Πέμπτη 20 Απριλίου 2023 στις 18.00
Ανοιχτή Συνέλευση για την πολιτική και οργανωτική παρουσία μας
[20/4,18:00 πλ. Πρωτ.] Ανοιχτή Συνέλ. για την πολιτική κ οργανωτική παρουσία στην μοτοπορεία της 27.4 κ στην διαδήλ. της 1ης Μάη
Ανοιχτή Συνέλευση για την πολιτική και οργανωτική παρουσία στην μοτοπορεία της Πέμπτης 27.4 και στην διαδήλωση της 1ης Μάη / πλ. Πρωτομαγιάς Πέμπτη 20.4, 18:00
1η Μάη: Στο δρόμο της προλεταριακής εξέγερσης για τη διεθνιστική αλληλεγγύη και την κοινωνική επανάσταση.
Στην προηγούμενη διαδικασία καταλήξαμε το δρομολόγιο της μοτοπορείας με αφετηρία το πεδίο του Άρεως (19:00) να καταλήξει στην πλατεία Μερκούρη στα Πετράλωνα με ενδιάμεσους σταθμούς την ΓΣΕΕ, το Υπουργείο Εργασίας, τον ΣΕΒ, την Hellenic trains. Στο πεδίο του Άρεως θα στηθεί από τις 19: 00 μικροφωνική ανοιχτή σε ομάδες και συλλογικότητες για να διαβάσουν τα κείμενα τους.
Ακόμα καταλήξαμε το μπλοκ της 1ης Μάη να είναι περιφρουρημένο απέναντι στην κρατική καταστολή και στις επιδιώξεις του Κράτους για επανάληψη μιας κατασταλτικής επίθεσης και τσάκισμα της διαδήλωσης.
Καλούμε πολιτικές συλλογικότητες, αγωνιστές/ ριες , πρωτοβάθμια σωματεία και συνελεύσεις γειτονιάς ώστε να συνδιαμορφώσουμε τα πολιτικά και οργανωτικά χαρακτηριστικά της κοινής παρουσίας στον δρόμο το προσεχές διάστημα. Σημαντικό επίσης να υπάρξουν δεσμεύσεις και διαθεσιμότητες τόσο για την μηχανοκίνητη όσο και για την περιφρούρηση στο μπλοκ της 1ης Μάη.
Κράτος και Κεφάλαιο δολοφονούν, με εξέγερση τιμάμε τους νεκρούς μας. Το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα ξεχαστεί.
Καμιά οπισθοχώρηση μπροστά στην κρατική καταστολή και την βία του Κεφαλαίου/ δυναμώνουμε την πολιτική και οργανωτική μας παρουσία στον δρόμο
Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους/ες από την Γαλλία
Αποχή από τις κάλπες/ συμμετοχή στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.
------
Πρώτη Μάη: Στον δρόμο της προλεταριακής εξέγερσης
για τη διεθνιστική αλληλεγγύη και την κοινωνική επανάσταση
Το περιεχόμενο της Πρωτομαγιάς ως μέρας διεθνούς αγώνα, προλεταριακής αλληλεγγύης και μνήμης για τη δολοφονία πέντε αναρχικών εργατών πριν από 137 χρόνια στο Σικάγο γίνεται φέτος ακόμα πιο επίκαιρο, μετά από μια χρονιά ωμής βίας του κεφαλαίου και του κράτους εναντίον της τάξης μας σε παγκόσμιο επίπεδο. Εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί από τον καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε Ουκρανία και Ρωσία, χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες δολοφονημένοι από τη συνοριακή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών που την απαρτίζουν στο Αιγαίο, τη Μεσόγειο και τον Έβρο, 57 νεκροί και δεκάδες τραυματίες στα Τέμπη: εργαζόμενοι και φοιτητές που έγιναν θυσία στον βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας και των περικοπών των κρατικών δαπανών για το σιδηροδρομικό δίκτυο, όπως ομολογούν ξεδιάντροπα οι ίδιοι οι εξουσιαστές.
Εκτός από τις χιλιάδες δολοφονίες που δεν μπορούν πια να κρυφτούν από τα ΜΜΕ, ο πόλεμος κεφαλαίου και κράτους εναντίον της τάξης μας λαμβάνει ταυτόχρονα πιο έμμεσες μα εξίσου αποτρόπαιες και ανθρωποκτόνες μορφές. Στην Ελλάδα, τον τελευταίο χρόνο σημειώθηκε μείωση των πραγματικών μισθών κατά 7% κατά μέσο όρο, λόγω του πληθωρισμού και της στασιμότητας των μισθών που οι εργαζόμενοι παίρνουν στο χέρι. Η αύξηση των τιμών των βασικών αγαθών για την επιβίωση επηρέασε δυσανάλογα τους χαμηλόμισθους που βίωσαν μια μείωση εισοδήματος ύψους 40%, η οποία δεν αναπληρώνεται ούτε κατά διάνοια από τα ψίχουλα που πέταξε η κυβέρνηση πρόσφατα με την υποτιθέμενη αύξηση του κατώτατου μισθού. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μείωση του μισθού με όρους αγοραστικής δύναμης. Η εν λόγω απαξίωση της εργασιακής δύναμης και της ζωής των εργαζόμενων δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Συνεχίζεται εδώ και πολλά χρόνια αμείωτη καθώς η αγοραστική δύναμη των εργαζόμενων έχει πέσει κατά το ένα τρίτο τα τελευταία 13 χρόνια ενώ το περιθώριο κέρδους των επιχειρήσεων έχει ταυτόχρονα εκτιναχθεί.
Εκτός από τη μείωση των πραγματικών μισθών που παίρνουν στο χέρι οι εργαζόμενοι, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου διεξάγεται σε όλα τα πεδία της κοινωνικής αναπαραγωγής: διάλυση των συστημάτων δημόσιας υγείας και ιδιωτικοποίηση των πιο επικερδών τμημάτων τους, μετακύλιση του κόστους εκπαίδευσης και κατάρτισης στις πλάτες των εκπαιδευόμενων, επιμήκυνση του χρόνου εργασίας και μείωση των συντάξεων. Συνολικά, η ζωή της παγκόσμιας εργατικής τάξης γίνεται πιο δύσκολη και νοσηρή σε όλα τα επίπεδα.
Στη σημερινή συγκυρία, ο καπιταλιστικός-ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ο πληθωρισμός και οι αντιπληθωριστικές πολιτικές αποτελούν όπλα για τη μετατόπιση του βάρους και του κόστους της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες της παγκόσμιας εργατικής τάξης, ώστε στη συνέχεια να ξεκινήσει μια νέα ανοδική πορεία της καπιταλιστικής συσσώρευσης χτισμένη πάνω στην εξαθλίωση και τη θανάτωση εκατομμυρίων ανθρώπων. Η φετινή Πρωτομαγιά θα πρέπει σε αυτή τη βάση να ξαναγίνει μέρα επιβεβαίωσης της διεθνούς ταξικής αλληλεγγύης, θα πρέπει να γίνει μέρα αποφασιστικής δράσης και αγώνα του παγκόσμιου προλεταριάτου ενάντια στους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές μας: ΕΝΑΝΤΙΑ στην κρυμμένη καθημερινή απονέκρωση της ζωής που επιφέρει η «κανονική» εκμετάλλευση και η αλλοτρίωση της μισθωτής εργασίας· ΕΝΑΝΤΙΑ στις καθημερινές δολοφονίες στους πολέμους, στις διασχίσεις των συνόρων, στις ασθένειες και στα «δυστυχήματα» που δεν μπορούν πια να κρυφτούν· ΕΝΑΝΤΙΑ στο σύστημα της μισθωτής εργασίας και στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Για την εξέγερση στη Γαλλία
Σε αυτή τη διεθνή συγκυρία, στη Γαλλία τους τελευταίους μήνες ξέσπασε μια πραγματική κοινωνική εξέγερση, με αφορμή τις συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Μπορν και του προέδρου Μακρόν. Βασικοί άξονες του νέου γαλλικού συνταξιοδοτικού συστήματος είναι η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη και η επιπλέον επιβάρυνση των εργαζομένων με ασφαλιστικές εισφορές, προς όφελος των εργοδοτών και ιδιαίτερα των μεγάλων επιχειρήσεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι η εν λόγω μεταρρύθμιση είχε ξεκινήσει να προωθείται τον Δεκέμβρη του 2019. Και τότε ξέσπασαν μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις που ανάγκασαν τον Μακρόν να καθυστερήσει την ψήφισή του.
Στο σήμερα, για να καταλάβουμε την εξέγερση και να διδαχθούμε από αυτήν, οφείλουμε να τοποθετήσουμε ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά της. Το πρώτο είναι η μαζική και συντονισμένη πάλη της εργατικής τάξης. Με πρώτο όπλο την απεργία, αλλά και με άλλες μορφές αγώνα, όπως αποκλεισμούς βενζινάδικων και μπλόκα σε μέσα μαζικής μεταφοράς, οι εργαζόμενοι κατάφεραν να παγώσουν πραγματικά την παραγωγή, προκαλώντας απώλειες στα κέρδη του κεφαλαίου. Δεύτερον, εξαιρετικά σημαντική υπήρξε η μαχητικότητα των διαδηλώσεων. Ο αγώνας δεν υποχώρησε υπό την πίεση της καταστολής. Αντίθετα, οι συγκρούσεις με την αστυνομία υπήρξαν καθημερινό φαινόμενο και σε αρκετές περιπτώσεις οι εξεγερμένοι κατάφεραν όχι μόνο να κρατήσουν τον δρόμο ως φυσικές παρουσίες, αλλά και να τρέψουν σε φυγή τους πραιτοριανούς του κράτους. Τρίτον, η συνύπαρξη των διαφόρων μορφών αγώνα ήταν σίγουρα καθοριστική. Για την ανάπτυξη μιας τέτοιας εξεγερτικής δυναμικής, η πολυμορφία είναι αναγκαίο χαρακτηριστικό. Απαραίτητες είναι τόσο οι απεργίες, οι παρεμβάσεις στις σχολές, στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς, όσο και οι μαχητικές διαδηλώσεις, η αντιβία, η σύγκρουση με το κράτος και τις δυνάμεις καταστολής στον δρόμο. Αναγκαίες τόσο οι απεργίες και οι ειρηνικές μορφές πάλης, όσο και οι μαχητικές κινητοποιήσεις και η σύγκρουση με το κράτος και τις δυνάμεις καταστολής. Χωρίς το πρώτο, ο αγώνας πολύ δύσκολα μπορεί να μαζικοποιηθεί πραγματικά και να αποκτήσει διάρκεια. Χωρίς το δεύτερο, είναι μάλλον αδύνατο να κρατηθεί η μαζικότητα και η διάρκεια όταν το κίνημα βρεθεί αντιμέτωπο με τη δολοφονική κρατική βία. Τέλος, δεν μπορούμε φυσικά να παραβλέψουμε την πολυμορφία και των υποκειμένων που συμμετείχαν στην εξέγερση. Γύρω από τα κεντρικά ταξικά προτάγματα της εξέγερσης, συσπειρώθηκαν όχι μόνο τα συνδικάτα και οι οργανώσεις του παραδοσιακού εργατικού κινήματος, αλλά και ευρύτερες δυνάμεις από το στρατόπεδο των καταπιεσμένων.
Η εξέγερση στη Γαλλία αναμφίβολα μας εμπνέει, μας δίνει κουράγιο και μας γεμίζει δύναμη. Τα αισιόδοξα μηνύματα που εκπέμπει υπερβαίνουν κάθε απογοήτευση. Αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία, ότι ακόμα και στο δυστοπικό παρόν της φτώχειας και του πολέμου, και παρά την υπεροπλία του κράτους, η τάξη μας έχει ακόμα τη δύναμη να συγκρουστεί με την καταστολή, να καταλάβει τους δρόμους, να παγώσει την παραγωγή, να δημιουργήσει ένα δικό της χωροχρόνο εξέγερσης. Μας θυμίζει, δηλαδή, ότι οι κολασμένοι της γης είναι ακόμα ικανοί να αμφισβητήσουν έμπρακτα τη δικτατορία του κεφαλαίου και να συγκρουστούν με τους μηχανισμούς του κράτους, ανοίγοντας δρόμους επαναστατικής προοπτικής. Μας θυμίζει με λίγα λόγια ότι η ιστορία δεν τελείωσε.
Έτσι λοιπόν, δεν αντιμετωπίζουμε την εξέγερση στη Γαλλία σαν παρατηρητές. Αντίθετα τη λαμβάνουμε ως πρόσκληση σε αγώνα και ως πρόκληση να κάνουμε κι εμείς τις δικές μας υπερβάσεις. Να αναζητήσουμε κι εμείς τους τρόπους να δώσουμε διάρκεια στους αγώνες που έρχονται και να πραγματοποιήσουμε τις δικές μας εξεγέρσεις. Να διδαχθούμε από την ενότητα των εκεί εξεγερμένων και να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τον δικό μας κινηματικό κατακερματισμό.
Τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι καταπιεσμένοι στη Γαλλία άλλωστε δεν είναι και τόσο διαφορετικά από αυτά που αντιμετωπίζουμε εδώ. Δεν ξεχνάμε ότι τα προηγούμενα χρόνια, το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα διαλύθηκε με παρόμοιο τρόπο όπως στη Γαλλία. Και βλέπουμε ότι, όπως συμβαίνει εκεί, απειλούμαστε και εμείς εδώ με ιδιωτικοποίηση του νερού και, όπως και εκεί, θα κληθούμε και εδώ να δώσουμε αγώνες για αυτό. Μας είναι σαφές, λοιπόν, ότι τόσο το ελληνικό όσο και το γαλλικό κράτος υπηρετούν με συνέπεια τα συμφέροντα του κεφαλαίου, επιβάλλοντας τη φτώχεια και τον θάνατο. Τέλος, βλέπουμε πως όπως χτύπησε η καταστολή τον αγώνα για τη δολοφονία των Τεμπών, έτσι -και με ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα- χτυπήθηκαν οι αγωνιστές στη Γαλλία. Γνωρίζουμε ότι στη θέση του Serge, που βρίσκεται σε κώμα από χειροβομβίδα κρότου λάμψης της γαλλικής αστυνομίας, θα μπορούσε να βρίσκεται καθένας από εμάς που διαδηλώσαμε και συγκρουστήκαμε για τα Τέμπη. Λαμβάνουμε λοιπόν το μήνυμα της κοινωνικής εξέγερσης από τη Γαλλία και στέλνουμε από εδώ σινιάλο διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Για τους εργατικούς αγώνες στην Ελλάδα
Επιστρέφοντας στα καθ' ημάς, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, παρ' ό,τι το εργατικό κίνημα, αλλά και το ταξικό ανταγωνιστικό κίνημα ευρύτερα, δεν βρίσκεται σίγουρα στο επίπεδο που θα θέλαμε, το τελευταίο διάστημα έχουν αναπτυχθεί σημαντικοί εργατικοί αγώνες. Από τις απεργίες στην Cosco μέχρι τις απεργίες στη Μαλαματίνα και τα Πετρέλαια Καβάλας, και από τις μοτοπορείες των διανομέων μέχρι τις απεργίες στην Efood και πιο πρόσφατα στη Wolt, η πολυεθνική εργατική τάξη της χώρας δείχνει ότι μπορεί ακόμα να αγωνίζεται παρά το ασφυκτικό νομικό πλαίσιο που λύνει σε κάθε επίπεδο τα χέρια της εργοδοσίας. Αξιοσημείωτες ήταν επίσης και οι πολλές παρεμβάσεις και κινήσεις αλληλεγγύης του ταξικού ανταγωνιστικού κινήματος που στήριξαν τους εργατικούς αγώνες, κόντρα στην καταστολή κράτους και κεφαλαίου.
Οι αγώνες αυτοί αφήνουν σημαντικές παρακαταθήκες για πολλούς λόγους. Αφενός, γιατί αποτελούν στιγμές σύγκρουσης του προλεταριάτου όχι μόνο με τα αφεντικά, αλλά και με την κυβέρνηση και το ίδιο το κράτος. Διότι τα εργατικά ατυχήματα, οι απολύσεις, οι μειώσεις των μισθών και τα εξαντλητικά ωράρια δεν αποτελούν απλώς επιλογές της εκάστοτε επιχείρησης με σκοπό την αύξηση των κερδών. Αντίθετα, αποτελούν κεντρικές πολιτικές επιλογές της ελληνικής αστικής τάξης, οι οποίες επιβάλλονται από το κράτος τόσο δια της καταστολής όσο και δια του νομοθετικού πλαισίου. Επιπλέον, η παρακαταθήκη των αγώνων αυτών είναι σημαντική γιατί οι αγώνες πετυχαίνουν νίκες. Οι επαναπροσλήψεις, οι καταβολές δεδουλευμένων και αποζημιώσεων, οι υπογραφές συλλογικών συμβάσεων αποτελούν σε πρώτο επίπεδο σημαντικές στιγμές ανακούφισης για την εργατική τάξη που τσακίζεται από τις πολιτικές φτωχοποίησης και υποτίμησής της. Πέραν αυτού όμως, αποτελούν και απτές αποδείξεις της δύναμης του προλεταριάτου - και τελικά του κινήματος γενικότερα. Αποτελούν νίκες που -όπως και η εξέγερση στη Γαλλία- μας γεμίζουν κουράγιο, επιβεβαιώνουν την πίστη στον αγώνα και μας δίνουν καύσιμα για τη συνέχειά του.
Υπό αυτή την έννοια, οι εργατικοί αγώνες συνδέονται άρρηκτα με τον αγώνα που δόθηκε για την κρατική και καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη. Σε πρακτικό επίπεδο, τα κεκτημένα των προηγούμενων αγώνων συνέβαλαν στη μαζικότητα των απεργιών για τα Τέμπη. Επιπλέον, ακριβώς αυτή η δυναμική που αναπτύχθηκε σταδιακά το προηγούμενο διάστημα ήταν που ανάγκασε τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες να προκηρύξουν απεργίες υπό την πίεση της κοινωνικής βάσης. Και τελικά, οι απεργίες, παρά τα όριά τους, συνέβαλαν σημαντικά στη μαζικοποίηση των διαδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν. Επί του περιεχομένου όμως, τα δύο ζητήματα συνδέονται από κάτι βαθύτερο. Συνδέονται από τον αγώνα ενάντια στην ταξική υποτίμηση και, εν τέλει, ενάντια στην απαξίωση της ίδιας της ζωής μας. Το είδαμε ξεκάθαρα αυτό στην κρατική δολοφονία του Κώστα Φραγκούλη. Το βλέπουμε εδώ και πολύ καιρό κάθε φορά που κάποιος πεθαίνει εν ώρα εργασίας, δολοφονείται δηλαδή και αυτό βαφτίζεται ατύχημα. Το βλέπουμε τέλος καθημερινά, όταν καλούμαστε να επιβιώσουμε με μισθούς πείνας σε περιβάλλον γενικευμένης ακρίβειας.
Για την ιστορική εργατική Πρωτομαγιά
Αν η Παρισινή Κομμούνα του 1871 υπήρξε η πρώτη προλεταριακή έφοδος στον ουρανό, η πρώτη ολοκληρωμένη εμφάνιση στο ιστορικό προσκήνιο της εργατικής τάξης ως τάξης για τον εαυτό της, τότε το Σικάγο του Μάη του 1886, 15 μόλις χρόνια μετά, υπήρξε το αποφασιστικό βήμα για την ωρίμανσή της, το σημείο εκείνο όπου το κίνημά της αποκτά ένα σαφές περίγραμμα διεκδικήσεων και στόχων πάλης, καθώς και μια πολιτική θέση τόσο σχετικά με το πώς οι στόχοι αυτοί παλεύονται όσο και με το πώς αυτοί συνδέονται με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και, κατά προέκταση, με την κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας.
Αυτό ακριβώς είναι το νέο, το ρηξικέλευθο, το πρωτοποριακό στοιχείο που κομίζει στην ιστορία της ταξικής πάλης η Πρωτομαγιά, το ειδοποιό χαρακτηριστικό που την κάνει ξεχωριστή από άλλες -εξίσου μεγάλες- εργατικές εξεγέρσεις του παρελθόντος, και γι' αυτό ιστορικό ορόσημο και σημείο αναφοράς για τις εκμεταλλευόμενες τάξεις διαχρονικά.
Η Εξέγερση του Σικάγο σημειώνεται σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και παράλληλης ανόδου του εργατικού κινήματος. Στην ουσία αποτελεί την κορύφωση μιας αλληλουχίας σκληρών ταξικών αναμετρήσεων που διεξάγονται ανελλιπώς στην αμερικανική ήπειρο την προηγούμενη εικοσαετία και η οποία γεννά ριζοσπαστικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και μεγάλους ταξικούς αγώνες -απεργία των σιδηροδρομικών και Κομμούνα του Πίτσμπουργκ του 1877- ως απάντηση στη γενικευμένη αναδιάρθρωση που επιχειρεί ο -δομημένος στη δουλεία, τον ρατσισμό και την εκκαθάριση των αυτοχθόνων- αμερικανικός καπιταλισμός προκειμένου να υπερβεί τη δομική κρίση που τον μαστίζει, όπως και τον ευρωπαϊκό, από το 1873: την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης.
Η παρατεταμένη Μεγάλη Ύφεση (1873-1896) επώασε γονιδιακές μεταλλάξεις, όπως τα καρτέλ, τα τραστ, τη μεγάλη μετοχική εταιρεία, τον τεϊλορισμό, και επιτάχυνε τη συσσώρευση και τη συγκέντρωση κεφαλαίου, τη συνύφανση βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου, την ανάδυση του χρηματιστικού κεφαλαίου και των μονοπωλίων.
Η ίδια η εξέλιξη της κρίσης έθεσε σε δοκιμασία τους δεσμούς των εργαζομένων με την αστική ιδεολογία και τις σχέσεις πολιτικής τους αντιπροσώπευσης. Στη διάρκειά της το εργατικό κίνημα αλλάζει θετικά τους συσχετισμούς. Διαδηλώσεις και συγκρούσεις στους δρόμους, άγριες απεργίες, αντάρτικες πρακτικές, σωματεία βάσης, διαμορφώνουν έναν νέο συσχετισμό δυνάμεων. Αυτός ο καινούριος συσχετισμός, σε συνδυασμό με τις καινοτόμες αλλαγές στην πολιτική και θεωρία του εργατικού κινήματος που παράγει επί αμερικάνικου εδάφους η σύνθεση των επαναστατικών παραδόσεων του αναρχικού και κομμουνιστικού κινήματος, γονιμοποιεί δημιουργικά τους συνδικαλιστικούς και εργατικούς αγώνες. Από εκεί ακριβώς απορρέει το αίτημα για σύγκρουση με τις στρατηγικές του κεφαλαίου, η γείωση της ταξικής πάλης στις πραγματικές προλεταριακές ανάγκες· από εκεί προκύπτει το σύνθημα για μείωση των ωρών εργασίας, για άνοδο των μισθών, για συνδικαλιστικά δικαιώματα, για σύνταξη και για ασφάλιση, ως κόμβων μιας επαναστατικής στρατηγικής με ορίζοντα τη συνολική απελευθέρωση του προλεταριάτου.
Στο έδαφος αυτό, αποκρούοντας τις λογικές της αναμονής και της ωρίμανσης των συνθηκών, το εργατικό κίνημα μαζικοποιείται, αποκτά σύνδεση με τις πλατιές προλεταριακές μάζες, ριζοσπαστικοποιείται, δημιουργώντας ρήγματα στην αστική πολιτική τα οποία θα απελευθερώσουν πρωτοφανείς ταξικές δυναμικές, ικανές να παράγουν λίγα χρόνια αργότερα την αθάνατη εξεγερτική εποποιία του Μάη στο Σικάγο το 1886.
Η Πρώτη Μάη είναι ημέρα διεθνιστικής συναδέλφωσης της τάξης μας. Το κίνημα των αναρχοσυνδικαλιστών που έδρασε στα τέλη του 19ου αιώνα είναι η προέκταση της οργανωτικής βάσης και των προταγμάτων που έθεσε η Πρώτη Διεθνής Ένωση Εργαζομένων. Σήμερα, που ο τρίτος παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος διεξάγεται ποικιλοτρόπως σε διάφορες μεριές του πλανήτη με επίκεντρο τον πόλεμο στην Ουκρανία, είναι σημαντικό οι αγώνες μας να προτάσσουν τη διεθνιστική συνοργάνωση των από τα κάτω. Μην ξεχνάμε τα βασικά προτάγματα της Πρώτης Διεθνούς για την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και για την εναντίωση στους πολέμους των καπιταλιστών. Είναι η κοινή καταπίεση και το κοινό πρόταγμα για απελευθέρωση που βρίσκουν τον καθένα σε όποιο σημείο του κόσμου και αν ζει, ένα πρόταγμα διεθνιστικό γιατί αφορά τον καθένα και γιατί στη βάση μόνο ενός επαναστατικού διεθνιστικού αγώνα μπορεί να πραγματωθεί. Οι καταπιεσμένοι της Ελλάδας, της Ευρώπης, της Τουρκίας και της Ρωσίας, της Αφρικής και της Αμερικής έχουν κοινά αφεντικά και κοινούς αγώνες.
Το πρόταγμα «Προλετάριοι Όλου του Κόσμου Ενωθείτε» διαπερνούσε τους αγώνες εκείνης της εποχής στο Σικάγο ως ένα κατεξοχήν διεθνιστικό πρόταγμα, το οποίο συνεχίζει να αποτελεί επαναστατικό επίδικο. Στα γεγονότα του Σικάγο του 1886, οι αναρχικοί των ΗΠΑ, οι οργανώσεις και τα έντυπά τους είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο ως μαχητική πρωτοπορία της εξέγερσης. Το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο (ΚΕΣ), άμεσα συσχετιζόμενο με την Αναρχική Διεθνή του Σικάγο, ήταν αυτό που άφησε το στίγμα του στα γεγονότα. Οι εκτελεσθέντες για τα γεγονότα του Χέιμαρκετ, Άλμπερτ Πάρσονς, Όγκαστ Σπάις, Άντολφ Φίσερ, Τζορτζ Ένγκελ και Λούις Λινγκ, ο οποίος αυτοκτόνησε πριν προλάβουν να τον εκτελέσουν, όλοι τους αναρχικοί, ήταν ενεργά μέλη αυτών των οργανώσεων.
***
Στη σημερινή περίοδο, το κράτος και το κεφάλαιο, για να ξεπεράσουν μια ακόμα καπιταλιστική κρίση και να συνεχίσουν να διαιωνίζουν τα προνόμιά τους και να αυξάνουν τα κέρδη τους, εντείνουν την επίθεση στους από τα κάτω. Μέσα από μια σειρά νόμων -οι περισσότεροι από τους οποίους πέρασαν στην περίοδο της καραντίνας και αφορούν την κατάργηση εργασιακών και συνδικαλιστικών κεκτημένων (νόμος Χατζηδάκη), την απελευθέρωση των κατασχέσεων σπιτιών, τον έλεγχο και την καταστολή- οξύνεται η καταπίεση και η εκμετάλλευση. Ταυτόχρονα, εντείνεται η λεηλασία της φύσης στον βωμό της πράσινης ανάπτυξης και της τουριστικής βιομηχανίας. Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν με φόντο τον πόλεμο στην Ουκρανία όπου μαίνεται η σύγκρουση για το ξαναμοίρασμα της γης και τον επαναπροσδιορισμό των σφαιρών επιρροής, προμηνύοντας νέα νεκροταφεία για τους πληβείους αυτού του κόσμου.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι το μόνο που έχουν πλέον να μας υποσχεθούν οι από τα πάνω είναι φτώχεια, εξαθλίωση, καταπίεση και θάνατο. Έτσι κι αλλιώς, η καθημερινότητα που συνθέτουν οι σφαίρες των μπάτσων, οι γυναικοκτονίες, η έμφυλη βία, οι εξώσεις, οι δολοφονίες στα σύνορα, στα εργασιακά κάτεργα, στις ράγες και στα νοσοκομεία δεν επιτρέπουν να έχουμε ψευδαισθήσεις για έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό.
Οι εκμεταλλευόμενοι/ες και οι καταπιεσμένοι/ες δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από κανέναν επίδοξο σωτήρα· πρέπει να αυτοοργανωθούμε στις γειτονιές, τα σχολεία, τις σχολές, τους χώρους δουλειάς. Μέσα από σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιάς, πολιτικές συλλογικότητες μπορούμε να πάρουμε την τύχη της ζωής μας στα χέρια μας. Μακριά και ενάντια σε λογικές μεμψιμοιρίας, παραίτησης, ανάθεσης, μοιρολατρίας και υποταγής, να βασιστούμε ο ένας στην άλλη, να εμπιστευτούμε τις δυνάμεις και τις δυνατότητές μας και να αμφισβητήσουμε την παντοκρατορία του κράτους και του κεφαλαίου. Μέσα από αυτοοργανωμένους, αδιαμεσολάβητους, συλλογικούς, ριζοσπαστικούς αγώνες να αντισταθούμε στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα και να τολμήσουμε να ονειρευτούμε και να παλέψουμε για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, για την αταξική και ακρατική κοινωνία.
Το κάλεσμά μας
Στόχος του καλέσματος είναι η από κοινού συγκρότηση οργανωμένου και περιφρουρημένου μπλοκ την ημέρα της Πρωτομαγιάς. Πιστεύουμε ότι η οργάνωση των αγώνων μας αποτελεί ζήτημα επιβίωσής τους πολυδιάστατα. Σε επίπεδο δυνατότητας αυτοάμυνας απέναντι στην καταστολή, σε επίπεδο δυνατότητας ενεργής εμπλοκής στις δυναμικές που αναπτύσσονται εντός του πεδίου του κοινωνικού ανταγωνισμού και, συνολικά, ζήτημα πολιτικής ύπαρξης. Τα οργανωμένα και περιφρουρημένα μπλοκ μπορούν να απορροφήσουν τις επιθέσεις της καταστολής, αποτελούν σημείο αναφοράς ευρύτερα για όσους κατεβαίνουν στον δρόμο, αποτελούν εργαλεία συσπείρωσης και αντεπίθεσης και κυρίως καλλιεργούν το βίωμα της συλλογικής ενότητας και κουλτούρας στον δρόμο. Η οργάνωση ως μονάδες αποσυσπειρώνει τους αγώνες μας και διασπά τη συλλογική μας προοπτική. Η εσωτερίκευση της καταστολής και της τρομοκρατίας που έχει επιβάλει το καθεστώς, εμπεριέχει σε μεγάλο βαθμό το βίωμα της απομόνωσης και του υπαρξιακού τρόμου. Τα οργανωμένα συλλογικά σώματα, ακόμη και όταν δέχονται σφοδρές επιθέσεις, δύνανται να ανασυγκροτηθούν με όρους σύγκρουσης, ενώ παράλληλα είναι αυτά που με όρους μαζικής συγκρότησης καταλαμβάνουν τον δρόμο από τις δυνάμεις της καταστολής. Στην απεργία της 16ης Μάρτη, το μπλοκ της «Ανοιχτής συνέλευσης για το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη» λειτούργησε ως ένα κινητό οδόφραγμα που καθόριζε τη μεθόριο της σύγκρουσης. Την ίδια στιγμή, η οργανωμένη παρουσία του στον δρόμο επέτρεπε στους διαδηλωτές να ανασυγκροτηθούν, να αντεπιτεθούν και να αποχωρήσουν συντεταγμένα και με ασφάλεια.
Να παλέψουμε για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο
Να μετατρέψουμε την καπιταλιστική κρίση σε ευκαιρία για Κοινωνική Επανάσταση
Να μετατρέψουμε το επερχόμενο αιματοκύλισμα σε εμφύλιο ταξικό πόλεμο
Ανοιχτή συνέλευση ενάντια στο κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη