kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

8η Μαρτη: ημερα αντιστασης & αγωνα | διαδηλωση

8Η ΜΑΡΤΗ: ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ, ΤΕΤΑΡΤΗ 8/03 στις 18:00, ΚΑΜΑΡΑ

"Κάθε θάνατος στις μέρες μας μπορεί να καταμετρηθεί ως κρατική δολοφονία"

Η ανείπωτη τραγωδία με την σύγκρουση των αμαξοστοιχιών στα Τέμπη μας υπενθυμίζει δυστυχώς με τον χείριστο τρόπο το πως αντιλαμβάνεται το κράτος και το κεφάλαιο την ανθρώπινη ζωή διαχρονικά: Ως ένα μέσο παραγωγής κέρδους - ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Δεκάρα δε δίνουν για την ασφάλειά μας, όπως και δεκάρα δε δίνουν για τις ζωές μας. Μόλις τον προηγούμενο μήνα ανακοινώσεις του σωματείου μηχανοδηγών έκαναν λόγο για τις εγκληματικές συνθήκες που επικρατούν στις σιδηροδρομικές γραμμές αναφέροντας ξεκάθαρα πως είναι θέμα χρόνου να συμβεί κάτι μοιραίο.

Αν υπάρχει κάτι ως δεδομένο διαχρονικά ανά τον κόσμο, αυτό είναι πως η εξουσία όχι μόνο αδιαφορεί παντελώς για τις ζωές των ανθρώπων, αλλά υπόσχεται μονάχα εξαθλίωση και θάνατο, βρίσκοντας ταυτόχρονα τρόπους να προστατεύεται, να αναπαράγεται και να παρασιτεί εις βάρος της κοινωνικής βάσης.

Η επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και οι δολοφονικές συνέπειές της είναι πλέον έκδηλες σε κάθε πτυχή και έκφανση της κοινωνικής οργάνωσης και της καθημερινής ζωής. Από τη διαχείριση την πανδημίας και της υγειονομικής κρίσης, τις φωτιές στην Εύβοια, τη διαχείριση των μεταναστευτικών πληθυσμών, με τις δολοφονίες και τα push-backs στα σύνορα, μέχρι τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων, τους ξυλοδαρμούς φοιτητών, τους βιασμούς, τα κυκλώματα trafficking, τις δολοφονίες εργατών που ολοένα πολλαπλασιάζονται, είναι πλέον έκδηλο ότι οι ζωές των καταπιεσμένων είναι αναλώσιμες, δίχως αξία.

Μας σκοτώνουν στις γραμμές των τρένων, μας σκοτώνουν στα σύνορα και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέσα στα εργοτάξια, μας σκοτώνουν επειδή είμαστε γυναίκες, φοιτητές που δε χωράμε στα αμφιθέατρα, αγωνιστές & αγωνίστριες στο δρόμο.

Και καθώς αντιπατριαρχικός αγώνας, είναι για εμάς ένας αγώνας συνολικός, αντιεξουσιαστικός, αναρχικός, ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, τη φετινή 8η Μάρτη καλούμε σε αντιπατριαρχική/αναρχική διαδήλωση ενάντια στο κρατικό - καπιταλιστικό έγκλημα που συντελέστηκε και συνεχίζει να εξελίσσεται κάθε στιγμή που περνάει στα Τέμπη.

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΦΛΟΓΑ, ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΨΟΥΜΕ ΣΥΜΕΘΕΛΑ ΤΟ ΣΑΠΙΟ, ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΤΑ ΤΕΜΠΤΗ - ΟΥΤΕ Η ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ - ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

κάλεσμα : Ελεύθερες Γυναίκες της Συλλογικότητας για τον Κοινωνικό Αναρχισμό Μαύρο και Κόκκινο, μέλος ΑΠΟ ΟΣ

8 Μάρτη - Ημέρα αντίστασης και αγώνα ενάντια στον σάπιο κόσμο της εξουσίας

8 Μάρτη - Ημέρα αντίστασης και αγώνα ενάντια στον σάπιο κόσμο της εξουσίας

Παρά τις προσπάθειες των κυρίαρχων να απονοηματοδοτήσουν τον αγωνιστικό και πολιτικό χαρακτήρα της 8ης Μάρτη και να διαστρεβλώσουν την υπόθεση της γυναικείας χειραφέτησης παρουσιάζοντάς την ως αίτημα "ισότητας" στη διαχείριση της εξουσίας, η 8η Μάρτη αποτελεί μέρα μνήμης των αιματηρών γυναικείων αγώνων, των απεργιών και κινητοποιήσεων του πιο άγρια εκμεταλλευόμενου κομματιού της κοινωνίας, των μεταναστριών εργατριών, που ξέσπασαν στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ού αιώνα. Αποτελεί ημέρα αγώνα και αντίστασης στο σήμερα, σε μια περίοδο που η πατριαρχική βία απέναντι στις γυναίκες, ιδίως των πληβειακών στρωμάτων, οξύνεται και εκδηλώνεται απέναντί τους και πάνω στα σώματά τους με ακόμη πιο άγριους όρους, ως αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας του σάπιου κόσμου της εξουσίας. Ενός κόσμου που οδηγεί τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση, που δολοφονεί στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της Ευρώπης- φρούριο και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα αστυνομικά τμήματα και μπλόκα, που οξύνει την κρατική κατασταλτική βία απέναντι σε όσους και όσες αγωνίζονται με συλλήψεις, διώξεις και βασανισμούς διαδηλωτών/τριών, με εκκενώσεις καταλήψεων και με τη στοχοποίηση ευρύτερα του αναρχικού κινήματος, που προωθεί την έμφυλη βία και συγκαλύπτει κυκλώματα trafficking, (παιδο)βιασμούς και γυναικοκτονίες, που πριμοδοτεί τις φασιστικές συμμορίες και την επανεμφάνισή τους στον δημόσιο χώρο και που αυξάνει τους πολεμικούς εξοπλισμούς και τις πολεμικές προετοιμασίες. Ενός κόσμου που δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα πέρα από εκμετάλλευση, φτώχεια, βία, πόλεμο, ξεριζωμό και θάνατο.

Τα τελευταία χρόνια, δεκάδες γυναικοκτονίες, βιασμοί, σεξουαλικές παρενοχλήσεις και μια πληθώρα περιστατικών έμφυλης βίας, κυκλωμάτων trafficking και παιδοβιασμών έχουν έρθει στο φως. H αύξηση των περιστατικών έμφυλης βίας είναι άμεσα συνυφασμένη με το σύγχρονο ολοκληρωτικό καθεστώς και τη διαχείρισή τους από τους θεσμούς, οι οποίοι επιχειρούν να καλύψουν και να δικαιολογήσουν δολοφόνους, βιαστές και κακοποιητές. Δεν είναι λίγες οι φορές που με διάφορα χυδαία τεχνάσματα όπως είναι η αντιστροφή των ρόλων με τη θυματοποίηση των δραστών και την ενοχοποίηση όσων έχουν υποστεί βία, η απαξίωση των θυμάτων με βάση τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, τον τρόπο ζωής τους και την κοινωνική τους θέση, επιχειρείται από τη μια πλευρά να ξεπλυθούν και να πέσουν στα μαλακά οι δράστες και από την άλλη να εξουθενωθούν και να εξευτελιστούν όσοι και όσες βρίσκουν το θάρρος και καταγγέλλουν περιστατικά έμφυλης βίας. Το «κύκλωμα» που βιάζει, κακοποιεί, διακινεί σε δίκτυα trafficking, συγκαλύπτει τα εγκλήματά του και απειλεί τα θύματα να σιωπήσουν, το ίδιο σύστημα που πνίγει ανθρώπους στα σύνορα, δεν είναι άλλο από το ίδιο το κράτος και τους μηχανισμούς του. Μηχανισμοί μιας «δικαιοσύνης» ταξικής και πατριαρχικής, που τιμωρεί και φυλακίζει όσους & όσες αντιστέκονται στην κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα, καταδικάζει και φυλακίζει χιλιάδες φτωχούς και περιθωριοποιημένους, ενώ ταυτόχρονα προωθεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την πατριαρχική και εν γένει την εξουσιαστική βία, προστατεύοντας τους ισχυρούς και ξεπλένοντας τα εγκλήματά τους.

Παράλληλα, εντείνονται οι έμφυλοι διαχωρισμοί στους εργασιακούς χώρους καθώς και οι περιπτώσεις σεξουαλικών παρενοχλήσεων ή βιασμών που σπάνια καταγγέλλονται ή ακόμα θάβονται από την εργοδοσία. Μια συνθήκη που εκδηλώνεται μέσα από τη μισθολογική ανισότητα ή τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας για τις γυναίκες, από τον εργοδοτικό εξαναγκασμό σε παραίτηση λόγω εγκυμοσύνης ή την άρνηση χορήγησης άδειας εγκυμοσύνης, ενώ όσον αφορά περιστατικά έμφυλης βίας δεν είναι λίγες οι φορές που όσες προχωρούν σε καταγγελία δέχονται απειλές είτε απολύονται.

Η ταξική διάσταση της έμφυλης βίας και της διαχείρισης από τους θεσμούς τέτοιων περιστατικών και των έμφυλων διαχωρισμών είναι βασικό συστατικό της επιβολής της κυριαρχίας πάνω στο σώμα των πληβειακών στρωμάτων. Από τις απειλές και τις ανισότητες μέσα στους εργασιακούς χώρους, από τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις μέσα στα αστυνομικά τμήματα και μπλόκα με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον βιασμό της 19χρονης στο ΑΤ Ομόνοιας, το ξέπλυμα παιδοβιαστών και βιαστών που ανήκουν στην πολιτική και οικονομική ελίτ ή χαίρουν της προστασίας της όπως στις περιπτώσεις του Λιγνάδη και των Λεβέντηδων και η συγκάλυψη κυκλωμάτων trafficking στα οποία εμπλέκονται πολιτικοί, μπάτσοι, παπάδες και μεγαλοεπιχειρηματίες, όπως στην περίπτωση του Κολωνού, είναι φανερό πως ο κόσμος της εξουσίας επιχειρεί το βάθεμα της εκμετάλλευσης και καθυπόταξης των από τα κάτω, ενώ παράλληλα γαλουχεί και οπλίζει τα χέρια βιαστών, κακοποιητών και δολοφόνων μέσα στο ίδιο το κοινωνικό σώμα για τη διαίρεση των εκμεταλλευόμενων.
Ταυτόχρονα, η επίθεση του κρατικού- καπιταλιστικού πατριαρχικού συστήματος στις γυναίκες σε παγκόσμιο επίπεδο οξύνεται όλο και περισσότερο. Από την απαγόρευση των αμβλώσεων στην Πολωνία & την ανατροπή του νόμου περί καθολικής νομιμοποίησής τους στις Η.Π.Α., μέχρι τις εκατοντάδες γυναικοκτονίες και την κρατική συγκάλυψή τους στο Μεξικό, τους βιασμούς για την καθυπόταξη, την τρομοκρατία και τον εξευτελισμό των γυναικών ως μέσο επιβολής σε εμπόλεμες περιοχές, όπως η Ουκρανία. Στο Ιράν δολοφονείται η κούρδισσα Μάχσα Αμίνι τον Σεπτέμβριο λόγω της παραβίασης του ενδυματολογικού κώδικα που έχει επιβληθεί στη χώρα από το θεοκρατικό καθεστώς, ενώ κατά τη διάρκεια της κοινωνικής εξέγερσης που ξεσπά συλλαμβάνονται χιλιάδες εξεγερμένοι και εξεγερμένες και δολοφονούνται εκατοντάδες διαδηλωτές/τριες, ανάμεσά τους η 20χρονη Hadis Najafi (Χαντίς Νατζάφι) που εκτελέστηκε από τους μπάτσους με 6 σφαίρες κατά τη διάρκεια των συγκρουσιακών διαδηλώσεων και οι 16χρονες Sarina Esmailzabeh και Nika Shakarami, που ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου.

Στον αντίποδα όμως αυτής της συστημικής επίθεσης ξεσπούν διαρκώς από τα κάτω γυναικείοι αγώνες. Από τις καταλήψεις και τις συγκρούσεις γυναικών με τα σώματα καταστολής στο Μεξικό, τις διαδηλώσεις στις ΗΠΑ μέχρι το ξέσπασμα της κοινωνικής οργής στο Ιράν που οδήγησε στη γενικευμένη κοινωνική εξέγερση τόσο απέναντι σε ένα πατριαρχικό σύστημα που δομείται πάνω στις έμφυλες διακρίσεις και στο οποίο οι γυναίκες θεωρούνται πολίτες δεύτερης κατηγορίας αλλά και συνολικά απέναντι σε ένα καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης των από τα κάτω.
Απέναντι στο υποκριτικό ενδιαφέρον των θεσμών για την εξάλειψη της έμφυλης βίας και των διακρίσεων, στέκονται οι χιλιάδες γυναίκες που σπάνε τη σιωπή, που αρνούνται το ρόλο του θύµατος, που στέκονται η µία δίπλα στην άλλη, που χτίζουν µέσα από την ατοµική και συλλογική τους εξέγερση την προοπτική ενός κόσµου πραγµατικής ισότητας και ελευθερίας. Ως αναρχικές και ως αγωνιζόμενες γυναίκες, στεκόμαστε αλληλέγγυες στις αγωνιζόμενες και χαιρετίζουμε τους αγώνες τους σε ολόκληρη τη γη. Από τις εξεγερμένες γυναίκες στο Ιράν, μέχρι τις αγωνιζόμενες γυναίκες στην Rojava και τις γυναίκες στις ζαπατιστικές κοινότητες που μάχονται για την αξιοπρέπεια και την αυτονομία τους ενάντια στο κράτος του Μεξικό.
Απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε από τους εξουσιαστές σε ολόκληρο τον πλανήτη, προτάσσουμε τη συλλογικοποίηση, την οργάνωση των από τα κάτω και τη διεκδίκηση όσων μας ανήκουν, για την ταξική και κοινωνική αντεπίθεση των εκμεταλλευόμενων έως την ανατροπή του κόσμου της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού. Για τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, μιας κοινωνίας ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης. Για την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.

Η ελευθερία ούτε παραχωρείται ούτε χαρίζεται αλλά κατακτιέται μέσα από τον αγώνα

Να γκρεμίσουμε το κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία

Οργάνωση και αγώνας για τη Χειραφέτηση και την Αναρχία

Όλες και όλοι στις διαδηλώσεις

Αθήνα: Συγκέντρωση και πορεία 13.00, Κλαυθμώνος και 18.30, Σύνταγμα

Θεσσαλονίκη: Διαδήλωση 18.00, Καμάρα

Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία | Αναρχική Πολιτική Οργάνωση

πηγή : https://apo.squathost.com/afisa-8-marti-imera…

8Η ΜΑΡΤΗ
ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΕΊΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ

Αντιπατριαρχικό καφενείο: Παρασκευή 3/3 στις 18:00 στο φουαγιέ Α' Εστιών
Εκδηλωση- Συζήτηση: Δομώντας κοινότητες αγώνα και αλληλεγγύης ενάντια στην πατριαρχική βία με τις Ελεύθερες Γυναίκες/ Μαύρο και Κόκκινο: Κυριακή 5/3 18:30 στο κινηματοθέατρο Α' εστιών
Συγκέντρωση-πορεία: Τετάρτη 8/03 Καμάρα στις 18:00

ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ
Η γυναικεία χειραφέτηση δεν είναι το αίτημα των γυναικών για την ισότητα τους στη διαχείριση της εξουσίας, όπως προσπαθεί να αναδείξει ο κυρίαρχος εξουσιαστικός χώρος, αλλά ένας αγώνας συνολικός, ένας αγώνας από τα κάτω που ξεκίνησε από τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες από μετανάστριες εργάτριες στον χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ, τις αρχές του 20ου αιώνα. Από γυναίκες που βίωναν την εκμετάλλευση και εξεγέρθηκαν άγρια με μαχητικούς αγώνες. Εκείνοι οι αγώνες που δόθηκαν μπορούν σήμερα να μας δείξουν τον δρόμο που είναι επιτακτικό να ακολουθήσουν οι γυναίκες που βιώνουν την πλήρη απαξίωση των ζωών τους από ένα σύστημα πατριαρχικό και εξουσιαστικό, κομμάτι του καπιταλιστικού κόσμου στον οποίο ζούμε.

Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
Το τελευταίο διάστημα, έρχονται στο φως ολοένα και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας. Από τις δεκάδες γυναικοκτονίες που καταγράφονται, τις δολοφονημένες αδελφές μας στα σύνορα μέχρι τις κινήσεις παραβιαστών και βιαστών γενικά αλλά και ειδικότερα στις εστίες του ΑΠΘ και στη σχολή του ΔΙΠΑΕ από καθηγητή/γυναικολόγο, ο οποίος καταδικάζεται αλλά βρίσκεται έξω με αναστολή. Από τους βιαστές της Γεωργίας Μπίκα στη Θεσσαλονίκη που απαλλάχθηκαν, διότι αμφισβητήθηκε η εγκυρότητα των λεγομένων του θύματος, την υπόθεση της Ε. που κρατούνταν στο διαμέρισμα του μαστροπού μπάτσου Δ.Μπουγιούκου στην Ηλιούπολη και κατάφερε να δραπετεύσει, αλλά οι θύτες παραμένουν ελεύθεροι μέχρι την υπόθεση του ιδιοκτήτη της επιχείρησης <<Χωριάτικο>> που αθωώθηκε με υπόλοιπα 19 μέλη, μια συμμορία σωματεμπόρων στην οποία συμμετείχε και μπάτσος, επειδή τα θύματα απελάθηκαν και τους στερήθηκε η ευκαιρία να καταθέσουν. Από τους μπάτσους στο Α.Τ Ομόνοιας που βίασαν την 19χρονη μέσα στο τμήμα και κυκλοφορούν ελεύθεροι, την αθώωση των μπάτσων που κλωτσούσαν τον ΖΑΚ/Zackie Oh και το πέσιμο στα μαλακά των δολοφόνων του μέχρι την καταδίκη του Π.Φιλιππίδη για δύο απόπειρες βιασμού αλλά την απόφασή του να κυκλοφορεί και αυτός ελεύθερος.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ
Όλα αυτά τα παραδείγματα μας στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα από την πλευρά της αστικής δικαιοσύνης. Πως δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσεις και να βρεις το δίκιο σου μέσα σε ένα σύστημα που προωθεί την πατριαρχία και την εξουσιαστική βία, ένα σύστημα που τρομοκρατεί τα θύματα και απελευθερώνει τους θύτες ή τους καταδικάζει αλλά τους αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθερους, που αποσιωπά τα στοιχεία τους αλλά βγάζει στη φόρα τα ονόματα των θυμάτων, τα οποία και στοχοποιούνται. Το κράτος, οι δικαστικές αρχές, τα ΜΜΕ παράγουν την έμφυλη βία, την προωθούν και την συγκαλύπτουν με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτή κανονικοποιείται, γίνεται μια ακόμη είδηση, ένα κομμάτι της καθημερινότητας που δεν αφορά την κοινωνία. Οι λύσεις που δίνονται από τους κρατικούς μηχανισμούς για την διαχείριση αυτών των περιστατικών συνοψίζονται στα λεγόμενα του συνδικαλιστή της ΕΛΑΣ Μπαλάσκα για την γυναικοκτονία της Κάρολαιν στα Γλυκά Νερά, που συμβουλεύει τους δράστες να αναφέρουν την γυναικοκτονία άμεσα για να έχουν ελαφρυντικά.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία είναι αγώνας απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, διαρκής και συνολικός ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση των γυναικών. Δεν περιμένουμε πως η λύση θα έρθει θεσμικά, από τον κόσμο της εξουσίας. Γνωρίζουμε καλά πως η αλλαγή θα έρθει από τα κάτω, με αντιιεραρχικούς αγώνες, με αλληλεγγύη και μαχητική αντίσταση, αδιαμεσολάβητα. Με γυναίκες που στέκονται η μια δίπλα στην άλλη και χτίζουν κοινότητες αγώνα, μέσα από τις οποίες θα μπορούν να επικοινωνήσουν και να μιλήσουν για όσα βιώνουν, που δεν σιωπούν απέναντι στη βία αλλά αγωνίζονται για να την εξαλείψουν. Ως αναρχικές και ως γυναίκες δηλώνουμε ξεκάθαρα πως κράτος και καπιταλισμός θα γκρεμιστούν μέσα από την οργάνωση μας, μέχρι το χτίσιμο κοινοτήτων αξιοπρέπειας και ελευθερίας παντού.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΉ ΒΙΑ ΕΊΝΑΙ ΘΕΣΜΙΚΉ ΒΙΑ

κάλεσμα : Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere

Η 8η Μαρτη , ορισμένη θεσμικά σε διεθνές επίπεδο ως «Ημερα της Γυναίκας» έχει δυστυχώς καταντήσει να αφομοιωθεί πλήρως από την ίδια την πατριαρχία. Έχει ευτελιστεί σε «γιορτούλα» στην οποία συγκεκριμένες γυναίκες ακούν «χρόνια πολλά», λαμβάνουν δώρα και κόκκινα τριαντάφυλλα ενώ ο εξεγερτικός χαρακτήρας των φεμινιστικών κινημάτων των περασμένων αιώνων λησμονείται. Για εμάς, έχει σημασία να θυμόμαστε πως η μέρα αυτή δεν είναι απλά μια ξεφτισμένη επέτειος ή αφορμή για επίσκεψη σε μπαράκια και μπουζούκια.Σαν γυναίκες/θυληκότητες και Queer/Μη-δυαδικά άτομα, νιώθουμε και πιστεύουμε πως υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι να είμαστε ξανά στους δρόμους. Βλεπουμε την 8η Μάρτη ως αφορμή για να ουρλιάξουμε συλλογικά ενάντια στην καθημερινα βιωμενη πατριαρχική βια , ως μια στιγμη του αντιπατριαρχικού αγώνα ο οποίος για εμας ειναι μια συνεχής διαδικασία για να γκρεμίσουμε το υπάρχον καταπιεστικό σύστημα.

Ο αντιπατριαρχικος αγωνας που εμας μας ενδιαφερει ειναι πολύμορφος,ανατρεπτικός και επικίνδυνος. Γι αυτο οι θεσμικές διεκδικήσεις και διαπραγματεύσεις μας κάνουν να ασφυκτιούμε. Η εργαλειοποίηση των βιωμάτων και των αγώνων μας απο καθε λογης πολιτικάντηδες και κόμματα έχει καταλήξει να αφομοιώνει τα πεδία δράσης μας, ενώ προβλέπεται αυτη η καπηλευση να ειναι ακομη πιο εντονη και γλοιώδης αυτο το διάστημα καθως διανύουμε προεκλογική περίοδο. Εχουμε την ανάγκη να σπάσουμε αυτό το κλίμα και να διεκδικήσουμε χώρο για τα δικά μας χαρακτηριστικα. Δεν επιθυμούμε άλλη μια υποτιθέμενη ευγενική συζήτηση με τους καταπιεστές και εξουσιαστές μας που θα καταληξουν να μας υποδεικνύουν πως για την ασφαλεια μας χρειαζόμαστε περισσότερους αστυνόμους , φυλακές, νόμους και κράτος προνοιας. Θελουμε να βάλουμε φωτιά στους έμφυλους ρόλους και στα στερεότυπα που μας πνίγουν και να αναταράξουμε το αφήγημά περί αδύναμων απροστάτευτων θηλυκοτήτων

Γνωριζουμε πως η αστική δικαιοσύνη ειναι ταξικη και πατριαρχικη, δεν τρέφουμε αυταπάτες πως θα λειτουργήσει εναντια στα καταπιεστικα συστηματα με τα οποία έχει σχέση αλληλεξαρτησης. Απο τις γυναικοκτονίες που ονομάζονται «εγκλήματα πάθους», μεχρι τους βιασμους που δεν καταδικάζονται, ειδικά σε περιπτώσεις επώνυμων αντρών όπως πρόσφατα ο Πέτρος Φιλιππίδης, ή αστυνομικών όπως ο Δημητρης Μπουγιούκος για την υπόθεση trafficking στην Ηλιούπολη. Δεν περιμενουμε να γινει τιποτα διαφορετικο απο το σύστημα της δικαστικής διακαιοσύνης στην υπόθεση του ομαδικού βιασμου της 19χρονης στο ΑΤ Ομονοίας ουτε στην υποθεση του trafficking της 12χρονης, οπου ο κρατικος μηχανισμος επελεξε να τιμωρησει με φυλακιση την μητερα της χωρις αποδείξεις.

Για εμάς όμως τα ζητήματα που μπορεί να θίγει η «Ημέρα της γυναίκας» δεν σταματούν εκεί. Τον Φεβρουάριο του 2023 έγινε γνωστό πως το κράτος αφαίρεσε τις ενέσεις αντιανδρογόνων από την κατηγορία των συνταγογραφούμενων φαρμάκων για τρανς άτομα, κατι που αποτελεί αλλη μια ξεκάθαρη επίθεση προς τις τρανς θυληκότητες και τα μη-δυαδικά άτομα. Δεν παύουμε να αντιλαμβανόμαστε το φύλο ως κοινωνικό κατασκεύασμα, στημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετεί βέλτιστα τα καταπιεστικά συστήματα που οικοδόμησε ο «δυτικός πολιτισμός» με τα ψευτοδίπολα και τους διαχωρισμούς του. Δεν παύουμε λοιπόν, να υποστηρίζουμε τις γυναίκες, τις λεσβίες, τις τρανς γυναίκες, τις ασέξουαλ γυναίκες, τις ίντερσεξ γυναίκες, τις φτωχές, τις μετανάστριες, τις μάνες και όσες δεν θελουν να γίνουν μάνες, τις σεξεργάτριες, όσες εργάζονται μεσα και εξω απο το σπίτι, κάθε άτομο που νιώθει και θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως γυναίκα, και κάθε άτομο που καταπιέζεται από την πατριαρχία.

