Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2022 στις 13.00
Κάλεσμα στην απεργιακή συγκέντρωση, την Πέμπτη 15/12-12:30, στο Άγαλμα Βενιζέλου.
Η παιδεία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού ακμάζει και μας δείχνει ολοένα και πιο έντονα το σκληρό της πρόσωπο.
Η επικαιρότητα, δυστυχώς επιβεβαιώνει με κάθε τρόπο την τροπή αυτή. Είτε μιλάμε για τις ανακοινώσεις περί εξοικονόμησης ενέργειας με το κλείσιμο της θέρμανσης σε όλο το ΑΠΘ, είτε για τον θάνατο εντεκάχρονου παιδιού και τον τραυματισμό 2 ακόμη μαθητών από βλάβη λέβητα σε σχολείο στις Σέρρες, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Το σύστημα της ετερόνομης κοινωνίας του κράτους και του καπιταλισμού βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Και με αυτό εννοούμε πολύ απλά το εξής: Ο τρόπος δόμησης της κοινωνίας στο σήμερα, τόσο σε πολιτικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο (τρόπος λήψης αποφάσεων και δόμηση της παραγωγής καθώς και το πως αυτά τα δύο περιπλέκονται αντίστοιχα) εμφανίζει εγγενείς αντιφάσεις αλλά και τις αντίστοιχες κοινωνικές αντιδράσεις. Έτσι λοιπόν βλέπουμε από την μία, την αδυναμία του ίδιου του κρατικό-καπιταλιστικού συστήματος να μεριμνήσει για τις κοινωνικές ανάγκες λόγω της ίδιας της συσσώρευσης κεφαλαίου, ως βασικό τρόπο λειτουργίας του, και από την άλλη την πλήρη αφοσίωσή του στην οχύρωση απέναντι στην κοινωνική βάση, κυρίως υπό τον φόβο επικείμενων κοινωνικών αναταραχών. Αυτό ακριβώς λοιπόν βλέπουμε στις επιλογές οποιασδήποτε κυβέρνησης ανεξαρτήτου πολιτικού μανδύα, καθώς και το αντίκτυπο στην παιδεία.
Οι ελλείψεις στα σχολεία και τις σχολές ήταν, είναι και θα είναι τραγικές και για αυτό δεν ευθύνεται ο υπουργός κάποιας κυβέρνησης, ούτε κάποια μυστική συνομωσία μεταξύ των κομμάτων, αλλά η φύση του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η έλλειψη χρηματοδότησης είναι το βασικό πρόβλημα. Δηλαδή κτηριακές εγκαταστάσεις που σαπίζουν, ελλείψεις σε καθηγητές, ελλιπείς μέριμνα όπως προγράμματα σίτισης, στέγασης για φοιτητ(ρι)ές που εκλείπουν, ή πιο απλά θα μπορούσαμε να δούμε τα χρήματα που δίνονται για την εκπαίδευση συγκρίνοντας τα με αυτά που δίνονται για αστυνομία και στρατό, ώστε να φανεί το τεράστιο χάσμα που υπάρχει. (Ο πρόσφατος νόμος για το ΕΣΥ θα μπορούσε να ωθήσει κάποιον «καχύποπτο» να κάνει τον συμψηφισμό δαπανών για παιδεία και υγεία και να το συγκρίνει με τις δαπάνες για την καταστολή και τον πόλεμο, για να δει και πάλι ότι οι κοινωνικές ανάγκες είναι σχετικά αδιάφορες για την κρατική λειτουργία).
Η διεκπεραίωση του σχεδίου ιδιωτικοποίησης της παιδείας από κράτος και αφεντικά περνάει και μέσα από την εξίσωση των πτυχίων ιδιωτικών κολλεγίων με αυτά των δημόσιων ιδρυμάτων. Πολύ απλά λοιπόν, κόβοντας κάθε χρηματοδότηση και υποβαθμίζοντας όλες τις πτυχές τις δημόσιας εκπαίδευσης, σπρώχνουν τους/ις νέους/ες σε ιδιωτικές σχολές για να περάσουν τα φοιτητικά τους χρόνια, υποσχόμενοι μάλιστα πολύ καλύτερη σπουδαστική εμπειρία, επαγγελματική αποκατάσταση κ.ο.κ. Με λίγα λόγια τα πάντα - όλα όμως - έχουν μια τιμή. Δεν αργεί η ώρα που η αξία του πτυχίου θα έχει κυριολεκτική έννοια - κανονικός τιμοκατάλογος εκπαίδευσης - όσο περισσότερα πληρώνεις τόσο πιο αξιοπρεπείς θα είναι οι συνθήκες που θα σπουδάσεις, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το κύρος του πτυχίου σου. Αδηφάγο σύστημα - αχόρταγο. Ότι μπορεί να κοστολογηθεί θα πουλιέται και θα αγοράζεται. Τι πάει να πει δημόσιο αγαθό, τι πάει να πει δικαίωμα στη μόρφωση, τι σημαίνει σπουδάζουμε για να αγωνιστούμε και αγωνιζόμαστε για να σπουδάζουμε; Θα πληρώνεις για να εκπαιδευτείς κατάλληλα, να μάθεις την παραγωγική διαδικασία, να καταλάβεις πως και στο μέλλον θα πληρώνεσαι για να καταναλώνεις. Τα φοιτητικά σου χρόνια θα είναι μια στείρα - τεχνοκρατική διαδικασία με την μέγιστη δυνατή εξειδίκευση ώστε να προσφέρεις τα μέγιστα δυνατά κέρδη στο κεφάλαιο. Ξέχνα τα φοιτητικά χρόνια αμφισβήτησης, δημιουργίας και ελευθερίας, τα χρόνια που θα οργανωνόσουν για να φέρεις τον κόσμο ανάποδα. Το πανεπιστήμιο στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό είναι χώρος δουλειάς, χώρος κερδοφορίας μια κανονική επιχείρηση και η γραμμή παραγωγής του συγκεκριμένη. Δεν έχει καιρό για καταλήψεις, αγώνες, διεκδικήσεις - αυτά είναι παρωχημένες έννοιες που θέλουν τα πανεπιστήμια κέντρα ανομίας. Άσε στην άκρη τις επαναστάσεις, τις αντιστάσεις, την αλληλεγγύη. Εδώ ο καθένας είναι για τον εαυτό του, για την ανέλιξή του σε βάρος των άλλων, για την καριέρα και το στάτους του.
Ίσως κάποιος καχύποπτος και σε αυτή τη περίπτωση να έβγαζε το συμπέρασμα πως οι ελλείψεις στη χρηματοδότηση της παιδείας να δίνουν ένα μικρό πλεονέκτημα βαριάς κερδοσκοπίας για τα αφεντικά. Οπότε αν το πρόβλημα της χρηματοδότησης λύνεται με την ιδιωτικοποίηση, αυτό που ζητάμε είναι δημόσια παιδεία για όλες. Φεύγουν οι εργολάβοι και να κάνουμε κατάληψη τις ιδιωτικές υποδομές τους; Σίγουρα, αλλά ούτε αυτό μας λύνει το ερώτημα τι γίνεται με την παιδεία εδώ πέρα. Πράγματι τα σχολεία και οι σχολές έχουν προβληματικούς καθηγητές, απαρχαιωμένη ύλη και η καθημερινότητα μας γίνεται συνεχώς πιο ασφυκτική. Καθημερινά πρέπει οι μαθητ(ρι)ές να κάνουν φροντιστήρια και ατελείωτες ώρες διαβάσματος για να ανταποκριθούν στην Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και τον ανταγωνισμό λιγοστών θέσεων, οι φοιτητ(ρι)ές να ολοκληρώνουν τις σπουδές τους γρήγορα, πληρώνοντας από τις τσέπες τους ή τις τσέπες των γονιών τους για τα βασικά, ώστε να προλάβουν το όριο φοίτησης και τη διαγραφή, χωρίς να αντιδρούν για να μην βρεθούν αντιμέτωποι με πειθαρχικά και τελικά εμφανίζονται όλο και περισσότερα εμπόδια, με προφανές ταξικό πρόσημο στην ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά και στην διεκπεραίωση αυτής.
Αλλά τελικά κι αν πάρεις το πτυχίο σου από κάποιο πανεπιστήμιο τι αξία θα έχει; Και πώς συνδέονται όλες οι αλλαγές που γίνονται στην εκπαίδευση μεταξύ τους; Μπορούμε να δούμε ένα πιο συγκεκριμένο παράδειγμα για να καταλάβουμε την αξία του πτυχίου. Αν θέλεις για παράδειγμα να γίνεις καθηγητής στη δευτεροβάθμια και έχεις περάσει Φυσικό. Παίρνεις πτυχίο στα 5 χρόνια, συγχαρητήρια το πτυχίο σου εξασφάλισε μια θέση στον πάτο της λίστας για να διοριστείς αναπληρωτής σε κάποιο σχολείο. Θα πρέπει τώρα, να πάρεις πτυχία ξένων γλωσσών, να πληρώσεις σεμινάρια, ή να περιμένεις στις ατέλειωτες ουρές του ΟΑΕΔ, να κάνεις κάποιο μεταπτυχιακό και τέλος πάντων να κυνηγάς συνεχώς προσόντα για να αρχίζεις να αποκτάς παραπάνω μόρια και να σκαρφαλώσεις λίγο πιο ψηλά στις λίστες.
Όλα τα παραπάνω όπως είναι προφανές αποτελούν εκφάνσεις τόσο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, όσο και της επέκτασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού σε κάθε κοινωνικό πεδίο, ιδιαίτερα στην παιδεία. Το πραγματικό ζήτημα στο σήμερα όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση η σταχυολόγηση των επιθέσεων του κράτους και του κεφαλαίου στα κεκτημένα αγώνα, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Όλα τα παραδείγματα αγώνα του προηγούμενου καιρού, με αιχμή προφανώς τους πρόσφατους φοιτητικούς αγώνες δείχνουν πως ο μόνος δρόμος απέναντι στην υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, την επίθεση προς το άσυλο και την γενικότερη καταστολή των κοινωνικών αγώνων είναι η συλλογική οργάνωση του κόσμου της εκπαίδευσης με ξεκάθαρο ελευθεριακό πρόσημο. Αντλώντας από την περίοδο της πρυτανείας και των τελευταίων νικηφόρων αγώνων στην εκπαίδευση, είναι άμεση ανάγκη η από κοινού οργάνωση μαθητών, φοιτητριών και εκπαιδευτικών, τόσο ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, όσο και γύρω από την δόμηση μίας συνολικής αντιπρότασης απέναντι στην παιδεία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Εν τέλει, αποτελεί ακόμη κομβικό ζήτημα να βρεθούμε σε Γενικές Συνελεύσεις, Κινητοποιήσεις, Καταλήψεις Σχολών, να βρεθούμε ξανά και ξανά στον δρόμο.
κάλεσμα : Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere
