kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση / πορεία αλληλεγγύης στον αντιστεκόμενο παλαιστινιακό λαό

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ

Τρεις μήνες μετά την έναρξη των ισραηλινών βομβαρδισμών πάνω από 20.000 Παλαιστίνιοι (ανάμεσά τους πάνω από 8.000 παιδιά) έχουν δολοφονηθεί και άλλοι 20.000 έχουν τραυματιστεί από τους ισραηλινούς πυραύλους μετά το ανελέητο σφυροκόπημα της -αποκλεισμένης με εμπάργκο- πόλη της Γάζας. Οι συνθήκες στη Λωρίδα σύμφωνα με εκθέσεις του ΟΗΕ, έχουν γίνει πλέον μη βιώσιμες και κατοικήσιμες λόγω των εκτεταμένων καταστροφών στα σπίτια και στη πολεοδομία, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται αντιμέτωποι με τον υποσιτισμό και τις ασθένειες. Στο μεταξύ, το Ισραήλ έχει επέμβει με χερσαίες δυνάμεις, συνδυάζοντας τη χερσαία επίθεσή του με πλήγματα από αέρος και θαλάσσης, προτρέποντας τους κατοίκους να εγκαταλείψουν την πόλη, την ίδια στιγμή που -μέσα από τη λογική της συλλογικής ευθύνης- διαμηνύει πως όσοι πολίτες παραμείνουν στην πόλη θα θεωρηθούν de facto τρομοκράτες και θα αντιμετωπιστούν ανάλογα. Τα πρόσφατα πλήγματα του Ισραήλ στη Βηρυτό και στη Βόρεια Συρία, καθώς και οι εμπρηστικές δηλώσεις του Ιράν ενάντιά του, που διεκδικεί και αυτό την ευκαιρία του να αναβαθμίσει τη παρουσία του μέσω της κλιμακούμενης αστάθειας, τείνουν να επεκτείνουν τη σύρραξη στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Ταυτόχρονα, το ελληνικό κράτος εμπλέκεται στα διαδραματιζόμενα στην περιοχή με δύο φρεγάτες, αφ΄ ενός με τη φρεγάτα «Σαλαμίς» που είναι ενταγμένη στη ναυτική δύναμη του ΟΗΕ στα ανοιχτά του Λιβάνου, αφ΄ ετέρου με τη φρεγάτα «Ψαρά» που συμμετέχει στη δύναμη του ΝΑΤΟ. Αυτό επιτάσσουν οι πολεμοχαρείς, νατοϊκές επιδιώξεις του ελληνικού κράτους αλλά και η ελληνο-ϊσραηλινή συμμαχία. Μια συμμαχία, χάριν της οποίας το ελληνικό κράτος επέλεξε να απέχει από την ψηφοφορία στον ΟΗΕ για την κήρυξη ανθρωπιστικής εκεχειρίας στην Γάζα. Γι' αυτό το λόγο, το ελληνικό κράτος είναι συνένοχο.

Η δολοφονική βαρβαρότητα των τελευταίων ημερών είναι η απάντηση του ισραηλινού κράτους στην επιχείρηση ένοπλων Παλαιστίνιων μαχητών από την λωρίδα της Γάζας στο νότιο Ισραήλ. Είναι η συνέχεια της «Νάκμπα», η συνέχεια δηλαδή της Καταστροφής που ξεκίνησε στην περιοχή της Παλαιστίνης με την εθνοκάθαρση από πλευράς Ισραήλ τουλάχιστον 531 παλαιστινιακών χωριών και πόλεων μεταξύ του 1947 και του 1949, τη δολοφονία 15.000 Παλαιστινίων και τον αναγκαστικό εκτοπισμό των δύο τρίτων του Παλαιστινιακού πληθυσμού -950.000 άτομα- από την πατρίδα τους και τα σπίτια τους.

Από τότε μέχρι σήμερα δεν έχουν τελειωμό οι δολοφονίες, τα βασανιστήρια, οι φυλακίσεις, ο καθημερινός εξευτελισμός, η καταπίεση, αλλά και η παράνομη καταπάτηση παλαιστινιακών εδαφών. Θυμόμαστε τους δεκάδες Παλαιστίνιους που σκότωσε εν ψυχρώ και τους εκατοντάδες άλλους που τραυμάτισε ή σακάτεψε η δολοφονική στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ, στις 30 Μάρτη 2018, μπροστά από το τείχος της Γάζας. Αυτή η δολοφονική τρομοκρατία ήταν τότε η ισραηλινή απάντηση στις διαδηλώσεις των Παλαιστίνιων με αφορμή τα εγκαίνια της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, κινητοποιήσεις που είχαν ονομαστεί "Η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής", καθώς οι Παλαιστίνιοι αγωνίζονται για την επιστροφή των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που έχουν -εδώ κι εβδομήντα πέντε χρόνια- ξεριζωθεί από τον τόπο τους.

Ωστόσο, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η σημερινή διένεξη μεταξύ των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων είναι αποτέλεσμα της ιστορικής σύγκρουσης του γηγενούς αραβικού πληθυσμού της περιοχής με τους υποστηρικτές του σιωνισμού, ενός πολιτικού κινήματος με ρίζες στην εθνικιστική νεωτερικότητα και το αποικιοκρατικό πνεύμα του 19ου αιώνα. Κεντρικός στόχος των σιωνιστών ήταν η δημιουργία ενός κράτους για την εθνικο-θρησκευτική κοινότητα των Εβραίων, την οποία προσδιόριζαν ως «Έθνος». Επιλέγοντας να παραβλέψει το μεγάλο αριθμό Παλαιστινίων, κυρίως μουσουλμάνων, που ζούσαν εκεί πολύ πριν από την άφιξη των Εβραίων, το σλόγκαν των σιωνιστών χαρακτήριζε την Παλαιστίνη ως«μια γη χωρίς λαό, για ένα λαό χωρίς γη».Ο Θεόδωρος Χερτσλ, πρώτος πρόεδρος της διεθνούς Σιωνιστικής Οργάνωσης το 1897, είχε τότε γράψει για την Παλαιστίνη:«Για λογαριασμό της Ευρώπης θα φτιάξουμε εκεί κάτω έναν προμαχώνα απέναντι στην Ασία· θα είμαστε μια προωθημένη προφυλακή του πολιτισμού απέναντι στη βαρβαρότητα».Αυτό, όμως, που βλέπουμε εδώ κι εβδομήντα πέντε χρόνια στην Παλαιστίνη είναι η βαρβαρότητα του ισραηλινού κράτους απέναντι στους Παλαιστίνιους στην πιο καθαρή της εκδοχή.

Πρέπει στο σημείο αυτό να ξεκαθαριστεί ότι όλα τα προαναφερθέντα αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου, που προωθείται δεκαετίες τώρα στην περιοχή της Μ. Ανατολής και ιστορικά, τη σοβαρότερη ευθύνη φέρει ο αμερικάνικος επεκτατισμός και συμφέροντά του στην περιοχή, αλλά και το ισραηλινό κράτος και οι μπίζνες γύρω από το πετρέλαιο. Όλα αυτά προφανώς και με την αρωγή της Ε.Ε., με κινητήρια δύναμη τις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης. Το σχέδιο αυτό κινείται μέσα στα πλαίσια των ενδοκαπιταλιστικών, ενδοκυριαρχικών ανταγωνισμών για την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων των διεθνών κυρίαρχων. Σε μια ευρύτερη περιοχή που εκτείνεται από τη Μ. Ανατολή ως το Ιράν και από τον Καύκασο ως την αραβική χερσόνησο, οι καπιταλιστικοί-κρατικοί ανταγωνισμοί για τα κοιτάσματα πετρελαίου, φυσικού αερίου και των δρόμων μεταφοράς τους, επιφυλάσσουν δεκαετίες τώρα στο ισραηλινό κράτος το ρόλο του τοποτηρητή των επεκτατικών, καπιταλιστικών, πολυεθνικών συμφερόντων στην περιοχή. Οι δυναμικές σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, δύο βασικών καπιταλιστικών κατοχικών δυνάμεων (που ανά καιρούς ποικίλουν μεταξύ της συνεργασίας όσο και του ανταγωνισμού) αλλά και η τριμερής συνεργασία ανάμεσα στο Ισραήλ, την Κύπρο και την Ελλάδα, με τις ευλογίες των ΗΠΑ ή η αντίστοιχη συνεργασία των δύο τελευταίων με την Αίγυπτο, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα για τις δυναμικές σχέσεις και την εύθραυστη ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή. Η όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων για το μοίρασμα των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών στην ευρύτερη περιοχή έχει πυροδοτήσει εμφυλίους πολέμους και επεμβάσεις, προκαλεί μαζικά κύματα μεταναστών και βέβαια αναβαθμίζει την καταπίεση των Παλαιστινίων από το ισραηλινό κράτος. Ενός κράτους, που -παρόλο που πάτησε πάνω στην επιθυμία πολλών Εβραίων να βρουν ένα καταφύγιο, ώστε να αισθάνονται ασφαλείς, με νωπές ακόμη τις φρικιαστικές μνήμες του Ολοκαυτώματος εν έτει 1948- διεξάγει, ωστόσο, μια πολιτική εθνοκάθαρσης εδώ και δεκαετίες εις βάρος του αραβικού πληθυσμού της Παλαιστίνης.

Παράλληλα, δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως το κράτος του Ισραήλ είναι ένα κράτος απαρτχάιντ, ένα κράτος στο οποίο υπάρχει επίσημη και θεσμική πολιτική φυλετικών διακρίσεων εις βάρος των Αράβων -κατά βάση- και δευτερευόντως εις βάρος των μη Ασκεναζί -των προερχόμενων δηλαδή από τη Β. Ευρώπη- Εβραίων. Αυτό που διεξάγεται εδώ και οκτώ δεκαετίες στην Παλαιστίνη είναι ένα συνεχιζόμενο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, ένας διαρκής πόλεμος με αυξομειούμενη ένταση που στοχεύει στη συστηματική εξολόθρευση ή τον εξανδραποδισμό ενός ολόκληρου λαού από τον τόπο του. Η εθνοκάθαρση των γηγενών Παλαιστίνιων ξεκίνησε το 1947 με την μαζική εκκαθάριση -φυσική εξόντωση ή μαζικό εκτοπισμό- του μεγαλύτερου μέρους του αραβικού πληθυσμού της Παλαιστίνης και την απαλλοτρίωση των εδαφών και περιουσιών τους. Η τρομοκρατία από ένοπλες σιωνιστικές, παραστρατιωτικές οργανώσεις ανάγκασε τους Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, για να μην βρεθούν σφαγμένοι κι αυτοί, όπως οι κάτοικοι του Ντέιρ Γιασσίν τον Απρίλη του 1948 (254 άμαχοι χωρικοί σφαγμένοι από τους ισραηλινούς τρομοκράτες). Η ερήμωση των παλαιστινιακών εδαφών από τον αραβικό πληθυσμό, που ζούσε εκεί, αποτέλεσε την αναγκαία συνθήκη για την ίδρυση ενός καθαρά φυλετικού εβραϊκού κράτους στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Γι' αυτό το λόγο το κράτος του Ισραήλ δεν συζητάει καν το ενδεχόμενο της επιστροφής των Παλαιστίνιων προσφύγων και των απογόνων τους, για να μη διασαλευτεί η τεχνητή εβραϊκή πλειοψηφία.

Εξάλλου, εκτός από τις δολοφονίες και τις εκτοπίσεις των Παλαιστινίων, το σχέδιο απο-αραβοποίησης της περιοχής εξυπηρετείται και μέσα από τους εποικισμούς παλαιστινιακών εδαφών, καθώς μέχρι σήμερα, περισσότεροι από 200.000 έποικοι έχουν εγκατασταθεί στις κατεχόμενες από τον ισραηλινό στρατό παλαιστινιακές περιοχές, την ίδια στιγμή που ολόκληρες πολιτείες χτίζονται σε μήνες και εξαπλώνονται ραγδαία. Στη βαρβαρότητα και την καταπίεση πρέπει να προστεθεί ο πολυετής αποκλεισμός της Γάζας, οι αυξομειούμενες παντός είδους επιθέσεις του Ισραηλινού κράτους στη Γάζα και τη Δυτική όχθη, το τείχος του απαρτχάιντ στην Ιερουσαλήμ με τα σημεία ελέγχου, η απαγόρευση χρήσης συγκεκριμένων δρόμων, αλλά και ο αποκλεισμός από πλευράς Ισραήλ και ο έλεγχος της πρόσβασης του παλαιστινιακού πληθυσμού σε ρεύμα και νερό. Όλα αυτά δυσχεραίνουν την κινητικότητα των Παλαιστινίων, την πρόσβασή τους στις υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης και τις πηγές διαβίωσης. Ας προστεθούν τέλος, οι αυθαίρετες συλλήψεις και οι διοικητικές κρατήσεις χωρίς επαρκή νομική εκπροσώπηση ή χωρίς καν να γνωρίζουν οι άνθρωποι, για ποιο λόγο συλλαμβάνονται.

Δοθέντων όλων των προαναφερθέντων, δεν είναι δυνατό να υπάρξει μια μεσοβέζικη στάση τήρησης ίσων αποστάσεων από τη μια ανάμεσα στο ρατσιστικό κράτος-απαρτχάιντ του Ισραήλ, μια δολοφονική πολεμική μηχανή -που βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με τον αμερικανικό και ευρωπαϊκό επεκτατικό καπιταλισμό και που έχει συνάψει στενές σχέσεις συνεργασίας με το ελληνικό κράτος σε οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό και διπλωματικό επίπεδο- που εφαρμόζει, επίσης, γενοκτόνα πολιτική εθνοκάθαρσης, και των αντιστασιακών, από την άλλη αλλά και αντικατοχικών δυνάμεων των Παλαιστίνιων -οι οποίοι υπάρχουν ως φυσική υπόσταση και δεν έχουν εξαφανιστεί από προσώπου γης ακριβώς λόγω αυτής της κουλτούρας συλλογικής αντίστασης. Γι' αυτό, κι όταν μιλάμε για παλαιστινιακή αντίσταση, εννοούμε κάθε μικρή ή μεγάλη μάχη που δίνουν οι απλοί άνθρωποι είτε στη Γάζα είτε στη Δυτική όχθη είτε στο κυρίως Ισραήλ μέσα από την καθημερινή στάση αξιοπρέπειας και αντίστασης ενάντια στις ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις. Σίγουρα, μέσα στην ίδια την παλαιστινιακή κοινωνία υπάρχουν ταξικές αντιθέσεις και μάλιστα η Παλαιστινιακή Αρχή του Μαχμούτ Αμπάς θεωρείται από πολλούς Παλαιστίνιους αγωνιστές ως συνεργάτης του Ισραήλ, καθώς καταδιώκει, συλλαμβάνει και παραδίδει στις ισραηλινές αρχές νεαρούς ακτιβιστές και ακτιβίστριες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πολεμούν το ισραηλινό στρατό και η κατοχή δεν μπορεί να συλλάβει. Σίγουρα, επίσης, στεκόμαστε απέναντι και στο θρησκευτικό φονταμενταλισμό και, αν για ένα πράγμα είμαστε σίγουρες, αυτό είναι πως η ισλαμιστική μισαλλοδοξία δε μπορεί να είναι η απάντηση ενάντια στο θεσμικό ρατσισμό και την εθνοκάθαρση που διεξάγει το ισραηλινό κράτος εις βάρος των Παλαιστινίων. Σε κάθε περίπτωση, η ζυγαριά του αίματος ξέρουμε πολύ καλά προς τα πού γέρνει, όπως επίσης ξέρουμε τόσο για τα διαρκή εγκλήματα του ισραηλινού κράτους, τη συνενοχή των μεγάλων δυνάμεων αλλά και τη δύναμη, το πείσμα και την αντίσταση του παλαιστινιακού λαού τις τελευταίες οκτώ δεκαετίες που αναμετράται καθημερινά με το δυνάστη, καταπιεστή και σφαγέα του.

Σε κάθε περίπτωση, η μόνη αχτίδα αισιοδοξίας στην περιοχή προέρχεται μόνο μέσα από το αμοιβαίο πλησίασμα του αραβικού και εβραϊκού πληθυσμού πάνω σε μια διεθνιστική και προλεταριακή βάση, μόνο μέσα από τους δικούς τους κοινούς ταξικούς-κοινωνικούς αγώνες ενάντια στο ρατσισμό, το απαρτχάιντ, την καταπίεση, την εθνοκάθαρση, τη μισαλλοδοξία και το φονταμενταλισμό. Μόνο μέσα από τη συνειδητοποίηση πως δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν και ότι μπορούν να συνυπάρξουν χωρίς θρησκευτικές διαφορές, όπως το έκαναν για αιώνες στην περιοχή, πριν από τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Η μόνη αχτίδα αισιοδοξίας μέσα από την ισραηλινή κοινωνία προέρχεται από όσους πολίτες του Ισραήλ δεν ενστερνίζονται ή εγκαταλείπουν τη σιωνιστική ιδεολογία ότι η γη της Παλαιστίνης είναι αποκλειστική η δική τους γη και ότι ο εβραϊκός λαός είναι ο εκλεκτός λαός. Επίσης, από εκείνα τα κομμάτια της ισραηλινής κοινωνίας που δεν αντιμετωπίζουν τους Άραβες ως τετράποδα δίχως ανθρωπινότητα. Από τους ισραηλινούς αντιρρησίες συνείδησης, άντρες και γυναίκες και από τις συλλογικότητες που δραστηριοποιούνται ενάντια στο τείχος, τον αποκλεισμό της Γάζας, το ρατσισμό, την καταπίεση και την τρομοκρατία που επιβάλλουν το ισραηλινό κράτος, ο στρατός και οι ακροδεξιοί έποικοι.

Από την πλευρά μας, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στην Παλαιστινιακή αντίσταση, γιατί αυτή εδώ και εβδομήντα πέντε χρόνια μας διδάσκει πως χαμένος είναι ο αγώνας που δε δόθηκε ποτέ. Γιατί είναι ο αγώνας για την επιβίωση, είναι η αντίσταση ενάντια στη θανατοπολιτική και τον αφανισμό που τους επιβάλλει το ισραηλινό κράτος. Γιατί ο αγώνας τους είναι κομμάτι του αγώνα των καταπιεσμένων ενάντια στον καταπιεστή τους. Είναι αγώνας για ζωή, ελευθερία και αξιοπρέπεια. Γι' αυτό το λόγο, είναι κομμάτι και του δικού μας αγώνα ενάντια στα κράτη και το κεφάλαιο αλλά και σε όσα αυτά γεννάνε, την καταπίεση, το ρατσισμό, τον πόλεμο, το φονταμενταλισμό και το σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΟΣ ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟ ΚΡΑΤΟΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ / ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Προλέτ Accion, ταξική δράση για την αντεπίθεση στον κόσμο των αφεντικών και τη κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς / prolexetaccion@espiv.nexet