Παρασκευή 7 Απριλίου 2023 στις 19.00
Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στους/στις εξεγερμένους/ες στη Γαλλία
από Προλέτ Accion
Πάτρα - Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στους/στις εξεγερμένους/ες στη Γαλλία, Παρασκευή 7/4, στις 19:00, στην πλατεία Γεωργίου
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ
Τους τελευταίους δύο μήνες το γαλλικό κράτος επιχειρεί να περάσει μια νέα ρύθμιση για τις συντάξεις ιδιωτικοποιώντας τες και αυξάνοντας το κατώτατο όριο συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη. Μια ρύθμιση που αποτελεί τη τελευταία προσθήκη σε μια σειρά νεοφιλελεύθερων μέτρων που εντείνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων και γενικότερα των φτωχότερων κοινωνικών ομάδων. Εργασιακές μεταρρυθμίσεις το 2016-17 που στόχευαν στην περαιτέρω "ελαστικοποίηση" της αγοράς εργασίας, κατασταλτική διαχείριση της πανδημίας προς όφελος των αφεντικών και των μεγάλων φαρμακευτικών βιομηχανιών, αυξήσεις των τιμών στα καύσιμα ως απόρροια των αυξήσεων στους φόρους των προϊόντων πετρελαίου, ανανέωση της πυρηνικής βιομηχανίας (με προβλεπόμενα 6 νέα εργοστάσια έως και το 2035) εν μέσω "ενεργειακής κρίσης" ως εργαλείο απεξάρτησης της ευρωπαϊκής ενέργειας από το ρωσικό φυσικό αέριο την ώρα που κυμαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία. Ακόμη, κατασταλτικά νομοσχέδια για την ουσιαστική απαγόρευση της ταξικής-κοινωνικής αντίστασης στο δρόμο με ποινικές διώξεις για το κάλυμμα προσώπου και βιντεοσκόπηση μπάτσων, είναι οι κυριότερες από αυτές τις τελευταίες μεταρρυθμίσεις.
Ο γαλλικός καπιταλισμός ως ένας από τους κυριότερους πυλώνες που διαμορφώνουν τις πολιτικές του κεφαλαίου στην Ε.Ε. δείχνει με τον πιο έκδηλο τρόπο πως οι δομικές κρίσεις που υφίσταται ο καπιταλισμός "ξεπερνιούνται" με περισσότερη ταξική εκμετάλλευση και εξαθλίωση, περισσότερη κατανάλωση πόρων-λεηλασία του φυσικού κόσμου, περισσότερο ολοκληρωτισμό ως τη κύρια πολιτική ιδεολογία και πρακτική των κρατών. Είναι σαφές λοιπόν πως η ατζέντα των κυρίαρχων περιέχει μια σειρά επιλογών, που παρουσιάζονται ως ευκαιρίες για τα αφεντικά στις δομικές κρίσεις που παράγει ο καπιταλισμός ως οικονομικό μοντέλο, οι οποίες διαμορφώνουν και θα διαμορφώνουν τη δυσμενή πραγματικότητα για τα εκμεταλλευόμενα και καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας. Φτώχεια, εξαθλίωση, αρρώστια, στεγαστικές κρίσεις, πόλεμοι, όλα στην πλάτης της τάξης μας, την ίδια ώρα που οι καπιταλιστές αναδιαρθρώνουν τις παραγωγικές δυνάμεις, ανοίγουν νέα πεδία κερδοφορίας με φόντο την ενέργεια ("πράσινη ανάπτυξη'') εξαντλώντας τους φυσικούς πόρους και διανέμοντας ακόμα περισσότερο άνισα τη κατανομή του πλούτου. Αυτές είναι μερικές από τις σύγχρονες πτυχές που τόσο στη Γαλλία όσο και διεθνώς συνθέτουν τη κοινωνική ταξική πραγματικότητα του κόσμου που ζούμε, υποβάλλοντας εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως σε μια συνθήκη μιας ολοένα και επισφαλέστερης επιβίωσης.
Από τη πρώτη στιγμή διαδηλώσεις καλέστηκαν σε πολλές πόλεις της γαλλικής επικράτειας, ενώ προς το τέλος του Γενάρη καλέστηκαν και οι πρώτες γενικές απεργίες από τα συνδικάτα. Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις καθώς και στις απεργίες ανέρχονταν τις πρώτες μέρες σε πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, ενώ ολοένα και αυξανόταν. Για πρώτη φορά μετά από καιρό επίσης αξιοσημείωτο είναι να προσθέσουμε πως υπήρξε σύμπνοια των εργατικών συνδικάτων και ενώσεων ως προς τα καλέσματα σε γενική απεργία σε αντίθεση με προηγούμενους αγώνες που έχουν δοθεί στη Γαλλία, καταδεικνύοντας έτσι την οριζόντια συσσωρευμένη εξαθλίωση και συνάμα οργή που διακατέχει την γαλλική εργατική τάξη. Παράλληλα, μια σειρά αγωνιστικών παρακαταθηκών από ταξικές-κοινωνικές διεκδικήσεις τόσο ενάντια στα προαναφερθέντα στη πρώτη παράγραφο νομοσχέδια, όσο και για τη λεηλασία του φυσικού κόσμου, την εναντίωση του πολέμου στην Ουκρανία αλλά και οι κινητοποιήσεων των "κίτρινων γιλέκων", έχουν χτίσει μια κουλτούρα αντίστασης, αγώνα και μαχητικής αντιπαράθεσης στο δρόμο που είναι επιζήμια για την καπιταλιστικη οικονομία και την κερδοφορία των αφεντικών. Οι τακτικές συγκρούσεις με την αστυνομία, τα σπασίματα καπιταλιστικών στόχων, η κατάληψη κεντρικών οδικών αρτηριών, οι απεργίες είναι τακτικές που σε μια μητρόπολη (δηλαδή μια πόλη που πολεοδομικά είναι φτιαγμένη για τη ταχύτερη δυνατή κυκλοφορία του κέρδους, τόσο από άποψη κατανομής του πληθυσμού όσο και των υπηρεσιών) μπλοκάρουν κυριολεκτικά τον ρυθμό και τη ποσότητα των παραγόμενων προϊόντων, όσο και της κατανάλωσης. Η διάρκεια στις κινητοποιήσεις καθώς και ο ακηδεμόνευτος-οριζόντιος χαρακτήρας που αποκτούν ανοίγει-απελευθερώνει το πεδίο σε ολοένα και περισσότερους ανθρώπους να κατέβουν στο δρόμο και δίνει τη δυνατότητα η πολιτική ζύμωση των διαδηλωτών και η κοινωνική οργή να έρθουν σε ουσιαστικότερη επαφή με τα ελευθεριακά προτάγματα και τις πρακτικές, μετατοπίζοντας το πολιτικό κόστος για την εξουσία σε μια συνολικότερη κρίση κοινωνικής συναίνεσης.
Ύστερα από δύο μήνες σκληρών συγκρούσεων, παράλυσης ενός σημαντικού ποσοστού της καπιταλιστικής κυκλοφορίας στο κέντρο των πόλεων, μαζικές απεργίες και συνεχή παρουσία στους δρόμους, το κράτος όχι μόνο δεν έκανε πίσω αλλά έχοντας επιστρατεύει ήδη από τα τέλη Γενάρη το συνταγματικό άρθρο 49 παράγραφος 3 για την παράκαμψη ουσιαστικά των διαβουλεύσεων και της ψήφισης του νομοσχεδίου από τη γαλλική Εθνοσυνέλευση, μεταβιβάζοντας τη λειτουργία επικύρωσης του νομοσχεδίου απευθείας στο Γάλλο πρόεδρο, εντείνει τη καταστολή. Αυτή η κίνηση καταδεικνύει με τον πιο εμφανή τρόπο πως τα τεχνάσματα της διάκρισης των εξουσιών, του κοινωνικού συμβολαίου, του κράτους ως πολιτικής οντότητας και συνολικά της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά τεχνοκρατικές μορφές ιδεολογικής και πολιτικής διαχείρισης των κοινωνικών και ταξικών ανισοτήτων προς όφελος του κεφαλαίου από την εξουσία.
Η ουσία του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας είναι το κέρδος και η εκμετάλλευση. Με αυτόν τον τρόπο αναπαράγονται οι κοινωνικές σχέσεις και διαμορφώνεται η ιστορία στα μάτια των κυρίαρχων. Γι' αυτό δεν τρέφουμε αυταπάτες πως παρά όλες τις διαφορετικές μορφές με τις οποίες οργανώνεται η εξουσία, η ουσία της αναπαραγωγής του κεφαλαίου είναι η οριζόντια ανάγκη κάθε κράτους και γενικότερα κάθε διαχειριστή της εξουσίας.
Είναι σημαντικό από μεριάς μας ως αναρχικοί-ές, ως αγωνιζόμενα "από τα κάτω" κομμάτια της κοινωνίας, να καταδείξουμε ότι ο νέος κύκλος πολιτικής ανυπακοής που αναδύεται από αυτές τις διαδηλώσεις στη Γαλλία δεν είναι ασυνεχής ιστορικά. Αντιθέτως εντάσσεται ως συμπύκνωση μιας μακράς αγωνιστικής παράδοσης της γαλλικής εργατικής τάξης τα τελευταία χρόνια για μια σειρά από ζητήματα, ενώ παράλληλα αποτελεί ένα κομμάτι αυτού του πολύχρωμου διεθνούς καμβά κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων που αναδύεται στο κόσμο από τη λατινική Αμερική μέχρι το Ιράν, τόσο σε μορφή όσο και σε περιεχόμενο. Οφείλουμε, από μια διεθνιστική σκοπιά, να συνδέσουμε νοηματικά και ιστορικά τους αγώνες αυτούς, παρά την ετερότητα ενδεχομένως των αιτιών και των υποκειμένων τους, ως αγώνες ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, κάτι που εντέλει όλοι αντανακλούν με το δικό τους τρόπο.
Όπως ακριβώς και στην Ελλάδα, η ρωγμή στη κοινωνική συναίνεση και στη συνείδηση των ανθρώπων με αιτία το γεγονός στα Τέμπη, που δίνει πνοή σε νέους αγώνες για μια καλύτερη ζωή, μακριά από τα θανατηφόρα κέρδη των καπιταλιστών, είναι επίσης μέρος αυτής της συνολικότερης ιστορικής συγκυρίας όπου οι αποκλεισμένοι, οι εκμεταλλευόμενες, τα εξαθλιωμένα κοινωνικά κομμάτια οξύνουν τον αγώνα ενάντια στην εξουσία, οξύνουν των αγώνα για μια καλύτερη ζωή μακριά από τον θάνατο που επιβάλλει το κράτος και το κεφάλαιο. Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά τα παραδείγματα διεθνώς σηματοδοτούν την ανάγκη για περαιτέρω οργάνωση και κοινωνική γείωση των προταγμάτων του ταξικού/κοινωνικού αγώνα, καθώς η νέα συνθήκη που επιβάλλει ο καπιταλισμός τα καθιστά πιο ζωτικά από ποτέ. Ανοίγονται νέες ευκαιρίες σύνδεσης των βιωμάτων και των οραμάτων για έναν καλύτερο κόσμο μεταξύ των καταπιεσμένων. Ας γίνει διεθνές διακύβευμα για τις κοινωνίες πως όσο μας σκοτώνουν στους πολέμους τους, μας εξαντλούν στα εργασιακά τους κάτεργα για να πλουτίσουν, όσο επιχειρούν να μας επιβάλλουν τον φασισμό, τη πατριαρχία, την ταξική εκμετάλλευση και τη καταπίεση ως καθημερινή συνθήκη, τόσο και εμείς οφείλουμε να αγωνιζόμαστε για να κάταστήσουμε την επαναστατική προοπτική πιο πιθανή από ποτέ, για να γίνει πραγματικότητα ένας κόσμος ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΤΑΞΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