kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Αντικρατικες - Αντικατασταλτικες διαδηλωσεις για την 6η Δεκεμβρη

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΕΣ - ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΑΘΗΝΑ : 18:00 - ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 18:00 - ΚΑΜΑΡΑ

Από τον Αλέξη Γρηγορόπουλο μέχρι την τελευταία κρατική δολοφονία του 17χρονου Ρομά Χρήστου Μιχαλόπουλου, το κράτος και η εξουσία συνεχίζουν να δολοφονουν. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 καταδεικνύει πως ο κοινωνικός ξεσηκωμός είναι εφικτός, πως η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση - σε αντίθεση με την ενσωμάτωση, την παραίτηση και την εξατομίκευση - είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική νίκης των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι σήμερα ζωντανή ως κοινωνικό πρόταγμα , όχι για την επανάληψή της , αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης. Για το άνοιγμα του δρόμου για την κοινωνική επανάσταση δεν αρκούν τα αυθόρμητα, πρόσκαιρα και ανοργάνωτα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας. Απαιτείται πολιτική, κοινωνική και ταξική αυτοοργάνωση των ίδιων των καταπιεσμένων για το σχεδιασμό, την ανάπτυξη και την συνέχεια του αγώνα.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΞΗ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΠΟΥ ΕΚΚΡΕΜΕΙ - ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

κάλεσμα : Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ- ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008-ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2023

Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 σημειώνεται η κρατική δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από το όπλο του μπάτσου Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια. Η εν ψυχρώ δολοφονία του A. Γρηγορόπουλου έρχεται να επισφραγίσει τις δολοφονικές μεθοδεύσεις και τις κατασταλτικές διαθέσεις του κράτους ενάντια σε κάθε αγωνιζόμενο. Η έσχατη όμως αυτή μορφή κρατικής βίας δεν παρέμεινε αναπάντητη. Αντιθέτως, πυροδότησε θύελλα διαδηλώσεων και συγκρούσεων στο κέντρο των μητροπόλεων, όπου εκατοντάδες κόσμος εξεγέρθηκε μαζικά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, συνθλίβοντας το προσωπείο της κρατικής παντοδυναμίας. Ο Δεκέμβρης του '08 μέσα από τις μαζικές κινητοποιήσεις και τους αγώνες του αποτέλεσε σπουδαίο σημείο της σύγχρονης ιστορίας, αφήνοντας πίσω σημαντική πολιτική παρακαταθήκη για το αναρχικό κίνημα.

15 χρόνια μετά από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο κρατικός μηχανισμός δεν έπαψε να ακολουθεί με συνέπεια το μοτίβο της βίας, να αναπαράγει τις εγκληματικές μεθοδεύσεις του, να καταστέλλει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, να πασχίζει να εδραιώσει τον θάνατο.

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΙΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Το χέρι των εντολοδόχων δολοφόνων οπλίζεται από την εξουσία. Α. Γρηγορόπουλος, Κουμής, Κανελοπούλλου, Καλτεζάς, Β. Μάγγος, Γ. Σαμπάνης, Κ. Φραγκούλης, Χ. Μιχαλόπουλος. Τα τσιράκια των αφεντικών φρόντισαν να επιδείξουν την κυριαρχία τους με την έσχατη μορφή βίας. Και η μακρά λίστα θανάτου που υπογράφουν κράτος και αφεντικά δεν έχει τελειωμό. Η μεθοδευμένη θανατοπολιτκή του συστήματος έδειξε έντονα το προσωπείο της ήδη από την εγκληματική διαχείριση της Πανδημίας. Εκ τότε επιχειρείται να εδραιωθεί ένα μοντέλο όπου κάθε ανθρώπινη ζωή θα κοστολογείται ως αμελητέα και κάθε κρατικός θάνατος στις μέρες μας θα φαντάζει καθημερινότητα. Από την δολοφονία στα Τέμπη, τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που πνίγονται στα ανοιχτά του Αιγαίου, τις αναρίθμητες γυναικοκτονίες που όλο κ αυξάνονται, την όξυνση των πολεμικών συγκρούσεων και την λεηλασία της φύσης…. η εξέγερση του ΄08 φαντάζει πιο επιτακτική από ποτέ.

Άλλωστε ο κρατικός μηχανισμός βαδίζει σε πλήρη σύμπνοια με τα ΜΜΕ, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη και συγκαλύπτοντας υποθέσεις που εξυπηρετούν το αφήγημα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Ας μην ξεχνάμε, πως η αντικοινωνική πολιτική του σύγχρονου κρατικού - καπιταλιστικού μοντέλου πασχίζει να παγιωθεί με κύριο μέσο την διαρκή παρουσία μονάδων της αστυνομίας, η οποία - όντας δεξί χέρι της εξουσίας και έχοντας την πλήρη κρατική κάλυψη- σπέρνει ένα κλίμα φόβου και τρομοκρατίας. Οι αλλεπάλληλες εκκενώσεις καταλήψεων το τελευταίο διάστημα, η επίθεση σε στέκια και δομές αγώνα αποτελεί χαρακτηριστικό εργαλείο του συστήματος να καθυποτάξει κάθε φωνή που εξεγείρεται, κάθε φωνή που υψώνει αναχώματα στα μεγαλεπήβολα πλάνα των αφεντικών. Ο κρατικός φόβος για ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων, για μαζικοποίηση του αναρχικού αγώνα μεταφράζεται σε πλήρη έλεγχο, σε συλλήψεις αγωνιστών, σε καταστολή διαδηλώσεων και σε δικαστικές σκευωρίες. Άλλωστε η επιθυμία του χρεοκοπημένου κράτους να επιβάλλει την παντοδυναμία του ανέκαθεν επιχειρείται άμεσα ή έμμεσα με την επιβολή αμείλικτης βίας ενάντια σε κάθε αντίσταση των από τα κάτω και αυτό αποτυπώνεται έντονα από την διαρκή αναβάθμιση των κατασταλτικών εργαλείων του, δημιουργώντας έτσι ένα άρτια εκπαιδευμένο σώμα δολοφόνων.

Η ολομέτωπη επίθεση του κρατικού μηχανισμού αποτυπώνεται και στην παιδεία, όπου μια σειρά νομοσχεδίων και μεταρρυθμίσεων αλλάζουν τον χαρακτήρα της δημόσιας- δωρεάν παιδείας, φέρνουν μπάτσους στις σχολές και επιχειρούν την κατάργηση του ασύλου. Με την ΕΒΕ, την επικείμενη ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και την κατάργηση του Άρθρου 16, εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί μετατρέποντας την παιδεία σε αγαθό για λίγους, αποκλείοντας μαθητές και μαθήτριες από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και ενισχύοντας έτσι την προσέλευση σε ιδιωτικά ΙΕΚ, και την επί πληρωμή εκπαίδευση. Παράλληλα, βασικός αρωγός του κρατικού σχεδιασμού είναι η ίδρυση ενός 'αποστειρωμένου' πανεπιστημίου, όπου κάθε φοιτητική - ριζοσπαστική δύναμη θα ακρωτηριάζεται και θα βρίσκει απέναντί της πάντα την καταστολή. Πρόσφατο δείγμα αποτελεί η πορεία της 17 Νοέμβρη στην Θεσσαλονίκη, όπου κράτος και αφεντικά - έχοντας ενεργοποιήσει όλα τα κατασταλτικά μέσα τους- έστησαν φραγμό, εμποδίζοντας το φοιτητικό σώμα να προσεγγίσει το πανεπιστήμιο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΟΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

Η εξέγερση του '08 αποτέλεσε κεντρικό έναυσμα για την περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση και συγκρότηση τόσο του αναρχικού όσο και του μαθητικού κινήματος. Οι καταλήψεις σχολείων και σχολών στο κέντρο της Αθήνας αλλά και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας έπαιξαν κομβικό ρόλο τόσο για την έμπρακτη και μαχητική αμφισβήτηση της θανατοπολιτικής του κρατικού μηχανισμού, όσο και για την δημιουργία δομών και παρακαταθήκης της αυτοοργάνωσης της κοινωνικής βάσης σε σχολεία, σχολές, χώρους εργασίας και πάνω από όλα την παρουσία ξανά και ξανά στον δρόμο.

Επίσης, κατέστησε φανερή την ανάγκη συγκρότησης και οργάνωσης των αντιστάσεων των από τα κάτω ως μαζική απάντηση απέναντι στη κρατική βαρβαρότητα . Από την αυθόρμητη εξέγερση και την ευκαιριακή συσπείρωση των ριζοσπαστικών δυνάμεων, προτάσσουμε την διαρκή παρουσία του αναρχικού αγώνα μέσα από την κοινωνική και ταξική αυτό-οργάνωση σε διαδικασίες βάσης και πολιτικής ζύμωσης.

Από τον δρόμο που χάραξε ο Δεκέμβρης του '08 μέχρι τους αγώνες του Δεκέμβρη του σήμερα, για την ολική ανατροπή του κόσμου της εξουσίας, για την δικαίωση όλων των καταπιεσμένων, για την κοινωνική απελευθέρωση.

