kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Powerap Girlz Festival

2ΗΜΕΡΟ POWERAP GIRLZ | 10&11 ΜΑΡΤΗ

(ημι)·(υπ)αίθρια της Παντείου

Παρασκευή 10.03.23 | 20.00 | Συζήτηση + OPEN MiCS

>Συζήτηση με θέμα:

Ραπ ερωτήματα/ Λίγα απαντήματα

(αντι)εμπορικά ζητήματα/ Φεμ ρήγματα

>OPEN MiCS | για τις φίλες*

*φέρε το χειρότερο κουπλε σου

Σάββατο 11.03.23 | ώρα έναρξης 19.00 & ώρα λήξης 00.00

>HIP HOP LiVE / poweRaps + Friends

ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΜΑΣ 8Η ΜΑΡΤΗ

*ενώνουμε τις φωνές μας ενάντια στην πατριαρχία

*διαρρηγνύουμε συλλογικά την ματσο αρρενωπότητα του μικροφώνου

*εκφραζόμαστε για να ενδυναμώθουμε η μια δίπλα στο άλλο

2 χρόνια μετράμε από την πρώτη συνάντηση της ομαδοποίησης μας. Φλεβάρης του 2021, μια χρονικότητα φορτισμένη από την πανδημία, το 'μένουμε σπίτι', την αρρώστια, την καθημερινή αναγγελία νεκρών, την αποξένωση, την ατομική ευθύνη, την αφόρητη μοναξιά του πένθους, της κακοποίησης, τον ψυχικό πόνο, την εντατικοποίηση της εργασιακής επισφάλειας. Ένα ντόμινο δημοσιοποιημένων καταγγελιών έμφυλης βίας, που άγγιξε όλα τα πεδία της κοινωνικής αναπαραγωγής, έδωσε ορατότητα σε περιστατικά και εντός της εγχώριας χιπχοπ σκηνής. Διερωτώμενες τις πιθανές απαντήσεις αλληλεγγύης στις επιζώσες της πατριαρχικής βίας εντός της σκηνής, έχοντας παρουσία είτε λίγων είτε πολλών χρόνων στο χιπχοπ με πολύμορφο τρόπο, αποφασίσαμε να ανταμώσουμε και να ζυμωθούμε στον κοινό τόπο των καταπιέσεων κοιτώντας με μάτια συλλογικά την δημιουργία και την έκφραση. Έτσι τον Μάρτιο εκείνο, με ό,τι αντοχή είχε απομείνει στα στομάχια μας από την ταυτόχρονη αναβίωση των πατριαρχικών τραυμάτων, με όλη τη δύναμη που πήραμε από τις δυναμικές τοπικές και υπερτοπικές φεμινιστικές απαντήσεις στον τρόμο της ορατής/αόρατης βίας, την μεγαλειώδη απεργία της τότε 8ης Μάρτη παρά τις απαγορεύσεις και τις κρατικές εντολές, δώσαμε με ό,τι μέσα είχαμε ένα διαδικτυακό ραπ live αλληλεγγύης προς όλα τα καταπιεσμένα. Το κεντρικό σύνθημα της τότε ονομαζόμενης φεμ ραπ συλλογικότητας ήταν: ανοίγουμε μικρόφωνα ενάντια στην πατριαρχία, μέχρι να ακουστεί καθένα και καθεμία.

Τον Απρίλιο του '21 σε σύμπραξη με την χιπχοπ συλλογικότητα souarap παρουσιάσαμε μαζί με το πρώτο τους mixtape και την ομάδα μας, σε ένα απαγορευμένο υπαίθριο live (νωρίς) στην Θεολογική Σχολή, με κεντρικό πρόταγμα: ελεύθερη έκφραση και κυκλοφορία, τέρμα στην καταστολή και την λογοκρισία. Η φεμ ραπ συλλογικότητα, το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, μετονομάστηκε σε PoweRap Girlz, και έπειτα από πολλές συναντήσεις κατάφερε να αρθρώσει και το πρώτο της αυτοπαρουσιαστικό κείμενο. Ακολούθησαν live στήριξης σε καταλήψεις, φεμινιστικές ομάδες, εργατικούς αγώνες, ενώ παράλληλα μπήκαμε σε εσωτερικές βαθιές συζητήσεις ζύμωσης αναφορικά με την ταυτότητα και την στόχευση μας. Ομολογουμένως τα live που έχουμε καλεστεί σε αυτά τα 2 χρόνια λειτουργίας είναι πολλά, η παρουσία μας όχι και τόσο συχνή, και τα ερωτήματα που προέκυψαν πολλά και πολύπλοκα μέσα σε μια νεοσύστατη ομάδα έκφρασης. Βάζοντας σε έναν ταυτοτικό υπότιτλο τα στοιχεία 'αυτοοργανωμένη', 'φεμ', 'ραπ', 'συλλογικότητα', παραμένουμε κάθε μέρα ανήσυχες μέχρι να απαντηθεί καθένα απ' αυτά με συνέπεια και ειλικρίνεια τόσο σε εμάς όσο και στα άτομα που απευθυνόμαστε και που ίσως εκφράζουμε με κάποιο τρόπο στο όποιο συλλογικό ταξίδι.

Στην συνάντηση μας, τα βήματα είναι αργά, και σε μια φαινομενική ακινησία αποφασίσαμε να δώσουμε ορατότητα σε κάποιους κατακτημένους μικρούς συλλογισμούς. Τα σύντομα κείμενα δεν μας χωρούσαν, οι γρήγορες αποφάσεις στήριξης σε live αλληλεγγύης μας προκαλούσαν αμηχανία, τα επιλεγμένα γλωσσικά σχήματα αναζητούσαν απαντήσεις στα ρευστά ερωτήματα που είχαμε θέσει θέλοντας και μη. Έτσι, ένας μακρύς απολογισμός, οι αγκαλιές στις παύσεις, η μοναξιά, η θλίψη, ίσως και λίγο η απογοήτευση οδήγησαν στην πιθανή διοργάνωση ενός ασκιαγράφητου διημέρου. Αναλογιστήκαμε πως δυο χρόνια πέρασαν (από πάνω μας;) και δεν έχουμε παρουσιαστεί με κάποιο τρόπο ολοκληρωμένα (έστω λίγο;) και δημόσια. Αφήνοντας τις επίπονες, μακρόσυρτες και σε λίγο καιρό κοινοποιημένες συζητήσεις μας γύρω από τις εκφάνσεις της έμφυλης βίας, τις καταγγελίες, τους αποκλεισμούς, και τελικά την καθημερινή πάλη με την πατριαρχία και την εκμετάλλευση, θέσαμε ως κεντρικό άξονα στόχου συζήτησης το φλέγον δίπολο εμπορικό/αντιεμπορικό.

Οι κουβέντες έχουν ξεκινήσει εδώ και κάποιους μήνες, γύρω από το ραπ, το μεινστριμ, το χαιπ, το εμπορικό, το θέαμα, το προϊόν, τα φράγκα, την εκπροσώπηση, την τραπ, την μουσική βιομηχανία, το underground, το εναλλακτικό, τον κοινωνικοπολιτικό στίχο, την μαζικότητα, τον σταρ, το μερτσ, την κατανάλωση, και τελικά το κινηματικό, το από τα κάτω, το ριζοσπαστικό, το αντιεμπορικό, το εμπορικό στο αντί, την σχέση, το κίνημα, το αντίτιμο, το μεροκάματο, το ηθικό, το συλλογικό, το φεμ, το κοινοτικό, η έκφραση, το επικίνδυνο, τη ρωγμή, το δικό μας, το άλλο. Προσπαθήσαμε να θέσουμε κορμούς και επιμέρους, μπας και καταφέρουμε να βγάλουμε μια άκρη και τελικά να τα πούμε σε κάποιες κάπου, χωρίς φόβο αλλά αντίθετα με όρεξη για συνάντηση, διαφωνία, σύνθεση σε καιρούς λευκού και μαύρου, απόλυτης συμφωνίας ή ορκισμένης εχθρότητας. Οι δρόμοι είναι χωρισμένοι, τα πεδία ελάχιστα, οι διαθέσεις τερματισμένες, και εμείς υιοθετώντας έναν τίτλο 'αυτοοργανωμένου, αντιεμπορικού' εγχειρήματος εκθέτουμε τα σημεία που άτσαλα καταλήξαμε και ζητάμε να μας πείτε και σεις τα ανάλογα σας βάσανα.

Φτάνοντας στην ημερομηνία του διημέρου, 10 και 11 Μαρτίου, διόλου τυχαία κοντά στην 8η Μάρτη, γνωστή και ως η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, βάζουμε κάπως τα γιορτινά μας και υποδεχόμαστε τον συμβολισμό της ημερομηνίας με δικά μας περιεχόμενα. Τα τριαντάφυλλα από τους συναδέλφους, τα σοκολατάκια από τον ερωτικό σύντροφο, τα γλαστράκια δώρο για την ομορφιά, μπαίνουν σε ένα απαρχαιωμένο σεντούκι αφομοίωσης και κατανάλωσης και βγαίνουν οι διαθέσεις και τα γούστα των εκμεταλλευόμενων γυναικών, τρανς γυναικών, θηλυκοτήτων, ανάπηρων, κουιρ, λεσβιών, σεξεργατριών, μεταναστριών, οροθετικών, τοξικοεξαρτημένων, και όσων δεν χώρεσαν σε καπιταλιστικές γιορτές και σε πανηγύρια του κεφαλαίου. Ο κύκλος της βίας από τις γιαγιάδες, τις προγιαγιάδες, τις μανάδες, τις φίλες και όλες τις επιζώσες, μας υπενθυμίζει πως μια παγκόσμια ημέρα διατηρεί ιστορικές αφορμές απεργίας και εξάντλησης, εξόντωσης και εξέγερσης, με αφηγήσεις ανείπωτες από τα δικά μας χέρια, μάτια και στόματα.

Το σώμα μουδιασμένο γιατί το διήμερο μας βρίσκει στην χρονικότητα του άλλο ένα πένθος, μεγάλο, καθόλου εθνικό, ταξικό, δολοφονικό και αναφορικό στο εμάς. Από την μέρα που συναντηθήκαμε μετράμε τις δικές μας νεκρές, στις γυναικοκτονίες, στις μεθ, στις θεραπείες που δεν βρέθηκαν, στα αδέρφια μας, στον Βασίλειο, τον Κώστα, τον Σαμπάνη, την Zackie, στους συναδέλφους, στα δίκυκλα, στη Γαρυφαλλιά, στην Ομόνοια, στο Αιγαίο, στη Λάρισα, στα κελιά των ψυχιατρείων, στα αντίο που δεν έγιναν μια τελευταία αγκαλιά. Ένας πένθος δικό μας, καθημερινό που πνίγει, αναζητά μορφή, τρόπους, συνάντηση και τελικά έκφραση για δημιουργία, οργή, δάκρυα. Το διήμερο μας κάνει να σηκώσουμε τα κεφάλια από τα 10ωρα, να αναρωτηθούμε συλλογικά για όλα αυτά, να οργανωθούμε, να ξεσπάσουμε, να δυναμώσουμε και τελικά να αποκτήσουμε λίγες ώρες χωρίς το εργατο- πρώτο συνθετικό. Να ταξιδέψουμε κοντά στις δικές μας για να μπει λίγο μπαρούτι στη μηχανή. Που απεργεί, εξαθλιώνεται, σταματάει, όμως δημιουργεί και διεκδικεί με βάση τις ανάγκες της. Για μια μέρα, για λίγες ώρες!

Δυο βραδιές αφιερωμένες σε μας και σε αυτές που γίνανε αστέρια.

Σας περιμένουμε!

PoweRap Girlz, Μάρτιος 2023

email: femrexapcollecextive@gmaexil.com

fb: poweRapGirlz

insta: powerap_girlz

πηγή : email που λάβαμε στις 23 Ιανουαρίου 21h