Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011 στις 21.00
Απόσπασµα από την εισήγηση του πολιτικού καφενείου:
Για παράδειγµα ένα τέτοιο είναι ότι στην πραγµατικότητα δεν ήταν εξέγερση κανενός «ελληνικού λαού» το τριήµερο, όπως κανένας «ελληνικός λαός» δεν αντιστάθηκε στην πραγµατικότητα στην χούντα (όπως δεν αντιστέκεται σήµερα κανένας «ελληνικός λαός» στην δηµοκρατία). Αυτοί που συµµετείχαν στο τριήµερο ήταν κάποια κοινωνικά κοµµάτια, κυρίως φοιτητές, µαθητές και νέοι εργάτες, όπως και το παλιό πολιτικό κοµµάτι των Ιουλιανών. Αν και εξαιρετικά φιλελεύθερη η ελληνική χούντα σε σχέση για παράδειγµα µε τις αντίστοιχες της λατινικής αµερικής (το να συγκρίνεις την χούντα του Παπαδόπουλου µε την χούντα του Πινοσέτ στο πεδίο της καταστολής, είναι σαν να συγκρίνεις το Γκουαντανάµο µε τα κελιά των κρατούµενων της 17Ν), εκείνο το βράδυ «υπερέβαλε» (ως όφειλε…): φράγµατα πυρός, ελεύθεροι σκοπευτές, τανκς, αύρες, τµήµατα του στρατού, πρέπει να άφησαν πίσω τους κοντά στους 4000 νεκρούς. Η επίσηµη ιστορία που έχει ένα νεκρολόγιο µε 60 ονόµατα και οι γελοιότητες του Πασαλάρη (που µιλάει για ελάχιστους νεκρούς), δεν αλλάζουν µια βασική αλήθεια: αυτή που λέει για παράδειγµα ότι το ΚΚΕ απέτρεπε επίµονα τα µέλη του (και ξέρουµε όλοι ότι έχει την δυνατότητα για κάτι τέτοιο) να µην δηλώσουν τους νεκρούς τους, µια που το καθεστώς βρισκόταν ήδη σε διαδικασία φιλελευθεροποίησης και η νοµιµοποίηση του Κόµµατος ήταν ήδη φανερή στον ορίζοντα, οπότε τέτοιου είδους εντάσεις (όπως ο καταλογισµός των νεκρών), δεν ήταν συµβατές µε την στρατηγική του. Ένα άλλο γεγονός είναι ότι στην εξέγερση εκφράστηκαν από διαφορετικά κοµµάτια των ανθρώπων που συµµετείχαν, εντελώς ανοµοιογενή αιτήµατα, που υπερασπίστηκαν και από εντελώς διαφορετικές πολιτικές συµπεριφορές: όταν η µικρή Μαρία έπαιζε µε τα µικρόφωνα της συντονιστικής και εξέφραζε όλο το βάθος της ρηχής πολιτικής κουλτούρας της («αδέρφια µας στρατιώτες», κ.α.), κάποιοι ετοιµάζανε µολότωφ στην αυλή του ιδρύµατος. Και όταν ο ευαίσθητος Παπαχρήστου (που έχει το ανυπέρβλητο θράσος να επιµένει στην πρωτοπορία της πλαστογράφησης µε το φίλο του τον Λαλιώτη και να το παίζει παράλληλα και επαναστάτης) τραγουδούσε τον εθνικό ύµνο, κάποιοι είχαν πανό στα κάγκελα που έγραφαν «Κάτω το κράτος», ή «Ζήτω η παρτούζα». Όπως και όταν κόσµος καθότανε και έτρωγε ξύλο, ή περίµενε το Λαλιώτη να διαπραγµατεύεται µε την αριστερά την παράδοση του ιδρύµατος στους µπάτσους, κάποιοι πολιορκούσαν υπηρεσίες και υπουργεία, ή µπλόκαραν όλο το βράδυ την Αλεξάνδρας µε οδοφράγµατα από αυτοκίνητα, εµποδίζοντας τα τανκς να κατεβούν από αυτή την πλευρά.