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας

https://www.facebook.com/a.s.f.QuietaMovere?_…0]=AZUF6-JOKz9xwv5pcbGnX8OMhvfq-z5cefHsxJjCt5ffuLStt4wcUaDBbZD0r-IY0fXBh6Xkw0w_FXv_S1zl1EtpkuyafoHQZOQytNf3n7C2WFIQSBNLm2g7owAxmmT-KMh-KEeQ2TCBM8PaQ4-vM591CysfOnFobTMZ1kUikdJwPJwMqY-_8VKb9Ab48-G_df-OBAZikU0TKqXCE1A3cwda&

πηγή : https://www.facebook.com/p/Πρωτοβουλία-Αναρχι…

Πορεία για τα 15 χρόνια απο την δολοφονία του αναρχικού Α.Γρηγορόπουλου

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2008
Μπάτσοι εκτελούν τον αναρχικό μαθητή Α. Γρηγορόπουλο. Ο χρόνος παγώνει και η οργή εξαπλώνεται. Ξεσπούν αυθόρμητα άγριες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, καταλήψεις δημοσίων κτηρίων και καταστροφές, με την καπιταλιστική πολεοδομία του κέντρου της Αθήνας να ισοπεδώνεται πλήρως. Οι συγκρούσεις γενικεύονται και στις υπόλοιπες πόλεις μέσω συνελεύσεων και πορείες πλημμυρίζουν τους δρόμους σηματοδοτώντας μια εξέγερση. Ο κρατικός μηχανισμός παραλογίζεται και παραλύει, ενώ η βία επιστρέφεται με μορφή δικαιοπραξίας στους προστάτες του κράτους. Τα μοιρολόγια μετατράπηκαν σε εξεγερσιακούς μονολόγους όπου και μετά από 15 χρόνια αντηχούν βαθιά μέσα στις σκέψεις μας.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν αποτελεί απλά μια ιστορική παρακαταθήκη αλλά μία αναγκαία πραγματικότητα. Ο κρατικός μηχανισμός έχει εξαπολύσει επίθεση προς όλα τα τμήματα της καταπιεζόμενης κοινωνίας, την οποία περήφανα εφαρμόζουν τα καλοπληρωμένα παραρτήματα του. Τα ένστολα καθίκια βιάζουν, δολοφονούν και ξυλοκοπούν με τη πλήρη συγκάλυψη κράτους και ΜΜΕ. Οι ενέργειες αυτές τείνουν να γίνουν η νέα κανονικότητα η οποία ενσωματώνεται ως τέτοια από ένα μέρος της κοινωνίας.

Οι δολοφονίες του 17 χρονου Ρομά (Χρήστου Μιχαλόπουλου), του Κ. Φραγκούλη και του Κ.Μανιουδάκη, ο άγριος ξυλοδαρμός της 16 χρονης αντιφασίστριας από τα ΟΠΚΕ και οι εκτελέσεις των μεταναστών στα σύνορα φανερώνουν πως ο θάνατος ολοένα και περισσότερο γίνεται συνήθεια.

Όταν ο θάνατος γίνεται συνήθεια, η αντίσταση αποτελεί καθήκον.

Το καθήκον μας είναι να υπενθυμίσουμε στα όργανα της εξουσίας πως η φλόγα του Δεκέμβρη δεν έσβησε ποτέ.
Γιατί η φλόγα της εξέγερσης για μας δεν είναι μουσειακό είδος.
Γιατί η κυκλική κίνηση είναι ο αρχέγονος νόμος: οφείλουμε να επιστρέψουμε τη βία στους υπηρέτες της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Για να απαντήσουμε στον πόλεμο του σήμερα, οφείλουμε να διατηρήσουμε την εξέγερση του Δεκέμβρη ζωντανή.

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ
"Οι στιγμές της σύγκρουσης ήταν αυθόρμητες κι ήταν πολλές
χάραξαν μνήμες στο κενό της θύμησης
στόλισαν τις πόλεις με συντρίμμια
εκεί στα οδοφράγματα άνθησαν συνειδήσεις
εκεί πάλεψε ο θάνατος να μη χάσει το νόημα του
και η ζωή θριάμβευσε μέσα στις φωτιές
οι καπνοί από τα καμένα σύμβολά τους
στέλνανε το μήνυμα παντού
αυτές είναι οι μέρες του Αλέξη
αυτές είναι οι νύχτες των καταραμένων
τίποτα δεν θα είναι το ίδιο πια
οι εξεγερμένοι χορεύουν τον άγριο χορό
της αμφισβήτησης της εξουσίας του ανέφικτου
χορεύουν την χαρά της πραγμάτωσης του χάους"

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ

ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Αναρχική ομάδα khanjali

Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΝΗΜΗ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΚΟΦΤΕΡΟ ΛΕΠΙΔΙ

Η ΝΕΚΡΗ ΜΝΗΜΗ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΧΑΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Απόγευμα 6 Δεκέμβρη, Εξάρχεια. Ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος και οι φίλοι του συχνάζουν στην οδό Μεσολογγίου. Ύστερα από διαπληκτισμό με μπάτσους ο Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από σφαίρα του ένστολου δολοφόνου Επαμεινώνδα Κορκονέα, κάνοντάς τον ένα ακόμα θύμα της κρατικής καταστολής . Η είδηση της εν ψυχρώ δολοφονίας διαδίδεται αμέσως και το ίδιο κιόλας βράδυ στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα στην περιοχή των Εξαρχείων. Προς έκπληξη κανενός, ο κρατικός μηχανισμός και τα προπαγανδιστικά του μέσα έσπευσαν να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα, ανεπιτυχώς όμως , αφού η πραγματική εκδοχή των πραγμάτων είχε ήδη γνωστοποιηθεί ταχέως . Η εξέγερση, που δεν αργεί να εξαπλωθεί και στις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας, είναι προ των πυλών και ενδέχεται να πάρει πολύμορφα χαρακτηριστικά. Έτσι έμελλε να μείνει ανεξίτηλη στην ιστορική και κινηματική μνήμη και να αποτελεί παράδειγμα για μελλοντικούς αγώνες.

Η δολοφονία του αναρχικού Αλέξη Γρηγορόπουλου προκάλεσε το ξέσπασμα της κοινωνικής οργής απέναντι στο δολοφόνο- κράτος. Ωστόσο, αν και το συμβάν της δολοφονίας ήταν αυτό που πυροδότησε τις εξελίξεις και την επακόλουθη εξέγερση το κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο που επικρατούσε το ίδιο διάστημα προσέθετε στην ήδη τεταμένη συνθήκη. Η εξέγερση του '08 συμβαίνει σε μια εποχή συνεχών σταδιακών αναδιαρθρώσεων προς όφελος των αφεντικών. Μια μακρά διαδικασία μετασχηματισμού των παραγωγικών σχέσεων και συνολικά της κοινωνίας, που προωθείται σταθερά ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '80 ως αποτέλεσμα της προ υπάρχουσας χρεοκοπίας και συνολικής κρίσης του συστήματος. Η κατάσταση επρόκειτο να λάβει μεγαλύτερες διαστάσεις και θα πλήξει βίαια τον κοινωνικό ιστό με το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που προοιωνίζει το ζόφο που θα ακολουθήσει στη χώρα από το 2010 και μετά.

Ο κοινωνικός αναβρασμός που ήδη επικρατούσε λόγω των τρισάθλιων συγκυριών συνέβαλε στην μαζικότητα που έλαβε η εξέγερση του '08. Οι δρόμοι εκτός από άτομα του αναρχικού χώρου κατακλύστηκαν και από την αγανακτισμένη λαϊκή τάξη και από μαθητές και φοιτητές με ολοένα και περισσότερα σχολεία και σχολές να τίθενται υπό κατάληψη. Πανελλαδικά πραγματοποιούνταν καθημερινά κινηματικές-πολιτικές δράσεις, οι καταλήψεις εμποτίστηκαν με την αντίληψη δημιουργίας χώρων αγώνα και αλληλεγγύης και παράλληλα οι συγκρούσεις στον δρόμο χαρακτηρίζονταν από μαζικότητα, αποφασιστικότητα και μαχητικότητα. Σε γενικότερα πλαίσια, η κοινωνική οργή που γεννήθηκε εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη ταρακούνησε ριζοσπαστικά κάθε πτυχή της τότε καθημερινότητας, με αντιστάσεις σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, αυθαιρεσίας, καταπίεσης και υποτίμησης των ζωών μας από το κράτος. Τα στοιχεία που συνέβαλαν στην ανέλιξη και εξέλιξη των πραγμάτων τότε είναι αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε σε καθημερινή βάση να κρατήσουμε ζωντανά, ταξική αλληλεγγύη, άμεση δράση και οργάνωση, διεκδίκηση των κεκτημένων και αφύπνιση των συνειδήσεων του κόσμου, και πριν από εκείνο τον Δεκέμβρη και κατά την διάρκεια του, αλλά και για κάθε Δεκέμβρη γιατί στην πραγματικότητα:

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ

Η 6 Δεκέμβρη είναι ημέρα αγώνα και μνήμης απέναντι στην εξουσία, απέναντι σε κάθε κρατική δολοφονία. Εκείνη την νύχτα ήταν η αρχή της μεγαλειώδους εξέγερσης του '08, που κλόνισε τα θεμέλια της εξουσίας και δημιούργησε μια ρωγμή στο χρόνο. Αποτέλεσε αφορμή να αναδειχθει πως ο διαρκής αγώνας, η αυτοοργάνωση και η αντεπίθεση είναι οι μόνες απαντήσεις απέναντι στη βαρβαρότητα και την καταστολή που ασκεί ο κρατικός μηχανισμός.

15 χρόνια μετά όμως ερχόμαστε αντιμέτωποι με εκατοντάδες κρατικές δολοφονίες και επιθέσεις. Με τους μπάτσους να ''σουλατσάρουν'' σε κάθε πτυχή της ζωής μας, να δολοφονούν, να βιάζουν, να στοχοποιούν συντρόφους/ισσες, να εκκενώνουν καταλήψεις και ελευθεριακούς χώρους και να επιτίθενται με ρίψη χημικών σε φοιτητές εντός και εκτός του κάμπους. Από τον Β. Μάγγο, στον Κ. Μανιουδάκη, στην δολοφονική επίθεση της 16χρονης συντρόφισσας από ομάδα ΟΠΚΕ στο Ν. Ηράκλειο, στον Ν. Σαμπάνη, στον Χ. Μιχαλόπουλο και στον Κ. Φραγκούλη, με τους τρεις τελευταίους να δολοφονούνται γιατί ήταν Ρομά. Συγκεκριμένα στις 5/12, μία μέρα πριν την μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, οι μπάτσοι πυροβολούν τον Κ. Φραγκούλη, έπειτα από καταδίωξη, αφότου εκείνος έβαλε βενζίνη αξίας 20 ευρώ σε πρατήριο καυσίμων και έφυγε χωρίς να πληρώσει. Στο πρατήριο την ώρα εκείνη στάθμευαν δύο μηχανές της ομάδας ΔΙ.ΑΣ., με τους αστυνομικούς να βρίσκονται εντός του πρατηρίου, αράζοντας… Όταν ο ιδιοκτήτης του πρατηρίου ενημέρωσε τους μπάτσους, εκείνοι σηκώθηκαν και ξεκίνησαν να καταδιώκουν τον ανήλικο Κώστα Φραγκούλη. Για ακόμη μια φορά το κράτος και τα ΜΜΕ επιχείρησαν να παραποιήσουν τα γεγονότα, υιοθετώντας στο ακέραιο την επίσημη κρατική γραμμή που υπαγορεύει η διοίκηση της ΕΛ.ΑΣ. Τέτοιες καταστάσεις τις έχουμε συνηθίσει, δεν παύει όμως να μας γεμίζουν οργή και αηδία γι' αυτό στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε τέτοιου είδους γεγονότα.

Επιπλέον, ενόψει της 50ης επετείου του Πολυτεχνείου, στην Θεσσαλονίκη τα ένστολα όργανα του κράτους έβαλαν φραγμό στη Καμάρα και στα γύρω στενά της Εγνατίας οδού. Επειδή ακριβώς επρόκειτο για την συμβολική 50η επέτειο μιας εξέγερσης και μάλιστα στο μπατσοκρατούμενο κάμπους του Α.Π.Θ οι φοιτητές αποτράπηκαν από το να επιστρέψουν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου,στις εστίες αγώνα τους. Για ακόμα μια φορά βλέπουμε πως ο κρατικός μηχανισμός επιδιώκει έμπρακτα να κατασταλεί και να υπονομεύσει τους αγώνες των φοιτητών και του λαου.

Η εξέγερση μένει ζωντανή μέσα από τους αγώνες μας ενάντια στην καπιταλιστική κρίση, στην μπατσοκρατία, την διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας-υγείας και τον ταξικό αποκλεισμό. Σήμερα που η ανέχεια, η ακρίβεια, ο ρατσισμός, η συγκάλυψη (παιδο)βιαστών, η εργατική εξαθλίωση, η υποβάθμιση των σπουδών μας και όλες οι παρόμοιες θηλιές που μέρα με την μέρα μας στραγγαλίζουν. Σήμερα που είμαστε πιο ευάλωτοι από ποτέ στην κρατική αγριότητα. Σήμερα δεν θα γιορτάσουμε καμία επέτειο, σήμερα καλούμαστε να αποδείξουμε ότι παραμένουμε άνθρωποι, ποτισμένοι και σημαδεμένοι από την μνήμη όλων όσων χάθηκαν στα χέρια του κράτους… Τα δικά μας όπλα είναι ο αγώνας, η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα και η αυτοοργάνωση.

Αυτές τις μέρες βγαίνουμε όλοι στους δρόμους και στηρίζουμε:

*** Πορεία μνήμης και αλληλεγγύης στις Ρομά κοινότητες 5/12 18:00, Καμάρα

*** Πορεία μνήμης για τα 15 χρόνια από την δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου 6/12 12:00 Καμάρα και 18:00 Καμάρα

ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ.

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ.

ΜΠΑΤΣΟΙ, ΒΙΑΣΤΕΣ, ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ.

Ελευθεριακό Σχήμα Φιλοσοφικής ΑΠΘ ★

• ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΦΛΕΓΕΤΑΙ-ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΠΟΥ ΑΝΘΙΖΕΙ

Στις 6 Δεκέμβρη συμπληρώνονται 15 χρόνια από την δολοφονία του 15χρονου αναρχικού Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκωνέα στα Εξάρχεια. Αυτή η στιγμή αποτέλεσε το αποκορύφωμα της τότε κρατικής επιβολής και πυροδότησε την μεγαλύτερη και πιο πρόσφατη κοινωνική αμφισβήτηση του εξουσιαστικού συμπλέγματος, με τη μορφή του εθνικο-καπιταλιστικού κράτους. Την δεκαετία που προηγήθηκε της εξέγερσης του 08, είχαν επιβληθεί απ΄το ελληνικό κράτος τα αφηγήματα της οικονομικής ανάπτυξης, της κοινωνικής ειρήνης και του κρατικού εκσυγχρονισμού. Αποτέλεσμα των προαναφερθέντων ήταν η συμπόρευση μέρους της κοινωνίας με τις επιταγές της οικονομίας, δηλαδή την αποδοχή των καπιταλιστικών προτύπων ως κυρίαρχο μοντέλο κοινωνικής συνύπαρξης. Η Ελλάδα του ευρώ, των ολυμπιακών αγώνων, των μεγάλων έργων υποδομής και της γεωπολιτικής σταθερότητας ήταν η υπόσχεση της αστικής τάξης για την αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Σε αντιδιαστολή με όλα αυτά τα αφήγηματα, ήδη από τα τέλη της προηγούμενης δεκατίας,το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα αρνείται και αντεπιτίθεται σε αυτή την παρωδία. Οι αντιπολεμικές μαζικές συγκρούσεις του ΄99 με φόντο τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία, το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση του ΄03 ως απάντηση στο G7 στη Θεσσαλονίκη και οι φοιτητικοί συγκρουσιακοί αγώνες διαρκείας του 06-07, ύψωσαν αναχώματα κοινωνικής αμφισβήτησης και καλλιέργησαν πολιτική κουλτούρα έμπρακτης αντιπαράθεσης με την εξουσία.

Σε ένα κλίμα αυξημένης καταστολής και προετοιμασίας του ελληνικού κράτους για την επερχόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση του 08-09, με τα περιστατικά αστυνομικής βαρβαρότητας να κλιμακώνονται (ζαρντινιέρες 2006, καταστολή των συγκρούσεων στο σύνταγμα το 07) αρχίζει να διαφαίνεται το πραγματικό πρόσωπο της κρατικής μηχανής, αυτής που έμμεσα οπλίζει το όπλο του μπάτσου. Στις 6 Δεκέμβρη του 08΄ ο 16χρονος αναρχικός μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονείται από τον Κορκωνέα. Άμεσα, η κοινωνική αντιβία διαχέεται στους δρόμους και η φωτιά παίρνει τη θέση της σιωπής. Οι συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας δίνουν το πάτημα σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, και κομμάτια του περιθωρίου να συνταχθούν με την εξέγερση. Σχεδόν ταυτόχρονα ξεσπάει αυθόρμητα μπαράζ πορείων, συγκρούσεων και καταλήψεων σε όλες τις πόλεις της χώρας. Ο σπόρος της εξέγερσης φυτέυεται και ανθίζει και τα αδύνατα πλέον φαίνονται δυνατά. Τα στείρα κέντρα των πόλεων γεμίζουν ζωντάνια, δυναμισμό, αυτοπεποίθηση και προάγουν τον πολυμέτωπο αδιαμεσολάβητο αγώνα. Παράλληλα, οι συνεχείς ζυμώσεις των καταπιεσμένων στο δρόμο, λειτουργούν ως βήμα για την διοχέτευση της βίας από τα κάτω ευθεία"προς τα πάνω". Καταλήψεις σχολείων και σχολών, πορείες μαθητών, συνεχείς επίμονες συγκρούσεις στο κέντρο της μητρόπολης,καταλήψεις ραδιοφωνικών σταθμών και συνδικαλιστικών ζόμπι, μαζικές απαλλοτριώσεις, επιθέσεις σε καπιταλιστικούς στόχους και αστυνομικά τμήματα συνέθεσαν το ψηφιδωτό της γενικευμένης οργής και της άρνησης συνθηκολόγησης.

Αντιμέτωπο με αυτή την κατάσταση, το κράτος επειδή είναι ευάλωτο, αναδιπλώνεται και προσπαθεί να συνθηκολογήσει με μία κοινωνία που βράζει. Η κυβέρνηση και ο μιντιακός της μηχανισμός προσπαθούν να κατευνάσουν την οργή μιλώντας για δικαιοσύνη, ατομική ευθύνη του Κορκωνέα και για ένα "απαράδεκτο λάθος που δε θα επαναληφθεί" ενώ ταυτόχρονα, προκλητικά αναρωτιούνται "τι έκανε ο Γρηγορόπουλος στο κέντρο των Εξαρχείων". Σε δεύτερο χρόνο και αφού έχει γίνει σαφές ότι η μαζική έμπρακτη ανυπακοή είναι ανεξέλεγκτη, το κράτος αφενός καλεί σε εθνική ενότητα αφετέρου εξαπολύει απειλής για εμπλοκή του στρατού σε περίπτωση συνέχισης των ταραχών. Ωστόσο οι εκβιασμοί αυτοί δεν πιάνουν τόπο και το κράτος δε θα καταφέρει ποτέ να αφομοιώσει καμία πτυχή αυτής της εξέγερσης. Η εξέγερση του 08΄ αποτελεί ένα σύμβολο αγώνα, μια ανάσα ελευθερίας και μια ανάμνηση μιας άλλης μορφής ύπαρξης.

Το 2009 φτάνει η παγκόσμια οικονομική κρίση στην Ελλάδα και ξεκινάει ένας κύκλος εξαθλίωσης της κοινωνικής βάσης με πρωτόγνωρη κλιμάκωση. Μνημόνια, μαζικές απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ανεργία, επίθεση στα εργασιακά κεκτημένα, κατάρρευση και διάσωση των τραπεζών με κρατικό χρήμα,ταχύρρυθμη διάλυση του μεταπολιτευτικού "κοινωνικού κράτους" μέσω της υποβάθμισης της υγείας και παιδείας. Συμπληρωματικά,αναδείχθηκε η ακροδεξιά ως αναγκαίος πόλος από το δίπτυχο κράτος-κεφάλαιο για τη διαχείριση της κρίσης και την επίθεση στα ανταγωνιστικά κίνηματα και σε μετανάστες, οδηγώντας σε πολλές επιθέσεις και δολοφονίες (Φύσσας, Σαχζατ Λουκμάν). Την ίδια στιγμή το κράτος οχυρώνεται εξοπλίζοντας την ΕΛΑΣ, καταστέλλοντας πορείες, και στοχοποιεί τα αγωνιζόμενα υποκείμενα αυστηροποιώντας το ποινικό πλαίσιο (187Α, κουκουλονόμος, κτλ.).

Απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα, η κοινωνική βάση, το ανταγωνιστικό κίνημα και το περιθώριο αντιστέκονται. Εκφάνσεις αυτής της αντίστασης αποτέλεσαν τα κινήματα διαρκείας, οι μαχητικές γενικές απεργίες(10-11), οι μαζικές συγκρούσεις, οι πολιτικές καταλήψεις. Παράλληλα αναβιώνουν επαναστατικές οργανώσεις οι οποίες χτυπούν το κράτος, προσθέτοντας ξανά στη φαρέτρα του ανταγωνιστικού κινήματος, τον ένοπλο αγώνα. Τα προϋπάρχοντα κινήματα έδειξαν αυξημένα αντανακλαστικά, συνυπάρχοντας με τους μετανάστες και τις μετανάστριες εντός και εκτός αστικού ιστού. Ταυτόχρονα, πάντα συνεπής -καθ'όλη αυτή τη χρονική περίοδο που περιγράφεται- υπήρξε ο πολύμορφος μαχητικός αντιφασιστικός αγώνας. Ωστόσο μετέπειτα ένα κομμάτι αυτών των κινημάτων έγινε πιο ρεφορμιστικό και αφομοιώθηκε από την προοπτική της "αριστερής" διακυβέρνησης. Η περίοδος ΣΥΡΙΖΑ φέρνει τον εφησυχασμό της κοινωνικής βάσης και την καθίζηση των κινημάτων ανοίγοντας έτσι διάπλατα τον δρόμο για την επικράτηση της λογικής της ανάθεσης και της προοδευτικής διαμεσολάβησης. Το ελληνικό κράτος επέλεξε σε μία κρίσιμη για το ίδιο στιγμή, να απορροφήσει τους κραδασμούς μέσω του σοσιαλδημοκρατικού του προσωπείου, κατευνάζοντας έτσι την γενικευμένη δυσαρέσκεια για τις κρατικές πολιτικές των τελευταίων πολλών χρόνων. Υπέγραψε και εφάρμοσε τις μνημονιακές πολιτικές, ξέπλυνε τις προηγούμενες κυβερνήσεις και ασπάστηκε πλήρως τις επιταγές του χρηματοοικονομικού συστήματος, εφαρμόζοντας δημοσιονομική λιτότητα και εντείνοντας την κοινωνική εξαθλίωση. Όσον αφορά τον κοινωνικό αντίκτυπο και την παρακαταθήκη που άφησε η περίοδος ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει πιο ενδεικτική σήψη από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της δημοκρατίας και την αντιμεταναστευτική πολιτική, η οποία μετατόπισε τη μέση συνείδηση προς τον ρατσισμό και την εθνική προβολή. Η 5ετία ΣΥΡΙΖΑ προετοίμασε κοινωνικά το έδαφος για μία βίαιη νεοφιλελεύθερη μετατόπιση.

Ο ρεφορμισμός που επικράτησε, δεν επηρέασε μόνο σε κοινοβουλευτικό και κομματικό-πολιτικό επίπεδο αλλά διείσδυσε βαθιά στον κοινωνικό ιστό. Τα κοινωνικά αντανακλαστικά εν μέρει αμβλύνθηκαν και υιοθετήθηκε από μεγάλο εύρος του κοινωνικού συνόλου η λογική της ιδιώτευσης, άρρηκτα συνδεδεμένη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ασκήθηκαν. Ακόμα και τα ανταγωνιστικά κινήματα ζημιώθηκαν από τα προαναφερθέντα, καθώς η κοινωνική αποχαύνωση και η επικράτηση της αντεξεγερτικής αφήγησης, επηρέασε ένα κομμάτι του κοινωνικού συνόλου που θα μπορούσε εν δυνάμει να συνταχθεί σε συλλογικές και ριζοσπαστικές διεκδικήσεις. Παράλληλα με αυτήν την συνθήκη, το δόγμα νόμος και τάξη επαναφέρεται από τα πάνω και προοικονομεί το δίπτυχο καταστολή και μεταρρύθμιση που έπεται. Οι νεοφιλελεύθερες μακροοικονομικές πολιτικές επιβάλλονται μέσω αυξανόμενης και στοχευμένης καταστολής. Το πρώτο χρονικό διάστημα της διακυβέρνησης της ΝΔ, ενισχύθηκε ο κατασταλτικός μηχανισμός εξαπολύοντας επίθεση διαρκείας στα ανταγωνιστικά κινήματα με ιδιαίτερη στοχοποίηση του α/α χώρου. Προέβη σε εκκενώσεις καταλήψεων και δομών, φυλακίσεις αγωνιστών, καταστολή πορειών και μαζικές συλλήψεις. Η αυταρχική επίθεση αυτή επεκτάθηκε με δημιουργία πλαστών κατηγοριών, συνεχείς αναβαθμίσεις του ποινικού κώδικα, πολιτική εξάντλησης των κρατουμένων, δείχνοντας δολοφονική στάση στους αγώνες των απεργών πείνας και δίψας. Η διετία της πανδημίας αποτέλεσε για το κράτος ευκαιρία ώστε να επιταχύνει τις κοινωνικές διεργασίες. Μέσω της καταστολής και της διάχυσης της ατομικής ευθύνης επιχειρεί να συρρικνώσει την αντίδραση και να τρομοκρατήσει τις μάζες, παρουσιάζοντας ως λύση την νεοφιλελεύθερη στροφή της κοινωνίας, βάζοντας στο κάδρο τις συλλογικές ανυποχώρητες διεκδικήσεις. Η επίθεση του κράτους στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο (πανεπιστήμια, πορείες, πλατείες, απεργίες) δεν έμειναν αναπάντητες. Οι πορείες και ο αγώνας για την απεργία πείνας του Κουφοντίνα και το φοιτητικό κίνημα του 20-21 έσπασαν συλλογικά το φόβο ανοίνοντας δίοδο

Για την έκφραση της κοινωνικής οργής και καταπίεσης με αποκορύφωμα τα γεγονότα στη Ν.Σμύρνη.

Το τέλος της πανδημίας βρίσκει την κοινωνία εξαθλιωμένη, την καταστολή αφομοιωμένη από μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, και τον κοινωνικό έλεγχο κατακόρυφα αναβαθμισμένο. Ταυτόχρονα διαφαίνεται και ρητά ειπώνεται ότι η επιβίωση της αγορας και των νοικοκυριών, θα ήταν οριακή αν οι κεντρικές τράπεζες δε τροφοδοτούσαν την επαναφορά στην οικονομική κανονικότητα. Φυσικό επακόλουθο ήταν ο πληθωρισμός, η οικονομική κρίση, η εκτόξευση του κόστους ζωής και οι διεθνείς πολεμικές συρράξεις. Σε συνδυασμό με την εκσυχρονισμένη πλέον καταστολή, ολά αυτά δημιούργησαν την πλήρη πλέον διάσπαση του κοινωνικού ιστού και άρχισαν να θρέφουν στοιχεία κοινωνικού εκφασισμού και κανιβαλισμού. Η κρατική θανατοπολιτική εδραιώνεται, οι ζωές των ανθρώπων ολοένα και υποβαθμίζονται, ενώ οι κοινωνικές ανισότητες γιγαντώνονται. Εξαιτίας της απονεκρωμένης κοινωνικής αντίστασης, το κράτος εφαρμόζει την ίδια πολιτική απέναντι στους μετανάστες. Μέσα από τα ρατσιστικά αφηγήματα επιδιώκει την αποτροπή της συσπείρωσης ντόπιων και μεταναστών. Οι κρατικές δολοφονίες άλλωστε επικυρώνουν την θανατοπολιτική του κράτους: Τέμπη, Πύλος, φωτιές, πλημμύρες είναι΄τα πιο πρόσφατα παραδείγματα. Οι πιο άμεσες εκφάνσεις αυτής της πολιτικής του κράτος-δολοφόνου είναι οι εν ψυχρώ δολοφονίες από τους μπάτσους, περιθωριοποιημένων και καταπιεσμένων (Σαμπάνης, Φραγκούλης, Μιχαλόπουλος, Μανιουδάκης, Καλάφ Ασάντ). Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο -μήτρα της καπιταλιστικής οργάνωσης της ζωής- φέρνει στο στόχαστρο όλους όσους αποκλίνουν από τη νομιμότητα. Με το ελληνικό κράτος να υπόσχεται οικονομική ανέλιξη, να ψηφιοποιείται και να μεταρρυθμίζεται, δημιουργούνται οι συνθήκες για τους ένστολους φονιάδες του να διαπράξουν άλλη μια εκτέλεση στο όνομά του.

Εμείς ως αναρχικοί/ες αντιλαμβανόμαστε τον πάγιο ρόλο του κράτους ως διατηρητή και ενίοτε ως ρυθμιστή της κοινωνικής εξαθλίωσης. Τα κράτη έχουν πάντα στην αντζέντα τους τις πολιτικές της αντιεξέγερσης, γνωρίζοντας ότι η εξέγερση η ίδια μπορεί να διαταράξει τα εξουσιαστικά τους θεμέλια. Δε προσμένουμε μεσσίες και δε παραδίδουμε τα όπλα ως αντάλλαγμα μια πιο εύκολη ζωή. Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στην κρατική βαρβαρότητα, να ακονίσουμε τη συνείδηση μας μέσα από αγώνες, να υπερασπιστούμε τις ήδη υπάρχουσες κινηματικές δομές και να δημιουργήσουμε νέες.Σε περιόδους γενικευμένης κρίσης και ολοκληρωτισμού,σκεπτόμενοι τις εξεγέρσεις του παρελθόντος οραματιζόμαστε τις απαντήσεις του μέλλοντος.

ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ

ΓΙΑΤΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ

ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ

ΚΟΥΜΗΣ ΚΑΝΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ΣΑΜΠΑΝΗΣ ΚΑΛΤΕΖΑΣ

ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΣ

Συνέλευση για την συγκρότηση αναρχικού/αντικρατικού μπλοκ για τα 15 χρόνια από την δολοφονία του αναρχικού Α.Γρηγορόπουλου

Κάλεσμα στη διαδήλωση για τα 15 χρόνια από την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Υπό το πρίσμα του «ιστορικού χρόνου» τα 15 χρόνια που μας χωρίζουν από εκείνη την μεγαλειώδη εξέγερση του 2008 είναι πραγματικά ελάχιστα. Όμως, ενώ ο ποσοτικός χρόνος μιας 15ετίας είναι ιστορικά ανεπαίσθητος, ο ποιοτικός ολοένα και μετατρέπει τα όσα συνέβησαν εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη σε γεγονότα μιας άλλης, μακρινής εποχής.

Οι σαρωτικές / κοσμοϊστορικές μεταβολές που συνέβησαν μέσα σε αυτήν την 15ετία, οι οποίες διαμόρφωσαν ένα εντελώς διαφορετικό εγχώριο και διεθνές τοπίο από εκείνο του 2008, σήμερα, σαφώς και επιβάλλουν άλλου τύπου καθήκοντα.

Όμως, αυτές οι μεταβολές που συμπυκνωθήκαν στην πιο βίαιη και ακαριαία εναλλαγή του μεταπολεμικού κόσμου, με πυρήνα το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, δεν χωρίζονται με «σινικά τείχη» από την εποχή που προηγήθηκε. Αντιθέτως, εκείνο το κατά τα άλλα μακρινό 2008, συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στο τέλος μιας εποχής και την απαρχή μιας άλλης.

Και είναι ακριβώς αυτή η αδιάρρηκτη ιστορική σχέση, η οποία ανάμεσα σε πολλά ακόμα, μετατρέπει την συλλογική μνήμη σε όπλο. Η εμβάθυνση και η κατανόηση του ιστορικού πλαισίου μέσα στο οποίο συνέβη ο Δεκέμβρης, τα όσα προηγήθηκαν και τα όσα ακολούθησαν μέσα στους συγκεκριμένους συσχετισμούς εκείνης της περιόδου, αποτελεί προϋπόθεση για την υπεράσπιση της εξέγερσης, όχι απλά ως ένα συλλογικά «εσωτερικευμένο βίωμα», αλλά ως ιστορικό κεκτημένο των κοινωνικών / ταξικών δυνάμεων αντίστασης.

Όμως, ταυτόχρονα με την κατανόηση του Δεκέμβρη στην ιστορική -άρα και πραγματική- του διάταση ως γεγονός, η υπεράσπιση της μνήμης αφορά και την θεμελιώδη υποχρέωση των επαναστατικών κινημάτων να εξιστορούν, να ανιχνεύουν και να απολογίζονται την ιστορία τους, για την επίτευξη της πολιτικής / ιδεολογικής σφυρηλάτησης και συγκρότησης τους μέσα από το ιστορικό φορτίο των γεγονότων που τα διαμόρφωσαν.

Διαφορετικά, η συλλογική μνήμη, οι πολιτικές / οργανωτικές παρακαταθήκες και τα συμπεράσματα βυθίζονται στην λήθη ή την διαστρέβλωση. Και με αυτόν τον τρόπο, η επαναστατική κουλτούρα και η μνήμη αποσαρθρώνεται από την αστική ιδεολογία, με τα κινήματα να αποσυνδέονται από κάθε ιστορική συνέχεια και παράδοση και να καθίστανται ευάλωτα σε εφήμερους και ανιστόρητους αυτοσχεδιασμούς που σταδιακά και μεθοδικά τα διαβρώνουν.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε την κορυφαία, αλλά ταυτόχρονα και την έσχατη έκφραση της κοινωνικής / ταξικής σύγκρουσης στην μεταπολιτευτική εποχή όπως την γνωρίσαμε. Τα απομεινάρια των φαιδρών αστικών ιδεολογημάτων περί «τέλους της ιστορίας» και «κοινωνικής ευδαιμονίας και ειρήνης» που μεσουρανούσαν εκείνη την δεκαετία σμπαραλιάστηκαν με την εν ψυχρώ δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου την νύχτα της 6ης Δεκέμβρη στα Εξάρχεια.

Οι μέρες και οι νύχτες που ακλούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου σηματοδότησαν την ολοκλήρωση του ιστορικού μεταπολιτευτικού κύκλου, με την «κοινωνική ειρήνη» να θρυμματίζεται σε όλη την επικράτεια από τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις και τις καταλήψεις, με τη νεολαία να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εξέγερσης, ως υποκείμενο με συσσωρευμένη αγωνιστική εμπειρία (φοιτητικά 2006-07), αλλά και ως ήδη υποτιμημένο κοινωνικό κομμάτι («γενιά των 700 ευρώ») στο πλαίσιο της τότε υφέρπουσας οικονομικής κρίσης. Και αυτός ο κρότος που δημιούργησε η εξέγερση του Δεκέμβρη ως απάντηση στην κρατική βία και την ταξική υποτίμηση αντήχησε στην απαρχή ενός νέου ιστορικού κύκλου που άνοιξε περίπου έναν χρόνο αργότερα, με την παταγώδη κατάρρευση του ύστερου μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου του «εκσυγχρονισμού» και της «ευδαιμονίας», με την υπογραφή του 1ου μνημονίου το 2010.

Θα ήταν ιστορική λαθροχειρία αν ισχυριζόμασταν πως η εξέγερση του 2008 αποτέλεσε μια στενά συνειδητή έκφραση εναντίωσης στα ταξικά μέτρα αφαίμαξης που ήδη εφαρμόζονταν και θα κορυφώνονταν λίγο αργότερα με την υπογραφή των μνημονίων. Η απάντηση στην δολοφονία του Αλέξανδρου, η διάχυτη οργή και το σύνθημα για εκδίκηση που δονούσε όλη την χώρα με χιλιάδες διαδηλωτές να πολιορκούν τα αστικά κέντρα και να επιτίθενται σε αστυνομικές δυνάμεις και κρατικούς /καπιταλιστικούς στόχους, αποτέλεσε το βασικό διακύβευμα της εξέγερσης και μια ύψιστη παρακαταθήκη για το πώς απαντά και οφείλει πάντα να απαντά το κοινωνικό /ταξικό κίνημα απέναντι στις κρατικές δολοφονίες.

Όμως, παράλληλα με το κεντρικό διακύβευμα που πυροδοτεί μια εξέγερση είναι η ίδια η μαζική και ταχεία ενεργοποίηση και συλλογικοποίηση του κοινωνικού / ταξικού παράγοντα μέσα σε νέους ποιοτικούς όρους ζύμωσης, η οποία και οδηγεί στην διεύρυνση των ζητημάτων επεξεργασίας. Έτσι, ο αυθόρμητος και αντικατασταλτικός χαρακτήρας της εξέγερσης του Δεκέμβρη δεν άργησε να ενσωματώσει τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των εξεγερμένων υποκειμένων μιας συγκεκριμένης εποχής. Τα μαθητικά, φοιτητικά και εργασιακά ζητήματα εμπλούτισαν το περιεχόμενο της εξέγερσης και ταυτόχρονα αποτύπωσαν την αβεβαιότητα και τα αδιέξοδα μιας γενιάς που έζησε στο ιστορικό τέλμα ενός ήδη παρηκμασμένου αστικού συστήματος, το οποίο περίπου ένα χρόνο αργότερα θα βυθιστεί οριστικά στη δίνη της ύφεσης και θα κηρύξει χρεοκοπία.

Και ενώ ο Δεκέμβρης λειτούργησε ως ιστορικός κρίκος δύο περιόδων, δίνοντας την σκυτάλη στις παλλαϊκές αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις του 2010-12, με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να διαδηλώνουν και να συγκρούονται εναντία στην μεγαλύτερη ταξική επίθεση του μεταπολεμικού κόσμου, σήμερα, αυτό το ιστορικό νήμα δείχνει να χει κοπεί. Με τις αντικειμενικές συνθήκες (φτωχοποίηση, αυταρχοποίηση, απανωτές κρατικές δολοφονίες) να δημιουργούν τις (θεωρητικά) πλέον κατάλληλες προϋποθέσεις για εξεγερσιακά γεγονότα, οι υποκειμενικές δείχνουν αδύναμες να ανταποκριθούν.

Το τι μεσολάβησε αυτήν την 15ετία και το πως σταδιακά διαμορφώθηκε ένα νέο παντελώς αρνητικό περιβάλλον κοινωνικών / ταξικών συσχετισμών, σαφώς και εντοπίζεται στην παρακαταθήκη του Δεκέμβρη. Με άλλα λόγια, το ιστορικό αποτύπωμα του Δεκέμβρη δεν σβήνεται μαζί με τις τελευταίες φλόγες της εξέγερσης εκείνων των ημερών του 2008, αλλά φτάνει έως και σήμερα. Και αυτό γιατί το ιστορικό του αποτύπωμα έχει εμφανώς αναλυθεί μεθοδικά από το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο, κάτω από μια δέσμευση και υπόσχεση για «ποτέ ξανά».

Το ανεπανόρθωτο πολιτικό / στρατιωτικό πλήγμα που δέχθηκε το αστικό μπλοκ τον Δεκέμβρη, από την μία με την πλήρη απονομιμοποίηση του κράτους ως δολοφονικός μηχανισμός και από την άλλη με την κατάληψη των αστικών κέντρων, των δημαρχείων, των σχολείων και των σχολών από τους εξεγερμένους δημιουργώντας συνθήκες γενικευμένης πολιτικής αποσταθεροποίησης και θεσμικής εκτροπής, λειτούργησε ως αρχέτυπο κατασταλτικής θωράκισης και ρεβανσισμού. Ειδικότερα, με το καθεστώς λίγο μετά τον Δεκέμβρη να εισέρχεται στη δίνη της χρεοκοπίας και των δανειακών συμβάσεων, εξαπολύοντας μια άνευ προηγουμένου ταξική επίθεση, το ζήτημα της «στρατηγικής της αντιεξέγερσης» αποτέλεσε ένα ζήτημα κυριολεκτικά υπαρξιακό για την επιβίωση του εγχώριου πολιτικού/οικονομικού συστήματος.

Το στρατηγικό χτύπημα στον πυρήνα της εξέγερσης του Δεκέμβρη, το οποίο συντελείται μεθοδικά εδώ και μια 10ετία, αφορά τον στιγματισμό και την «ιδεολογική αποκαθήλωση» των μεταπολιτευτικών απομειναριών νομιμοποίησης της κοινωνικής / ταξικής αντίστασης και ταυτόχρονα την στρατιωτικοποίηση της καταστολής. Αν το 2008 το αστικό μπλοκ και τα φερέφωνα του ήταν αναγκασμένα να μένουν στην αφωνία, να απολογούνται ή να «κατανοούν» την δίκαιη οργή και την αντιβία, σήμερα, αυτό δεν πρόκειται να ξανασυμβεί.

