kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Διαδήλωση 8ης Μάρτη - Ημέρα αντίστασης και αγώνα

8Η ΜΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ

Πορεία: Παρασκευή 8/03, 18:00 Καμάρα

ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ

Η γυναικεία χειραφέτηση δεν είναι το αίτημα των γυναικών για την ισότητα τους στη διαχείριση της εξουσίας, όπως προσπαθεί να αναδείξει ο κυρίαρχος εξουσιαστικός χώρος, αλλά ένας αγώνας συνολικός, ένας αγώνας από τα κάτω που ξεκίνησε από τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες από μετανάστριες εργάτριες στον χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ, τις αρχές του 20ου αιώνα. Από γυναίκες που βίωναν την εκμετάλλευση και εξεγέρθηκαν άγρια με μαχητικούς αγώνες. Εκείνοι οι αγώνες που δόθηκαν μπορούν σήμερα να μας δείξουν τον δρόμο που είναι επιτακτικό να ακολουθήσουν οι γυναίκες που βιώνουν την πλήρη απαξίωση των ζωών τους από ένα σύστημα πατριαρχικό και εξουσιαστικό, κομμάτι του καπιταλιστικού κόσμου στον οποίο ζούμε.

Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Το τελευταίο διάστημα, έρχονται στο φως ολοένα και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας. Από τις δεκάδες γυναικοκτονίες που καταγράφονται, οι οποίες αυξάνονται δραματικά τα τελευταία χρόνια και ήδη μετράμε δύο από τις αρχές του νέου έτους, τις δολοφονημένες αδελφές μας στα σύνορα μέχρι τις κινήσεις παραβιαστών και βιαστών. Από τους βιαστές της Γεωργίας Μπίκα στη Θεσσαλονίκη που απαλλάχθηκαν, διότι αμφισβητήθηκε η εγκυρότητα των λεγομένων του θύματος μέχρι την υπόθεση του ιδιοκτήτη της επιχείρησης <<Χωριάτικο>> που αθωώθηκε με υπόλοιπα 19 μέλη, μια συμμορία σωματεμπόρων στην οποία συμμετείχε και μπάτσος, επειδή τα θύματα απελάθηκαν και τους στερήθηκε η ευκαιρία να καταθέσουν. Από τους μπάτσους στο Α.Τ Ομόνοιας που βίασαν την 19χρονη μέσα στο τμήμα και κυκλοφορούν ελεύθεροι, την αθώωση των μπάτσων που κλωτσούσαν τον ΖΑΚ/Zackie Oh και το πέσιμο στα μαλακά των δολοφόνων του μέχρι την υπόθεση της Ε. που κρατούνταν στο διαμέρισμα του μαστροπού μπάτσου Δ.Μπουγιούκου στην Ηλιούπολη και κατάφερε να δραπετεύσει, αλλά ο ένας θύτης παραμένει ελεύθερος με το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου και μάλιστα δεν διστάζει να στείλει την Ε. ως κατηγορούμενη σε δίκη, διότι δεν κατείχε τα απαραίτητα πιστοποιητικά υγείας κατά το διάστημα που την εξέδιδε, δίκη στην οποία η Ε. απαλλάχθηκε από κάθε κατηγορία. Από την υπόθεση της 12χρονης στον Κολωνό, θύμα trafficking από τον Ηλία Μίχο, άτομο με διασυνδέσεις στην Νέα Δημοκρατία και σχέσεις με την αστυνομία που βίαζε και εξέδιδε συστηματικά το 12χρονο κορίτσι μέχρι την υπόθεση εμπορίας βρεφών στα Χανιά που ήρθε στο φως τον περασμένο Αύγουστο και αφορά ένα κύκλωμα, του οποίου αρχηγικά μέλη είναι διευθυντές κλινικής που προσπαθούσαν να εντοπίσουν μετανάστριες και να τις μεταφέρουν στην Ελλάδα ώστε να τις εκμεταλλευτούν ως δότριες ωαρίων ή παρένθετες μητέρες και να ικανοποιήσουν με αυτό τον τρόπο τα αιτήματα των πελατών τους από όλο τον κόσμο που δεν μπορούσαν να τεκνοποιήσουν και στις χώρες τους δεν πληρούσαν τις νόμιμες προϋποθέσεις, το οποίο συνιστά εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος και των παιδιών. Παράλληλα ψηφίζεται νέος νόμος για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Εδώ αντικρίζουμε μια ξεκάθαρη προσπάθεια ξυπλύματος της κυβέρνησης, η οποία στράφηκε στην ακροδεξιά κατά τα τελευταία χρόνια και τώρα προσπαθεί να αποκτήσει επιρροή σε μεγαλύτερα ακροατήρια θεσπίζοντας τον γάμο τον ομόφυλων και δίνοντας μια νίκη στην χώρα αφού είναι η πρώτη ορθόδοξη που ψηφίζει κάτι τέτοιο και πετυχαίνοντας την ενσωμάτωση των αγώνων από την εξουσία στρέφοντας φυσικά αλλού τα βλέμματα από τις δίκες για το trafficking ου δεν καλύφθηκαν σε κανένα δημοσιογραφικό μέσο. Εμείς από την πλευρά μας, ανεξάρτητα με τη λειτουργία της κυβέρνησης και των θεσμών της στεκόμαστε αλληλέγγυα δίπλα στα ομόφυλα ζευγάρια που δέχονται επίθεση με την αφορμή της ψήφισης του νομοσχεδίου. Παρά την αντίθεσή μας στο θεσμό του γάμου, ισότητα στην αστική δημοκρατία σημαίνει και ίσα δικαιώματα και έτσι σε νομικό τουλάχιστον πλαίσιο οι ομοφυλόφιλοι δεν θα αντιμετωπίζονται ως ομάδα κατώτερη λόγω της σεξουαλικότητάς τους.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ

Γίνεται λοιπόν αντιληπτό πως το κράτος και οι ένστολοι εντολοδόχοι του διαθέτουν το μονοπώλιο της βίας που με κάθε ευκαιρία το εξαπολύουν, χωρίς φραγμούς, πάνω στα σώματα των καταπιεσμένων, των μεταναστών, την εργατών, των φοιτητών είτε μέσω του αναβαθμισμένου εξοπλισμού τους είτε μέσω της συγκάλυψης, της αδιαφορίας, της υποβάθμισης και της απόδοσης δικαιοσύνης. Γιατί είναι η βία της εξουσίας, αυτή που ασκούν με την κάλυψη του επίσημου νόμου, αυτή που τους επιτρέπει να σκοτώνουν και να βασανίζουν ανενόχλητοι. Συνεχίζουν να διαπράττουν κρατικά εγκλήματα, με την νομιμοποίηση των ΜΜΕ και το ξέπλυμα της αστικής δικαιοσύνης επιχειρώντας -με ξεκάθαρους όρους- την εξόντωση των φτωχών και των αποκλεισμένων. Όλα αυτά τα παραδείγματα μας στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα από την πλευρά της αστικής δικαιοσύνης. Πως δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσεις και να βρεις το δίκιο σου μέσα σε ένα σύστημα που προωθεί την πατριαρχία και την εξουσιαστική βία, ένα σύστημα που τρομοκρατεί τα θύματα και απελευθερώνει τους θύτες ή τους καταδικάζει αλλά τους αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθερους, που αποσιωπά τα στοιχεία τους αλλά βγάζει στη φόρα τα ονόματα των θυμάτων, τα οποία και στοχοποιούνται. Το κράτος, οι δικαστικές αρχές, τα ΜΜΕ παράγουν την έμφυλη βία, την προωθούν και την συγκαλύπτουν με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτή κανονικοποιείται, γίνεται μια ακόμη είδηση, ένα κομμάτι της καθημερινότητας που δεν αφορά την κοινωνία.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Το εξουσιαστικό πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα επιτίθεται, προωθώντας τη βία εναντίον των γυναικών και όλων των καταπιεσμένων. Η πατριαρχική βία είναι συστημική βία και είναι οργανικό κομμάτι του εξουσιαστικού και καπιταλιστικού κόσμου. Αποτελεί ένα ακόμα όπλο στην φαρέτρα του συστήματος για τη διαίρεση των καταπιεσμένων, για τη διάχυση του κοινωνικού κανιβαλισμού και την επιβολή της σιωπηρής αποδοχής των ανισοτήτων που το ίδιο αναπαράγει. Γι' αυτό απέναντι στη ζοφερή πραγματικότητα που μας επιφυλάσσουν οι εξουσιαστές σε ολόκληρο τον πλανήτη, προτάσσουμε την οργάνωση των από τα κάτω και τη διεκδίκηση όσων μας ανήκουν, την οργανωμένη ταξική αντεπίθεση των εκμεταλλευόμενων, γυναικών και ανδρών, για την ανατροπή του κόσμου της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού, για τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Γνωρίζουμε καλά πως η αλλαγή θα έρθει από τα κάτω, με αντιιεραρχικούς αγώνες, με αλληλεγγύη και μαχητική αντίσταση, αδιαμεσολάβητα. Με γυναίκες που στέκονται η μια δίπλα στην άλλη και χτίζουν κοινότητες αγώνα, μέσα από τις οποίες θα μπορούν να επικοινωνήσουν και να μιλήσουν για όσα βιώνουν, που δεν σιωπούν απέναντι στη βία αλλά αγωνίζονται για να την εξαλείψουν. Ως αναρχικές και ως γυναίκες δηλώνουμε ξεκάθαρα πως κράτος και καπιταλισμός θα γκρεμιστούν μέσα από την οργάνωση μας, μέχρι το χτίσιμο κοινοτήτων αξιοπρέπειας και ελευθερίας παντού.

ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ, ΟΙ ΒΙΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ TRAFFICKING ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΣΜΙΚΗ ΒΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Ελεύθερες Γυναίκες | Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό Μαύρο και Κόκκινο

(μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης - Ομοσπονδίας Συλλογικοτήτων)

8 ΜΑΡΤΗ

Με πέτρες στα χέρια στη ΓΑΖΑ, εξεγερμένες ιθαγενείς στην ΤΣΙΑΠΑΣ, χορεύοντας στα οδοφράγματα του ΙΡΑΝ, γκρεμίζοντας τα τείχη φυλακών και στρατοπέδων συγκέντρωσης, διασχίζοντας σύνορα με ένα μωρό στην αγκαλιά, σπάζοντας τη σιωπή απέναντι στην κρατική μαφία του trafficking, στις διαδηλώσεις αντιμέτωπες με τον αστυνομικό στρατό κατοχής, στους ταξικούς αγώνες, στις καταλήψεις σχολών και σχολείων, φτύνοντας κατάμουτρα παπάδες, φασίστες, αφεντικά, δικαστές, πολιτικούς, το σύστημα που γεννά και συγκαλύπτει βιασμούς και γυναικοκτονίες, που θέλει το σώμα μας μηχανή αναπαραγωγής κι εμπόρευμα, και τη ζωή μας αιχμάλωτη της Εξουσίας.

Είμαστε πολλές - δεν κάνουμε ησυχία

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ!

