Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2023 στις 17.00
Πορεία για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε κορωνίδα μιας γενικευμένης αντίδρασης
ενάντια στην Χούντα των Συνταγματαρχών, από τα αγωνιζόμενα κομμάτια της
κοινωνίας που μαζικοποιήθηκαν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Το
ολοκληρωτικό-μιλιταριστικό καθεστώς στην προσπάθειά του να καταστείλει
και να θωρακιστεί, χρησιμοποίησε όλους τους μηχανισμούς επιβολής του.
Κράτος, παρακράτος, αστυνομία και στρατός επιχείρησαν απέναντι στις
οργισμένες μάζες που ζητούσαν ελευθερία. Μηχανισμοί που ανέκαθεν
αποτελούν όπλα στη φαρέτρα των κρατών για την καταστολή του εξωτερικού
και εσωτερικού εχθρού. Τα γεγονότα γνωστά, η εισβολή του τανκ στη σχολή
και το σθένος των ανθρώπων που αντιστάθηκαν εκεί μας αφυπνίζουν μέχρι
και σήμερα.
Η μορφή ενός δυτικού στρατιοτικοποιημένου κράτους του τότε, στο τώρα
εκφράζεται με την κοινωνική επιτήρηση και την αστυνομοκρατία. Είτε με
πρόσχημα την "έκτακτη ανάγκη" είτε την διατήρηση της "κοινωνικής
ευημερίας", κράτος και κεφάλαιο επιτίθενται σε οτιδήποτε αμφισβητεί την
κυριαρχία τους (εκκενώσεις καταλήψεων,συλλήψεις-φυλακίσεις
αγωνιστών/ριων, καταπατήσεις βασικών εργασιακών κεκτημένων όπως
κατάργηση 8ωρου, ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης κλπ).
Παράλληλα, με περίσσιο θράσσος 50 χρόνια μετά συνεχίζουν να επιδιώκουν
την εγκαθίδρυση της αστυνομίας σε χώρους του πανεπιστημίου, χώρους στους
οποίους υπήρχε ανέκαθεν ελεύθερη έκφραση και δημιουργία αγώνων.
Επιχειρούν να δημιουργήσουν αποστειρωμένους χώρους εκπαίδευσης
παράγοντας "επαγγελματίες" που θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα κράτους και
κεφαλαίου (ερευνητικά προγράμματα από εταιρίες κολοσσούς,ΝΑΤΟ, πρόγραμμα
Αρχύτας κ.α). Για όλους αυτούς τους λόγους, η αστική δημοκρατία δεν θα
μπορούσε ποτέ να αποτελέσει για εμάς, την απάντηση στην Επταετία καθώς
και η ίδια εμπεριέχει όλες αυτές τις καταπιέσεις που εχθρευόμαστε.
Τι ήταν για εμάς η εξέγερση του Πολυτεχνείου;
Η επίτευξη του ακατόρθωτου. Μια άοπλη μάζα ανθρώπων που κατάφερε να
εναντιωθεί και να παλέψει, κόντρα στα σημεία των καιρών, κόντρα στην
κρατική βαρβαρότητα. Δεν αρκούμαστε λοιπόν, στην κατάθεση στεφάνων, αλλά
συνεχίζουμε να αναζητούμε και να διεκδικούμε τη θέση μας στο δρόμο με
πυξίδα την εξεγερτική μνήμη.
Με το βλέμμα μας στραμμένο στις εξεγέρσεις του παρόντος και του
μέλλοντος...
Οι διακρατικοί ανταγωνισμοί, τα συμφέροντα και οι συμμαχίες μεταξύ των
κρατών (όπως και τότε οι σχέσεις Ελλάδας-Η.Π.Α, ΝΑΤΟ) διαμορφώνουν και
καθορίζουν μέχρι και σήμερα την εσωτερική πολιτική των κρατών. Η
εκάστοτε κυριαρχία σε αγαστή συνεργασία με τους παγκόσμιους πολεμικούς
στρατούς (ιδιωτικοί και εθνικοί) αναδιπλώνονται και επιτίθενται
εκπληρώνοντας τα συμφέροντα τους. Ο πόλεμος που μαίνεται ενάντια στο λαό
της Παλαιστίνης από το Ισραήλ, η συνεργασία του με το ΝΑΤΟ και η στήριξη
των χωρών που εντάσσονται σε αυτό (ανάμεσά τους και η Ελλάδα), αποτελεί
τρανό παράδειγμα αυτού. Τρανό παράδειγμα του απαράλλαχτου ιστορικά ρόλου
των κυρίαρχων θεσμών της πολεμικής μηχανής.
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ
Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΟΤΙΣΜΟ
ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΤΩ Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Ανοιχτή συνέλευση για την διοργάνωση αναρχικού μπλοκ για τις 17 Νοέμβρη
50 ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ,ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ & ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Η κυρίαρχη αφήγηση για την εξέγερση του Πολυτεχνείου ταλαντεύεται ως εκκρεμές από την πλευρά της δεξιάς υποτίμησης και υπονόμευσης στην αριστερή της αφομοίωσης και της άμβλυνσης. Ο άξονας που γεφυρώνει τα δύο αυτά σημεία είναι η εθνική ενότητα και ο γενέθλιος μύθος της αστικής δημοκρατίας, η οποία έπρεπε να εξηγήσει πώς κατόρθωσε η χώρα να αποτελεί για επτά χρόνια τη μόνη δικτατορία που εκδηλώθηκε μεταπολεμικά στη Δυτική Ευρώπη. Αυτό όμως που πραγματικά ενώνει όλες τις αφηγήσεις σήμερα, διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις ενός ζοφερού κοινωνικού βιώματος υπό την αυταρχική μπότα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού είναι η θέληση για εξουσία, στο συναγωνιστικό πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας. Η ηγεμονία της δεξιάς αντίληψης, οδηγεί όλες τις πολιτικές δυνάμεις και συσπειρώσεις να μετακινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, μήπως και κατορθώσουν να πάρουν ένα κομμάτι από την πίτα των εξουσιαστών. Αναπόφευκτα η συγκεκριμένη συνθήκη παράλληλα με την βίαιη κατασταλτική επίθεση που εξαπολύουν κράτος και κεφάλαιο απέναντι στα πληβειακά στρώματα, έχει ως επακόλουθο την αποριζοσπαστικοποίηση των αγώνων αλλά και συνολικά την οπισθοχώρηση των κοινωνικών κινημάτων. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που αποτελούσε πάγιο στόχο του κράτους και επιχειρήθηκε να πραγματωθεί από όλους σχεδόν τους κυβερνητικούς σχηματισμούς της Μεταπολίτευσης μέσα από μία σειρά νομοσχεδίων, που ανατράπηκαν από τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα της εκάστοτε εποχής (πχ άρθρο 16), πέρασε μέσα από την καπιταλιστική επίθεση στην εργασία, εντατικοποιώντας την εκπαιδευτική διαδικασία σε όλες τις βαθμίδες και καθιστώντας το κόστος ζωής τόσο δυσβάσταχτο ώστε να οδηγούμαστε ολοένα στην εξατομικευση και την αποριζοσπαστικοποίηση των αγώνων αλλά και των αντιλήψεων. Το Πολυτεχνείο όμως θα ζει, όσο θα κατορθώνει να αναπαράγει σήμερα αυτό που τόσο κόστισε στην κυριαρχία τότε: την ανυπότακτη πεποίθηση ότι ακόμη και στις πιο ζοφερές συγκυρίες, ο ακηδεμόνευτος, μαζικός, ανατρεπτικός αγώνας του λαού θα κατορθώνει να παίζει κυρίαρχο ρόλο στην Ιστορία και όχι να του απομένει αυτός του κομπάρσου, εκεί που τον τοποθετούν όλες οι τελετές μνήμης.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου συμπίπτει με την πρώτη ουσιαστική κοινωνική αποτύπωση των σύγχρονων αναρχικών και αντιεξουσιαστικών ιδεών. Ανάμεσα στις πρώτες αντιδικτατορικές κινήσεις των φοιτητών, μέχρι τις παράνομες οργανώσεις που έδρασαν κατά της Χούντας και από το πλακάτ Ε-Λ-Ε-Υ-Θ-Ε-Ρ-Ι-Α στην ταράτσα της κατειλημμένης Νομικής, μέχρι το ξέσπασμα του Πολυτεχνείου, συγκροτούνται οι πρώτοι αναρχικοί πυρήνες που θα μπουν στο Πολυτεχνείο από την πρώτη μέρα και θα αποτελέσουν τμήμα της επαναστατικής τάσης που δεν επιθυμεί κανέναν συμβιβασμό με τους χουντικούς, ούτε ως έμμεσος υποστηρικτής της φιλελευθεροποίησης Μαρκεζίνη, ούτε ως πρόταση για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, όπως υποστηρίζουν οι ρεφορμιστικές δυνάμεις. Το ελευθεριακό πνεύμα έκτοτε θα εκφράσει μια πληθώρα αγώνων, σεβόμενο κάθε έναν αγωνιστή που φυλακίστηκε, βασανίστηκε και διώχθηκε από τους χουντικούς, αλλά εκφράζοντας και μια διαχρονική πίστη στον επαναστατικό σκοπό, η οποία απορρίπτει τις λοιδορίες των ηγεσιών είτε πρόκειται για τις χυδαιότητες της «Πανσπουδαστικής» #8 είτε πρόκειται για την πολιτική στράτευση ανθρώπων σήμερα που κόβουν το νήμα των παλιών αγώνων και σφυρηλατούν τις σύγχρονες αλυσίδες της σκλαβιάς στο πλάι των κυβερνήσεων που υποτάσσουν τις λαϊκές ανάγκες στη μέγγενη του κρατικο-καπιταλιστικού στραγγαλισμού. Στρεφόμαστε πάντα και κύρια ενάντια στην εξουσία, το κράτος, την εκάστοτε κυβέρνηση, τον στρατό, την αστυνομία, την εκκλησία, ότι συγκροτεί το «έθνος», το οποίο ως τέτοιο, καθόλου δεν αντιπάλεψε τη δικτατορία· αντιθέτως οι διαχρονικοί θεσμοί που το στηρίζουν αποτέλεσαν τη βασική δεξαμενή άντλησης στελεχών και αναφορών της Χούντας. Η προσπάθεια σήμερα από το δεξί χέρι της κυριαρχίας να αποτυπώσει μια συνθήκη ηγεμονίας της αντίληψής της στο κοινωνικό σώμα, έχει οξύνει την καταστολή, επιθυμώντας διακαώς να υπονομεύσει την εξεγερτική δυναμική του Πολυτεχνείου, υιοθετώντας ανοιχτά ακροδεξιά αφήγηση και ατζέντα που υποτιμά τον αγώνα των ανθρώπων που στάθηκαν αξιοπρεπώς απέναντι στο κτήνος της βαρβαρότητας.
Εμείς ως αναρχικοί και αναρχικές ποτέ δεν θα ρίξουμε νερό στο μύλο της υπονόμευσης που χειρίζονται οι κυρίαρχες δυνάμεις και αντιλήψεις. Αναδεικνύουμε το συνολικό αντικαθεστωτικό χαρακτήρα του Πολυτεχνείου, το αντιεξουσιαστικό του πνεύμα, τη ριζοσπαστική του θέληση, τον αντικρατικό χαρακτήρα, το αντιιμπεριαλιστικό αίσθημα, την αντικαπιταλιστική του προοπτική. Συμμετέχουμε στον τριήμερο εορτασμό του Πολυτεχνείου, υποστηρίζοντας τους συντρόφους και συντρόφισσσες που παρεμβαίνουν στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, στέλνουμε το επίκαιρο μήνυμα της εξέγερσης στις γειτονιές, στους εργαζόμενους. Απευθυνόμαστε στους μαθητές και τις μαθήτριες καλώντας τους σε συμμετοχή στο τριήμερο και στην πορεία της 17ης Νοέμβρη, ώστε να κρατηθεί η σπίθα των περασμένων εξεγέρσεων ζωντανή, ώστε να ανάψουμε τη φλόγα των επικείμενων ξεσηκωμών, με οργάνωση, αγώνα, σχέδιο και μαχητικότητα. Σήμερα αυτά και άλλα τόσα είναι απαραίτητα καθώς όχι μόνον τα συνθήματα του Πολυτεχνείου δεν έχουν δικαιωθεί για τις πλατιές μάζες, αλλά νέες προκλήσεις έρχονται να εγκαθιδρύσουν μια νέα ολοκληρωτική δυστοπία. Οι πολιτικοί επίγονοι της δικτατορίας έβγαλαν τα ρούχα παραλλαγής και φόρεσαν υπουργικά κουστούμια, πρόσφυγες και μετανάστες πνίγονται κατά εκατοντάδες στα θαλάσσια σύνορα της χώρας, η αύξηση των τιμών βασικών αγαθών αλλά και στην ενέργεια γονατίζει τα φτωχότερα στρώματα, ενώ σπρώχνει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους στο φάσμα των στερήσεων. Το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης στην πραγματικότητα έχει χρεοκοπήσει γιατί δεν μπορεί να υποσχεθεί καμιά καλύτερη προοπτική, αντιθέτως προειδοποιεί για ακόμη μεγαλύτερη κοινωνική αφαίμαξη και λεηλασία, ενώ απειλεί ανοιχτά με πολεμικές εμπλοκές στα γρανάζια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Είναι γι' αυτόν τον λόγο που η εξουσία χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο τον βούρδουλα της καταστολής. Η διαρκής και εντεινόμενη παρουσία της αστυνομίας σε όλα τα πεδία του δημόσιου χώρου και της κοινωνικής ζωής καταδεικνύει ότι ο μισθοφορικός στρατός κατοχής του κράτους αναβαθμίζεται σε ολοκληρωτική και πανταχού παρούσα μονάδα επιβολής της στυγνής εξουσίας του κράτους και των αφεντικών. Παράλληλα, δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι παρά την αναβάθμιση της αστυνομίας σε πολιτικό βραχίονα που παίζει κομβικό ρόλο στη διαχείριση των κοινωνικών αναταραχών αλλά και στην προάσπιση του "δημοκρατικού" καθεστώτος, οι ίδιοι οι μπάτσοι συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σαν κανονική παρακρατική συμμορία με κυρίαρχο σκοπό τους το ξύλο, το βασανισμό και τον εξευτελισμό όσων αντιστέκονται στην κρατική, εξουσιαστική βία. Ο ξυλοδαρμός της 17χρονης αντιφασίστριας στο Ηράκλειο, η δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, η τρίτη κατά σειρά δολοφονία ανήλικου Ρομά μόλις πριν λίγες μέρες είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν πως η ανεξέλεγκτη αναβάθμιση του ρόλου της αστυνομίας στοχεύει στην τρομοκράτηση του κόσμου, και στην υποχώρηση, στο τσάκισμα της αντίστασης εναντίον όλων των νέων ακροφιλελεύθερων κατευθύνσεων όπως εκφράζονται τα αντεργατικά νομοσχέδια, τα νομοσχέδια για την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, με το βάθεμα της λεηλασίας των φυσικών πόρων, με τους κατασταλτικούς νόμους κατά των πορειών και των διαδηλώσεων. Αυτό το σινιάλο αυταρχισμού και συνολικής επίθεσης στο κοινωνικό σώμα είναι που εξηγεί την εγκληματική κρατική διαχείριση των καταστροφικών πλημμυρών στη Θεσσαλία, τα χιλιάδες καμμένα στρέμματα γης που αφήνουν πίσω τους κάθε καλοκαίρι οι πυρκαγιές, τη συγκάλυψη βιαστών, παιδεραστών & κακοποιητών, την καταστολή εργατικών αγώνων και τη βία ενάντια σε φοιτητές & φοιτήτριες στο ΑΠΘ, την καταπάτηση του ασύλου με τη στρατοπέδευση ΜΑΤ εντός του πανεπιστημιακού χώρου, το ξύλο και τις πολυάριθμες συλλήψεις αγωνιστ(ρι)ών, τις απανωτές εκκενώσεις καταλήψεων, την κανονικοποίηση του θανάτου από το δυστύχημα στα Τέμπη, τους πνιγμούς μεταναστριών στα νερά του Αιγαίου, την πεντακάθαρη συνεργασία κράτους-παρακράτους, δικαστικών και επιχειρηματιών, τους βιασμούς στα αστυνομικά τμήματα, την ωμή βία στις διαδηλώσεις και την τακτική απαγόρευσή τους.
Δικό μας καθήκον είναι να οξύνουμε και να οργανώσουμε την κοινωνική αντίσταση σε ένα συγκροτημένο πλαίσιο αποτελεσματικής και νικηφόρας πάλης με ελευθεριακά χαρακτηριστικά. Δίνουμε το χέρι σε όποιον σηκώνεται, παρεμβαίνουμε σε όλα τα κοινωνικά πεδία, υπερασπιζόμενοι τις κοινωνικές ανάγκες και κοινοποιώντας την πρόταση πάλης του αναρχισμού σε όσο δυνατόν μεγαλύτερες μάζες. Δεν τρέφουμε αυταπάτες πως υπάρχει τρόπος να εξωραϊστεί και να εξανθρωπιστεί το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα. Απέναντι στην οργανωμένη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου, η μόνη λύση βρίσκεται στην Οργάνωση του αγώνα των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων. Άλλωστε η ιστορία των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων που πάλεψαν διεκδικώντας έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, μας δείχνει οτι η κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων ξένων ή ντόπιων αποτελεί το όπλο μας ενάντια στους κοινούς μας δυνάστες. Ό,τι έχει να κερδηθεί θα είναι αποτέλεσμα των πλατιών, οργανωμένων στη βάση, μαχητικών και ριζοσπαστικών αγώνων μας. Συντονίζουμε ομοσπονδιακά τις δυνάμεις μας, υπερασπιζόμενοι το ουσιαστικό διακύβευμα της μνήμης, από την αυλή του Πολυτεχνείου το 1973, μέχρι το αίμα του Κουμή και της Κανελλοπούλου τον Νοέμβρη του 1980, το κορμί του Μιχάλη στα Εξάρχεια, το κεφάλι του Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα και την καρδιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου, οι αναρχικοί και οι κοινωνικοί αγωνιστές του χθες μέσα από φυλακές και πεσμένοι κάτω από το χώμα μα πάντα ζωντανοί κάθε φορά που ακούγεται το τρομερό σύνθημα με χίλιες φωνές μια ψυχή:
ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - ΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
--
Αθήνα
Συγκέντρωση: Κλαύθωνος | Προσυγκέντρωση: Πολυτεχνείο, 13:00
Θεσ/νίκη
Διαδήλωση: Πολυτεχνείο, 17:00
--
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
ΤΙΜΑΜΕ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΥΡΟΔΟΤΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Και τι δεν ήταν…
Φέτος, συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εξέγερση ενάντια στην δικτατορία που είχε επιβληθεί από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και μεγάλη μερίδα του ντόπιου κεφαλαίου.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε την κορύφωση του αντιδικτατορικού, αντιμπεριαλιστικού αγώνα όλων των χρόνων της δικτατορίας. Αν και ξεκίνησε γύρω από την διεκδίκηση ελευθεριών των φοιτητών και των φοιτητριών, καθώς στους πανεπιστημιακούς χώρους η στρατιωτική δικτατορία στάθηκε αδύνατον να «νομιμοποιηθεί» ιδεολογικά, σύντομα απέκτησε συνολικό ταξικό, λαϊκό, αντιμπεριαλιστικό και αντιδικτατορικό χαρακτήρα.
Μία εξέγερση που η ηγεσία κομματιών της "επίσημης" Αριστεράς, η οποία συναινούσε σε ομαλή μετάβαση σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας και στα χουντικά σχέδια "φιλελευθεροποίησης", δεν μπόρεσε να αποφύγει, μία εξέγερση που έδειξε πως είναι πολλές φορές στην ιστορία, που η ίδια η κίνηση των λαϊκών μαζών ξεπερνάει τα φοβικά, σχέδια κομμάτων και οργανώσεων που την επικαλούνται.
Μία εξέγερση που, όπως συμβαίνει πάντα και αρχής γενομένης από τα γεγονότα της Νομικής, κατάφερε να κατεβάσει στο δρόμο δεκάδες χιλιάδες λαού σπάζοντας τις συνθήκες τρόμου 6 και πλέον ετών. Μία εξέγερση που υπήρξε με τη σειρά της αποτέλεσμα του συνδυασμού μιας σειράς αντικειμενικών και υποκειμενικών παραγόντων: Της πετρελαϊκής κρίσης του 1973, καθώς και της ανικανότητας της κυβέρνησης να καταπολεμήσει τον -συνεχώς αυξανόμενο- πληθωρισμό, όπου παρά τις διακηρύξεις της ότι ήταν εισαγόμενος έφερε τεράστια ευθύνη, με την λαϊκή δυσαρέσκεια να γιγαντώνεται. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν την ίδια στιγμή η χούντα έκανε όλα τα χατίρια του μεγάλου κεφαλαίου. Παράλληλα όμως, η εξέγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε υποπαράγωγο των μεγάλων αντιαποικιοκρατικών και αντιιμπεριαλιστικών αγώνων της περιόδου σε Λατινική Αμερική, Ασία και Αφρική, των εξεγέρσεων των προηγούμενων χρόνων στις δυτικές μητροπόλεις, των αναγκαίων ρήξεων μέσα στην ντόπια κομμουνιστική αριστερά της οποίας μεγάλη μερίδα - και έχοντας στην πλάτη της το τελικό αποτέλεσμα ήττας της ένοπλης πάλης της δεκαετίας του 1940 αλλά και τους διωγμούς που ακολούθησαν- παρέμενε φοβική με χιλιάδες αγωνιστές/αγωνίστριες να βρίσκονται στις εξορίες, τις φυλακές ή στην προσφυγιά, με τις ηγεσίες να συμβιβάζονται όλο και περισσότερο με την αστική εξουσία, με την διαρκή κίνηση χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών που έστησαν, προηγουμένως και πολλές φορές από το μηδέν, παράνομους μηχανισμούς επικοινωνίας και πολύμορφης δράσης.
Μία εξέγερση που έφερε δίπλα στον φοιτητικό πυρήνα που την πυροδότησε, και όπως συνηθίζουν να κάνουν οι εξεγέρσεις, τόσο κομμάτια του λαού όπως μαθητές και εργάτες διευρύνοντας τους ίδιους της τους ορίζοντες, όσο όμως και διαφορετικών καταβολών και στόχων, πολιτικές οργανώσεις, ρεφορμιστικές και επαναστατικές.
Μία εξέγερση τέλος, που ηττήθηκε στρατιωτικά πριν προλάβει να εξαπλωθεί και να στήσει νέες εστίες και μέτωπα πάλης, μπροστά στα τεθωρακισμένα και στα μπουλούκια των ένοπλων ασφαλιτών που πυροβολούσαν στο ψαχνό, με δεκάδες νέους και νέες να δολοφονούνται, να συλλαμβάνονται, να βασανίζονται και να φυλακίζονται. Κάτι που - και πάλι - συμβαίνει πάντα στην ιστορία όταν μία σειρά παραγόντων δεν επιτρέπουν την επαναστατική τους ολοκλήρωση.
Η ίδια η δικτατορία, εξαιτίας μιας σειράς παραγόντων, κατέρρευσε λίγους μήνες μετά, αυτή τη φορά υπό το βάρος της πριμοδότησης εθνικιστικών ομάδων και της υποκίνησης πραξικοπήματος στην Κύπρο, αλλά και της Τούρκικης εισβολής και μετέπειτα κατοχής μεγάλου κομματιού της, υπό την ενορχήστρωση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Η απόσταση από το "ναι" του Λεωνίδα Κύρκου στα σχέδια φιλελευθεροποίησης της χούντας και στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη, μέχρι το "Καραμανλής ή τανκς" του Θεοδωράκη, είναι μικρή και ακολουθεί την ίδια πολιτική πορεία υποταγής στην αστική πολιτική με τρανταχτό παράδειγμα τη συγκατάθεση για την πραγματοποίηση των πρώτων μεταδιδακτορικών εκλογών την ημέρα της πρώτης επετείου της εξέγερσης, στις 17 Νοεμβρίου του 1974, με την αστική εξουσία να προσπαθεί να αλλάξει, ακριβώς επειδή τα φοβόταν, τα πιο προωθημένα μηνύματα της ίδια της εξέγερσης αλλά και το ίδιο το λαϊκό ένστικτο πως ο αγώνας αυτός δεν δικαιώθηκε και δεν ολοκληρώθηκε.
Κι όταν ξανάρθει, θα είναι πολλά περισσότερα…
Σήμερα, 50 χρόνια, η εργατική τάξη και ο λαός έχουν πλήρη επίγνωση των ορίων της αστικής δημοκρατίας, της ευκολίας που η ίδια καταρρίπτει τα όποια προσχήματά της μπροστά στην υπεράσπιση της δικτατορίας του κεφαλαίου που συνεχίζει να κυβερνά, αλλά και των συνεχών εναλλαγών μεταξύ των διαχειριστών και πολιτικών εκφραστών της έτσι ώστε να γίνεται πιο παραγωγικά η δουλειά των ιμπεριαλιστών αλλά και της ντόπιας αστικής τάξης.
Μνημόνια, fast track ψηφοφορίες αντιλαϊκών νομοσχεδίων και ιδιωτικοποιήσεις, ακρίβεια, μισθοί που δεν φτάνουν ούτε για να βγει ο μισός μήνας και εντατικοποίηση της εργασίας, ταξικοί φραγμοί σε Παιδεία και Υγεία, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, φασιστικοποίηση των θεσμών και όξυνση της κρατικής καταστολής, περιστολή δικαιωμάτων στον συνδικαλισμό, στη διαδήλωση, στην απεργία.
Και ταυτόχρονα πλήρης υποταγή στις ιμπεριαλιστικές επιταγές των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, μετατροπή της χώρας σε έναν απέραντο κόμβο και ορμητήριο των πολέμων του Δυτικού Ιμπεριαλισμού σε Ουκρανία, Παλαιστίνη, Αφρική, Βαλκάνια, όπως και κατασπατάληση δισεκατομμυρίων ευρώ για πολεμική προετοιμασία.
Η χυδαία και "μουσειακού" τύπου απόπειρα αστικής αφομοίωσης του αγώνα που έδωσαν τις ημέρες εκείνου του Νοέμβρη δεκάδες χιλιάδες φοιτητές, μαθητές και εργαζόμενοι δεν πρέπει να συναντήσει απέναντί της μια στείρα, επίσης "μουσειακή", επίκληση στην επανάληψή του. Οι εξεγέρσεις, όπως αυτή του Νοέμβρη του 1973, όπως αντίστοιχα και αυτή του Δεκέμβρη του 2008 δεν επαναλαμβάνονται, καθώς οι συνθήκες που τις πυροδότησαν έχουν πλέον αλλάξει και έρχονται νέες, πιο δύσκολες και πιο περίπλοκες για να ξεγεννήσουν τις νέες, όλο και πιο ώριμες, εξεγερτικές και επαναστατικές απόπειρες. Για αυτό έχουμε κάθε λόγο να λέμε πως, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς της περιόδου, είναι καθήκον μας το να παλέψουμε για την δικαίωση και την ολοκλήρωση όσων άφησε στη μέση εκείνη η εξέγερση.
Είναι καθήκον μας να επικαιροποιήσουμε μέσα στην πραγματικότητα που ζούμε την πάλη για "Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία", να αντιληφθούμε το πώς μπορούν σήμερα να μεταφραστούν και να γειωθούν κοινωνικά, να βρούμε τις λέξεις και τα σχήματα που θα μπορέσουν να εκφράσουν τις λαϊκές ανάγκες όπως έκαναν τα συνθήματα των πλακάτ εκείνων των ημερών που έγραφαν "Λαέ Χτύπα", "Επανάσταση λαέ", "Απόψε πεθαίνει ο Φασισμός", "Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ", να κατανοήσουμε πως η "Ταϋλάνδη" του 1973 είναι η Παλαιστίνη του 2023.
Εν μέσω ενός μεγάλου κύκλου ύφεσης της παγκόσμιας οικονομίας και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με την καπιταλιστική κερδοφορία να συνεχίζει να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας των κρατών του πλανήτη, οι εξεγέρσεις των τελευταίων ετών σε Λατινική Αμερική και Ασία με αποκορύφωμα το κενό εξουσίας που προέκυψε για λίγες ημέρες στη Σρι Λάνκα το 2022, οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες όπως αυτοί που δίνονται στην Αφρική, με την Γαλλία να παίρνει πόδι από χώρες που αποτελούσαν πρώην αποικίες της, οι μητροπολιτικές ταραχές και οι εργατικοί αγώνες που ξεσπούν στα μετόπισθεν της Δύσης με όλο και μεγαλύτερη πυκνότητα, προμηνύουν τις θύελλες της εποχής μας.
Οι δύο πυκνές εβδομάδες που ακολούθησαν το καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών και οι πρόσφατοι εμβληματικοί εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες των τελευταίων ετών δεν ανέδειξαν μόνο την αδυναμία και την κρίση των οργανωμένων δυνάμεων. Ανέδειξαν ταυτόχρονα πως, παρά την αστική προπαγάνδα, το ταξικό και λαϊκό δυναμικό υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει αλλά και πως έχει ανάγκη και συμφέρον να αγωνιστεί.
Σήμερα, λίγο μακριά μας, είναι ο Παλαιστινιακός λαός και οι οργανώσεις του που αντιστέκονται σε τέτοιο βαθμό και με τόσο κόστος που ο ρους της ιστορίας μπορεί να αλλάξει εκ νέου, εμπνέοντας τους λαούς όλου του πλανήτη να ξανασηκώσουν το κεφάλι ενάντια στον ιμπεριαλισμό αλλά και ενάντια στον φασισμό.
Είναι χρέος μας να στηρίξουμε και να αναδείξουμε τον δίκαιο αγώνα που διεξάγει τουλάχιστον 75 χρόνια η Παλαιστίνη έναντι του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ όπως και την αντεπίθεση της από τις 7 Οκτωβρίου. Και αυτό γιατί ο αγώνας τους όπως ακριβώς αυτός του Πολυτεχνείου μπόρεσαν και μπορούν να αποτελέσουν το εναρκτήριο έναυσμα για την πυροδότηση ενός αντιμπεριαλιστικού αγώνα, ενάντια στη βία και την καταπίεση καπιταλισμού φασισμού ιμπεριαλισμού.
Τιμή και μνήμη για τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του Πολυτεχνείου είναι να διδαχθούμε από την πείρα τους, να συνεχίσουμε από εκεί που αυτοί κατάφεραν να φτάσουν, να απαντήσουμε στα ερωτήματα της δικής μας εποχής και να μας βρει αυτή οργανωμένους και αποφασισμένους, να τολμήσουμε να πάμε τα πράγματα ακόμα πιο μπροστά.
ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ!
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ!
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1973
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ: ΑΘΗΝΑ στις 14:30 στο Πολυτεχνείο | ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ στις 17:00 στο Πολυτεχνείο του ΑΠΘ
Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση
diarkis-agonas@riseup.net da-athens@riseup.net da-thess@riseup.net
1973-2023: ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μία εξέγερση που σηματοδότησε την πτώση του καθεστώτος της δικτατορίας. Μία κοινωνική κίνηση που κατέληξε σε μία ρήξη που σίγουρα τότε δεν φάνταζε και τόσο εφικτή. Ένα γεγονός το οποίο φαντάζει τόσο μακρινό, κι όμως δεν είναι.
Κι αυτό διότι αν κάτι πρέπει να μας μείνει δεν είναι απλά μία κάποια γιορτή της αποκατάστασης μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας, αλλά η συλλογική μνήμη της εξέγερσης και της διεκδίκησης. Κι αυτά οφείλουμε να ανακτήσουμε στο τώρα σαν συλλογικό πράττειν.
Σε μία συγκυρία, η οποία γίνεται όλο και πιο ασφυκτική για την κοινωνική βάση, η ολοένα και μεγαλύτερη κρατική καταστολή προσπαθεί να εμφυσήσει στο σύνολο της κοινωνίας τον φόβο απέναντι σε οποιαδήποτε αντίδραση. Ο πόλεμος, ο οποίος έρχεται όλο και πιο κοντά μας τα τελευταία χρόνια, η ακρίβεια, ο εθνικισμός, η κλιματική κρίση και το καθεστώς εξαίρεσης μοιάζουν πλέον σαν κάτι το φυσικό, με τα οποία θα πρέπει να συμβιβαστούμε και να ζούμε μαζί τους. Με τις προσταγές του Κράτους και του Κεφαλαίου να μετακυλίζουν το βάρος και την ευθύνη στις πλάτες της κοινωνία, δημιουργείται ένα ειδικότερο πλαίσιο που περικλείει όλα τα παραπάνω σαν ένα φυσικό φαινόμενο. Οι μηχανισμοί του Κράτους και των Αγορών θα πρέπει να είναι οι μόνοι που να μπορούν να ορίσουν το πώς θα ζήσουμε, σύμφωνα πάντα με τις ορέξεις τους.
Αυτό το ειδικό πλαίσιο της καταστολής που έχει δημιουργηθεί, έχει κάνει το κοινωνικό σύνολο να ζει με τον φόβο, την εσωτερίκευση, τον ατομικισμό κι εν τέλει με μόνη αντίδραση τον ολοένα και μεγαλύτερο κοινωνικό κανιβαλισμό. Η ανάθεση, απότοκο του κυρίαρχου συστήματος και οι αυταπάτες που δημιουργεί -Δεξιά και Αριστερά- μέσω των εκλογικών διαδικασιών, το μόνο που σπέρνουν συνεχώς είναι όλο και πιο τεράστια απογοήτευση, που αρκετές φορές οδηγεί στην συντηρητικοποίηση, πέρα από την παραίτηση από τον πολιτικό βίο. Αν κάτι πρέπει να γίνει όλο και πιο σαφές, δεν είναι η ηττοπάθεια. Η συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα δεν αφορά μόνο τις 2 Κυριακές των εκλογών κάθε 4 χρόνια, αλλά ενυπάρχει σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας. Κι εκεί βρίσκεται και αναπλάθεται συνεχώς η άλλη εναλλακτική για το τι ζωή θέλουμε.
Μπροστά στη διαρκώς καλπάζουσα απογοήτευση των από τα κάτω, οφείλουμε να αναδείξουμε τις αιχμές και τα περιεχόμενα αγώνα, πέρα και αντίθετα από τα κυρίαρχα αφηγήματα που επικρατούν. Η κοινωνία, τα κινήματα, δημιουργούν τις δικές τους απελευθερωτικές δυναμικές, χωρίς να εγκλωβίζονται σε δίπολα, πολώσεις και εκτός φυσικά των ορίων της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η κοινωνική αυτενέργεια, όπως αναδείχθηκε στις πυρκαγιές και στις πλημμύρες, οι μαζικές απεργίες και πορείες για τα εγκλήματα του Κράτους και των εταιρειών, δείχνουν πως ο δρόμος της Αντίστασης χτίζεται συνεχώς και δεν κάθεται σε ησυχία, παρά την γενικευμένη καταστολή.
Γίνεται όλο και πιο φανερό πως τα δεινά που βιώνουμε τα προκαλεί ο κύκλος της υποταγής που φέρνει την ανάθεση στο επίκεντρο για όλα τα προβλήματα μας. Και σε αυτό δεν υπάρχει γυρισμός, ούτε ψευτοδιλλήματα πλέον. Άμα δεν χαράξουμε δρόμους δημιουργικής αντίστασης και αυτοοργάνωσης πέρα από το υπάρχον τότε αυτός ο κύκλος θα διαιωνίζεται και θα καταλήγουμε στην παραίτηση από κάθε τι που αφορά τις ζωές μας. Γιατί αν υπάρχει κάτι να μας υπενθυμίζει η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αυτό είναι ότι:
1973: Εκεί που όλα μοιάζαν αδύνατα, γίναν δυνατά
2023: Εκεί που όλα φαίνονται δυνατά, να τολμήσουμε το αδύνατο
Ο κόσμος αλλάζει με εξεγέρσεις
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Πορεία για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου: 17:00, Πολυτεχνείο-Α.Π.Θ.
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο
50 χρόνια απ'την εξέγερση του Πολυτεχνείου
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΑΙΗ
Θεσ/νίκη: 17:00- Πολυτεχνείο
Αθήνα: 13:00- Πολυτεχνείο (προσυγκέντρωση), 15:00- Κλαύθμωνος
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητ(ρι)ών Αθήνας
1973-2023: 50 χρόνια από την ΕΞΕΓΕΡΣΗ του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Τα διδάγματα της Εξέγερσης του Νοέμβρη - πυξίδα για την οργάνωση της αντεπίθεσής μας στο σήμερα
Όλοι στις διαδηλώσεις Παρασκευή 17 Νοεμβρίου
Αθήνα: 14:30 Πλ. Κλαυθμώνος
Θεσσαλονίκη: 17:30, Πολυτεχνείο ΑΠΘ
Ιωάννινα: 18.00, Δόμπολη
Πάτρα: 18:00, Παράρτημα Πολυτεχνείου
Φέτος, 50 χρόνια από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, τα συνθήματα, «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» και «ΕΞΩ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ», μαζί με τα διδάγματα της Εξέγερσης, παραμένουν επίκαιρα. Όσο ο ελληνικός καπιταλισμός βυθίζεται στην δομική του κρίση, τόσο η ντόπια ελίτ και η επικίνδυνη κυβέρνηση Μητσοτάκη επιτίθονται λυσσασμένα στις κατακτήσεις του «Πολυτεχνείου» και της Μεταπολίτευσης. Τσακίζουν το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και βυθίζουν την κοινωνία στην εξαθλίωση με την ακρίβεια, τη φτώχεια, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις υπέρογκες δαπάνες για στρατιωτικούς εξοπλισμούς κ.ά. Γνωρίζοντας ότι παίζουν με την φωτιά, συντηρούνται στην εξουσία, πραγματοποιώντας μία προληπτική αντεπανάσταση, με την γιγάντωση του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης, των ΜΑΤ και των δικαστηρίων, χτυπώντας το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα. Φορτώνουν τη κρίση στους φτωχούς και τους εργαζόμενους και μας μετατρέπουν σε σύγχρονους δούλους, χωρίς δικαιώματα, ελευθερίες και αξιοπρέπεια.
Μαζί με τη καταστολή, επιστρατεύουν και την νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα ενάντια στην Αριστερά, τους εργατικούς αγώνες και τις κοινωνικές κατακτήσεις της Εξέγερσης του '73 και της Μεταπολίτευσης. Με την κατασυκοφάντιση της «γενιάς του Πολυτεχνείου» και την περίφημη κήρυξη του «τέλους της Μεταπολίτευσης». Όλα αυτά καταδεικνύουν τον φόβο τους για τον επαναστατικό χαρακτήρα της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά και τη λύσσα αστών/ρεφορμιστών ενάντια στην Άκρα και Επαναστατική Αριστερά.
Η ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΩΝ ΕΝΔΟΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ-ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ.
Η όξυνση της οικονομικής και πολιτικής κρίσης, φέρνει την γενίκευση και την κλιμάκωση των πολεμικών συγκρούσεων. Όσο η γεωπολιτική τράπουλα ξαναμοιράζεται, τόσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη στοιχίζεται πλήρως με το στρατόπεδο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, εμπλέκοντάς μας στη δύνη του πολέμου.
Ουκρανία: Ειδικά μετά την αποτυχία της «ουκρανικής αντεπίθεσης», η σύγκρουση στο μέτωπο έχει βαλτώσει. Ωστόσο, δεν χωράει κανένας εφησυχασμός για πιθανό κλείσιμο του μετώπου. Όσο ο στρατηγικός στόχος των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ είναι η στρατιωτική ήττα του ρωσικού ιμπεριαλισμού, δεν θα μπορεί να αποφευχθεί μία επικίνδυνη κλιμάκωση του πολέμου, είτε με πυροδότηση νέων μετώπων είτε με χρήση πυρηνικών. Οι ευθύνες της κυβέρνησης της ΝΔ, αλλά και των προηγούμενων (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.ά.) είναι εγκληματικές. Έχουν γαντζωθεί πάνω στο άρμα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, στέλνουν όπλα, στηρίζουν έμπρακτα το μισό-φασιστικό καθεστώς Ζελένσκι και μετατρέπουν ολοένα και περισσότερο τη χώρα σε μια απέραντη βάση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.
Παλαιστίνη: Μετά τη δίκαιη ενέργεια των Παλαιστινίων στις 7/10, η Λωρίδα της Γάζας σφυροκοπείται ανελέητα από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Χιλιάδες Παλαιστίνιοι, παιδιά και γυναίκες έχουν σκοτωθεί από τους Σιωνιστές, με την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ και των αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμμετέχει εγκληματικά στην εθνοκάθαρση-σφαγή των Παλαιστινίων, με την αισχρή αποχή της από το ψήφισμα στον ΟΗΕ και την σύσφιξη των σχέσεων της με τον σφαγέα Νετανιάχου και το Ισραήλ. Στέλνει φρεγάτες και πολεμικό υλικό, αναβαθμίζει τη βάση της Σούδας, παραχωρεί στις υπηρεσίες των ΗΠΑ-Σιωνιστών την Ελευσίνα, ενώ η φιλοσιωνιστική προπαγάνδα στα ΜΜΕ έχει ξεπεράσει κάθε όριο.
Ελληνοτουρκικά: Μία πιθανή ανάφλεξη των ελληνοτουρκικών ανταγωνισμών, είναι κάτι παραπάνω από ώριμη. Είναι πολύ πιθανό ένα θερμό επεισόδιο Ελλάδας-Τουρκίας, στην προσπάθεια επιβολής των αλλαγών των συσχετισμών δύναμης στην ανατολική Μεσόγειο. Ειδικά, όσο η ελληνική ελίτ στοιχίζεται πλήρως με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, εμπλέκεται σε όλες τις συγκρούσεις του ΝΑΤΟ σε Ουκρανία, Παλαιστίνη και πρωτοστατεί στην «ανάσχεση» της Τουρκίας, με την ελπίδα της «στήριξης των Δυτικών ιμπεριαλιστών» σε ένα επικείμενο θερμό επεισόδιο με τον τούρκικο καπιταλισμό, τόσο μας βάζουν στην μέγγενη του πολέμου.
Να οικοδομήσουμε άμεσα ένα μαχητικό αντιπολεμικό κίνημα. Ενάντια στους ιμπεριαλιστές ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, στις αστικές τάξεις και τις φιλοπόλεμες κυβερνήσεις, όπως του Μητσοτάκη.
ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΦΤΩΧΕΙΑ ΣΑΡΩΝΟΥΝ. Η βαθιά κρίση και χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού έχει οδηγήσει το 50% της ελληνική κοινωνίας στα όρια της φτώχειας. ΕΕ και κυβέρνηση Μητσοτάκη σπρώχνουν τους εργαζόμενους σε πρωτοφανή φτωχοποίηση: αφήνουν την ακρίβεια να καλπάζει, εξανεμίζοντας τα λαϊκά εισοδήματα. Την ίδια στιγμή, οι εταιρείες καταναλωτικών αγαθών, ενέργειας, οι τράπεζες αυξάνουν διαρκώς τα κέρδη τους. Ο πληθωρισμός και η ακρίβεια αποδεικνύονται καθαρή κλοπή εις βάρος των εργαζομένων και των φτωχών, των οποίων τα εισοδήματα και η αγοραστική τους δυνατότητα συρρικνώνονται δραματικά. Απαιτούν να φορτωθούμε όλα τα βάρη της κρίσης και του πολέμου, να κρυώσουμε και να πεινάσουμε, κόβοντας ακόμη και τα περίφημα ξεροκόμματα «pass», «επιδοτήσεις σε ενέργεια» κ.ά.
Η κατάσταση για εργαζόμενους, φτωχούς και νέους, γίνεται ακόμη πιο ασφυκτική μετά από τις μαζικές καταστροφές από τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες. Η δολοφονική κυβέρνηση Μητσοτάκη βρήκε ξανά την ευκαιρία να ρίξει τις ευθύνες πάνω στην κλιματική αλλαγή, στα ακραία καιρικά φαινόμενα και στην «ατομική ευθύνη» των κατοίκων των περιοχών. Μοναδικός υπεύθυνος για τις καταστροφές είναι η κυβέρνηση και το «επιτελικό» της κράτος, που δεν έκαναν το παραμικρό για την προστασία των πολιτών, που δεν πραγματοποίησαν τα απαραίτητα αντιπυρικά και αντιπλημμυρικά έργα στις πληγείσες περιοχές και που έχουν εγκαταλείψει την συντήρηση των υποδομών και των δημόσιων έργων. Μόνο από την καταστροφή στη Θεσσαλία, το ελληνικό ΑΕΠ έχασε περίπου το 5%, γεγονός που έρχεται να κάνει ακόμη πιο δύσκολη την ήδη αβίωτη κατάσταση με την ακρίβεια και την υποκατανάλωση των φτωχών και εργατικών νοικοκυριών. Οι μισθοί, μπροστά στην άνοδο της ακρίβειας, παραμένουν καθηλωμένοι, ενώ ο μισθός τελειώνει στα μισά του μήνα. Τρόφιμα, θέρμανση, νοίκι, μετακινήσεις μετατρέπονται σε είδη πολυτελείας.
ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ. Η κυβέρνηση της ΝΔ, αμέσως μετά την επανεκλογή της, ανακοίνωσε πάνω από 120 αντιδραστικά και ακραία νεοφιλελεύθερα νομοσχέδια που θα φέρει προς ψήφιση τους επόμενους μήνες, όπως το ήδη ψηφισμένο αντεργατικό του Γεωργιάδη, την προσπάθεια κατάργησης του άρθρου 16, το νέο φορολογικό έκτρωμα και η λίστα δεν έχει τέλος. Ο λόγος είναι ότι η επιβίωση του ίδιου του ελληνικού καπιταλισμού, απαιτεί ολοένα και πιο σκληρές επιθέσεις πάνω στην εργατική τάξη, τους φτωχούς και τη νεολαία. Αυτό είναι το πρόγραμμα της κυβέρνησης, ένας διαρκής ταξικός πόλεμος χωρίς συμβιβασμούς, αποφασισμένος να επιβιώσει α) με την παγίωση του Νέου Συστήματος Εκμετάλλευσης της εργασίας, δηλαδή τη μετατροπή των εργαζομένων σε δούλους, β) το ξεπούλημα όλου του δημόσιου πλούτου στα νύχια των ιδιωτών, γ) με την φοροληστεία των εργαζομένων και δ) με την διαρκή ενίσχυση του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης και την παράλληλη γενίκευση της αντιδημοκρατικής αναδίπλωσης στα πάντα (όξυνση της καταστολής, αντιδραστικές αλλαγές στη δικαιοσύνη, συνεχείς αντισυνταγματικές αντιδραστικές αναθεωρήσεις κ.ά.). Αυτά αποτελούν την συντονισμένη προσπάθεια θωράκισης της ελληνικής ελίτ και των επιτελείων της, από κάθε αμφισβήτηση και άνοδο των αγώνων των εργατικών μαζών. Όλα αυτά δείχνου όμως και τον φόβο της αστικής τάξης, απέναντι σε μία επικείμενη ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων, της νεολαίας και την άνοδο των αγώνων γενικότερα.
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ! Χρειαζόμαστε μια τομή. Να διδαχτούμε από την επαναστατική πείρα του Πολυτεχνείου. Συμμετέχοντας ενεργά σε επιτροπές και συνελεύσεις σε χώρους δουλειάς, γειτονιές, σχολές, σχολεία. Με ενωτική πολιτική και αγώνες διαρκείας να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας ενάντια στην δολοφονική κυβέρνηση Μητσοτάκη και να την ανατρέψουμε με την ενότητα των αγώνων μας. Οι χούντες με κοινοβουλευτικό μανδύα δεν πέφτουν με λόγια στη Βουλή, αλλά με εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Να συγκρουστούμε με το καπιταλιστικό σύστημα που γεννάει τη φτώχεια, τον πόλεμο και την περιβαλλοντική καταστροφή, οικοδομώντας μια Αριστερά Επαναστατική, για την οργάνωση της αντεπίθεσή μας, βάζοντας τα θεμέλια για τον Σοσιαλισμό.
Θα νικήσουμε - ΜΕ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ - ΜΕ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ
- Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση. Αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους. Κάτω το σιωνιστικό κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ.
- Κάτω η Ακρίβεια. ΟΧΙ στις Ιδιωτικοποιήσεις. Εθνικοποίηση ενέργειας, συγκοινωνιών με εργατικό έλεγχο. Κατάργηση ΦΠΑ - Πλαφόν και μείωση τιμών στα βασικά αγαθά. Αυξήσεις σε μισθούς - συντάξεις.
- Κάτω οι εργατοκτόνοι νόμοι Χατζηδάκη και Γεωργιάδη. Δεν θα ζήσουμε σαν δούλοι. Διαγραφή του Χρέους. Βαριά φορολογία σε κέρδη - πλούσιους. Λεφτά για Κοινωνικές Ανάγκες, ΟΧΙ για Εξοπλισμούς και Καταστολή.
- Καμία εμπλοκή στον πόλεμο. ΟΧΙ σε Εξοπλισμούς και Πυρηνικά. Έξω Βάσεις και ΝΑΤΟ.
- Στον δρόμο σπάμε την κρατική τρομοκρατία
- Σε Ελλάδα και Τουρκία: Κοινός αγώνας - Διεθνισμός των λαών ενάντια στον πόλεμο
Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ)
Από το Πολυτεχνείο του '73, το σύνθημα μας είναι κάτω η εξουσία.
Κληρονομώντας ιστορικά την μνήμη από τα 50 χρόνια από την αντικρατική εξέγερση του Πολυτεχνείου το '73 και την καταστολή που δέχτηκε, αντιλαμβανόμαστε ότι ο αγώνας αυτός συνεχίζει και νοηματοδοτεί τους αγώνες του σήμερα. Αγώνες έναντι στην αμείωτη καταστολή, τις κρατικές δολοφονίες, την καταπίεση και την ανέχεια, πλέον όχι εντός ενός χουντικού κράτους αλλά στο όνομα της δημοκρατίας. Όσο και αν προσπάθησαν να αναδείξουν ένα αφήγημα δημοκρατικότητας και ειρήνης, μιλώντας για την εξέγερση του Πολυτεχνείου ως "εθνική γιορτή" και ως μια αυθόρμητη αντίδραση των φοιτητών, επιδιώκοντας να αποκρύψουν την πολιτική ταυτότητα, οι κινητοποιήσεις μας απέναντι σε ό,τι θεωρούμε κεκτημένο από το '73 μας επιβεβαιώνουν πως τα αιτήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα. Καθημερινά βλέπουμε τις ελευθερίες μας να αμαυρώνονται σε κάθε πτυχή της ζωή μας…
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι/ες με το εξής παράδοξο: φέτος η 17η Νοέμβρη θα μας βρει σε ένα αστυνομοκρατούμενο πανεπιστήμιο , την στιγμή, μάλιστα, που η ιδιωτικοποίηση της παιδείας παίρνει «σάρκα και οστά» και η υπονόμευση της φοιτητικής μέριμνας είναι εντονότερη από ποτέ. Σε μία περίοδο φτωχοποίησης όπου το κόστος ζωής μας είναι αφόρητο, τα ενοίκια απλησίαστα ενώ και τα στοιχειώδη αγαθά μοιάζουν με υπερτιμημένο προϊόν πολυτελείας, η υπονόμευση της φοιτητικής μας μέριμνας και η επιβολή ταξικών φραγμών , προσπαθεί να επιβληθεί ως νομιμοποιημένη πραγματικότητα, εξυπηρετώντας , πάντα, όχι τον φοιτητή που έχει ανάγκη μία εστία, ή την φοιτήτρια που θέλει να φάει , αλλά την κερδοφορία των ισχυρών. Συγχρόνως, οι ρυθμοί σπουδών, η ξεγύμνωση των πτυχίων μας με τον ν4777, η προσκείμενη αποδέσμευση του πανεπιστημίου από το δημόσιο χρήμα αλλά και η διαχείριση των εγκαταστάσεων, με την εκμίσθωση σε ιδιώτες, όλα αυτά δομούν ένα πανεπιστήμιο που εξυπηρετεί τις ανάγκες της αγοράς, καθιστώντας την γνώση εμπόρευμα. Η εγκαθίδρυση μπάτσων στο πανεπιστήμιο, με καθημερινή παρουσία, ρίψη χημικών ακόμα και σε εσωτερικούς χώρους, επιθέσεις και πειθαρχικά σε αγωνιστ(ρι)ες και εκκενώσεις στεκιών και πολιτικών χώρων, αποτελεί ένα από τα κυριότερα εργαλεία με τα οποία το κράτος περιφρουρεί το αφήγημα περί επικυριαρχίας του και δομεί ακριβώς αυτό το ολοκληρωτικό πανεπιστήμιο- μπίζνα προσαρμοσμένο στα μέτρα του.
Αλλά και έξω από το αστυνομοκρατούμενο κάμπους, 50 χρόνια μετά από κατακτήσεις ελευθεριών μέσα και έξω από τις σχολές, το κράτος κάτω από το πέπλο της δημοκρατίας προσπαθεί να μας καταστείλει σε κάθε πτυχή του ιδιωτικού και δημόσιου βίου μας. Από την εκκένωση του στεκιού στο βιολογικό και του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού πολυτεχνείου, από τις σκευωρίες του Κώστα Δημαλέξη και της υπόθεσης ''σύντροφοι/ισσες΄΄, από τις αναπλάσεις στην πλατεία των Εξαρχείων και στον λόφο του Στρέφη, από τις "πλάτες" στους φασίστες με τα γεγονότα στο Ν. Ηράκλειο, από το ξέπλυμα βιαστών και κυκλώματος sex trafficking στον Κολωνό αλλά και την γυναικτονία της τρανς σεξεργάτριας Άννα και άλλων πόσων θηλυκοτήτων. Από τις εργατικές δολοφονίες και τα αντιεργατικά νομοσχέδια , τις βίαιες επαναπροωθήσεις, ή και την έμπρακτη στήριξη των θανατοπολιτικών εις βάρος 2.5 εκ. καταπιεσμένων Παλαιστινίων μέχρι τις κρατικές δολοφονίες στα Τέμπη και στην Πύλο και τις πλημμύρες στη Θεσσαλία και πυρκαγιές στον Έβρο.
Κοινός παρονομαστής όλων των παραπάνω ένα κράτος όπου εγκαθιδρύει την συντηρικοποίηση και προσπαθεί ουσιαστικά να επιβάλει την πειθάρχηση σε καθετί αντιθετικό σε αυτό. Λίγες μέρες, μάλιστα, πριν την 17η Νοέμβρη, η θανατοπολιτική του κράτος επιβεβαιώνεται ξανά, με την δολοφονία του 17χρονου Ρομά στη Βοιωτία, με πρόσχημα ότι «δεν σταμάτησε στον έλεγχο», αποτελώντας μια ακόμα «φονεύσιμη φιγούρα» του κανονικοποιημένου περιθωρίου. Ένα ακόμα παράδειγμα υποβολής ως κανονικοποιημένης πραγματικότητας του αυταρχισμού, είναι η στοχοποίηση φοιτήτριας- εντελώς τυχαία μια βδομάδα πριν την 17η Νοέμβρη- στη ΣΘΕ, όπου τα τάγματα εφόδου της δημοκρατίας θέλησαν πάλι να τρομοκρατήσουν τους/τις φοιτητ(ρι)ές και να στοχοποιήσουν τον αγωνιζόμενο κόσμο, στα πλαίσια του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Απέναντι στον κόσμο της εκμετάλλευσης και της καταστολή εμείς, ως φοιτητ(ρι)ές, βάζοντας μπροστά τα ελευθεριακά και αντικρατικά προτάγματα μας, οργανωνόμαστε στη βάση μακριά από λογικές ανάθεσης. Αγωνιζόμαστε για ένα δωρεάν πανεπιστήμιο, ελεύθερο από επιχειρηματικές λογικές και μηχανισμούς καταστολής.
Για όλους τους λόγους του κόσμου...
να βγούμε στους δρόμους και να γκρεμίσουμε το εξουσιαστικό οικοδόμημα.
Αντικρατική - Αντικαπιταλιστική πορεία
17:00 Πολυτεχνείο
*στηριζουμε την 3ημερη κατάληψη στο Πολυτεχνείο (15-16-17) από τους συλλόγους που έλαβαν απόφαση από ανοιχτές-αδιαμεσολάβητες διαδικασίες.
Ελευθεριακό Σχήμα Φιλοσοφικής
Πορεία την Παρασκευή 17/11 στις 17.00 στο Πολυτεχνείο, στηρίζουμε τα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων
Αυτόνομη Παρέμβαση στους Ηλεκτρολόγους και Μηχανολόγους ☆
Καλουμε σε πορεία για τα 50 χρόνια απο την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17:00 στο Πολυτεχνείο
Το Πολυτεχνείου του ΄73 παραμένει επίκαιρο και υπογραμμίζει την δυνατότητα των από τα κάτω να εξεγερθούν απέναντι στους δυνάστες τους.
Ενάντια Στην Πειθάρχηση & Την Υποταγή Αγώνες Απ' Τα Κάτω Επαναστατικοί
Από το Πολυτεχνείο του 73', το σύνθημα μας είναι ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
Όχι παιδεία για λίγους και εκλεκτούς, αγώνας ενάντια στους ταξικούς φραγμούς
Εστίες αγώνα να γίνουν οι σχολές, με οργάνωση στη βάση ακηδεμόνευτα και αυτοοργανωμένα
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών
Σύλλογος Φοιτητ(ρι)ών Γεωλογίας
Ποτέ ξανά χούντα ή φασισμός! Όλες και όλοι στις πορείες του Πολυτεχνείου!
Δημοσιεύουμε την ανακοίνωση της Νεολαίας Ξ για τους μύθους της Ακροδεξιάς για τη Χούντα, που μοιράστηκε αυτές τις μέρες σε σχολεία, σχολές και γειτονιές.
Απαντάμε στους μύθους της Ακροδεξιάς για τη Χούντα και το Πολυτεχνείο
Όλες/οι στις πορείες του Πολυτεχνείου
Για την Ακροδεξιά στην Ελλάδα το Πολυτεχνείο είναι μια ευκαιρία να διασπείρει fake news και να χύσει δηλητήριο.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής Ακροδεξιάς εξάλλου στήριζε και στηρίζει τη Χούντα.
Ο Μιχαλολιάκος, αρχηγός της Χρυσής Αυγής, τις 3 μέρες που κράτησε η κατάληψη του Πολυτεχνείου ήταν απέξω μαζί με μια ομάδα φασιστών, έριχναν πέτρες προς το Πολυτεχνείο, έκαναν επίθεση στον κόσμο που πήγαινε στους καταληψίες τρόφιμα και βοηθούσαν την αστυνομία.
Για το αντιφασιστικό κίνημα, η επέτειος του Πολυτεχνείου πρέπει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αντιφασιστικού αγώνα.
Είναι χρέος μας να απαντάμε στους μύθους και τη λάσπη της Ακροδεξιάς και να συμμετέχουμε στην πορεία του Πολυτεχνείου.
Μύθος 1: Στο Πολυτεχνείο δεν υπήρχαν νεκροί
Ακόμα και η Χούντα παραδεχόταν ότι στο Πολυτεχνείο υπήρχαν νεκροί. Οι εφημερίδες της εποχής μιλούσαν για 11 νεκρούς και 138 τραυματίες.
Το 2003 το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών πιστοποίησε με έρευνα του πως την 17η Νοέμβρη 1973 δολοφονήθηκαν από τη Χούντα 40 άνθρωποι και τραυματίστηκαν πάνω από 2000.
Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν νεκροί που δεν έχουν καταγραφεί.
Κατ' αρχήν η Χούντα προσπάθησε να κουκουλώσει τον πραγματικό αριθμό των νεκρών.
Κατά δεύτερον πολλοί τραυματίες που τελικά έχασαν τη ζωή τους δεν πήγαν στο νοσοκομείο για να μην συλληφθούν. Επίσης πολλοί γιατροί δεν κατέγραψαν με επίσημο τρόπο τους τραυματισμούς και τους θανάτους ανθρώπων που μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο από το Πολυτεχνείο για να μην συλληφθούν οι άνθρωποι αυτοί και οι οικογένειές τους.
Ο ταγματάρχης Γεώργιος Σφακιανάκης, στρατιωτικός γιατρός που υπέβαλε την παραίτησή του μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου μίλησε για 400 ή 500 συνολικά νεκρούς στο Πολυτεχνείο σε συνέντευξη που έδωσε στην αμερικανική εφημερίδα Cincinnati Enquirer.
Μύθος 2: Το τανκ πήγε να ανοίξει την πόρτα του Πολυτεχνείου για να απεγκλωβιστούν οι φοιτητές
Όσο αστείο κι αν ακούγεται το παραπάνω είναι επιχείρημα της ακροδεξιάς και του Μιχάλη Γουνελά - του χουντικού επικεφαλής των αρμάτων μάχης που επιτέθηκαν στο Πολυτεχνείο.
Το τανκ ισοπέδωσε την πόρτα του Πολυτεχνείου παρά το γεγονός ότι πάνω στις κολώνες της Πύλης και πίσω από την πόρτα υπήρχαν φοιτητές. Στη συνέχεια ειδικές δυνάμεις του στρατού και αστυνομικοί εισέβαλαν στο πολυτεχνείο με όπλα και καδρόνια για να χτυπήσουν και να συλλάβουν τους φοιτητές.
Ο φωτορεπόρτερ Αριστοτέλης Σαρρηκώστας, ο άνθρωπος που φωτογράφησε την εισβολή του τανκ και της αστυνομίας στο Πολυτεχνείο είπε σε συνέντευξή του:
«[το τανκ]…έβαλε μπροστά τη μηχανή του και βγάζοντας από πίσω του έναν πυκνό μαύρο καπνό που σκέπασε τα πάντα, με όση δύναμη είχε κινήθηκε προς την πύλη…
»Το χειρότερο που με τρομάζει ακόμα και σήμερα είναι ότι επάνω στα κολονάκια βρίσκονταν φοιτητές. Το ίδιο συνέβαινε και πίσω από την πύλη. Οι φοιτητές είχαν τοποθετήσει ως οδόφραγμα μία Mercedes και μεταξύ του αυτοκινήτου και της πύλης είχε κόσμο. Τους έβλεπα ολοκάθαρα. Αυτοί που ήταν στα πλαϊνά σίγουρα έτρεξαν. Τι να έγιναν όμως αυτοί που ήταν στη μέση; Η αναφορά του λοχία ότι είδε ένα κομμένο πόδι μιας φοιτήτριας -είχε πει ότι έφυγε ένα σίδερο και την χτύπησε στο πόδι- είναι άστοχη καθώς την πάτησε. Πέρασε από πάνω της.»
«Άκουγα πολλούς πυροβολισμούς, ενώ πολλοί αστυνομικοί από τη βιασύνη τους, έμπαιναν μέσα στο Πολυτεχνείο, από τα κάγκελα. Άκουγα πολλά ουρλιαχτά…»
Μύθος 3: Στη Χούντα δεν υπήρχε ανεργία
Η επίσημη ανεργία ήταν χαμηλή κατ' αρχήν γιατί εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι μετανάστευσαν στο εξωτερικό. Μόνο μεταξύ του 1968 και του 1971 έφυγαν από την Ελλάδα 297.000 άνθρωποι.
Πολλοί έφυγαν για να γλιτώσουν από την καταπίεση, την καταστολή, τις φυλακίσεις και τους βασανισμούς της Χούντας. Άλλοι γιατί δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα οικονομικά. Η Χούντα επέβαλε πολύ χαμηλούς μισθούς για τους εργαζόμενους, ενώ όλα τα βασικά αγαθά γινόταν χρόνο με τον χρόνο πολύ πιο ακριβά.
Χιλιάδες ήταν και οι άνθρωποι που κατά τη διάρκεια της Χούντας φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εξορίστηκαν και βέβαια δεν προσμετρούνταν στους αριθμούς των ανέργων.
Μύθος 4: Οι χουντικοί ήταν τίμιοι
Ένας από τους πρώτους νόμους των χουντικών ήταν οι αυξήσεις στους μισθούς τους. Ο μισθός του «πρωθυπουργού» αυξήθηκε από τις 23.600 στις 45.000 δραχμές και των υπουργών και υφυπουργών από τις 22.400 στις 35.000 δραχμές.
Ο Παπαδόπουλος μέσα στην 7ετία της Χούντας απέκτησε 3 βίλες. Μία στο Λαγονήσι που του είχε παραχωρηθεί από τον Ωνάση, μια που έχτισε μέσα στον εθνικό δρυμό της Πάρνηθας και μία στο Ψυχικό.
Τα οικονομικά σκάνδαλα της Χούντας διαδεχόταν το ένα το άλλο.
Οι χουντικοί έπαιρναν λεφτά από τα δημόσια ταμεία (όπως και δάνεια) για να κάνουν υποτίθεται έργα. Πολλά έργα δεν γινόταν ποτέ, τα χρήματα όμως γίνονταν καπνός.
Ένα παράδειγμα είναι τα 453 εκατομμύρια δραχμές που μάζεψαν από τα δημόσια ταμεία και εισφορές του κόσμου για να φτιάξουν τον «ναό του Σωτήρα» στα Τουρκοβούνια. Ο ναός δεν φτιάχτηκε ποτέ και 406 από τα 453 εκατομμύρια «εξαφανίστηκαν».
Μύθος 5: Η Χούντα έφτιαξε δρόμους
Η Χούντα έφτιαξε πολλούς δρόμους και έκανε και άλλα «έργα». Πολλά από τα έργα ήταν καταστροφικά για το περιβάλλον. Άλλα, ήταν εντελώς περιττά.
Ο λόγος για τον οποίο γίνονταν τα έργα ήταν αφενός για να παίρνουν οι χουντικοί εργολάβοι δουλειές και να βγάζουν κέρδη, αφετέρου για να παίρνουν οι χουντικοί πολιτικοί μίζες.
Πολλά έργα δεν ολοκληρώνονταν ποτέ και άλλα δεν ξεκινούσαν ποτέ, παρότι οι εργολάβοι είχαν πάρει τα λεφτά.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Εγνατίας Οδού. Η Χούντα πλήρωσε τον Αμερικανό εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ 4,5 εκατομμύρια δολάρια, η Εγνατία Οδός όμως δεν φτιάχτηκε. (Ξεκίνησε να φτιάχνεται πολύ αργότερα, το 1994, από άλλο εργολάβο φυσικά).
Μύθος 6: Στη Χούντα υπήρχε ασφάλεια, κοιμόμασταν με το κλειδί πάνω στην πόρτα
Η εγκληματικότητα στην Ελλάδα ήταν χαμηλή τόσο πριν όσο και πολλά χρονιά μετά τη χούντα. Συνολικά από το 1950 μέχρι και το 1990 ο κόσμος στην Ελλάδα είχε το κλειδί στην πόρτα και κοιμόταν το καλοκαίρι στα μπαλκόνια και στις ταράτσες.
Η περίοδος της Χούντας δεν ήταν όμως μια περίοδος με ασφάλεια.
Όσοι ήταν αριστεροί ή εκφράζονταν υπέρ της Δημοκρατίας κινδύνευαν με απόλυση, φυλάκιση, βασανισμούς, εξορία.
Μύθος 7: Η Χούντα δεν δημιούργησε χρέος για την Ελλάδα
Μέσα στα 7 χρόνια που κράτησε την εξουσία η Χούντα αύξησε το δημόσιο χρέος κατά 150%.
Συγκεκριμένα το δημόσιο χρέος της Ελλάδα ήταν πριν τη Χούντα 1.110 εκατομμύρια δολάρια. Τον τελευταίο χρόνο της 7ετούς δικτατορίας είχε φτάσει τα 2.700 εκατομμύρια δολάρια. Το χρέος αυτό φορτώθηκε στις πλάτες των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων.
Ποτέ ξανά Χούντα και Φασισμός
Σήμερα η Ακροδεξιά επιχειρεί να ξανασηκώσει κεφάλι.
Για την 1η Νοέμβρη του 2023 είχαν οργανώσει πανευρωπαϊκή συγκέντρωση νεοναζί στην Αθήνα, συγκεκριμένα στο Ν. Ηράκλειο. Το αντιφασιστικό κίνημα με την εκστρατεία που έκανε και την κινητοποίησή του τη συγκεκριμένη μέρα κατάφερε να την ακυρώσει. Περίπου 2.000 άτομα συγκεντρωθήκαμε στην πλατεία του Ν. Ηρακλείου και σε γύρω περιοχές, παρά τα μπλόκα και τις απαγορεύσεις της αστυνομίας. Μια ομάδα νεοναζί, λυσσασμένοι από την αποτυχία τους έστησαν ενέδρα σε αντιφασίστες στον σταθμό του μετρό στο Μοναστηράκι. Προσπάθησαν έτσι να αλλάξουν το κλίμα και να το στρέψουν υπέρ τους.
Η αλήθεια όμως δεν κρύβεται. Εκείνη την ημέρα βρέθηκαν από τη μια πλευρά 30 λυσσασμένοι μαχαιροβγάλτες. Από την άλλη το μαζικό αντιφασιστικό κίνημα που τους έκοψε τον δρόμο.
Στις 17 Νοέμβρη και κάθε μέρα συνεχίζουμε τον αντιφασιστικό αγώνα. Για να μην ξαναζήσουμε ποτέ Χούντα ή Φασισμό.
Όλες και όλοι στις πορείες του Πολυτεχνείου!
Αθήνα: 3:30 μ.μ. - πλ. Κολοκοτρώνη
Θεσσαλονίκη: 5:00 μ.μ. - Πολυτεχνείο ΑΠΘ
Βόλος: 6:00 μ.μ. - Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Θόλος
Μυτιλήνη: 7:00 μ.μ.- Πλατεία Σαπφούς
Ξεκίνημα
Αθηνα, 15:30 Πολυτεχνείο Κλαυθμώνος και Σταδίου