Και αυτό γιατί η περίοδος που ζούμε σήμερα καθορίζεται από τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου στην τάξη μας και στην νεολαία της και αποτυπώνεται σε όλα τα πεδία. Από την αύξηση του κόστους ζωής στα σουπερμάρκετ και τα κοινωνικά αγαθά, την υποβάθμιση των δημόσιων υποδομών και τελικά την ιδιωτικοποίηση τους, την καταπάτηση του δικαιώματος στη στέγη και τις μειώσεις στους μισθούς, μέχρι τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τα εργατικά ατυχήματα. Από την πολιτική αντιεξέγερσης και του αδιαμφισβήτητου πλέον μονοπωλίου της κρατικής βίας, που σήμερα εκδηλώνεται από τον νόμο που παρανομοποιεί τις διαδηλώσεις, το καινούριο νομοσχέδιο του υπουργείου δικαιοσύνης που αυξάνει την έκτιση ποινών και προβλέπει φυλάκιση για αδικήματα πλημμεληματικού χαρακτήρα, από τον νόμο Γεωργιάδη που στοχοποιεί την συνδικαλιστική δράση και ποινικοποιεί την απεργία. Από τις δολοφονίες από την αστυνομία του Σαμπάνη, του Φραγκούλη και πρόσφατα του Μιχαλόπουλου που, ως κομμάτια των πιο υποβαθμισμένων λαϊκών στρωμάτων, "νομιμοποιείται" η αστυνομική αυθαιρεσία και υποτίμηση των ζωών τους, ενώ δεν είναι λίγα για φέτος και τα παραδείγματα μαζικών δολοφονιών, εξαιτίας της κρατικής αδιαφορίας ή ανεπάρκειας, με χαρακτηριστικότερα τα παραδείγματα των Τεμπών και της Πύλου.

Μία επίθεση που δεν είναι ξέχωρη από τη συνολικότερη πολιτική του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, όταν την ίδια ώρα που συμβαίνουν τα παραπάνω το κεφάλαιο οργιάζει, παράλληλα με την εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ. Ενδεικτικά τα κέρδη στα σούπερ μάρκετ παρουσιάζουν κατά πλειοψηφία άνοδο σε σχέση με το 2023, ενώ οι μεγαλοεταιρείες διύλισης στην Ελλάδα Motor Oil και η HelleniQ Energy ανακοινώνουν περισσότερα από 1,56 δις ευρώ κέρδη για το 9μηνο του 2023. Ενώ, λοιπόν, το ιδιωτικό κεφάλαιο γιγαντώνεται και οι δαπάνες για τις δημόσιες παροχές είναι ανύπαρκτες, η Ελλάδα κατατάσσεται την στην 6η θέση των χωρών της ΕΕ με εξωφρενικές πολεμικές δαπάνες που φτάνουν από το 2021 συνολικά το 6,6 δις ευρώ. Η πολεμοκάπηλη αυτή στρατηγική, σφιχτά προσδεδεμένη στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια, καθώς και η καπιταλιστική ηγεμονία είναι και οι αιτίες εκμετάλλευσης και και εξαθλίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και των λαών του κόσμου.

Αν, λοιπόν, η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε για το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο το σχέδιο επί χάρτου για την «στρατηγική της αντιεξέγερσης», το ίδιο οφείλει να γίνει και για το δικό μας στρατόπεδο και την δική μας εξεγερτική / επαναστατική στρατηγική. Γιατί κίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική, γιατί ο Δεκέμβρης δεν είναι μια μακρινή ενατένηση του παρελθόντος, ούτε μια ανεκπλήρωτη ευχή του μέλλοντος. Είναι η ζωντανή μας ιστορία, είναι η πρόκληση του παρόντος και του μέλλοντος, είναι η παρακαταθήκη για τις εξεγέρσεις που ήδη κυοφορεί η εποχή μας, τις εξεγέρσεις που μπορούν να ξεσπάσουν και θα ξεσπάσουν.

Κόντρα στα δεινά που φορτώνει ο καπιταλισμός στις πλάτες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η απάντηση που δόθηκε με μία συγκεκριμένη μορφή τον Δεκέμβρη, συνεχίζει να δίνεται από τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τους ξεσηκωμούς μετά τη δολοφονία των Τεμπών, δίνεται από τις συγκεντρώσεις και τις άμεσες κινητοποιήσεις των πλημμυροπαθών στα χωριά και στις πόλεις του Βόλου, της Λάρισας, των Τρικάλων και της Καρδίτσας, από τα φλεγόμενα οδοφράγματα έξω από τους οικισμούς των Ρομά που θρηνούν ανά λίγους μήνες έναν ακόμα δικό τους άνθρωπο από σφαίρες μπάτσων, δίνεται από τους εργαζόμενους στην Υγεία που παλεύουν για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και άρα για την αναβάθμιση της δημόσιας υγείας, δίνεται από την μοριακή δουλειά και οργάνωση στους χώρους δουλειάς και φοίτησης αλλά και στις γειτονιές μας στα πλαίσια συλλογικοποίησης των αναγκών μας. Δίνεται από την οργανωμένη ταξική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τους ένστολους δολοφόνους τους.

ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΡΩΝ

Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ:

Αθήνα | 18.00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ (στηρίζουμε το μπλοκ της Ανοιχτής συνέλευσης για την 6η Δεκέμβρη)

Θεσσαλονίκη | 18.00 Καμάρα

★ Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ

6 Δεκέμβρη 2008, 15 χρόνια πριν δολοφονείται ο 16χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος από τους μπάτσους Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη. Η εξέγερση που ακολουθεί με αφορμή την δολοφονία είναι πρωτοφανής, είναι η απάντηση κάθε καταπιεσμένου και περιθωριοποιημένου από το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, είναι η βίαιη αμφισβήτηση κράτους και κεφαλαίου, η υπενθύμιση προς όλους ότι όσο η καταπίεση αυξάνεται και η καταστολή οξύνεται, τόσο η φωνή των καταπιεσμένων θα δυναμώνει.
Η 6η Δεκέμβρη είναι μέρα οργής, ημέρα εξέγερσης, ημέρα μνήμης πως το κράτος δεν διστάζει να σκοτώσει οποιονδήποτε δεν χωρά στην κανονικότητα της υποταγής του και της τάξης. Άλλωστε, αν και αποτέλεσε σταθμό λόγω της πρωτοφανούς εξέγερσης, η δολοφονία του Γρηγορόπουλου δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία δολοφονία της ελληνικής αστυνομίας. Ήρθε απλώς για να προστεθεί σε αυτές των Καλτεζά, Κουμή, Κανελλοπούλου και τόσων άλλων. Η εκ νέου κορύφωση της κρατικής καταστολής το τελευταίο διάστημα μάλιστα έχει οδηγήσει σε απανωτές δολοφονίες παιδιών. Το 2021 εκτελείται ο Νίκος Σαμπάνης, το 2022 ο Κώστας Φραγκούλης και το 2023 ο Χρήστος Μιχαλόπουλος. Κοινή και καθόλου τυχαία συνισταμένη των τελευταίων δολοφονιών; Ήτανε Ρομά. Η δολοφονία του Κώστα Φραγκούλη που έγινε στην Θεσσαλονίκη στις 5/12 αποτέλεσε και την αφορμή για πολύμορφους αγώνες και δράσεις, με εκτεταμένες συγκρούσεις στο κέντρο της πόλης αλλά και την πρωτοφανή συνύπαρξη αγωνιζόμενων ρομά και μπαλαμών. Τον Σεπτέμβριο μετά από την καταγγελία της οικογένειάς του, μάθαμε και για την δολοφονία του Κωστή Μανιουδάκη από τα ένστολα καθάρματα του ΤΑΕ Σούδας, που τον ξυλοκόπησαν αναίτια μέχρι να πεθάνει από ανακοπή. Χαρακτηριστικά είναι και τα παραδείγματα της απόπειρας δολοφονίας της αντιφασίστριας Β. Στο Νέο Ηράκλειο, οι περιπτώσεις που οι μπάτσοι έβγαλαν όπλα απέναντι σε συγκεντρωμένο πλήθος στην Πάτρα και έξω από την ΑΣΟΕΕ.
Εννοείται πως τα περιστατικά αυτά αποτελούν απλά την κορύφωση της κρατικής τρομοκρατίας που εκφράζεται με την αναβάθμιση του ρόλου των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους που δεν παύουν να βασανίζουν, να βιάζουν, να δολοφονούν τους εξεγερμένους του κόσμου. Αυτή η συνθήκη είναι που προετοιμάζει το έδαφος για την ένταση της καταστολής, επιχειρώντας να αποσπάσει συναίνεση, και οπλίζει τα χέρια των ένστολων φονιάδων. Είτε αυτό είναι βιασμοί και ξυλοδαρμοί μέσα σε ΑΤ, είτε συστηματικές δολοφονίες, είτε βασανισμοί μεταναστ(ρι)ών και κρατουμένων.
Τα τελευταία χρόνια, και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, το κράτος εμφανίζεται να έχει πάντα μια απάντηση απέναντι σε κάθε του πρόβλημα. Αυτή η απάντηση είναι η καταστολή. Καθημερινός έλεγχος , τρομοκρατία, εγκλεισμός, νόμιμες παρακολουθήσεις, το κράτος καταστέλλει και αυξάνει τους μηχανισμούς εσωτερικής άμυνας. Εκκενώνει καταλήψεις, συνεχώς αφαιρεί τα κέντρα αγώνα των ανυπότακτων, προσπαθεί να μας αποδεκατίσει. Έχουν εκκενωθεί δεκάδες καταλήψεις τα τελευταία χρόνια, οι μπάτσοι έχουν εδραιωθεί μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους και στα Εξάρχεια, οι ζωές μας ασφυκτιούν από ένστολα κρατικά σκουπίδια. Με τον νόμο περί διαδηλώσεων, ο οποίος εφαρμόζεται τακτικά στην Αθήνα, οι συλλήψεις και οι ξυλοδαρμοί είναι καθημερινό φαινόμενο. Παρ' όλ' αυτά, ο κόσμος σπάει το φόβο, αγωνίζεται και διεκδικεί. Δε θα αφήσουμε το κράτος να καταπατά τις ζωές μας. Η οργή μας θα τους πνίξει, δε μας τρομοκρατούν, μας εξαγριώνουν, και οι απαντήσεις μας θα δοθούν στους δρόμους.
Αυτή ακριβώς την ανυπότακτη στάση φοβούνται οι κρατούντες και προχωρούν σε χειροτέρευση του λεγόμενου "σωφρονιστικού" αλλά και του ποινικού κώδικα. Με την αλλαγή του, τα "σωφρονιστικά καταστήματα" επιδέχονται να σωφρονίσουν τους κρατούμενους περιορίζοντας κάθε στοιχείο της προσωπικότητας τους, εγκλωβίζοντας τους μέσα στην πραγματικότητα της φυλακής και αποκόπτοντας τους από το σύνολο της λοιπής κοινωνίας. Εντείνεται ο διαχωρισμός μεταξύ των κρατουμένων μεταξύ των αδικημάτων που έχουν κατηγορηθεί, επανέρχονται οι φυλακές τύπου Γ ,περιορίζονται οι άδειες των κρατουμένων και οι συνθήκες απόλυσης τους από τα σωφρονιστικά καταστήματα. Όλα αυτά σύμφωνα με τις ευλογίες της ΕΕ για το σχηματισμό και τη δημιουργία των "ευυπόληπτων " πολιτών. Απέναντι σ΄ όλα αυτά οι κρατούμενοι το τελευταίο διάστημα εντείνουν τον αγώνα τους σε μια προσπάθεια να διεκδικήσουν, με τα περιορισμένα μέσα που διαθέτουν, στοιχειώδη βελτίωση της καθημερινότητάς τους. Ταυτόχρονα, ο νέος ποινικός κώδικας έρχεται ως επιστέγασμα της έντασης της καταστολής. Με αυστηροποίηση των ποινών, εμπόδια στις αναβολές των δικών και τις αναστολές των ποινών, αλλά και τεράστια αύξηση των παραβόλων και των προστίμων επιχειρείται η επιπλέον πειθάρχηση των καταπιεσμένων και η αστική δικαιοσύνη γίνεται ακόμα ταξικότερη, ένα ακόμα πιο σύγχρονο όπλο καταπίεσης στα χέρια κράτους και κεφαλαίου.

Ζούμε στην εποχή των τεράτων
H εντεινόμενη κρατική καταστολή όμως έχει έναν διπλό στόχο. Από τη μία πλευρά κανονικοποιεί την απόλυτη περιθωριοποίηση και τις δολοφονίες απέναντι σε πληθυσμούς που "περισσεύουν" της κεφαλαιοκρατικής κερδοσκοπικής μηχανής. Δολοφονεί καθημερινά στα σύνορα, είτε στον Έβρο, είτε στο Αιγαίο, με τη συναίνεση όλου του πολιτικού συστήματος. Διαμορφώνει και εντείνει συνθήκες φυλάκισης, εξοστρακισμού και περιθωρίου για ολόκληρες κοινωνικές ομάδες από τους πρόσφυγες στα καμπς, ως τους Ρομά και τα Πομακοχώρια στον Έβρο. Διαιρεί, δηλαδή, το προλεταριακό σώμα σε ανθρώπους που διάγουν ζωή που "επιτρέπεται" να βιωθεί και σε άλλους που στερούνται ύπαρξης, ορατότητας, κάθε είδους νομιμότητας, τυπικής ή κοινωνικής. Από την άλλη για τους "χρήσιμους" εργαζόμενους πληθυσμούς είναι ένα καλό μάθημα: Όσο κι αν προχωράει η φτωχοποίηση μας, όσο κι αν κόβουν από τους μισθούς μας, από την κοινωνική ασφάλιση, την περίθαλψη, όσο κι αν δουλεύουμε περισσότερο ως την εξόντωση, η απόλυτη εξαθλίωση των "μη ορατών" προλεταριακών σωμάτων, η απόλυτη και δολοφονική κρατική μανία θα παίζει τον ρόλο του φόβητρου απέναντί μας.
Όμως ο πραγματικός φόβος τους είναι ακριβώς αυτές οι δύο πλευρές των καταπιεσμένων να βρουν τους δρόμους να συναντηθούν. Όπως ήδη συμβαίνει στην εποχή μας, απ' άκρη σ' άκρη σε όλο τον πλανήτη. Όσο εξοπλίζονται και θωρακίζονται οι αστυνομίες σ' ανατολή και δύση, όσο το πρόσωπο του Κορκονέα επανεμφανίζεται σε εκατοντάδες δολοφονίες παιδιών, αγωνιστών, καταπιεσμένων σ' όλη τη γη, τόσο εμφανίζονται, όλο και περισσότερο, εξεγέρσεις και αγώνες, εμφύλιοι και επαναστάσεις που ακόμη και η πιο ακραία καταστολή δεν μπορεί να τιθασεύσει. Δεν είναι εθνικό ή τοπικό φαινόμενο, είτε μιλάμε για Ιράν, είτε για Γαλλία, είτε στη Χιλή ,απ' άκρη σ' άκρη του πλανήτη οι εξεγερμένες, παρότι βιώνουν την πιο βίαιη καταστολή, δίνουν το στίγμα της εποχής που έρχεται. Της εποχής των εξεγέρσεων.
Αυτός είναι και ο ρόλος μας άλλωστε. Κοιτάμε πίσω αλλά προχωράμε μπροστά, εμπνεόμαστε από τις εξεγέρσεις του χθες κρατώντας την φλόγα τους αναμμένη, τιμούμε τους νεκρούς της τάξης μας δρώντας απέναντι σε κάθε καταπίεση. Ο Δεκέμβρης του 2008 άφησε πίσω του -μεταξύ άλλων- μια υπόσχεση:
Στην μνήμη του Νίκου, του Αλέξανδρου, του Παύλου, του Βασίλη, του Λάμπρου, του Χρήστου, του Ζακ/Zackie Oh, της Σταματίνας, του Μιχάλη,του Κώστα, του Νίκου, του Χρήστου, των χιλιάδων ανώνυμων θυμάτων της κρατικής βίας, στα αστυνομικά τμήματα, στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα των κρατών, στα κάτεργα της ταξικής εκμετάλλευσης,
Να τελειώσουμε αυτό που αρχίσαμε. Τον δρόμο θα τον βρούμε περπατώντας.

ΠΟΡΕΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 6/12/23 ΚΑΜΑΡΑ 18.00

Ανάρες - Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης

https://anares.noblogs.org/

Πορεία για τα 15 χρόνια από την δολοφονία του αναρχικού Α. Γρηγορόπουλου

Τα ξημερώματα της Κυριακής 12/11/23 ο 17χρονος Χρήστος Μιχαλόπουλος πέφτει νεκρός από σφαίρα μπάτσου. Αφού αρνήθηκε τον έλεγχο, έγινε καταδίωξη και όταν ακινητοποιήθηκε το όχημα μπάτσος της ΟΠΚΕ τον πυροβόλησε. Είναι η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που ανήλικος Ρομά δολοφονείται από μπάτσους. Τα μεσάνυχτα 22 Οκτωβρίου του 2021, με την ίδια σειρά γεγονότων, οι μπάτσοι έριξαν 36 σφαίρες στο αμάξι που διάβαινε, με άλλα 3 Ρομ άτομα, ο 18χρονος Νίκος Σαμπάνης και τον σκότωσαν ακαριαία. Στην περίπτωση του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη που δολοφονήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου το 2022 , δεν είχε πληρώσει 20 ευρώ σε βενζινάδικο, και αυτό τους ήταν αρκετό για να τον κυνηγήσουν και ύστερα να τον πυροβολήσουν.

Τα περιστατικά αυτά δεν έγιναν τυχαία αλλά είναι η κλιμακωμένη εκδήλωση της βίας και του ρατσισμού που δέχονται καθημερινά τα Ρομά άτομα. Ο αποκλεισμός και ο διάχυτος αντιτσιγγανισμός τους έχει οδηγήσει να ζούνε αποκομμένοι από την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία και να θεωρούνται απειλή για αυτήν. Στο δημόσιο διάλογο αναπαράγονται οι στερεοτυπικές αντιλήψεις που κυριαρχούν για τους Ρομ και καμία διάθεση για σύνδεση και συνύπαρξη με αυτές δεν υπάρχει.
Σε πολλές περιπτώσεις οι Ρομά και οι μετανάστριες γίνονται τα αντικείμενα εκμετάλλευσης του καπιταλιστικού μηχανισμού, ως φθηνά εργατικά χέρια, αφού ο θεσμικός ρατσισμός, εργαλείο του κράτους, τους ωθεί στο περιθώριο.
Στην περίπτωση των μεταναστών, το ελληνικό κράτος τους σκοτώνει εδώ και χρόνια σε χερσαία και θαλάσσια σύνορα ή τους βασανίζει και τους φυλακίζει σε κέντρα κράτησης.

Τα κράτη συσπειρώνουν τα άτομα γύρω από τον εθνικό κορμό, ώστε να έχουν ισχυρό εσωτερικό και να μην υπάρχουν αντιδράσεις σε περιόδους κρίσεων (βλέπε πλημμύρες, πυρκαγιές). Ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχει αδιαφορία ή στη χειρότερη να επικροτούνται τέτοιες πράξεις της αστυνομίας απέναντι στους Ρομά , όπως αντίστοιχα και στους/ις μετανάστ(ρι)ες. Ακόμη, ομάδες ατόμων με φασιστικές αντιλήψεις προβαίνουν οι ίδιες σε επιθέσεις περιθωριακών πληθυσμών με τη συναίνεση του κράτους και της αστυνομίας. Έτσι έγινε στις Συκιές στη Θεσσαλονίκη την Πέμπτη 16/11/23 στο σπίτι που είχε βρει στέγη μία οικογένεια Ρομά.

Σε αυτήν την περίπτωση υπήρξε αντίδραση τόσο από τη γειτονιά, που από πριν στήριζε την οικογένεια, όσο και από αλληλέγγυο κόσμο. Στις συνθήκες που ζούμε προτάσσουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη, την δημιουργία δεσμών μεταξύ μας και την συσπείρωσή μας απέναντι στη βία του κράτους και του παρακράτους. Δεν παλεύουμε για ένα κράτος δικαίου αλλά για να δημιουργήσουμε τις κοινωνικές συνθήκες όπου θα υπάρχουν αντιστάσεις και θα αγωνιζόμαστε για τις ζωές μας.

Αυτές οι συνθήκες υπήρχαν πριν τη δολοφονία, από σφαίρα μπάτσου, του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 06 Δεκεμβρίου του 08' στα Εξάρχεια. Την ίδια στιγμή ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους της Αθήνας και σε άλλες πόλεις της ελλάδας και αυθόρμητα άρχισε να συγκρούεται με την αστυνομία και να καταλαμβάνει κτήρια και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Με το πέρασμα των ημερών όλο και περισσότερα άτομα συμμετείχαν σε αυτήν την εξέγερση, μαθητές, φοιτήτριες, εργαζόμενα καθώς και περιθωριοποιημένα άτομα. Παρόλη την έξαρση της καταστολής και τις μαζικές συλλήψεις τα άτομα δεν υπέκυπταν και δεν θα άφηναν τη δολοφονία αυτή να μείνει αναπάντητη.
Γυρνώντας στο σήμερα θέλουμε να βρισκόμαστε στους δρόμους σε μαζικές πορείες αυτή τη μέρα όπως και κάθε μέρα γιατί δεν έχουμε ξεχάσει τι έγινε τότε αλλά και γιατί η εξουσία ακόμη σκοτώνει Ρομά, μετανάστριες, όσα άτομα αντιστέκονται και όσα είναι αναλώσιμα για αυτήν.

ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΟΥ ΜΠΑΤΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΚΟ
ΡΙΧΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΕΙ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ

ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ Σ'ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΣΑΜΠΑΝΗΣ, ΚΑΛΤΕΖΑΣ
ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ, ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛ.ΑΣ

Καλούμε σε στήριξη των πορειών 05 και 06 Δεκέμβρη

Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού

Πορεία για τα 15 χρόνια από τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου

6 Δεκεμβρίου 2008 - Εξάρχεια. Μία παρέα δεκαπεντάχρονων παιδιών κάθονται, και γιορτάζοντας την ονομαστική εορτή ενός εκ των φίλων τους, απολαμβάνουν την ήρεμη μέχρι τότε βραδιά. Ένα περιπολικό διέρχεται, τα παιδιά το γιουχάρουν, και πετάνε αντικείμενα. Το περιπολικό αποχωρεί. Λίγα λεπτά αργότερα, επιστρέφουν οι δύο επιβαίνοντες αστυνομικοί πεζοί στην συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου. Ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας πυροβολεί, και δολοφονεί τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

Όπως αρμόζει σε κάθε κρατική δολοφονία, τίποτα δεν φαίνεται να παρεκκλίνει της κανονικότητας και αυτή τη νύχτα άμεσα τα ΜΜΕ βρίσκονται να στηρίζουν την στάση του δολοφόνου, και η παραπάνω συνθήκη ανάγεται σε μία ακόμα υπόθεση αυτοάμυνας και σύννομης χρήσης βίας. Της βίας αυτής, απέναντι της οποίας θα μπορούσε να βρεθεί και η κάθε μία από εμάς. Φυσικά τέλος, και με συνοπτικές διαδικασίες, ο δολοφόνος μπάτσος αποφυλακίζεται - με το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου- και σήμερα βρίσκεται στην αγκαλιά αυτών που κατεξοχήν εγκολπώνουν ανάλογες φυσιογνωμίες - επίτροπος στην μονή Αγίας Τριάδας στη Στούπα Μεσσηνίας.

15 χρόνια η λίστα των κρατικών δολοφονιών συνεχίζει να αυξάνεται. Η ωμή βία της ΕΛ.ΑΣ αποτυπώνεται και με τα πιο πρόσφατα γεγονότα όπως του Β. Μάγγου, Κ. Μανιουδάκη, και των 3 ανήλικων Ρομ Κ. Φραγκούλη, Γ. Σαμπάνη, Χ. Μιχαλόπουλο. Με τα παραδείγματα του εγκλήματος της Πύλου, τα δολοφονικά pushbacks μεταναστριών και την ταυτόχρονη φροντίδα για τη συγκάλυψη και την αθώωση των ένστολων καθαρμάτων, η θανατοπολιτική του συστήματος δείχνει το δολοφονικό προσωπείο της σε οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά της. Οι πρόσφατοι άγριοι ξυλοδαρμοί της 16χρονης στο Νέο Ηράκλειο από Ο.Π.Κ.Ε και του 17χρονου στο Α.Τ Μήλου έρχονται να επιβεβαιώσουν την αγριότητα της εξουσίας των μπάτσων, που καλύπτονται τόσο στοχευμένα από το νομοθετικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης - αφού οποιαδήποτε εκδήλωση άμυνας ή και διαμαρτυρίας θεωρείται έκνομη, όπως φάνηκε και απέναντι στις διαμαρτυρίες των πλημυροπαθόντων. Καμία σημασία δεν έχει αν είσαι αναρχικός ή οτιδήποτε άλλο, ξύλο θα φας έτσι και αλλιώς.

Η καταστολή έχει εισβάλει σε κάθε επίπεδο της καθημερινότητας μας. Αμέτρητοι μπάτσοι βρίσκονται σε όλες τις γειτονιές μας ενώ η πανεπιστημιακή αστυνομία συνεχίζει να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής προσπαθώντας να καταστείλει οποιαδήποτε μορφή αυτό-οργάνωσης και αυτονομίας. Η καταστολή έρχεται για να μας υπενθυμίσει ότι το κράτος και το κεφάλαιο είναι οι κυρίαρχοι, να μας υπενθυμίσει ότι γι' αυτούς η ζωή που ζούμε είναι η μόνη δυνατή, ότι πρέπει να αποδεχθούμε τους χαμηλούς μισθούς, την αφαίρεση του δικαιώματος της 8ωρης εργασίας και της απεργίας, την έλλειψη της δημόσιας υγείας, την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, ότι ενίοτε μπορεί και να πεθάνουμε όταν παίρνουμε το τρένο και πολλά αλλά που συνθέτουν την σύγχρονη βαρβαρότητα. Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά, το κράτος επίμονα επιλέγει να προσλάβει αναρίθμητα τσιράκια εγκαθιδρύοντας το απολυταρχικό του καθεστώς πειθαρχίας ενάντια στις κοινωνικές ανάγκες. Είτε είναι ο ασφυκτικός κλοιός των ν+2 χρόνων φοίτησης είτε η ανάγκη βιοπορισμού που καθηλώνει σε ατέρμονους χρόνους εργασίας ο διαθέσιμος χρόνος για οργάνωση και αντίδραση περιορίζεται στο ελάχιστο, καθώς πρωταρχικός αγώνας εν έτη 2023 είναι αυτός της επιβίωσης. Συνθήκες που οδηγούν στον ατομικισμό και στον κοινωνικό κανιβαλισμό, που στέκονται εμπόδιο στην συλλογικοποίηση και στην ζύμωση.

15 χρόνια πριν, η δολοφονία του Αλέξη δεν έμεινε αναπάντητη, ακολούθησαν ημέρες εξέγερσης, με πλήθος ετερόκλιτου κόσμου στους δρόμους να επιτίθεται σε δυνάμεις καταστολής και αστυνομικά τμήματα για αρκετές εβδομάδες. Αυτές οι μέρες όμως δεν ήταν ένα πυροτέχνημα, έδωσαν τεράστια ώθηση στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα έτσι ώστε να δημιουργήσει τις ρήξεις και τις δομές ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Η ώθηση αυτή, γέννησε χώρους αγώνα σε πολλές πόλεις, μια γενικότερη ανάγκη για πάλη, και το όραμα δόμησης μιας καλύτερης κοινωνίας, χωρίς καταπιεστές και καταπιεσμένους. Γαλούχησε τη νέα γενιά και της έδειξε νέους τρόπους να διεκδικεί, να αγωνίζεται, να δρα μέσα από καταλήψεις, κοινωνικούς χώρους, στέκια και σωματεία. Η εξέγερση του Δεκέμβρη κατέστησε σαφές πως η απάντηση στην κρατική βαρβαρότητα δεν μπορεί να έχει θεσμικό χαρακτήρα, αλλά οφείλει να έρθει μέσα από την πολιτική αυτό-οργάνωση της κοινωνίας από τα κάτω, που θα καλλιεργήσει τα απαραίτητα αντανακλαστικά για να αμφισβητεί διαρκώς τους επιβεβλημένους κρατικούς θεσμούς, ενός κράτους που οπλίζει τα χέρια των ένστολων μπράβων του.

Όλοι αυτοί οι χώροι και οι διαδικασίες αποτελούν σημεία συνάντησης, ελευθερίας και έκφρασης, πεδία όπου αναδύεται το δημόσιο, επιχειρώντας ενάντια στον ιδιωτεύων και τεμαχισμένο βίο. Προτάσσουν τον συλλογικό τρόπο δράσης, την αυτό-οργάνωση και την αυτό-θέσμιση ως απόπειρες χειραφέτησης, αντίστασης και διεκδίκησης. Αποτελούν την (αντι)πρόταση μας για μια άλλη κοινωνία, και γι' αυτό βρίσκονται πάντα στο στόχαστρο της καταστολής, αφού αμφισβητούν διαρκώς την κυρίαρχη αφήγηση και τολμούν να απειλούν το καπιταλιστικό σύστημα. Οι εκκενώσεις καταλήψεων και οι κρατικές σκευωρίες είναι το πιο άμεσο χτύπημα που επιλέγει να επιφέρει το κράτος, με σκοπό να τρομοκρατήσει τους/ις αγωνιστές/ριες. Με μοναδικό και ικανότατο όπλο την κοινωνική αλληλεγγύη, την αδιαμεσολάβητη δράση και την άμεση δημοκρατία να οργανώσουμε τους καθημερινούς μας συλλογικούς αγώνες και διεκδικήσεις, έτσι ώστε να μπορούμε να βγαίνουμε μαζικά στον δρόμο, ώστε ο φόβος να αλλάξει πλευρά, με μηδενική ανοχή απέναντι στην κρατική βία με την οποία το κράτος ντύνει τα σώματα και τα μυαλά μας.

ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕΧΡΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΛΕΥΡΑ

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

ΠΥΡΗΝΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΜΑΡΑ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 6μ.μ.

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

Πορεία για τα 15 χρόνια από την δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου

Respiro, Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης