kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Απεργιακή Πρωτομαγιάτικη πορεία

«Παράξενη Πρωτομαγιά, μ' αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια»

(Γκάτσος Ν.)

Κοντεύει σχεδόν ενάμισης αιώνας από τη στιγμή της εργατικής διεκδίκησης στο Σικάγο για την καθιέρωση του 8ωρου και καλύτερων εργασιακών συνθηκών. Το 1886 στο Σικάγο 400.000 εργάτες απήργησαν και βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας τα εργατικά τους δικαιώματα τα οποία κερδήθηκαν ύστερα από άγριες συγκρούσεις και δολοφονίες εργατών από την αστυνομία. Εκείνη η στιγμή χαράχθηκε στη μνήμη όλων των εργαζομένων παγκοσμίως ως μέρα τιμής και αγώνα.

Σήμερα οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες βρισκόμαστε μπροστά σε μια έντονη επίθεση ενάντια στα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα μας. Οι μισθοί μας δεν φτάνουν για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, δουλεύουμε απλήρωτοι/-ες, πολλές φορές ανασφάλιστοι/-ες, με υπερωρίες και με τον συνεχή φόβο της απόλυσης ή της μη ανανέωσης της σύμβασής μας. Ακόμα χειρότερα πολλοί/πολλές από εμάς χύνουν το αίμα τους τραυματιζόμενοι/-ες ή δολοφονημένοι/-ες εξαιτίας των πλημμελών μέτρων ασφαλείας που αποτελούν για τα αφεντικά απλά ένα ακόμα πρόσθετο κόστος.

Σε συνθήκες υγειονομικής και οικονομικής κρίσης, η κυβέρνηση, ενώ αδιαφόρησε προκλητικά για την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας και παιδείας, εξίσου προκλητικά, έφερε προς ψήφιση τον Ιούνιο του '21 ένα νομοσχέδιο που μοναδικό στόχο είχε να αυξήσει το κέρδος των αφεντικών και να τσακίσει τα όποια εργατικά δικαιώματα και κεκτημένα είχαν επιβιώσει από την επέλαση των μνημονίων την προηγούμενη δεκαετία. Το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη ήρθε να νομιμοποιήσει με κρατική βούλα τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών (κατάργηση του 8ωρου και των συλλογικών συμβάσεων, καθιέρωση των απλήρωτων υπερωριών -θα δίνονται ως άδεια-, κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας σε επιπλέον κλάδους κλπ) ενώ παράλληλα επιχείρησε μια ευθεία επίθεση στο δικαίωμα στην απεργία και την ίδια την ύπαρξη των εργατικών σωματεία και των συλλογικών μας οργάνων.

Σα να μην έφταναν τα παραπάνω, εδώ και πάνω από έναν χρόνο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα τρομερό κύμα ανατιμήσεων σε όλα τα βασικά αγαθά (ρεύμα, βενζίνη, φυσικό αέριο, πετρέλαιο, τρόφιμα κλπ) που σε συνδυασμό με την εκτόξευση των ενοικίων και τους ήδη πετσοκομμένους μισθούς, αλλά και την άνοδο της ανεργίας, έρχονται να δημιουργήσουν μια συνθήκη ασφυκτική, θέτοντας πραγματικό ζήτημα επιβίωσης για πάρα πολλούς και πολλές από εμάς.

Το πρόσφατο κρατικό έγκλημα στα Τέμπη κατέδειξε με ωμό και αναμφισβήτητο τρόπο το πόσο αναλώσιμες είναι πλέον οι ζωές μας για τον κρατικό μηχανισμό και τις εταιρίες, το πόσο ασήμαντη είναι πλέον η ασφάλειά μας μπροστά στα κέρδη τους. Και ενώ ακόμα μετρούσαμε τα θύματα αυτής της τραγωδίας, η κυβέρνηση έφερε νέα νομοσχέδια που αφορούσαν ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών, ένα για το νερό και ένα άλλο για την Ογκολογική Μονάδα Παίδων, και όλα αυτά ενώ η υποβάθμιση και κατάρρευση του ΕΣΥ συνεχίζεται σταθερά. Τόσο στους σιδηρόδρομους και τα νοσοκομεία, όσο και γενικά, τα σωματεία είναι αυτά που αναδεικνύουν τα προβλήματα, είναι οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι που γνωρίζουν από μέσα τις παθογένειες και προειδοποιούν και φωνάζουν μήπως και προλάβουν.

Η ολομέτωπη αυτή επίθεση, που συνεπάγεται τόσο την περαιτέρω υποτίμηση της αξίας της εργασιακής μας δύναμης όσο και την συνολική υποβάθμιση των όρων ζωής μας, δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητη από εμάς. Θα συνεχίσουμε να οργανωνόμαστε στους χώρους δουλειάς μας σε ακηδεμόνευτα και μαχητικά σωματεία, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία για όλους/ες και δημόσια δωρεάν παιδεία, σταθερό ωράριο εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς, πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Μέσα από τα σωματεία μας μπορούμε να παρέμβουμε στα σχέδια τους και να τα ανατρέψουμε, με συμμετοχή, μαζικότητα και απεργίες.

Ως Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στο χώρο της ψυχικής υγείας και της κοινωνικής πρόνοιας, δε μπορούμε παρά να τασσόμαστε, λοιπόν, στο κοινό μέτωπο αγώνα των δυνάμεων της εργασίας που παλεύουν για αξιοπρέπεια, υπερασπιζόμενοι/ες συλλογικά και αποφασιστικά τα εργατικά μας συμφέροντα απέναντι σε αυτά των αφεντικών. Με όπλο μας την αλληλεγγύη, οργανωνόμαστε αδιαμεσολάβητα και δεν αφήνουμε κανέναν και καμία μόνο/η απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και αναλγησία.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΚΤΑΩΡΟ, ΤΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ, ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ & ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ

ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ & ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ & ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ:

Δευτέρα 1η Μάη, 10.00, ΚΑΜΑΡΑ

(Θα ακολουθήσει απεργιακό φαγοπότι στα γραφεία των σωματείων βάσης - Μακρυγιάννη 7)

Σωματείο Βάσης Εργαζόμενων στο Χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας (ΣΒΕΨΥΚΟΙ)
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6976044591
E-mail επικοινωνίας: psyxexoswmateiexo@riseupex.net

ΜΑΥΡΟΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

ενάντια στο κράτος, τα αφεντικά, τον πόλεμο, την ανάθεση, την υποταγή, τη μισθωτή σκλαβιά

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ- ΑΠΕΡΓΙΕΣ- ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

1Η ΜΑΗ | Συγκεντρώσεις- Διαδηλώσεις

Αθήνα: Προπύλαια, 11.00, με το μπλοκ της Συνέλευσης Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

Θεσσαλονίκη: Καμάρα, 10.00

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση | Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

πηγή : email που λάβαμε στις 26 Απριλίου 00h

Απεργιακή πορεία

ΚΑΜΑΡΑ, 10:00

Την 1η Μαΐου του 1886 πραγματοποιήθηκαν, πρωτοφανείς για τα δεδομένα της εποχής, απεργιακές κινητοποιήσεις σε ολόκληρη την Αμερική όπου πάνω από μισό εκατομμύριο εργατών συγκεντρώθηκε στους δρόμους, στις πλατείες, στα οδοφράγματα, ορθώνοντας τροχοπέδη στην παραγωγική διαδικασία και παραλύοντας το οικονομικό σύστημα που εξαθλίωνε και υποτιμούσε τις ζωές τους. Κεντρικό σύνθημα των απεργών αποτελούσε το "Οχτώ ώρες εργασία, οχτώ ώρες ύπνος, οχτώ ώρες ανάπαυση" φανερώνοντας το αίτημα για την αναγκαιότητα μιας καλύτερης ζωής απέναντι στην εκμετάλλευση που θεσπίστηκε από το κράτος και το κεφάλαιο για την εργατική τάξη και την εξαθλίωση που επικρατούσε για τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας στο μεσουράνημα της βιομηχανικής επανάστασης. Η απάντηση του κράτους ,που βρέθηκε απέναντι σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση μαζικής εξέγερσης και συσσωρευμένης οργής , δεν θα μπορούσε να είναι άλλη πέρα από την βίαιη καταστολή, όπου στο Σικάγο οι αστυνομικοί άνοιξαν πυρ εναντίων των εξεγερμένων εργατών με αποτέλεσμα η συγκεκριμένη μέρα να βαφτεί με αίμα. Οι αγώνες ήταν, είναι και θα είναι η έκφανση της αιώνιας ανάγκης των καταπιεσμένων για την αποτίναξη των ζυγών που τους επιβάλλονται από τον εκάστοτε καταπιεστή στο ρου της ιστορίας, και τα μέσα που θα επιφέρουν μια σειρά διαδοχικών κατακτήσεων για τις καλύτερες μέρες στις ζωές μας, για αυτό το λόγο μέρες όπως η πρώτη του Μάη έχει θεσπιστεί ημέρα υπενθύμισης των διαχρονικών αγώνων της εργατικής τάξης.

"Στις εξεγέρσεις του χθες θα στήνονται μνημεία, στις εξεγέρσεις του σήμερα πολυβόλα" είναι ένα σύνθημα που αποτυπώνει άρρηκτα την αλήθεια σχετικά με τη στάση των εξουσιαστών μας με την Πρωτομαγιά. Μπορεί η μέρα της Πρωτομαγιάς να έχει καθιερωθεί ημέρα αργίας από το κράτος αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική όταν σε παγκόσμια κλίμακα κατακτήσεις αιώνων καταπατώνται ανηλεώς. Στην Ελλάδα συγκεκριμένα, νόμοι όπως ο νόμος Χατζηδάκη, η καταπατήσεις των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τα μισά ή τα καθόλου ένσημα, οι αδήλωτες υπερωρίες, οι απλήρωτοι μισθοί, η ακρίβεια, οι απλήρωτες συντάξεις, οι συνεχόμενες απεργοσπασίες, τα εργασιακά κάτεργα της καλοκαιρινής σεζόν, οι παραβιαστικές συμπεριφορές στους χώρους εργασίας, τα ατελείωτα εργατικά "ατυχήματα", οι δολοφονίες εργατών/τριών, εγκλήματα όπως αυτο στη κοιλάδα των Τεμπών και η γενικότερη επίθεση του κεφαλαίου χαρακτηρίζουν την δυστοπικήκαπιταλιστική πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Συν τοις άλλοιςη έντονη καταστολή( κατάργηση πανεπιστημιακού ασύλου, επιθέσεις των μπάτσων σε πορείες,κρατικές δολοφονίες,εκκενώσειςκαταλήψεων) που επιδέχεται το όποιο κίνημα έρχεται να εναντιωθεί στην συνολική επίθεση που δέχεται η καταπιεζόμενη μάζα, φανερώνει την στάση του κράτους απέναντι στον αγώνα. Όμως αυτό δεν μας πτοεί. Οι απεργίες όπως αυτές των εργαζομένων της Cosco, της Wolt και της E-food, οι αγώνες και οι καταλήψεις των καλλιτεχνών, οι κινητοποιήσεις φοιτητών, εργαζομένων μετά την εκατόμβη στα Τέμπη είναι μερικά από τα παραδείγματα των αναχωμάτων που ορθώνονται καθημερινά από την κοινωνική βάση κόντρα στην επέλαση της θανατοπολιτικής των εξουσιαστών μας. Σε αυτή τη κατεύθυνση έρχεται να ευθυγραμμιστεί και το κίνημα στην Γαλλία απέναντι στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις όπου εδώ και ένα μήνα συσπειρώνεται γύρω από τις πορείες και απεργιακές συγκεντρώσεις οι οποίες έχουν λάβει μαχητικές διαστάσεις που χαρακτηρίζονται από συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, καταλήψεις δημόσιων και άλλων σημαντικών κτιρίων κλπ. με αποτέλεσμα το κίνημα στη Γαλλία να υιοθετεί προοπτικές εξέγερσης. Έτσι όπως στην Ελλάδα με το ίδιο τρόπο και σε άλλα μέρη του κόσμου η κοινωνική βάση οργανώνεται και αντιδρά και εν τέλει αντεπιτίθεται στις συνολικές επιθέσεις κράτους και κεφαλαίου με προοπτική για μια καλύτερη ζωή χωρίς επισφάλεια και απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Πέρα από την καταστολή, απειλή για τους κοινωνικούς αγώνες αποτελούν πολύ περισσότερο οι δυνάμεις που προσπαθούν να τους προσεταιριστούν με κάθε δυνατό τρόπο, κατευνάζοντας και κάμπτοντας την κοινωνική βάση όταν αυτή αγωνίζεται. Ύστερα από μια τετραετία κρατικής θανατοπολιτικής, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια προεκλογική διαδικασία, που καπηλεύεται τις κοινωνικές αντιστάσεις και επιδιώκει να τις μετουσιώσει σε ψήφους και να τις στριμώξει μέσα σε κάλπες. Καμία εμπιστοσύνη δεν δύναται να έχουμε στην εκλογική διαδικασία που αναμφίβολα τροφοδοτεί και πυροδοτεί τις συνθήκες εξαθλίωσης και σκλαβιάς, παρέχοντας τους την εκ νέου κυβερνητική νομιμοποίηση. Πίσω από κάθε ψηφοδέλτιο, κρύβεται ένα ακόμα γρανάζι του κρατικού συστήματος, ένα ακόμα λιθαράκι για την διαιώνιση του ιεραρχικού κορμού και την αυτοσυντήρηση της εξουσίας.

Από τον Μάιο του ΄86 μέχρι και σήμερα, είναι προφανές πως οι αγώνες για την ολιστική κοινωνική απελευθέρωση αναζωπυρώνονται και ανθίζουν μόνο από τα κάτω. Τα αναχώματα απέναντι στην μισθωτή σκλαβιά και στις συνθήκες εξαθλίωσης υψώνονται μέσα από αδιαμεσολάβητους και ακηδεμόνευτους αγώνες για ζωή και αξιοπρέπεια. Για όλους εμάς, η ανατροπή του εξουσιαστικού συστήματος και η διέξοδος από τον βούρκο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού έρχεται μόνο με καθημερινό και συνολικό αγώνα από την βάση. Ως αναρχικοί/ ές προτάσσουμε τα ελευθεριακάχαρακτηριστικά και την οργάνωση στη βάση, προκειμένου να αποδομήσουμε τον ιεραρχικό κορμό του σήμερα και να θέσουμε τα θεμέλια για έναν κόσμο χωρίς καταπιεστές και καταπιεσμένους, για έναν κόσμο που θα μας χωράει όλους/ες

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Αναρχική Φοιτητική Συνέλευση Quieta Movere

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΘΑΝΑΤΟΠΟΛΙΤΙΚΕΣ

Αναφορικά με την επίθεση που αντιμετωπίζει η σίτιση στο ΑΠΘ, είναι αυταπόδεικτο πως οι αγώνες των εργαζομένων αλλά και των φοιτητών/τριών είναι κοινοί. Η επίθεση που δεχόμαστε είναι συνολική και πηγάζει από την ανάγκη κράτους και κεφαλαίου να οξύνει τους υπάρχοντες ταξικούς φραγμούς στις ζωές μας, σε κάθε κοινωνικό πεδίο στο οποίο υπάρχουμε και δρούμε. Για τον λόγο αυτό οφείλουμε να θυμηθούμε τι σημαίνει η 1η Μάη για εμάς, την κοινωνική βάση και τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες εν γένει. Την Εργατική Πρωτομαγιά, συνδικάτα στο Σικάγο εξεγέρθηκαν ενάντια στην αισχρή θανατοπολιτική που δεχόντουσαν τα εργασιακά τους και έχοντας αντλήσει κοινωνική νομιμοποίηση από φοιτητές/τριες, μαθητές/τριες και τον εργαζόμενο κόσμο, κατάφεραν να κερδίσουν αυτά που τους άξιζαν, καλύτερες συνθήκες εργασίας και την θέσπιση του 8ωρου. Ακόμη και αυτά τα πολύ βασικά όπως τα θεωρούμε σήμερα, διαπιστώνουμε πως καταπατώνται σε άλλη μια προσπάθεια του κράτους και του καπιταλισμού να πάρουν πίσω όλα τα κεκτημένα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων του παρελθόντος. Για αυτό, επειδή όπως έχουμε πει πολλάκις, η επίθεση του κράτους είναι συνολική, οφείλουμε οι φοιτητές/τριες να σταθούμε πλάι στους εργαζόμενους της λέσχης και της κάθε λέσχης, δίπλα σε κάθε ταξικό αγώνα όπως έχουμε κάνει στο παρελθόν για τον απεργιακό αγώνα της Μαλαματίνας, των εργατών της efood, της COSCO κ.ο.κ.

ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΝ ΦΕΡΝΟΥΝ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΟΧΙ ΟΙ ΚΑΛΠΕΣ

Εν όψει των φοιτητικών και των βουλευτικών εκλογών, αξίζει να θυμηθούμε όλα τα χάιλαιτς της τελευταίας τετραετίας. Μέχρι σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ κατάφερε να καταστήσει ολοφάνερο πως το κράτος τρομοκρατεί και δολοφονεί. Είτε μιλάμε για τους ρομά Νίκο Σαμπάνη και Κώστα Φραγκόυλη, είτε για τους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας, είτε για τους 57 νεκρούς των Τεμπών. Τρομοκρατία επίσης έγινε φανερό πως είναι η ακρίβεια, οι φουσκωμένοι λογαριασμοί, οι ανατιμήσεις βασικών αγαθών, οι ιδιωτικοποιήσεις κ.ο.κ. Ωστόσο για εμάς είναι ξεκάθαρο πως τα πράγματα τα αλλάζουν οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες, όχι οι κάλπες. Δεν επιθυμούμε να μπλέξουμε σε ένα παιχνίδι για λίγους, σε μία μάχη για το ποιος θα είναι ο λιγότερο κακός που θα κυβερνήσει ούτε για το ποια παράταξη θα είναι αυτή που θα λαμβάνει αυθαίρετα αποφάσεις μέσω των Δ.Σ. στα πανεπιστήμια. Δεν είναι τυχαίο πως ο αγώνας για την κρατική δολοφονία στα Τέμπη τελμάτωσε νωρίς, σε αυτό το συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο - το προεκλογικό -. Κόμματα και παρατάξεις έκαναν το κομμάτι τους και έπειτα στόχος τους είναι όλος αυτός ο αγώνας να κεφαλαιοποιηθεί σε ψήφους. Δεν κεφαλαιοποιούμε τους αγώνες σε ψήφους αλλά τους ενισχύουμε και τους δίνουμε διάρκεια. Εμείς δεν αγωνιζόμαστε ούτε για ψήφους ούτε για θέσεις και καρέκλες. Αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη ζωή, για τις σπουδές που μας αξίζουν, χωρίς να νομιμοποιούμε τους καταπιεστές μας εντός ενός σάπιου συστήματος που μπάζει από παντού. Όλοι οι εξουσία έχοντες είναι ικανοί για όλα. Η Νέα Δημοκρατία δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από ένα κομμάτι του σύγχρονου καπιταλιστικού παζλ του οποίου τα κομμάτια είναι πολλά περισσότερα. Τον δρόμο για εμάς χαράζουν οι αγώνες. Η δικιά μας «ψήφος» μεταφράζεται σε μαζικές γενικές συνελέυσεις από τα κάτω, οριζόντια και χωρίς ιεραρχίες, με απεργίες, καταλήψεις, ανοιχτά πλαίσια και διαδηλώσεις.

Φοιτητικός Σύλλογος Κινηματογράφου

Η 1η Μάη δεν είναι αργία, είναι απεργία.

Για ακόμη μια φορά καλούμαστε να πληρώσουμε μια οικονομική κρίση ενώ τα αφεντικά προσπαθούν να βγουν λάδι. Το κράτος έχει δώσει το ελεύθερο να κάνουν ότι γουστάρουν κόβοντας και ράβοντας νόμους στα μέτρα τους. Την ίδια στιγμή ζούμε στην απόλυτη επισφάλεια με αμέτρητες εργοδοτικές αυθαιρεσίες. Τα αφεντικά βρίσκουν ευκαιρίες για να αυξήσουν τα κέρδη τους ή προσπαθούν να τα διαφυλάξουν με κάθε τρόπο. Ο μισθός παραμένει χαμηλός (πόσο μάλλον για όσους/ες καλούμαστε παράλληλα να αντιμετωπίσουμε υποασφαλισμένη εργασία και μεροκάματα κάτω του νόμιμου) και δε φτάνει ούτε για τα βασικά αγαθά διαβίωσης. Από την άλλη, ο μισθός μας μειώνεται έμμεσα λόγω της ραγδαίας αύξησης των ενοικίων, του υπερπληθωρισμού και των ανατιμήσεων. Πρόσφατο παράδειγμα, οι εταιρείες ενέργειας που μετατοπίζουν το κόστος των αυξήσεων του φυσικού αερίου, του πετρελαίου, του ρεύματος σε εμάς άλλοτε με επιχείρημα το κόστος των μεταφορών και της εφοδιαστικής αλυσίδας, άλλοτε με επιχείρημα το κόστος της πράσινης μετάβασης και με τη διαρκή πλέον αναφορά στον πόλεμο στην Ουκρανία. Αυτό που δεν αναφέρεται είναι η ιστορικής σημασίας αύξηση των κερδών τους. Έτσι ερχόμαστε αντιμέτωποι/ες με εξωφρενικά ποσά που πολλές φορές μπορεί και να ξεπεράσουν ένα μισθό.

Ενώ το κόστος ζωής διαρκώς αυξάνεται, το κράτος δίνει χαρτζιλίκια και διάφορα επιδόματα τύπου pass. Για τους εργαζόμενους/ες στον κλάδο του επισιτισμού, οι όποιες αυξήσεις παραμένουν στα χαρτιά καθώς οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες είναι καθεστώς στις δουλειές μας. Απλήρωτες Κυριακές και νυχτερινά, μισά ένσημα και μεροκάματα που τις περισσότερες φορές είναι κάτω των νόμιμων απολαβών. Είναι οι όροι της πιάτσας που έχουν επιβάλει τα αφεντικά μέσω προφορικών συμφωνιών και πατάνε στην ανάγκη μας να δουλέψουμε για να ζήσουμε. Είναι οι όροι των αφεντικών που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, σχεδόν σε κάθε δουλειά και καλούμαστε να τους αλλάξουμε μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις και αγώνες.

Με το άνοιγμα της περσινής τουριστικής σεζόν, το κράτος και τα αφεντικά βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα πρωτοφανές πρόβλημα: η βαριά βιομηχανία της χώρας (ο τουρισμός) είχε παραπάνω από 50.000 κενές θέσεις εργασίας και (σύμφωνα με δημοσιεύματα) φέτος μιλάμε για ακόμα περισσότερες. Δε προκαλεί την παραμικρή εντύπωση όταν συνάδελφοι/ισσες αρνούνται να δουλέψουν στα κάτεργα του τουρισμού. Δηλαδή να δουλεύουνε 10ωρα και 12ωρα χωρίς ρεπό για μια ολόκληρη σεζόν με μισθούς που ενίοτε δεν ανταποκρίνονται καν σε λογαριασμούς και πάγια έξοδα επιβίωσης. Με διαμονή σε τρώγλες και εντατικοποίηση που βαράει κόκκινο. Έτσι τα αφεντικά ενώ περιμένουν να αυξήσουν κι άλλο την κερδοφορία τους, δε βρίσκουν εργαζόμενους/ες να ξεζουμίσουν. Και σε αυτό έχουν λύση τα εκάστοτε αφεντικά όπου κι αν βρίσκονται. Με διμερή διακρατικά ντίλια του Ελληνικού κράτους με χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας (καπιταλιστικά υποανάπτυκτες) για την μαζική έλευση εποχιακών εργαζόμενων για να μπαλωθούν τα κενά και να παραμείνουν παράλληλα σε πλήρη υποτίμηση η μισθοί. Το ίδιο κράτος που έχει αναγάγει σε ανώτατη επιστήμη την θανατοπολιτική στα σύνορα με φράχτες, pushbacks, δολοφονίες και στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανοίγει απλόχερα τα χέρια σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων με σκοπό το ολοκληρωτικό τους ξεζούμισμα με το φθηνότερο πιθανό τρόπο.

Ταυτόχρονα, η έμφυλη καταπίεση εντός εργασιακών χώρων εντείνεται και η πατροπαράδοτη κουλτούρα της εστίασης που θέλει την εργαζόμενη θηλυκότητα εκτεθειμένη από παντού παραμένει άγραφος νόμος. Οι καταγγελίες για σεξιστικές συμπεριφορές και γενικευμένη υποτίμηση από αφεντικά και εργαζόμενους προς τις εργαζόμενες πληθαίνουν και αποτελούν άλλη μια γάγγραινα του κλάδου και της εργασιακής συνθήκης γενικότερα. Αυτό το καζάνι (παρ΄όλο το τεράστιο εστιακό βάθος της πατριαρχικής επιβολής) βράζει και αποτελεί πρωταρχικό στόχο η δημιουργία πλεγμάτων προστασίας και αντίστασης από την πλευρά των καταπιεσμένων εργαζόμενων θηλυκοτήτων.

Απέναντι στην υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης, την εργασιακή αναδιάρθρωση και τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, οφείλουμε να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη, να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε όλα όσα μας έχουν κλέψει τα αφεντικά. Να σταματήσουμε να είμαστε αναλώσιμοι στις γαλέρες τους, να αποδομήσουμε την ηθική των συμφωνιών των αφεντικών και να αλλάξουμε τους όρους εργασίας στις πιάτσες του επισίτισμου. Κόντα στις εκλογικές αυταπάτες και την αφομοιωτική προεκλογική τους περίοδο. Με όπλο τη συλλογική μας δύναμη, με απεργίες και αγώνες από τα κάτω και τα δικά μας συμφέροντα μπροστά, να αντισταθούμε σε ότι έρχεται, χωρίς να μοιρολατρούμε ή να αναθέτουμε τους αγώνες μας σε ξεπουλημένους εργατοπατέρες.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον εκφοβισμό των αφεντικών,

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ σε όλους τους χώρους εργασίας,

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των εργαζομένων.

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΕΡΒΙΤΟΡΩΝ ΜΑΓΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΥ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ

Επικοινωνία με το σωματείο:

https://ssmthess.espivblogs.net

swmaexteioservexitorwn@yexahoo.gr

FB: Σωματείο-Σερβιτόρων-Μαγείρων-Θεσσαλονίκης

Ζωή: δικαίωμα ή προνόμιο;

Τον τελευταίο καιρό, μόνο ένα ζήτημα απασχολεί τόσο έντονα και επηρεάζει τόσο άμεσα την πλατιά κοινωνική βάση: η ακρίβεια. Ακρίβεια στα τρόφιμα και στα είδη πρώτης ανάγκης, ακρίβεια στους λογαριασμούς, ακρίβεια στα ενοίκια και στα καύσιμα. Που βρέθηκε και ποιος δημιούργησε όμως όλο αυτό το κόστος το οποίο καλούμαστε να επωμιστούμε; Μήπως ζούμε σε ένα σύστημα το οποίο στον πυρήνα του έχει την φτώχεια, τις κρίσεις, τον πόλεμο και την ακρίβεια για όλους εμάς, τους από τα κάτω, και το οποίο τοποθετεί πάνω από όλα το κέρδος των λίγων και όχι τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας; Είναι για πολλές από εμάς εμφανές ότι, στον καπιταλισμό, η ανθρώπινη ζωή αξιολογείται διαφορετικά αν είσαι με τη μεριά των καπιταλιστών και των κρατιστών και διαφορετικά αν είσαι εκμεταλλευόμενη.

Στις κρίσεις λοιπόν, που αναπόφευκτα δημιουργούνται λόγω του τρόπου που είναι οργανωμένη η κοινωνία και η οικονομία, οι κυρίαρχοι απαντούν με δύο τρόπους. Από την μία, πόλεμος. Πόλεμος με βομβαρδισμούς, διαμελισμένα σώματα στους δρόμους, προσφυγιά και άμεση καταστροφή της φύσης και των απαραίτητων για την υποστήριξη της ζωής υποδομών. Πόλεμος, από εθνικούς και υπερεθνικούς σχηματισμούς, που στόχο δεν έχει καθαυτή την καταστροφή αλλά την ανοικοδόμηση με τους όρους των νικητών -οι οποίοι είναι πάντα ευνοϊκοί για το κεφάλαιο-, την εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών, την πολιτική κυριαρχία για την επέκταση των συμφερόντων των καταπιεστών μας και του κατεστημένου τρόπου ζωής. Οι κυρίαρχες τάξεις και τα κράτη προσπαθούν ανελλιπώς να μας κάνουν να εμπεδώσουμε ποιος κάνει κουμάντο σε αυτόν τον κόσμο. Από την άλλη, ένας άλλου είδους, κοινωνικός πόλεμος, στο εσωτερικό και όχι κάπου μακριά, που μετακυλύει το κόστος των κρίσεων στις πλάτες μας. Ένας πόλεμος χαμηλότερης έντασης και χωρίς βομβαρδισμούς αλλά με πραγματικά θύματα, καθημερινά, από την φτώχεια, την πείνα, την απόγνωση, το κρύο και την αδυναμία αποπληρωμής των χρεών. Όταν και τα πιο απαραίτητα αγαθά θεωρούνται επισφαλή ,αντί δεδομένα, και απλησίαστα για τους φτωχότερους, συνειδητοποιούμε ότι η ακρίβεια αποτελεί μια βίαιη, ταξική επίθεση στα συμφέροντά μας. Βλέπουμε λοιπόν ότι η φτωχοποίηση, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων και η ακρίβεια είναι όλα εκφάνσεις ενός κοινωνικού- ταξικού πολέμου που αυξάνεται συνεχώς σε ένταση. Ο καπιταλισμός επιδιώκει να επεκτείνει τα πεδία κερδοφορίας του και προς το εξωτερικό και προς το εσωτερικό, αφήνοντας πίσω του πολυάριθμα θύματα.

Για να γίνει βέβαια πιο εύπεπτη η αύξηση των τιμών και του κόστους ζωής, επιστρατεύτηκαν τα τελευταία χρόνια ,ως προφάσεις, η πανδημία και ο πόλεμος με την ενεργειακή και επισιτιστική κρίση που υποτίθεται πως προκάλεσαν. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι, μας λένε, και πρέπει να βάλουμε όλοι πλάτες. Το ότι ο μήνας δεν βγαίνει, συνεχίζουν, συμβαίνει για λόγους ανωτέρας βίας, φυσικών νόμων ή θεϊκής βούλησης. Και ο κόσμος συνεχίζει να αναρωτιέται, είμαστε εμείς υπεύθυνες για κάτι από όλα αυτά για να πληρώνουμε τα σπασμένα τους; Πόλεμος και πανδημία εργαλειοποιούνται ώστε να διασφαλιστούν τα κέρδη των καπιταλιστών και για να νομιμοποιηθεί η ύπαρξη και η επέκταση της ισχύος του κράτους. Και τελικά, παρουσιάζονται ως σωτήρες που ήρθαν να μας πάρουν από το χεράκι και να μας βγάλουν στην άκρη του τούνελ. Ένα τούνελ που οι ίδιοι δημιούργησαν και στο τέλος του οποίου βρίσκεται η αρχή του επόμενου, το ίδιο σκοτεινού και βρωμερού από την μπόχα της εξουσίας και τη δυσωδία της ιδιοτέλειας.

Έτσι, επιχειρείται να καμφθούν οι αντιστάσεις και να αφομοιωθούν οι αγώνες με υποτιθέμενη ενίσχυση του «κράτους πρόνοιας», αύξηση του κατώτατου μισθού (παρόλο που αυτά που μπορούμε να αγοράσουμε με αυτόν είναι όλο και λιγότερα), «καλάθια του νοικοκυριού», επιδόματα και πάσα που όχι μόνο δεν μας ανακουφίζουν αλλά μας εξοργίζουν (εκτός αν φτάνει σε κάποιον το 20ρικο του market pass για να πάει παραπάνω από μια φορά στο σούπερ μάρκετ!). Μην ξεχνάμε ότι διανύουμε προεκλογική περίοδο και η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε ψηφοθηρικές ενέργειες που ευελπιστεί να αυξήσουν την εκλογική της επιρροή. Οι εξουσιαστές βλέπουν ότι η κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει και το κράτος είναι πάντα εκεί για να παίξει τον διττό του ρόλο: από την μία η καταστολή (την νιώθουμε και αυτήν στο πετσί μας συνεχώς), για όσους δεν συμμορφώνονται στις επιταγές τους, και από την άλλη η αφομοίωση, με τα μέτρα που προαναφέραμε (και όχι μόνο), τα οποία αποτελούν προπέτασμα καπνού και όχι πραγματικές, ωφέλιμες παροχές, οι οποίες έρχονται μόνο με διεκδικήσεις και αγώνες. Τον δεύτερο ρόλο, της αφομοίωσης, μην ξεχνάμε ότι επιτέλεσε με μεγάλη επιτυχία η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ένας άριστος πυροσβεστήρας των κινημάτων. Πέρα από αυτά, επιχειρείται να θεμελιωθεί στις συνειδήσεις μας η ιδέα ότι το φαγητό, το νερό και η ζέστη τις κρύες νύχτες του χειμώνα (και δεν μιλάμε καν για να βάλεις βενζίνη για μια εκδρομή ή να πιείς μια μπύρα μετά από μια κουραστική μέρα που χαράμισες για τα κέρδη κάποιου άλλου) δεν είναι αγαθά που δικαιούμαστε όλοι και όλες μας, αλλά αγαθά τα οποία κάποιοι μπορούν να απολαμβάνουν ενώ άλλες όχι, τα οποία σε κάποιες αξίζουν και σε κάποιους όχι, τα οποία, στην τελική, μήπως φταις εσύ που δεν μπορείς να τα απολαύσεις;

Από την άλλη, εμείς, δεν αποζητάμε τη διαιώνιση της φτώχειας και δεν θέλουμε να γίνουμε ασκητές. Επιθυμούμε την ελεύθερη πρόσβαση στα δημιουργήματά μας, στους καρπούς της εργασίας μας και τα αποτελέσματα των κόπων μας. Θεωρούμε όμως, ότι για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να χτίσουμε τις αντιστάσεις μας σε γειτονιές, πόλεις, χωριά και βουνά, να αυτοοργανωθούμε σε στέκια, συλλογικότητες και καταλήψεις, να απεργήσουμε ενάντια στην ληστρική επίθεση των αφεντικών, να μπούμε στα σωματεία βάσης, να διαδηλώσουμε απέναντι σε όλους αυτούς που μας φοράνε τις αλυσίδες της καταπίεσης, για έναν κόσμο αδελφοσύνης, ισότητας και ελευθερίας.

Παρόλα αυτά, για πολλούς, οι πληγές είναι ανοιχτές, και πρέπει έμπρακτα και άμεσα να βοηθήσουμε η μία τον άλλο. Για τον λόγο αυτό, δημιουργούμε και στηρίζουμε δομές αλληλεγγύης, δίκτυα κάλυψης αναγκών, οργανώνουμε συλλογικές κουζίνες και χαριστικά παζάρια. Προτάσσουμε την συλλογική αντιμετώπιση των συνολικών προβλημάτων, είτε αυτή παίρνει την μορφή συλλογικών απαλλοτριώσεων ειδών πρώτης ανάγκης, είτε κάποιας διεκδίκησης ενάντια στους πλειστηριασμούς και τα αυξημένα ενοίκια, άρνησης πληρωμών, καταλήψεων στέγης ή επανασύνδεσης ρεύματος και νερού. Σκοπός μας δεν είναι να αντικαταστήσουμε το κράτος με τους όρους της εκκλησίας, αλλά με όρους κοινωνικής αλληλεγγύης. Στόχος μας δεν είναι μόνο η κάλυψη των αναγκών αλλά η ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων, ενάντια στην θεσμική βοήθεια. Εστιάζουμε στην ανάγκη συμμετοχής και στην ισοτιμία και δεν κάνουμε φιλανθρωπίες για χάρη μερικών ψήφων ή για να φιμώσουμε τα στόματα των εκμεταλλευόμενων, πετώντας τους ένα ξεροκόμματο όπως κάνει το κράτος και η εκκλησία.

Επειδή λοιπόν βλέπουμε συνεχώς το κόστος ζωής να ανεβαίνει και τον μισθό μας ολοένα να μειώνεται, επειδή ο κόσμος των αφεντικών και της εκμετάλλευσης δεν μας χωράει και επειδή δεν είμαστε διατεθειμένοι να ζούμε σε ένα δυστοπικό παρόν που οδηγεί σε ένα ακόμα πιο αβέβαιο μέλλον, απεργούμε και στηρίζουμε τις διαδηλώσεις της 1ης του Μάη! Από τις αιματηρές διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και των αναρχοσυνδικαλιστών για το 8ωρο, στο Σικάγο, το 1886, ως την Θεσσαλονίκη, βγαίνουμε στους δρόμους απαιτώντας καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας. Ξεκινώντας από τις επί μέρους διεκδικήσεις ενάντια στην ακρίβεια, αύξησης των μισθών και βελτίωσης των όρων ζωής, δεν ξεχνάμε την κοινωνία που οραματιζόμαστε. Μια κοινωνία πέρα από το κέρδος, τον πόλεμο και την ιδιοτέλεια, στην οποία οι άνθρωποι ζουν αδελφωμένοι και χωρίς καταπίεση. Για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, φτώχεια και ιεραρχία, με αλληλεγγύη, ισότητα και ελευθερία!

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑ ΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ

ΠΡΩΤΑ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ, ΟΧΙ ΤΑ ΚΕΡΔΗ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΜΕ - ΝΑ ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΜΕ

ΔΕΝ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ

Ελευθεριακός χώρος Sabot

πηγή : email που λάβαμε στις 29 Απριλίου 14h

Όλοι/Όλες στις απεργιακές διαδηλώσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς!

137 χρόνια έχουν περάσει από τις άγριες ταξικές-απεργιακές συγκρούσεις στο Σικάγο και άλλες πόλεις των ΗΠΑ, που αποτέλεσαν τη βάση για την κατάκτηση του 8ώρου από την εργατική τάξη. Έκτοτε ό,τι έχει κερδίσει η εργατική τάξη σε επίπεδο δικαιωμάτων, το κατάφερε μέσω μαζικών και συγκρουσιακών αγώνων, μετρώντας παράλληλα σημαντικές απώλειες, όπως τους 8 αναρχικούς που καταδικάστηκαν για την κινητοποίηση στην Πλατεία Haymarket του Σικάγο, με τους George Engel, Adolph Fischer, Albert Parsons και August Spies να οδηγούνται τελικά στην κρεμάλα στις 11/11/1887, ενώ μία μέρα νωρίτερα ο Louis Lingg έδωσε τέλος στη ζωή του μέσα στη φυλακή.

Κανένας αγώνας ενάντια στο κυρίαρχο καθεστώς καταπίεσης και εκμετάλλευσης δεν είναι χαμένος και μάταιος. Αντιθέτως, ο αγώνας αυτός είναι επιβεβλημένος εξαιτίας της βαρβαρότητας και της αδικίας αυτού του συστήματος. Ωστόσο, οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος είναι μερικές, προσωρινές και αποσπασματικές. Παραχωρούνται από την αστική τάξη υπό την πίεση των ταξικών αντιστάσεων, των κοινωνικών εξεγέρσεων και της δυνατότητας επαναστατικής ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης, που αποτελεί τον μεγαλύτερο φόβο της άρχουσας τάξης. Οι παραχωρήσεις των καπιταλιστών στην κοινωνική βάση είναι αναγκαία συνθήκη για τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος, σε συνθήκες που η αστική τάξη αναγκάζεται να οπισθοχωρήσει μπροστά στην άνοδο των ταξικών αντιστάσεων και της επαναστατικής οργάνωσης των καταπιεσμένων. Γι' αυτό και σε περιόδους ύφεσης των αντιστάσεων της κοινωνικής βάσης, όσα κατακτήθηκαν με σκληρούς και αιματηρούς αγώνες επιχειρούνται να ανακληθούν από την αστική τάξη. Πρόκειται δηλαδή για έναν ακήρυχτο κοινωνικό πόλεμο που εδράζεται σε αντιτιθέμενα ταξικά συμφέροντα και υπάγεται σε συγκεκριμένους κάθε φορά συσχετισμούς ισχύος που έχουν άμεση αντανάκλαση σε υλικό επίπεδο. Το συμπέρασμα είναι ότι οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης κατοχυρώνονται μόνιμα και αναβαθμίζονται στην κατεύθυνση της πιο πλήρους και ουσιαστικής έκφρασης της πολιτικής ελευθερίας, της οικονομικής ισότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης μόνο μέσω της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης που θα καταστρέψει το κράτος, την κεφαλαιοκρατική οργάνωση της κοινωνίας, την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και του φυσικού περιβάλλοντας, αλλά και κάθε εξουσιαστική σχέση που δηλητηριάζει τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Παρ' όλα αυτά, οι αγώνες της εργατικής τάξης υπό το καθεστώς του κυρίαρχου συστήματος είναι ζωτικής σημασίας για κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στη βάση της κοινωνικής και οικονομικής πυραμίδας, διότι σχετίζονται άμεσα με την καθημερινή επιβίωσή του. Επίσης, είναι σημαντικοί και από την άποψη της διαμόρφωσης των κατάλληλων όρων και του αντίστοιχου επιπέδου ταξικής συνείδησης για την αποτελεσματικότερη συνολική σύγκρουση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων με το κυρίαρχο σύστημα που τους καταδυναστεύει.

Οι φετινές απεργιακές κινητοποιήσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς έρχονται σε μια περίοδο κατά την οποία η κοινωνική βάση ταλανίζεται από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό που στην πράξη μειώνουν το εισόδημα μας και περιορίζουν την κάλυψη των βασικών μας αναγκών, την αυξανόμενη ανεργία, την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την ποινικοποίηση της απεργίας και τα εργατικά ατυχήματα-εργοδοτικές δολοφονίες, την υπονόμευση της δημόσιας υγείας, της παιδείας και των συγκοινωνιών (με αποκορύφωμα το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών), την επίθεση στην πρώτη κατοικία μέσω των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, την περιθωριοποίηση και τον ρατσισμό των αντιμεταναστευτικών πολιτικών, τη διάχυτη έμφυλη καταπίεση, τον σεξισμό και τις γυναικοκτονίες, τη γενικευμένη αστυνομική καταστολή, αλλά και την απειλή ενός καταστροφικού ιμπεριαλιστικού πολέμου. Υπό το προσκήνιο των προσεχών εκλογών η εργατική τάξη θα κληθεί από τους καταπιεστές της να επιλέξει τον επόμενο διαχειριστή των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων και επιταγών, τον επόμενο δυνάστη που θα επιχειρήσει να τσακίσει εκ νέου τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις και τα συμφέροντά της. Δεν έχουμε κανένα συμφέρον να νομιμοποιήσουμε κοινωνικά αυτήν τη φενάκη συμμετοχής στα κοινά. Δεν έχουμε τίποτα να ελπίζουμε από τις αστικές εκλογές. Το παιχνίδι τους είναι στημένο, ελεγχόμενο και ακίνδυνο εξ αρχής. Αυταπατάται όποιος πιστεύει ή ελπίζει ότι η άρχουσα, κεφαλαιοκρατική τάξη θα δεχτεί να απολέσει με ειρηνικό τρόπο τα προνόμια και τις ανέσεις που της εξασφαλίζουν ο καπιταλισμός, το κράτος, η καταπίεση και η εκμετάλλευση των υποτελών μαζών. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία ριζική κοινωνική αλλαγή μέσα σε καπιταλιστικά πλαίσια, μέσα από τις αστικές εκλογές. Μόνο ο επαναστατικός μετασχηματισμός των υπαρχουσών κοινωνικών-πολιτικών-οικονομικών σχέσεων μπορεί να οδηγήσει στην κοινωνική και ταξική χειραφέτηση. Επομένως, να μην αναθέσουμε τις τύχες μας σε κανένα γδάρτη των ταξικών μας συμφερόντων, σε κανέναν επίδοξο σωτήρα. Να μη νομιμοποιήσουμε τη βαρβαρότητα και την αδικία του καπιταλιστικού συστήματος που υποτιμά καθημερινά τις ζωές και τους όρους εργασίας μας. Να απέχουμε από το τσίρκο των εκλογών, όχι όμως για να καθίσουμε στα σπίτια μας και να κλαίμε ή να αναθεματίζουμε τη μοίρα μας κάνοντας απλώς υπομονή. Αλλά να πυκνώσουμε τις γραμμές των ανατρεπτικών κοινωνικών και ταξικών σχηματισμών βάσης. Να οργανωθούμε στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και τις σχολές, στις γειτονιές μας με άξονα την ταξική μας θέση και τα υλικά συμφέροντα που αυτή συνεπάγεται. Οι μόνες ουσιαστικές αλλαγές για την εργατική τάξη έρχονται μέσα από τους μαχητικούς, συλλογικούς αγώνες της.

Η στήριξη και η συμμετοχή στις φετινές απεργιακές διαδηλώσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς είναι κομβικής σημασίας για τους αγώνες της εργατικής τάξης. Οφείλουμε να δώσουμε ένα ηχηρό μήνυμα αντίστασης απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο, απέναντι στα αφεντικά και το πολιτικό τους προσωπικό, που υλοποιούν την καθημερινή καταπίεση, εκμετάλλευση και εξαθλίωση που βιώνουμε. Βασιζόμενοι/Βασιζόμενες στην αυτοοργάνωση, την ταξική αλληλεγγύη και την πίστη στην απελευθερωτική υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης να έρθουμε σε ρήξη με τα αστικά κόμματα και τον αστικοποιημένο/γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, που αποτελούν ταφόπλακα για τους αγώνες μας. Επιτακτικό καθήκον της εποχής μας είναι η συγκρότηση ενός ακηδεμόνευτου, ταξικού, αντιπολεμικού, διεθνιστικού, Επαναστατικού Κινήματος που θα μπορέσει αφενός να πετύχει σημαντικές νίκες, μερικού χαρακτήρα, στην κατεύθυνση της ικανοποίησης των εργατικών συμφερόντων και των κοινωνικών αναγκών, αφετέρου να θέσει τους κατάλληλους όρους σύγκρουσης και επαναστατικής ανατροπής του κράτους και του κεφαλαίου, για τη συλλογική οικοδόμηση της κοινωνίας του ελευθεριακού κομμουνισμού.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΔΙΟ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ - ΚΑΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΖΕΤΑΙ, ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΜΕ ΜΑΖΙΚΟΥΣ, ΜΑΧΗΤΙΚΟΥΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ, ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ:
ΔΕΥΤΕΡΑ 1/5, 11:00, ΚΑΜΑΡΑ
*Καλούμε σε στήριξη των μπλοκ των σωματείων βάσης, των φοιτητικών συλλόγων και της ΒΙΟ.ΜΕ.

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
e-mail επικοινωνίας: lib_exthess@hoextmail.coexm
blog: libertasalonica.wordpress.com

Πρωτομαγιά 2023

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Σικάγο, Μάης 1886. Ένα τεράστιο κύμα απεργιών παρέλυσε ολόκληρη την πόλη, η οποία αποτελούσε το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ, και εξαπλώθηκε και σε άλλα μέρη της χώρας. Πάνω από 60.000 ήταν οι απεργοί στο Σικάγο, ενώ συνολικά ξεπέρασαν τους 400.000 οι άνθρωποι που αναγνώριζαν την κοινότητα των ταξικών τους συμφερόντων και αποφάσισαν να αγωνιστούν συλλογικά για αυτά, με κύριο αίτημα το 8ωρο και τις καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Tο αμερικανικό κράτος κατέστειλε βίαια την απεργία και τις διαδηλώσεις, με αποκορύφωμα τη σφαγή στην πλατεία Χεϊμάρκετ του Σικάγο, την καταδίκη οκτώ αναρχικών που είχαν πρωτοστατήσει στους εργατικούς αγώνες και την δολοφονία πέντε εξ αυτών ως υποκινητές των ταραχών. Η απόπειρα τρομοκράτησης των απεργών από το κράτος και τα αφεντικά ωστόσο, δεν στάθηκε ικανή να κατευνάσει την οργή των εργατών για τις συνθήκες καταπίεσης και εκμετάλλευσης που βίωναν και τα γεγονότα του Σικάγο πυροδότησαν ένα παγκόσμιο κύμα αλληλεγγύης.

Τα πρωταρχικά αίτια που γέννησαν και καθιέρωσαν ιστορικά την Πρωτομαγιά ως ορόσημο στους αγώνες των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων δεν είναι άλλα από την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, το κράτος, το κεφάλαιο και τα δεινά που αυτά προκαλούν. Ενάμισι σχεδόν αιώνα μετά τους αγώνες για την κατάκτηση του 8ωρου, τα ίδια αίτια εξακολουθούν να αποτελούν την επονείδιστη βάση και της σύγχρονης κοινωνίας.

Οι αλλεπάλληλες και αλληλοτροφοδοτούμενες κρίσεις (χρηματοπιστωτικού τομέα, κρατικού χρέους, περιβαλλοντική, υγειονομική, πολεμική και πυρηνικής απειλής, πληθωριστική, ενεργειακή κτλ), αποτελούν τη νέα παγκόσμια πραγματικότητα. Πρόκειται για κρίσεις που αποτελούν εγγενές χαρακτηριστικό του κρατισμού-καπιταλισμού και του παγκοσμιοποιημένου συστήματος κυριαρχίας και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Κράτος και κεφάλαιο αναδιαρθρώνονται, σε μια προσπάθεια διαχείρισης των κρίσεων που τα ίδια δημιουργούν, της σωτηρίας της αγοράς και ταυτόχρονα ισχυροποίησης της θέσης τους στο υπό διαμόρφωση πεδίο γεωπολιτικής ισχύος, επιβάλλοντας νέα σημεία ισορροπίας προς όφελός τους. Υπό την επίκληση εξωτερικών και εσωτερικών απειλών και εχθρών, επιβάλλουν μια μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, διευρύνοντας και βαθαίνοντας τα πεδία εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. Στοχεύουν ταυτόχρονα στην μετακύλιση του κόστους των κρίσεών στους από τα κάτω και στον κοινωνικό/πολιτικό παροπλισμό μας.

Στο πλαίσιο αυτό, το ελληνικό κράτος, ανεξάρτητα από τον πολιτικό του διαχειριστή, συνεχίζει την πολιτική των μνημονίων, εξωθώντας ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας στην επισφάλεια και την ανέχεια. Προσπαθεί να παρουσιάζεται αφενός ως σωτήρας, αποβλέποντας στην ενίσχυση του ελέγχου και της ανάθεσης κάθε πτυχής της ζωής μας σε αυτό και στην αποφυγή κάθε κριτικής και αντίστασης στις αποφάσεις του. Αφετέρου, λειτουργεί τιμωρητικά απέναντι σε όσους-ες επιλέγουν να αγωνιστούν για την βελτίωση της ζωής τους ή να αμφισβητήσουν έμπρακτα την κυριαρχία του. Έτσι, από τη μία εμφανίζεται ως κράτος πρόνοιας, επιστρέφοντας με τα ψίχουλα των επιδομάτων ένα απειροελάχιστο μέρος όσων μας κλέβει (μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξηση τιμών βασικών αγαθών, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, φορολόγηση, πληθωρισμός, ελαχιστοποίηση δαπανών για την δημόσια υγεία/εκπαίδευση), χωρίς να αίρεται στο ελάχιστο η οικονομική και κοινωνική μας εξαθλίωση.

Από την άλλη, μέσω των κατασταλτικών του μηχανισμών (αστυνομία, στρατός, ποινικό σύστημα) παρανομοποιεί και καταστέλλει βίαια τους ριζοσπαστικούς κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες (καταστολή και απαγόρευση απεργιακών κινητοποιήσεων και πορειών, ποινικές διώξεις αναρχικών και άλλων αγωνιστριών-ών, πανεπιστημιακή αστυνομία, εκκενώσεις καταλήψεων). Στο νομικό οπλοστάσιο του κράτους έχει προστεθεί πλέον και ο νόμος Χατζηδάκη, ο οποίος, μεταξύ άλλων, καταργεί ουσιαστικά την οκτάωρη εργασία και αμφισβητεί το κεκτημένο της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης.

Κράτος και κεφάλαιο δεν υποτιμούν απλά τις ζωές μας αλλά, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, τις απαξιώνουν πλήρως (πόλεμοι, πείνα, κρατικές-καπιταλιστικές δολοφονίες στα Τέμπη και το Μάτι, εργατικές δολοφονίες, δολοφονίες Ρομά και μεταναστών-προσφύγων, υπολειτουργία νοσοκομείων).

Ενεργητική αποχή από τις εκλογές.

Καθώς η επίθεση κράτους και κεφαλαίου εναντίον μας συνεχίζεται και επιτείνεται αδιάλειπτα, οι εξουσιαστές μας καλούν για μία ακόμη φορά να νομιμοποιήσουμε μέσω της συμμετοχής μας στην εκλογική διαδικασία τους όρους οικονομικής και πολιτικής μας εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη ότι η ψήφος (σε οποιοδήποτε κόμμα και οποιονδήποτε ''ειδικό'' της πολιτικής επιχειρεί να μας πείσει ότι γνωρίζει τα προβλήματά μας καλύτερα από εμάς και ότι μπορεί να αποφασίζει καλύτερα από εμάς για ό ,τι μας αφορά) μπορεί να αλλάξει σε οποιοδήποτε επίπεδο τους όρους υποτέλειας που βιώνουμε. Όροι που επιβάλλονται και διαιωνίζονται από τους κρατιστές και τους καπιταλιστές και νομιμοποιούνται από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία υπό το πρόσχημα της "λαϊκής κυριαρχίας".

Αρνούμαστε να νομιμοποιήσουμε μέσω της συμμετοχής μας στην εκλογική διαδικασία το σύστημα κυριαρχίας. Αρνούμαστε την παράδοσή μας στους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές μας και τη σύναψη ανακωχής με τους ταξικούς μας εχθρούς. Προτάσσουμε την ενεργητική αποχή, αμφισβητώντας το δικαίωμα οποιουδήποτε να κατέχει το μονοπώλιο της λήψης των αποφάσεων που αφορούν το σύνολο της κοινωνίας. Αυτού του είδους η αποχή δεν είναι ένδειξη απάθειας και παραίτησης αλλά μια πράξη σύγκρουσης και αγώνα. Αποτελεί αναπόσπαστη πτυχή ενός πολυεπίπεδου ατομικού και συλλογικού αγώνα· του αγώνα για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.

Συμμετοχή στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση

Οι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες- από τις εργατικές διεκδικήσεις μέχρι τους αγώνες ενάντια στη λεηλασία της φύσης και την έμφυλη καταπίεση, από τους αγώνες στις γειτονιές και τις σχολές μας μέχρι τον αγώνα ενάντια στη στράτευση και τον πόλεμο- είναι ο μοναδικός τρόπος για την άμεση βελτίωση των όρων και της ποιότητας της ζωής μας. Γι' αυτό, συμμετέχουμε σε αυτούς με όλες μας τις δυνάμεις. Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την οργανική σχέση που συνδέει τις επιμέρους καταπιεστικές-εκμεταλλευτικές εκφάνσεις με την πρωταρχική πηγή της καταπίεσης-εκμετάλλευσης, δηλαδή την κρατική-καπιταλιστική διάρθρωση της κοινωνίας.

Έτσι, στηρίζουμε τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και συμμετέχουμε σε αυτούς, προωθώντας ταυτόχρονα τη διασύνδεση και τη συνολικοποίησή τους στην κατεύθυνση της καταστροφής του κράτους, του κεφαλαίου και κάθε εξουσιαστικής σχέσης, στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης. Όπως οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας στο Σικάγο 137 χρόνια πριν, δεν ξεχνάμε πως σκοπός του αγώνα μας ως αναρχικοί-ές δεν είναι το να αποκτήσουμε όλοι ίσα δικαιώματα στη σκλαβιά ούτε να κάνουμε τις αλυσίδες μας λίγο πιο ελαφριές αλλά το αγωνιστούμε για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, για την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

Αγώνας για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης

Θέλουμε και μπορούμε να συναποφασίζουμε για κάθε ζήτημα που μας αφορά στην βάση ελεύθερων συμφωνιών μεταξύ ελεύθερων ανθρώπων και να αναλάβουμε οι ίδιοι/ες την αυτοδιεύθυνση και αυτοοργάνωση της συλλογικής και ατομικής μας ζωής. Θέλουμε την ελεύθερη ομοσπονδιοποίηση αυτοοργανωμένων και αυτοδιευθυνόμενων κοινοτήτων-κομμούνων, τα μέλη των οποίων θα λαμβάνουν ισότιμα τις αποφάσεις τους σε πρόσωπο με πρόσωπο διαδικασίες. Αποφάσεις που λαμβάνονται από τις συνελεύσεις των μελών της κοινότητας με συζήτηση και συνδιαμόρφωση, χωρίς δέσμευση ή καταπίεση της μειοψηφίας. Αποφάσεις που μεταφέρονται και συνδιαμορφώνονται εκ νέου στις ομοσπονδίες των κομμούνων από άμεσα ανακλητούς εκπροσώπους.

Θέλουμε να εργαζόμαστε για τη δική μας ευημερία, αλλά και για την ευημερία ολόκληρης της κοινωνίας, σε εργασίες που επιλέγουμε οι ίδιες-οι ανάλογα με τις δυνατότητες και τις ανάγκες μας. Προτάσσουμε την κοινωνικοποίηση και την αυτοδιεύθυνση των μέσων και των δομών παραγωγής, την κατάργηση κάθε αξιολογικής ή άλλη διάκρισης μεταξύ πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, την κατάργηση του χρήματος ως μέσου συναλλαγής και συσσώρευσης πλούτου και επιλέγουμε μια οικονομία αναγκών και επιθυμιών (με σεβασμό στη φύση και στην περιβαλλοντική ισορροπία), η οποία ορίζεται και υλοποιείται από τις κοινότητες. Για την ελαχιστοποίηση του ανθρώπινου μόχθου, την εξάλειψη του παραλογισμού της ανεργίας, τη διανομή των προϊόντων στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Προπλάσματα αυτής της κοινωνικής οργάνωσης μπορούν να είναι οι συλλογικότητες, οι συνελεύσεις μας, τα σωματεία μας. Αρκεί να σταματήσουμε να περιμένουμε οτιδήποτε καλό από τους δυνάστες μας, να αρνηθούμε όλες τις εξουσιαστικές, καπιταλιστικές και κρατικιστικές προλήψεις με τις οποίες οι εξουσιαστές μας γαλούχησαν από την αρχή της ζωής μας για το δικό τους όφελος. Να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη στις δικές μας ατομικές και συλλογικές δημιουργικές δυνάμεις, στους δικούς μας αγώνες και τα συλλογικά εγχειρήματα.

Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία πολιτικής ελευθερίας, οικονομικής ισότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης. Σε όσους-ες μιλούν απαξιωτικά για "ουτοπίες", απαντάμε ότι ουτοπικό είναι το να πιστεύει κανείς ότι το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα μπορεί ποτέ να "αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο". Το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης δεν βελτιώνεται. Καταστρέφεται. Πέρα από τα επίπλαστα προεκλογικά διλήμματα και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, απέναντι στις υποσχέσεις και τους εκβιασμούς της κυριαρχίας, το μοναδικό δίλημμα που έχει νόημα για τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου είναι: Κράτος και Καπιταλισμός ή Κοινωνική Επανάσταση.

ΑΓΏΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΑΤΙΚΗ, ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΕΞΟΥΣΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΑΓΏΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Όλοι/ες στους δρόμους

Καλούμε-συμμετέχουμε

στο αναρχικό μπλοκ στη Θεσσαλονίκη (Καμάρα, στις 11:00)

στο αναρχικό μπλοκ της Ανοιχτής συνέλευσης αναρχικών ενάντια στην ακρίβεια και τη γενικότερη υποτίμηση των ζωών μας, στην Αθήνα (Προπύλαια, στις 11:00)

Αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω

Αναρχική συλλογικότητα Καθ' οδόν

1η ΜΑΗ

ΤΑΞΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 11πμ ΚΑΜΑΡΑ

Ανυπότακτος αγώνας για τον χρόνο, τον πλούτο, τη ζωή που μας κλέβουν

ενάντια στο σύστημα κέρδους και θανάτου

με νέο «Σικάγο» εργατικής χειραφέτησης

πηγή : email που λάβαμε στις 25 Απριλίου 16h

Για τους προλεταριακούς Μάηδες:

"Αλλού αν γεννηθείς, αλλού κι αν πας, παντού θα σε χτυπούν, αν δε χτυπάς!"

137 χρόνια πέρασαν από την γενική απεργία της 1ης του Μάη του 1886, μια απεργία που έμμελε να καθορισεί την ημερομηνία αυτή ως σταθμό για την πάλη της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Ήταν άλλωστε τότε, που εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στις βιομηχανίες των ΗΠΑ, απεργούσαν διεκδικώντας 8ωρη δουλειά, μισθούς που να καλύπτουν το κόστος ζωής, καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τότε που οι βιομήχανοι αμολούσαν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, αστυνομία και στρατό για να διαλύσουν τις απεργιακές περιφρουρήσεις και συγκεντρώσεις. Τότε που το αστικό κράτος, έστησε δίκες παρωδίες χωρίς κανένα στοιχεία για να εκτελέσει τελικά 7 αναρχικούς εργάτες που πρωτοστάτησαν στις διαδηλώσεις, θέλοντας να εκδικηθεί και να παραδειγματίσει, για το ότι μετά τις ανελέητες δολοφονίες εργατών στα απεργιακά μπλόκα, υπήρξε μία σημαντική μερίδα απεργών που δεν θέλησε να οδηγηθεί σε νέες ανθρωποσφαγές χωρίς να δώσει της δική της μάχη, χωρίς να αντιπαραβάλει τη δική της δύναμη πυρός απέναντι στην ωμή βία της αστυνομίας και του στρατού. Τότε που η εργατική τάξη αντιλήφθηκε από πρώτο χέρι ότι δεν μπορεί να περιμένει και πολλά αφήνοντας τους αγώνες της μέσα στα όρια της αστικής νομιμότητας, δηλαδή μέσα στα εύπλαστα όρια που οι κεφαλαιοκράτες της επέτρεπαν να αγωνιστεί και τα οποία άλλαζαν ανάλογα με την ανάγκη τους για κερδοφορία, αλλά και με τη δύναμη ή τον φόβο που κάθε φορά αυτοί ένοιωθαν απέναντί της. Τότε που ψηλάφιζε όπως στο Σικάγο το 1886 αλλά και σε εκατοντάδες πόλεις όλου του κόσμου εκείνες τις δεκαετίες,, στα πρώτα της βήματα ως κοινωνική τάξη και μέσω της ίδιας της κίνησης της, την αναγκαιότητά που προέκυπτε για την οργάνωση της αυτοάμυνάς της απέναντι στους δολοφόνους της, αλλά και την αναγκαιότητα για την αυτοτελή πολιτική της οργάνωση, ως ένα απαραίτητο επόμενο βήμα μετά την συνδικαλιστική της οργάνωση, για τη συνολική και οριστική της αντιπαράθεση με τους καπιταλιστές.

Γιατί αυτοί οι πρώτοι της αγώνες, παρά την αιματηρή τους κατάληξη, εμπλούτισαν και εξέλιξαν τις απελευθερωτικές θεωρίες που τη συνόδευσαν από τα τέλη του 18ου αιώνα, αυτές οι πρώτες εργατικές απεργίες της έδειξαν ότι έχει στα χέρια της τον τρόπο και τη δύναμη να παλεύει και να κερδίζει, αυτές οι εμπειρίες την ατσάλωσαν και αυτά τα διδάγματα τη βοήθησαν έτσι ώστε να πραγματοποιήσει όλο και πιο ολοκληρωμένες τις πρώτες εφόδους της στον ουρανό, το 1905 και το 1917 στη Ρωσία, το 1918-19 στη Γερμανία και την Ουγγαρία, το 1936 στην Ισπανία.

Γιατί όλη αυτή η εμπειρία αποτελεί για εμάς τη ζώσα συνείδηση αυτού που η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε περιγράψει ως έναν "αξιοπερίεργο νόμο της ιστορίας" που θέλει την "επανάσταση να είναι η μόνη μορφή πολέμου στην οποία η τελική νίκη μπορεί να προετοιμαστεί μόνο με μια σειρά από ήττες". Γιατί 100 και πλέον χρόνια μετά το ερώτημα για το "που θα είμασταν σήμερα χωρίς αυτές τις "ήττες", από τις οποίες αντλούμε ιστορική πείρα, κατανόηση, δύναμη και ιδεαλισμό" παραμένει.

Αυτός είναι ο προλεταριακός, διεθνιστικός και αγωνιστικός χαρακτήρας και η ιστορική σημασία της Εργατικής Πρωτομαγιάς, για όσους και όσες αναγκαζόμαστε να πουλάμε την εργατική μας δύναμη καθώς δεν έχουμε άλλον τρόπο για να ζήσουμε, για όσους και όσες δεν έχουμε στην κατοχή μας μέσα παραγωγής και φοβόμαστε το πότε θα μας πετάξουν ξανά στην ανεργία.

Για όσους και όσες, 137 χρόνια μετά από εκείνον τον Μάη και με την τεχνολογία να έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μείωση των ωρών εργασίας και αύξηση της παραγωγικότητας της, βλέπουμε το οκτάωρο να παίρνεται πίσω, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και τα εργασιακά μας δικαιώματα να συρρικνώνονται, την γυναικεία εργασία να αμοίβεται λιγότερο και την ανεργία στις γυναίκες να είναι συντριπτικά μεγαλύτερη. Την επαναφορά της παιδικής εργασίας στα sweatshops στις αναπτυσσόμενες χώρες και της άμισθης (μέσω πρακτικών) ή ανασφάλιστης (μέσω του free-lancing) εργασίας να επεκτείνεται, τα μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής μας στους χώρους δουλειάς να εξαϋλώνονται. Το ενδεχόμενο να καταφέρουμε να βγούμε στη σύνταξη ως αδιανόητο σενάριο, τον μισθό μας να αποτελεί ένα όλο και μικρότερο κλάσμα του κέρδους που αποκομίζουν τα αφεντικά μας και να μην ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας.

Για όσους και όσες βυθιζόμαστε στη φτώχεια, για όσους και όσες ζούμε σε ένα οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που οξύνει, μέσα στους κύκλους της ιστορίας και των κρίσεών του, τις ταξικές αντιθέσεις, ένα σύστημα που μας παίρνει με έπαρση όσα μας έδωσε με φόβο τις δεκαετίες που οι ταξικοί μας πρόγονοι ήταν οργανωμένοι, κάτι που θα συνεχίσει να κάνει όσο δεν φοβάται και εμάς, όσο εμείς μένουμε ανοργάνωτοι.

Οι ιδιωτικοποιήσεις αγαθών απαραίτητων για τη ζωή μας (ενέργεια, νερό, στέγαση, μεταφορές, υποδομές, υγεία, παιδεία), η υποτίμηση των όρων εργασίας μας, η αύξηση του κόστους ζωής, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι πόλεμοι, η όξυνση της καταστολής, η λεηλασία του περιβάλλοντος, η εκτόξευση των ποσοστών του παγκόσμιου πληθυσμού που ζει μέσα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, είναι αυτό που μας προσφέρει και που θα συνεχίσει να μας προσφέρει ο καπιταλισμός έτσι ώστε να διατηρηθούν τα κέρδη των ντόπιων και διεθνών οικονομικών και πολιτικών ελίτ.

Απέναντι σε αυτή τη στρατηγική επιβίωσης του κεφαλαίου στις πλάτες μας, η εργατική τάξη και οι λαοί του πλανήτη μετά από δεκαετίες υποχώρησης σημαντικών μερίδων του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, κινούνται και πάλι. Οι εξεγέρσεις της συντάραξαν τα προηγούμενα χρόνια τη Λατινική Αμερική, έφτασαν στις ΗΠΑ, έφεραν μέχρι και ολιγοήμερο κενό εξουσίας στη Σρι Λάνκα, ξαναγέμισαν για δύο εβδομάδες τους δρόμους των ελληνικών πόλεων μετά το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη και δίνουν πολύμηνη μάχη στους δρόμους της Γαλλίας με έναν πολύμορφο απεργιακό και συγκρουσιακό αγώνα που δεν λέει να κοπάσει ακόμα και σήμερα, προετοιμάζοντας μία διαφορετική απεργιακή Πρωτομαγιά.

Την ίδια στιγμή η αντεργατική και αντισυνδικαλιστική στρατηγική του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου στην Ελλάδα, που εκφράστηκε εμφατικά από τον περιβόητο νόμο Χατζηδάκη, από τον πολλαπλασιασμό των εργατικών "ατυχημάτων", από τις άθλιες συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα χωράφια, στα εργοστάσια και στα κάτεργα του τουρισμού, από τις εκδικητικές απολύσεις συνδικαλιστών σε μία σειρά επιχειρήσεων τα προηγούμενα χρόνια αλλά και όσων εργαζομένων απήργησαν για να συμμετέχουν στις διαδηλώσεις του Μαρτίου δεν έμεινε αναπάντητη. Ένα νέο κύμα μαζικών, και σε πολλές περιπτώσεις νικηφόρων, εργατικών αγώνων συνεχίζει να εξαπλώνεται σε όλη τη χώρα. Από τη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων και τα Πετρέλαια στην Καβάλα, μέχρι την οινοποιεία Μαλαματίνα στη Θεσσαλονίκη, από την e-Food μέχρι την Cosco, από τα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας μέχρι τις κινητοποιήσεις στην Wolt, όπου μετανάστες εργάτες διεκδικούν και αποκτούν ορατότητα. Έχοντας στην πλάτη δεκαετίες αναδίπλωσης της εργατικής τάξης και έκφρασης της αστικής πολιτικής από τη ΓΣΕΕ, οι αγώνες αυτοί μαζί με τις εκατοντάδες μικρές και μεγάλες μάχες που δίνονται καθημερινά σε πολλούς κλάδους, διαψεύδουν όσους βιάστηκαν να μιλήσουν για το "τέλος της ιστορίας", αντιμάχονται και μπλοκάρουν στην πράξη τις νομοθεσίες του κεφαλαίου, δίνουν νέες εμπειρίες ταξικής μάχης στον λαό, μαζικοποιούν και ριζοσπαστικοποιούν εκ νέου τα σωματεία, ως κύτταρα οργάνωσης της τάξης μας.

Ξέρουμε το ότι ζούμε σε μία μακρά περίοδο ήττας, μόνο που πλέον, η παγκόσμια εργατική τάξη μάχεται εκ νέου, κερδίζει τις δικές της εμπειρίες, αντιλαμβάνεται και κατανοεί τα νέα καθήκοντα που ανοίγονται μπροστά της, ενώ στην πλάτη της κουβαλάει και την ιστορία δύο "γεμάτων" αιώνων. Πλέον γνωρίζουμε πως, εν μέσω κρίσης, αποτελεί νομοτέλεια η αύξηση της συχνότητας των κοινωνικών εξεγέρσεων αλλά και των εργατικών αγώνων που δίνονται από εκατομμύρια ανθρώπους που παλεύουν για την επιβίωσή τους στους δρόμους όλου του κόσμου, και αντιλαμβανόμαστε το ότι δεν μπορούν να εμπνευστούν - στις περισσότερες περιπτώσεις - από τις υπάρχουσες επαναστατικές οργανώσεις της κάθε χώρας. Ανθρώπων που μέσα από τους αγώνες τους στο σήμερα χτίζουν πέτρα την πέτρα και γράφουν λέξη τη λέξη, τους νέους σχεδιασμούς και τα νέα προγράμματα επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας που θα απαντάνε στις δικές τους ανάγκες. Ανθρώπων που καρτερούν την είδηση, το παράδειγμα και τη μεγάλη αφήγηση μίας επανάστασης που νίκησε. Μιας μεγάλης αφήγησης και μίας νικηφόρας επανάστασης που, κάτω από αυτές τις συνθήκες, θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο της θρυαλλίδας και να αποτελέσει έναρξη ενός ντόμινο επαναστάσεων που θα σάρωσει την αστική εξουσία σε δεκάδες χώρες. Η απαισιοδοξία που γεννούν οι πολλές δεκαετίες ήττας, χωρίς ολοκληρωμένες επαναστάσεις, η αποδιοργάνωση των εργατικών κινημάτων στον δυτικό κόσμο, η ιδεολογική ηγεμονία του αστισμού και μέσα στα επαναστατικά ρεύματα, η υποχώρηση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες που δίνει χώρο σε σκοταδιστικές δυνάμεις να καλύψουν αυτό το κενό, δεν στέκεται μόνη της. Δίπλα της κι απέναντί της ορθώνεται τόσο η αισιοδοξία της βούλησης των ίδιων των λαών, όσο και η ίδια η διαπαιδαγώγηση, το ατσάλωμα και η δημιουργία - ακριβώς μέσα από τις δοσμένες συνθήκες που επικρατούν - των νέων προλεταριακών εφόδων στον ουρανό που κυοφορεί η εποχή μας. Οι ηττημένες εξεγέρσεις, οι αγώνες που έμειναν στα μισά του δρόμου, αλλά και η, ανά περιόδους, σιωπή που κυριαρχεί, είναι οι παράγοντες που σμίγουν τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, που τους διδάσκουν εκ νέου τον τρόπο να παλεύουν, που επαναφέρουν στο προσκήνιο την αναγκαιότητα της οικοδόμησης ταξικών επαναστατικών οργανώσεων δεμένων με τα προβλήματα του λαού, που κάνουν επιτακτική την διεθνιστική αλληλεγγύη και προσέγγιση της ταξικής πάλης.

Δεν έχουμε κανένα λόγο να υπομένουμε την ακρίβεια, τους μισθούς πείνας, τις εξώσεις, τις ταπεινώσεις στις δουλειές, την νομοθεσία που συντάσσεται στα γραφεία της ΕΕ, των βιομηχάνων και των εφοπλιστών, τη μετατροπή του ελλαδικού χώρου σε απέραντη νατοϊκή βάση, τους πολέμους τους. Δεν έχουμε κανένα λόγο να έχουμε εμπιστοσύνη στο πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, να καρτερούμε τις αλλαγές που έχουμε ανάγκη από τις εκλογές του αστικού πολιτικού συστήματος. Έχουμε κάθε λόγο να κάνουμε τους κυρίαρχους να φοβούνται ξανά το φάντασμα των εργατικών και λαϊκών επαναστάσεων, της δράσης του οργανωμένου προλεταριάτου.

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

Όλοι και όλες στις διαδηλώσεις:

Δευτέρα 1 Μάη | Αθήνα, 11.00 Προπύλαια | Θεσσαλονίκη, 11.00 Καμάρα

κάλεσμα : Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση | diarexkis-agonexas@riseuexp.net

Απεργία 1 Mάη 2023: Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους

ΑΠΕΡΓΙΑ 1 MAH 2023: ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ, ΨΩΜΙ, ΥΓΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Η 1η Μάη είναι ημέρα του εργατικού κινήματος και σύμβολο του αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και φτώχεια, για την εργατική και κοινωνική χειραφέτηση. Τιμάμε τους νεκρούς μας. Τους νεκρούς του Σικάγο που πέσανε για το 8ωρο, της πρώτης πρωτομαγιάς στην Ελλάδα το 1924, του Μάη του 1936, τους 200 ήρωες κομμουνιστές που εκτέλεσαν οι ναζί στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944.

Η φετινή Εργατική Πρωτομαγιά θα διεξαχθεί σε μια πολύπλοκη συγκυρία. Η χρεοκοπία αμερικάνικων τραπεζών και του ελβετικού κολοσσού Credit Suisse, οι χιλιάδες απολύσεις από τους τεχνολογικούς κολοσσούς, άνοιξε ένα νέο κύκλο κρίσης.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, μαζί με πλήθος άλλων πολεμικών συγκρούσεων παγκόσμια, αυξάνοντας τον αριθμό των θυμάτων, εκτινάσσοντας τους πολεμικούς εξοπλισμούς.

Οι ανταγωνισμοί του κεφαλαίου για την ενέργεια, τις αγορές και τις νέες σφαίρες επιρροής συνοδεύονται από την έκρηξη του πληθωρισμού και της ακρίβειας αλλά και μέτρα έντασης της εκμετάλλευσης της εργασίας και της φύσης, ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών αγαθών και υποταγής τους στην κερδοφορία του κεφαλαίου.

Η ΕΕ ετοιμάζει νέο «Σύμφωνο Σταθερότητας», νέα μνημόνια από το 2024, νέους γύρους αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων», λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων.

Την ίδια στιγμή όμως οι εργαζόμενοι βρίσκονται στους δρόμους. Οι τεράστιες κινητοποιήσεις σε όλη την Ευρώπη, σε Γαλλία, Βρετανία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Γερμανία αλλά και στη Λατινική Αμερική, την Ασία και σ' όλο τον κόσμο αναδεικνύουν τον κλονισμό των πολιτικών συστημάτων των χωρών που δυσκολεύονται να συνεχίσουν να κυβερνούν τους λαούς όπως παλιά τόσο στις χώρες. Συγκροτούνται νέα εργατικά σωματεία στην καρδιά του καπιταλισμού, όπως στην Google και στην Amazon. Ο ξεσηκωμός της εργατικής τάξης και της νεολαίας στη Γαλλία, με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις θυμίζουν -και υπόσχονται- ένα νέο Μάη του '68.

Η 1η Μάη του 2023 συμπίπτει με την συμπλήρωση δύο μηνών από την προμελετημένη δολοφονία 57 ανθρώπων στα Τέμπη. Όμως η έκρηξη της οργής της εργατικής τάξης και της νεολαίας έκαναν θρύψαλα την στημένη και ανούσια αντιπαράθεση μεταξύ ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ, για το ποιο «μίγμα κυβέρνησης» θα εφαρμόσει την ίδια πολιτική.

Το σύνθημα «τα κέρδη τους… οι ζωές μας…» έφερε στο κέντρο τη σκληρή πραγματικότητα ενός συστήματος που δε διστάζει να δολοφονεί την ανάγκη της ανατροπής της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, του κέρδους, της αγοράς την πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ! Η διεκδίκηση δημόσιου, ενιαίου, ποιοτικού, ασφαλούς και φθηνού σιδηροδρομικού οργανισμού στην Ελλάδα, για να πεταχτούν έξω οι Ιταλοί της FSI και οι κάθε είδους εργολάβοι χωρίς αποζημίωση, είναι καθήκον του εργατικού κινήματος.

Με ένα ισχυρό ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα απέναντι στις επιθέσεις του κεφαλαίου

Η πραγματική απάντηση για τον κόσμο της εργασίας είναι στις πρωτομαγιάτικες απεργιακές διαδηλώσεις και στην κλιμάκωση των αγώνων.

Σήμερα, είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ η ανεξαρτησία των εργατικών αγώνων από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, η οργάνωση τους «από τα κάτω», με κέντρο τα ταξικά συνδικάτα..

Με μαζικούς και ανυποχώρητους αγώνες του εργατικού κινήματος μπορούμε να συγκρουστούμε νικηφόρα με τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, το κεφάλαιο και την ΕΕ..

Να δυναμώσουμε την Αριστερά της σύγκρουσης και της ανατροπής του καπιταλισμού

• Για να ζούμε και να δουλεύουμε με αξιοπρέπεια ζωή και δουλειά πρέπει να μειωθεί ο χρόνος εργασίας με αύξηση των αποδοχών. 30ωρο - 6ωρο - 5ήμερο. Να καταργηθεί ο νόμος Χατζηδάκη και όλοι οι νόμοι για τη «διευθέτηση» και την ρευστοποίηση του χρόνου εργασίας.
• Για να είναι η ενέργεια, το νερό, οι μεταφορές, το φάρμακο, η υγεία, η στέγη, τα τρόφιμα πραγματικά δημόσια κοινωνικά αγαθά, για να σταματήσουν οι πλειστηριασμοί και να διαγραφούν τα χρέη των φτωχών νοικοκυριών πρέπει να εθνικοποιηθούν χωρίς αποζημίωση με εργατικό έλεγχο, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις, για να λειτουργούν σε όφελος των εργαζόμενων και όχι «ανταποδοτικά» με κριτήριο το κέρδος.
• Για να χτυπηθεί η ακρίβεια απαιτούνται το ξήλωμα του κερδοσκοπικού κυκλώματος του εμπορίου, ριζικές αυξήσεις στους μισθούς και ΣΣΕ, με κατώτατο μισθό 1000 ευρώ καθαρά, μείωση των έμμεσων φόρων, διατίμηση στις τιμές, πλήρης αποκατάσταση των ΣΣΕ.
• Για να μπορούν να γίνουν αυτά χρειάζεται ρήξη με τις κατευθύνσεις και τους κανονισμούς της ΕΕ, διαγραφή του χρέους στον δρόμο για την ρήξη/έξοδο από αυτή.
• Για να σταματήσουν τα δις για εξοπλισμούς, που μας φορτώνει η άρχουσα τάξη για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και τις δικές της φιλοδοξίες στον αντιδραστικό ανταγωνισμό με την τούρκικη αστική τάξη, απαιτείται έξοδος από το ΝΑΤΟ, διεθνιστικός αγώνας για την φιλία των λαών ενάντια στους ανταγωνισμούς των καπιταλιστών.
• Για να δώσουμε συνέχεια στους αγώνες της εργατικής τάξης, με τις γυναίκες μπροστά, ενάντια στον σεξισμό και την καταπίεση.
• Για ανοιχτά σύνορα, άσυλο, στέγη, χαρτιά, δουλειά, υγεία και παιδεία για όλες και όλους. Σύγκρουση με τη ρατσιστική πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ που δολοφονεί στον Έβρο και στο Αιγαίο. Να πέσει ο φράχτης, να φύγει η Frontex.
• Για να μαυρίσουμε την άθλια κυβέρνηση της ΝΔ και την πολιτική της ΕΕ, του κεφαλαίου που συναινούν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η ακροδεξιά.
• Για να δυναμώνουμε την αντικαπιταλιστική αριστερά, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την μόνη μέχρι το τέλος συνεπή αντισυστημική δύναμη, που συνδέει τους εργατικούς αγώνες του σήμερα με την προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού.

Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός!

Είναι η ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η επαναστατική αλλαγή του με την οργανωμένη δύναμη της εργατικής τάξης και του λαού, που μπορεί να επιβάλλει, με την δική του εξουσία, τον δημοκρατικό έλεγχο σε όλη την κοινωνία για να μπουν οι ζωές μας, οι ελευθερίες και τα δικαιώματα μας πάνω από τα κέρδη μίας χούφτας καπιταλιστών.

Για μια ακόμα φορά το ιστορικό δίλημμα είναι «επανάσταση και σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Απέναντι στη βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού η ελπίδα βρίσκεται στον ταξικό και διεθνιστικό αγώνα των εργαζομένων και όλου του λαού, για την ειρήνη των λαών, ενάντια στον ρατσισμό και την φασιστική απειλή, , για την ήττα της πολεμικής εκστρατείας του κεφαλαίου, για την επανάσταση την κοινωνική απελευθέρωση και την εργατική χειραφέτηση.

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

ΟΛΕΣ & ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΧΩΡΑ

Αθήνα, 11πμ στα Προπύλαια

Θεσσαλονίκη, 11 πμ στην Καμάρα

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

πηγή : https://antarsya.gr/node/6382

Απεργιακή Πρωτομαγιάτικη Πορεία

Στο Σικάγο, 137 χρόνια πριν, εργάτ(ρι)ες κάνανε μαζική απεργία, διεκδικώντας βιώσιμες συνθήκες εργασίας και ζωής, μέσα σε μια εκρηκτική επαναστατική συνθήκη των τότε εποχών. Στο σήμερα η μέρα αυτή είναι θεσμοθετημένη αργία, με ορισμένα μαγαζιά (πχ επισιτισμού) να λειτουργούνε κανονικά και μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να τη γιορτάζει σαν οποιαδήποτε άλλη. Από το μακρινό 1886 καμία ουσιαστική αλλαγή δεν έχει γίνει, εφόσον όλα τα κινήματα έκτοτε δεν έχουν καταφέρει (ακόμα) να καταργήσουν τα κράτη και το κεφάλαιο. Ύστερα από αλλεπάλληλες κρισιακές αναδιαρθρώσεις του εξουσιαστικού συστήματος αλλά και από τις αγωνιστικές απαντήσεις που κλήθηκαν να δώσουν οι εκάστοτε προλετάριοι/ες, ο θάνατος, η εκμετάλλευση, η καταπίεση είναι ακόμα η ημερήσια διάταξη για πολλές από εμάς. Με άλλα λόγια κάποιοι πεθαίνουν κυριολεκτικά στη δουλειά και κάποιοι άλλοι κερδοφορούν από αυτό.

Τα τελευταία χρόνια κατακλυζόμαστε από τη θανατοπολιτική κράτους-κεφαλαίου. Οι αλλεπάλληλές κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος έχει ωθήσει τα κράτη σε μια όλο και εντονότερη σύγκρουση τόσο για τον τρόπο επικράτησης προς τους εσωτερικούς τους εχθρούς και την διατήρηση της εκμεταλλευσιμότητάς τους, όσο και σε διακρατικό επίπεδο με τη μορφή πολέμων και εμπορικών ανταγωνισμών. Έτσι μέσα στα προηγούμενα χρόνια είδαμε μέσω fast-track νομοσχεδιών κατά τη διάρκεια της πανδημίας του covid19 (νόμος Χατζηδάκη, νόμος 4777) βλέπουμε την εντατικοποίηση της εργασίας και της κερδοφορίας των αφεντικών να απλώνονται σε ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό τόπων και προσώπων. Η επισφαλειοποίηση μεγαλύτερου μέρους του προελταριάτου, η ουσιαστική θεσμοθέτηση της μαύρης εργασίας, η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής-απεργιακής δράσης μέσω των εκδικητικών απολύσεων αγωνιστ(ρι)ών , οι εργοδοτικές δολοφονίες στους χώρους εργασίας εξαιτίας της εντατικοποίησής της, η ελαστικοποιημένη εργασία και τα ευέλικτα ωράρια αποτελούσαν εργαλεία στη φαρέτρα των μικρών και μεγάλων αφεντικών όμως πλέον έχουν γίνει κανονικότητα. Η ταξική επίθεση εναντίον μας εντείνεται περαιτέρω με τις μειώσεις των μισθών που πλέον γίνονται κουπόνια και pass, τις αυξήσεις τιμών σε όλα τα αγαθά, των υπέρογκων λογαριασμών, των απλησίαστων ενοικίων καθώς το κόστος άλλης μίας κρίσης τους μετακυλίεται στις πλάτες μας. Η αναλωσιμότητά μας και η υποβίβαση των ζωών μας σε απλούς κατόχους εργατικής δύναμης ή σαν εμπορεύματα προς κυκλοφορία φάνηκαν με τον πλέον ωμό και κυνικό τρόπο στην πρόσφατη μαζική κρατική δολοφονία των Τεμπών όπου όλοι οι ιθύνοντες διαχειριστές της κρατικής εξουσίας- οι νυν, οι πρώην και οι επίδοξοι- είχαν στήσει με θράσος το πανηγύρι ανάθεσης ευθυνών μεταξύ τους, στήνοντας τόσο το μηντιακό παιχνίδι της αποποίησης της ενοχής τους, όσο και συμβάλλοντας όσο περισσότερο γίνεται στην αποριζοσπαστικοποίηση των μαχητικών απαντήσεων και ανοίγοντας τον δρόμο για τις κάλπες μέσω ρεφορμιστικών αιτημάτων και προβοκατορολογίας.

Όλη αυτή η εξοικείωση με τον καθημερινό θάνατο συνανθρώπων μας θα ήταν δύσκολο να επιτευχθεί δίχως τον ανελέητο καθημερινό πόλεμο που διεξάγει το ελληνικό κράτος στα σύνορά του. Το ελληνικό κράτος έχει εξελιχθεί σε μία έμπειρη φονική μηχανή, η οποία επωφελείται σε δύο μέτωπα από την αντιμεταναστευτική του πολιτική. Στο πλαίσιο της εξωτερικής του πολιτικής οι κατατρεγμένοι που φτάνουν στα σύνορά του αποτελούν το δυνατότερο χαρτί του για την απόσπασή κονδυλίων από την ΕΕ προς απορρόφησή τους από ένα ευρύ φάσμα ντόπιων αφεντικών μέσω κρατικών επιχορηγήσεων, δίνοντας του ένα ακόμα πάτημα εναντίον μας στον ταξικό πόλεμο. Όσον αφορά την εσωτερική διαχείριση των μεταναστευτικών ροών που καταφέρνουν να εισέλθουν στη χώρα, τους περιμένει η ακραιότερη των εργασιακών συνθηκών· η απομόνωση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, η μη χορήγηση εγγράφων, η γκετοποίηση στο κέντρο των πόλεων, οι εξώσεις από τις χορηγούμενες κατοικίες τους και ο συνεχής φόβος των μπάτσων κατασκευάζουν μια παρανομοποιημένη ύπαρξη που το κάθε αφεντικό μπορεί να αξιοποιήσει ως φτηνά εργατικά χέρια υπό τις χειρότερες των συνθηκών. Το καθεστώς εργασιακής εκμετάλλευσης των μεταναστ(ρι)ών διαμορφώνει κολαστήρια όπως η Μανωλάδα, υποδαυλίζει το ρατσιστικό εσμό σαν απαραίτητη προϋπόθεση της κοινωνικής νομιμοποίησης των ενδοταξικών διαχωρισμών, ενδυναμώνει τα αφεντικά και εντείνει τη συνολικότερη ταξική μας υποτίμηση- ντόπιων και μεταναστριών.

Το κράτος και τα αφεντικά ,λοιπόν, αναπαράγουν και αναπαράγονται από τις κοινωνικές σχέσεις που επιβάλλουν ως κυρίαρχες από τη δημιουργία τους και τις χρησιμοποιούν ως τακτικές πολύπλευρης εκμετάλλευσης. Έτσι η πατριαρχία, ως μια βασική τέτοια σχέση και σαν πυλώνας των αστικών κρατών έχει μια ξεχωριστή θέση στον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα όσον αφορά τη διαμόρφωση και την επέκταση της αδυσώπητης καπιταλιστικής πραγματικότητας και της απομύζησης ενός τεράστιου μέρους του εργατικού δυναμικού. Ανάλογα με το καθεστώς νομιμότητας της εργασίας οι τρόποι πειθάρχησης και υποτίμησης των θηλυκοτήτων καλύπτουν μεγάλο εύρος που πάντα περιλαμβάνει ως δομικά στοιχεία τους τον σεξισμό , τις σεξουαλικές επιθέσεις και τη μόνιμη απειλή αυτών. Η σεξεργασία , που στην ελλάδα κατεξοχήν επιτελείται από άτομα των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, ως μορφή κυρίως παρανομοποιημένης εργασίας διαπλέκεται με κυκλώματα μαφιόζων, trafficking, (που φτάνουν μέχρι υψηλά ιστάμενα πολιτικά πρόσωπα, όπως είδαμε και στην πρόσφατη περίπτωση της 12χρονης Ε.) αστυνομίας και νταβατζήδων που συχνά έχουν αλληλεπικαλυπτόμενους ρόλους και συμφέροντα, θέτοντας την καθημερινή εργασιακή συνθήκη υπό ένα μόνιμο καθεστώς απειλής και βίας. Σε ημιπαράνομο καθεστώς στο οποίο κυριαρχεί η μαύρη εργασία και το κατεξοχήν εργασιακό περιβάλλον διευκολύνει τις κακοποιήσεις και τις σεξουαλικές επιθέσεις , βρίσκεται η εργασία στον τομέα της φροντίδας και της οικιακής καθαριότητας, η κυρία εργασία -εκμετάλλευση μεταναστριών . Η οικιακή ως μορφή εργασίας αντιμετωπίζεται διαχρονικά με υποτίμηση, ενώ η κυρίαρχη κουλτούρα την αναθέτει σε θηλυκότητες. Όσον αφορά την άμισθη μορφή της, αποτελεί στυλοβάτη της καπιταλιστικής μηχανής, καθώς χάρη σε αυτή δεν χρειάζεται κάποια μέριμνα ή δαπάνη για την εργατική αναπαραγωγή. Στον τομέα του επισιτισμού και των υπηρεσιών αναπαράγονται τα κυρίαρχα έμφυλα στερεότυπα και νόρμες τόσο συμπεριφορικά όσο και εμφανισιακά, με τα αφεντικά να τολμάνε να απαιτούν τη συμμόρφωση στο πρότυπο της πάντα ευγενικής με τους πελάτες, ευπαρουσίαστης, νεαρής θηλυκότητας, με τα χαρακτηριστικά αυτά να αποτελούν ένα συμπληρωματικό εμπόρευμα δίπλα σε ό,τι πουλάει το μαγαζί.

Απέναντι στην κρατική-καπιταλιστική σαπίλα δεν πρέπει να πιαστούμε κορόιδα και να πιστέψουμε στις αυταπάτες που μας πασάρει ο κόσμος των εξουσιαστών μας. Βλέποντας τις εκλογές να πλησιάζουν και τις προεκλογικές φιέστες να οργιάζουν και να στήνονται κυριολεκτικά επί πτωμάτων αρνούμαστε να είμαστε μέτοχοι/ες στην εξόφθαλμη φαρσοκωμωδία που στήνεται εις βάρος μας. Όλες οι πτυχές της καταπίεσής μας αποτελούν δομικά στοιχεία του υπάρχοντος εκμεταλλευτικού συστήματος και δεν αφορούν μεμονωμένα πολιτικά πρόσωπα και κυβερνήσεις, παρά μόνο στο βαθμό που θα κληθούν να διαχειριστούν την οργή μας. Ο πολίτης-ψηφοφόρος αποτελεί μια παθητική εξατομικευμένη ύπαρξη που αναθέτει τις διεκδικήσεις του σε εθνικούς σωτήρες ανά 4 χρόνια και στο ενδιάμεσο παραμένει σε λήθαργο. Οι αγώνες μας αντιθέτως δε χωράνε σε καμία κάλπη, πραγματώνονται μέσα από τη συλλογική μας πάλη, μακριά από κομματικούς εκπροσώπους και μεσολαβητές, οριζόντια και αυτοοργανωμένα, στους χώρους εργασίας, στα σωματεία βάσης, στις σχολές μας, στις γειτονιές, μα πάντα και κύρια στο δρόμο.

ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΣΕ ΕΡΓΟΤΑΞΙΑ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΡΑΓΕΣ

ΤΗ ΛΥΣΗ ΔΕ ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΛΠΕΣ

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΨΗΦΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙΣ

ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ

ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΞΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΞΥΛΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΠΑΤΣΟΥΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΘΕ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΠΡΟΣΦΥΓΙΣΣΕΣ ΕΡΓΑΤΡΙΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΕΣ

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ

Κάλεσμα Δευτέρα 01-05 11:00 Καμάρα

Ανοιχτή συνέλευση για ένα α/α πρωτομαγιάτικο μπλοκ