Ενάντια στις θεσμικές αυταπάτες και την αφομοίωση στον πολύχρωμο καπιταλισμό

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αθήνα: Πλατεία Κλαυθμώνος, 12.30 | Σύνταγμα, 18.30

Θεσσαλονίκη: Καμάρα, 18.00

Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία | Αναρχική Πολιτική Οργάνωση

Κάλεσμα σε πορεία : Παρασκευή 8 Μαρτίου 18:00

Φεμινιστική συλλογικότητα Rabbia Viola

Η 8η Μάρτη αποτελεί μέρα μνήμης των αγώνων για τη γυναικεία χειραφέτηση, αλλά και κίνητρο για τους αγώνες του παρόντος και του μέλλοντος. Αγώνες στους χώρους της δουλειάς, τα σχολεία, τις σχολές, το σπίτι, τον δρόμο, αγώνες που είναι πιο επιτακτικοί από ποτέ. Οι γυναικοκτονίες, η έμφυλη βία και οι ομοφοβικές επιθέσεις αποτελούν μια κανονικοποιημένη κατάσταση ενώ κράτος και αστική δικαιοσύνη διασπείρουν την πατριαρχία, προστατεύουν βιαστές, γυναικοκτόνους, κακοποιητές, παιδεραστές και συγκαλύπτουν κυκλώματα βιαστών, μαστροπείας, παιδεραστίας.

Ο αγώνας κατά της έμφυλης βίας- καταπίεσης είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον ευρύτερο αγώνα κατά όλων των μορφών εξουσίας.Γι' αυτό η γυναικεία χειραφέτηση και ελευθερία είναι ένας αγώνας συνολικός, ένας αγώνας από τα κάτω ο οποίος ξεκίνησε από τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες από μετανάστριες εργάτριες στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ τις αρχές του 20ου αιώνα. Από γυναίκες που βίωσαν την εκμετάλλευση και εξεγέρθηκαν με δυναμικούς αγώνες, διαδηλώνοντας για όλα όσα τις καταπίεζαν και διεκδικώντας την ελευθερία τους. Εκείνοι οι αγώνες που δόθηκαν σήμερα μπορούν να μας δείξουν τον δρόμο που είναι αναγκαίο να ακολουθήσει κάθε γυναίκα που βιώνει την πλήρη καταπίεση από ένα σύστημα πατριαρχικό και εξουσιαστικό και να αντισταθεί. Μέχρι να κάψουμε συθέμελα το σάπιο εξουσιαστικό-πατριαρχικό σύστημα και μέχρι να φτιάξουμε έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.

Ωστόσο έχει γίνει αντιληπτό πως κράτος, δικαστικές αρχές, ΜΜΕ και μπάτσοι παράγουν την έμφυλη βία, την προωθούν και την συγκαλύπτουν με τέτοιο τρόπο ώστε αυτή να κανονικοποιείται και να γίνεται ακόμη μία είδηση, ένα ακόμη κομμάτι της καθημερινότητας. Αυτή είναι η βία της εξουσίας, αυτή που ασκούν με την κάλυψη του "επίσημου νόμου", αυτή που τους επιτρέπει να σκοτώνουν και να βασανίζουν ανενόχλητοι χωρίς φραγμούς πάνω στα σώματα των καταπιεσμένων, των μεταναστριών, των εργατριών και των φοιτητριών. Έτσι συνεχίζουν με ευκολία να διαπράττουν κρατικά εγκλήματα με το ξέπλυμα της αστικής δικαιοσύνης επιχειρώντας την εξόντωση όλων όσων καταπιέζονται και βιάζονται από την ίδια την εξουσία. Όλα αυτά μας δίνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα: πως είναι αρκετά δύσκολο να μιλήσεις και να βρεις το δικιό σου μέσα σε ένα σύστημα το οποίο αναπαράγει την πατριαρχία και την εξουσιαστική βία, ένα σύστημα το οποίο τρομοκρατεί τα θύματα, απελευθερώνει τους θύτες και τους αφήνει να κυκλοφορούν ανενόχλητοι, ένα σύστημα το οποίο βγάζει στη φόρα τα ονόματα των θυμάτων και τα στοχοποιεί.

Γι' αυτό και εμείς οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στην ζοφερή αυτή πραγματικότητα, προτάσσουμε την οργάνωση από τα κάτω, με αντιιεραρχικούς αγώνες, με αλληλεγγύη και αδιαμεσολάβητα. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες σε όσες πλήττονται από την πατριαρχία και αντιστέκονται, σε όσες παλεύουν για την γυναικεία χειραφέτηση, σε όσες κακοποιήθηκαν, σε όσες δολοφονήθηκαν και δεν κατάφεραν να ακουστούν. Χτίζουμε κοινότητες αγώνα, μέσα από τις οποίες θα μπορούμε να μιλάμε για όλα όσα βιώνουμε, που δεν θα σιωπούμε απέναντι στη βία αλλά θα αγωνιζόμαστε για να την εξάλειψή της. Σηκώνουμε ψηλά τις γροθιές μας , και έχουμε πάντα στο νου μας τους αγώνες των γυναικών στην Ροζαβα, τις Ζαπατίστριες και όλων των γυναικών του κόσμου που δίνουν την δική τους μάχη.

Η συλλογική μας φωνή μπορεί να σπάσει όλα τα δεσμά και να ρίξει όλα τα τείχη!

"

Και στον δικό μας κόσμο

και στη δική μας ιστορία

η πατριαρχία σκοτώνει

όμως εμείς

υπερασπιζόμαστε τη ζωή,

τη χειραφέτηση,

την ελευθερία."

Όλοι/ες στη διαδήλωση την Παρασκευή 08/03 στις 18:00 στη Καμάρα

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ -ΚΡΑΤΟΣ -ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΖΩΗ, ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ & ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΣΧΗΜΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ

Από τους αγώνες των εργατριών γυναικών στην Αμερική του 1910 έως σήμερα, οφείλουμε να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στην καταπίεση που επιβάλλουν η πατριαρχία, το κράτος και ο καπιταλισμός. Όσο κι αν επιδιώκουν το κράτος και το κεφάλαιο, με διάφορα τεχνάσματα, να υποβιβάσουν το νόημα αυτής της 8ης Μάρτη και να το κάνουν μια ακόμα καπιταλιστική γιορτή «τιμώντας την καλή σύζυγο, την καλή μητέρα, την καλή νοικοκυρά», εμείς θα είμαστε εδώ για να αναδείξουμε το πραγματικό νόημα αυτής της ημέρας. Για εμάς η 8η Μάρτη αποτελεί ημέρα μνήμης και ταξικών αγώνων ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Όλες/α μαζί αντιστεκόμαστε σε κάθε συστημική προσπάθεια υποβάθμισης των ζωών μας.

Από το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη μέχρι και την ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, το κράτος μας έχει δείξει πόσο αξία έχουν οι ζωές μας και η φωνή μας σε σχέση με τα κέρδη των ιδιωτών. Κράτος, μαφία, αστυνομία, δικαστικές αρχές, συστημικά ΜΜΕ συγκαλύπτουν παιδοβιαστές και μαστροπούς, θύματα κακοποίησης επανατραυματίζονται στα δικαστήρια και μετανάστριες βιώνουν άθλιες συνθήκες στα camps. Για τους φασίστες της ετεροκανονικότητας τα σώματα μας αποτελούν πεδίο σεξιστικού, τρανσφοβικού και ομοφοβικού λόγου.

Για αυτό λοιπόν στις καταπιέσεις αυτές απαντάμε συλλογικά με αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση ενάντια στο καθεστώς φόβου που μας επιβάλλεται.

• Να σταματήσουν οι εμφυλοκτονίες
• Να βάλουμε τέλος στην έμφυλη βία και καταπίεση
• Να προσδιορίζουμε εμείς τα ίδια το φύλο και την σεξουαλικότητα μας
• Να ορίζουμε εμείς τις επιλογές για τα σώματά μας και όχι το κράτος , το κεφάλαιο και κάθε είδους φασίστας παπάς
• Να σταθούμε δίπλα σε κάθε καταπιεσμένη μετανάστρια , σε κάθε καταπιεσμένη εργάτρια, σε κάθε επιζώσα έμφυλης κακοποίησης
• Να υψώσουμε ανάχωμα στις ορέξεις των εξουσιαστών για περισσότερη βία και εκμετάλλευση
• Να βάλουμε φρένο στον θάνατο που σπέρνουν κράτος και κεφάλαιο με τις πλάτες των ΜΜΕ

Στις 8 Μαρτίου καλούμε σε πορεία στην Καμάρα στις 18:00.

Καμία μόνη, κανένα μόνο απέναντι στη βία της πατριαρχίας, του κράτους και του κεφαλαίου.

Συλλογικότητα για τον ελευθεριακό φεμινισμό Rabbia ViolA

rabbiaviola.blackblogs.org, insta: @rabbiaviola, fb: Rabbia violA

Τις τελευταίες δεκαετίες η 8η Μάρτη ταυτίζεται με μία καταναλωτική φιέστα, αναφέρεται στα μίντια ως Γιορτή της γυναίκας, αποσυνδεδεμένη από την ιστορική της σημασία .Το ουσιαστικό περιεχόμενό της ωστόσο, αφορά τους αγώνες των βιομηχανικών εργατριών της Νέας Υόρκης στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας που διεκδίκησαν βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους, συμμετέχοντας στις 8 Μαρτίου του 1857 στην πρώτη καταγεγραμμένη γυναικεία απεργία, η οποία αντιμετώπισε άγρια καταστολή. Η καθιέρωση της επετείου αργότερα, το 1910, από την Κλάρα Τσέτκιν στο Συνέδριο των Σοσιαλιστριών Γυναικών είχε ως στόχο να τονίσει τη σημασία εκείνου του συγκρουσιακού αγώνα για το γυναικείο και εργατικό κίνημα που παράπλευρα με τις εξεγέρσεις των βιομηχανικών εργατριών, θηλυκότητες συμμετείχαν δυναμικά στις επαναστάσεις της εποχής.

Στα ελληνικά δεδομένα, η πρώτη καταγεγραμμένη απεργία εργατριών ξέσπασε τον Απρίλη του 1892, από υφάντριες του εργοστασίου Ρετσίνα στον Πειραιά, που διαμαρτύρονταν για τη μείωση των αμοιβών τους από την εργοδοσία. Στο πέρας των χρόνων, η 8η μαρτη απονοηματοδοτήθηκε και αποπολιτικοποιήθηκε από την κυριαρχία, η οποία επιχείρησε να μετατρέψει μια ιστορική μέρα συμβολισμού της γυναικείας, μαχητικής, ταξικής και κοινωνικής διεκδίκησης σε επιφανειακή, καταναλωτική και εμπορευματοποιημένη γιορτή, απογυμνωμένη από κάθε πολιτικό και ιστορικό υπόβαθρο. Διαιωνίζεται έτσι, και αναπαράγεται, η cis-ετεροκανονικότητα, ενθαρρύνοντας τις θηλυκότητες σήμερα να γιορτάζουν με τριαντάφυλλα την ύπαρξή τους, η οποία αποτυπώνεται ξανά μέσα από ένα στερεοτυπικό και βαθιά πατριαρχικό πρίσμα. Ωστόσο, η 8η Μάρτη κάθε χρόνο επιχειρεί να ξαναβρεί τον χαρακτήρα της, με θηλυκότητες και queer άτομα σε διάφορα μέρη του κόσμου να κατεβαίνουν μαζικά στο δρόμο για να απεργήσουν και να κατακτήσουν όλα όσα τους ανήκουν.

Στη σημερινή συγκυρία, η θεοποίηση του γυναικείου υποκείμενου, μονάχα όταν αυτό εντάσσεται σε κοινωνικά προωθούμενα ιδεώδη (πχ. νεαρή ,ετεροφυλόφιλη, λευκή γυναίκα), συνάμα με την άκρως επιμελημένη αποπολιτικοποίηση των ιστορικών αυτών αγώνων, αποσκοπεί στον αποκλεισμό των πατριαρχικά καταπιεσμένων στρωμάτων που δεν κατατάσσονται στα ανακυκλωμένα πρότυπα. Άτομα με τις εν λόγω ταυτότητες (μετανάστρια, λεσβία, τρανς κ.α.), προκαταβολικά χαρακτηρίζονται ως «έτερα» και συναντιώνται με άμεση φίμωση των βιωμάτων τους, καθώς η ορατότητα όπου και αν υπάρξει, περιορίζεται στην εμπειρία των αντίστοιχα πιο προνομιούχων υποκειμένων, τα οποία συχνά δεν βιώνουν την πολυεπίπεδη καταπίεση της πατριαρχικής κοινωνίας. Στην πραγματικότητα, οι καταπιέσεις είναι αλληλοδιαπλκεκόμενες και αλληλοτροφοδοτούμενες. Άλλωστε η ταξική και φυλετική καταπίεση αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο στην κοινωνική διαχείριση του έθνους-κράτους, το οποίο αναμασάει το εθνοπατριαρχικό αφήγημα περί πυρηνικής οικογένειας, προς όφελος αναπαραγωγής του.

Βλέπουμε εκπροσώπους του αστικού φεμινισμού στα καθεστωτικά μίντια να «μάχονται» για τα "γυναικεία" δικαιώματα, με την πατριαρχία είτε να είναι έννοια διακαώς εξορισμένη είτε να χρησιμοποείται εργαλειακά και αποκομμένα από τις σχέσεις εξουσίας. Οι γυναικοκτονίες δεν κρίνονται με βάση το γεγονός ότι οι δολοφόνοι, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, προερχονται απ' το στενό οικογενειακό περιβάλλον του θύματος και θεωρούν ότι δικαιούνται να σκοτώσουν τη γυναίκα-κτήμα τους επειδή δεν ανταποκρίθηκε στον κοινωνικό της ρόλο (πιστή σύζυγος, συμβία, φροντίστρια κτλ), αλλά με βάση την ταυτότητα του δράστη και τα κοινωνικά χαρακτηριστικά του θύματος. Οι γυναικοκτονίες παύουν να είναι τόσο αποτρόπαιες όταν ο δολοφόνος δεν είναι κάποιος «φτωχός σεσημασμένος μετανάστης», αλλά ένας λευκός Έλληνας, χριστιανός, αστυνομικός, ιερέας, επιφανής. Οι ίδιες οι δολοφονημένες γίνονται στόχος ακριβώς όταν η βιαιότητα της πατριαρχίας σχετικοποιείται με βάση τα χαρακτηριστικά τους, φετιχοποιώντας τες ακόμη και στην πιο έσχατη εκδήλωση της (πατριαρχικης βιας). Η μεσολάβηση των εμπειριών και της κοινωνικής μας πραγματικότητας από την νομική ορολογία, τους μπάτσους, τους δικαστές και το κράτος θα είναι πάντα κομμένη και ραμμένη για να διασφαλίζει την υπάρχουσα ταξική και έμφυλη κοινωνική οργάνωση.

Πατώντας ακριβώς πάνω σε αυτή την αφήγηση, ο Νέος Ποινικός Κώδικας ήρθε να αυστηροποιήσει ποινές ενδοοικογενειακής βίας με όρους θεαθήναι, αποσιωπώντας με νύχια και με δόντια τις αιτίες που τα γεννάνε. Tα βιώματα τις 12χρονης από τον Κολωνό, της 19χρονης και 27χρονης από την Ηλιούπολη και άλλων , καταδεικνύουν την βαναυσότητα με την οποία καταπιέζει το (παρα)κράτος θηλυκότητες (και μη), συγκαλύπτει και, συγχρόνως, ανατρέφει κυκλώματα trafficking. Έτσι, ενώ ευαγγελίζεται την θεσμική προστασία των επιζώντων με νέους νόμους και πολλαπλασιασμένους μπάτσους, το μόνο που κάνει είναι να θέτει σε κίνδυνο τα άτομα που βρίσκουν το θάρρος να καταγγείλουν πρόσωπα σε θέσεις εξουσίας, αθωώνει ή απελευθερώνει μαστροπούς και βιαστές, παίρνει μέσω της δικαστικής εξουσίας σωρεία αποφάσεων εις βάρος των επιζώντων, αυξάνει την αστυνομική καταστολή φεμινιστικών πορειών. Μέσα από την πολυδιαφημισμένη αυστηροποίηση των ποινών, διαφαίνεται και η διαχρονική τάση του κράτους να πασχίζει να παρουσιάζεται ως εγγυητής της κοινωνικής ομαλότητας, εκμεταλλευόμενο την αναδυόμενη ‒και σε πολλές περιπτώσεις ακατέργαστη‒ κοινωνική οργή ώστε να λειτουργεί κατασταλτικά και αφομοιωτικά απέναντι στις διεκδικήσεις των φεμινιστικών και queer κινημάτων, που αποκτάνε όλο και μεγαλύτερη δυναμική.

Είδαμε πρόσφατα εξάλλου την ψήφιση του ομόφυλου γάμου, που ενώ πλασαρίστηκε ως βήματα κοινωνικής προόδου δεν ήταν παρα μια ωραιοποιημένη ψευδαίσθηση. Στάθηκε αφορμή να πάρουν δημόσιο χώρο και λόγο φασιστικά μορφώματα, στοχοποιόντας κουηρ, τρανς, γκέι με όχημα αντιφεμινιστικες ρητορικές και επιβολή. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, όσο πιο φανερός γίνεται ο πατριαρχικός πόλεμος στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο τόσο φανερή θα είναι η διεξαγωγή του μέσα απο την αφομοίωση, τη συγκάλυψη και την εκδίκηση της κρατικής διαχείρισης. Δυναμώνουμε τις απαντήσεις μας καθημερινά και με διάρκεια στους χώρους που ζούμε και υπάρχουμε, υπερβαίνοντας την περιχαράκωση μας σε μονοσήμαντες ταυτότητες. Οι ζωές μας δεν χωράνε σε θεσμικές διεκδικήσεις, νομοθετικές μεταρρυθμίσεις και δελτία ειδήσεων, ατομικά και συλλογικά μαχόμαστε το ένα διπλά στο άλλο.

Η εθνική ενότητα είναι μια παγίδα οι προλετάριες δεν έχουμε πατρίδα

Είμαστε πολλά δεν κάνουμε ησυχία ησυχία το κράτος θα το καψουμε και την πατριαρχία

Στο σπίτι, στο δρόμο, στη δουλεία όποιος απλώνει χέρι θα φεύγει με φορείο

ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΜΑΡΑ 18:00

Ανοιχτή αντικρατική-αντιπατριαρχική συνέλευση για την 8η Μάρτη

8η Μάρτη Απεργία Φεμινιστική
Στο δρόμο, στο σπίτι, στη δουλειά
ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΑΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ

Φέτος στην 8η Μάρτη βγαίνουμε ξανά στο δρόμο. Η «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας», που πλέον γιορτάζεται σαν άλλη μια ακίνδυνη παγκόσμια ημέρα, άλλη μια ευκαιρία για κατανάλωση και για ενσωμάτωση των αγώνων μας, προέρχεται από μια ιστορία που κάθε άλλο παρά ακίνδυνη ήταν. Η φεμινιστική ιστορία της 8ης Μάρτη, καθοριστική για το σημερινό φεμινιστικό κίνημα, είναι αυτή που ορίζει την ημέρα αυτή όχι ως γιορτή, αλλά ως μέρα διεκδίκησης, αγώνα και απεργίας στην παραγωγή και την αναπαραγωγή, στη δουλειά και το σπίτι.
Πιάνουμε το νήμα από την 8η Μάρτη του 1857, την πρώτη απεργία γυναικών, όπου οι εργάτριες στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη προέβησαν σε μία ιστορική κινητοποίηση και στάση εργασίας για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους, για ανθρώπινα ωράρια εργασίας και καλύτερα μεροκάματα. Μισό αιώνα αργότερα, στις 8 Μάρτη του 1910 η Β' Διεθνής Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη θεσμοθέτησε ομόφωνα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μετά από διεκδίκηση της Κλάρα Τσέτκιν, ως μέρα αφιερωμένη στις διεκδικήσεις περί του γυναικείου ζητήματος. Ήταν και πάλι 8η Μάρτη, εκείνη του 1917, όταν πάνω από 200.000 γυναίκες κατέβηκαν σε μία από τις μαζικότερες πορείες στους δρόμους της Πετρούπολης με σύνθημα «Ψωμί και Ειρήνη - Κάτω ο Πόλεμος- Βελτίωση της κατάστασης των Γυναικών».
Σήμερα, παρά τις νίκες του φεμινιστικού κινήματος και τους αγώνες που δίνουμε διαρκώς, εξακολουθούμε να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, έμφυλη βία έχουν γίνει καθημερινότητα. Η έμφυλη βία κανονικοποιείται διαρκώς από κεντρικούς πυλώνες του εθνικού κορμού, όσο το κράτος και η αστική δικαιοσύνη απαντούν σε κάθε καταγγελία με συγκαλύψεις. Ο ζόφος της πατριαρχίας βρίσκεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.
Ο καπιταλισμός και η πατριαρχία διαιωνίζουν την αντίληψη πως το σώμα αποτελεί κτήμα του ισχυρού. Τα σώματα των μεταναστ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των κρατών που μπορούν να τα διαχειριστούν όπως θέλουν. Τα σώματα των εργατ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των αφεντικών, οι οποίοι μόνο ως αναλώσιμα θα τα βλέπουν. Τα σώματα των παιδιών αποτελούν κτήματα των γονιών ως αντικείμενα προς διαμόρφωση. Τα σώματα των γυναικών αποτελούν κτήματα των ανδρών, η λεία για κάθε ξέσπασμα, μια μηχανή γονιμοποίησης που λειτουργεί και ως αποδιοπομπαίος τράγος. Είναι βαθιά ριζωμένη από την πατριαρχία αντίληψη ότι η σύντροφος, η σύζυγος, η κόρη, η υπάλληλος και οποιαδήποτε θηλυκότητα μπορεί να αντιμετωπίζεται από έναν άνδρα ως κτήμα του, ως κάτι πάνω στο οποίο εκείνος μπορεί να ασκεί εξουσία, να ελέγχει το σώμα της και να αποφασίζει για τη ζωή της, ακόμη τελικά και να την αφαιρεί.
Και σε θεσμικό επίπεδο, όμως, βλέπουμε ξανά και ξανά να μπαίνουν στο στόχαστρο δικαιώματά μας. Βλέπουμε να αμφισβητείται το δικαίωμα στην ασφαλή και δωρεάν έκτρωση, τις ίσες συνθήκες εργασίας (νόμος Χατζηδάκη), το δικαίωμα στη μητρότητα και την εργασία. Βλέπουμε επίσης να εισάγονται νέοι αναχρονιστικοί και μισογυνιστικοί νόμοι που ξεπλένουν την έμφυλη βία και μας θέτουν ξανά σε κίνδυνο (βλ. νόμο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια και νέο Ποινικό Κώδικα). Μέσα σε όλα αυτά η απλήρωτη οικιακή εργασία και η φροντίδα όλων των μελών της οικογένειας έχει συνδεθεί αποκλειστικά με τη θηλυκότητα, η οποία οδηγείται στο να είναι διπλά, πολλές φορές και τριπλά, εργαζόμενη.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, και με τη σκέψη πως το κράτος ως θεσμός συντηρεί και συντηρείται από το σύστημα της πατριαρχίας, έχουμε πάψει να περιμένουμε τη λύση από αυτό. Δεν θα μας σώσει ούτε ένας αυταρχικότερος ποινικός κώδικας, ούτε οποιαδήποτε κρατική πρόνοια, αφού ξέρουμε πως το κράτος και το κεφάλαιο δεν θα φροντίσουν ποτέ τα άτομα που βρίσκονται σε ευάλωτη θέση. Πρότασή μας είναι η ολόπλευρη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία με υποστήριξη, ενημέρωση, κινηματική δράση και αλληλεγγύη. Ο αγώνας για την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του φεμινιστικού κινήματος.
Έτσι και αυτήν την 8η Μάρτη θέλουμε να παλέψουμε με όλα όσα καταπιέζονται από την πατριαρχία, όσες βιώνουν τη βία της επισφάλειας και της ανεργίας, των έμφυλων διακρίσεων, της έμφυλης βίας. Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε εργάτρια, στις αόρατες εργάτριες της οικιακής εργασίας, τις μετανάστριες, τις άνεργες φίλες μας και τις επιζώσες αδερφές μας και σε όλες αυτές που μετράμε τα ρέστα μας για να βγάλουμε το μήνα. Ενάντια στην κανονικοποίηση της έμφυλης και της οικονομικής βίας προβάλλουμε τη φεμινιστική αλληλεγγύη και τη μαχητικότητα, μέχρι η πατριαρχία να είναι παρελθόν.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Witches Fight Back

ΟΛΟΙ, ΟΛΕΣ, ΟΛΑ ΣΤΗ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΉ ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8/3 18:00 ΚΑΜΑΡΑ

Η πρώτη Εθνική Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 28 Φεβρουαρίου του 1909-η μέρα αυτή ορίστηκε προς τιμήν της απεργίας των εργατριών στη Νέα Υόρκη του περασμένου έτους, όπου οι γυναίκες διαμαρτυρήθηκαν για τις συνθήκες εργασίας. Ωστόσο οι κινητοποιήσεις των γυναικών είχαν ξεκινήσει πολύ πιο πριν. Στις 8 Μάρτη του 1857, οι γυναίκες εργάτριες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, απεργούν διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, ίσους μισθούς και ίση αντιμετώπιση με τους άντρες εργάτες. Ο αγώνας τους αντιμετωπίζεται με σκληρή και βίαιη καταστολή. Ένα κίνημα γεννιέται.

Στις μέρες μας και στον υποτιθέμενο σύγχρονο κόσμο των ανθρώπινων δικαιωμάτων ωστόσο, η σημασία της μέρας αυτής έχει χάσει το πολιτικό της μήνυμα και αποτελεί μία ακόμα αφορμή εμπορευματοποίησης μιας επετείου -μια μέρα για τους άντρες να δείξουν την αγάπη τους στο γυναικείο φύλο. Έτσι, αναπαράγεται η πατριαρχική τεχνική αποπροσανατολισμού από την υπάρχουσα ανάγκη για αγώνα και διεκδικήσεις-παρουσιάζοντας διεθνείς συμφωνίες και νόμους ως μια "σφραγίδα" που πλέον επικυρώνει την ισότητα των δύο φύλων.

Όμως, η πραγματικότητα στο σήμερα, με την έμφυλη κακοπoίηση και τα περιστατικά γυναικοκτονιών να αυξάνονται, δείχνει πως τα αιτήματα των γυναικών του τότε όχι μόνο δεν έχουν απαντηθεί αλλά είναι αναγκαίο να συνεχίσουν να ακούγονται και οι φωνές μας να δυναμώνουν. Ήδη τους δύο πρώτους μήνες του 2024 έχουν καταγραφεί σίγουρα 4 γυναικοκτονίες και αμέτρητες άλλες περιπτώσεις κακοποιημένων θηλυκοτήτων. Παρ' όλο που το πρόβλημα είναι εδώ και το βιώνουμε καθημερινά, η κοινωνία δεν έχει αναπτύξει ακόμα τα αντανακλαστικά για να απεμπολήσει τα πατριαρχικά κατάλοιπα που γεννούν τη βία. Αντίθετα, σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας στέκεται απαθές απέναντι στην κανονικοποίησή της βίας ακούγοντας πλέον απλές αναφορές από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, για άλλη μία γυναικοκτονία, άλλη μια παρενόχληση στη δουλειά, άλλη μία μετανάστρια στο δρόμο.

Η έμφυλη καταπίεση βρίσκεται σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, από το σπίτι, το δρόμο, τη δουλειά, το λεωφορείο επηρεάζοντας ακόμη και την αυτοδιάθεση του σώματος μας. Από περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικές παρενοχλήσεις και την επίθεση που δέχονται τα δικαιώματα των γυναικών παγκοσμίως, γίνεται εμφανές πως ο αγώνας για ισότητα, αυτοδιάθεση και εργατικά δικαιώματα είναι και θα είναι αναγκαίος.

Η ανισότητα στους χώρους εργασίας κρατεί καλά ως τις μέρες μας, με την παρατεταμένη συσσώρευση κεφαλαίου και την επεκτεινόμενη ηγεμονία των πολυεθνικών εταιριών να εντείνουν την υποδούλωση των γυναικών. Οι γυναίκες κερδίζουμε σταθερά λιγότερα χρήματα απ' ότι οι άνδρες για την ίδια δουλειά, αντιμετωπίζουμε προκλήσεις στην εύρεση και διατήρηση της εργασίας τους λόγω πιθανής εγκυμοσύνης, ενώ ερχόμαστε αντιμέτωπες με παραβιαστικές συμπεριφορές στους χώρους εργασίας μας τόσο από συναδέλφους, πελάτες αλλά και αφεντικά. Στον καπιταλισμό ενσαρκώνεται για τις γυναίκες μία νέα μορφή πατριαρχικών σχέσεων μέσα από την οποία οι περισσότερες βιώνουμε μια κοινωνική πραγματικότητα ριζικά διαφορετική από αυτή των αντρών της τάξης μας. Ως γυναίκες είτε αναμένεται να παραμείνουμε στην ιδιωτική σφαίρα του σπιτιού, όπου η οικιακή μας εργασία απαξιώνεται και πλέον η οικονομική μας εξάρτηση από έναν σύζυγο μετουσιώνεται σε ιδεολογική εξάρτηση, λόγω του ρόλου που μας προσάπτεται. Είτε καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στο αν θα είμαστε "σωστές" επαγγελματίες ή "σωστές" μητέρες. Καθώς το βάρος της διαχείρισης του νοικοκυριού και η ανάληψη φροντιστικών ρόλων εντός της οικογένειας θεωρείται "γυναικεία" ευθύνη. Οι αμέτρητες αυτές εργατοώρες -συντήρηση νοικοκυριού, ανατροφή παιδιών- παραμένουν απλήρωτες καθώς αυτή η μορφή εργασίας δεν αναγνωρίζεται ποτέ εκ μέρους του κεφαλαίου. Τελικά η γυναικεία εργασία καθιστά δυνατή την συσσώρευση πόρων για κάθε άνδρα, ενώ η "υπεραξία" που δημιουργούμε οι γυναίκες είναι ζωτικής σημασίας για τη λειτουργία της καπιταλιστικής πατριαρχίας. Σε αυτά τα πλαίσια το σώμα της γυναίκας εργαλειοποιείται από τη μία ως μέσο διαιώνισης του ανθρώπινου είδους, για την αναπαραγωγή του εργατικού δυναμικού και από την άλλη φετιχοποιείται ως μέσο ηδονής για την ανδρική ικανοποίηση.

Το κράτος λειτουργώντας μέσα σε αυτές τις συνθήκες εμπορευματοποίησης του γυναικείου σώματος δημιουργεί ένα νέο νομικό πλαίσιο που εντείνει την μετατροπή της γυναίκας σε αναπαραγωγική μηχανή μέσω της υποχρέωσης αντιτίμου όταν αυτή επιλέγει να γίνει παρένθετη μητέρα και μέσω του γενικότερου εμπορίου γεννητικού υλικού. Παράλληλα, προτρέπει σε αδιάλειπτη εργασία ακόμα και στον 8ο μήνα κύησης, με ανεξέλεγκτες συνέπειες για την υγεία των γυναικών, υπό το πρόσχημα της δήθεν αντιμετώπισης του δημογραφικού ή προβάλλοντας μια εικόνα δυναμικής και ανεξάρτητης γυναίκας αφοσιωμένη στη δουλειά της. Ενώ στην ουσία, πριμοδοτεί τα υπερκέρδη των ιδιωτών. Σε αυτό το πλαίσιο εκμετάλλευσης, κράτος και δικαστική εξουσία (αν θεωρούνται δύο διαφορετικά πράγματα) συστηματικά προβαίνουν στη συγκάλυψη έμφυλων περιστατικών προστατεύοντας πολιτικούς, μπάτσους, κεφαλαιοκράτες και κάθε είδους παραβιαστή. Δεν τρέφουμε αυταπάτες πως το κράτος θα ενδιαφερθεί για τις θηλυκότητες με τη δημιουργία κατάλληλων δομών προστασίας ή με τη δωρεάν παροχή ειδών πρώτης ανάγκης -όπως σερβιέτες και γυναικολογικοί έλεγχοι- εφόσον ο κρατικός χαρακτήρας της πατριαρχίας είναι βίαια εδραιωμένος σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Έτσι, βλέπουμε την έμφυλη ισότητα να έρχεται ως μια διαδικασία πέρα από το κράτος και τον καπιταλισμό στο πλαίσιο μιας αντι-ιεραρχικής κοινωνίας.

Επιπλέον, η έμφυλη καταπίεση δεν περιορίζεται μόνο στις γυναίκες αλλά σε όλες τις θηλυκότητες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα σε οποιοδήποτε σώμα προσδιορίζεται αντιπαραθετικά ή με όρους διαφοροποίησης από την κυρίαρχη αντίληψη του ετεροκανονικού λευκού άνδρα και εφόσον διαχωρίζεται από αυτόν αυτόματα εντάσσεται στην ομπρέλα του άλλου, του διαφορετικού, εκείνου που έχει λιγότερη αξία. Πάνω σε αυτόν τον συσχετισμό νομιμοποιείται και η επιβολή πάνω σε αυτά τα σώματα ή ακόμα και ο αποκλεισμός τους, από την κοινωνία, την εργασία και τα δικαιώματα, που διαφυλάσσονται για τον κυρίαρχο προνομιούχο άνδρα που βρίσκεται στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας. Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ακόμα και σήμερα παλεύει για την ορατότητα και βιώνει τη βία και την εκμετάλλευση καθημερινά. Η νομική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, πόσο μάλλον όταν ο δημόσιος διάλογος ανοίγεται σε μια περίοδο όξυνσης των κοινωνικών προβλημάτων και αγώνων, εργαλειοποιείται κρατικά ώστε να επικαλύψει προβλήματα επιβίωσής μας 'πετώντας το τυράκι' σε μια καταπιεσμένη κοινωνική ομάδα στο πλαίσιο εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους στα πρότυπα του δυτικού νεοφιλελευθερισμού. Ταυτόχρονα, η εκκλησία και το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας υπό τον φόβο της παρέκκλισης από τις παραδόσεις, παρουσιάζουν τα κουίρ άτομα ως μία διαστροφή της φύσης και την μη ετεροκανονικότητα ως μια εσωτερική απειλή για το έθνος.

Η πατριαρχία καταπιέζει συστηματικά άτομα των οποίων η σεξουαλική κατεύθυνση δεν εξυπηρετεί το μοντέλο που θέλει την αδιάκοπη παραγωγή της εργατικής τάξης. Ο μειωτικός και περιοριστικός τρόπος με τον οποίο αναγνωρίζεται μέχρι στιγμής αυτή η κοινωνική ομάδα, στενεύει απελπιστικά τον χώρο που μπορεί να κατέχουν αυτά τα άτομα στη δημόσια σφαίρα, οι θέσεις εργασίας που μπορούν να καταλάβουν, οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις που μπορούν να συμμετέχουν, σημαίνει να είναι διαρκώς ένα ερωτηματικό στο πεδίο της ορατότητας και της ισότητας κι όχι αδιαπραγμάτευτο κομμάτι του.

Απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξουσίας, εμείς επιλέγουμε να δημιουργούμε οριζόντιες δομές και διαδικασίες αδιαμεσολάβητων αγώνων, ανοιχτές σε κάθε άτομο που έχει βιώσει κακοποίηση. Για το λόγο αυτό, δεν επικροτούμε ένα σύγχρονο κυρίαρχο αφήγημα που θέλει τις γυναίκες "girl bosses", που ανταγωνίζονται τους άντρες για εξουσιαστικούς ρόλους, αλλά δημιουργούμε τις δομές αυτές που μας φέρνουν κοντά τη μία στην άλλη. Βρίσκουμε τους χώρους και τους χρόνους να εξωτερικεύσουμε με συλλογικές διαδικασίες τα φεμινιστικά προτάγματα για ισότητα και αυτονομία διεκδικώντας μαζί την συντριβή της πατριαρχίας. Στήνουμε διαδικασίες αυτομόρφωσης, μοιράσματος βιωμάτων και ασφάλειας αλλά και βγαίνουμε στο δρόμο, καταδεικνύοντας το συστημικό πατριαρχικό προσωπείο, κάνοντας την 8η του Μάρτη, μια μέρα διεκδίκησης όσων μας στερούν και όχι γιορτής για αυτά που μας παραχώρησαν. Όσο η πατριαρχία είναι εδώ, χτίζοντας και διαιωνίζοντας την ανδρική κυριαρχία πάνω στις ζωές και στα σώματα μας, τόσο θα πολεμάμε μέχρι να είμαστε πλέον ασφαλείς και όχι γενναίες στον δρόμο για το σπίτι, την δουλειά, την διασκέδαση. Μέχρι να γίνουμε η φωνή για κάθε καταπιεσμένη θηλυκότητα που στερείται δικαιώματα και ζει υπό πατριαρχική απειλή. Μέχρι να διαλύσουμε όσα έχτισε η πατριαρχία γύρω και μέσα μας και να απαλλαγούμε μια και καλή από τις καθημερινές σεξιστικές έμφυλες παραβιάσεις, ανισότητες και καταπιέσεις, που μας φόρτωσε.

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

ΧΕΡΙ ΠΟΥ ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΘΑ ΚΟΒΕΤΑΙ

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΣ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΓΕΝΝΟΥΝ

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

8η Mάρτη

Η 8η Μάρτη δεν είναι μια μέρα συμβολικής γιορτής για το "γυναικείο φύλο" όπως έχεικαθεστωτικά προβληθεί εδώ και χρόνια. Είναι ένας αγώνας που ξεκίνησε απόμετανάστριες εργάτριες σε εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ στις αρχές του20ου αιώνα. Αγώνας ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση που βίωναν oι íεκαι που απάντησαν μαχητικά με κινητοποιήσεις και απεργίες.

Baoíζouμε πλεον στο 2024 και ακόμα η ισότητα και η ασφάλεια δεν θεωρούνται δεδομένα.Κάθε μέρα ακούγονται νέα περιστατικά για γυναίκες που παραβιάστηκαν, που βιάστηκαν,που δεν είναι πλέον μαζί μας, για παιδιá που κακοποιήθηκαν και εκπορνεύτηκαν και γia ΛOATKI που φοβοúνται να βγουν στον δρόμο.

Αυτή η μέρα ορόσημο, μας δείχνει το δρόμο στο σήμερα, για να μπορέσουμε με κáθετρόπο να αντισταθούμε στην πλήρη απαξίωση τwν ζώων μας από тο πατριαρχικó και καπιταλιστικό σύστημα.

Όσο ο τρόπος που αναλύουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις είναι κατακερματισμένος καιαποσπασματικός θα είμαστε καταδικασμένες σε αδιέξοδο. Πρέπει να αρχíσουμε να λεμετα πράγματα με το όνομα τους, η έμφυλη/ρατσιστική βία είναΙ θεσμική και ηπατριαρχία συγκολλημένη σε εμας.

ΣΦ Μαθηματικού

πηγή : email που λάβαμε στις 6 Μαρτίου 18h

Πορεία 18:00 στην Καμάρα
Θα προστεθεί κείμενο σύντομα

Πρωτοβουλία Ηλεκτρολόγων και Μηχανολόγων Μηχανικών

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΣΦΥΚΤΙΚΟ ΚΛΟΙΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΤΕΡΕΙ ΑΝΑΣΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΝΕΚΡΩΝΕΙ ΤΙΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ ΜΑΣ

Μέρα με τη μέρα απαριθμούμε ολοένα και περισσότερες γυναικες, θηλυκότητες και τρανς άτομα ανά τον κόσμο που δίνουν την δική τους μάχη απέναντι σε πατριαρχικές και εξουσιαστικές συμπεριφορές στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, στην δουλειά τους, στο σπίτι τους και στους δρόμους. Από τις πορείες για τις γυναικοκτονίες και τους βιασμούς απο δυνάμεις καταστολής στην Λατινική Αμερική μέχρι και την εμφάνιση και άνθιση του #MeToo εν μέσω εγκλεισμού την περίοδο της πανδημίας και του εξεγερσιακού φεμινιστικού αγώνα στο Ιράν με κεντρικό σύνθημα "Γυναίκα-Ζωή-Ελευθερία", είναι εμφανές πως θηλυκότητες διεκδικούν τον χώρο τους και την ελευθερία τους, για μια ζωή δίχως φόβο και καταπίεση.

Στην εγχώρια πραγματικότητα, ενώ διεκδικούμε ανάσες ελευθερίας και μέσα απο καθημερινούς αγώνες απαιτούμε τον κοινό μας χώρο ώστε να μπορούμε να συνυπάρξουμε ελεύθερα, κυριαρχεί η εξής συνθήκη: ολόκληρα κυκλώματα μαστροπείας μεταναστριών και ανηλίκων συγκαλύπτονται απο Κράτος και καθεστωτικά ΜΜΕ, συνδικαλιστής μπάτσος να δίνει συμβουλές σε γυναικοκτόνους μπας και "πέσουν στα χαμηλά", γυναικοκτονίες βαπτίζονται ως «εγκλήματα πάθους», φεμινιστικές πορείες καταστέλλονται από το κράτος, ποινές "χάδια" αποδίδονται σε (παιδο)βιαστές ή αθωώνονται, γυναίκες βιάζονται μέσα σε αστυνομικά τμήματα, γίνονται παρενοχλήσεις στους χώρους εργασίας, τρανς άτομα βιώνουν ρητορική μίσους και τον αποκλεισμό, ακόμα και στα νοσοκομεία, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν τον τρανσφοβικό οχετό της ελληνικής κοινωνίας. Ψηφίζεται το νομοσχέδιο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας από το κράτος και η εκκλησία σπέρνει τον σκοταδισμό ρητορεύοντας πως η άμβλωση είναι πράξη εγκληματική. Κι αυτά είναι λίγα μόνο ενδεικτικά παραδείγματα της καθημερινότητας που βιώνουμε ως γυναίκες,θηλυκότητες,τρανς και μη δυαδικά άτομα μέσα στον πατριαρχικό ζόφο της κοινωνίας αυτής.

Για αυτούς,λοιπόν, και για άλλους χίλιους λόγους η αντίσταση απέναντι στο πατριαρχικό εξουσιαστικό σύστημα και η συλλογικοποίηση των αναγκών μας στις γειτονιές μας και στις κοινότητες μας είναι μονόδρομος. Ας συνειδητοποιήσουμε πως ενωμένες/α μπορούμε να κάνουμε πολλά, να δημιουργήσουμε, να αλληλοστηριχθούμε, και να βοηθήσουμε η μία το άλλο.

Αντιλαμβανόμαστε την χρησιμότητα που μπορεί να έχει μια καταγγελία, ωστόσο δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε σε αυτό, ούτε να θεωρούμε πως έτσι θα τσακίσουμε την πατριαρχία καθώς αναγνωρίζουμε πως τα δικαστήρια σε αρκετές περιπτώσεις αποτελούν έναν αφιλόξενο χώρο για εμάς.Πολλές απο εμάς, επίσης, έχουμε έρθει αντιμέτωπες με τον υποτιμητικό τρόπο που μας αντιμετωπίζει η αστυνομία σε περίπτωσεις καταγγελίας αλλά και με την αρχειοθέτηση καταγγελιών που ξαφνικά εξαφανίζονται ή,πιο συγκεκριμένα,απαξιώνονται.Η δημιουργία ισχυρού δικτύου-κοινότητας-αντίστασης στις γειτονιές μας θα πρέπει να είναι ο μοναδικός σκοπός κάθως ό,τι έχουμε στην πραγματικότητα είναι η μία την άλλη. Αναγκαία είναι επίσης η άμεση δημιουργία οριζόντιων και αυτοοργανωμένων δομών σε επίπεδο γειτονιάς, που θα σέβεται τα έμφυλα χαρακτηριστικά μας και θα μας αγκαλιάζει όλες/α, στηρίζοντας έμπρακτα τα επιζώντα και τα θύματα έμφυλης/ενδοοικογενειακής βίας.

Ας αμφισβητήσουμε συλλογικά τα κατάλοιπα που μας διέπουν και ας διεκδικήσουμε τους δικούς μας όρους, δυναμώνοντας τις αντιστάσεις μας ενάντια σε κάθε εξουσιαστική λογική που προσπαθεί να επιβληθεί στα σώματα μας ώστε να κατακτήσουμε έναν κοινό τόπο όπου όλα θα είμαστε απαλλαγμένα απο κάθε μορφή πατριαρχικής εξουσίας που μας εξουθενώνει καθημερινά.Συναντιόμαστε, λοιπόν, στους δρόμους,στις πλατείες και στις γειτονιές όλες και όλα μαζί για να τσακίσουμε τα θεμέλια της πατριαρχίας και του εξουσιαστικού συστήματος που την συντηρεί, το ένα δίπλα στην άλλη. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κοινός τόπος αν δεν τον δημιουργήσουμε εμείς εκεί που πρέπει:στους δρόμους!

Κάλεσμα για φεμινιστική πορεία 08/03 στις 18.00 Καμάρα

ΟΛΕΣ/Α ΜΑΖΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΜΕΤΡΑΝΕ

*Στηρίζουμε τα φεμινιστικά μπλοκ*

Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης

Όλες/οι/α στην πορεία της 8 Μάρτη στην Καμάρα

Η ημέρα της «γυναίκας» ήρθε και πάλι να μάς δείξει πώς η εργαλειοποιήση
των ζωών και των αγώνων μας μπορεί να δώσει ροή στο κεφάλαιο. Εκπτωτικά
κουπόνια, λουλούδια και σοκολάτες,ξεσπάσματα «εκτίμησης», «θαυμασμού»
και «αγάπης» για τις (cis)γυναίκες της ζωής σας. Οι ταξικοί αγώνες των
εργατ(ρι)ών της κλωστοϋφαντουργίας του 20ου αιώνα και των μετέπειτα
απεργιών μένουν στη λήθη, απονοηματοδοτούνται και μετατρέπονται σε
καταναλωτικές γιορτές.

Κράτη και εταιρίες επιδίδονται σε μια προσπάθεια ανάδειξης της
ευαισθησίας τους για τα υποκείμενα που πλήττονται από τη πατριαρχία,
βάζουν τη φεμινιστική κάπα τους και ξαφνικά σταματάνε να εκμεταλλεύονται
και να ορίζουν τα σώματα και τις ζωές μας. Ξαφνικά οι εξουσιαστές μας
θέλουν το καλό μας και προάγουν την «ελευθερία» και την «ισότητα». Οι
προσπάθειες του κράτους και του κεφαλαίου να εισχωρήσουν στα φεμινιστικά
κινήματα είναι επικίνδυνες, έρχονται να αφομοιώσουν και να
διαμεσολαβήσουν τους αγώνες μας,(όταν δεν καταφέρνουν να τους
καταστείλουν), να εξομαλύνουν τις αντιθέσεις και τους κραδασμούς εντός
της κρατικής/καπιταλιστικής/πατριαρχικής βαρβατότητας με σκοπό την
εξασφάλιση της εσωτερικής συγκρότησης του συστήματος που τη γεννά και τη
θρέφει. Τα "εκσυγχρονισμένα" κράτη που κάνουν λόγο για φιλελεύθερο
δικαιωματισμό, οι επιχειρηματικοί κολοσσοί που τον Ιούνιο ντύνονται με
τα χρώματα του ουράνιου τόξου, οι οδηγίες από ΕΕ για "ισότητα των
φύλων" δημιουργούν μια δήθεν "προοδευτική" εικόνα των καταπιεστών μας,
που όμως στην πραγματικότητα ελλοχεύει η εμπορευματοποίηση των αναγκών
μας και η εκμετάλλευση κάθε πτυχής των ζωών μας.

Τα νεοφιλελεύθερα κράτη εργαλειοποιούν τα αντιπατριαρχικά προτάγματα και
πλασάρονται ως κοιτίδες ελευθερίας, ως safe places για θηλυκότητες και
κουηρ υποκείμενα.Επιδιώκουν να αφομοιώσουν τις αντιστάσεις και να τις
διαστρεβλώσουν με τέτοιο τρόπο ώστε τα καταπιεσμένα να συμμετέχουν στο
ίδιο σύστημα που καταλήγει να τα καταπιέζει. Ο φεμινισμός του
κράτους,λοιπόν, περιλαμβάνει από μέριμνα για τη ταξική μας ανέλιξη ώστε
να γίνουμε επιτυχημένα girl bosses μέχρι και πόλεμο εις βάρος μεταναστών
με το αφήγημα ότι είναι απολίτιστοι, βάρβαροι που υποτιμούν και
κακοποιούν γυναίκες σε αντίθεση με τα κυρίαρχα εθνικά ιδεώδη περί
πολιτισμένων ευρωπαίων και εν προκειμένω ελλήνων.

Εμείς από τα κάτω ορίζουμε το πώς η πατριαρχια πλήττει τις ζωές μας και
το πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε ρωγμές σε αυτή την ασφυκτική
κανονικότητα. Έτσι, αυτό που πραγματικά επηρεάζει την ποιότητα των ζώων
μας δεν ειναι το αν κάποια (μικρο/μέσο)αστή θηλυκότητα κατάφερε να γίνει
διευθύντρια ή να μπει στη Βουλή, οι ζωές μας πλήττονται απο τη
κακοπληρωμένη εργασία,τα απανωτά κύματα ακρίβειας,τα απλησίαστα νοίκια
και τους λογαριασμούς. Όλα αυτά εκτός από το καθημερινό άγχος που μάς
δημιουργούν, καθιστούν επίσης πιο δύσκολο για ενα άτομο που δέχεται
έμφυλη βία να ξεφύγει από ένα κακοποιητικό περιβάλλον, είτε αυτό είναι ο
χώρος εργασίας του είτε το σπίτι του.

Κανένα κράτος προστάτης και κανένας νόμος δε πρόκειται να ενδιαφερθεί
για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των καταπιεσμένων θηλυκοτήτων.Έτσι κι
ο νέος ποινικός κώδικας με το φεμινιστικό προσωπείο που μας πλασάρεται
για την πάταξη της ενδοοικογενειακής βίας και τη περισσότερη
αυστηροποίηση ποινών των γυναικοκτόνων/βιαστών δε πρόκειται να μας
εφησυχάσει. Γνωρίζουμε οτι το κράτος λειτουργεί με ταξικούς και
πατριαρχικούς όρους κι ότι όταν κάνει λόγο για περισσότερες φυλακές και
μείωση εγκληματικότητας έρχεται για να καταστείλει και να πειθαρχήσει
εμάς.

Το κράτος-προστάτης πράγματι προστατεύει.Προστατεύει τη κερδοφορία των
καπιταλιστικών πεδίων εκμετάλλευσης και τα συμφέροντα του κεφαλαίου
ακόμα και σε πεδία που προσχηματικά ονομάζει "παράνομα" όπως το
trafficking. Μπάτσοι, πολιτικοί, αφεντικά αλλά και καθημερινοί πολίτες με
διασυνδέσεις εκφοβίζουν και εκμεταλλεύονται θηλυκότητες, στήνοντας
κυκλώματα trafficking, που στηρίζονται στην εκμεταλλευση των σωμάτων μας
και την άρρηκτη σχέση κράτους-παρακράτους.
Απειλούν τα επιζώντα άτομα ώστε να μην μιλήσουν(βλέπε επιθέσεις με
πέτρες στη κατοικία της 12χρονης στον Κολωνό)
Μίντια και δικαστική αρχή μπλεγμένα στο παιχνίδι του κέρδους,
συγκαλύπτουν και στις περισσότερες περιπτώσεις αποκρύπτουν από τη
δημόσια σφαίρα τις χρόνιες κακοποιήσεις. Σε συνέχεια της συγκάλυψης
αυτής προσπαθούν να μετακυλήσουν τις ευθύνες στις πλάτες του επιζώντος
ατόμου (π.χ.μήνυση στην 19χρονη στην Ηλιούπολη για παράνομη σεξεργασία).
Κάθε φορά που ορατοποιείται ένα κύκλωμα βλέπουμε μια μεθοδική κρατική
προσπάθεια τραμπουκισμού, φίμωσης και καταστολής των επιζώντων ατόμων
που προσπαθούν να καταγγείλουν τα όσα πέρασαν και να ονοματίσουν τους
κακοποιητές τους.

Tο trafficking όπως οι γυναικοκτονίες και οι δολοφονίες λόγω έκφρασης
φύλου , αποτελούν μια ολιγόλεπτη είδηση, ένα ακόμη τραγικό περιστατικό
στη λίστα τηλεοπτικής βίας και τα λεπτά πέρασαν και η βιαιότητα
ξεχάστηκε. Η καθημερινά βιωμένη πατριαρχία έγκειται στο ότι ακόμη και
στην ύστατη στιγμή του θανάτου τα σώματα και οι ζωές μας είναι ένα
απόσπασμα, μια υπόθεση, ένας συνταρακτικός τίτλος μέχρι να ακούσουμε τις
επόμενες ειδήσεις. Η προσέγγιση της έμφυλης και σεξουαλικοποιήμενης βίας
ως περιστατικών παραγνωρίζει το συνεχές των διαπλεκόμενων εξουσιών που
επιτίθονται στη καθημερινότητα μας. Η βία όταν γίνεται ορατή αποκομμένη
από τα πλαίσια μέσα στα οποία συμβαίνει, τις κοινωνικές σχέσεις που την
θρέφουν και την έχουν ως δομικό στοιχείο του σχετίζεσθαι,
κανονικοποιείται ακριβώς μέσω της ερμηνείας της ως εξαίρεση. Με αυτόν
τον τρόπο κατασκευάζεται μια κοινωνική συνείδηση που βλέπει την έμφυλη
βία ως σημεία που διαρρηγνύουν την κατά τα άλλα ομαλή καθημερινότητα. Η
διεκδίκηση του πεδίου της καθημερινότητας, του δρόμου, του λεωφορείου,
του δημόσιου χώρου αποτελεί διακύβευμα και πεδίο σύγκρουσης.

Για εμάς ο αντιπατριαρχικός αγώνας είναι πολύμορφος και περιλαμβάνει
ανυπακοή στις έμφυλες επιταγές, συλλογική αντάπαντηση στον καθημερινό
σεξισμό/τρανσφοβία στο δρόμο και στη δουλειά,τη διεκδίκηση του δρόμου
και το χτίσιμο δικτύων στήριξης και αυτοάμυνας. Βλέπουμε επιπλέον, ως
αναπόσπαστο κομμάτι του, την αμφισβήτηση του διπόλου του φύλου και της
περιχαράκωσης της σεξουαλικότητας στις ετεροκανονικές νόρμες που μας
επιβάλλουν.Την αμφισβήτηση των προτύπων που επιτάσσει ο εθνικός κορμός
και την διεκδίκηση της ύπαρξής μας όπου και όπως θέλουμε, πολεμώντας το
φασιστικό οχετό που ξαναπιάνει χώρο στο κοινωνικό πεδιο με αφορμές όπως
αυτή του πρόσφατου νόμου για τα ομόφυλα ζευγάρια. Η ταυτότητα της
«γυναίκας» δεν χωράει όλα τα υποκείμενα που βάλλονται απο τη πατριαρχία.
Για εμάς η 8η Μάρτη είναι μια ευκαιρία να υπάρχουμε συλλογικά στο δρόμο
δίνοντας ορατότητα στη πατριαρχική καταπίεση όπως εμείς τη βιώνουμε
προτάσσοντας τις δικές μας αρνήσεις και τις δικές μας ανάγκες.

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ,ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΛΩΝΕΙ ΧΕΡΙ ΘΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΦΟΡΕΙΟ

ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΣ

ΤΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ

Συμμετέχουμε/στηρίζουμε το μπλοκ της ανοιχτής αντιπατριαρχικής/αντικρατικής συνέλευσης για την 8η Μάρτη

Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα

«H θέση μας στην ανθρωπότητα ως γυναίκες δεν πρέπει να αποκτάται με ικεσίες αλλά με αγώνα.»

Louise Michel

Η 8η Μάρτη, από ιστορική σκοπιά, καθιερώθηκε το 1910 μετά από μια σειρά γυναικείων συλλογικών και ριζοσπαστικών αγώνων. Οι διεκδικήσεις των εργατριών γυναικών, ντόπιων και μεταναστριών, που έλαβαν χώρας στις ΗΠΑ, κυρίως στα κλωστοϋφαντουργεία και τα εργοστάσια της Νέας Υόρκης, οδήγησαν σε πρωτοφανείς κινητοποιήσεις και απεργίες. Οι ασυμβίβαστες εκείνες γυναίκες οργανώθηκαν, διεκδίκησαν, συγκρούστηκαν. Πάλεψαν, για να απαλλαχθούν από τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίες, τα εξαντλητικά ωράρια και τους πενιχρούς μισθούς που λάμβαναν. Πάλεψαν για την απελευθέρωση από τις καταπιέσεις και τους παραδοσιακούς ρόλους που τους είχαν αποδοθεί. Όλοι αυτοί οι αγώνες δεν πήγαν χαμένοι, αφού η ημέρα αυτή αποτελεί σημείο τομής για την ενεργητική συμμετοχή των γυναικών στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες.

Τι έχει καθιερωθεί, όμως, καθεστωτικά να είναι σήμερα η 8η Μάρτη; Το καπιταλιστικό σύστημα έχει επιδοθεί στην απονοηματοδότηση των κοινωνικών κινημάτων και εξεγέρσεων. Πρόκειται για μια συνήθη πρακτική που στοχεύει στην αφομοίωση κάθε μορφής αντίστασης και εναντίωσης στην εξουσία, ώσπου αυτές να καταλήξουν ουσιαστικά ακίνδυνες για την κυριαρχία του. Συνεπώς, δε μας προκαλεί καθόλου εντύπωση το γεγονός ότι η μέρα αυτή καθιερώθηκε απλά ως «γιορτή της γυναίκας». Πρόκειται για μια ποταπή προσπάθεια απόδοσης θεσμικής διάστασης στους αγώνες των γυναικών και απονεύρωσης οποιονδήποτε ταξικών και ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών τους.

Όχι λοιπόν, η 8η Μάρτη δεν είναι για μας η γιορτή της γυναίκας, δηλαδή μια γιορτή κατά την οποία η γυναίκα επιβραβεύεται για τον ρόλο της ως καλή σύζυγος, μάνα και νοικοκυρά. Δεν είναι μια γιορτή, για να αναδειχθούν τα καπιταλιστικά πρότυπα ομορφιάς. Ούτε μια ακόμη γιορτή του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης στα πλαίσια της οποίας ανθοδέσμες και κάρτες αποστέλλονται σε όλες τις «κυρίες».

Η 8η Μάρτη αποτελεί ιστορικό κεκτημένο των γυναικών της τάξης μας, μέρα αντίστασης και αγώνα που αποτελούσε, αποτελεί και θα συνεχίσει να αποτελεί έμπνευση για όλα τα θύματα της έμφυλης βίας, για όλες τις κακοποιημένες θηλυκότητες που βρήκαν την τόλμη να μιλήσουν, για κάθε εργαζόμενη που ενώ εξοντώνεται καθημερινά στη δουλειά έχει να αντιμετωπίσει και μια ψυχική εξόντωση, αυτή της διαρκούς υποτίμησης από τους άρρενες-συνεργάτες ή αφεντικά της, για κάθε φυλακισμένη αγωνίστρια που τιμωρείται για τα ιδεώδη και την κοινωνικοπολιτική της δράση, για κάθε μετανάστρια και έγκλειστη σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, για όσες παλεύουν να απαλλαγούν από κάθε μορφή καταπίεσης. Αποτελεί έμπνευση για όλες όσες αγωνίζονται ενάντια στο τέρας της πατριαρχίας, αλλά και κάθε άλλης εξουσίας.

Ο ρόλος του κράτους στη διαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων υποτιμάται εσφαλμένα, διότι στην περίπτωση της έμφυλης βίας, το πρόβλημα παρουσιαζόμενο ως απομονωμένη μορφή καταπίεσης, "σύμπτωμα των καιρών", μετατοπίζεται μεταξύ των υποκειμένων άνδρας-γυναίκα/εξουσιαστής-εξουσιαζόμενος και δεν αντιμετωπίζεται ως απορρέον φαινόμενο της σύμπραξης κράτους-κεφαλαίου. Αποκρύπτεται δηλαδή, για άλλη μια φορά, πως όσο υπάρχει καπιταλισμός, κάθε σχέση εξουσίας θα επιστρατεύεται με την καθοριστική συμβολή του κράτους, προς όφελος του κεφαλαίου. Ωστόσο, γνωρίζουμε πολύ καλά πως η πατριαρχική βία ανέκαθεν χρησιμοποιείται ως εργαλείο κατακερματισμού της κοινωνικής βάσης, με απώτερο σκοπό την υποδούλωσή της.

Κανείς, λοιπόν, δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ύπαρξη της πατριαρχίας σε κάθε έκφανση της ζωής των γυναικών.

Η σεξουαλική παρενόχληση στον δημόσιο χώρο και λόγο έχει γίνει για όλες τις γυναίκες καθημερινότητα: στον δρόμο, στο λεωφορείο, στις πλατείες, με σφυρίγματα και χειρονομίες, με ρητορικές που εξηγούν πως το θύμα «τα ήθελε και τα έπαθε», επειδή είχε προκλητικό ντύσιμο και με «συμβουλές» για το πώς να είναι προσεκτικές για το πού και πώς κυκλοφορούνε οι γυναίκες.

Ο αγώνας, λοιπόν, ενάντια στην πατριαρχία, την έμφυλη βία, τον σεξισμό και την ομοφοβία είναι άμεσα συνυφασμένος με τον αγώνα ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό. Η γυναικεία χειραφέτηση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την οργάνωση και τη συλλογικοποίηση των καταπιεσμένων υποκειμένων. Όλες οι κολασμένες αυτής της γης πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να σταθούν αλληλέγγυες η μία δίπλα στην άλλη και να υψώσουν το ανάστημα τους ενάντια στις έμφυλες διακρίσεις και το σύστημα που τις γεννά. Εμείς σαν αναρχικές και αναρχικοί οφείλουμε να στηρίξουμε αυτούς τους αγώνες και να δώσουμε τη δική μας μάχη για την κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας. Να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, ώστε πάνω στα συντρίμμια του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος να οικοδομήσουμε έναν κόσμο πραγματικής ισότητας, ελευθερίας και αλληλοβοήθειας.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ: ΠΕΜΠΤΗ 8/3, 18:00 ΚΑΜΑΡΑ

*Στηρίζουμε το κοινό φεμινιστικό μπλοκ της Συλλογικότητας για τον ελευθεριακό φεμινισμό Rabbia Viola και των Witches Fight back

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

blog: libertasalonica.wordpress.com
mail: lib_exthess@hoextmail.coexm

Η ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΗ ΘΕΑΤΡΟΥ καλεί τον κόσμο στην ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ.

πηγή : email που λάβαμε στις 7 Μαρτίου 13h

Το πατριαρχικό πρίσμα του νέου ποινικού κώδικα

Μέσα στον κοινωνικό-καπιταλιστικό ζόφο, το κράτος επιλέγει να βομβαρδίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα με νέους νόμους-νομοσχέδια. Νομοσχέδια που όλο και εντείνουν τις ταξικές ανισότητες, όπου η ελευθερία σου είναι εξαγοράσιμη, αν ανήκεις ψηλά στην ταξική διαστρωμάτωση. Νομοσχέδια σε fast-track edition με στόχο να μειώνει τα αντανακλαστικά αντίδρασης, καταπολεμώντας, έτσι, αναίμακτα τον εσωτερικό εχθρό του. Αυτό, έχει ως αποτέλεσμα να καλούμαστε καθημερινά να μετασχηματίζουμε τη βάση ζωής μας. Είτε αυτό ονομάζεται ιδιωτικοποίηση της δημόσιας παιδείας/δημόσιας υγείας/των κέντρων απεξάρτησης, ο νέος ποινικός κώδικας και πάει λέγοντας. Μία αναδιάταξη των μέχρι τώρα δεδομένων, των μέχρι τωρα κεκτημένων. Ως ανοιχτή συνέλευση για τον νέο ποινικό κώδικα, επιλέξαμε να σταθούμε σε μία ενότητα αυτού, τη διάταξη του νόμου 3500/2006, όπου αφορά την ενδοοικογενειακή βία, ενόψει της 8ης Μάρτη.

Το κράτος αδυνατώντας να παραβλέψει τις αμέτρητες γυναικοκτονίες, αποπειράται μέσα σε ένα νομοσχέδιο που έχει ως στόχο να πατάξει την μικροεγκληματικότητα,αυστηριοποιώντας το νομικό πλαίσιο της ποινής, να γεμίσει φυλακές, να στοχοποιήσει ανηλίκους, προσπαθεί να εγκολπώσει και το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας. Έχουν περάσει, εξάλλου, περίπου 3 χρόνια από όταν άνοιξε ο δρόμος για την ορατοποίηση όλων και περισσότερων βιωμάτων έμφυλης βίας, με έναν θεσμικό κατά βάση πρόσημο, το οποίο κατέφευγε στη νομική/ποινική δίωξη του εκάστοτε (παρα)βιαστή, και δεν ειναι παρά η καταλληλότερη στιγμή να δείξει ότι μέσα από τη νομική του κυριαρχία θα συμβάλλει στην προστασία της πυρηνικής οικογένειας. Η προστασία η οποία ευαγγελίζεται το κράτος ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα καθώς οι προϋπάρχουσες ποινές απλώς αυστηριοποιούνται χωρίς αυτό να αποτελεί λύση στην πατριαρχική επιβολή. Η αστική δικαιοσύνη κανιβαλίζει το βίωμα καθώς, η εμπειρία διαμεσολαβείται πριν τη δικαστική εξουσία, το επιζών άτομο καλείται να διασχίσει έναν γολγοθά μπάτσων, κοινωνικών λειτουργών, δομών κλπ μέχρι, και αν ποτέ φτάσει το ζήτημα στα κάστρα της δικαιοσύνης. Έτσι, χτίζεται η κουλτούρα/κοινωνικη συνείδηση πως η προστασία έρχεται μόνο και μέσα απο την ποινική δίωξη. Εν τελει ο νόμος δεν λειτουργεί προληπτικά αλλά προσπαθεί να αφομοιώσει τις αντιστάσεις και μετατρέπει τελικώς, τον φεμινιστικό αγώνα, σε υποκατάστημα του κράτους.

Η ορθόδοξη πυρηνική οικογένεια αποτελεί θεμέλιο του κρατικού εθνοκορμού και γι αυτό οποιαδήποτε νομική μεταρρύθμιση αποσκοπεί στη διατήρηση της. Από αυτό το στοιχείο λαμβάνεται τεχνιτή κοινωνική συναινεση για να διαιωνιστούν καταπιεστικές δομές. Έστω, επιφανειακά, οι έμφυλες καταπιέσεις να λαμβάνουν πραγματική υπόσταση όταν αυτές διαταράσσουν το θεσμό της οικογένειας και όχι όταν συναποτελούν το κρατικό-πατριαρχικό αποτύπωμα, τα πολλαπλά κυκλώματα trafficking, τον σεξισμό που βιώνουμε στο πετσί μας καθημερινά, τα πολλαπλά βιώματα της πατριαρχικής επιβολής, που δεν θα μάθουμε ποτέ επειδή το υποκείμενο ήταν ρομ, χρήστρια, μεταναστό, μη-ετεροκανονικό. Είμαστε εδώ για υπενθυμίζουμε, πως ουδεμία εμπιστοσύνη τρέφουμε για την αστική δικαιοσύνη που το μόνο που προάγει ως αξία είναι η φυλακή. Οι αγώνες μας θα περάσουν από πάνω σας.

Ο ΝΕΟΣ ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΥΨΙΣΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΚΕΛΙΟΥ

ΔΕΝ ΤΡΕΦΟΥΜΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ, ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΠΕΦΤΟΥΝ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ, ΟΛΟΙ/ΕΣ/Α ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Παρασκευή 08/03 18:00 ΚΑΜΑΡΑ

Ανοιχτή συνέλευση ενάντια στον νέο ποινικό κώδικα

8η Μάρτη: Ημέρα μνήμης και οργής

Μία από τις πιο σημαντικές απεργίες για την παγκόσμια φεμινιστική, εργατική ιστορία είναι αυτή των κλωστοϋφαντουργών εργατριών στη Νέα Υόρκη, στις 8 Μαρτίου 1857. Μια μαζική-μαχητική διεκδίκηση που καθρέφτισε τη συσσωρευμένη οργή για την αέναη πατριαρχική καταπίεση, με πολιτικό επίδικο το πώς αυτή μετασχηματιζόταν στο πλαίσιο της εποχής. Ως πλαίσιο της εποχής μπορεί να θεωρηθεί η προσαρμογή και το πέρασμα της πατριαρχικής καταπίεσης στα καπιταλιστικά-κρατικά μοντέλα (ανά)παραγωγής, επομένως και η πρωτοεμφανιζόμενη ιστορικά συνθήκη: έμμισθη εργαζόμενη γυναίκα (16ωρα σε κάποιο βιομηχανικό κάτεργο). Πριν από αυτή την ιστορική σύγκρουση με το τότε υπάρχον, είχε προηγηθεί ένα συνεχές και αδιαμφισβήτητο πλέγμα πατριαρχικής επιβολής που ασχέτως πολιτικών-πολιτειακών συστημάτων (πόλη-κράτος, δουλοκτησία, μοναρχία, φεουδαρχία, καπιταλιστικό έθνος-κράτος) ήταν πάντα εκεί να θυμίζει ότι η πατριαρχία είναι δομικό στοιχείο της εκάστοτε εξουσίας και γεννάει ιεραρχία, γεννάει ιδιοκτησία. Έκτοτε, έχει χυθεί άπλετο αίμα στους αγώνες για τη χειραφέτηση των θηλυκοτήτων και δεν πρόκειται να επιτρέψουμε σε κανένα κράτος να μετατρέψει μεθοδικά τις μέρες μνήμης & εξέγερσης, σε γιορτές και τους αντιπατριαρχικούς αγώνες σε εν δυνάμει αφομοιώσιμα και ακίνδυνα προτάγματα, εντός του δημοκρατικού, φεμινιστικού τόξου.

Στη βάση της λογικής ότι η έμφυλη βία ενυπάρχει και αλληλοσυμπληρώνεται από άλλες καταπιέσεις, δεν μπορούμε να αποποιούμαστε τις ευθύνες της καθημερινής και επίμονης εναντίωσης σε αυτήν. Όταν μια καταπίεση τέμνει κάθετα και οριζόντια τις κοινωνικές σχέσεις, είναι αναγκαία όλα εκείνα τα αναλυτικά εργαλεία και οι πρακτικές, που μας επιτρέπουν να εντοπίσουμε τις όποιες χειραφετητικές προοπτικές εντός του συστήματος Κράτος-Κεφάλαιο-Πατριαρχία. Γιατί η συνεχής αναπαραγωγή μικροεξουσιών εντός του κοινωνικού σώματος ανακυρρήσει τον κυρίαρχο λόγο (κράτος) ως διαμεσολαβητή των πάντων, μας απομακρύνει από τη συνολική χειραφέτηση και διαρρηγνύει το συνεκτικό ιστό των από τα κάτω αγωνιζόμενων υποκειμένων. Το πολύμορφο του αγώνα ενάντια σε κράτη, θεούς και δαίμονες, καθίσταται εύθραυστο όταν η ενορχηστρωμένη κρατική μηχανή αναλαμβάνει ρόλο ρυθμιστή των ζωών και των σχέσεών μας, αφομοιώνοντας αντιστάσεις και λειαίνοντας τις αιχμές, καταλαγιάζοντας έτσι, την οργή μας. Ο νέος Ποινικός Κώδικας και οι υποτειθέμενες τροποποιήσεις του για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας, αποτελούν χαρακτηριστικότατο παράδειγμα απόπειρας αφομοίωσης και αποπολιτικοποίησης του ζητήματος. Στο ίδιο πλαίσιο νόμου που προεξοφλούνται μαζικές ποινές, πρόστιμα και εγκλεισμοί μικρής η μεγάλης διάρκειας για διευρυμένα πλέον κομμάτια του πολιτικού αγώνα, της κοινωνικής βάσης και του περιθωρίου, ταυτόχρονα η έμφυλη βία με κάποιο μαγικό τρόπο "ελαττώνεται" με κρατική παρέμβαση μέσω της απειλής του σοφρωνισμού. Τα κελιά είναι αποθήκες ψυχών. Στόχος λοιπόν, είναι η καταστροφή τους, όχι η εξιδανίκευση τους στα μάτια των μικροαστών και των κανίβαλων, ως αναγκαία πειθάρχηση για την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας. Εμείς, εστιάζουμε στις κραυγές (απ΄τα κελιά) μεταναστριών, αναρχικών συντροφισσών, τοξικοεξαρτημένων/κακοποιημένων θηλυκοτήτων. Το βίωμα αυτών των υποκειμένων φωτίζει το σκότος του κράτους και όχι μια ταξικά διαρθρωμένη νομική προσέγγιση περί προστασίας της πυρηνικής οικογένειας από τον ίδιο της τον εαυτό(που είναι το ίδιο το πατριαρχικό θεμέλιο). Μια άλλη πρόσφατη απόπειρα αφομοίωσης (από το κράτος) αντιπατριαρχικών αντιστάσεων και ταυτόχρονης αντεπίθεσης από τον διογκωμένο ακροδεξιό πόλο, ήταν η νομοθέτηση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Με λίγα λόγια, ένα οικοδόμημα που βασίζει την εθνική του συγκρότηση στην ετεροκανονική αναπαραγωγή και δημιουργεί συνεχώς ανδρικά πρότυπα ισχύος(ετοιμοπόλεμα) και ηρωίδες θηλυκότητες πολυεργαλεία(εργαζόμενη, μάνα, σύζυγος) παρουσιάζεται πάλι ως προστάτης, απλά και μόνο νομοθετώντας, έχοντας φροντίσει να ναρκοθετήσει τους δρόμους, τα σπίτια, τους εργασιακούς χώρους και τις πλατείες με άκρατη ομοφοβία και ρατσισμό.

Panic buttons επιφυλάσουμε εμείς στο κράτος, όχι αυτό σε μας. Οι προαναφερθέντες απόπειρες του "κοσμικού" ελληνικού κράτους να διαμεσολαβήσει ανοιχτά πλέον τις έμφυλες διαστάσεις της βίας, πρέπει να αποδομηθούν καθολικά, με βάση την πραγματικότητα και με όπλο την πολιτικοποίηση -αδιαμεσολάβητα- των επιμέρους ζητημάτων, έχοντας καθημερινή παρουσία και παρέμβαση στους χώρους εργασίας μας, στο σπίτι μας, στους συντρόφους μας, εκεί που η έμφυλη βία ανθίζει, εκεί που η έμφυλη βία συγκαλύπτεται, αναπαράγεται, δολοφονεί. Όταν το κράτος αποπειράται να αντλήσει συναίνεση και εμπιστοσύνη από τις θηλυκότητες, με σκοπό να του επικοινωνήσουν το παραβιαστικό τους βίωμα, είναι σα να αποκόπτει τις αλλοτριωμένες κοινωνικές σχέσεις που λειτούργησαν ως αίτιο, από το αποτέλεσμα. Οι μπάτσοι που δέρνουν ό,τι κινείται, χτυπάνε πορείες, βιάζουν, εξαπολύουν σεξιστικό/τρανσοφοβικό οχετό, βασανίζουν συντρόφους και στήνουν κρατικά πογκρόμ κάθε βδομάδα σε φτωχούς, μετανάστριες και ρομά, είναι αναντίστοιχο να καθιστώνται αρμόδιοι εμπιστοσύνης περιστατικών έμφυλης βίας, ενώ είναι οι ίδιοι που την ασκούν. Από τα κυκλώματα trafficking με εμπλοκή μπάτσων, μαφιόζων μέχρι την δικαστική συγκάλυψη και την απόλυτη μιντιακή υποστήριξη σημαίνοντων βιαστών και παιδοβιαστών (Λιγνάδης, Φιλιππίδης, Γεωργιάδης, Λεβέντης, Μίχος), ο ρόλος του κράτους στην διατήρηση της πατριαρχικής πυραμίδας, είναι αδιάψευστος και καθημερινός. Ειδικά όσον αφορά τις φτωχοποιημένες θηλυκότητες του περιθωρίου, το κράτος είναι παρόν μόνο και μόνο για να επιβάλλει τους όρους της ταξικής τους γκετοποίησης.

Όσον αφορά τις θηλυκότητες που βιώνουν πέρα από την πατριαρχική καταπίεση και την επιπλέον συνθήκη της ταξικής ή φυλετικής υποτίμησης/διάκρισης, εκεί το κράτος και το κεφάλαιο λεηλατούν κανονικά ζωές σε μαζική κλίμακα, εισάγοντας πολλαπλά καθεστώτα εξαίρεσης. Έχοντας κάθε κίνητρο να δημιουργούν συνεχώς νέα πεδία υπερεκμετάλλευσης και υποτίμησης ορισμένων ζωών(προς όφελος άλλων), το πολιτικό προσωπικό και τα αφεντικά δημιουργούν μεσοστρώματα πιέζοντας κι άλλο προς τον ταξικό πάτο τις μετανάστριες, τις ρομνί, τις άστεγες. Τα περιθωριοποιημένα αυτά κομμάτια του πληθυσμού κρίνονται ως μη άξια να υπάρξουν, να αναπτυχθούν, να αναπαραχθούν. Η πατριαρχία δε βιάζει και σκοτώνει μόνο, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και ένα πλαίσιο εντός του οποίου οργανώνονται και οι κεφαλαιοκρατικά οριζόμενες, παραγωγικές σχέσεις, πολλαπλασιάζοντας έτσι τις καταπιέσεις και εκμηδενίζοντας τις πιθανότητες, η εξαθλιωμένη ατομικότητα να σηκώσει κεφάλι, να ενταχθεί σε μια κοινότητα, να συλλογικοποιήσει τις αντιστάσεις της. Είτε πρόκειται για την Αλβανία, την Ρουμανία και τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας, είτε πρόκειται για την Συρία, το Κονγκό και το Πακιστάν, το ελληνικό κράτος δημιουργεί πάντα νέα πεδία εκμετάλλευσης για τις φτωχοποιημένες θηλυκότητες που είχαν την ατυχία να περάσουν το κατώφλι του. Όσον αφορά τις έγκλειστες χρήστριες, τις τρανς οροθετικές, τις άστεγες και όσες προσπαθούν να επιβιώσουν ύπο καθεστώς συννοσηρότητας, όλες αυτές οι περιπτώσεις αποτελούν "θύματα" του κοινωνικού πολέμου, αορατοποιημένες υπάρξεις, δίχως επιλογές, μεσ΄ την ανέχεια και την εξαθλίωση.

Να γίνουμε κοινωνική απειλή, να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στο κράτος, στην πατριαρχία, στο παπαδαριό. Να δημιουργήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης όπου τα επιζώντα άτομα θα μπορούν να επικοινωνήσουν τα βιώματα τους, να συλλογικοποιήσουν τον αγώνα. Να ανοίξουμε καταλήψεις, να δημιουργήσουμε δομές στήριξης στις γειτονιές. Να μην ξανά νιώσει καμία μόνη απέναντι στον (παρα)βιαστή της.Θα μας βρουν απέναντι σε κάθε προσπάθεια αφομοίωσης των από τα κάτω κινημάτων, ενάντια σε κάθε επιβολή, καταπίεση, εξουσία.

ΟΛΑ/ΕΣ/ΟΙ ΚΑΜΑΡΑ 18:00

*ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΠΛΟΚ ΤΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ/ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ*

ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ, ΚΑΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΦΑΣΙΣΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΘΕΡΜΑΙΚΟ

ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑΝ ΟΛΟΙ ΛΕΒΕΝΤΕΣ

ΟΙ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΕΤΡΕΣ

Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης