγύη και οι αγώνες μας θα είναι η απάντηση και το όπλο μας.

Οργάνωση και αγώνας στους χώρους της δουλειάς και στα σωματεία βάσης.