kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πορεία για το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών

Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία,
είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη

~Μίλαν Κούντερα

Έναν χρόνο μετά το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, ο αγώνας για την αποκατάσταση της μνήμης δίνεται σε όλα τα μέτωπα.

Πρώτα απ' όλα, απέναντι σε έναν πολυεπίπεδο μηχανισμό συγκάλυψης, που κινητοποιήθηκε από την πρώτη στιγμή: Από το μπάζωμα του σημείου της σύγκρουσης των δύο τρένων, μέχρι την έπαρση με την οποία αντιμετωπίζουν οι εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους την υπόθεση στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής. Ως συνήθως οι ευθύνες αποδίδονται σε μεμονωμένα ανθρώπινα λάθη προκειμένου να μην καταλήξουν στα πρόσωπα που είναι πολιτικά υπεύθυνα για το έγκλημα. Στόχος βέβαια, πέρα από την εξασφάλιση της ασυλίας τους , είναι να μην αποδοθούν ευθύνες στις πολιτικές που εφαρμόζουν - εκείνες τις πολιτικές που χρόνια τώρα, στο όνομα της ανάπτυξης, ρημάζουν κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, και είναι υπεύθυνες για την περαιτέρω φτωχοποίηση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Μπροστά στην προοπτική της ανεξέλεγκτης κερδοφορίας, είναι ξεκάθαρο πως οι ζωές των από τα κάτω δεν μετράνε. Τα Τέμπη αποτελούν το πιο ωμό, το πιο βάρβαρο στιγμιότυπο αυτής της συνθήκης. Η ευθύνη για το έγκλημα αυτό ανήκει αποκλειστικά στις κρατικές πολιτικές της συνεχούς υποβάθμισης των δομών, που χρησιμοποιούνται μαζικά από την κοινωνική βάση. Είναι οι πολιτικές που έχουν υπηρετήσει οι δεξιοί και οι «αριστεροί» διαχειριστές του ελληνικού κράτους. Εξίσου υπεύθυνη είναι, βέβαια, και η νεοφιλελεύθερη επιταγή για μεταφορά του κόστους λειτουργίας αυτών των δομών στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα, σε οργανισμούς δηλαδή που έχουν ως αποκλειστικό κίνητρο την κερδοφορία. Για τους οργανισμούς αυτούς το οικονομικό όφελος, πάντα και αδιαπραγμάτευτα, προηγείται των ζωών εκείνων που καταναλώνουν τις υπηρεσίες τους.

Μπροστά στο ενδεχόμενο να εκτεθούν τόσο οι υπεύθυνοι σε προσωπικό επίπεδο, όσο και οι πολιτικές που υπηρετούν, οι χαμένες ζωές των από τα κάτω δεν έχουν τίποτα να πουν. Η έπαρση ως επικοινωνιακή πολιτική, αποτελεί πλέον βασική γραμμή του ελληνικού κράτους. Και πάλι, τα Τέμπη αποτελούν το πιο κυνικό παράδειγμα: Από τη μία με τα λόγια του τότε υπουργού Μεταφορών, Καραμανλή, μερικές εβδομάδες πριν το δυστύχημα («είναι ντροπή να θέτετε θέματα ασφαλείας»), αλλά κυρίως με τις μικρές ή μεγαλύτερες "ντροπές"ς που ξεστομίζουν οι εκπρόσωποι του κρατικού μηχανισμού απέναντι στις οικογένειες των νεκρών. Μπροστά σε ανθρώπους που παλεύουν με αξιοπρέπεια να αποκαταστήσουν τη μνήμη των ανθρώπων τους, η έπαρση αυτή της κυριαρχίας είναι το απόσταγμα των αυταρχικών πολιτικών και παράλληλα ο πιο στυγνός εμπαιγμός.

Η δράση συμπληρώνει τα δάκρυα

Απέναντι στη θανατοπολιτική του κέρδους, απέναντι στην υπεροψία της έπαρσης, οφείλουμε να θέσουμε αναχώματα, και πρωτίστως να εξερευνήσουμε την υλική μετουσίωση της οργής και του πόνου. Για την αξιοπρέπεια όλων εκείνων που συνεχίζουν να αγωνίζονται, με τους τρόπους που επιλέγουν (από τις οικογένειες των νεκρών, τις φοιτητικές καταλήψεις και τις αγροτικές κινητοποιήσεις έως τους εξεγερσιακούς αγώνες ). Σε πείσμα του κόσμου που επιλέγει να σκύβει το κεφάλι, να γυρνάει από την άλλη, και να καταφάσκει στην εκμετάλλευση, το ξεζούμισμα, και την υποτίμηση του διπλανού, ευελπιστώντας την κοινωνική του ανέλιξη(βλέπε τους ντόπιους τσανακογλύφτες των ΝΑΤΟϊκών, που για λίγα δολάρια γίνονται συνένοχοι στην γενοκτονία που συντελείτε ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό ή τους νεόπλουτους ιδιοκτήτες που ξεπουλάνε σπιθαμή προς σπιθαμή το σύνολο της καθημερινότητας του τόπου).

Στους καιρούς που ζούμε, τα αδιέξοδα τίθενται διαρκώς από τα πάνω, όλο και πιο έντονα, και τα συναντάμε πλέον σε καθημερινό επίπεδο. Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αμείλικτη. Είναι ο τρόπος διαχείρισης της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, και τίποτα δεν έχει να προσφέρει σε εμάς , πέρα από παραπάνω ιδρώτα, αίμα, μιζέρια και πόνο. Αν δεν το αντιληφθούμε, δεν έχουμε πολλά να περιμένουμε. Αν δεν πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, με άλλα λόγια, δεν θα μας τις δώσει κανείς. Αυτό είναι το δικό μας στοίχημα.

Η αξιοπρέπεια και το δίκιο κερδίζονται στον αγώνα, και μέσα από τον αγώνα. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει…

Πορεία: Τετάρτη 28/2 | 11:00 | πλ. Αγοράς

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΕΞΕΓΕΡΣΗ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ - Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ

Ανοιχτή Συνέλευση για τη δημιουργία αναρχικού μπλοκ στην πορεία των Τεμπών

πηγή : email που λάβαμε στις 27 Φεβρουαρίου 21h