Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2024 στις 12.00
Συγκέντρωση Ενάντια στο Νέο Ποινικό Κώδικα και Κώδικα Ποινικής Δικονομίας
Ημέρα/Ώρα: 18/02/2024 στις 12:00
Τοποθεσία: Πάτρα / Πλατεία Όλγας, Πάτρα
ΝΕΟΣ ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ ΚΑΙ ΚΩΔΙΚΑΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
Πριν από λίγες ημέρες κατατέθηκε προς διαβούλευση το σχέδιο τροποποιήσεων στον Ποινικό Κώδικα(ΠΚ) και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας(ΚΠΔ). Το Υπουργείο Δικαιοσύνης, σε ανακοίνωσή του, αναφέρει ότι το παρόν νομοσχέδιο στοχεύει «στην πάταξη της μικρο-μεσαίας παραβατικότητας, την πρόληψη της οικολογικής καταστροφής μέσω εμπρησμών, των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας, την επιταχυνση και ποιοτική αναβάθμιση της ποινικής δίκης». Με μια πρώτη ματιά αντιλαμβανόμαστε ότι το κράτος επικαλείται προνοιακές διαθέσεις, αφενός για να αποπροσανατολίσει τον δημόσιο διάλογο από τα πλήρως ανεπαρκή μέτρα δασοπροστασίας, καθώς και το γεγονός ότι επανειλημμένα εκτάσεις καμένης γης έχουν περάσει όλως τυχαίως σε χέρια κεφαλαιούχων με «αναπτυξιακές» βλέψεις. Αφετέρου προσπαθεί να κατευνάσει τις κοινωνικές αντιδράσεις που έχουν προκαλέσει η εμπλοκή ατόμων συνάφειας με κυβερνητικά στελέχη στην υπόθεση βιασμού και μαστροπείας της 12χρονης, η εμπλοκή υψηλόβαθμων μπάτσων στην υπόθεση, μεταξύ άλλων, παροχής κάλυψης σε οίκους ανοχής (Greek Mafia), το «εγχειρίδιο επιβίωσης» γυναικοκτόνων που παρουσίασε σε τηλεοπτικό πάνελ ο Μπαλάσκας, η επί 12 χρόνια συγκάλυψη του Λοβέρδου για την διαπόμπευση οροθετικών γυναικών, οι αμέτρητες μακροχρόνιες και κοστοβόρες δίκες που, κεκλεισμένων των θυρών, επανατραυματίζουν τις επιζώσες έμφυλης βίας λόγω δυσπιστίας και δυστυχώς η λίστα δεν έχει τέλος. Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι οι δύο από τις τέσσερις στοχεύσεις είναι προσχηματικού χαρακτήρα και οι πραγματικές στοχεύσεις είναι «η πάταξη της μικρο-μεσαίας παραβατικότητας» και η επιτάχυνση και ποιοτική αναβάθμιση της ποινικής δίκης, προφανώς εις βάρος των υπόδικων, κάτι που έχει αποδειχτεί περίτρανα και σε περιπτώσεις κρατούμενων απεργών πείνας, των οποίων τα αυτονόητα αιτήματα έφταναν να εξετάζονται μετά από βδομάδες, οδηγώντας την υγεία τους σε οριακή κατάσταση.
Μιλώντας για τον νέο ΠΚ, δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε και μια αναφορά στην ουσία της έννοιας του νόμου ως εργαλείο του κράτους και της εξουσίας γενικότερα. Το κράτος, μέσω των νόμων, προσπαθεί να ορίσει τι είναι καλό ή κακό, σωστό ή λάθος, δίκαιο ή άδικο, ηθικό ή μη. Βάσει μιας θρησκευτικής φύσεως έμπνευση και λογική που στοχεύει στην καλλιέργεια της υποταγής σε μια ανώτερη εξουσία, ο κόσμος της κυριαρχίας επιχειρεί, μέσω των νόμων, να διαστρεβλώσει το πηγαίο αίσθημα δικαίου κάθε ανθρώπου. Να εξηγήσουμε στο σημείο αυτό πως ορίζουμε ως πηγαίο αίσθημα δικαίου το βασισμένο στις ελευθεριακές αξίες της ισότητας, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας, ένστικτο που μας οδηγεί στο να βρίσκουμε το δίκαιο στην (παράνομη) πράξη απαλλοτρίωσης μιας μάνας που κλέβει για να ταΐσει το παιδί της και το άδικο στην (νόμιμη) πράξη του εργοδότη της να την απολύσει για το λόγο αυτό. Με την αναγωγή στο «ανθρώπινο» αίσθημα δικαίου γίνεται εύκολα αντιληπτή η πρόφαση του κράτους όσον αφορά στην εδραίωση, εφαρμογή και τήρηση των νόμων. Ενώ προβαλεται η διασφαλίση της (φαινομενικής) κοινωνικής συνοχής και της ομαλής συμβίωσης, στην πράξη προστατεύουν την ιδια την υπαρξη του κρατους και την ομαλή και ανεμποδιστη αναπαραγωγή του κεφαλαίου σε βαρος μας, γεγονός που καταδεικνύει και η κατά περίπτωση ελαστικότητα στην εφαρμογή των νόμων (Μαρινάκης, Μίχος, Γεωργιάδης, Λεβέντηδες κλπ).
Ορισμένες από τις αλλαγές που φέρνει το νέο νομοσχέδιο και θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντικές, καθώς και ενδεικτικές της κρατικής και ταξικής καταπίεσης και εκδικητικότητας, είναι οι εξής: - οι ποινές αυξάνονται τόσο επί των κατά συρροή πλημμελημάτων (από 8 έτη το μέγιστο όριο γίνεται 10), όσο και επί των κακουργημάτων (από τα 20 έτη το μέγιστο όριο γίνεται 25), για τα οποία κακουργήματα αυξάνεται εν γένει το όριο της κάθειρξης στα 20 έτη, από τα 15 που ίσχυε έως σήμερα. - εξισώνεται η απόπειρα με την τετελεσμένη πράξη και η ποινή του συνεργού με αυτή της αυτουργού. - μερική ή ολική έκτιση ποινών για τα πλημμελήματα, όταν η ποινή που επιβάλλεται είναι μεγαλύτερη του ενός έτους, με δυνατότητα χορήγησης αναστολής μόνο αν ο κατηγορούμενος δεν έχει καταδικαστεί προηγουμένως σε ποινή μεγαλύτερη του ενός έτους. - προβλέπεται η δυνατότητα έκτισης ποινών με τους εναλλακτικούς τρόπους της κοινωφελούς εργασίας - όπως είναι η μετωνυμία της εργασίας χωρίς μισθό και δικαιώματα, τα οφέλη της οποίας θα αξιοποιήσουν κρατικοί φορείς όπως Δήμοι και Περιφέρειες - ή της μετατροπής της ποινής σε χρήμα για ποινές φυλάκισης έως 2 έτη. - επιβάλλεται δίχως εξαιρέσεις η πραγματική έκτιση της ποινής φυλάκισης των τριών ετών και άνω. - η υφ'όρων απόλυση εξαρτάται από την κρίση του συμβουλίου το οποίο θα κρίνει στη βάση της επικινδυνότητας του εγκλήματος που έχει τελεστεί και των ατομικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών του δράστη, ανεξαρτήτως των τυπικών προϋποθέσεων συμπλήρωσης του χρόνου κράτησης. Δηλαδή το κρατούμενο ξανακρίνεται και ξαναδικάζεται για ένα έγκλημα για το οποίο έχει ήδη καταδικαστεί(!). -επιβάλλονται αυξημένα χρηματικά ποσά ως παράβολα που πιέζουν ακόμα περισσότερα τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Επιπλέον προστίθεται καταβολή χρηματικών ποσών για ενστάσεις σε περίπτωση που αυτές απορριφθούν. -αυξάνεται ο κίνδυνος απέλασης για μετανάστριες/μετανάστες/μεταναστά. -αυστηροποίηση στο κομμάτι των αναβολών των δικών, με μέγιστο όριο την μία αναβολή ανά δίκη.
Με την πληρότητα των ελληνικών φυλακών να φτάνει το 2021 στο 110%, 2 στους 10 κρατούμενους να παραμένουν (προ)φυλακισμένοι λόγω καθυστέρησης εκδίκασης ή εξέτασης αιτήματος για υφ'όρων απόλυση, με τις επερχόμενες μονομελείς συνθέσεις δικαστικών, την κατάργηση των ενδιάμεσων διαδικασιών, την κατάργηση της υποχρεωτικής εμφάνισης μάρτυρα αστυνομικού, αναμένεται οι φυλακές να γεμίσουν ασφυκτικά, ανοίγοντας τον δρόμο για την ίδρυση ιδιωτικών φυλακών, όπως κι έχει ήδη συμβεί σε πολιτείες της Αμερικής.
Η συνθήκη του εγκλεισμού είναι μια βάναυση, απάνθρωπη και ακραία καταπιεστική συνθήκη. Πέρα από τη σοφρωνιστική της έκφανση με τις φυλακές, ως τιμωρητικά αποθετήρια ψυχών που το σύστημα κρίνει ότι «περισσεύουν», μπορεί να περιλαμβάνει τα κέντρα κράτησης μεταναστών/μεταναστριών, «υγειονομικά» μέτρα εγκλεισμού (καραντίνες), κέντρα απεξάρτησης, ψυχιατρικά νοσοκομεία, ακόμα και (σε ένα πιο φιλοσοφικό- υπαρξιακό επίπεδο) την ίδια την οργάνωση της ζωής στα σύγχρονα αστικά κέντρα. Εν προκειμένω, στα σοφρωνιστικά καταστήματα, κάθε επίφαση περί σοφρωνισμού και επανένταξης καταρρέει με πάταγο μπροστά στις άθλιες συνθήκες υγιεινής, στις αυθαιρεσίες των σοφρωνιστικών υπαλλήλων, στις «μεσαιωνικές» υποδομές υγείας, στους δεκάδες αόρατα κι αθόρυβα νεκρούς κρατούμενους, ειδικά στην περίοδο της καραντίνας.
Οι νέες τροποποιήσεις στον ΠΚ και ΚΠΔ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία ούτε έρχονται σε κενό χώρο και χρόνο. Έρχονται ως κομμάτι της κρατικής - καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, ως συνέχεια της ιδιωτικοποίησης των δομών υγείας, εκπαίδευσης, μεταφοράς, της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και τις δολοφονίες ανθρώπινων και μη ζώων προς όφελος του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, της κήρυξης πορειών και απεργιών ως παράνομες, της εντατικοποίησης και ελαστικοποίησης της μισθωτής σκλαβιάς, των αυξήσεων σε ενέργεια και είδη πρώτης ανάγκης, της ακραίας φτωχοποίησης της κοινωνικής βάσης, της ολοένα και πιο ενεργής συμμετοχής του ελληνικού κράτους σε νατοϊκές επιχειρήσεις στην Ουκρανία, την Παλαιστίνη και τη Μέση Ανατολή ευρύτερα. Έρχονται να πλαισιώσουν και να ενισχύσουν τη συνεχώς εντεινόμενη κρατική καταστολή, ως απάντηση στις κοινωνικές ανισότητες και το σταδιακά αυξανόμενο ταξικό χάσμα, υπόβαθρο που δύναται να ευνοήσει φαινόμενα κοινωνικής ανυπακοής και αναταραχών. Είναι ακόμα μια εφαρμογή του δόγματος «νόμος και τάξη» που αποσκοπεί στην συσκότιση της ταξικής εκμετάλλευσης, την ποινικοποίηση της ατομικής και συλλογικής αυτοάμυνας και αντεπίθεσης.
Για μας, η εναντίωση στο νέο και σε κάθε ποινικό κώδικα είναι δεδομένη και αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για την ελευθερία. Κανένας νόμος, κανένας κανόνας που απορρέει από οποιαδήποτε εξουσία δεν είναι πάνω από τις αξίες μας, πάνω στις οποίες εδράζεται το δίκιο μας, για το οποίο αγωνιζόμαστε.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΟΙΝΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ
Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ, ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗ
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝΕ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
Ανοιχτή Συνέλευση Ενάντια στο Νέο Ποινικό Κώδικα, Πάτρα
Μετά την συγκέντρωση θα ακολουθήσει Ανοιχτή Συνέλευση Ενάντιας στον Νέο Ποινικό ώδικα στις 14:00 στην Κατάληψη του Παραρτήματος
ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ ΣΑΝ ΟΡΟ ΖΩΗΣ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ-ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΔΕΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ ΚΑΙ ΚΩΔΙΚΑ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
Το προσεχές διάστημα αναμένεται να ψηφιστεί στη βουλή το κυβερνητικό νομοσχέδιο για την εισαγωγή του νέου Ποινικού Κώδικα και Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Ο νέος Ποινικός Κώδικας έρχεται να σφίξει ακόμα παραπάνω τον κλοιό σε μια σειρά από πεδία της δημόσιας ζωής, τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών, με πτυχές του να επιχειρούν να καταργήσουν δεκαετίες αγώνων των κρατουμένων και των κινημάτων επιστρέφοντας σε μια συνθήκη που θυμίζει όλο και περισσότερο το μεταπολεμικό κράτος. Αυστηροποίηση των συνθηκών κράτησης και επιμήκυνση των ποινών για τα βαριά αδικήματα, φυλακίσεις ακόμα και για μικρά αδικήματα πλημμεληματικού χαρακτήρα, συγκέντρωση της δικαστικής εξουσίας σε λιγότερα πρόσωπα κατά τη διάρκεια των δικών, εξίσωση πρόθεσης-αποτελέσματος, είναι ορισμένες από τις διατάξεις που υφαίνουν την ποιοτική συνθήκη τρομοκρατίας των αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών και των κρατουμένων και παράλυσης μορφών και εργαλείων αγώνα που χρησιμοποιούνται για δεκαετίες ενάντια στην εντεινόμενη βία και επέλαση κράτους και κεφαλαίου πάνω από τις ζωές των καταπιεσμένων. Πιο συγκεκριμένα προβλέπονται τα εξής:
* Αυστηροποιούνται τα ανώτατα όρια των ποινών και οι χορηγήσεις ελαφρυντικών. Οι αποφυλακίσεις πλέον θα δίνονται με το σταγονόμετρο και υπό αυστηρότερους όρους, «χτίζοντας ζωντανούς» ουσιαστικά τους ανθρώπους που κρατούνται για πιο βαριά αδικήματα στη φυλακή, αυξάνοντας παράλληλα τον χρόνο κράτησης όλων των εγκλείστων εν συνόλω.
* Οι αναστολές πλέον από κανόνας θα είναι η εξαίρεση, και αυτό μάλιστα με αιτιολογημένες εισηγήσεις από την έδρα και προτροπή για επιβολή περιοριστικών όρων. Ουσιαστικά η αναστολή έκτισης ποινής θα δίνεται για ποινές που δεν υπερβαίνουν το 1 έτος αντί για τα 3 που ίσχυε μέχρι τώρα. Για τη φυλάκιση από 2 έως 3 έτη υπάρχει πλέον η δυνατότητα έκτισης της ποινής αντί για μετατροπή της σε χρήμα, ενώ παράλληλα θεσπίζεται και η δυνατότητα «κοινωφελούς εργασίας». Για ποινές πάνω από 3 έτη δεν αναφέρεται καμία αναστολή ή μετατροπή τους, πράγμα που σημαίνει έστω και ολιγόμηνη πραγματική έκτισή της. Άνθρωποι πλέον, πέραν των αγωνιζόμενων, θα κινδυνεύουν με φυλάκιση για μικρά αδικήματα χωρίς τη δυνατότητα αναστολής, πράγμα που για τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα σημαίνει αποσάθρωση της καθημερινότητάς τους ( παύση της εργασίας τους, των υποχρεώσεών τους, κλπ.).
* Εισάγεται πλέον η δυνατότητα για επιβολή ίσης ποινής στη πρόθεση μιας πράξης και στο αποτέλεσμα που αυτή επιφέρει και κατ' επέκταση ίση ποινή σε συνεργό και δράστη, εξισώνοντας έτσι τη πρόθεση με το αποτέλεσμα, κάτι που ακόμα και για την αστική δικαιοσύνη είναι θεσμοθετημένο από τις απαρχές του σύγχρονου αστικού δικαίου.
* Οι μπάτσοι πλέον δε θα χρειάζεται να καταθέτουν αυτοπροσώπως στο δικαστήριο. Μια γραπτή τους κατάθεση θα αρκεί. Καλύπτονται έτσι, τυχόν μπερδέματα και αντιφάσεις που τα δικαστήρια αναγκαστικά υιοθετούν στην ετυμηγορία τους για να προβούν σε αθωωτικές αποφάσεις. Πλέον ο λόγος της αστυνομίας μετατρέπεται σε εξ' αρχής καταδικαστική απόφαση, μια εξουσία που εξασφαλίζει την καταδίκη περισσοτέρων ανθρώπων.
* Αύξηση των αρμοδιοτήτων των μονομελών πλημμελειοδικείων, με μονομελείς συνθέσεις να αποφασίζουν και σε δεύτερο βαθμό. Συγκεντρώνονται εξουσίες έτσι σε συγκεκριμένα πρόσωπα που θα αποφασίζουν χωρίς καμία έστω διαβούλευση καταλήγοντας σε τυποποιημένες, γραμμής παραγωγής αποφάσεις, αλά καρτ στη πλειονότητά τους καταδικαστικές. Παράλληλα καταργούνται τα δικαστικά συμβούλια που αποφασίζουν ποιες υποθέσεις καταλήγουν στα δικαστήρια. Έτσι ακόμα και ανυπόστατα στοιχεία να υπάρχουν για μια υπόθεση, αυτή καταλήγει σε ακρόαση.
* Πλέον ορίζεται μόνο μια αναβολή ανά δίκη, πράγμα που συνάδει και με τις γραπτές καταθέσεις των μπάτσων, δηλαδή να κρατιέται μια υπόθεση επικοινωνιακά ζεστή και να φαίνεται πως η αστική δικαιοσύνη είναι ανάλγητη και επιτελεί το έργο της.
* Αυξάνονται τα παράβολα των δικών και διευρύνονται οι χρηματικές ποινές, ανοίγοντας τον δρόμο για περαιτέρω πλουτισμό του δικαστικού μηχανισμού και του παραδικαστικού κυκλώματος, ενώ ταυτόχρονα οι φτωχές κοινωνικές τάξεις υπόκεινται σε οικονομική αφαίμαξη.
* Η απέλαση για τα άτομα μη ελληνικής καταγωγής επανέρχεται για λόγους «δημοσίας ασφάλειας», επαναφέροντας ρητά και ως διατάξεις πλέον τις ευχές των ακροδεξιών και φασιστικών μορφωμάτων με τα οποία το κράτος βρίσκεται σε ανοιχτή επικοινωνία. Ο ρατσισμός και η κατάσταση εξαίρεσης επεκτείνονται από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μπορούν να αρθρώσουν πλέον τη νομολογία της αστικής δικαιοσύνης με τον πιο βίαιο και βάναυσο τρόπο.
Σε μια κοινωνική συνθήκη όπου η οικονομική κρίση αποτέλεσε ευκαιρία για τα αφεντικά να αυξήσουν τα κέρδη τους και να βυθίσουν έτσι τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα στην ανέχεια και την επισφάλεια, σε μια κοινωνική συνθήκη όπου οι κατασταλτικοί πειραματισμοί της διαχείρισης της πανδημίας έδωσαν περισσότερο έδαφος στο κράτος να διαμεσολαβήσει στις κοινωνικές σχέσεις, οι αλλαγές του Ποινικού Κώδικα και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας έρχονται να προσθέσουν ακόμα έναν θεμέλιο λίθο μαζί με τα τελευταία νομοσχέδια (για τα εργασιακά με το νόμο Γεωργιάδη, για την εκπαίδευση με το νόμο Κεραμέως, και για τη λεηλασία του φυσικού κόσμου με το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο), στην καταστρατήγηση μέχρι και της τελευταίας σπιθαμής δημόσιας και κοινωνικής ζωής και αντίστασης.
Το κράτος εκμεταλλευόμενο την όξυνση της βίας σε κοινωνικό επίπεδο (οπαδική βία, γυναικοκτονίες, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, μαχαιρώματα στις γειτονιές, βιασμούς κλπ), μια όξυνση παράγωγο της εξαθλίωσης στην οποία ωθεί η φτώχεια, ο αποκλεισμός, η πατριαρχία και συνολικότερα η πραγματικότητα που επιβάλλει στα φτωχά στρώματα η καπιταλιστική πραγματικότητα, επιχειρεί να εμφανιστεί ως «από μηχανής θεός» για να επιλύσει τα ζητήματα. Το κράτος επανέρχεται έτσι ως ο μοναδικός ρυθμιστής των κοινωνικών σχέσεων και δρα υπέρ του κεφαλαίου διαμορφώνοντας με τέτοιο τρόπο τα νομικά πλαίσια, ώστε να τιμωρούνται τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι, ενώ παράλληλα μπορεί να διατυμπανίζει ότι στέλνει περισσότερους ανθρώπους στη φυλακή όπου θα εκτίσουν μεγαλύτερες ποινές. Ανοίγει έτσι ξεκάθαρα και ο δρόμος για την ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών φυλακών, μια μπίζνα δισεκατομμυρίων για τα αφεντικά και ένα ακόμη πιο ζοφερό σενάριο για τη μεγάλη πλειοψηφία των κρατούμενων. Οι ιδιωτικές φυλακές είναι κόλαση, η πραγματικότητα της λειτουργίας τους σε χώρες του εξωτερικού είναι παραπάνω από αποκαλυπτική.
Ο κόσμος της εξουσίας, της πατριαρχίας, των πολέμων και της εκμετάλλευσης που παράγει όλα τα ζοφερά παράγωγα στα οποία εξωθούνται οι άνθρωποι, ποινικοποιεί, ρίχνει το φταίξιμο και το βάρος σε όσα άτομα αγωνίζονται εναντίον αυτού του κόσμου και σε όσα άτομα αλλά και στους ανθρώπους που καταφεύγουν σε αναγκαίες επιλογές για την επιβίωσή τους. Εξάλλου κανένας μπάτσος δολοφόνος ή βιαστής, κανένας βιαστής γόνος αφεντικών, κανένα διακεκριμένο πρόσωπο τύπου Λιγνάδης, κανένας αρχιμαφιόζος συνεργάτης κυβέρνησης και αστυνομίας δεν θα πάει ποτέ στη φυλακή. Η εξουσία αγαπά τα παιδιά της και στη προκειμένη περίπτωση όλοι αυτοί με τη προσθήκη των μεγαλοδικηγόρων και των δικαστών πλουτίζουν από τα παράβολα των δικών, τις κρατούμενες στα σοφρωνιστικά ιδρύματα (όταν αναλαμβάνουν υποθέσεις ή δίνουν προνόμια), τις εγγυήσεις.
Ως αγωνιζόμενα από τα κάτω υποκείμενα, ως άνθρωποι αναγνωρίζουμε στη φυλακή και στο δικαστικό σύστημα τη συμπύκνωση του μίσους που τρέφει η εξουσία για τους φτωχούς και τις αγωνιζόμενες, δηλώνουμε ρητά στο κράτος πως δεν θα αποδεχτούμε ως όρο ζωής τη φυλακή. Ακόμα και ο δήθεν σωφρονισμός τους (η ουσιαστική δηλαδή πειθάρχηση των κρατουμένων στις υπαγορεύσεις κράτους και κεφαλαίου πνευματικά και σωματικά), δεν είναι τίποτα άλλο παρά η τιμωρία για την απόκλιση των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων από τις καπιταλιστικές αξίες της επιβολής, της εκμετάλλευσης, του ρατσισμού και της πατριαρχίας. Ένας κόσμος που καθημερινά θεσμοθετεί τον θάνατο, την εκμετάλλευση, τη φτώχεια και τη καταπίεση, ένας κόσμος που διεξάγει πολέμους για να επεκτείνει την γεωπολιτική του ισχύ, ένας κόσμος που εχθρεύεται την ουσιαστική κοινωνική επαφή των ανθρώπων και εμβαθύνει στην καταστολή για να κυριαρχήσει επ' αυτής δε μπορεί παρά να είναι δίκαιο να ανατραπεί. Και κανένας τέτοιος κόσμος, αυτός δηλαδή του κράτους και των αφεντικών, δεν είναι ικανός να κρίνει τις επιλογές και τις πράξεις αυτών των οποίων πετάει στο δρόμο και αυτών των οποίων αγωνίζονται εναντίον του.
ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
ΜΠΑΤΣΟΙ - TV - ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΡΧΗ, ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ, ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ
ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Ταξική δράση για την αντεπίθεση στον κόσμο των αφεντικών και τη κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς / proletaccion@espiv.net