Παρασκευή 24 Μαρτίου 2023 στις 19.30
Φεστιβαλική προβολή "Ζώνες και περάσματα", συζήτηση και άφτερ μπαρ
Άλλη μία προβολή, εκδήλωση, μπαζάρ και μπαρ οικονομικής ενίσχυσης από το Φεστιβάλ Κινηματογραφικών Ομάδων ΑΠΘ-ΠΑΜΑΚ
///Αναλυτικά το πρόγραμμα:
•19.30 Μπαζάρ προϊόντων της ΣΕ ΒΙΟΜΕ
•20.00 Προβολή "Ζώνες και περάσματα (2018)"
•Συζήτηση με τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ
•Μπαρ οικονομικής ενίσχυσης
Αμφιθέατρο 3, ΠΑΜΑΚ
///Λίγα λόγια για το ντοκιμαντέρ:
Εικόνες της εργασίας και της ανεργίας σήμερα. Αθήνα, Πέραμα, Θεσσαλονίκη, Σκουριές… «Η μια γειτονιά μετά την άλλη, το ξεπούλημα του κόσμου συνεχίζεται» (Ρενέ Σαρ). Στιγμές της ρήξης με ό,τι θεωρούσαμε πως όριζε τον κόσμο της εργασίας, αλλά και της δυναμικής που δημιουργούν τα μέτωπα που αγωνίζονται.
Σκηνοθεσία: Ηρώ Σιαφλιάκη
Διάρκεια: 109 λεπτά
///Μαύρο πέπλο έρχεται να τυλίξει τη πόλη.
Βλέπουμε την εφόρμησή του και προσπαθούμε να δώσουμε εξηγήσεις, μήπως και καταφέρουμε να το αντιπαλέψουμε. Διερωτόμαστε, ως συλλογική οντότητα, πώς ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ που διαπνέεται απ' τη κριτική προσέγγιση των διαχωρισμών του αστικού χώρου, μπορεί να ενσωματώνεται και να προσφέρει σ' έναν αγώνα πόλης, έναν αστικό αγώνα πολύμορφο και διαθεματικό, αναμφίβολα ενοποιητικό. Ενοποιεί ενάντια στο πυρήνα που εξωθεί τις πτυχές μιας εξίσου ενιαίας εξουσίας, να υφαρπάζει τον κοινωνικό έλεγχο επί κοινωνικών αγαθών, σ' έναν πυρήνα που συναποτελείται από τις εκφάνσεις της καπιταλιστικής εμμονής για παραγωγή μεγέθυνσης, κέρδους, μια προοπτική διαρκούς, κι αιμοδιψούς ιδιοποίησης χώρου, ανθρώπων, πραγμάτων, αγαθών.
Σε αντίστιξη, η ΒΙΟΜΕ έμπρακτα και σθεναρά συνιστά έναν χώρο έτερο, έναν χώρο ξεχωριστό, ένα χώρο παραγωγής όχι μονάχα προϊόντων αλλά και οργάνωσης της ζωής, μια λαμπερή πολιτισμική κοιτίδα που φεγγίζει κάτω απ' το μαύρο πέπλο.
Όμως, αλήθεια, ποια μορφή έχει αυτό το σκοτάδι, ποιοι είναι οι κατεξοχήν τρόποι με τους οποίους συντίθεται, και επομένως ποια είναι τα σημεία του που πρέπει να πλήξουμε;
Απαντούμε πως αξίζει να δώσουμε έμφαση πια στους εκτοπισμούς, στους πλειστηριασμούς, στις εξώσεις και στις ιδιωτικοποιήσεις, ως μέσα αλλά και αποτελέσματα των νέων μορφών αστικής καπιταλιστικής μεγέθυνσης. Και πιο συγκεκριμένα, προσπαθούμε να απαντήσουμε: πώς να αρχινήσεις έναν αγώνα πόλης, δίχως να παράσχεις μια κριτική ανάλυση της εμπορευματοποίησης του μείζονος κοινωνικού αγαθού, της κατοικίας; Αν, όπως συζητήσαμε τη τελευταία φορά, ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αναπαραχθεί δίχως τον ζωτικό αστικό χώρο του, τότε δεν μπορεί παρά να επεκτείνεται εντός της βασικής δομής συντήρησης και ανάπτυξής του, που δεν είναι παρά οι πόλεις μας, καταπίνοντας τα πάντα, παραλιακά μέτωπα, αρχαία ευρήματα, το νερό των πολιτών της, το ρεύμα τους, τους δημόσιους χώρους, όπως το ΑΠΘ, και πόσο μάλλον εστίες εναντίωσης, διαφοράς.
Κι αν οι πόλεις μας έχουν αποβιομηχανοποιηθεί, τότε μπορούμε να δούμε πόσο σημαντική είναι η χρηματιστικοποίηση της κατοικίας για την καπιταλιστική μακροζωία, αλλά και η συνεπαγόμενη χρηματιστικοποίηση της ενέργειας. Δίνει απαντήσεις στο επίπονο βάρος της εκτόξευσης των ενοικίων και της ενέργειας, εκβάλλοντας σ' ό,τι αποκαλούμε κρίση κόστους ζωής.
Μιλώντας για χρηματιστικοποίηση της κατοικίας, κάνουμε λόγο πρώτα απ' όλα για την μετατροπή της κατοικίας από κοινωνική ανάγκη σε επενδυτικό χώρο. Μεγάλες εταιρείες, δανειζόμενες από τη χρηματαγορά, όπως κάνει ο Κυριάκος Αναστασιάδης, το fund πίσω από την αγορά του οικοπέδου Φίλκεραμ-Johnson, αγοράζουν χώρο, είτε δημόσιου, είτε κατοικήσιμο, είτε εργασίας, και με τη βοήθεια του κράτους, ή και από το κράτος το ίδιο, εκτοπίζουν ανθρώπους και τρόπους ζωής, για να ελευθερωθεί το πεδίο για τη απόσπαση κέρδους. Το κράτος συμβάλλει σ' αυτή τη διαδικασία αφενός «ρυθμίζοντας τα κόκκινα δάνεια», επιτρέποντας και εξαναγκάζοντας, δηλαδή, τις εξώσεις, αφετέρου παράγοντας έναν αστικό χώρο «με προδιαγραφές», αναβαθμίζοντας έτσι τη περιοχή, αναπλάθοντάς την κατά βούλησιν, για να μοιάζει στις ολοένα και πιο κοστοβόρες επιθυμίες των επενδυτών.
Στη μητροπολιτική Θεσσαλονίκη μονάχα είναι 140.000 οι κενές κατοικίες, ενώ πλησίαζαν τις 60.000 στον κεντρικό Δήμο κατά την απογραφή του 2011 - υπάρχει, επομένως, το οικιστικό απόθεμα για να καλυφθούν όλες οι ανάγκες. Ανάμεσα σε ό,τι καταγράφεται ως «κενή κατοικία» περιλαμβάνεται πολλές φορές και τα σπίτια βραχυχρόνιας μίσθωσης, κοινώς Airbnb, η επιτομή της εμπορευματοποίησης της κατοικίας δια μέσου της τουριστικοποίησης ενός τόπου, τη μετατροπή μιας πόλης ολάκερης σε μέσο για την απόσπαση κέρδους.
Το πολεοδομικό σχέδιο της Θεσσαλονίκης 2030, αποτελεί ουσιαστικά το βασικό επενδυτικό όχημα, μιας σύμπραξη ιδιωτικού-δημόσιου τομέα, της οποίας θύμα έχει πέσει όχι μόνο η ΒΙΟΜΕ, αλλά και οι ενοικιαστές/-τριες, οι φοιτήτριες/-τές, όπως και άλλες καταλήψεις και δημόσιοι χώροι.
Και εν μέσω κρίσης, ας δούμε ότι αυτό που λείπει δεν είναι η πολιτική βούληση, γιατί τούτη υπάρχει, αντιτιθέμενη στις κοινωνικές ανάγκες. Λείπει εκείνη η πολιτική δράση από τα κάτω που, σε κράτος και επενδυτές, θα αποδεικνύει ότι αντιλαμβάνεται την αδικία, τον κερδοσκοπικό εμπαιγμό με τις ζωές μας, αλλά και θα προτάσσει με επιτακτικό τρόπο τη λήψη αποφάσεων όπως πάρθηκαν από τα κάτω, διασφαλίζοντας με τον ίδιο τρόπο, ότι η συλλογική βούληση ενός αγώνα πόλης θα γίνουν πραγματικότητα, εμμένοντας στον κοινωνικό έλεγχο της επιτέλεσης των κοινωνικών αποφάσεων.
Φοιτητές/τριες, εργαζόμενοι, μετανάστες, παιδιά δολοφονήθηκαν στα Τέμπη, και το νερό πάει να απορρυθμιστεί, να γίνει προϊόν ριγμένο στις διακυμάνσεις της αγοράς, το νερό θα υπόκειται σε έναν καπιταλιστικό ανταγωνισμό προς τα κάτω, φτάνοντας, όπως έχει ήδη συμβεί σε μια σειρά από χώρες, να βγαίνει καφέ από τους σωλήνες. Ταυτόχρονα, η ζώνη καινοτομίας, μια αναδυόμενη καπιταλιστική κεντρικότητα στα ανατολικά της πόλης, αργά πλην σταδιακά οργανώνεται, απειλώντας με τη γέννησή της τη ΒΙΟΜΕ, φτάνοντας να απειλεί την αστική ζωή εν συνόλω, καθώς φαίνεται ότι το fund θα έρθει για να μπλεχτεί με υποθέσεις real estate, μια ακόμη δύναμη εκτόξευσης του κόστους ζωής.
Ποια πόλη θέλουμε, απαντά ποια ζωή θέλουμε, τι είδους εργασίας, ποιοι τρόποι να παράγουμε πλούτο…
Φεστιβάλ Κινηματογραφικών Ομάδων ΑΠΘ-ΠΑΜΑΚ
πηγή : email που λάβαμε στις 23 Μαρτίου 13h