kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Απεργιακή συγκέντρωση

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ 16/3

Καθώς ο αγώνας, οι συγκεντρώσεις και οι συγκρούσεις συνεχίζονται, πήραμε την πρωτοβουλία σαν στέκι να αναρτήσουμε πανο στον εσωτερικό χώρο του πανεπιστημίου, ως αναγνώριση και μη ανοχή συγκάλυψης της κρατικής δολοφονίας στα Τεμπη στις 28/2.

Καλούμε επίσης και δίνουμε το παρόν στην γενική απεργία και συγκέντρωση, τη Πέμπτη 16/3 στις 12:00 στα Χαυτεια.

ΠΟΡΕΙΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ

κάλεσμα : αυτοδιαχειριζόμενο στέκι πα.Πει.

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1624206/

Καλούμε την Πέμπτη 16 Μάρτη σε απεργία με σημείο συγκέντρωσης τα Χαυτεία (Πατησίων και Αιόλου) στις 12:00.

ΑΥΤΟΙ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΚΕΡΔΗ ΚΑΙ ΖΗΜΙΕΣ
ΕΜΕΙΣ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ

κάλεσμα : Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού

Βίδα

https://proletconnect.blogspot.com/

πηγή : email που λάβαμε στις 14 Μαρτίου 23h

ΑΠΕΡΓΙΑ - Πέμπτη 16 Μαρτίου - 12:00 - Συγκέντρωση στα Χαυτεία (Αιόλου και Πατησίων)

ΑΠΕΡΓΙΑ - Πέμπτη 16 Μαρτίου - 12:00 - Συγκέντρωση στα Χαυτεία (Αιόλου και Πατησίων)

Την Πέμπτη 16 Μάρτη, η Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου καλεί τους συναδέλφους/ισσες σε απεργία και διαδήλωση στις 12μ.μ., στα Χαυτεία (Αιόλου και Πατησίων).

Δίνουμε προσυγκέντρωση στις 11:00 στα γραφεία του σωματείου μας, Σκυλίτση 10.

.

Δεν είναι ατυχήματα, δεν έχουμε αυταπάτες

κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν

Μετά την κρατική δολοφονία που συνέβη στα Τέμπη και την προσπάθεια της κυβέρνησης να αποποιηθεί κάθε ευθύνη, ξαναθυμόμαστε όλοι/ες πως ο κόσμος αλλάζει όχι με γκρίνια και ηττοπάθεια, αλλά με αντίσταση, αλληλεγγύη και αγώνα. Συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και η μεγάλη απεργία της 8ης Μάρτη, έρχονται να επιβεβαιώσουν πως οι ζωές μας μετράνε. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες που παράγουμε τον πλούτο αυτού του κόσμου, βγάζουμε το δίκιο μας στους δρόμους.

Το έγκλημα στα Τέμπη, φαντάζει ως άλλο ένα κομμάτι στο παζλ της νεοφιλελεύθερης κρατικής πολιτικής που σαρώνει τις ζωές μας τα τελευταία χρόνια. Από την διαχείριση της πανδημίας και τις απώλειες χιλιάδων ανθρώπων και τη διάλυση του συστήματος υγείας, ως τις αμέτρητες ιδιωτικοποιήσεις, το ξεπούλημα δημόσιων αγαθών και την επίθεση στην εργατική τάξη μέσω του νόμου Χατζηδάκη (ν. 4808). Όλα δείχνουν πως για αυτούς που μας κυβερνούν και μας εξουσιάζουν, είμαστε απλά έξοδα. Αναλώσιμοι για τα οικονομικά τους νούμερα και τους φουσκωμένους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Εξάλλου, με τα τραίνα και εν γένει τα μέσα μαζικής μεταφοράς, μετακινούμαστε ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης ή τα παιδιά εργατών και εργατριών. Δύο εβδομάδες μετά, οι δημοσιογράφοι και τα μήντια που ταΐστηκαν με δημόσιο χρήμα (λίστα Πέτσα), επιχειρούν να κουκουλώσουν τις κυβερνητικές ευθύνες ενώ οι υπουργοί χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, αλλά δεν πείθουν κανέναν. Οι νεκροί, οι επιζώντες, οι άνθρωποι που βρίσκονται στην εντατική και οι αμέτρητοι με τα ψυχικά τραύματα που ποτέ δεν θα επουλωθούν, αναζητούν την δικαίωση, όπως και η κοινωνία που στέκεται όρθια.

Η σύγκρουση των 2 τραίνων στα Τέμπη δεν οφείλεται στην κακιά στιγμή ή σε κάποια αστοχία ή αδιαφορία, αλλά σε μια νεοφιλελεύθερη στρατηγική, που περιλαμβάνει τα εξής: Αρχικά τα δημόσια τραίνα υπερχρεώθηκαν, έπειτα κατακερματιστήκαν ώστε να πουληθούν κοψοχρονιά και να φτάσει το σιδηροδρομικό δίκτυο σε αυτή την κατάντια. Η πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, στον όμιλο Ferrovie dello Stato Italiane Group στον οποίο ανήκει η Hellenic Train σε συνδυασμό με τη διαρκή υποβάθμιση του ΟΣΕ, αποτελούν τις αιτίες που μας οδήγησαν στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα. Ένα έγκλημα που τα σωματεία και οι εργαζόμενοι τους προειδοποιούσαν καιρό τώρα με όλα τα μέσα που διαθέτουν. Τα εξώδικα που έστελναν στο υπουργείο και στην εταιρεία έπεφταν στο κενό, οι απεργίες κηρύσσονταν παράνομες, από το ν. Χατζηδάκη και την δικαστική εξουσία και οι εργαζόμενοι λοιδορούνταν από τα κυρίαρχα μήντια.

Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι, με τα δεκάδες θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα/δυστυχήματα που συμβαίνουν στο επάγγελμά μας, τι σημαίνει η απαξίωση και η αδιαφορία από το κράτος και τους θεσμούς του. Στο επάγγελμα μας, μπορεί να ψηφίστηκε ο νόμος 4611 το 2019, που προβλέπει την παροχή Μέσων Ατομικής Προστασίας (ΜΑΠ) από τους εργοδότες, όμως μετά από τέσσερα χρόνια η κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει στην έκδοση μιας κοινής υπουργικής απόφασης (ΚΥΑ) που θα καθόριζε τα ΜΑΠ και τις προδιαγραφές τους. Αντιθέτως, ο ν. Χατζηδάκη, που νομιμοποίησε την freelance εργασία, που έφερε με την σειρά της περαιτέρω εντατικοποίηση στην ταχυδιανομή συνεισφέρει στην αύξηση των ατυχημάτων/δυστυχημάτων, που επιπλέον δεν καταγράφονται ως εργατικά, διότι οι εργαζόμενοι θεωρούνται ελεύθεροι επαγγελματίες. Η άσφαλτος συνεχίζει να βάφεται κόκκινη , αλλά κανένας υπουργός εργασίας δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του για αυτές τις προδιαγεγραμμένες δολοφονίες.

Συνάδελφοι/ισσες να μην συνηθίσουμε το θάνατο. Το θάνατο από τις ράγες των Τεμπών ως την άσφαλτο της πόλης. Το θάνατο που παρελαύνει στις οθόνες σαν ένα ακόμη προϊόν που αναδεικνύονται τα πάντα, εκτός από τους πραγματικούς ένοχους, συσκοτίζοντας τις πραγματικές αιτίες και αποκρύπτοντας τους δολοφόνους. Να μετατραπεί η οργή μας σε ένα ποτάμι και να πνίξει όσους διαχρονικά μας καταδυναστεύουν. Συνάδελφοι/ισσες να βγούμε στο δρόμο ενώνοντας τις φωνές μας και το δίκιο μας. Με αλληλεγγύη, οργάνωση στη βάση και συγκρότηση μπορούμε να πετύχουμε τα αδύνατα. Να γίνουμε η εργατική τάξη που δεν απειλείται, αλλά αγωνίζεται, διεκδικεί και κερδίζει.

Από τον αγώνα δρόμου στον δρόμο του αγώνα

Να μην συνηθίσουμε το θάνατο, να κερδίσουμε το δώρο της ζωής

Αλληλεγγύη- Αντίσταση- Αυτοοργάνωση

Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ)

πηγή : https://sveod.gr/?p=5196

Πέμπτη 16 του Μάρτη: 24ωρη πανεργατική απεργία | 12:00 Χαυτεία (Αιόλου & Σταδίου) με τα σωματεία βάσης ΣΒΕΟΔ, ΣΣΜ

Η συμμετοχή όλων μας στην 24ωρη πανεργατική απεργία την Πέμπτη 16 του Μάρτη και στις απεργιακές διαδηλώσεις μπορεί να αποτελέσει ένα ακόμη βήμα για να πάρει η οργή συλλογική υπόσταση, αλλά και για να μην αποτελέσουν οι «προσδοκίες» της επερχόμενης κάλπης ταφόπλακα των αγώνων, όπως έγινε τον Φλεβάρη του 2012. Αντίθετα, μπορεί να γίνει ξεκάθαρο πως η απάντηση δεν δίνεται στις κάλπες των ψευδαισθήσεων, στις αυταπάτες της ανάθεσης.

Κράτος, κεφάλαιο, πατριαρχία δολοφονούν.

Στους δρόμους -όχι στις κάλπες- η απάντηση: ακηδεμόνευτοι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες.

Την Πέμπτη 16 του Μάρτη στην 24ωρη πανεργατική απεργία συνεχίζεται στους δρόμους η συλλογική αντίσταση στην αντεργατική αντικοινωνική πολιτική της ακροδεξιάς κυβέρνησης της νέας δημοκρατίας που 4 χρόνια τώρα λεηλατεί τη ζωή μας, εγκληματοποιεί και καταστέλλει εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες σπέρνοντας τον τρόμο και τον φόβο.

Οι 57 δολοφονίες στα Τέμπη αποδεικνύουν με τον πιο τραγικό τρόπο ότι κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν είτε στην ακροδεξιά είτε στην αριστερή εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού. Δολοφονούν είτε είναι ξένα ή ντόπια αφεντικά είτε -όπως στους σιδηροδρόμους- κρατικές εταιρείες με αποικιοκρατικές συμβάσεις που επιδοτούνται με 50 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο και απαλλάσσονται από οποιαδήποτε ευθύνη (κυβέρνηση νδ) είτε υπογράφουν την πώληση για 45 εκατομμύρια ευρώ σε ιταλική κρατική εταιρεία με την ελληνοπρεπή επωνυμία: Hellenic Τrain και κάνουν φιέστες στην Κέρκυρα οι πρωθυπουργοί των δύο κρατών (κυβέρνηση σύριζα).

Αυτές τις μέρες πολλές/οί σκέφτονται ότι δυνητικά θα μπορούσαν να βρίσκονται στη θέση των νεκρών ή των συγγενών τους αναλογιζόμενες/οι πόσες φορές χρησιμοποποίησαν τη γραμμή του τρένου: Θεσσαλονίκη-Λάρισα-Αθήνα. Μονομερής, όμως, η ενσυναίσθηση, όταν δεν μπαίνεις στη θέση και:

• των εργατών/τριών που δολοφονούνται κάθε μέρα στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς
• των μεταναστριών/ών που προσπαθώντας να ξεφύγουν από την ένδεια και τον θάνατο που σπέρνουν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και η οικολογική καταστροφή από την εγκληματική ασυδοσία των πολυεθνικών και την υποταγή των κρατών στα συμφέροντά τους, πνίγονται στο Αιγαίο ή τον Έβρο, πριν φτάσουν στη στεριά για να οδηγηθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης-φυλακές
• των εργατριών που βιώνουν κακοποιητικές παραβιαστικές σεξιστικές συμπεριφορές
• των γυναικών που βασανίζονται με βιασμούς
• των γυναικών που δολοφονούνται στις γυναικοκτονίες της πατριαρχίας
• των δολοφονημένων Ρομά.

Αυτές τις μέρες γίνεται σε όλες/ους ξεκάθαρος ο ρόλος των μηχανισμών προπαγάνδας, των μέσων μαζικής εξαπάτησης. 20 χρόνια αποσιώπησαν την απαξίωση, την εγκατάλειψη των σιδηροδρόμων υψώνοντας ως αυταξία και φετίχ την… ιδιωτικοποίηση, συγκαλύπτοντας την επικινδυνότητα της λειτουργίας τους, αλλά και την πώλησή τους με τις αποικιοκρατικές συμβάσεις των μνημονίων, όπως και την επιδότηση με δεκάδες εκατομμύρια μιας κρατικής ιταλικής εταιρείας… Αφού απαξίωσαν τους αγώνες των εργαζομένων για ασφαλείς μεταφορές και αποσιώπησαν τις καταγγελίες για την επικινδυνότητα της λειτουργίας τους. Τώρα προπαγανδίζουν, από την πρώτη στιγμή, τη γραμμή Μητσοτάκη περί «ανθρώπινου λάθους» αναζητώντας αποδιοπομπαίο-«τέρας», για να συγκαλύψουν τον πυρήνα ενός κρατικού μηχανισμού, ο οποίος βασίζει την ύπαρξή του, αλλά και την αναπαραγωγή των εκάστοτε διαχειριστών της «πολιτικής εξουσίας» στις πελατειακές σχέσεις που εκτρέφουν μια λούμπεν, παρασιτική αντίληψη, κατασκευάζοντας τη συναίνεση και την υποταγή των ψηφοφόρων για μια θέση εργασίας…

Αυτές τις μέρες φαίνεται ξεκάθαρα ο ρόλος και του δικαστικού ποινικού κατασταλτικού μηχανισμού. Μετά την πρόσφατη με συνοπτικές διαδικασίες απόφαση του Άρειου Πάγου που «νομιμοποιεί» την ασύδοτη δράση των πολυεθνικών «funds» να συνεχίσουν να λεηλατούν τα σπίτια εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων. Μετά την αποφυλάκιση καταδικασμένων παιδοβιαστών, όπως ο Λιγνάδης ή βιαστών μαστροπών, όπως ο μπάτσος στην υπόθεση της 19χρονης στην Ηλιούπολη, αλλά και την άθλια συμπεριφορά απέναντι στην 12χρονη από τον Κολωνό που βιαζόταν από στελέχη της νέας δημοκρατίας. Μετά τις εκατοντάδες αποφάσεις με τις οποίες εγκληματοποιούν τους εργατικούς αγώνες κηρύσσοντας «παράνομες» τις απεργίες, όπως τις απεργίες των εργαζόμενων σιδηροδρομικών οι οποίοι κατήγγειλαν ότι θα συμβεί αυτό το έγκλημα που τελικά έγινε στα Τέμπη. Τώρα, με εντολή του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου -του οποίου ο γιος είχε βρει δουλειά στο γραφείο του υπουργού Καραμανλή του Αχιλλέως- το διάγγελμα Μητσοτάκη προσδιορίζει τον τρόπο και το περιεχόμενο της «ανάκρισης» για τις 57 δολοφονίες στα Τέμπη…

Γιʼ αυτό λοιπόν η άποψη πως για τις δολοφονίες ευθύνονται οι ιδιωτικοποιήσεις με «πρόταγμα» μάλιστα τις «εθνικοποιήσεις» είναι απλοϊκή και μονομερής γιατί αδυνατεί συνολικά να αναλύσει τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και εκτρέφει αυταπάτες για φαντασιακές λύσεις εντός του πλαισίου του.

Η 24ωρη πανεργατική απεργία την Πέμπτη 16 του Μάρτη γίνεται μια βδομάδα ύστερα από τη μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση μετά τις κινητοποιήσεις τον Φλεβάρη του 2012. Οι συνεχείς δράσεις που φέρνουν χιλιάδες στους δρόμους του αγώνα και μια νέα γενιά που αποφασίζει να πάρει τη ζωή στα χέρια της και να μην την αναθέσει στις κάλπες προκαλούν πανικό στην ακροδεξιά κυβέρνηση της νέας δημοκρατίας, η οποία επιχειρεί με άγρια καταστολή, τόνους χημικών και βία κατά των διαδηλωτών να τρομοκρατήσει όσες και όσους θέλουν να απεργήσουν και να κατέβουν στους δρόμους της οργής και της συλλογικής αντίστασης.

Η 24ωρη πανεργατική απεργία την Πέμπτη 16 του Μάρτη είναι η συνέχιση της απάντησης με ταξική αλληλεγγύη στις μεθοδεύσεις των αφεντικών και των κυβερνήσεων που χρόνια τώρα επιχειρούν να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου στους χώρους εργασίας με τον φόβο για την απόλυση, την ανεργία, αλλά και το μεροκάματο που δεν φτάνει ούτε για την επιβίωση… Είναι απάντηση στα αφεντικά και το κράτος, που με το «διαίρει και βασίλευε» μεθοδεύουν διαχωρισμούς στην εργατική τάξη, προωθώντας ρατσιστικές, εθνικιστικές, σεξιστικές ιδεολογίες, προβάλλοντας λούμπεν συμπεριφορές…

Η 24ωρη πανεργατική απεργία την Πέμπτη 16 του Μάρτη στον κλάδο της ιδιωτικής εκπαίδευσης έχει ιδιαίτερη σημασία: στον χώρο των ιδιωτικών σχολείων δεν υπάρχει καμία κινητοποίηση για εκατοντάδες απολύσεις, για φρονηματικές διώξεις ακόμη και μετά από 25 χρόνια εργασίας… Στα φροντιστήρια και στα κέντρα ξένων γλωσσών η παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων γίνεται ο κανόνας, καθώς οι ατομικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου κλείνουν το στόμα των εργαζομένων, ενώ ο φόβος για τις μαύρες λίστες φέρνει την αποδοχή της εξατομίκευσης και τον εγκλωβισμό στην… επιστημοσύνη. Μόνο η θύμηση των αγώνων που μπορεί να φυτρώσουν ξανά αποτελεί ακόμη αντίπαλο δέος -12 χρόνια μετά την απαγόρευση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Η συμμετοχή όλων μας στην 24ωρη πανεργατική απεργία την Πέμπτη 16 του Μάρτη και στις απεργιακές διαδηλώσεις μπορεί να αποτελέσει ένα ακόμη βήμα για να πάρει η οργή συλλογική υπόσταση, αλλά και για να μην αποτελέσουν οι «προσδοκίες» της επερχόμενης κάλπης ταφόπλακα των αγώνων, όπως έγινε τον Φλεβάρη του 2012. Αντίθετα, μπορεί να γίνει ξεκάθαρο πως η απάντηση δεν δίνεται στις κάλπες των ψευδαισθήσεων, στις αυταπάτες της ανάθεσης.

Η απάντηση δίνεται πάντα στους δρόμους του αγώνα, στους αγώνες και τις καταλήψεις των καλλιτεχνών -εργαζομένων, ανέργων και σπουδαστών. Η απάντηση απέναντι στον θάνατο που σπέρνουν κράτος, κεφάλαιο και πατριαρχία είναι η ζωή, η ελευθερία, η γυναίκα των ακηδεμόνευτων ταξικών και κοινωνικών αγώνων.

Απεργούμε* (* δεν αναπληρώνουμε) - διαδηλώνουμε - δεν καταναλώνουμε!

12:00 Χαυτεία (Αιόλου & Σταδίου) με τα σωματεία βάσης ΣΒΕΟΔ, ΣΣΜ

Αντίσταση Αυτοοργάνωση Ταξική αλληλεγγύη

Εδώ η ανακοίνωση σε pdf.

κάλεσμα : ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ & ΑΝΕΡΓΩΝ στην ιδιωτική εκπαίδευση

ergaexnidekp@rexiseup.neext, erganidekp.wordpress.com

Κάλεσμα στήριξης της πανεργατικης απεργιας 16/03

Στεκόμαστε ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο που μας δολοφονούν καθημερινά, κλιμακώνουμε τους αγώνες μας με σκοπό να οργανώσουμε πολυεπίπεδα την αντεπίθεσή μας. Κατεβαίνουμε στον δρόμο, πλαισιώνουμε τις ανοιχτές συνελεύσεις και απαντάμε με κάθε τρόπο και μέσο στην υποτίμηση των ζωών μας, μια διαρκής συνθήκη που το μόνο που θρέφει ειναι ο θάνατος και η απομόνωση. Η επίθεση ρουφιάνων-δημοσιογράφων στην έκρηξη συσσωρευμένης οργής χαρακτηρίζοντας όποιον/α αντιστέκεται έμπρακτα ως προβοκάτορα, επιβεβαιώνει τον διαχρονικό τους ρόλο τον καπιταλισμό ως παραπαίδια των εξουσιατών φιμώνοντας τόσο τις προειδοποιήσεις των σωματείων πριν το δυστυχημα όσο και την οργή των εξεγερμένων στο παρόν.

Καλούμε σε στήριξη της πανεργατικής απεργείας και της συγκέντρωσης την Πέμπτη 16/03 στις 12:00 στα Χαυτεια

ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΖΗΤΑΕΙ

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΝΘΟΣ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ!

κάλεσμα : Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού

Κείμενο - κάλεσμα

της "πρωτοβουλίας εργαζομένων στον αγροδιατροφικό κλάδο και στις υπηρεσίες πρασίνου",

στην γενική απεργία της 16ης Μάρτη 2023

Το βραδινό δρομολόγιο του τρένου της 28ης Φλεβάρη θα είναι για πάντα ένα αναπόσπαστο μέρος και της δικιάς μας διαδρομής. Όχι μόνο γιατί οι περισσότεροι και οι περισσότερες από μας ταξιδέψαμε σε αυτό αμέτρητες φορές αλλά γιατί ο χαμός όσων δεν γύρισαν από αυτό είναι για εμάς χαμός δικών μας ανθρώπων, ανθρώπων της τάξης μας και συνέβη ως συνέπεια της συνολικότερης υποτίμησης της ζωής μας που εξελίσσεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια τόσο στους εργασιακούς χώρους όσο και σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας.

Η τραγωδία στα Τέμπη είναι ένα κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα γιατί εμείς, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες που δουλεύουμε και ζούμε ολοένα και περισσότερο σε καθεστώς επισφάλειας, γνωρίζουμε ότι είναι απόρροια της σφοδρής επίθεσης που έχουν εξαπολύσει σε όλα τα επίπεδα τα αφεντικά και της συνθήκης ακραίας διακινδύνευσης που διαμορφώνει αυτή η επίθεση για όλους μας. Είναι αποτέλεσμα των απολύσεων, των εντατικών και "ευέλικτων" συνθηκών εργασίας, της συνολικότερης υποβάθμισης, απαξίωσης, ιδιωτικοποίησης και υποστελέχωσης των βασικών δημόσιων υποδομών και υπηρεσιών. Αποτέλεσμα της συνεχούς διάλυσης του κοινωνικού χαρακτήρα τους και της μετατροπής τους σε πεδίο άγριας κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης. Αποτέλεσμα, της επιλογής του κράτους να αναλάβει την ευθύνη που φέρει για την ασφαλή λειτουργία τους, καθώς επίσης και αποτέλεσμα του ευρύτερου προσανατολισμού του. Δηλαδή, της διαρκούς αναίρεσης των εργατικών και κοινωνικών κεκτημένων μας, της ποινικοποίησης και καταστολής των αγώνων μας, της προσπάθειας φίμωσης μας.

Αποκαλυπτική -αυτού του προσανατολισμού-, είναι η απόφαση του κράτους να απαγορεύσει ως "παράνομη και καταχρηστική" την απεργία των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους που είχαν κηρύξει μέσα από το σωματείο τους πολλές φορές πριν το τραγικό δυστύχημα επιχειρώντας να αναδείξουν το ζήτημα της επικινδυνότητας του σιδηροδρομικού δικτύου και της λειτουργίας του και να θέσουν επιτακτικά την ανάγκη αντιμετώπισής του. Γιατί οι μοναδικοί/ες που μπορούν να μιλήσουν αξιόπιστα από την θέση τους για την ασφαλή λειτουργία των απαραίτητων για την κοινωνία υποδομών και υπηρεσιών και να υπερασπιστούν την απρόσκοπτη πρόσβαση όλων σε αυτές δεν είναι ούτε το κράτος ούτε οι ιδιώτες αλλά όσοι και όσες τις χρησιμοποιούμε, όσοι και όσες εργαζόμαστε σε αυτές, και μπορούμε να το κάνουμε μόνο μέσα από την συλλογική δύναμη και οργάνωσή μας.

Εμείς, ως εργαζόμενες και εργαζόμενοι στον αγροδιατροφικό κλάδο και στις υπηρεσίες πρασίνου, βιώνουμε καθημερινά αυτήν την σφοδρή επίθεση των αφεντικών πάνω μας, μέσα από τους πενιχρούς μισθούς που δεν επαρκούν για να καλύψουμε τις βασικές βιοποριστικές μας ανάγκες. Μέσα από τις συνεχείς υπερωρίες και την πίεση για περισσότερη παραγωγικότητα σε καθεστώς απάνθρωπων ωραρίων. Μέσα από την δουλειά υπό δυσμενείς καιρικές συνθήκες και την έκθεση σε επικίνδυνα χημικά φυτοφάρμακα χωρίς τον απαραίτητο προστατευτικό εξοπλισμό. Μέσα από την ανυπαρξία συλλογικών συμβάσεων, το ασταθή εργασιακό περιβάλλον, την αύξηση της ανεργίας, τη μαύρη εργασία και τα συχνά "εργατικά ατυχήματα". Πρόσφατη είναι επίσης η εκδικητική απόλυση δυο συναδέλφων μας από την εταιρεία υπηρεσιών πρασίνου «green and health» εξαιτίας της ανάπτυξης συνδικαλιστικής δράσης, λίγες μόνο μέρες μετά την συμμετοχή τους στην γενική απεργία της 9ης Νοέμβρη 2022. Ενώ ειδικότερα όσον αφορά τις μετανάστριες και τους μετανάστες εργάτες γης, δηλαδή το πιο υποτιμημένο κομμάτι της τάξης μας, οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας που υφίστανται συνιστούν ένα διαρκές έγκλημα των αφεντικών.

Επιπλέον, από την μεριά μας ως εργαζόμενες και εργαζόμενοι που δουλεύουμε σε διάφορες θέσεις του αγροδιατροφικού κλάδου και των υπηρεσιών πρασίνου, διαπιστώνουμε και αντιμετωπίζουμε καθημερινά τόσο την εγκληματική ανεπάρκεια των κρατικών και ιδιωτικών υπηρεσιών όσο και την εγκληματικότητα των πολιτικών του κράτους και των αφεντικών σε κρίσιμους τομείς, όπως της διατροφής, της υγείας, του φυσικού περιβάλλοντος και των δημόσιων χώρων. Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε την πολιτική συγκεντροποίησης της αγροτικής γης και την εντατικοποίηση της παραγωγής με την ανεξέλεγκτη χρήση επικίνδυνων φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων που δηλητηριάζουν την γη και τα τρόφιμα παράλληλα με την ανεπάρκεια ελέγχου της καταλληλότητάς τους. Τις ανεπαρκείς απολυμάνσεις των νοσοκομείων και συνολικότερα των χώρων υγείας στη βάση πελατειακών συμβάσεων και με σκοπό τη μείωση του κόστους των εταιριών που παραμένει πολλαπλάσιο, συγκριτικά με το κόστος πρόσληψης μόνιμου προσωπικού. Την ανεπαρκή φροντίδα και εγκατάλειψη των δημόσιων ελεύθερων χώρων και την επακόλουθη ανάπλασή τους από μεγάλες εταιρίες στη βάση του ελέγχου τους, της απογύμνωσης από τα φυσικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά τους, της εμπορευματοποίησης και μετατροπής τους σε προέκταση επιχειρηματικών σχεδιασμών. Εγγενείς ανεπάρκειες και αντικοινωνικές πολιτικές ενός συστήματος σε βαθειά κρίση που εξυπηρετούν την καπιταλιστική κερδοφορία ενέχοντας σοβαρότατους κινδύνους για την κοινωνία και προκαλώντας σημαντικές βλαπτικές και καταστροφικές συνέπειες στο ανθρωπογενές και φυσικό περιβάλλον.

Ως πρωτοβουλία εργαζομένων που επιχειρεί να κάνει τα πρώτα της βήματα στην αγωνιστική συγκρότηση σωματείου στον κλάδο, αναγνωρίζουμε ότι βασική απάντηση στα εγκλήματα των αφεντικών, στην υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης και συνολικότερα της ζωής μας είναι η οργάνωση και αντίσταση στους χώρους δουλειάς. Μέσα από την προσπάθεια συλλογικοποίησης των αναγκών, των ανησυχιών, των προβληματισμών και των αγωνιστικών διαθέσεών μας, θέλουμε να διαμορφώσουμε ένα σταθερό κοινό έδαφος αγωνιστικής συνάντησης με πολύ περισσότερες και περισσότερους. Απευθύνουμε έτσι κάλεσμα στις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους, στους άνεργους και τις άνεργες του κλάδου μας να βρεθούμε στην απεργιακή συγκέντρωση της 16ης Μάρτη και να πορευτούμε μαζί. Να επικοινωνήσουμε και να οργανωθούμε από κοινού βήμα - βήμα μέσα από την οριζόντια συνελευσιακή διαδικασία της "πρωτοβουλίας εργαζομένων στον αγροδιατροφικό κλάδο και τις υπηρεσίες πρασίνου".

Αυτή την Πέμπτη ενώνουμε την φωνή μας με όλες τις εργαζόμενες και όλους τους εργαζόμενους που διεκδικούν αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς και ζωής, με όλες και όλους όσοι κατεβαίνουν στο δρόμο επιχειρώντας να χτίσουν ανάχωμα αντίστασης στην επίθεση των αφεντικών.

ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ - ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΗ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΑΣ

ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗ

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΟΣΟ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΔΙΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ

απεργιακή συγκέντρωση

Πέμπτη 16 Μάρτη, 12 μ.μ., Χαυτεία

η επόμενη συνέλευση της "πρωτοβουλίας εργαζομένων στον αγροδιατροφικό κλάδο και στις υπηρεσίες πρασίνου" θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 22 Μάρτη 2023, στις 7:30 μ.μ., στα γραφεία του ΣΥΒΧΨΑ στην οδό Λόντου 6 στα Εξάρχεια

κάλεσμα : πρωτοβουλία εργαζομένων στον αγροδιατροφικό κλάδο και στις υπηρεσίες πρασίνου

Για επικοινωνία: agroex_protovoexulia@proexton.me

πηγή : email που λάβαμε στις 15 Μαρτίου 11h

Κάλεσμα στην Γενική Απεργία την Πέμπτη 16 Μαρτίου στις 12:00 - Συγκέντρωση στα Χαυτεία (Αιόλου και Πατησίων)

ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΣΕ ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

Έχουν περάσει δύο εβδομάδες και λίγες μέρες από τον τραγικό θάνατο δεκάδων επιβατών στα τρένα που συγκρούστηκαν στα Τέμπη στις 28/2 και η οργή μας δεν έχει ακόμα καταλαγιάσει. Όλο αυτό το διάστημα πραγματοποιούνται διαδηλώσεις στα κέντρα και τις γειτονιές των πόλεων της χώρας με τις μάζες να κατεβαίνουν στο δρόμο, να οργανώνονται, να απαιτούν εκδίκηση και να συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής. Με αποκορύφωμα την απεργία της 8ης Μαρτίου, όταν εκατοντάδες χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους μετά από χρόνια ενάντια στις δολοφονικές πολιτικές και διαθέσεις του κράτους και του κεφαλαίου, μπορούμε πλέον να μιλήσουμε για όλες τις αιτίες ξεσπάσματος του κοινωνικού και ταξικού μίσους απέναντι σε αυτούς που διευθύνουν τις ζωές μας. Οι δολοφονίες που διέπραξαν στα Τέμπη το κράτος και τα αφεντικά έγιναν η σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι της ταξικής αδράνειας και της σιωπηλής συναίνεσης, καθώς ολοένα και περισσότερες συνειδητοποιούμε πως κάθε μέρα που περνάει γινόμαστε περισσότερο φθηνές και αναλώσιμοι για τον καπιταλισμό, μέχρι το σημείο του θανάτου. Μετά από μια δεκαετία βαθιάς υποτίμησης της εργατικής μας δύναμης και γκρεμίσματος των κατακτήσεων του εργατικού κινήματος, σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι/ες με ακόμη μία όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης. Η επισφάλεια, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, η άγρια εκμετάλλευση από τα αφεντικά δεν έχουν καταλαγιάσει αλλά αντιθέτως διευρύνονται ως συνθήκες για την τάξη μας. Η ακρίβεια μαστίζει το σύνολο των αναγκών μας, ενώ υποτιθέμενες παροχές από το κράτος ιδιωτικοποιούνται και αφήνουν έξω σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού. Ταυτόχρονα, υπάρχει ένας άγνωστος, ή καλύτερα συγκεκαλυμμένος, αριθμός δολοφονημένων μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα και το εσωτερικό του ελληνικού κράτους, οι σφαίρες των μπάτσων δολοφονούν όσους περισσεύουν, όπως τους Ρομά Νίκο Σαμπάνη και Κώστα Φραγκούλη, ενώ η καταστολή απέναντι στις αντιστάσεις διευρύνεται. Ξεκινώντας από τη δολοφονία στα Τέμπη, θα παρουσιάσουμε κάποιες από τις αιχμές της επέλασης του κράτους και του κεφαλαίου πάνω μας αλλά και τις προοπτικές αντίστασης για την εργατική τάξη, τους αόρατους και τις περιθωριοποιημένες.

Η ιδιωτικοποίηση του σιδηρόδρομου στην ελλάδα ξεκίνησε ουσιαστικά από το 2009, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ «έσπασε» τον ΟΣΕ σε επιμέρους εταιρείες, κάτι που θα ωφελούσε το επερχόμενο μερικό του ξεπούλημα. Στη συνέχεια η συγκυβέρνηση πασοκ-νδ το 2013, σε ευθυγράμμιση με τις μνημονιακές πολιτικές, διεκπεραίωσε το νομοθετικό πλαίσιο της ιδιωτικής εκμετάλλευσης του, ενώ ο σύριζα το 2017 εκπλήρωσε όλα τα παραπάνω πουλώντας έναντι 45 εκ. ευρώ το επικερδές κομμάτι του ΟΣΕ στην ιταλική Ferrovie dello Stato Italiane Group (γονική εταιρία της Hellenic Train). Όταν λέμε το επικερδές κομμάτι του, εννοούμε αυτό που σχετίζεται με την μεταφορά των πελατών και τα κέρδη από τα εισιτήρια που πληρώνουν, ενώ το ζημιογόνο κομμάτι της συντήρησης των γραμμών και συνολικότερα των υποδομών παραμένει υπό κρατική διαχείριση. Η παραπάνω συνθήκη δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα των αποφάσεων των εκάστοτε κρατικών διαχειριστών, αλλά ακολουθεί κατά κύριο λόγο τη δυναμική της τρέχουσας διεθνούς οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας. Η εναλλαγή των κυβερνήσεων από το 2009 και μετά δε φαίνεται να επηρεάζει την πορεία της μερικής ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρομικών μεταφορών, η οποία κινείται ανεξάρτητα.

Δεν έχουμε αυταπάτες πως οι μετακινήσεις, η υγεία και η εκπαίδευση αποτελούν κοινωνικά αγαθά. Μέσα στο σύγχρονο καπιταλιστικό περιβάλλον κάθε τέτοιου είδους «αγαθό» έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα που διακινείται από κρατικές ή ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες εξ ορισμού λειτουργούν με βάση την παραγωγή κέρδους. Αυτό συνεπάγεται οικονομικού τύπου μελέτες και αναλύσεις σχετικά με το πού συμφέρει βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα να επενδύσει μια τέτοια εταιρεία. Συχνά οι αναλύσεις αυτές περιλαμβάνουν και μία λογική "risk analysis", όπου ουσιαστικά υπολογίζεται η πιθανότητα της πραγματοποίησης ενός γεγονότος (είτε θετικού είτε όχι) και της επίπτωσής του στα κέρδη της εταιρίας. Αυτές οι οικονομίστικες αναλύσεις συχνά βάζουν στην εξίσωση και τον παράγοντα της απώλειας της ανθρώπινης ζωής με ξεκάθαρα στατιστικό χαρακτήρα. Όμως, τo τι ακριβώς λογίζεται σαν «απώλεια» για τα αφεντικά είναι μια τελείως μεταβαλλόμενη συνθήκη, καθώς αφορά πρωτίστως το επίπεδο του ταξικού ανταγωνισμού που έχει διαμορφωθεί ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο. Κανείς δε θέλει πραγματικά να πεθάνει κάποιος εργαζόμενος, πόσο μάλλον κάποιος πελάτης (όπου στην περίπτωση του δεύτερου οι οικονομικές συνέπειες θα είναι καταστροφικές). Μακροπρόθεσμα όμως σε πολλές περιπτώσεις δε συμφέρει η επένδυση σε όλες τις επιμέρους δικλείδες ασφαλείας, κρίνοντας πως η πιθανότητα του να συμβεί «το κακό» είναι μικρές. Έτσι, η τεχνολογία επενδύεται με τρόπο που θα αυξάνει την παραγωγικότητα και την επιτήρηση της εργασίας και της ζωής, ενώ σε δεύτερη μοίρα περνάει πάντα το ζημιογόνο κομμάτι της ασφάλειας. Τη στιγμή που μοιράζεται αυτό το κείμενο, από την αρχή του 2023, μετράμε 42 νεκρούς εργάτες από «εργατικά ατυχήματα» - δολοφονίες στα κάτεργα των αφεντικών. Για τα αφεντικά και το κράτος άλλωστε δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από νούμερα στις αναλύσεις των επιστημονικών επιτελείων τους. Οι ζωές μας είναι τόσο ασήμαντες και αναλώσιμες, όσο ορίζει το κέρδος τους.

Το παραπάνω μοντέλο διαχείρισης της εργασίας εφαρμόζεται στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων και αποτελεί την βάση της καπιταλιστικής παραγωγής. Καθώς ο καπιταλισμός δεν είναι ένα στατικό μοντέλο παραγωγής και διεύθυνσης της κοινωνίας, μεταλλάσσεται ανάλογα με τις κοινωνικές αντιστάσεις που αντιμετωπίζει από τους εκμεταλλευόμενους. Aν στην παρούσα συγκυρία γίνεται ιδιαίτερος λόγος για τις ιδιωτικοποιήσεις και το ιδεολογικό τους πλαίσιο, τον νεοφιλελευθερισμό, αυτό συμβαίνει επειδή ο τελευταίος αποτελεί την πιο επιθετική έκφανση της παγκόσμιας πολιτικής των καπιταλιστικών κρατών ενάντια στην εργασία, σε όλους και όλες εμάς. Αποτελεί ένα μοντέλο οικονομικής και πολιτικής διαχείρισης ανάμεσα σε άλλα, η μορφή και ο βαθμός στον οποίο υλοποιείται από τα αφεντικά είναι ανάλογος των δικών μας ελλιπών οργανωμένων αντιστάσεων. Η επικείμενη μερική ιδιωτικοποίηση του Ογκολογικού Κέντρου Παίδων «Ελπίδα» του Νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία, όπως και η συζήτηση για το άνοιγμα της αγοράς στο κομμάτι της παροχής νερού, αποτελούν ακόμη μια εκδοχή της μετατροπής των κοινωνικών και ταξικών αναγκών σε πεδίο κερδοφορίας για τα αφεντικά, όπου διάφοροι επενδυτές θα κληθούν να μας διαχειριστούν με όρους κέρδους και ζημιάς.

Το κράτος από την πλευρά του, φέροντας και το ρόλο του συλλογικού καπιταλιστή, έχει ομοιότητες αλλά και διαφορές με τους ιδιώτες σχετικά με τον τρόπο που εκμεταλλεύονται τις εταιρείες που κατέχουν. Τα αφεντικά επωφελούνται κυρίως μέσα από την παραγωγή κέρδους που έρχεται από την εκμετάλλευση της εργασίας, ενώ για το κράτος ως καπιταλιστή και εργοδότη η σχέση είναι πιο πολύπλοκη. Αν από τη μία επωφελείται άμεσα οικονομικά από τα κέρδη των εταιρειών του, μπορεί ταυτόχρονα να έχει όφελος και από την οικονομική τους κατάρρευση. Αυτό συμβαίνει γιατί το κράτος πέρα από «εταιρεία», αποτελεί τον νόμιμο και θεσμικό εκπρόσωπο του κεφαλαίου και των συμφερόντων του. Έτσι, επιλέγει να υποβαθμίσει τη λειτουργία πολλών εταιρειών ή δομών του, χάνοντας από τη μία λεφτά, αλλά επενδύοντας μακροπρόθεσμα στο πολιτικό κέρδος που θα αποκομίσει από τη συμμαχία με τα αφεντικά που θα επωφεληθούν. Στην περίπτωση των μεταφορών, το κενό στην αγορά που αφήνει η υποβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου το αναλαμβάνουν κατά κύριο λόγο οι ιδιοκτήτες ΚΤΕΛ, ένα καθαρά ιδιωτικό κομμάτι των μεταφορών που διαχρονικά βασίζεται σε σχέσεις με κρατικούς αξιωματούχους και κομματικά επιτελεία, κυρίως της δεξιάς. Ταυτόχρονα, οι κραυγαλέες αναντιστοιχίες στον τρόπο που διανέμεται το κρατικό χρήμα στις διάφορες επενδύσεις φανερώνουν τις διαθέσεις των κυρίαρχων εναντίον μας. Δαπανώνται αστρονομικά ποσά για στρατιωτικό εξοπλισμό, για περισσότερους μπάτσους ή για τη διάσωση των τραπεζών, ενώ τομείς του υποτιθέμενου κοινωνικού κράτους όπως η μετακίνηση και η υγεία συνεχώς υποχρηματοδοτούνται και υποστελεχώνονται μέχρι να ιδιωτικοποιηθούν ή ακόμα και μετά το πέρας της ιδιωτικοποίησης (όπως οι υποδομές του ΟΣΕ). Όπως είδαμε και μέσα στη συνθήκη της πανδημίας, αυτή η υποβάθμιση οδηγεί ολοταχώς στο θάνατο εκτός αν πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Η απόδοση της ευθύνης για το έγκλημα στον σταθμάρχη της Λάρισας, στον πρόσφατο διορισμό του οποίου εμπλέκονται κομματικά στελέχη της ΝΔ, παίζει το ρόλο θεαματικής κατασκευής ενός ακόμη αποδιοπομπαίου τράγου. Πολλοί έχουν μιλήσει για τις «πελατειακές σχέσεις» που διαχρονικά δεσπόζουν στην κοινωνική ζωή στη χώρα, η πλειοψηφία όμως τις θεωρεί μια παρέκκλιση του ορθού τρόπου λειτουργίας ενός καπιταλιστικού κράτους. Για εμάς η διαφθορά, ο χρηματισμός, οι διορισμοί στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, τα «κονέ» και τα «βύσματα» δεν αποτελούν χαρακτηριστικά ενός υπανάπτυκτου κράτους αλλά δομικό χαρακτηριστικό της ελληνικής εκδοχής του καπιταλισμού και κεντρική επιλογή των αφεντικών και των πολιτικών τους υπαλλήλων. Η κατασκευή κομματικών πελατειών μέσω της υπόσχεσης συγκεκριμένων ανταλλαγμάτων, όπως είναι οι εργασιακές θέσεις, είναι κομβικός τρόπος διεξαγωγής της πολιτικής στη χώρα και έχει ακολουθηθεί από όλο το κομματικό φάσμα, από τη δεξιά μέχρι τη σοσιαλδημοκρατία, την αριστερά και τους φασίστες. Με αυτό τον τρόπο, τάζοντας θέσεις προνομίων, εξασφαλίζεται αφενός το πολιτικό όφελος της απόσπασης ψήφων και αφετέρου η εξασφάλιση της κοινωνικής συναίνεσης στις αποφάσεις των εξουσιαστών από την πλευρά των εξουσιαζόμενων. Οι γελοίες παροχές εν είδη αποζημίωσης από τη σημερινή κυβέρνηση προς τις οικογένειες των θυμάτων στα Τέμπη φανερώνει το πώς μας βλέπει το κράτος και κάθε πολιτικό κόμμα: ως επίδοξες πελάτισσες και ψηφοφόρους που θα αρκεστούν σε ένα ξεροκόμματο για να καταλαγιάσει η οργή τους. Κάθε αναφορά στην ανικανότητα κάποιου διορισμένου υπαλλήλου από κομματικά κλιμάκια, κάθε επίκληση στην αξιοκρατία, συσκοτίζουν την μόνη πραγματική προοπτική επίλυσης των προβλημάτων: την οργάνωση της ζωής από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στην καθεμία σύμφωνα με τις ανάγκες της.

Το πάγιο αριστερό αίτημα για περισσότερο κοινωνικό κράτος δεν κάνει κάτι άλλο από το να αποκρύπτει τον δομικό και αναπόφευκτο τρόπο λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού με τρόπο λαϊκίστικο και επικίνδυνο για τα συμφέροντα της τάξης μας. Επισκιάζει τον ρόλο του κράτους σαν εγγυητή της καπιταλιστικής κερδοφορίας και του δίνει έναν ψευδή χαρακτήρα «προστάτη» της κοινωνίας από την ιδιωτική εκμετάλλευση και το νεοφιλελευθερισμό. Όμως ο νεοφιλελευθερισμός δεν αποσκοπεί στην αποδυνάμωση του κρατικού μηχανισμού, αλλά απεναντίας στην αναδιάρθρωση του, επιβάλλοντας καινούριους συσχετισμούς στις προϋπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις. Στρατηγικά, επενδύει στις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους και επιτίθεται σε διάφορες δομές κοινωνικής πρόνοιας, όχι θέλοντας να τις καταργήσει, αλλά να τις μετασχηματίσει με τρόπο κερδοφόρο για το κεφάλαιο. Η ανάγκη μετασχηματισμού της κρατικής υποτιθέμενης πρόνοιας δεν μαρτυρά ένα στραβοπάτημα του κατά τα άλλα κράτους - προστάτη, αλλά μια αλλαγή κατεύθυνσης στον τρόπο με τον οποίο το κράτος δύναται να διαμεσολαβήσει τον ταξικό πόλεμο. Δεν υπάρχει καμία προοπτική διαχείρισης του καπιταλιστικού κράτους προς όφελος της εργατικής τάξης και των αόρατων και περιθωριοποιημένων, όπως έχει φανεί από τους αιώνες ύπαρξής του, από τα διάφορα μοντέλα διαχείρισής του. Θα ωφεληθούμε πραγματικά μόνο μέσα από την καταστροφή του κράτους και κάθε θεσμού κυριαρχίας που υποτιμά τις ζωές μας μέχρι το σημείο του θανάτου. Αντίστοιχα, πάνω από κάθε «ρεαλιστική» συζήτηση υπέρ των κρατικοποιήσεων, των ιδιωτικοποιήσεων ή των εθνικοποιήσεων, πλανιέται το φάντασμα της κοινωνικοποίησης των μέσων μετακίνησης, παραγωγής και ύπαρξης.

Τα media έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να ξεπλύνουν την ενοχή του κράτους και του κεφαλαίου για το έγκλημα στα Τέμπη. Κατασκευάζοντας εξαρχής ένα ψευδές συναισθηματικό περιβάλλον και αποπολιτικοποιώντας το γεγονός, προσπάθησαν να κρύψουν πως η ευθύνη ανήκει ατόφια στον καπιταλισμό και το κράτος που βλέπουν τις ζωές μας με την αδιαφορία και την αλαζονεία που τους έχουμε επιτρέψει. Το γεγονός ότι αντιμετωπίζουμε σήμερα «καλούς» και «κακούς» δημοσιογράφους στην πραγματικότητα βασίζεται στο εμπορεύσιμο ενός ακόμη «αγαθού», της ενημέρωσης, για το οποίο πρέπει να βρεθούν οι κατάλληλοι πελάτες, είτε αυτοί είναι δεξιοί νοικοκυραίοι είτε αριστεροί νομιμόφρονες. Τα media είναι ιδεολογικοί μηχανισμοί που έχουν μετατραπεί σε εταιρείες και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι είναι ζωντανά εμπορεύματα προς κατανάλωση ανάλογα με την μικροαστική αίσθηση του γούστου. Με τον όρο του εθνικού πένθους θέλουν να κρύψουν τόσο την ταξική θέση των θυμάτων (στην πλειοψηφία τους φοιτήτριες, εργαζόμενοι, μετανάστριες) όσο και την ίδια τη φύση του ταξικού πολέμου που ασκείται σε βάρος μας. Την ίδια στιγμή, οι πολιτικοί όλων των κομμάτων νομιμοποιούν το κράτος ως ιδιοκτήτη του μονοπωλίου της βίας. Όπως πάντα, μιλούν για αμαυρωμένες λιτανείες και προβοκάτορες, ενώ καλούν σε ηττοπαθή μνημόσυνα με σκοπό την κάμψη της κοινωνικής οργής. Δυστυχώς για αυτούς, πάντα θα υπάρχει η οργανωμένη ή αυθόρμητη προλεταριακή αντιβία και το σημείο έκρηξης των κοινωνικών αντιθέσεων.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια συγκυρία όπου κινούμαστε προς ακόμη μια εκλογική αναμέτρηση. Οι εκλογικές αυταπάτες, που καλλιεργούνται από τα πάνω και συντηρούνται από τον εθνικό κορμό, είναι ένας ορατός κίνδυνος διάσπασης και μεσολάβησης του ταξικού μίσους που τώρα ξεσπάει απέναντι στα αφεντικά και το κράτος. Η εμπειρία της τάξης μας έχει δείξει πως οι αγώνες δεν «συναντιούνται στην κάλπη» αλλά πραγματώνονται στο κοινωνικό πεδίο. Αντί λοιπόν να ελπίζουμε στον επόμενο ή τον σημερινό προστάτη, αντί να διαλέξουμε τον λιγότερο κακό διαχειριστή, επιλέγουμε να οξύνουμε τους αγώνες στο επίπεδο της καθημερινής πάλης απέναντι σε όλες της μορφές της κυριαρχίας. Πίσω από τις φαινομενικές αντιθέσεις των πολιτικών κομμάτων, δεξιών, ακροδεξιών ή φασιστικών, αριστερών και κεντρώων, βρίσκεται η ενότητα συμφερόντων κράτους και κεφαλαίου. Οι νεκρές στα Τέμπη έχουν τους ίδιους δολοφόνους με τα χιλιάδες εργατικά ατυχήματα, τους εκατοντάδες νεκρούς της τάξης μας που δολοφονήθηκαν εν ώρα εργασίας. Αποτελούν θύματα του ίδιου συστήματος που οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους στο θάνατο την περίοδο της πανδημίας και καθημερινά εξοντώνει τα ταξικά μας αδέλφια, τις μετανάστριες και τους μετανάστες, στα σύνορα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα αστυνομικά τμήματα. Έως τώρα μείναμε απαθείς απέναντι στο θάνατο είτε αδιαφορώντας, είτε εξατομικεύοντας την τραγωδία και εσωτερικεύοντας το πένθος. Όμως τα κοινωνικά αντανακλαστικά που κινητοποιήθηκαν από τη δολοφονία στα Τέμπη αποτελούν μια κατάσταση πέρα για πέρα θετική στην εξέλιξη της πάλης και την όξυνση των συνειδήσεων. Οι συνθήκες οργής απέναντι στο υπάρχον οφείλουν να οργανωθούν για να πολεμήσουν με συνέπεια τον εχθρό, αλλιώς αυτός θα συνεχίσει να νικά. Η προοπτική ενός επαναστατικού ορίζοντα ενάντια στον καπιταλιστικό ρεαλισμό του εκάστοτε πολιτικού διαχειριστή που μεταθέτει τις τραγωδίες για το μέλλον, είναι η μόνη ελπίδα αν θέλουμε να σταματήσουμε την επέλαση του θανάτου.

ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ & ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Σημείο ★ Μηδέν

για την όξυνση του ταξικού πολέμου

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1624257/

Πέμπτη 16/3, 12.00 Χαυτεία - ΟΛΕΣ και ΟΛΟΙ στη Γενική Απεργία!

Πέμπτη 16/3, 12.00 Χαυτεία - ΟΛΕΣ και ΟΛΟΙ στη Γενική Απεργία!

ΕΞΕΓΕΡΣΗ για τις σύγχρονες εργατικές - κοινωνικές ανάγκες

Σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και το κράτος του,το μνημονιακό καθεστώς, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ

για την Κοινωνική Επανάσταση και την Ταξική Απελευθέρωση!

κάλεσμα : Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών)

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η μαζική δολοφονία στα Τέμπη, αποτελεί το διαχρονικό έγκλημα του κράτους και του ανώτατου πολιτικού και διοικητικού του προσωπικού, σε συνεργασία με το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο της μαφίας του χρήματος και των κάθε είδους εταιρειών και πολυεθνικών. Το πρόσφατο τραγικό παράδειγμα των πολυκατοικιών που γκρεμίζονταν σαν τραπουλόχαρτα στην Ν.Α. Τουρκία διαφέρει μόνο στους αριθμούς των νεκρών και σε τίποτα άλλο, σχετικά με τις ευθύνες του κράτους και του κεφαλαίου συνολικά.

Ήδη από το 1990, για να μιλήσουμε από το τέλος της μεταπολίτευσης με την στενή έννοια, συντελείται μια διαρκής καταλήστευση της ελλαδικής κοινωνίας - μεταναστών, προσφύγων και ντόπιων - ταυτόχρονα με το φαγοπότι των αμέτρητων χρηματοδοτήσεων από την ΕΕ και το ΔΝΤ, οι οποίες πληρώνουν τους μηχανισμούς ελέγχου τους. Ταυτόχρονα το καθεστώς του νεοφιλελευθερισμού το οποίο όχι τυχαία ξεκίνησε την ίδια περίοδο ο πατέρας Μητσοτάκης μαζί με την λεηλασία του κοινωνικού πλούτου λεηλάτησε και κάθε κοινωνική κατάκτηση ενός αιώνα αγώνων, εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς δημοκρατικής μπανανίας, ένα καθεστώς δηλαδή εξευγενισμένου φασισμού, στις υπηρεσίες του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και των ντόπιων ελίτ.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν απόλυτη ευθύνη ολόκληρου του συστημικού τόξου για τον ζωντανό εφιάλτη που έχει μετατραπεί ο ελλαδικός χώρος, στα Τέμπη, στα εργατικά ατυχήματα και στα μεροκάματα του τρόμου, στους νεκρούς των συνόρων, του Covid, στις εκτελέσεις των ένστολων μισθοφόρων του κράτους και του παρακράτους, σε νεολαίους, μετανάστες, ρομά και δημοσιογράφους, στους παιδοβιαστές και στους εμπόρους θανάτου.

Ένα ριζοσπαστικό συνομοσπονδοποιημένο κίνημα είναι το μόνο που μπορεί να στήσει πραγματικό οδόφραγμα απέναντι στον ολοένα και πιο φασιστικό χαρακτήρα του κράτους και του καπιταλισμού, ικανό να συγκροτήσει γραμμές άμυνας απέναντί τους και να θέσει τους όρους μιας νέας κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής προοπτικής. Αυτής της ταξικής ισότητας, της πολιτικής ελευθερίας και της κοινωνικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Η δίκαιη κοινωνική οργή δεν μπορεί να φυλακιστεί σε καμιά πλαστή διαταξική εθνική ενότητα και σιωπηλή συνενοχή. Δεν έχουν τίποτα να ενώσουν τα θύματα με τους δολοφόνους τους. Με όλους αυτούς που έχουν ξεπουλήσει κάθε κοινωνικό αγαθό, την υγεία, την παιδεία, την μετακίνηση, το νερό το ρεύμα και την κατοικία, μετατρέποντάς τα σε κέρδος και προνόμιο για τους λίγους και τις ελίτ.

Τα κινήματα οφείλουν να σταθούν δίπλα στους καταπιεσμένους στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν μέσα σε ένα δολοφονικό καθεστώς, να τους ενισχύσουν και να ενισχυθούν από αυτούς. Με οργάνωση, αγώνα και κοινή προοπτική να σπάσουμε την δυστοπία που μας επιβάλουν. Είναι καιρός να μιλήσουν τα κινήματα και οι καταπιεσμένοι.

ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ

ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Πέμπτη 16/3

12:00

Χαυτεία (Αιόλου και Σταδίου)

στο μπλοκ της Ανοιχτής Συνέλευσης για το κρατικό / καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη.

πηγή : https://www.athens.indymedia.org/event/90380/
πηγή : email που λάβαμε στις 16 Μαρτίου 00h

Όλες,Όλα,Όλοι στην Απεργία

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η μαζική δολοφονία στα Τέμπη, αποτελεί το διαχρονικό έγκλημα του κράτους και του ανώτατου πολιτικού και διοικητικού του προσωπικού, σε συνεργασία με το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο της μαφίας του χρήματος και των κάθε είδους εταιρειών και πολυεθνικών. Το πρόσφατο τραγικό παράδειγμα των πολυκατοικιών που γκρεμίζονταν σαν τραπουλόχαρτα στην Ν.Α. Τουρκία διαφέρει μόνο στους αριθμούς των νεκρών και σε τίποτα άλλο, σχετικά με τις ευθύνες του κράτους και του κεφαλαίου συνολικά.

Ήδη από το 1990, για να μιλήσουμε από το τέλος της μεταπολίτευσης με την στενή έννοια, συντελείται μια διαρκής καταλήστευση της ελλαδικής κοινωνίας - μεταναστών, προσφύγων και ντόπιων - ταυτόχρονα με το φαγοπότι των αμέτρητων χρηματοδοτήσεων από την ΕΕ και το ΔΝΤ, οι οποίες πληρώνουν τους μηχανισμούς ελέγχου τους. Ταυτόχρονα το καθεστώς του νεοφιλελευθερισμού το οποίο όχι τυχαία ξεκίνησε την ίδια περίοδο ο πατέρας Μητσοτάκης μαζί με την λεηλασία του κοινωνικού πλούτου λεηλάτησε και κάθε κοινωνική κατάκτηση ενός αιώνα αγώνων, εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς δημοκρατικής μπανανίας, ένα καθεστώς δηλαδή εξευγενισμένου φασισμού, στις υπηρεσίες του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και των ντόπιων ελίτ.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν απόλυτη ευθύνη ολόκληρου του συστημικού τόξου για τον ζωντανό εφιάλτη που έχει μετατραπεί ο ελλαδικός χώρος, στα Τέμπη, στα εργατικά ατυχήματα και στα μεροκάματα του τρόμου, στους νεκρούς των συνόρων, του Covid, στις εκτελέσεις των ένστολων μισθοφόρων του κράτους και του παρακράτους, σε νεολαίους, μετανάστες, ρομά και δημοσιογράφους, στους παιδοβιαστές και στους εμπόρους θανάτου.

Ένα ριζοσπαστικό συνομοσπονδοποιημένο κίνημα είναι το μόνο που μπορεί να στήσει πραγματικό οδόφραγμα απέναντι στον ολοένα και πιο φασιστικό χαρακτήρα του κράτους και του καπιταλισμού, ικανό να συγκροτήσει γραμμές άμυνας απέναντί τους και να θέσει τους όρους μιας νέας κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής προοπτικής. Αυτής της ταξικής ισότητας, της πολιτικής ελευθερίας και της κοινωνικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Η δίκαιη κοινωνική οργή δεν μπορεί να φυλακιστεί σε καμιά πλαστή διαταξική εθνική ενότητα και σιωπηλή συνενοχή. Δεν έχουν τίποτα να ενώσουν τα θύματα με τους δολοφόνους τους. Με όλους αυτούς που έχουν ξεπουλήσει κάθε κοινωνικό αγαθό, την υγεία, την παιδεία, την μετακίνηση, το νερό το ρεύμα και την κατοικία, μετατρέποντάς τα σε κέρδος και προνόμιο για τους λίγους και τις ελίτ.

Τα κινήματα οφείλουν να σταθούν δίπλα στους καταπιεσμένους στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν μέσα σε ένα δολοφονικό καθεστώς, να τους ενισχύσουν και να ενισχυθούν από αυτούς. Με οργάνωση, αγώνα και κοινή προοπτική να σπάσουμε την δυστοπία που μας επιβάλουν. Είναι καιρός να μιλήσουν τα κινήματα και οι καταπιεσμένοι.

ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ

ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Πέμπτη 16/3

12:00

Χαυτεία (Αιόλου και Σταδίου)

στο μπλοκ της Ανοιχτής Συνέλευσης για το κρατικό / καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη.

Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών(ΣΥ.ΚΑ.ΠΡΟ)

πηγή : http://athens.indymedia.org/event/90380/

Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΩΣ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, συμμετοχή στην απεργία

τοποθέτηση για το κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, τον συνολικότερο αγώνα ενάντια στην υποτίμηση της ζωής μας και κάλεσμα σε συμμετοχή στην γενική απεργία και την συγκέντρωση της 16ης Μάρτη 2023

Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΩΣ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η τραγωδία της 28ης Φλεβάρη στα Τέμπη είναι ένα κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα. Είναι απότοκο της υποτίμησης της ζωής των φτωχών που διαδραματίζεται με καταιγιστικό τρόπο για περισσότερο από μια δεκαετία σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Είναι απότοκο των συνεχών απολύσεων, της αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, της ιδιωτικοποίησης των βασικών δημόσιων πόρων, δομών και υπηρεσιών. Είναι απότοκο των διαχωρισμένων συμφερόντων του κράτους και της κοινωνίας και της επιβολής ενός αναπτυξιακού οικονομικού μοντέλου που εξασφαλίζει το ελάχιστο επιχειρηματικό ρίσκο των "από πάνω" με αντίτιμο την ακραία διακινδύνευση της ζωής των "από κάτω".

Για όλους εμάς, που ζούμε και πεθαίνουμε καθημερινά στην πλημμυρισμένη Μάνδρα, στο καμένο Μάτι, στην Ηλεία, στην Εύβοια... Για όλους εμάς που ζούμε και πεθαίνουμε καθημερινά με τις συνέπειες της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας... Για όλους εμάς που ζούμε και πεθαίνουμε καθημερινά στο σαπιοκάραβο Σαμίνα, στο εργοστάσιο της Ρικομέξ και στα κάτεργα των ασταμάτητων "εργατικών ατυχημάτων"... Για όλους εμάς που ζούμε και πεθαίνουμε καθημερινά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων/ισσών και μεταναστριών/στών, στα νερά του Αιγαίου και στον Έβρο... Για όλους εμάς που ζούμε και πεθαίνουμε καθημερινά στους τσιγγάνικους καταυλισμούς και στα μπλόκα της αστυνομίας... Αυτό το έγκλημα δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε μεμονωμένο όπως από την πρώτη στιγμή επιχείρησαν να το παρουσιάσουν τα αφεντικά σε ένα επικοινωνιακό φιάσκο που κατέρρευσε αμέσως μετά τις πρώτες εκδηλώσεις της κοινωνικής οργής στους δρόμους.

Οι καθημερινές διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας και σε δεκάδες άλλες πόλεις, οι πρώτες συγκρούσεις με τις κατασταλτικές δυνάμεις, η κινητοποίηση και οι καταλήψεις των μαθητών/τριών και των φοιτητριών/τών, η συνάντηση της κοινωνικής αγανάκτησης με τους αγώνες που βρίσκονται σε εξέλιξη, όπως με τον εμβληματικό αγώνα των εργαζομένων και σπουδαστών/στριών στην τέχνη, των εκπαιδευτικών ενάντια στην "αξιολόγηση", των υγειονομικών ενάντια στην απαξία και υποστελέχωση του ΕΣΥ καθώς και πολλών άλλων, προκαλεί κρίση στο πολιτικό σύστημα εν μέσω προεκλογικής περιόδου.

Πρόκειται για μια κρίση που επιχειρείται να οριοθετηθεί στην εσωτερική σύγκρουση του πολιτικού προσωπικού του κράτους για την διεκδίκηση της κυβερνητικής διαχείρισης. Ο φόβος εξέλιξης της αυθόρμητης οργής σε εξεγερσιακή δυναμική οδήγησε τα κατασταλτικά επιτελεία στην μεταστροφή της αρχικής αμυντικής στάσης που κράτησε η αστυνομία τις πρώτες μέρες, σε επιθετική στρατηγική. Η διαδήλωση της Κυριακής 5/3 χτυπήθηκε άγρια. Η αστυνομία την έπνιξε στα δακρυγόνα, εξαπέλυσε συνεχείς επιθέσεις χτυπώντας σοβαρά και συλλαμβάνοντας διαδηλωτές και διαδηλώτριες αποδίδοντάς τους κακουργηματικές διώξεις. Την ίδια στάση κράτησε και στην μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση της 8ης Μάρτη καθώς και στη βραδινή διαδήλωση της ίδιας μέρας ενάντια στην πατριαρχία ενώ επιπλέον πραγματοποίησε προληπτικές προσαγωγές αναρχικών και άλλων αγωνιστών/στριών από τα σπίτια τους το πρωί πριν την απεργιακή διαδήλωση. Από το πρωί της Δευτέρας 13/3 προχώρησε στον περικύκλωση της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ στην οδό Πανεπιστημίου αποκλείοντας το σώμα των συντρόφων και συντροφισσών "Κίνηση Φοιτητών/τριων, Σπουδαστριών/ων για την ελευθεριακή οργάνωση στη βάση" που κατέλαβε εκείνη τη μέρα το κτήριο ως μια ακόμα κίνηση δημιουργίας κέντρου αγώνα και σύνδεσης των αγωνιζόμενων σπουδαστών/στριών στον χώρο της τέχνης και των φοιτητών/τριών στα Πανεπιστήμια με την κοινωνία.

Το κράτος για να εξομαλύνει την πολιτική κρίση επιχειρεί να εξαφανίσει κατασταλτικά και ιδεολογικά τον μοναδικό ανεξέλεγκτο παράγοντα που μπορεί να μεταβάλει "από τα κάτω" τους πολιτικούς συσχετισμούς, τον μαχητικό δρόμο της βάσης και τον καταληψιακό και απεργιακό αγώνα που μπορεί να πάρει χαρακτηριστικά διαρκούς αντιπαράθεσης με το καθεστώς και ευρύτερης συνάντησης και συλλογικοποίησης των αγωνιζόμενων. Η παρούσα κυβέρνηση έχει ταυτίσει τα συμφέροντά της και την δυνατότητα παραμονής της στην εξουσία με την καταστολή, είναι προετοιμασμένη και αποφασισμένη γι αυτό έχοντας εξασφαλίσει παράλληλα την συναίνεση όλων των καθεστωτικών πολιτικών και μιντιακών δυνάμεων και μηχανισμών. Η κυβερνητική Αριστερά όντας προσδεδεμένη από το καλοκαίρι του 2015 στην δεξιά μετατόπιση όλου του επίσημου πολιτικού φάσματος αρκείται να υπολογίζει στρατηγικά στα εκλογικά οφέλη της θυματοποίησης των διαδηλωτών και το ΚΚΕ ελεεινολογεί και στοχοποιεί όσους συγκρούονται με την κρατική καταστολή, ως πράκτορες. Ενώ οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ όντας συνθηκολογημένες με τα αφεντικά και έχοντας μετατραπεί επί της ουσίας σε κρατικούς και εργοδοτικούς φορείς, κάλεσαν σε γενική απεργία την Πέμπτη 16 Μάρτη μόνο υπό την πίεση της βάσης και μόνο για μια μέρα, χωρίς καμία προετοιμασία στους χώρους δουλειάς, κανένα σχέδιο μπλοκαρίσματος της μακρόχρονης επίθεσης των αφεντικών στην τάξη μας και χωρίς καμία ουσιαστική κάλυψη των απεργών, επιχειρώντας αποκλειστικά με αυτόν τον τρόπο να συνεχίσουν να επιβιώνουν ως διαμεσολαβητικοί μηχανισμοί.

Επιπλέον το κράτος εντείνει την προπαγάνδα κατά των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους ως ύστατη ιδεολογική γραμμή άμυνας, για να τους εμφανίσει στο σύνολό τους συνυπεύθυνους στο έγκλημα και να τους απαξιώσει ηθικά συμπεριλαμβάνοντάς τους στο βούρκο των πελατειακών σχέσεων, της ιδιοτέλειας και αποκτήνωσης των πολιτικών αξιωματούχων και των διευθυντικών στελεχών. Ένα σαθρό ιδεολόγημα που γκρεμίστηκε ήδη από τις πρώτες στιγμές μετά από το δυστύχημα μέσα από την γνωστοποίηση επανειλημμένων απεργιών που είχε κηρύξει το σωματείο των μηχανοδηγών το προηγούμενο διάστημα, για να καταδείξει την αθλιότητα της κατάστασης και να πιέσει για την αποφυγή των θανατηφόρων εντέλει συνεπειών της στους ίδιους και στους επιβάτες. Επανειλημμένες απεργίες που απαγορεύτηκαν ως παράνομες και καταχρηστικές από την δικαστική εξουσία για να κατασταλούν και θάφτηκαν στην σιωπή από τα καθεστωτικά media. Γιατί ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που ανέδειξε αυτή η τραγωδία είναι το γεγονός ότι οι μοναδικοί και οι μοναδικές που μπορούν να υπερασπιστούν την ασφαλή λειτουργία των απαραίτητων για την κοινωνία υποδομών είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες και όσοι/ες τις χρησιμοποιούν.

Το κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη είναι μια ακόμα στιγμή του κοινωνικού - ταξικού πολέμου κατά τον οποίο τα αφεντικά επελαύνουν για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη και να θωρακίσουν την εξουσία τους ενώ η τάξη μας μετράει τους νεκρούς της. Αυτός ο πόλεμος που εξελίσσεται υπόγεια από τον Φλεβάρη του 2012, παίρνει σήμερα χαρακτηριστικά ανοιχτής σύγκρουσης. Κι αυτή η σύγκρουση τόσο σε βάθος χρόνου όσο και σε σχέση με οποιονδήποτε πρόσκαιρο επανακαθορισμό των συσχετισμών ισχύος του κράτους με την κοινωνία, έχει θεμελιακά ζωτική σημασία για όλους μας, γιατί από αυτήν εξαρτάται η δυνατότητα αντίστασής μας, η ίδια μας η ζωή και η αξία της. Γνωρίζουμε ότι αυτή η σύγκρουση και η έκβασή της θα είναι ουσιαστική στο βαθμό που θα εκδηλωθούν στο κοινωνικό πεδίο από τη μεριά των καταπιεσμένων πραγματικές δυναμικές ενάντια στην ισχύ του κράτους και του κεφαλαίου, πέρα από το επικοινωνιακό παιχνίδι της εξουσίας και την εκλογική διαμεσολάβηση τους. Στο βαθμό που η κίνησή μας θα πηγαίνει ακόμα πιο πέρα από την προσπάθεια μαχητικής διαμαρτυρίας και θα μετουσιώνεται σε σταθερή αγωνιστική σχέση και ανταγωνιστική δομή η οποία σε βάθος χρόνου θα αντιπαλεύει τον κόσμο της εξουσίας και της εκμετάλλευσης.

Από το βράδυ της 28ης Φλεβάρη, βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Εκεί που συναντιούνται ο πόνος, η συνειδητοποίηση και ο αγώνας. Ο πόνος για μια ακόμα σφαγή των δικών μας ανθρώπων που δεν αρκείται πια να είναι βουβός. Η συνειδητοποίηση του σαπίσματος του κόσμου της εξουσίας και της αδυναμίας διεξόδου από την συστημική κρίση μέσα από το ίδιο το σύστημα. Ο αγώνας που ζωντανεύει ξανά στους δρόμους. Πάνω σε αυτό το νέο σταυροδρόμι και περισσότερα από δέκα χρόνια μετά την εξέγερση του 08' και τα μεγάλα συγκρουσιακά γεγονότα του 2010 - 12' το κρισιμότερο επίδικο συνεχίζει να είναι για όλες και όλους τους "από κάτω" η ανάπτυξη σταθερού αντίπαλου δέους στο κρατικό - καπιταλιστικό σύστημα της βαρβαρότητας και στις ξεφτισμένες πολιτικές του δυνάμεις.

Μέσα από τα σκοτάδια και την αποφορά που αναδίδει η καπιταλιστική «πραγματικότητα» και ενάντιά της, η αγωνιστική συμβολή της καθεμίας και του καθένα μας σε αυτήν την κατεύθυνση από όπου κι αν βρίσκεται, είναι ότι έχουμε για να γίνει αυτό το σταυροδρόμι ανοιχτό πεδίο αγώνα για το πέρασμα σε μια ζωή αξιοπρέπειας, ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας και ευτυχίας όλων.

ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ - ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΙΚΟ - ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ

ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ - ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ

απεργιακή συγκέντρωση Χαυτεία, Πέμπτη 16/3/2023, 12:00

αναρχική συλλογικότητα α π ό π ε ι ρ α

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1624277/

[Πέμπτη 16/3 - 12 Χαυτεία] Κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν, με εξέγερση τιμάμε τους νεκρούς

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ, ΜΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 16 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΑ ΧΑΥΤΕΙΑ (Σταδίου και Αιόλου)

Το βράδυ της Τρίτης 28/02 σημειώθηκε, με την αποκλειστική ευθύνη κράτους και κεφαλαίου, ένα από τα πιο πολύνεκρα δυστυχήματα των τελευταίων ετών, με τη σύγκρουση μιας επιβατικής αμαξοστοιχίας της Hellenic Train με μία εμπορική, στην περιοχή των Τεμπών. Το συγκεκριμένο έγκλημα, το οποίο σε συνέχεια πολλών άλλων, άφησε πίσω του δεκάδες νεκρούς και τραυματίες, πρόκειται για ένα αναπόφευκτο και προμελετημένο έγκλημα που πραγματοποιήθηκε στο κυνήγι του μέγιστου κέρδους από το κεφάλαιο και τις κρατικές πολιτικές υποστήριξής του. Παρά τα κροκοδείλια δάκρυα από την πλευρά της κυβέρνησης καθώς και τις επίμονες προσπάθειες διαστρέβλωσης της πραγματικότητας από τους εκπροσώπους της αλλά και από πλήθος δημοσιογράφων, με αφηγήματα περί ανθρώπινου λάθους και αποκλειστικής ατομικής ευθύνης του σταθμάρχη, παραμένει για εμάς σαφές πως η θανατοπολιτική κράτους και κεφαλαίου ευθύνεται για τις δολοφονίες στα Τέμπη.

Η ατομική ευθύνη και η απόδοση καταστάσεων στην τυχαιότητα αποτελούν πλήρως νεοφιλελεύθερα αφηγήματα που ως σκοπό έχουν να ξεπλύνουν το κράτος και το κεφάλαιο από τις δολοφονικές πολιτικές και πρακτικές τους. Στην προκειμένη περίπτωση έρχονται -ξανά από άνωθεν- να επιρρίψουν όλο το βάρος του θανατηφόρου δυστυχήματος σε έναν άνθρωπο.

Η προφυλάκιση του σταθμάρχη και η μετατροπή του σε αποδιοπομπαίο τράγο επιχειρεί να κατευνάσει τις κοινωνικές δυναμικές και να ικανοποιήσει ένα συγκεκριμένο ακροατήριο που αναζητά στον - μεταφορικά και μη - ανειδίκευτο, άσχετο και τελευταίο τροχό της αμάξης τις συνολικές ευθύνες για την ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας, τις ελλείψεις στελέχωσης ανθρώπινου δυναμικού, τις ιδιωτικοποιήσεις, την κρατική αδιαφορία που οδήγησε στο έγκλημα στα Τέμπη.

Όμως, για κακή τους τύχη, η κοινωνική βάση, όπως αποδείχθηκε περίτρανα με τις κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών και την εξεγερσιακή της διάθεση απέναντι σε όσους στοχεύουν στον κατακερματισμό της, δεν μασάει κουτόχορτο. Το έγκλημα που διεπράχθη στα Τέμπη φέρει συγκεκριμένες ευθύνες, οι οποίες αποτυπώνονται καθημερινά στους δρόμους από σωματεία, πολιτικούς και συλλογικούς φορείς αλλά και από πλήθος ανένταχτου κόσμου. Οι ευθύνες αυτές, λοιπόν, συμπυκνώνονται στις ιδιωτικοποιήσεις, τα ξεπουλήματα στο βωμό του κέρδους και τη διαρκή υποτίμηση των μαζικών συγκοινωνιών από το κράτος και τις αναδόχους εταιρίες.

Η ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην Ιταλική εταιρία "Ferrovie", το 2017 επί ΣΥΡΙΖΑ, η οποία συζητιόταν ήδη από το 2007 και μετά, από όλες τις κυβερνήσεις, στα πλαίσια των μνημονιακών πολιτικών και των πιέσεων από την Ε.Ε., στην κατεύθυνση μιας «υγειούς» ανταγωνιστικότητας, επέφερε συγκεκριμένα αποτελέσματα, με κορύφωση τον θάνατο και τον τραυματισμό δεκάδων συνανθρώπων μας, ντόπιων και μεταναστών. Υποστελέχωση κρίσιμων τομέων, εξαντλητική εργασία, εγκατάλειψη υποδομών, παράβλεψη των προδιαγραφών ασφαλείας και ανύπαρκτες επενδύσεις στον εκσυγχρονισμό των δικτύων προδιέγραφαν τόσα χρόνια ένα έγκλημα το οποίο αναπόφευκτα πραγματοποιήθηκε.

Τα τραίνα ETR 470, ή τα τραίνα των βλαβών όπως χαρακτηρίστηκαν από τον ελβετικό τύπο, που διαφημίστηκαν ως το μέλλον των ελληνικών σιδηροδρόμων, αποτελούσαν για χρόνια τον πονοκέφαλο των ελβετικών σιδηροδρόμων που δεν έβλεπαν την ώρα να απαλλαγούν από αυτά. Βλάβες, καθυστερήσεις, φωτιές και ατυχήματα ήταν στην καθημερινή διάταξη. Τραίνα σαπάκια που σε συνδυασμό με την οδυνηρή κατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου κόστισαν τις ζωές δεκάδων νεκρών. Δεν είναι όμως ότι κανένας δεν μίλησε ποτέ για αυτά. Όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν λάβει χώρα σειρά απεργιών για την ασφάλεια των εργατών και των επιβατών, που στην συντριπτική πλειοψηφία τους κρίθηκαν παράνομες.

Η σύγκρουση των τραίνων αποτύπωσε την ωμή πραγματικότητα που είχε δρομολογηθεί ήδη από το 2010 με την εισαγωγή της χώρας στους μηχανισμούς του ΔΝΤ. Η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και η διαρκής υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης πολλαπλασίασε τις ανθρωποθυσίες στον βωμό του κέρδους σαν απαραίτητο όρο επιβίωσης του κεφαλαίου και αναπαραγωγής των σχέσεων εκμετάλλευσης του.

Μετά την σύγκρουση των τραίνων και των τραγικών αποτελεσμάτων της ξεκίνησε το γνωστό και χιλιοειπωμένο επικοινωνιακό παιχνίδι συγκάλυψης των ευθυνών για το κράτος και τις εμπλεκόμενες ιδιωτικές εταιρίες από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι ευθύνες όμως για το έγκλημα στα Τέμπη έχουν ονοματεπώνυμα και είναι το αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που ακολούθησαν όλες οι αστικές κυβερνήσεις και η αστική τάξη της χώρας. Οι εγκληματίες του υπουργείου μεταφορών, της διοίκησης της Hellenic train και όλου του κρατικού μηχανισμού που συνέβαλλαν σε αυτή την δολοφονία θα λογαριαστούν με όλη την κοινωνική βάση όσα κροκοδείλια δάκρυα κι εάν ξεχειλίζουν, όσο κι εάν το μπαλάκι των ευθυνών πετάγεται από τον έναν στον άλλον. 'Oσες συγγνώμες κι αν ακούγονται, η κοινωνική βάση γνωρίζει ότι αποτελούν προεκλογικά τερτίπια και υποκριτικά κελεύσματα αδίστακτων εγκληματιών και δολοφόνων.

Η ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Ν.Δ λίγες μόνο μέρες μετά το έγκλημα στα Τέμπη, επιλέγει να θωρακιστεί κατασταλτικά κηρύσσοντας παράνομη την απεργία των εργαζομένων στο Μετρό και τον ΟΣΕ, όμως η κοινωνική βάση επιλέγει να μην δεχθεί παθητικά αυτή την κατάσταση και αντί της θυματοποίησης επιλέγει να κατέβει στον δρόμο και να βάλει ανάχωμα στην κρατική καταστολή. Με την σειρά του το κράτος προχωρά σε προληπτικές προσαγωγές αγωνιστών, έπνιξε με χημικά τις διαδηλώσεις και ξυλοφόρτωσε τη νεολαία. Ενώ ακολουθεί αδιάλλακτη το ξέφρενο κρεσέντο των ιδιωτικοποιήσεων των βασικότερων κοινωνικών αγαθών προχωρώντας τόσο στην ιδιωτικοποίηση του νερού όσο και στην ψήφιση νομοσχεδίου για την ιδιωτικοποίηση του ογκολογικού ΚέντρουΠαίδων, το οποίο θα αυτονομηθεί από το υπόλοιπο νοσοκομείο για να περάσει ουσιαστικά υπό τη διαχείρισηκαι τον έλεγχο της Βαρδινογιάννη και του συλλόγου Ελπίδα. Μιλάμε για ένα ακόμα κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα, αυτή τη φορά με αποδέκτες τα καρκινοπαθή παιδιά και τις οικογένειέςτους.

Επιπλέον η καταστολή απέναντι στη ταξική οργή για το κρατικό αυτό έγκλημα έκανε πασιφανές πως κράτος και κεφάλαιο αντιλαμβάνονται με σαφήνεια τις κοινωνικές ρωγμές που επέρχονται και επιχειρούν να θωρακιστούν απέναντι στην επαπειλούμενες κοινωνικές εκρήξεις. Έκανε σαφές ότι η βία κράτους και παρακράτους ζεσταίνει τις μηχανές της ώστε να αποτρέψει μαζικά εξεγερτικά γεγονότα και να επιβάλλει την κανονικότητα των πολλαπλών καταπιέσεων και της ταξικής εκμετάλλευσης αδιαμαρτύρητα και σιωπηρά για τις σφαγές που διαπράττει.

'Ομως η οργή μας ξεχειλίζει απέναντι στο Κράτος - Δολοφόνο για το οποίο οι ζωές της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας που ζει και εργάζεται σ' αυτόν τον τόπο, δεν είναι παρά μόνο στατιστικοί αριθμοί και αναλώσιμα εξαρτήματα για την διασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η συσσωρευμένη οργή μας ξεχειλίζει για τις εκατοντάδες δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, για το κύμα ακρίβειας και ανατιμήσεων στα βασικά αγαθά, για το τράφικινγκ παιδιών μέσα στους κυβερνητικούς και κρατικούς κόλπους ( πολιτικοί, αστυνομία, επιχειρηματίες), για τις εξώσεις και τους πλειστηριασμούς A' κατοικίας που οδηγούν ανθρώπους της τάξης μας στον δρόμο. Γιατί το έγκλημα στα Τέμπη αποτελεί μια κορυφαία έκφραση της θανατοπολιτικής εναντίον μας από ένα σύστημα που νομοτελειακά προκειμένου να ξεπεράσει την βαθιά και δομική του κρίση προσφεύγει στον πόλεμο και στον φασισμό ικανοποιώντας τα συμφέροντα των ελίτ καταδικάζοντας στην φτώχεια και την δυστυχία την κοινωνική πλειοψηφία. Ενώ στερεί στους εργαζόμενους και συνολικά στους καταπιεσμένους/ ες δωρεάν και ποιοτική υγεία και μόρφωση, ασφαλείς μετακινήσεις και μια αξιοπρεπή διαβίωση.

Οι μαχητικές συγκρούσεις στους δρόμους με τους πραιτοριανούς του κράτους και του κεφαλαίου, οι προωθημένες πρωτοβουλίες που ζητούν εδώ και τώρα δικαιοσύνη, ζητούν εδώ και τώρα λογαριασμό και δεν οπισθοχωρούν στον πόλεμο που έχει κηρυχθεί, η ενότητα και στη δράση και η αποφασιστικότητα των χιλιάδων διαδηλωτών που κατέβηκαν στον δρόμο τη ημέρα της απεργίας δείχνει πως όταν σηκώνουμε κεφάλι, όταν συγκρουόμαστε, όταν αντιστεκόμαστε μετωπικά με τους δολοφόνους του κρατικού μηχανισμού και του κεφαλαίου ανοίγουμε τον δρόμο για την ενδυνάμωση και την χειραφέτηση της τάξης μας.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον δρόμο της εξέγερσης και του ανυποχώρητου αγώνα

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 16 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΑ ΧΑΥΤΕΙΑ (Σταδίου και Αιόλου)

Ανοιχτή Συνέλευση για το κρατικό /καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1624269/

[Αθήνα] Λευτεριά στον Alfredo Cospito - Στηρίζουμε τις αυριανές κινητοποιήσεις // Πέμπτη 16/3, 12:00, Χαυτεία

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ. ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ. ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ALFREDO COSPITO - ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ 41BIS ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ

Στηρίζουμε τις αυριανές κινητοποιήσεις: Πέμπτη 16 Μαρτίου στις 12:00 δίνουμε ραντεβού στα Χαυτεία σε συνέχεια της έκφρασης της οργής μας για την μαζική δολοφονία με ευθύνες κράτους και κεφαλαίου στα Τέμπη. Δεν συνηθίζουμε το θάνατο - Δεν ξεχνάμε - Δεν συγχωρούμε.

Συνδέουμε τους αγώνες μας για έναν κόσμο ανεξούσιο και ελεύθερο. Από τα μπουντρούμια των σύγχρονων δημοκρατιών μέχρι τους δρόμους αγωνιζόμαστε για την αξιοπρέπεια και τη ζωή.

Το κείμενο της συνέλευσης:

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ALFREDO COSPITO,

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΟΣΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ

Ο Alfredo Cospito είναι ένας αναρχικός που υπήρξε πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων. Δεν υπήρξε ποτέ διατεθειμένος να συμβιβαστεί ή να τα παρατήσει. Είναι ένας σύντροφος που αγωνίζεται από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, περίοδο κατά την οποία φυλακίστηκε ως ολικός αντιρρησίας συνείδησης (για την άρνησή του να υπηρετήσει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία). Μετά τη σύλληψή του το 2012, στη δίκη που ακολούθησε, ανέλαβε την ευθύνη για τον πυροβολισμό του στελέχους της Ansaldo Nucleare (εταιρεία πυρηνικής ενεργείας), Roberto Adinolfi - μια πράξη που πραγματοποιήθηκε από τον Πυρήνα "Olga Nucleus" της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας - Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI/IRF) στις 7 Μαΐου του ίδιου έτους στη Γένοβα.

Ο Alfredo ήταν πάντα ενεργός για την υπεράσπιση των συντρόφων που επλήγησαν από την καταστολή, σε κάθε γωνιά του κόσμου. Συνεισφέρει για πολλά χρόνια με άρθρα, εκδοτικά έργα και προτάσεις στη διεθνή αναρχική συζήτηση. Για το λόγο αυτό, έχει λογοκριθεί πολλές φορές και του έχει απαγορευτεί η επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Καταδικάστηκε για τη δημοσίευση του επαναστατικού αναρχικού φύλλου "KNO3" και της τελευταίας έκδοσης του "Αναρχικός Μαύρος Σταυρός", ενώ βρίσκεται υπό έρευνα για την έκδοση της αναρχικής εφημερίδας «Vetriolo» και για πολλές άλλες υποθέσεις και κατασταλτικές επιχειρήσεις του ιταλικού κράτους εναντίον του αναρχικού κινήματος εκεί.

Ο Alfredo βρίσκεται αδιάκοπα στη φυλακή για 10 χρόνια (από το 2012), τα οποία πέρασε σε τμήματα Υψίστης Ασφαλείας μέχρι τη μεταφορά του στο 41bis τον Μάιο του 2022, οπότε μεταφέρθηκε, από τη φυλακή του Τέρνι, στη φυλακή Μπανκάλι στο Σάσσαρι. Το 2016 κατηγορήθηκε για ανατρεπτική συνεργασία με σκοπό την τρομοκρατία και πολλαπλές εκρηκτικές επιθέσεις (κατασταλτική επιχείρηση Scripta Manent). Μετά από απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου τον Ιούλιο του προηγούμενου έτους, η παραπάνω κατηγορία για τον Alfredo και την Anna Beniamino επαναδιατυπώθηκε με τον όρο «πολιτική σφαγή», δηλαδή τη μοναδική ποινή που σημαίνει ισόβια φυλάκιση. Το ιταλικό κράτος που δολοφονεί εντός κι εκτός των συνόρων του, ενώ πάντα προστατεύει τους φασίστες μαζικούς δολοφόνους, θέλει να καταδικάσει έναν αναρχικό και μια αναρχική για σφαγή λόγω μιας επίθεσης που δεν προκάλεσε ούτε θύματα ούτε τραυματισμούς.

Το 41bis ως καθεστώς φυλακής συνεπάγεται 24/7 ηλεκτρονική επιτήρηση, 1 άτομο ανά κελί διαστάσεων 2x3 μέτρων, μία ώρα συνεύρεσης και κοινωνικοποίησης εντός της φυλακής ανά ομάδες που αποτελούνται από τουλάχιστον δύο έως το πολύ τέσσερις κρατούμενους (ο διαχωρισμός σε αυτές τις ομάδες αποφασίζεται απευθείας από τους γραφειοκράτες στη Ρώμη και ισχύει για αρκετούς μήνες), μια ώρα επίσκεψης το μήνα με γυάλινο διαχωριστικό, υπό ηλεκτρονική επιτήρηση, με ηχογράφηση και καταγραφή σε βίντεο (μόνο εάν τα μέλη της οικογένειας δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε στο επισκεπτήριο, επιτρέπεται ένα μηνιαίο τηλεφώνημα διάρκειας 10 λεπτών εναλλακτικά της επίσκεψης στη φυλακή, αλλά για να γίνει αυτό, το μέλος της οικογένειας του κρατουμένου πρέπει να πάει σε αστυνομικό τμήμα ή μέσα σε κάποια φυλακή), καμία φυσική επαφή, λογοκρισία κι έλεγχος γραπτού υλικού, παρουσία σε δικαστήρια μόνο μέσω τηλεδιάσκεψης.

Υπό το 41bis βρίσκονται σήμερα 750 άτομα. Μεταξύ των και τρεις αγωνιστές/τρια των Ερυθρών Ταξιαρχιών για περισσότερα από 17 χρόνια (Nadia Lioce, Roberto Morandi, Marco Mezzasalma). Το 2009, η συντρόφισσα Diana Blefari, από την ίδια οργάνωση, αυτοκτόνησε, αφού έζησε σε αυτό το σκληρό καθεστώς των φυλακών.

Το 41bis χρησιμεύει στην πλήρη απομόνωση των κρατουμένων από τον έξω κόσμο και αποσκοπεί επί της ουσίας στην εξόντωση τους. Το μέτρο επιβάλλεται για τέσσερα χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα ο μόνος τρόπος για να βγει κανείς είναι η δήλωση μετανοίας και η συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής. Με άλλα λόγια, το 41bis έχει σχεδιαστεί για να προκαλέσει ταλαιπωρία με σκοπό την εκβιαστική απόσπαση ομολογιών ή δηλώσεων.

Ο Alfredo δεν υποτάχθηκε στις πολιτικές του ιταλικού κράτους για μια ακόμη φορά. Στις 20 Οκτωβρίου 2022 ξεκίνησε απεργία πείνας μέχρι τέλους, ως ύστατη μορφή αγώνα, με σκοπό την κατάργηση του καθεστώτος κράτησης «41 bis» για όλους/ες τους/ις κρατούμενους/ες και οποιασδήποτε άλλης μορφής ισόβιας κάθειρξης («ergastolo ostativo»). Ο αγώνας του αφορά κυριολεκτικά όλους/ες/α τους/ις/α κρατούμενους/ες/α.

Είναι ένας πολύμορφος αγώνας, ο όποιος δεν διαπραγματεύεται ρεφορμιστικές, θεσμικές, ειρηνιστικές συνδιαλλαγές, δεν προσκυνά νομοθεσίες, αμφισβητεί το υπάρχον προωθώντας την καταστροφή του. Στρέφεται εναντία στο κράτος και στο κεφάλαιο, στον καπιταλισμό και στον σοσιαλισμό, στις δημοκρατίες και στις δικτατορίες, στην επιρροή της επιστήμης των ακαδημαϊκών του φόβου - ένστολων και μη -, στον σύγχρονο πολιτισμό και στην θρησκεία, στα οικολογικά συμβατά εμπορεύματα και στα πυρηνικά εργοστάσια, στα καθεστώτα ελέγχου, κράτησης και επιτήρησης. Όσο κι αν εκσυγχρονίζονται, τα κελιά παραμένουν μνημεία βαρβαρότητας. Η μάχη ενάντια σε αυτή τη βαρβαρότητα ξεκινά από την ολική καταστροφή της κοινωνίας-φυλακής μέχρι το γκρέμισμα του τελευταίου κλουβιού.

Η κατασταλτική παρακμή που υιοθετεί το ιταλικό κράτος επηρεάζει το καθένα προσωπικά, αφού ένα τέτοιου μεγέθους προηγούμενο στην καρδιά της Ευρώπης θα μπορούσε να αποτελέσει προάγγελο περαιτέρω κατασταλτικών βημάτων και σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ η κοινωνική, η οικονομική, η διεθνής στρατιωτική κρίση χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα. Γνωρίζουμε ότι αυτά είναι τα ιδανικά πλαίσια για τις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν αυταρχικές στροφές ανά τον κόσμο.

Στην Ελλάδα, ο νέος σωφρονιστικός κώδικας αποτελεί ένα μέρος του συνόλου των πολιτικών που κατακρεουργούν κεκτημένα δεκαετιών και βρίσκεται σε απόλυτη ευθυγράμμιση με το δόγμα της αυστηροποίησης των ποινών και της απανθρωποποίησης των έγκλειστων. Βρισκόμαστε σε μια συνθήκη, κατά την οποία θα πρέπει να παλέψουμε για τις ζωές μας βάζοντας τις ίδιες στη γραμμή για τη διεκδίκηση των ανατρεπτικών και επαναστατικών μας αξιών. Κάθε πεδίο αγώνα οφείλει να οξύνει τις αντιστάσεις ενάντια στους γδάρτες των ονείρων μας και στους μακελάρηδες των ζωών μας.

Ο Βασιλιάδες ήταν, είναι και θα είναι γυμνοί: Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Το κράτος και οι υπάλληλοί του δολοφονούν τον Alfredo Cospito. Αυτός ήταν ο στόχος τους εξαρχής. Κι οι τελευταίοι κόκκοι άμμου στην κλεψύδρα της ζωής του συντρόφου χτίζουν τη δική μας συνενοχή στον αγώνα του και κλονίζουν τα θεμέλια των παλατιών των Βασιλιάδων.

"Αφήστε τη θέληση της καταστροφής να μη γίνει ποτέ ξανά δημιουργός.

Τίποτα δε χρειάζεται να οικοδομηθεί.

Αφήστε τη δράση να μιλήσει, ευθύς τώρα, αμέσως."

Ανοιχτή Συνέλευση Αλληλεγγύης με τον Alfredo Cospito

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1624271/