Εξάλλου όλες αυτές οι φιγούρες δε προκύπτουν εν κενώ. Η κοινωνική αναπαραγωγή της κεφαλαιακής σχέσης αποτελεί μία συγκρουσιακή κίνηση και πεδίο παρεμβάσεων έναντι της διαμορφωμένης αντίληψης περί απαράλλαχτων ταυτοτήτων, τόσο έμφυλων πειθαρχήσεων από τους θεσμούς όσο και έκφυλων αρνήσεων/καταφάσεων από τα αγωνιζόμενα υποκείμενα.

Ο πυλώνας της εθνοπατριαρχικής συγκρότησης και αναπαραγωγής του έθνους-κρατους, δηλαδή η πυρηνική οικογένεια, έχει σαν εργαλεία το λόγο γύρω από τις αμβλώσεις και το συμπληρωματικό αφήγημα της υπογεννητικότητας. Συγκεκριμένα για το ελληνικό κράτος,η εθνική συναίνεση δεξιάς και αριστεράς πάνω στο ζήτημα απλώς μας περιορίζει σε ένα εναλλασσόμενο δίπολο ελληνοχριστιανικής ωμής καταστολής και σοσιαλδημοκρατικής τεχνοκρατικής προνοιακής πολιτικής, όπου το ένα παρουσιάζεται ανεξάρτητο από το άλλο και όχι σαν ενιαίες στρατηγικές διαχείρισης των σωμάτων μας, που οριοθετούν τις μορφές των αγώνων μας και περιορίζουν το τι μπορεί να λεχθεί γύρω από τις σεξουαλικότητες, τα φύλα και τις επιθυμίες μας.

Το τελευταίο διάστημα νιώσαμε έντονα αυτή τη προσπάθεια ελέγχου των σωμάτων μας, με το κεκτημένο της αμβλωσης να βρίσκεται υπο αμφισβήτηση. Συγκεκριμένα, αρχισε να εμφανίζεται επίμονα στις οθόνες μας φασιστικο προεκλογικο σποτ που ειχε λόγο ενάντια στις αμβλώσεις. Όμως η αηδία δεν τελειώνει εκει. Λιγες εβδομάδες πριν μαθαμε πως η καθηγήτρια φεμινιστικης(!) ψυχολογίας του απθ χριστινα Αθανασιάδου ζήτησε απο φοιτητα να αξιολογήσουν ηθικα την άμβλωση. Αφου εκεινα αρνηθηκαν αυτη τη γελοιοτητα παρακολουθησαμε και παραληρηματικο σοου απο την ιδια, τους καθηγητες του τμηματος και τον πρύτανη.

Σε κάθε περίπτωση και με κάθε ευκαιρία εμείς θα φωνάζουμε με όλα τα μέσα πως τον λόγο για το σώμα μας - το ατομικό και το συλλογικό - θα τον έχουμε εμείς και κάθε προσπάθεια να μας τον αποσπάσουν και να το βουλώσουμε, είτε για το καλό της πατρίδας, είτε για αυτό που παρουσιάζεται με επιστημονικό μανδύα σαν δικό μας καλό, θα πέφτει στο κενό και θα χρειαστεί να ματώσουν για να το καταφέρουν.

ΤΣΟΥΛΕΣ, ΤΡΑΝΣ, ΛΕΣΒΙΕΣ, ΙΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΑ Η ΝΤΡΟΠΉ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΤΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΟΥΤΕ Η ΘΡΗΣΚΕΊΑ ΟΥΤΕ Η ΠΑΤΡΙΣ

ΟΥΤΕ ΜΕ ΦΥΛΑΚΕΣ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ, Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΊΑ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Ανοιχτη πρωτοβουλία για κουηρφεμινιστικο μπλοκ στη πορεία 8ης Μάρτη

ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΑΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ

Φέτος στην 8η Μάρτη βγαίνουμε ξανά στο δρόμο. Η «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας», που πλέον γιορτάζεται σαν άλλη μια ακίνδυνη παγκόσμια ημέρα, άλλη μια ευκαιρία για κατανάλωση και για ενσωμάτωση των αγώνων μας προέρχεται από μια ιστορία που κάθε άλλο παρά ακίνδυνη ήταν.

Πιάνουμε το νήμα από τις 8 Μάρτη του 1857, την πρώτη απεργία γυναικών, όπου οι εργάτριες στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη προέβησαν σε μία ιστορική κινητοποίηση και στάση εργασίας για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους, ανθρώπινα ωράρια εργασίας και καλύτερα μεροκάματα. Μισό αιώνα αργότερα, στις 8 Μάρτη του 1910 η Β' Διεθνής Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη θεσμοθέτησε ομόφωνα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μετά από διεκδίκηση της Κλάρα Τσέτκιν, ως μέρα αφιερωμένη στις διεκδικήσεις περί του γυναικείου ζητήματος. Ήταν και πάλι 8η Μάρτη, εκείνη του 1917, όταν πάνω από 200.000 γυναίκες κατέβηκαν σε μία από τις μαζικότερες πορείες στους δρόμους της Πετρούπολης με σύνθημα «Ψωμί και Ειρήνη - Κάτω ο Πόλεμος - Βελτίωση της κατάστασης των Γυναικών».

Η φεμινιστική ιστορία της 8ης Μάρτη, καθοριστική για το σημερινό φεμινιστικό κίνημα, είναι αυτή που ορίζει την ημέρα αυτή όχι ως γιορτή, αλλά ως μέρα διεκδίκησης, αγώνα και απεργίας στην παραγωγή και την αναπαραγωγή, στη δουλειά και το σπίτι.

Σήμερα, παρά τις νίκες του φεμινιστικού κινήματος και τους αγώνες που δίνουμε διαρκώς, εξακολουθούμε να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, έμφυλη βία έχουν γίνει καθημερινότητα. Η έμφυλη βία κανονικοποιείται διαρκώς από κεντρικούς πυλώνες του εθνικού κορμού, όσο το κράτος και η αστική δικαιοσύνη απαντούν σε κάθε καταγγελία με συγκαλύψεις. Ο ζόφος της πατριαρχίας βρίσκεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής και καμιά/κανένα δεν είναι ελεύθερη/ο μέχρι να είμαστε όλες/α.

Και σε θεσμικό επίπεδο όμως, βλέπουμε ξανά και ξανά να μπαίνουν στο στόχαστρο δικαιώματά μας. Βλέπουμε να αμφισβητείται το δικαίωμα στην ασφαλή και δωρεάν έκτρωση, τις ίσες συνθήκες εργασίας (νόμος Χατζηδάκη), το δικαίωμα στη μητρότητα και την εργασία, όπως και να εισάγονται νέοι αναχρονιστικοί και μισογυνιστικοί νόμοι που ξεπλένουν την έμφυλη βία και μας θέτουν ξανά σε κίνδυνο, βλ. νόμο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Κι όλα αυτά ενώ παραμένουμε οι διπλά και τριπλά εργαζόμενες της κοινωνίας, με την -απλήρωτη- οικιακή εργασία και τη φροντίδα όλων να εξαρτάται από εμάς.

Καπιταλισμός και πατριαρχία βρίσκουν διαρκώς νέους τρόπους να αναπαράγουν την έμφυλη καταπίεση και να εκμεταλλεύονται τα πιο ευάλωτα. Η έμφυλη βία δεν στοχεύει μόνο στις cis γυναίκες, άλλα και σε όλες τις θηλυκότητες και τα λοατκια+ άτομα. Ο αγώνας για την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του φεμινιστικού κινήματος.

Έτσι και αυτήν την 8η Μάρτη θέλουμε να παλέψουμε με όλ@ όσ@ καταπιέζονται από την πατριαρχία, όσες βιώνουν τη βία της επισφάλειας και της ανεργίας, των έμφυλων διακρίσεων, της έμφυλης βίας. Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε εργάτρια, στις αόρατες εργάτριες της οικιακής εργασίας, τις μετανάστριες, τις άνεργες φίλες μας και τις επιζώσες αδερφές μας και σε όλες αυτές που μετράμε τα ρέστα μας για να βγάλουμε το μήνα. Ενάντια στην κανονικοποίηση της έμφυλης βίας προβάλλουμε τη φεμινιστική αλληλεγγύη και τη μαχητικότητα, μέχρι η πατριαρχία να είναι παρελθόν.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

κάλεσμα : Witches Fight Back

ΠΟΡΕΙΑ 8Η ΜΑΡΤΗ-ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΣΦΥΚΤΙΚΟ ΚΛΟΙΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΤΕΡΕΙ ΑΝΑΣΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΝΕΚΡΩΝΕΙ ΤΙΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ ΜΑΣ

Μέρα με τη μέρα απαριθμούμε ολοένα και περισσότερες γυναικες, θηλυκότητες και τρανς άτομα ανά τον κόσμο που δίνουν την δική τους μάχη απέναντι σε πατριαρχικές και εξουσιαστικές συμπεριφορές στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, στην δουλειά τους, στο σπίτι τους και στους δρόμους. Από το κίνημα στην Πολωνία για τον αγώνα διεκδίκησης του δικαιώματος στην άμβλωση μέχρι τις πορείες για τις γυναικοκτονίες και τους βιασμούς απο δυνάμεις καταστολής στην Λατινική Αμερική, από την εμφάνιση και άνθιση του #MeToo εν μέσω εγκλεισμού την περίοδο της πανδημίας και του εξεγερσιακού φεμινιστικού αγώνα στο Ιράν με κεντρικό σύνθημα "Γυναίκα-Ζωή-Ελευθερία", είναι εμφανές πως θηλυκότητες διεκδικούν τον χώρο τους και την ελευθερία τους, για μια ζωή δίχως φόβο και καταπίεση.

Στην εγχώρια πραγματικότητα, ενώ διεκδικούμε ανάσες ελευθερίας και μέσα απο καθημερινούς αγώνες απαιτούμε τον κοινό μας χώρο ώστε να μπορούμε να συνυπάρξουμε ελεύθερα, κυριαρχεί η εξής συνθήκη: ολόκληρα κυκλώματα μαστροπείας μεταναστριών και ανηλίκων συγκαλύπτονται απο Κράτος και καθεστωτικά ΜΜΕ, συνδικαλιστής μπάτσος δίνει συμβουλές σε γυναικοκτόνους μπας και "πέσουν στα χαμηλά", γυναικοκτονίες βαπτίζονται ως «εγκλήματα πάθους», φεμινιστικές πορείες καταστέλλονται από το κράτος, ποινές "χάδια" αποδίδονται σε (παιδο)βιαστές ή αθωώνονται, γυναίκες βιάζονται μέσα σε αστυνομικά τμήματα, παρενοχλήσεις στους χώρους εργασίας, τρανς άτομα βιώνουν ρητορική μίσους και τον αποκλεισμό ακόμα και στα νοσοκομεία ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν τον τρανσφοβικό οχετό της ελληνικής κοινωνίας, ψηφίζεται το νομοσχέδιο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας από το κράτος και η εκκλησία σπέρνει τον σκοταδισμό ρητορεύοντας πως η άμβλωση είναι πράξη εγκληματική. Και αυτά είναι λίγα μόνο ενδεικτικά παραδείγματα της καθημερινότητας που βιώνουμε ως γυναίκες,θηλυκότητες,τρανς και μη δυαδικά άτομα μέσα στον πατριαρχικό ζόφο της κοινωνίας αυτής.

Για αυτούς,λοιπόν, και για άλλους χίλιους λόγους η αντίσταση απέναντι στο πατριαρχικό εξουσιαστικό σύστημα και η συλλογικοποίηση των αναγκών μας στις γειτονιές μας και στις κοινότητες μας είναι μονόδρομος. Ας συνειδητοποιήσουμε πως ενωμένες/α μπορούμε να κάνουμε πολλά, να δημιουργήσουμε, να αλληλοστηριχθούμε, και να βοηθήσουμε η μία το άλλο.

Αντιλαμβανόμαστε την χρησιμότητα που μπορεί να έχει μια καταγγελία, ωστόσο δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε σε αυτό, ούτε να θεωρούμε πως έτσι θα τσακίσουμε την πατριαρχία καθώς αναγνωρίζουμε πως τα δικαστήρια σε αρκετές περιπτώσεις αποτελούν έναν αφιλόξενο χώρο για εμάς.Πολλές απο εμάς, επίσης, έχουμε έρθει αντιμέτωπες με τον υποτιμητικό τρόπο που μας αντιμετωπίζει η αστυνομία σε περίπτωσεις καταγγελίας αλλά και με την αρχειοθέτηση καταγγελιών που ξαφνικά εξαφανίζονται ή,πιο συγκεκριμένα,απαξιώνονται.Η δημιουργία ισχυρού δικτύου-κοινότητας-αντίστασης στις γειτονιές μας θα πρέπει να είναι ο μοναδικός σκοπός κάθως ό,τι έχουμε στην πραγματικότητα είναι η μία την άλλη. Αναγκαία είναι επίσης η άμεση δημιουργία οριζόντιων και αυτοοργανωμένων δομών σε επίπεδο γειτονιάς, που θα σέβεται τα έμφυλα χαρακτηριστικά μας και θα μας αγκαλιάζει όλες/α, στηρίζοντας έμπρακτα τα επιζώντα και τα θύματα έμφυλης/ενδοοικογενειακής βίας.

Ας αμφισβητήσουμε συλλογικά τα κατάλοιπα που μας διέπουν και ας διεκδικήσουμε τους δικούς μας όρους, δυναμώνοντας τις αντιστάσεις μας ενάντια σε κάθε εξουσιαστική λογική που προσπαθεί να επιβληθεί στα σώματα μας ώστε να κατακτήσουμε έναν κοινό τόπο όπου όλα θα είμαστε απαλλαγμένα απο κάθε μορφή πατριαρχικής εξουσίας που μας εξουθενώνει καθημερινά.Συναντιόμαστε, λοιπόν, στους δρόμους,στις πλατείες και στις γειτονιές όλες και όλα μαζί για να τσακίσουμε τα θεμέλια της πατριαρχίας και του εξουσιαστικού συστήματος που την συντηρεί, το ένα δίπλα στην άλλη. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κοινός τόπος αν δεν τον δημιουργήσουμε εμείς εκεί που πρέπει:στους δρόμους!

Κάλεσμα για φεμινιστική πορεία 08/03 στις 18.00 Καμάρα

ΟΛΕΣ/Α ΜΑΖΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΜΕΤΡΑΝΕ

κάλεσμα : Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης

Καλούμε σε διαδήλωση για την 8η Μάρτη, την Τετάρτη 08.03 στις 18:00 στην Καμάρα

Δε θα ξαναέχουν την άνεση της σιωπής μας!

Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή. Είναι μια μέρα άρρηκτα συνδεδεμένη με το εργατικό κίνημα και τους αμέτρητους αγώνες εργατριών. Στις 8 Μαρτίου του 1857, οι εργάτριες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης απήργησαν και διαδήλωσαν για να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας, μείωση των ωρών εργασίας και ίσους μισθούς με αυτούς των ανδρών εργατών. Οι κινητοποιήσεις συνάντησαν τη σκληρή καταστολή του κράτους και βάφτηκαν με το αίμα των εργατριών. Το 1910 η Β' Διεθνής Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών πρότεινε την καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας προς τιμήν της ιστορικής διαδήλωσης του 1857, που έφερε σε πρώτο πλάνο τα εργασιακά δικαιώματα των γυναικών αλλά και της ανισότητας ανδρών- γυναικών στον εργασιακό τομέα.

Η ανισότητα στους χώρους εργασίας κρατεί καλά ως τις μέρες μας, με τις γυναίκες να κερδίζουν σταθερά λιγότερα χρήματα απ' ότι οι άνδρες για την ίδια δουλειά, να αντιμετωπίζουν προκλήσεις στην εύρεση και διατήρηση της εργασίας τους λόγω πιθανής εγκυμοσύνης, και να έρχονται αντιμέτωπες με παραβιαστικές συμπεριφορές στους χώρους εργασιάς τους τόσο από συναδέλφους, όσο και από αφεντικά. Η καταπίεση κι η ανισότητα δεν περιορίζονται όμως στον εργασιακό τομέα. Η έμφυλη καταπίεση βρίσκεται σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, από το σπίτι, το δρόμο, τη δουλειά επηρεάζοντας ακόμη και την αυτοδιάθεση του σώματος μας. Από περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικές παρενοχλήσεις και την επίθεση που δέχονται τα δικαιώματα των γυναικών παγκοσμίως, γίνεται εμφανές πως ο αγώνας για ισότητα, αυτοδιάθεση και εργατικά δικαιώματα είναι και θα είναι αναγκαίος.

Καθημερινά έρχονται στο φως νέα περιστατικά έμφυλης βίας, από τις δεκάδες γυναικοκτονίες του τελευταίου μόνο χρόνου, το βιασμό 19χρονης μέσα στο ΑΤ Ομόνοιας, την υπόθεση της Ε. που κρατούνταν αιχμάλωτη στο διαμέρισμα του μαστροπού μπάτσου Μπουγιούκου, που ενώ βρέθηκε ένοχος για εμπορία ανθρώπων κυκλοφορεί ελεύθερος, όπως άλλωστε και ο Πέτρος Φιλιππίδης μετά τη δική του καταδικαστική απόφαση για δύο απόπειρες βιασμού, μέχρι την αθώωση των ένστολων δολοφόνων της Zackie Oh και των βιαστών της Γεωργίας Μπίκα, που απαλλάχθηκαν καθώς το δικαστήριο αμφισβήτησε την εγκυρότητα των λεγομένων της. Είναι επίσης εξοργιστικό το πόσοι άνδρες ακολουθούν κατά γράμμα τη συμβουλή του Μπαλάσκα στους επίδοξους γυναικοκτόνους. Απλά πάρτε τηλέφωνο την αστυνομία μετά την πράξη και παραδοθείτε. Θα φάτε μόνο 4-5 χρονάκια φυλακή. Οι θηλυκότητες δεν έχουν κανένα τρόπο να βρουν δικαιοσύνη για τα εγκλήματα που συντελλούνται εις βάρος τους, αφού βλέπουμε πως τα δικαστήρια καταδικάζουν πολλές φορές προσχηματικά βιαστές αλλά τους επιτρέπουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι ( όπως και στην περίπτωση του Λιγνάδη), ή τους αθωώνουν υποστηρίζοντας πως το θύμα δεν ήταν αρκετά πειστικό. Είναι στο χέρι όλων μας να συνεχίσουμε λοιπόν τους αγώνες για δικαιοσύνη και ουσιαστική αλλαγή.

Από τις εξεγερμένες του Ιράν, οι οποίες εναντιώθηκαν στην επιβολή του χιτζάπ μετά τη δολοφονία της 22χρονης Μαχσα Αμίνι, έως την Πολωνία και τις οργισμένες γυναίκες που διαδήλωσαν υπέρ της αυτοδιάθεσης του σώματος και της ασφαλούς και νόμιμης έκτρωσης, διαπιστώνουμε πως ο δρόμος προς την ολική σύνθλιψη της πατριαρχίας είναι μακρύς. Ένας δρόμος που εκτείνεται από άκρη σε άκρη, ένας αγώνας διαρκής ενάντια σε ένα κοινό για όλες μας εχθρό, την πατριαρχία. Στην κοντινή Ισπανία, πολύ πρόσφατα, εγκρίθηκε νόμος ο οποίος επιτρέπει στις γυναίκες την άδεια από την εργασία τους την πρώτη ημέρα της περιόδου. Ένα τεράστιο βήμα από το οποίο η Ελλάδα μοιάζει να βρίσκεται μακριά, αφού ακόμη και σήμερα, η έμμηνος ρύση θεωρείται ταμπού.

Αγωνιζόμαστε μέχρι την ανατροπή του πατριαρχικού οικοδομήματος. Μέχρι να υπάρξει εργασιακή ισότητα ανεξαρτήτως φύλου, μέχρι ο όρος "γυναικοκτονία" να αναγνωριστεί, μέχρι κάθε θύμα έμφυλης βίας να μην αντιμετωπίζεται σαν θύτης και να προστατεύεται ψυχικά. Με ένα σινιάλο αλληλεγγύης, στις εξεγερμένες του Ιράν, στις αγωνιζόμενες στη Ροζάβα, σινιάλο κατανόησης κι ελπίδας, ότι τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν τα ενώνει το ίδιο πάθος για ελευθερία. Σ'αυτή προσπαθούμε να φτάσουμε και σε αυτή πλησιάζουμε λίγο-λίγο κάθε φορά με έναν αγώνα. Αγώνα διαρκή, κι αγώνα από τα κάτω.

Όσο η πατριαρχία ήταν, είναι και θα είναι εδώ να χτίζει και να διαιωνίζει την ανδρική κυριαρχία πάνω στις ζωές και στα σώματα μας, τόσο περισσότερο θα πολεμάμε μέχρι να είμαστε πλέον ασφαλείς και όχι γενναίες στον δρόμο για το σπίτι, την δουλειά, την διασκέδαση. Μέχρι να γίνουμε η φωνή για κάθε καταπιεσμένη θηλυκότητα που στερείται δικαιώματα και ζει υπό πατριαρχική απειλή. Μέχρι να διαλύσουμε όσα έχτισε η πατριαρχία και να απαλλαγούμε μια και καλή από τις καθημερινές σεξιστικές έμφυλες παραβιάσεις και καταπιεσεις, που μας φόρτωσε. Απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξουσίας, οφείλουμε να δημιουργούμε οριζόντιες δομές και διαδικασίες αδιαμεσολάβητων αγώνων, ανοιχτές σε κάθε άτομο που έχει βιώσει κακοποίηση και υποστηρικτικές απέναντι στα βιώματα τους. Να δημιουργήσουμε τις δομές αυτές, που από δικές μας ανάγκες μας φέρνουν κοντά τη μία στην άλλη. Δομές που να διασφαλίζουν τη στήριξη οποιασδήποτε κακοποιημένης, η οποία αδυνατεί να βρει απάγκιο στις ανύπαρκτες θεσμικές υπηρεσίες στήριξης. Να βρούμε τους χώρους και τους χρόνους να εξωτερικεύσουμε με συλλογικές διαδικασίες τον πυρήνα των φεμινιστικών προταγμάτων, να διεκδικήσουμε μαζί στο δρόμο την συντριβή της πατριαρχίας - να κάνουμε τέλος, την 8η του Μάρτη, μια μέρα για αυτά που μας στερούν και όχι για αυτά που μας παραχώρησαν, μια μέρα αγώνα και όχι γιορτής.

Υ.Γ. Τις τελευταίες μέρες γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρη η δολοφονική φύση του κρατικοκαπιταλιστικού οικοδομήματος. Μπροστά στο κέρδος της εκάστοτε εταιρίας, έννοιες όπως ασφάλεια και δημόσιο συμφέρον πάνε περίπατο. Τραγικό αποτέλεσμα να μετράμε 57 ανθρώπους νεκρούς - ανθρώπους των χαμηλότερων οικονομικών τάξεων, στη θέση των οποίων θα μπορούσε να είμαστε όλοι και όλες - στο όνομα του "οικονομικού εξορθολογισμού" και της "αναπτυξιακής μεταρρύθμισης" του σιδηρόδρομου και των υποδομών του, που τα τελευταία χρόνια πέρασαν σε χέρια ιδιώτη, ως εφαρμογή των δημοσιονομικών μνημονιακών επιταγών από όλες τις κυβερνήσεις. Μπορεί να παρουσιάστηκε ως απαραίτητη συνθήκη βελτίωσης των υπηρεσιών ενός καθόλα υποτιμημένου ΟΣΕ, αλλά η πραγματικότητα έρχεται να αναδείξει τα εντελώς αντίθετα και καταστροφικά αποτελέσματα. Οι θάνατοι-δολοφονίες στα τρένα, όχι μόνο συνδέονται με τις καθημερινές δολοφονίες γυναικών, μεταναστριών και ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, αλλά ξεκαθαρίζουν πως για το κρατικό, καπιταλιστικό, πατριαρχικό και ρατσιστικό εξουσιαστικό οικοδόμημα οι ζωές των καταπιεσμένων δεν μετράνε.

Από τα Τέμπτη έως το Ιράν, από το όχι τόσο μακρινό 1857 στο σήμερα, ξεχειλίζουμε από οργή για τα θύματα της πατριαρχίας, για όλα αυτά τα θύματα της κρατικοκαπιταλιστικής θανατοπολιτικής.

ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΜΦΥΛΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ, ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Πριν λίγες μέρες στα Τέμπη εκτυλίχθηκε η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής σιδηροδρομική τραγωδία στην χώρα, αποτέλεσμα του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας με το πρόσχημα της κρίσης. Το πλιάτσικο που εξελίσσεται αδιάκοπα από το 2010 είχε ως αποτέλεσμα 57νεκρούς και πολλές δεκάδες τραυματίες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι και νέες 20 με 30 χρονών, θύματα της κυρίαρχης ιδεοληψίας σύμφωνα με την οποία το μοναδικό πράγμα που πρέπει να προστατευτεί σαν κόρη οφθαλμού είναι το καπιταλιστικό κέρδος.

Ευθύνη έχουν όλες οι κυβερνήσεις που διαχρονικά κρατούν υποβαθμισμένο τον ΟΣΕ προλειαίνοντας το έδαφος για την πώλησή του. Ευθύνη έχουν όλοι όσοι υπέγραψαν την υποχρέωση ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ ως μνημονιακής υποχρέωσης το 2010. Ευθύνη έχει ονομαστικά ο Χρήστος Σπίρτζης του ΣΥΡΙΖΑ που ξεπούλησε το 2017 τον ΟΣΕ στη Ferrovie Dello Stato Italiane S.p.A. αντί του αστείου ποσού των 45 εκατομμυρίων ευρώ, την ίδια στιγμή που το ελληνικό κράτος αναλάμβανε την ευθύνη να την επιδοτεί με 50 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο για να εκτελεί συγκεκριμένα δρομολόγια. Αυτός ο αλήτης τότε είχε δικαιολογήσει την πώληση λέγοντας ότι «πουλήσαμε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ για να μην φάει ο ελληνικός λαός στο κεφάλι ενάμιση μνημόνιο».

Η τραγωδία στα Τέμπη δεν είναι ένα ατύχημα που κανείς δεν περίμενε. Λίγες ώρες πριν την μετωπική σύγκρουση της εμπορικής με την επιβατική αμαξοστοιχία, ένα καλώδιο ηλεκτροκίνησης κόπηκε και έπεσε πάνω σε αμαξοστοιχία στην οποία επέβαιναν 450 επιβάτες. Τέτοια ατυχήματα και βλάβες είναι καθημερινό φαινόμενο τα τελευταία χρόνια. Όλα αυτά ενώ συχνά-πυκνά η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ πανηγυρίζουν για δήθεν αναβαθμίσεις του σιδηροδρομικού δικτύου και για δήθεν σύγχρονα τραίνα με τα οποία εξοπλίζεται ο ΟΣΕ. Ωστόσο, ρεπορτάζ του Investigate Europe με τίτλο "«Το μόνο που μπορώ να πω είναι καλή τύχη»: Πώς επιστρέφουν στην Ελλάδα τα τραίνα που καταργήθηκαν από την Ελβετία", αποκάλυπτε στις 18 Φεβρουαρίου 2022 ότι τα μεταχειρισμένα τρένα ETR 470 που διαφημίζονταν ως αναβάθμιση των ελληνικών σιδηροδρόμων στην πραγματικότητα είναι άκρως προβληματικά κι επικίνδυνα αποκτώντας πριν από 20 χρόνια το παρατσούκλι «τραίνο βλάβης» στην Ελβετία από την οποία αποσύρθηκαν κακήν κακώς. Όπως είναι λογικό, συμπεραίνουμε πως τα προαναφερθέντα ρεπορτάζ είχαν περισσότερη σχέση με πληρωμένα διαφημιστικά σποτ παρά με δημοσιογραφία.

Εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους έχουν καταγγείλει επανειλημμένα μέσω των συνδικαλιστικών τους οργάνων τις ελλείψεις στην ασφάλεια. Τελευταία ανακοίνωση αυτή στις 7 Φλεβάρη 2023 όπου η ΔΕΣΚ Σιδηροδρομικών αναφέρει: "Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις". Την ίδια στιγμή ο Χατζηδάκης πανηγύριζε που η ΤΡΑΙΝΟΣΕ έγινε κερδοφόρα κι ο υπουργός μεταφορών Κ. Καραμανλής έλεγε στις 20 Φλεβάρη πως "δεν παίζουμε με την ασφάλεια των επιβατών στα τραίνα". Το είδαμε.

Τα κροκοδείλια δάκρυα πολιτικών και στελεχών της εταιρείας, οι παρόλες περί «εθνικής τραγωδίας» και η απόδοση ευθυνών σε «ανθρώπινα λάθη» δεν πρέπει να μας παραπλανήσουν. Οι εργαζόμενοι είχαν αναφερθεί επανειλημμένα στα κενά ασφαλείας και στις ανάγκες συντήρησης και αναβάθμισης του δικτύου, είχαν προειδοποιήσει σε όλους τους τόνους πως το δυστύχημα έρχεται. Είναι αυτοί που καθημερινά παλεύουν να βγάλουν τη δουλειά και να εξασφαλίσουν την ακεραιότητα πληρώματος κι επιβατών με πενιχρά μέσα. Το ελάχιστο που πρέπει να γίνει σήμερα είναι η ακύρωση της πώλησης του ΟΣΕ κι η ουσιαστική αναβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου με βάση την ασφάλεια και την αντίληψη των μεταφορών ως δημόσιου αγαθού που δεν μπορεί να λειτουργεί με βάση το κέρδος. Αλλά δε φτάνει μόνο αυτό. Πρέπει να δράσουμε συλλογικά κι οργανωμένα για να δώσουμε ένα τέλος στον παραλογισμό που ονομάζεται κράτος και καπιταλισμός, στον αντικοινωνισμό και την απανθρωπιά της εξουσίας.

Η άμεση και οργισμένη κοινωνική αντίδραση που υπήρξε από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό το συμβάν, φανερώνει ότι η κοινωνική βάση το αντιλήφθηκε απ' ευθείας , όχι ως ένα απλό ''ατύχημα'', αλλά ως την ουσία του κράτους και του κεφαλαίου, ως την ουσία της αντίληψης που θέλει την κοινωνία να οργανώνεται γύρω από τον αξιακό άξονα ''τα κέρδη πάνω από τις ζωές''. Έτσι, αυτή η τραγωδία έγινε το σημείο όπου συμπυκνώθηκε η καθημερινή εμπειρία της όλο και πιο εκτεταμένης και εντεινόμενης υποτίμησης των όρων ζωής μας (μειώσεις μισθών και συντάξεων, ανεργία, ακρίβεια, ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, καταστολή) και τελικά, της ίδια της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Αυτό είναι το νήμα που συνδέει ευθέως τους νεκρούς μετανάστες στα σύνορα και τους νεκρούς της πανδημία λόγω των διαλυμένων νοσοκομείων, τους νεκρούς από τα καθημερινά εργατικά ατυχήματα στους χώρους εργασίας και τους νεκρούς στις σιδηροδρομικές ράγες των Τεμπών. Οι μαζικές, δυναμικές και συγκρουσιακές συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις μετά την μαζική κρατική δολοφονία στα Τέμπη, αποδεικνύουν πως η κοινωνική βάση δεν θα κάτσει άλλο αμέτοχη να συνηθίζει το θάνατο όλο και πιο πολύ κάθε μέρα, ότι με τις πράξει τις θα βάλει ένα φρένο στη βαρβαρότητα της εξουσίας.

Γνωρίζουμε ότι ο αγώνας που πρέπει να δώσουμε είναι πολυμέτωπος και δεν πρόκειται να είναι εύκολος. Απέναντι στη φτώχεια και την ανέχεια, την ακρίβεια, την εξαθλίωση, τον εργασιακό μεσαίωνα και την ανεργία πρέπει να οργανώσουμε την ταξική αλληλεγγύη, να ανασυντάξουμε τα συλλογικά μορφώματα της εργατικής τάξης, να προτάξουμε τα συμφέροντα και τις ανάγκες της τάξης μας και να θέσουμε τις συλλογικές μας διεκδικήσεις. Να δυναμώσουμε τη διεθνιστική, ταξική αλληλεγγύη μεταξύ των όπου γης καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων, για να αντιπαλέψουμε το δηλητήριο του φασισμού και του ρατσισμού, αλλά και για να ορθώσουμε αναχώματα απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τον πόλεμο που συνεπάγονται εκατόμβες νεκρών της τάξης μας. Εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες, συνταξιούχοι/ες, αποκλεισμένοι/ες, ντόπιο και μετανάστες/ιες μαζί, πρέπει να σηκώσουμε μαζί το κεφάλι, να οργανωθούμε, να παλέψουμε μαζί, και να επιτεθούμε στο κράτος, το κεφάλαιο και του λακέδες τους. Από τη σημερινή κραυγή οργής για τους νεκρούς μας στα Τέμπη, από τις σημερινές μας διεκδικήσεις που έχουν ζωτική σημασία για την επιβίωση και τη μερική βελτίωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης μας, μέχρι την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και τη ριζική αναδιοργάνωση της κοινωνικής ζωής. Γιατί η πάλη μας για να μετράει η ζωή μας σήμερα, δεν είναι αποσυνδεδεμένη από την πάλη για να γίνει η ζωή μας άξια να βιωθεί συνολικά.

Τις τελευταίες μέρες βρισκόμαστε όλοι και όλες κάθε μέρα στο δρόμο. Την 8η Μάρτη επιλέγουμε να κάνουμε το ίδιο. Άλλα η 8η Μάρτη δεν είναι μία μέρα «σαν όλες τις άλλες». Αποτελεί ιστορικό κεκτημένο των γυναικών της τάξης μας, μέρα αντίστασης και αγώνα που αποτελούσε, αποτελεί και θα συνεχίσει να αποτελεί έμπνευση για όλα τα θύματα της έμφυλης βίας, για όλες τις κακοποιημένες γυναίκες που βρήκαν την τόλμη να μιλήσουν, για κάθε εργαζόμενη που ενώ εξοντώνεται καθημερινά στη δουλειά έχει να αντιμετωπίσει και μια ψυχική εξόντωση, αυτή της διαρκούς υποτίμησης από τους άρρενες-συνεργάτες ή αφεντικά της, για κάθε φυλακισμένη αγωνίστρια που τιμωρείται για τα ιδεώδη και την κοινωνικοπολιτική της δράση, για κάθε μετανάστρια και έγκλειστη σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, για όσες παλεύουν να απαλλαγούν από κάθε μορφή καταπίεσης. Αποτελεί έμπνευση για όλες όσες αγωνίζονται ενάντια στο τέρας της πατριαρχίας, αλλά και κάθε άλλης εξουσίας.

Για εμάς δεν μπορεί να υπάρξει αγώνας ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό, χωρίς αγώνα ενάντια στην πατριαρχία. Ο αγώνας απέναντι σε αυτό το τερατώδες σύστημα που μας υποτιμά, μας καταπιέζει, μας τσαλαπατά ή και μας δολοφονεί πια, είναι κοινός.

Ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό και την πατριαρχία, είναι αγώνας για ζωή.

Να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, ώστε πάνω στα συντρίμμια του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, της πατριαρχία και όλων των μορφών καταπίεσης, να οικοδομήσουμε έναν κόσμο πραγματικής ισότητας, ελευθερίας και αλληλοβοήθειας, για όλες και όλους.

ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΑΤΥΧΗΜΑ, ΗΤΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ - ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ Η ΙΔΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ & ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Η ΖΩΗ

ΠΟΡΕΙΑ
ΤΕΤΑΡΤΗ 8 /3 | 18.00 | ΚΑΜΑΡΑ

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
lib_exthess@hoextmail.coexm
libertasalonica.wordpress.com

ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΓΙΑΖΕΙ Η ΟΡΓΗ

Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή.Περίπου 200 χρόνια έχουν περάσει από τους αγώνες των κλωστοϋφαντουργων στη Νέα Υόρκη,μια από τις πρώτες καταγεγραμμένες απεργίες γυναικών και το σύστημα καταπίεσης συνεχίζει, καλά κρατεί και αναπτύσσεται. Μέσα στα χρόνια, έχει γίνει μια σταθερή απονοηματοδότηση στη σημασία της μέρας της 8ης Μάρτη, μετατρέποντας την από μια μέρα μνήμης της γυναικείας μαχητικής και ταξικής διεκδίκησης σε μια εμπορευματοποιημένη μέρα γιορτής.
Ρίζα της πατριαρχίας αποτελεί η ίδια η εξουσία και το σύστημα που τη συντηρεί. Η καταπίεση που βιώνουμε δεν είναι μόνο έμφυλη αλλά και ταξική. Στο πεδίο της εργασίας εξακολουθεί η έμφυλη καταπίεση να τρέφει τις σχέσεις εκμετάλλευσης που υπάρχουν μέσα από μειώσεις μισθών, μαύρη εργασία, απολύσεις εγκύων, παρενοχλήσεις.Ακόμη μεγαλύτερη είναι καταπίεση που βιώνουν οι μετανάστριες καθημερινά, καθώς μέσα σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και ο κοινωνικός αποκλεισμός.
Η θεσμική χρήση της έννοιας του φεμινισμού , και η νοηματοδότηση ως ένα αποκλειστικά «γυναικείο» ζήτημα , εντείνει τις διακρίσεις και καταπιέσεις των θηλυκοτήτων.Η διάκριση και καταπίεση των ανθρώπων με ικανότητα κυοφορίας σε μια διαρκής επιτιθέμενη και αμυνομένη θέση .Ένα πείραμα αντοχής όπου το κράτος & θρησκεία , ο εργοδότης σου , ο «σύντροφος» σου αποφασίζει για το σώμα σου. Καθόλου αυτονόητο να διεκδικείς την αυτοδιάθεση του εαυτού σου ,να αποφασίζεις για το σώμα σου , το δικαίωμα στη μητρότητα ή την επιλογή της μη κύησης . Ο τίτλος του προνομίου της γυναίκας ( ως τα βιολογικά θηλυκά άτομα) έρχεται να δημιουργήσει νέες διακρίσεις στο κοινωνικό σύνολο , καταργώντας το Φεβρουάριο του 2023 τη συνταγογράφηση και την ασφαλιστική κάλυψη των ενέσεων αντιανδρογόνων σε διεμφυλικά άτομα, γνωρίζοντας ότι ήδη υπάρχει κοινωνικός αποκλεισμός τρανς ατόμων από διάφορους εργασιακούς κλάδους
Δεν τίθεται θέμα διαπραγμάτευσης και διεκδίκησης « καλύτερων όρων» με τους οποίους η έμφυλη καταπίεση και η βία συντηρείται, αφήνοντας συνεχώς άλλους να αποφασίζουν για εμάς. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε τη θεσμοποίηση του φεμινισμού από ένα κράτος το οποίο λειτουργεί ως κύριος διαμεσολαβητής στη επίλυση των προβλημάτων μας.
Κράτος και καπιταλισμός προσπαθούν να αφομοιώσουν οποιαδήποτε μορφή αντίστασης ενάντια στην πατριαρχία και τις καταπιέσεις. Αποριζοσπαστικοποιώντας την οργή των καταπιεσμένων κομματιών της κοινωνίας και εν τέλει απορροφώντας οτιδήποτε δεν χωράει στο θεσμικό φεμινιστικό τόξο και το καταστέλλουν βίαια.
Ταυτόχρονα με την πολιτική αφομοίωσης στο σήμερα έχουμε πολλά παραδείγματα διαχείρισης από κράτος και εξουσιαστές.
Απελευθέρωση Φιλιππίδη & Λιγνάδη.
Συγκάλυψη της υπόθεσης του ομαδικού βιασμού της Γεωργίας από τους επιφανείς επιχειρηματίες της 3Ε.
Συγκάλυψη του βιασμού στο ΑΤ Ομόνοιας.
Βιασμοί μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα.
Λαϊκά δικαστήρια και μιντιακές διαπόμπευσεις σε βάρος κακοποιημένων θυληκοτήτων.
Εκφοβισμοί στο σπίτι, στη δουλειά με στόχο την σιωπή.

Όλα αυτά συμβαίνουν συντεταγμένα και φανερώνουν το προσωπείο μηδενικής ανοχής του κράτους. Είναι προφανής η επίθεση στο φεμινιστικό κίνημα αλλά και σε κάθε κίνημα που εναντιώνεται σε αυτό. Σαν ένα κομμάτι του παζλ της συνολικής επίθεσης των από τα πάνω. Αυτή η επίθεση υπάρχει από την ακρίβεια της ζωής μέχρι τους πλειστηριασμούς , από τα pushback στα σύνορα μέχρι τις εξώσεις, από τη μισθωτή σκλαβιά μέχρι την ανεργία. H υποβάθμιση των ζωών μας αλλά και η μηδενική αξία της ανθρώπινης ζωής στο βωμό του κέρδους αποτυπώθηκαν πλήρως στην κρατική δολοφονία που συνέβη στα Τέμπη. Δεν τίθεται θέμα καλυτέρευσης του πλαισίου εντός του οποίου ζούμε, παρά μονάχα ανατροπής του. Θα μπορούσαν να γραφτούν απείρως περισσότερα σχετικά με τις επιμέρους ευθύνες στα εκάστοτε κρατικά εγκλήματα, όμως η κοινή συνισταμένη είναι μία: η αξία της ζωής μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, αποτιμάται στο απόλυτο μηδέν από το αστικό κράτος και σημασία δεν έχει μόνο να το αναδείξουμε αυτό, αλλά να πάρουμε το αίμα μας πίσω.

Δεν επαναπαυόμαστε στην αστική δικαιοσύνη, θέλουμε αυτός ο κόσμος να καεί και οι στάχτες του να γίνουν η ελευθερία μας. Η 8η Μάρτη, λοιπόν, δεν είναι γιορτή. Οι φεμινιστικοί αγώνες είναι αγώνες ενάντια στην πατριαρχία και σε κάθε εξουσία διεκδικώντας μαχητικά με στόχο την ανατροπή των κοινωνικών σχέσεων καταπίεσης.

ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΑΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΣΕΙ, Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΣΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΤΟΥ ΙΡΑΝ

ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΠΟΡΕΙΑ 8/3 18:00 ΚΑΜΑΡΑ

Ανάρες
Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης