Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2022 στις 9.00 πμ
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Ε. και τις επιζωσες του κυκλώματος
Μετρώντας αντίστροφα για μία ακόμα δοκιμασία.Από αυτό εδώ το βήμα θα θέλαμε να καλέσουμε τον κόσμο να στηρίξει με την παρουσία του την δικαστική μάχη της Ε. την Δευτέρα 5/12, στις 9 το πρωί, στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο.
Πριν ένα χρόνο περίπου οι αγωνιστικοί χώροι και το κίνημα μαζικά στάθηκε αλληλέγγυο στον αγώνα επιβίωσης που έδωσε η Ε. και οι επιζωσες του κυκλώματος. Η συνήγορος, το κίνημα και τα οικεία της πρόσωπα δεν έχουν κάνει πίσω ούτε βήμα από τον Ιούλιο του 2021. Η συστηματική επίθεση στις ζωές μας, οι ειδήσεις για τις νεκρές αδελφές μας (21 γυναικοκτονίες για το 2022), η φτωχοποίηση και εξαθλίωση της ποιότητας των ζωών μας , ο βομβαρδισμός των ειδήσεων στα μίντια, είναι μερικοί μόνο λόγοι που εξαντλούν ψυχικά τους χώρους αλληλεγγύης και αγώνα. Παραμένει όμως συλλογική μας ευθύνη να σταθούμε δίπλα στα θύματα της πατριαρχικής και κρατικής βίας.
Στην ιστορία της Ε. μπορεί καμιά μας να αντικρίσει τα πρόσωπα της πατριαρχικής βαρβαρότητας. Πολλά από εμάς τρομάζουμε ακόμα και στην σκέψη - σεξουαλική κακοποίηση από την παιδική ηλικία, εξαναγκασμός σε χρήση, εξαναγκαστική πορνεία από άντρες της αστυνομίας που κάνουν κουμάντο στην ζωή και στο σώμα σου. Αυτό που μας έμαθε όμως η Ε., καλύτερα από πολλά πολιτικά κείμενα, είναι πως για να ζήσεις πρέπει να αγωνιστείς και αφού επιζήσεις από τύχη και πείσμα τότε δεν παύεις να διεκδικείς την ζωή που σου στέρησε η εξουσία, στέκεσαι μπροστά της και αναμετριέσαι. Αυτό θα κάνει η Ε. την 5η του Δεκέμβρη. Θα σταθεί μπροστά στο σύστημα που παραλίγο να την δολοφονήσει, όχι γιατί θα εξασφαλιστεί έτσι η ζωή και η ασφάλεια της αλλά επειδή όπως λέει η ίδια «Τα άλλα τα κορίτσια που έμειναν επειδή φοβούνται, θέλω να τα βοηθήσω, θα τα πω και ελπίζω να πάρουν δύναμη».
Τα κυκλώματα σωματεμπορίας περιτριγυρίζουν φτωχά παιδιά- έφηβες με ευαλωτότητες για να τα φυλακίσουν στο κύκλωμα. Αυτό γίνεται σταδιακά, αργά και προπάντων εξουσιαστικά και με χρήση βίας. Αφού ενηλικιωθούν, τότε αυτά τα σώματα πωλούνται στις βιομηχανίες πορνό και το όπλο στον κρόταφο δεν φεύγει στιγμή αν δεν υπογράψεις τα «νομιμοποιητικά και συναινετικά» έγγραφα.Η αστική δικαιοσύνη μας έχει κάνει ξεκάθαρο πως ο ποινικός κώδικας δεν προστατεύει τα άτομα με ευαλωτότητα αλλά λειτουργεί ως πλυντήριο και φύλακας της διεφθαρμένης εθνοπατριαρχικής εξουσίας. Η ελληνική αστυνομία μπορεί να δολοφονεί μέρα μεσημέρι στο κέντρο τον Ζακ Κωστόπουλο και η δικαιοσύνη να αθωώνει τους δολοφόνους, μπορεί να δολοφονεί τον Νίκο Σαμπάνη γιατί είναι Ρομά, μπορεί να δολοφονεί νέα παιδιά σαν τον Βασίλη Μάγκο επειδή αγωνίζονται, μπορεί να εκκενώνει με την βία τα σπίτια των μεταναστ(ρι)ών και να τους πετά στον δρόμο επειδή δεν έχει αξία η ζωή και η αξιοπρέπειά τους. Μπορεί να καλεί τις επιζώσες έμφυλης βίας να καλέσουν στο 15900, να καταγγείλουν τον δράστη τους στο Α.Τ, τη στιγμή που είναι δεκάδες οι μαρτυρίες που ομολογούν την αδράνεια και αδιαφορία της Αστυνομίας για τις τηλεφωνικές εκκλήσεις βοήθειας των θυμάτων και με παραπάνω από δύο υποθέσεις βιασμού και κακοποίησης στο ΑΤ Ομόνοιας και στην ΓΑΔΑ. Κάτω τα ξερά σας από τα σώματα μας!
Στις 5 Δεκέμβρη, οι συνήγοροι του έλληνα αστυνομικού Δημήτρη Μπουγιούκου θα παίξουν το θέατρο του παραλόγου. Είναι απόλυτα εξοπλισμένοι με εμπειρία από την προάσπιση του φασισμού από την υπόθεση της Χρυσής Αυγής που υπερασπίστηκαν με σθένος. Θα ισχυριστούν πολλά, θα διαστρεβλώσουν το πραγματικό και η έδρα θα ακούει τα ψέματα με «αμεροληψία». Η παρουσία της συνηγόρου της Ε. δεν ήταν δεδομένη. Η Αντωνία Λεγάκη, έλαβε αστοιχείωτη και fast track κλήση από το πειθαρχικό τον Σεπτέμβρη, αναβλήθηκε επ αόριστον και στις 17 του Νοέμβρη, δηλαδή λίγες μέρες αφού ανακοινώθηκε η δικάσιμος για την υπόθεση της Ηλιούπολης έλαβε ξανά κλήση να παραστεί στις 30/11 (ενημέρωση: αναβλήθηκε για τις 18/01/23. Η πειθαρχική της δίωξη δεν είναι τυχαία. Αν βρεί κανένα το κουράγιο να διαβάσει τους λόγους που την εγκαλούν θα καταλάβει πως πρόκειται για γελοιότητα. Η πειθαρχική δίωξη που δέχεται η συνήγορος της Ε. είναι ακόμα μία επίθεση στην ίδια που δεν φοβάται να καταγγείλει την βία που βίωσε, τα πρόσωπα και τους μηχανισμούς που εμπλέκονται. Για να μπορέσει να το κάνει αυτό, χρειάζεται την συνήγορό της Αντωνία Λεγάκη. Η τελευταία στάθηκε στο πλευρό της Ε. και σε άλλα τόσα επιζώντα. Όσοι επιχειρούν να την τρομοκρατήσουν, μάλλον δεν την γνωρίζουν καλά.
Καλούμε τον κόσμο του αγώνα να μην πάψει να μιλάει για την ιστορία της Ε., να βρεθεί στην δίκη για συμπαράσταση και στήριξη της υπόθεσης.
Η Ε. όπως και κάθε επιζωσα δεν θα σταθεί μόνη της στην αίθουσα Καμία μάρτυρας καμία επιζωσα του κυκλώματος μόνη της Καμία μόνη απέναντι στο trafficking
Κανένα μόνο του απέναντι στην μ(π)άτσο βία
κάλεσμα : Καμιά Ανοχή
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Ε. | Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία- ΑΠΟ
Τη Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου ξεκινά στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο η εκδίκαση της υπόθεσης trafficking στην Ηλιούπολη, που αναδείχτηκε τον Ιούλιο του 2021, όταν η 18χρονη τότε Ε., έγκλειστη στο διαμέρισμα του μαστροπού μπάτσου Δ. Μπουγιούκου, κατάφερε να δραπετεύσει, χάρη στο κουράγιο της και στην αλληλεγγύη μιας εργαζόμενης σε καφέ της περιοχής, που δεν έκλεισε τα μάτια.
Θα βρεθούμε δίπλα της στη μάχη που θα δώσει και θα σταθούμε απέναντι στην τρομοκρατία που ασκεί το κύκλωμα trafficking και οι αστυνομικοί, δικαστικοί και πολιτικοί του πάτρωνες, οι οποίοι προσπαθούν κάθε φορά να ενοχοποιήσουν τα θύματα της έμφυλης βίας και να ξεπλύνουν τους δράστες.
Δεν ξεχνάμε την αθώωση των μπάτσων δολοφόνων του Ζακ και την αποφυλάκιση του παιδοβιαστή Λιγνάδη, ούτε τη συνενοχή της έδρας στα εξευτελιστικά σχόλια των συνηγόρων τους μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Δεν ξεχνάμε τη συνεχιζόμενη απόπειρα συγκάλυψης των μεγαλοεπιχειρηματιών βιαστών της Γεωργίας στη Θεσσαλονίκη και του κυκλώματος trafficking στον Κολωνό με επικεφαλής τον παιδοβιαστή και μαστροπό της 12χρονης Η. Μίχο. Δεν ξεχνάμε την κρατική, δικαστική και μιντιακή προστασία που απολαμβάνουν ελεύθεροι οι βιαστές μπάτσοι της 19χρονης μέσα στο κολαστήριο του ΑΤ Ομόνοιας!
Απέναντί τους, έχουμε η μία την άλλη. Στους δρόμους, στα δικαστήρια και παντού, καμία μόνη!
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΣΜΙΚΗ! ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ - ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ!
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ Ε.: ΔΕΥΤΕΡΑ 5 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, ΜΟΔ (Δέγλερη 4), 9 π.μ.
Ομάδα ενάντια στην Πατριαρχία - Αναρχική Πολιτική Οργάνωση (Αθήνα)
*Ακολουθεί το κείμενο της Ομάδας για την υπόθεση της Ε., τον Ιούλιο του 2021:
ΜΠΑΤΣΟΙ, ΜΜΕ, ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΡΧΗ - ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝΕ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ
Το Σάββατο 10 Ιούλη, μια 18χρονη κοπέλα καταφέρνει να δραπετεύσει από την κόλαση που βίωνε, αιχμάλωτη στα χέρια ενός μπάτσου, ο οποίος την κρατούσε έγκλειστη στο διαμέρισμά του στην Ηλιούπολη, τη βασάνιζε, τη βίαζε και την εξέδιδε συστηματικά. Η κοπέλα, εμφανώς χτυπημένη, φτάνει σε καφετέρια της Ηλιούπολης και βρίσκει βοήθεια στο πρόσωπο μιας εργαζόμενης σερβιτόρας που στάθηκε στο πλευρό της. Από τη στιγμή που καλείται η αστυνομία αρχίζει ένα νέο βασανιστήριο για την ίδια. Αντί να μεταφερθεί άμεσα σε νοσοκομείο, καταλήγει επί ώρες στο αστυνομικό τμήμα κι έπειτα μεταφέρεται στο εσωτερικών υποθέσεων, σε συνθήκες που παραπέμπουν σε ανάκριση και κράτηση, χωρίς να της επιτρέπεται επικοινωνία με τη δικηγόρο της, χωρίς καμία φροντίδα και περίθαλψη των τραυμάτων της, χωρίς ψυχολογική υποστήριξη. Την ώρα που καταγγέλλει τον βασανιστή της, καθώς και το κύκλωμα του trafficking και τους άθλιους πορνοπελάτες-βιαστές αιχμάλωτων σωμάτων, βρίσκεται περικυκλωμένη από τους συναδέλφους του, μόνη της. Αυτό δεν συνιστά μόνο απάνθρωπη, σαδιστική στάση απέναντι σε ένα κακοποιημένο επί σειρά ετών κορίτσι, αλλά και σαφή απόπειρα συγκάλυψης των βασανιστών της. Όταν τελικά οδηγείται στο νοσοκομείο, η αστυνομική φρουρά παρεμποδίζει το έργο των γιατρών, παρά τις διαμαρτυρίες τους, εισβάλλοντας ακόμα και στο χώρο εξέτασης. Η κοπέλα εξακολουθεί στα χέρια της αστυνομίας να αντιμετωπίζεται ως αιχμάλωτη, ως φυλακισμένη, ενώ για δύο μέρες δεν είχε εξεταστεί από ιατροδικαστή. Θα περάσουν αρκετές ώρες και θα χρειαστεί η κοινωνική πίεση που ασκείται από τη δημοσιοποίηση των γεγονότων και από τη συγκέντρωση αλληλέγγυων, για να συλληφθεί τελικά ο μπάτσος καθώς και ο πατέρας της, ο οποίος την βίαζε από παιδί. Την ίδια στιγμή ο πολιτικός επικεφαλής των ένστολων βασανιστών και βιαστών Μ. Χρυσοχοϊδης, μπροστά στην οργή που ξεχειλίζει, κάνει δηλώσεις, προσφέροντας πλήρη κάλυψη στις κινήσεις της αστυνομίας και απειλώντας όσους την αμφισβητούν, ενώ μιλά για «περίπτωση ενδοοικογενειακής βίας», αποσιωπώντας τελείως την διάσταση των κυκλωμάτων καταναγκαστικής πορνείας - trafficking, στα οποία η αστυνομία έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Χιλιάδες κορίτσια και γυναίκες κρατούνται όμηροι σε ένα τέτοιο καθεστώς καθημερινού βιασμού και κακοποίησης πίσω από τις κλειστές πόρτες διαμερισμάτων, σε μια συνθήκη που αποτελεί σύγχρονη μορφή δουλείας. Οι περισσότερες ανήμπορες να διαφύγουν, καθώς τα κυκλώματα, όπως έχει αποκαλυφθεί στο παρελθόν, είναι άμεσα συνδεδεμένα με την αστυνομία που τους παρέχει προστασία - όταν δεν συμμετέχει κι ενεργά, ασκώντας την τρομοκρατία του νόμου στις γυναίκες. Χαρακτηριστική η υπόθεση του επιχειρηματία της αλυσίδας «Χωριάτικο», ο οποίος δικάστηκε μαζί με άλλα 19 μέλη της συμμορίας σωματέμπορων - ανάμεσά τους και μπάτσος - και τελικά αθωώθηκαν, αφού οι γυναίκες που κατήγγειλαν τους βασανιστές τους είχαν ήδη απελαθεί από τη χώρα και δεν μπόρεσαν να καταθέσουν. Πολλές μετανάστριες βρίσκονται όμηροι τέτοιων κυκλωμάτων, εξαιτίας ακριβώς της επίσημης κρατικής πολιτικής, που τους στερεί το δικαίωμα της μετακίνησης, που χωρίζει τους ανθρώπους σε εκείνους με χαρτιά ή χωρίς χαρτιά, που επιβάλλει καθημερινά το φόβο της σύλληψης και της απέλασης πίσω στο πουθενά.
Εκείνο που οπλίζει τα χέρια των βιαστών και δολοφόνων, και ξεπλένει τα εγκλήματά τους είναι ένα ολόκληρο σύστημα, που έχει όνομα και λέγεται πατριαρχία, κράτος και καπιταλισμός. Οι δράστες γαλουχούνται, ενθαρρύνονται, οπλίζονται και στο τέλος καλύπτονται και δικαιολογούνται από τις κυρίαρχες αξίες και τους ίδιους τους μηχανισμούς. Ενδεικτική η στάση της αστυνομίας και των ΜΜΕ στην περίπτωση του φόνου της Καρολάιν, που για περισσότερο από ένα μήνα φιλοτεχνούσαν την αγιογραφία του πλούσιου, επιτυχημένου, Έλληνα πατέρα και συζύγου, αναπαράγοντας το αφήγημά του περί «ληστείας από αλλοδαπούς» και σπέρνοντας στην κοινωνία το ρατσιστικό, ξενοφοβικό δηλητήριο.
Η πατριαρχική βία είναι παρούσα ως αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας: Από τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις που καταγγέλλουν οι φυλακισμένες μετανάστριες στην κόλαση της Πέτρου Ράλλη, τους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες που καταγράφονται σε σχεδόν καθημερινή βάση, τον εγκλεισμό προσφύγων και μεταναστριών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν ξεχνάμε ότι τρεις γυναίκες δολοφονήθηκαν τον τελευταίο χρόνο από το υπηρεσιακό όπλο του μπάτσου - συζύγου τους. Δεν ξεχνάμε το ρόλο των αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ στο λιντσάρισμα και τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh και το ρόλο των δικαστικών στην απελευθέρωση των δολοφόνων του (τότε που η τωρινή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε ως κυβέρνηση την αμέριστη συμπαράστασή της στους μπάτσους που υπηρετούσαν στο κολαστήριο του Α.Τ. Ομόνοιας).
Δεν ξεχνάμε τις σεξιστικές και ομοφοβικές επιθέσεις, παρενοχλήσεις και απειλές σε γυναίκες, μαθήτριες, εργαζόμενες από τον αστυνομικό στρατό κατοχής στα Εξάρχεια. Δεν ξεχνάμε τη 17χρονη στη Θεσσαλονίκη που προσήχθη άνευ λόγου στις 17 Νοέμβρη 2020, όταν εξαπολύθηκε ένα όργιο αστυνομικής βίας σε όλη τη χώρα, και κρατούταν επί ώρες φορώντας μόνο το σουτιέν της. Δεν ξεχνάμε τη συλληφθείσα μετά τη διαδήλωση της Ν. Σμύρνης ενάντια στην κρατική καταστολή, που βασανίστηκε, όπως και πολλοί άλλοι συλληφθέντες εκείνης της μέρας, και δέχτηκε απειλές βιασμού από τους άντρες των ΜΑΤ.
Η πατριαρχική βία είναι συστημική βία. Είναι οργανικό κομμάτι του εξουσιαστικού και καπιταλιστικού κόσμου για τη διαίρεση των καταπιεσμένων και την επέλαση του κοινωνικού κανιβαλισμού. Και ταυτόχρονα είναι συστημικό εργαλείο τρομοκράτησης για να κρατά τις γυναίκες σε θέση φόβου και υποταγής, να μην μιλούν, να μην αμφισβητούν, να μην ξεσηκώνονται. Την ώρα που η κυβερνητική προπαγάνδα, μέσω της Γενικής Γραμματείας Ισότητας Φύλων του υπουργείου Εργασίας, έχει το θράσος να συμβουλεύει ότι «η ανοχή μας στη σεξουαλική, ψυχολογική, σωματική η λεκτική βία οφείλει να είναι μηδαμινή», αυτές ακριβώς οι μορφές βίας δεν είναι παρά η επίσημη και διακηρυγμένη πολιτική των σωμάτων ασφαλείας απέναντι στις αγωνιζόμενες, στις εξεγερμένες, στις γυναίκες που αντιστέκονται. Η επίσημη πολιτική είναι ενοχοποίηση των θυμάτων και η κάλυψη των βιαστών, δολοφόνων και παιδεραστών, όπως στην υπόθεση Λιγνάδη.
Εμείς, ως αγωνίστριες, ως αναρχικές και ως γυναίκες οργανωνόμαστε και συλλογικοποιούμαστε απέναντι στο κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία. Αντλούμε έμπνευση από τους αγώνες που ξεσπούν σε παγκόσμιο επίπεδο, από τις ιθαγενείς Ζαπατίστριες στα βουνά του Μεξικού και τις μαχήτριες της Ροτζάβα, τις γυναίκες της Πολωνίας και τις αδερφές μας στην Τουρκία που αγωνίζονται ενάντια στην επιβολή των κρατικών πολιτικών πάνω στα σώματά τους, μέχρι τις εξεγερμένες στη Μιανμάρ, τη Χιλή και την Κολομβία που στέκονται απέναντι στους δολοφόνους και βιαστές των σωμάτων ασφαλείας. Χέρι - χέρι, η μια δίπλα στην άλλη, στον δρόμο σπάμε τον τρόμο που προσπαθεί να μας επιβάλει το κράτος και οι ένστολοι εντολοδόχοι του. Μαζί τους συναντιόμαστε με μια υψωμένη γροθιά κι ένα βλέμμα αλληλεγγύης, που μας γεμίζει με αποφασιστικότητά να καταστρέψουμε κάθε μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και να φωνάξουμε μαζί με τις αδερφές μας σε όλο τον κόσμο ότι καμία δολοφονία και καμία κακοποίηση δε θα μείνει αναπάντητη, ότι η συλλογική φωνή μας μπορεί να σπάσει όλα τα δεσμά και να ρίξει όλα τα τείχη. Να φωνάξουμε ότι καμία γυναίκα που αγωνίζεται δεν είναι μόνη και θα παλέψουμε όλες μαζί μέχρι να καταφέρουμε να κάνουμε τη φλόγα, φωτιά και να κάψουμε συθέμελα το σάπιο εξουσιαστικό πατριαρχικό σύστημα. Μέχρι να φτιάξουμε έναν κόσμο που δε θα περισσεύει κανείς και καμιά μας, έναν κόσμο που θα χωράει μέσα του όλους τους κόσμους.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Ομάδα ενάντια στην Πατριαρχία/ Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτωv
Κάλεσμα αλληλεγγύης στο Μικτό Ορκωτό για την Ε.
Κάλεσμα αλληλεγγύης στο Μικτό Ορκωτό για την Ε.
Στις 5/12 ξεκινάει η δίκη για την υπόθεση της Ε. η οποία το καλοκαίρι του 2021 κατάφερε να αποδράσει από το διαμέρισμα του μπάτσου Δημήτρη Μπουγιούκου, στην Ηλιούπολη, όπου την κρατούσε φυλακισμένη και την εξέδιδε καταναγκαστικά, ασκώντας της σωματική και ψυχολογική βία. Συγκατηγορούμενοι είναι και ο πατέρας της επιζώσας, ο οποίος την κακοποιούσε και τη βίαζε από τα έντεκα της χρόνια καθώς και ο πρώην φίλος της, ο οποίος επίσης την εξέδιδε ενώ ήταν ανήλικη.
Η Ε. δεν πρέπει να βρεθεί μόνη της απέναντι στους κακοποιητές της, στο κύκλωμα trafficking, στους δικαστές και στους μπάτσους.
Καλούμε σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στο δικαστήριο
(Μικτό Ορκωτό, Δέγλερη 4) στις 09.00
Κοινός Τόπος
(λίγα περισσότερα για την υπόθεση εδώ)
πηγή : email που λάβαμε στις 3 Δεκεμβρίου 01h
[Ταξική Αντεπίθεση] Καμία Μόνη -Όλες-οι στο πλευρό της Ε.!
Γυναικεία - Ταξική Αλληλεγγύη απέναντι στο Κράτος Βιαστή -Προαγωγό!
Συγκέντρωση, Δευτέρα, 5/12 ΜΟΔ 9πμ
Μετά από αλλεπάλληλες δικαστικές και αστυνομικές μεθοδεύσεις που λίγο έλλειψε να οδηγήσουν εκτός φυλακής τον μπάτσο βιαστή- προαγωγό, και μέσα σε κλίμα εκφοβισμού της επιζώσας Ε. από το περιβάλλον του δράστη ξεκινά την Δευτέρα 5/12 στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών η δίκη για την υπόθεση trafficking της Ηλιούπολης.
Με νωπές τις μνήμες από την απαλλαγή των μπάτσων βιαστών στο ΑΤ Ομονοιας - αλλά και τόσων άλλων ευυπόληπτων βιαστων- και της απόπειρας συγκάλυψής εκτεταμένων δικτύων trafficking και παιδοβιαστών με τη συμμετοχή πολιτικών, επιχειρηματιών, παπάδων, μπάτσων, η υπόθεση της Ηλιούπολης ως εμβληματική υπόθεση έμφυλης βίας και παράλληλα ως υπόθεση απροκάλυπτης σύνδεσης του κράτους και της αστυνομίας με μια από τις ειδεχθείς εκφράσεις της οικονομίας της αγοράς, όπως αυτή της καταναγκαστικής πορνείας, οφείλει να μετατραπεί από το φεμινιστικό- ανταγωνιστικό κίνημα σε πεδίο αναμετρησης με το καθεστώς της εμφυλης βίας και του συστήματος που τη γεννά. Δηλαδή του κράτους και του καπιταλισμού και της πατριαρχίας, ως συστημάτων εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ως συστημάτων που δομούνται και αναπαράγονται, τόσο μοριακά όσο και σε κλίμακα, μέσα από τη χρήση των πιο στυγνών μεθόδων βίας, πειθάρχησης και επιβολής.
[…] Η πραγματικότητα που βίωσε η 18χρονη κοπέλα ως έγκλειστη στο σπίτι του μπάτσου βιαστή και προαγωγού της, δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό, μια «κακή στιγμή της αστυνομίας», μια ανορθογραφία της «ευνομούμενης πολιτείας μας», η οποία όπως με θράσος τα κυβερνητικά φερέφωνα και τα ΜΜΕ μας διαβεβαιώνουν, ήδη διορθώθηκε με την παρέμβαση της Αστυνομίας που εξιχνίασε την υπόθεση και της Δικαιοσύνης που φυλάκισε τους δράστες.
Αντιθέτως, αποτελεί μια καθημερινή, νόμιμη ουσιαστικά όψη της καπιταλιστικής πατριαρχικής κοινωνίας, μια διόλου κρυφή πτυχή της λειτουργίας της οικονομίας της αγοράς. Δεν έχουν περάσει άλλωστε πολλά χρόνια από τότε που σχεδόν σύσσωμος ο αστικός τύπος έφτανε να έχει ακόμα και στις πρώτες σελίδες του αγγελίες για το «εμπόρευμα γυναίκα», οι οποίες πληροφορούσαν το χριστεπώνυμο αναγνωστικό τους κοινό αναλυτικά για τις σεξουαλικές υπηρεσίες που προσφέρουν χιλιάδες γυναίκες, ντόπιες και μετανάστριες. Όπως και τότε έτσι και τώρα όλοι (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, Αστυνομία, Δικαιοσύνη) γνώριζαν τι κρυβόταν πίσω από εκείνες τις αγγελίες. Γνώριζαν το καθεστώς δουλείας το οποίο αντιμετώπιζαν οι χιλιάδες γυναίκες από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, της Αφρικής, της Ασίας, της Ελλάδας. Γνώριζαν για τους καθημερινούς βιασμούς, τις δολοφονίες, τους ξυλοδαρμούς, τα χαρακώματα, τους εξευτελισμούς, τις ταπεινώσεις των γυναικών αυτών. Γνώριζαν αλλά τα θεωρούσαν φυσιολογικά. Ήταν άλλωστε «γυναίκες και μάλιστα ξένες» οι πιο πολλές. Και οι πελάτες αυτών των αγγελιών, αυτός ο φασίζων μικροαστικός χυλός που αναδύθηκε στα χρόνια της «ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού» της δεκαετίας του 1990, αποτελούσε την κοινωνική βάση του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού. Η κοινωνική αυτή βάση έπρεπε ασφαλώς να ικανοποιηθεί. Με τα «θεάματα» που αφειδώς της πρόσφερε το πολιτιστικό εποικοδόμημα εκείνων των χρόνων όσο και με τον «άρτο» της σεξουαλικής πράξης με πληρωμή. Επρόκειτο στην πραγματικότητα για μια αλληλοτροφοδοτούμενη διαδικασία, η οποία δημιούργησε μια από τις πιο επικερδείς μπίζνες του ελληνικού καπιταλισμού, αυτήν που ανερυθρίαστα αποκαλούν κάποιοι σήμερα «βιομηχανία του σεξ». Επιβεβαιώνοντας το ρόλο του ως εγγυητή της καπιταλιστικής κερδοφορίας, το κράτος επιτέλεσε κεντρική λειτουργία στη βιομηχανία αυτή. Ειδικότερα η Ελληνική Αστυνομία υπήρξε ο κύριος μοχλός που διευκόλυνε την τροφοδοσία των κυκλωμάτων σωματεμπορίας με χιλιάδες γυναίκες και εξασφάλισε -σε συνεργασία με την αστική δικαιοσύνη- την ατιμωρησία των κυκλωμάτων αυτών για τα αναρίθμητα εγκλήματα που διέπραξαν. Στην πραγματικότητα η ΕΛΑΣ σε ανώτατο επίπεδο έλεγχε, όπως μεταξύ άλλων μαρτυρούν δεκάδες υποθέσεις που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας, όλο τη «νόμιμη» και «παράνομη» βιομηχανία του σεξ. Από τα στριπτιζάδικα και τους οίκους ανοχής ως τους χώρους καταναγκαστικής πορνείας χιλιάδων γυναικών. Δίπλα στους μπάτσους, εκατοντάδες σωματέμποροι, μαφιόζοι, επιχειρηματίες της «νύχτας» αλλά και της «μέρας», αλλά και αξιοσέβαστα πρόσωπα της πολιτικής, επιφανείς εκπρόσωποι της life style δημοσιογραφίας έκαναν τις δουλείες τους, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Όσο και να θέλει το σύστημα εξουσίας να το εξορκίσει, είναι αυτή ακριβώς η διαπλοκή κράτους, μαφίας, νόμιμου και παράνομου κεφαλαίου που βάζει και σε αυτόν τον τομέα (όπως ακριβώς και στο ναρκεμπόριο) τη σφραγίδα της.
Αυτός είναι ο καπιταλισμός, και ο ελληνικός καπιταλισμός ειδικά. Για να γυρίσει ο τροχός της καπιταλιστικής κερδοφορίας, το ελληνικό κράτος και το ελληνικό κεφάλαιο δεν δίστασαν με απόλυτη συνείδηση για αυτό που διαπράττουν, να διαμορφώσουν τους όρους για τους βιασμούς και τις κακοποιήσεις χιλιάδων γυναικών, για τη μετατροπή χιλιάδων γυναικείων σωμάτων σε σεξουαλικά αντικείμενα. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα κρατικά και καπιταλιστικά εγκλήματα όλων των εποχών, για το οποίο ποτέ κανένας από όλους αυτούς τους διαπρύσιους κήρυκες της αστικής ηθικής και του «πατρίς- θρησκεία- οικογένεια» δεν λογοδότησε ποτέ.
Υπ' αυτό το πρίσμα, η υπόθεση trafficking στην Ηλιούπολη αποτελεί μόνο μια μικρή ψηφίδα του μωσαϊκού της αδυσώπητης πατριαρχικής, σεξιστικής και ταξικής εν τέλει βίας εναντίον ενός διόλου ευκαταφρόνητου τμήματος του γυναικείου πληθυσμού. Είναι ωστόσο χαρακτηριστική. Η 18χρονη κοπέλα έχοντας βιώσει ήδη από παιδί την πατριαρχική βία στην απόλυτη της μορφή, στο πρόσωπο του βιαστή πατέρα της, μετατρέπεται ως έφηβη σε αντικείμενο κερδοφορίας από ένα όργανο της κρατικής καταστολής∙ η δομική σχέση πατριαρχίας και καπιταλισμού δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί πιο εύγλωττα.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε χιλιάδες άλλες κοπέλες βιώνουν την πραγματικότητα που αντιμετώπισε η 18χρονη. Και βέβαια εκατοντάδες άλλοι μπάτσοι, κρατικοί λειτουργοί και πάσης φύσεως επιχειρηματίες προσπορίζονται από την πραγματικότητα αυτή τεράστια κέρδη. Η υπόθεση της Ηλιούπολης ως εμβληματική υπόθεση έμφυλης βίας και παράλληλα ως υπόθεση απροκάλυπτης σύνδεσης του κράτους και της αστυνομίας με μια από τις ειδεχθείς εκφράσεις της οικονομίας της αγοράς, όπως αυτή της καταναγκαστικής πορνείας, οφείλει να μετατραπεί από το ανταγωνιστικό κίνημα σε ένα ακόμα πεδίο αποφασιστικής σύγκρουσης με την πατριαρχία και το σύστημα που τη γεννά.
Η άμεση αλληλεγγύη προς τη 18χρονη κοπέλα από εργαζόμενη και φεμινιστικές οργανώσεις, η μαζική διαδήλωση στην Ηλιούπολη στις 12/7, η δυναμική παρέμβαση δεκάδων συντροφισσών στα δικαστήρια την ημέρα της απολογίας των δύο καθαρμάτων κι η νέα διαδήλωση που καλείται στις 17/7 στο Σύνταγμα επιβεβαιώνουν τη δυναμική που έχει αναπτύξει τους τελευταίους μήνες το γυναικείο και φεμινιστικό κίνημα και παράλληλα συμβάλουν αποφασιστικά στην ανάπτυξη και τη ριζοσπαστικοποίηση του ανταγωνιστικού κινήματος συνολικά.
Η ένταση που προσλαμβάνει το γυναικείο ζήτημα στις μέρες δεν είναι ούτε προσωρινή, ούτε συμπτωματική. Αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της δομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού και ταυτόχρονα αποτελεί όρο για το ξεπέρασμα της. Και σε αυτό ακριβώς το έδαφος η πατριαρχία, ως η ιδεολογία και η πρακτική της γυναικείας καταπίεσης, είναι σαφές ότι θα γίνει ακόμα πιο επιθετική, ερχόμενη να επενδύσει, να δικαιολογήσει και εν τέλει να νομιμοποιήσει όλη τη γενικευμένη βία κατά των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, είτε την καθαρά συστημική, αυτή δηλαδή που προέρχεται κατευθείαν από το κεφαλαίο, το αστικό κράτος και τους θεσμούς του, είτε αυτήν που προέρχεται από τα έγκατα της πατριαρχικής κοινωνίας και η οποία οπλίζει τα χέρια των πάσης φύσεως γυναικοκτόνων, βιαστών, κακοποιητών. Γιατί ακριβώς αυτή η βία και ο φόβος που αυτή γεννά αποτελεί όρο για τη γυναικεία -κοινωνική και εργασιακή- υποτίμηση, όρο σε τελική ανάλυση για την υποτίμηση της εργατικής τάξης συνολικά.
Σε αυτήν ακριβώς τη συγκυρία, της οξείας επίθεσης στον κόσμο της εργασίας, το γυναικείο και φεμινιστικό κίνημα ως οργανικό μέρος του εργατικού και λαϊκού κινήματος, συγκροτεί και αναπτύσσει τις νέες θέσεις μάχης του, αντλώντας την «ποίηση του από το μέλλον», από την επαναστατική προοπτική της γυναικείας και της ταξικής απελευθέρωσης.[…]