Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2022 στις 18.00
Πορεία αντίστασης
στο Δεκέμβρη οφείλουμε
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Βοτανικός Κήπος
ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008-ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2022
Η κοινωνική εξέγερση παραμένει πάντα ζωντανή και δίκαιη
Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 ο μπάτσος Επαμεινώνδας Κορκονέας μαζί με τον συνεργάτη του Σαραλιώτη τραβάει το υπηρεσιακό του πιστόλι και ρίχνει στο ψαχνό, τραυματίζοντας θανάσιμα τον 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. Αυτή η κρατική δολοφονία ήρθε ως επιστέγασμα της εντεινόμενης κρατικής κατασταλτικής επιθετικότητας απέναντι στους αγώνες εκείνης της περιόδου, ως θηριώδης απάντηση του κράτους και των αφεντικών στην όξυνση των συγκρούσεων που πυροδότησε το κοινωνικό κίνημα. Ήταν μια ακόμη στιγμή που εκδηλώθηκε η δολοφονική κρατική βία με την έσχατη μορφή της, μια διαρκής επίδειξη υπεροχής των κυρίαρχων πάνω στους καταπιεσμένους.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη , τα ντόπια πολιτικά και οικονομικά αφεντικά προωθούν ακόμα πιο εντατικά τη λεηλασία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και την άγρια καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους. Από το χτύπημα εργατικών και απεργιακών κινητοποιήσεων, όπως στο εργοστάσιο της Μαλαματίνας στη Θεσσαλονίκη, τις συλλήψεις και τους ξυλοδαρμούς από τις δυνάμεις καταστολής που έχουν στρατοπεδεύσει σε πάρκα, πλατείες, λόφους, και πανεπιστήμια τη δολοφονική επίθεση στο 3ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Κατειλημμένων χώρων και συλλογικοτήτων εντός του ΑΠΘ, τα συνεχή και άγρια χτυπήματα των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας και τα κατασκευασμένα κατηγορητήρια και τις διώξεις εναντίον αναρχικών αγωνιστών μέχρι τους πνιγμούς, τα pushbacks και τις δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών στα υδάτινα και τα χερσαία σύνορα, το ξέσπασμα του πολέμου και τις συνεχείς πολεμικές προετοιμασίες, την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, την επίταση της φτώχειας και της εξαθλίωσης αναδεικνύεται η βαθιά σήψη του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος , το οποίο προσπαθεί με κάθε μέσο να διαφυλάξει την υπεροχή του και να διαιωνίσει την ύπαρξη του. Ενω πάγια τακτική του κράτους , κομμάτι της ευρύτερης προληπτικής αντιεξέγερσης , είναι και οι επιθέσεις στις καταλήψεις και τις αυτοοργανωμένες δομές του αγώνα. Με πιο πρόσφατα παραδείγματα την εκκένωση της κατάληψης Ντουγρού στη Λάρισα , την εισβολή στα κατειλλημμένα Προσφυγικά και την εκκένωση της αναρχικής κατάληψης Μundo Nuevo στην Θεσσαλονίκη που από το 2015 αποτελεί ένα ορατό σημείο αναφοράς του αναρχικού αγώνα ενάντια στο κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα.
Το κράτος πιστό στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθείται από τα χρόνια του μνημονίου στον ελλαδικό χώρο, συνεχίζει τις πολιτικές φτωχοποίησης και εξαθλίωσης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, αυξάνοντας το κόστος επιβίωσης με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς, Έχοντας αφήσει ως παρακαταθήκη ένα διαλυμένο/εγκαταλελειμμένο δημόσιο υγειονομικό σύστημα και χιλιάδες νεκρούς ως τραγική συνέπεια της δολοφονικής-κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, επιτίθεται στους από τα κάτω αυξάνοντας το κόστος ζωής. Βασικά αγαθά, όπως το ψωμί και το λάδι έχουν καταγράψει τρομακτική αύξηση ενώ τα καύσιμα, βρίσκονται αυτή τη στιγμή, στο υψηλότερο κόστος που έχει υπάρξει ποτέ, δυσχεραίνοντας σε μεγάλο βαθμό τις συνθήκες επιβίωσης. Ταυτόχρονα, η ραγδαία αύξηση των ενοικίων έχει οδηγήσει μεγάλο μέρος των κατώτερων τάξεων σε αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών όπως η στέγαση, ενώ έχει καταδικάσει άλλους σε αστεγία λόγω έξωσης από την κατοικία τους.
Η σημερινή νεοφιλελεύθερη διαχείριση έρχεται να υλοποιήσει την επιθετική κρατική πολιτική αναδιαρθρώσεων σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Ταυτόχρονα η καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή των αντικοινωνικών πολιτικών τους. Η κατασταλτική εκστρατεία έχει ως σαφή στόχο την επιβολή ενός καθεστώτος τρομοκρατίας, μιας κοινωνικής συνθήκης που θα κυριαρχεί η σιωπή, ο φόβος και η υποταγή. Αυτός ο κοινωνικός μετασχηματισμός, η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης, η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων είναι οι προϋποθέσεις για το βάθεμα των όρων επιβολής. Κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν να καθυποτάξουν κάθε φωνή που αρθρώνεται ενάντια στους επιθετικούς σχεδιασμούς τους είτε με τα ΜΑΤ είτε με την αναβάθμιση του νομικού και θεσμικού τους οπλοστασίου.
Για εμάς η εξέγερση του Δεκέμβρη του '08 ήταν καθοριστική. Από τη μια έδειξε στα αγωνιζόμενα, κατώτερα, πληβειακά στρώματα της κοινωνίας ότι η αντίσταση στους θεσμούς του κράτους είναι εφικτή, διαλύοντας -έστω και προσωρινά- το προσωπείο της παντοδυναμίας της εξουσίας, ριζοσπαστικοποιώντας τις συνειδήσεις σε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, αφήνοντας πίσω της μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο ως παρακαταθήκη στο αναρχικό- αντιεξουσιαστικό κίνημα. Από την άλλη επεσήμανε τα όρια μιας αυθόρμητης εξέγερσης αλλά και την ανάγκη εμβάθυνσης της αυτοοργάνωσης σε όλα τα κινηματικά επίπεδα, με την διαρκή αναρχική παρουσία στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, με ορίζοντα πάντα την κοινωνική επανάσταση. Έκανε φανερό το γεγονός πως δεν αρκεί η ευκαιριακή συσπείρωση γύρω από ένα μέτωπο αγώνα, αλλά είναι αναγκαία η διάρκεια, η συνεχής συνάντηση των αγώνων από τα κάτω και η δημιουργία νέων μετώπων για την εξάπλωση της σύγκρουσης με κάθε πτυχή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Είναι, δηλαδή, αναγκαία η κοινωνική και ταξική οργάνωση σε ελευθεριακά σχήματα βάσης όσο και η πολιτική οργάνωση των αναρχικών για το ξεπέρασμα της μερικής και αντανακλαστικής διαμαρτυρίας, με σκοπό την δημιουργία μίας συνολικής αναρχικής επαναστατικής πρότασης. Η ανάγκη αυτή έγινε ακόμα πιο έκδηλη όταν τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που είχαν αναπτυχθεί το προηγούμενο διάστημα επιχείρησε να εκμεταλλευτεί, να χειραγωγήσει και να καπηλευτεί η αριστερά με όχημα τις εκλογικές αυταπάτες για μια δήθεν δικαίωση των αγώνων που δόθηκαν, του αίματος που χύθηκε από χιλιάδες στους δρόμους, όσων βασανίστηκαν από τα ένστολα καθάρματα της δημοκρατίας, των οδομαχιών στις μητροπόλεις, όσων φυλακίστηκαν και διώχθηκαν. Η δικαίωση των καταπιεσμένων δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από την επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος εξουσίας από την ίδια την πληβειακή βάση της κοινωνίας.
Δεν ξεχνάμε- Δε συγχωρούμε
Για τον Χρήστο, τη Σταματίνα, τον Ιάκωβο, τον Μιχάλη, τον Χριστόφορο, τον Αλέξανδρο, τον Λάμπρο, τον Παύλο, τη Zackie, τον Νίκο… Ο αγώνας μας συνεχίζεται!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ MUNDO NUEVO KAI ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Για το πέρασμα από την αυθόρμητη εξέγερση στον συνεχή και οργανωμένο αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση, την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό
Τρίτη 6 Δεκέμβρη
Αθήνα: Συγκέντρωση 18.00 Προπύλαια και διαδήλωση με το μπλοκ της Συνέλευσης Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση
Θεσ/νίκη: Συγκέντρωση 18:00 Καμάρα
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ
Από τη στυγνή δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, απέχουμε πια 14 χρόνια. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σήμερα σε μια πολύ διαφορετική κατάσταση από τότε. Δεν είναι τόσο τα χρόνια που έχουν περάσει, όσο το ότι η κρίση και τα Μνημόνια συνιστούν τομή στη νεότερη ελληνική ιστορία. Από αυτή τη σκοπιά λοιπόν, όλα έχουν αλλάξει.
Από μια άλλη σκοπιά όμως, όλα είναι όπως παλιά. Η αστυνομία εξακολουθεί να δολοφονεί -πιο πρόσφατο περιστατικό η δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη. Η δικαιοσύνη βγάζει λάδι τα δικά τους παιδιά -από τον Κορκονέα ως τους δολοφόνους του Ζακ. Ο πόλεμος του κράτους κατά της νεολαίας και των "επικίνδυνων πληθυσμών" συνεχίζεται εντεινόμενος. Η καταστολή αποτελεί πυλώνα της κυρίαρχης πολιτικής.
Όλα είναι όπως παλιά και από τη δική μας πλευρά. Γιατί η μνήμη επιμένει όπως επιμένει και η αντίσταση. Γιατί εξακολουθούμε να πιστεύουμε όπως και τότε, ότι η εξέγερση είναι ο δρόμος.
Πορεία μνήμης και αντίστασης Τρίτη 6 Δεκέμβρη, 6:00 μ.μ., Προπύλαια
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
πηγή : https://diktio.org/node/1590
Το αίμα κυλάει εξέγερση ζητάει-Πορεία για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, 6/12 όλοι/όλες στους δρόμους
Δεκέμβρης 2008 - Δεκέμβρης 2022
"Η πυξίδα της μνήμης δείχνει τις εξεγέρσεις του μέλλοντος"
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 αποτελεί την μεγαλύτερη εξέγερση που έχει πραγματοποιηθεί κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης. Η δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου διαπέρασε σαν ηλεκτροσόκ την κοινωνική και πολιτική ζωή, προκάλεσε την αναδιάταξη των κοινωνικών - πολιτικών συσχετισμών, συνέβαλε στο να μπει ένα προσωρινό φρένο στην δολοφονική δράση της αστυνομίας. Ήταν η εξέγερση όσων ένιωθαν ότι ασφυκτιούσαν από τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Όσων ένιωθαν την μπότα της καπιταλιστικής κοινωνίας να τους πατάει το κεφάλι στο δρόμο.
Στα επιπλωμένα διαμερίσματα, στις σχολικές αίθουσες της οργανωμένης πλήξης, στα πεζοδρόμια της βίας στη μητρόπολη, στις φτωχογειτονιές των αστικών γκέτο. Μέσα στις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις, η δολοφονία του Αλέξανδρου ήταν η αιτία, ώστε η φλόγα να γίνει η πυρκαγιά που θα κάψει τα σύμβολα της εκμετάλλευσης, τους δολοφόνους με τις στολές, τις κοινωνικές συμβάσεις, την μικροαστική ηθική μιας κοινωνίας που είχε συνηθίσει να κοιτάει το κενό που έπεφτε, λέγοντας κατά την διάρκεια της πτώσης "ως εδώ όλα καλά".
Οι φλόγες της εξέγερσης του Δεκέμβρη σηματοδότησαν ανεξίτηλα το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Η ριζοσπαστική βία ανάχθηκε σε μέσο απελευθέρωσης και τα επαναστατικά αντίποινα δημιούργησαν "μια όαση τρόμου, μέσα σε μια έρημο ανίας". Η κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους - δολοφόνους Κορκονέα - Σαραλιώτη δεν έχει λησμονηθεί. Έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στις μνήμες μας και στις συνειδήσεις μας. Στο άκουσμα του ονόματος του οι καρδιές μας σφίγγονται και η λέξη εκδίκηση αναζητάει τις δικές της διαδρομές διαφυγής, από το μελάνι που πέφτει πάνω στο χαρτί στις εξορμήσεις μας εναντία στις αναπαραστάσεις των συμβόλων της εξουσίας.
Αυτή είναι η ζωντανή επίδραση της ανατρεπτικής μνήμης.Γίνεται Χίμαιρα που τιμάει τους νεκρούς του αγώνα μέσα από τις φωτιές της, γίνεται δάκρυ που κυλάει στα πρόσωπα όσων τα αισθήματα δεν έχουν νεκρώσει στον πάγο του γραφειοκρατικού ορθολογισμού της καπιταλιστικής κοινωνίας, γίνεται ιστορία που δίνει την μάχη των λέξεων και της αλήθειας απέναντι στις επιθέσεις του ιστορικού αναθεωρητισμού με όποιον μανδύα και αν αυτός εμφανίζεται και όποιο πολιτικό ρεύμα και αν εκπροσωπεί, γίνεται ενέργεια που μεταφράζεται σε συνειδήσεις που ριζοσπαστικοποιούνται κάθε νέο Δεκέμβρη.
Αυτός είναι και ο ιστορικός ρόλος της ανατρεπτικής μνήμης, να μετατρέπεται σε χέρια που θα ανάψουν το φιτίλι των μελλοντικών εξεγέρσεων. Των εξεγέρσεων εκείνων που όταν ξεσπάσουν και μέσα στην ελληνική επικράτεια θα έχουν στην προμετωπίδα τους όλα τα ονόματα των νεκρών από τα χέρια των μπάτσων και των παρακρατικών συνεργατών τους.
Του Νίκου, του Αλέξανδρου, του Παύλου, του Βασίλη, του Λάμπρου, του Χρήστου, του Ζακ/Zackie Oh της Σταματίνας, του Μιχάλη, των χιλιάδων ανώνυμων θυμάτων της κρατικής βίας, στα αστυνομικά τμήματα, στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της Ευρώπης - Φρούριο, στα κάτεργα της ταξικής εκμετάλλευσης.
Των εξεγέρσεων εκείνων που θα αντιστρέψουν τους όρους, θα εφαρμόσουν την επαναστατική αυτοδικία σε βάρος όσων κρατικών υπαλλήλων ή συνεργατών τους έχουν στα χέρια τους το αίμα των ανθρώπων μας, θα αφήσουν την δικαιοσύνη του δρόμου να μιλήσει για να ακουστούν οι φωνές όσων δεν έχουν φωνή.
Η φετινή 6η Δεκέμβρη λαμβάνει χώρα σε μια περίοδο που η ένταση της κρατικής καταστολής βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα ενώ η αστική δικαιοσύνη συγκαλύπτει και αφήνει ατιμώρητα όλα τα εγκλήματα της αστυνομίας και λοιπών υπαλλήλων του κράτους και του παρακράτους. Το καπιταλιστικό σύστημα βυθίζεται στην σήψη του ενώ η δομική του κρίση αναβαθμίζει και τις ευθύνες όσων αγωνίζονται εναντίων του. Η ανάγκη να θέσουμε στο στόχαστρο τις οικονομικές - πολιτικές - στρατιωτικές συμμαχίες του κράτους μας είναι η ανάγκη να γίνουμε παράγοντας αποσταθεροποίησης για τα συμφέροντα τους. Τα κεκτημένα δεκαετιών που είχαν κερδηθεί με αιματηρούς αγώνες ξηλώνονται από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που διεξάγει την συγκεκριμένη πολύπλευρη κατασταλτική επιχείρηση κάτω από την ατζέντα του "τέλους της μεταπολίτευσης".
Κομμάτι της συγκεκριμένης στρατηγικής αποτελεί και η στρατιωτική κατοχή των Εξαρχείων και η απόπειρα αλλοίωσης των πολιτικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών της περιοχής. Η γειτονιά των Εξαρχείων έχει λειτουργήσει πολλές φορές ως τόπος συνάντησης και συσπείρωσης για τον κόσμο του αγώνα σε περιόδους κοινωνικού αναβρασμού. Από τα Δεκεμβριανά του 44', στην εξέγερση του Νοέμβρη το 73' και από εκεί στον Δεκέμβρη του 2008 αλλά και στις μαζικές - μαχητικές κινητοποιήσεις ενάντια στα μνημόνια την περίοδο 2010-2012 τα Εξάρχεια ανέκαθεν αποτελούσαν σημείο αναφοράς για όσους επέλεγαν τον δρόμο της αντίστασης. Το νήμα των σύγχρονων αγώνων παραμένει αδιάρρηκτο αφού ακολουθεί μια αλληλουχία που η προγενέστερη συλλογική εμπειρία τροφοδοτεί τις επόμενες.
Για αυτό και ως απάντηση σε μια συγκεκριμένη και όχι αφηρημένη αντιεξεγερτική κρατική στρατηγική εντάσσεται και η προσπάθεια μας να σπάσουμε την αστυνομική κατοχή των Εξαρχείων στις 6 Δεκέμβρη, αναγνωρίζοντας ότι οι πολλαπλοί ιστορικοί - πολιτικοί - χωροταξικοί συμβολισμοί που συμπυκνώνονται,δε μένει παρά μονάχα να εκραγούν με δύναμη στα πρόσωπα όσων εκφράζουν την κρατική τρομοκρατία στις μέρες μας.
Καλούμε τον κόσμο του αγώνα να πλαισιώσει την διαδήλωση τιμής και μνήμης στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο την Τρίτη στις 6 Δεκέμβρη στις 18.00 στα Προπύλαια.
Με την μνήμη των νεκρών μας πάντα παρούσα στους αγώνες μας
Εξέγερση - Εκδίκηση - Επίθεση
Δεν ξεχνάμε - Δεν συγχωρούμε
Όλοι και όλες στις πρωινές και απογευματινές διαδηλώσεις
κάλεσμα : Ανοιχτή Συνέλευση για την 6η Δεκέμβρη
Όλοι/ες στη διαδήλωση τιμής, μνήμης και αγώνα για τα 14 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
Τρίτη 6 Δεκέμβρη 2022 στις 18:00 - Προπύλαια
«Σε όποιο μέρος της γης, σ'οποια ώρα εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο. Εκεί θα σε περιμένω» - Τ. Λειβαδίτης
Στις 6 Δεκέμβρη συμπληρώνονται 14 χρόνια από την κρατική δολοφονία του αναρχικού-αγωνιστή μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους φονιάδες συμμορίτες της ΕΛ.ΑΣ. Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη.
Η κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πυροδότησε μια αυθόρμητη εξέγερση που έλαβε πανελλαδικό χαρακτήρα και όμοια της δεν υπήρξε μεταπολιτευτικά.
Αγκαλιάστηκε πλατιά από τον κόσμο της εργασίας και τον λαό, από τα προλεταριοποιημένα και περιθωριοποιημένα κομμάτια της εργατικής τάξης, με κυρίαρχο το στοιχείο της νεολαίας είτε εργατικής, είτε φοιτητικής και μαθητικής.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη αμφισβήτησε μέσα από την μαζική λαϊκή αντιβία τη παντοδυναμία και το μονοπώλιο της βίας της εξαρτημένης άρχουσας τάξης όπως αυτή εκφράζεται κυρίως μέσα από τις κρατικές-κατασταλτικές συμμορίες της ΕΛ.ΑΣ.
O Aλέξανδρος Γρηγορόπουλος μπήκε στο πάνθεον των ηρώων και των δολοφονημένων από τους φονιάδες της ΕΛ.ΑΣ μαζί με τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, τον Μιχάλη Καλτεζά, τον Βασίλη Μάγγο, τον Σιδέρη Ισιδωρόπουλου και αμέτρητους νεκρούς του ταξικού- λαϊκού κινήματος, ήρωες της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας.
Είναι τέτοιος ο συμβολισμός της εξέγερσης για την κυρίαρχη τάξη και το πολιτικό προσωπικό της, που κατά την διάρκεια της προπέρσινης απαγορευμένης συγκέντρωσης και διαδήλωσης τιμής, μνήμης και αγώνα οι μπουραντάδες της ΕΛ.ΑΣ που αναπτύχθηκαν γύρω από το μνημείο απαγόρευαν στον εργαζόμενο λαό να καταθέσει λουλούδια, πέταγαν τα μπουκέτα με τα λουλούδια, σαν ναζιστικός στρατός κατοχής βεβήλωναν το μνημείο και την μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
14 χρόνια μετά, μέσα στο πλαίσιο δομικής κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, ο αγώνας απέναντι στη ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την κρατική τρομοκρατία παραμένει επίκαιρος.
Η διαδήλωση τιμής και μνήμης για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο πρέπει να λάβει χαρακτήρα αγώνα, να αγκαλιαστεί πανεργατικά και παλλαϊκά, να θέσει μπροστά τις σύγχρονες διεκδικήσεις του εργατικού- λαϊκού κινήματος.
Το ψωμί του λαού βρίσκεται σε διαρκή αμφισβήτηση. Η επισιτιστική κρίση και η εξαθλίωση χτυπούν την πόρτα της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, και η κρατική και φασιστική-παρακρατική τρομοκρατία που ανασυγκροτείται έχουν σκοπό να τσακίσουν τις ταξικές-λαϊκές αντιστάσεις.
Η δημόσια και δωρεάν υγεία τσακίζεται όλο και περισσότερο για να κερδίσουν τα ευρωπαϊκά και εγχώρια ιδιωτικά μονοπώλια. Το νέο νομοσχέδιο έρχεται σαν οδοστρωτήρας να χτυπήσει τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους ανέργους και τους φτωχούς.
Αντί για δημόσια- δωρεάν παιδεία, έχουμε την είσοδο της μπότας της κρατικής τρομοκρατίας μέσα στα πανεπιστήμια. Η όξυνση της φασιστικοποίησης της πολιτικής και δημόσιας ζωής, απειλεί να τσακίσει την οργάνωση της νεολαίας στα πανεπιστήμια, να την αποπολιτικοποιήσει με σκοπό την εκμετάλλευση του δημόσιου πανεπιστημίου από τα ιδιωτικά κεφάλαια, ενώ δεκάδες χιλιάδες μαθητές πετιούνται έξω από τα Πανεπιστήμια για να υλοποιηθεί ο σχεδιασμός της εξαρτημένης άρχουσας τάξης και του κράτους της για Πανεπιστήμια που να κυριαρχούν οι ταξικοί φραγμοί.
Η λαϊκή κατοικία και η πρόσβαση του λαού σε ρεύμα καταστρατηγούνται από τα αρπακτικά των τραπεζών και την ληστρική κερδοφορία των παρόχων ιδιωτικής ενέργειας κορυφώνεται και απειλεί να ξεσπιτώσει και να βυθίσει στο σκοτάδι και το κρύο τον εργαζόμενο λαό του τόπου μας, ενώ η πρόσβαση του σε δημόσια-δωρεάν πάρκα και πλατείες αμφισβητείται μέσα από τις αναπλάσεις των ιδιωτικών εταιρειών στα πλαίσια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.
Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και η πολιτική-οικονομική-διπλωματική και στρατιωτική υποστήριξη του Ναζι-Φασιστικού Καθεστώτος του Κιέβου, η όξυνση των ελληνοτουρκικών με κυρίαρχο υπεύθυνο τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, μετατρέπουν την ειρήνη σε πανεργατικό-παλλαϊκό σκοπό που μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την επαναστατική αποδέσμευση από το ιμπεριαλιστικό σφαγείο ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.
Στους αναγκαίους μαχητικούς- μαζικούς- εργατικούς-λαϊκούς αγώνες που πρέπει να προκύψουν και να γιγαντωθούν για ψωμί-παιδεία-υγεία-ρεύμα-στέγη-ειρήνη και αποδέσμευση από ΝΑΤΟ-ΕΕ ο εργαζόμενος λαός θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στην ασύδοτη δράση της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας.
Το κράτος Χωροφύλακας που έχει ορθωθεί απέναντι μας, με γιγαντωμένο τον αστυνομικό-κατασταλτικό μηχανισμό, έχει συγκροτηθεί για να πατάξει βίαια τους αγώνες του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, χέρι- χέρι με τις φασιστικές-νεοναζιστικές-παρακρατικές συμμορίες που ανασυγκροτούνται μέσα στην δοσμένη προεκλογική περίοδο. Το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του αποτελούν όργανα της ντόπιας άρχουσας τάξης. Είναι σαφές και κεκτημένο από την ιστορία του ταξικού-λαϊκού κινήματος πως η αστυνομία δεν εκδημοκρατίζεται. Η δολοφονική της δράση δεν σταματάει με καταγγελίες και ευχολόγια.
Ιστορικά, όταν οι φονιάδες της ΕΛ.ΑΣ. δολοφονούν, καλύπτονται και βγαίνουν λάδι από την αστική δικαιοσύνη της πλουτοκρατίας.
Το ίδιο έγινε με τους φονιάδες του Νίκου Σαμπάνη, του Σιδέρη Ισιδωρόπουλου, του Κουμή, της Κανελλοπούλου, του Βασίλη Μάγγου και του Μιχάλη Καλτεζά. Το ίδιο έγινε και με το φονιά- συμμορίτη Κορκονέα που ξεπλύθηκε από την αστική δικαιοσύνη.
Απέναντι στη δολοφονική δράση της αστυνομίας μόνη μέθοδος αντιπαράθεσης αποτελεί η οργάνωση της Μαζικής Λαϊκής Αυτοάμυνας που μπορεί να στήσει φραγμό και να αντισταθεί δυναμικά και υλικά απέναντι στο κρατικό μονοπώλιο της βίας και την νεοναζιστική-φασιστική-παρακρατική τρομοκρατία.
Αυτό μας δίδαξε η εξέγερση του Δεκέμβρη του 08.
Αυτό μας δίδαξε η μαζική- δυναμική και πολύμορφη διαδήλωση της Νέας Σμύρνης που έσπασε στην πράξη την κρατική τρομοκρατία και γέμισε τις γειτονιές με αγωνιζόμενους.
Αυτό μας διδάσκει η ιστορία της ταξικής πάλης και οι επαναστάσεις που συγκλόνισαν τον ρου της ιστορίας τον προηγούμενο αιώνα... Και αυτή την κατεύθυνση οφείλουμε να βγάλουμε μπρος και να πιαστούμε χέρι-χέρι με τον εργαζόμενο λαό που αντιμετωπίζεται σαν εχθρός και βλέπει τις λαϊκές- δημοκρατικές ελευθερίες να καταπατούνται ξανά και ξανά από την κρατική τρομοκρατία.
Πάνω σε αυτό το πλαίσιο καλούμε την εργατική τάξη, τον λαό και την νεολαία σε πλατιά συμμετοχή στην διαδήλωση τιμής, μνήμης και αγώνα για τα 14 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Να πλημμυρίσουν οι δρόμοι από τον εργαζόμενο λαό και την νεολαία, να σπάσουμε στην πράξη την κρατική τρομοκρατία, για να δυναμώσουν οι αγώνες του λαϊκού κινήματος απέναντι στην ανθρωποκτόνα πολιτική ιμπεριαλιστών-κεφαλαίου- κυβέρνησης.
Να τιμήσουμε τους νεκρούς του ταξικού-λαϊκού κινήματος στο σημείο που εκτελέστηκαν και με τις κόκκινες σημαίες μας ψηλά να δώσουμε όρκο νίκης και επαναστατικής ανατροπής της καπιταλιστικής- ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.
Συγκέντρωση: Τρίτη 6 Δεκέμβρη 2022 στις 18:00 - Προπύλαια
Πολιτικός Χώρος «Ηλέκτρα Αποστόλου»
6η Δεκέμβρη όλα στους δρόμους
ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ…
Δεκατέσσερα χρόνια μετά, κατεβαίνουμε στο δρόμο κοιτώντας πίσω, στο κοινωνικό ξέσπασμα του Δεκέμβρη του '08, με το βλέμμα στραμμένο στο σήμερα και στο αύριο. Γιατί η ιστορία από τις άγριες ημέρες και νύχτες του Δεκέμβρη πρέπει να ειπώνεται ξανά και ξανά απ' τις εξεγερμένες, ανοίγοντας δρόμους για όσα θέλουμε να συμβούν στο μέλλον. Γυρνώντας την απειλή πάνω από τα κεφάλια των εξουσιαστών μας, μιλώντας στο τώρα για ό,τι παρουσιάζεται ως αδύνατο και αρκεί μια σπίθα για να γίνει δυνατό.
Γιατί τη δολοφονία του 15χρονου αναρχικού Αλέξη Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους δολοφόνους Κορκονέα και Σαραλιώτη, που μας όπλισε με οργή, ακολούθησαν πολλές ακόμα. Σε μια λίστα δικών μας νεκρών, καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων που δε σταματά να μεγαλώνει από ένα σύστημα φύσει και θέσει δολοφονικό. Κράτος και καπιταλισμός, διαχέουν εκμετάλλευση και σπέρνουν θάνατο, μέσα από την ασφυκτική καθημερινότητα, τους πολέμους και τις δολοφονίες μεταναστών σε χερσαία και θαλάσσια σύνορα, την μισθωτή σκλαβιά και τις εργατικές δολοφονίες, την ακρίβεια και την ιδιοκτησία, την πατριαρχία και την καταστροφή της φύσης, τις φυλακές, την καταστολή, το ρατσισμό και τον εθνικισμό.
Κομμάτι αυτής της επίθεσης στρέφεται σήμερα στη γειτονιά των Εξαρχείων, τη γειτονιά όπου ξεπήδησε το πρώτο ξέσπασμα οργής του Δεκέμβρη στο όνομα της εκδίκησης απέναντι στην κρατική δολοφονία του Αλέξη στον πεζόδρομο της Μεσολλογγίου. Το ξέσπασμα που ρίζωσε ταυτόχρονα στο όραμα του συνολικού αγώνα για την ανατροπή του σάπιου κόσμου της εξουσίας, πριν αυτό διαχυθεί παντού, καταλάβει τις σχολές, τα σχολεία, τους δρόμους και τις πλατείες σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Το βίαιο και απελευθερωτικό ξέσπασμα του Δεκέμβρη έγινε εξέγερση όταν η κοινωνική αντιβία απέναντι στη βία του κράτους εκδηλώθηκαν πολύμορφα σε έκταση και ένταση και διαχύθηκαν σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια πέρα από τον α/α χώρο, με δεκάδες καταλήψεις, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, πορείες, οδοφράγματα.
Σήμερα τα Εξάρχεια δέχονται ευθεία επίθεση από το κράτος, μέσω του εξευγενισμού, του εκδιωγμού κατοίκων, της κατοχής από αμέτρητους μπάτσους, της τουριστικοποίησης, της εκκένωσης, καταστροφής και εκμετάλλευσης ελεύθερων χώρων όπως η πλατεία, ο λόφος Στρέφη, οι καταλήψεις. Η επίθεση αυτή στοχεύει στο να αποπολιτικοποιήσει τον αγωνιστικό χαρακτήρα μιας γειτονιάς με μακρά ιστορία, αφού τα Εξάρχεια ανέκαθεν αποτελούσαν τόπο συνάντησης και διασταύρωσης των ριζοσπαστικών κομματιών του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, παίζοντας καίριο ρόλο και στην εξέγερση του 2008, η οποία έδωσε σάρκα και οστά στους τρόπους της αντεπίθεσης, της αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων, της αυτοοργάνωσης των απαντήσεων μας.
Την εξέγερση έφερε το απόθεμα της κοινωνικής οργής και η ανάγκη να ζήσουμε στο σήμερα το όραμά μας για το μέλλον. «Ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ο Δεκέμβρης ήταν ερώτηση» όπως γράφτηκε και στο τοίχο τότε, μια ερώτηση για το αν θα συνηθίσουμε το θάνατο. Αν θα συνηθίσουμε την καταπίεση και την εκμετάλλευση που κράτος και κεφάλαιο προσφέρουν απλόχερα. Και η εξέγερση με τη σειρά της έφερε αντιστάσεις που ρίζωσαν στο κοινωνικό φαντασιακό και στην κινηματική παρακαταθήκη και πρακτική, με τις δεκάδες καταλήψεις, ομαδοποιήσεις και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, τις δομές, την άμεση δράση, τις ανοιχτές συνελεύσεις, να ενισχύονται και να αυξάνονται μετά το '08.Αυτήν την παρακαταθήκη που δέχεται τη συντονισμένη επίθεση από το κράτος, ανεξάρτητα από τον εκάστοτε πολιτικό διαχειριστή, υπερασπιζόμαστε τώρα, με στόχο να γειώσουμε τα δεδομένα μιας άλλης δεκαετίας στο σήμερα.
Γιατί η αντιβία των καταπιεσμένων, η συλλογικοποίηση των αντιστάσεων, η αλληλεγγύη και η αυτοοργάνωση φέρνουν τη χειραφέτηση. Μέσα από την εξέγερση βαδίζουμε προς την κοινωνική απελευθέρωση, καθιστώντας σαφές, όπως και τότε, ότι η εξουσία δεν είναι παντοδύναμη και το κράτος δεν είναι άτρωτο. Γιατί όπως τότε όλα είναι εφικτά. Όλα συνεχίζονται…
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙΕΙ ΑΚΟΜΑ
6η ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2022, ΟΛΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
κάλεσμα : Αναρχικό στέκι Υπόκεντρο
6. Δεκέμβρη 2022: Τα Εξάρχεια έχουν ιστορία. Όλα στους δρόμους, όλα στην πορεία
Στις 6 Δεκέμβρη του 2022, η Ανοιχτή Συνέλευση Υπεράσπισης του Λόφου Στρέφη καλεί όλους-ες-α να βρισκόμαστε όλη τη μέρα στη γειτονιά για να τιμήσουμε μαζί τη μνήμη του Αλέξη και να πορευτούμε ενάντια σε όσους προσπαθούν να τη διαγράψουν. Καλούμε στη συγκέντρωση για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και την κοινωνική επανάσταση στις 4μμ, ενώ στις 6μμ. καλούμε επίσης στην πορεία για την 6η Δεκέμβρη. για τη μνήμη του του Αλέξη Γρηγορόπουλο, για την υπεράσπιση των Εξαρχείων. Τα Εξάρχεια έχουν ιστορία. Όλα στους δρόμους, όλα στην πορεία.
Βράδυ, λίγο μετά τις 9 μμ. της 6 ης Δεκέμβρη, 2008. Το κράτος πυροβολεί στην καρδιά και δολοφονεί τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, ετών 15, στο πεζόδρομο της Μεσολογγίου. Ακολουθεί μια περίοδος καταστροφής και δημιουργίας, η μεγαλύτερη εξέγερση μεταπολιτευτικά σε ελληνικό έδαφος.
14 χρόνια μετά, η γειτονιά, -χειρότερα από κάθε άλλη εποχή- βρίσκεται υπό κατοχή, γεμάτη κλούβες, ασύρματους, κράνη και ασύστολη κρατική βία. Ένστολοι δολοφόνοι, σαν τους Κορκονέα και Σαραλιώτη, αυτοί που δολοφόνησαν τον Αλέξη, περιπολούν κάθε γωνιά τον τόπο μας και μπλοκάρουν ασφυκτικά τους δρόμους μας. Η πλατεία των Εξαρχείων έχει γίνει εργοτάξιο της Αττικό Μετρό, ο Λόφος Στρέφη της ΤΟΜΗ και της Prodea, πολλά σπίτια του αγώνα έχουν εκκενωθεί ή όσα παραμένουν απειλούνται με εκκένωση και καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες σκηνικών βίας και αστυνομικής αυθαιρεσίας στα Εξάρχεια.
14 χρόνια μετά, και έχουμε θρηνήσει μαζί με τον Αλέξη, τη Zackie, τον Νίκο, το Βασίλη. Έχουμε δει τη συγκάλυψη της συστηματικής βαρβαρότητας των μπάτσων, τις συλλήψεις και φυλακίσεις, τις μαζικές απελάσεις μεταναστών που παίζουν τις ζωές ανθρώπων κορώνα-γράμματα. Και στο βωμό της ανάπτυξης, η λεηλασία της γης συνεχίζεται με όχημα τον εξευγενισμό και την τουριστικοποίηση.
Τα Εξάρχεια, 14 χρόνια μετά, κι όμως δεν έχουμε πει ακόμα την τελευταία λέξη. Παρά τις συνεχείς προσπάθειες κυβερνήσεων για το αντίθετο, τα Εξάρχεια συνεχίζουν να είναι χώρος αλληλεγγύης, εξέγερσης και αγώνα ενάντια σε ένα σύστημα που καθημερινά μας πνίγει, μας εκκενώνει, μας εξαθλιώνει, μας βιάζει και μας σκοτώνει. Δεν έχουμε ξεχάσει και δεν θα ξεχάσουμε. Η επαναστατική μας μνήμη παραμένει ζωντανή μέσα από τους αγώνες μας.
Στις 6 Δεκέμβρη του 2022, η Ανοιχτή Συνέλευση Υπεράσπισης του Λόφου Στρέφη καλεί όλους-ες-α να βρισκόμαστε όλη τη μέρα στη γειτονιά για να τιμήσουμε μαζί τη μνήμη του Αλέξη και να πορευτούμε ενάντια σε όσους προσπαθούν να τη διαγράψουν. Καλούμε στη συγκέντρωση για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και την κοινωνική επανάσταση στις 4μμ, ενώ στις 6μμ. καλούμε επίσης στην πορεία για την 6η Δεκέμβρη. για τη μνήμη του του Αλέξη Γρηγορόπουλο, για την υπεράσπιση των Εξαρχείων. Τα Εξάρχεια έχουν ιστορία. Όλα στους δρόμους, όλα στην πορεία.
κάλεσμα : Ανοιχτή Συνέλευση υπεράσπισης του Λόφου Στρέφη
Διαδήλωση για την 6η Δεκέμβρη
Η φλόγα της εξέγερσης είναι πάντα ζωντανή μέσα στους αγώνες
για τη χειραφέτηση και την κοινωνική επανάσταση ενάντια στο κτήνος της εξουσίας
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ξεκίνησε ως οργισμένη απάντηση στην δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από τους μπάτσους Ε.Κορκονέα και Β.Σαραλιώτη. Η δολοφονία αυτή εξέφρασε την οξυμένη κρατική κατασταλτική επιθετικότητα εκείνης της περιόδου. Μιας περιόδου που η κρατική καταστολή έδειξε το πρόσωπο της με συλλήψεις, βασανισμούς και δεκάδες τραυματισμούς διαδηλωτών. Η εξέγερση ήρθε να αποτελέσει την δίκαιη αντίδραση των πιο καταπιεσμένων και προωθημένων κομματιών της κοινωνίας, κάτι παραπάνω από μια στιγμή θυμού και οργής. Μια εξέγερση ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Μια εξέγερση πιασμένη από το νήμα των αγώνων του παρελθόντος, του Πολυτεχνείου του '73, της κατάληψης του χημείου το '85 μετά τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά από το μπάτσο Μελίστα, του «Πότε θα κάνει ξαστεριά» του '95, των ανθρώπων που βγήκαν στο δρόμο ενάντια στην κρατική τρομοκρατία μετά τις συλλήψεις μελών της 17Ν με σύνθημα "Πίσω ρουφιάνοι, Εμπρός Σύντροφοι", των διαδηλώσεων ενάντια στη σύνοδο κορυφής το 2003 και των κινητοποιήσεων αλληλεγγύης για τους 7 της Θεσσαλονίκης, των αγώνων αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες, των μαθητικών καταλήψεων, των μαχητικών φοιτητικών κινητοποιήσεων, των απεργιών και των ταξικών πρωτοβουλιών, των αντιφασιστικών μαχών με τα παρακρατικά τάγματα εφόδου και των συγκρούσεων με τις δολοφονικές δυνάμεις καταστολής, ανοίγοντας τον δρόμο για τους αγώνες του μέλλοντος. Μια εξέγερση που δεν αποτελεί για εμάς απλά μια επέτειο στην ατζέντα αλλά συνιστά ένα ζωντανό σύμβολο αντίστασης και σημείο αναφοράς του αγώνα για τη χειραφέτηση.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη έδωσε πνοή για τους επόμενους αγώνες μας, με το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης να αναπτύσσεται διαρκώς σε συνελεύσεις, γειτονιές και καταλήψεις. Τους αγώνες μας που έγιναν ακόμη πιο σκληροί για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην αντιεξεγερτική εκστρατεία του κράτους, η οποία και εξαρχής έθεσε στον πυρήνα της στόχευσής της τον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό αγώνα και τις δομές του. Μια κατασταλτική εκστρατεία που κινείται παράλληλα με τις συνολικές διαδικασίες αναδιάρθρωσης των δομών εξουσίας και στοχεύει από τη μια πλευρά στο σβήσιμο της αγωνιστικής παρακαταθήκης των προηγούμενων ετών, των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων που αναπτύχθηκαν από τα κάτω, των σημείων αυτών μέσα στην ιστορία που υπενθύμιζαν πως η οργή των καταπιεσμένων είναι άσβεστη και σιγοκαίει τα θεμέλια της κυριαρχίας και από την άλλη στην επιβολή του φόβου και της τρομοκρατίας για την καταστολή οποιασδήποτε υποβόσκουσας κοινωνικής έκρηξης.
Σήμερα η κρατική και καπιταλιστική επίθεση στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία κλιμακώνεται από την ψήφιση του νόμου για την περιστολή των διαδηλώσεων, την κατάργηση του 8ώρου και την επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας, την απελευθέρωση των απολύσεων μέχρι την απόλυτη απαξίωση του αγαθού της δημόσιας υγείας όπως με την ψήφιση του νομοσχεδίου για την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση των αποκλεισμών, της υποταγής και της καταστολής, τους πλειστηριασμούς της α' κατοικίας, την ακρίβεια και τη λεηλασία της κοινωνικής βάσης. Το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» αναβαθμίζεται σε μια ενιαία στρατηγική Προληπτικής Αντιεξέγερσης με τα κρατικά κατασταλτικά επιτελεία στοχεύουν στο χτύπημα του κόσμου που ορθώνει το ανάστημά του απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα και καταστέλουν με μανία κάθε αγωνιστική δραστηριότητα που επιχειρεί να καταδείξει τον σάπιο κόσμο της εξουσίας και να τον ανατρέψει. Από τις συνεχιζόμενες εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων αγώνα με πιο πρόσφατη αυτή της αναρχικής κατάληψης Mundo Nuevo στη Θεσσαλονίκη, τη δολοφονική επίθεση στο 3ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Κατειλημμένων χώρων και συλλογικοτήτων εντός του ΑΠΘ, το χτύπημα εργατικών και απεργιακών κινητοποιήσεων, όπως στο εργοστάσιο της Μαλαματίνας στη Θεσσαλονίκη, τις συλλήψεις και τους ξυλοδαρμούς από τις δυνάμεις καταστολής που έχουν στρατοπεδεύσει σε πάρκα, πλατείες, λόφους και πανεπιστήμια μέχρι τα συνεχή και άγρια χτυπήματα των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας και τα κατασκευασμένα κατηγορητήρια και τις διώξεις εναντίον αναρχικών αγωνιστών.
Η ακροδεξιά πολιτική διαχείριση επιταχύνει τις αντικοινωνικές διαδικασίες αναδιάρθρωσης βάζοντας στο στόχαστρο κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής, εντείνοντας τους αποκλεισμούς και απαξιώνοντας βασικές κοινωνικές ανάγκες, την υγεία, την παιδεία, τη στέγαση, την τροφή, τη μετακίνηση, την ίδια στιγμή που δίνει υπέρογκα ποσά τόσο στα μιντιακά φερέφωνα της εξουσίας όσο στην πρόσληψη πλήθους μπάτσων και στον εξοπλισμό τους.
14 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου το κράτος δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα περισσότερο από εξαθλίωση, τρομοκρατία, εκμετάλλευση και θάνατο για τους φτωχούς, τους πληβείους και τους απόκληρους. Από τους χιλιάδες νεκρούς της δολοφονικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, τις δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της εκμετάλλευσης, τον εγκλεισμό χιλιάδων προσφύγων και μεταναστριών στα σύγχρονα κολαστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τις επαναπροωθήσεις και τις δολοφονίες τους στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της Ευρώπης- φρούριο μέχρι τα βασανιστήρια, τις κακοποιήσεις και τους βιασμούς στα αστυνομικά μπλόκα και τμήματα.
Για το πέρασμα από την εξέγερση στον οργανωμένο και συνεχή αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση
Ο Δεκέμβρης του 2008 καταδεικνύει πως ο κοινωνικός ξεσηκωμός είναι εφικτός, πως η κοινωνία όχι απλώς δεν είναι νεκρή αλλά μέσα της κυοφορούνται αυτές οι αστείρευτες συλλογικές δυνάμεις που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, πως η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση-σε αντίθεση με την ενσωμάτωση, την παραίτηση και την εξατομίκευση-είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική νίκης των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι σήμερα ζωντανή ως πρόταγμα, όχι για την επανάληψή της, αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους του αγωνιζόμενους στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης.
Η κοινωνική επανάσταση, ως χειραφετητική υπόθεση της ίδιας της κοινωνίας προϋποθέτει μια πλατιά και διαρκή συλλογική διαδικασία οργάνωσης και σύγκρουσης, που καταργεί το κράτος και τον καπιταλισμό, με στόχο τον ελευθεριακό μετασχηματισμό του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων και δομών στη βάση της ελευθερίας και της ισότητας. Για το άνοιγμα του δρόμου για την κοινωνική επανάσταση δεν αρκούν τα αυθόρμητα, πρόσκαιρα, ανοργάνωτα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας. Απαιτείται πολιτική, κοινωνική και ταξική αυτοοργάνωση των ίδιων των καταπιεσμένων για τον σχεδιασμό, την ανάπτυξη και την συνέχεια του αγώνα. Είναι απαραίτητο οι αγωνιζόμενοι να στήσουμε φραγμούς στις προσπάθειες αφομοίωσης και στις απόπειρες χειραγώγησης, καπήλευσης, διαμεσολάβησης των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Με όπλο μας την αλληλεγγύη να αγωνιστούμε στην κατεύθυνση της διασύνδεσης και της συνάντησης των αγώνων από τα κάτω, όπως και στην κατεύθυνση της οργάνωσης και της ριζοσπαστικοποίησης κάθε κοινωνικού και ταξικού μετώπου αγώνα μέσα από τη σύνδεσή του με το καθολικό κοινωνικό όραμα της ανατροπής κράτους και κεφαλαίου για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.
Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, μαθήτριες, αναρχικοί, μετανάστριες, ρομά. Είμαστε πολλοί και τα θέλουμε όλα. Είμαστε ο Δεκέμβρης. Κατακτήσαμε και τη συνείδηση ότι την επόμενη φορά δεν θέλουμε να επιστρέψει κανείς στην κανονικότητα της κρατικής και καπιταλιστικής σήψης. Η ουτοπία μας δεν αρκείται σε μία αυθόρμητη εξέγερση. Δεν δικαιώνεται με τίποτα λιγότερο από την κοινωνική επανάσταση, την καθολική ανατροπή κράτους και καπιταλισμού για την οικοδόμηση μίας νέας αταξικής κοινωνίας ισότητας, δικαιοσύνης, ελευθερίας.
Δεν ξεχνάμε - Δε συγχωρούμε την δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου
Οργάνωση και αγώνας για την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Διαδήλωση: Τρίτη 6 Δεκέμβρη, Προπύλαια, 18.00
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση
Κάλεσμα σε συγκέντρωση στην γειτονιά των Εξαρχείων
Η φετινή 6 Δεκέμβρη διεξάγεται στο φόντο της απόπειρας του βίαιου μετασχηματισμού και της καπιταλιστικής ανάπλασης των Εξαρχείων και αποτελεί για το Κράτος την κορύφωση της αντιεξεγερτικής εκστρατείας και της κρατικής καταστολής απέναντι στην αγωνιζόμενη κοινωνία. Το γεγονός ότι η δολοφονία του Αλέξη συνέβη στα Εξάρχεια αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες αιτίες τόσο για την αφετηρία όσο και για την γρήγορη εξάπλωση της εξέγερσης. Η δολοφονία ενός αναρχικού μαθητή σε μια εμβληματική για το ανταγωνιστικό κίνημα γειτονιά πυροδότησε τα ακονισμένα αντανακλαστικά του α/α χώρου σε μια συγκυρία που σχεδόν όλα τα τα κοινωνικά κομμάτια δεχόντουσαν την γενικευμένη νεοφιλελεύθερη επίθεση σε κατακτήσεις και δικαιώματα και την ωμή καταστολή κάθε φορά που αντιδρούσαν σε αυτή την πολιτική. Ακόμα οι σχέσεις που σφυρηλατήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια της εξέγερσης μεταξύ του κινήματος και της γειτονιάς μέσα από την κοινή συμμετοχή σε τοπικούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες οικοδόμησαν σχέσεις συντροφικότητας και εμπιστοσύνης, σχέσεις που τροφοδότησαν με αλληλεγγύη και συγκρουσιακότητα τα οδοφράγματα της εξέγερσης.
6 Δεκέμβρη - Κάλεσμα σε συγκέντρωση στην γειτονιά των Εξαρχείων/ Βαλτετσίου και Μπενάκη 16:00
Ανοιχτή Συζήτηση: Κατάληψη Νοταρά, Δευτέρα: 18.00
Η φετινή 6 Δεκέμβρη σημαδεύεται με την κατοχή των Εξαρχείων από πάνοπλες αστυνομικές δυνάμεις που επιτηρούν την ανάπλαση και την εμπορευματοποίηση της γειτονιάς για τα συμφέροντα του Κεφαλαίου. Η στρατοπέδευση της αστυνομίας έξω από σχολεία και οι τραμπουκισμοί ακόμα και βασανισμοί κατοίκων, το σφράγισμα των καταλήψεων, η εγκληματοποίηση προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών με τις συλλήψεις και τον εγκλεισμό τους σε κέντρα κράτησης, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου με την μετατροπή του ιστορικού Πολυτεχνείου σε απονεκρωμένο αξιοθέατο και την εγκατάλειψη του κτιρίου Γκίνη , οι εξώσεις ανθρώπων της τάξης μας που αδυνατούν να πληρώσουν τα ενοίκια, με το κύμα της ακρίβειας να τσακίζει τον μισθό μας, ομολογούν ότι τα Εξάρχεια που γνωρίσαμε αλλάζουν.
Τα Εξάρχεια που συνεχίζουν να αποτελούν ορμητήριο ιδεών, εξεγέρσεων, αντιδομών. Τα Εξάρχεια της κοινωνικής αυτοοργάνωσης και της ταξικής αλληλεγγύης , των συνελεύσεων στο Πολυτεχνείο, της καθημερινής κοινωνικοποίησης και κίνησης ιδεών στην πλατεία, στον λόφο Στρέφη και στα πέριξ. Η εμβληματική γειτονιά της αντίστασης βρίσκεται στο στόχαστρο των αρπακτικών του Κεφαλαίου. Τα Εξάρχεια των πολύμορφων αναζητήσεων και αντιστάσεων στην Κατοχή, την δικτατορία και την μεταπολίτευση που διατήρησαν τον ελευθεριακό και εξεγερτικό τους χαρακτήρα πληρώνοντας έναν βαρύτατο φόρο νεκρών από τις τάξεις της νεολαίας.
Η φετινή 6 Δεκέμβρη διεξάγεται στο φόντο της απόπειρας του βίαιου μετασχηματισμού και της καπιταλιστικής ανάπλασης των Εξαρχείων και αποτελεί για το Κράτος την κορύφωση της αντιεξεγερτικής εκστρατείας και της κρατικής καταστολής απέναντι στην αγωνιζόμενη κοινωνία. Το γεγονός ότι η δολοφονία του Αλέξη συνέβη στα Εξάρχεια αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες αιτίες τόσο για την αφετηρία όσο και για την γρήγορη εξάπλωση της εξέγερσης. Η δολοφονία ενός αναρχικού μαθητή σε μια εμβληματική για το ανταγωνιστικό κίνημα γειτονιά πυροδότησε τα ακονισμένα αντανακλαστικά του α/α χώρου σε μια συγκυρία που σχεδόν όλα τα τα κοινωνικά κομμάτια δεχόντουσαν την γενικευμένη νεοφιλελεύθερη επίθεση σε κατακτήσεις και δικαιώματα και την ωμή καταστολή κάθε φορά που αντιδρούσαν σε αυτή την πολιτική. Ακόμα οι σχέσεις που σφυρηλατήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια της εξέγερσης μεταξύ του κινήματος και της γειτονιάς μέσα από την κοινή συμμετοχή σε τοπικούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες οικοδόμησαν σχέσεις συντροφικότητας και εμπιστοσύνης, σχέσεις που τροφοδότησαν με αλληλεγγύη και συγκρουσιακότητα τα οδοφράγματα της εξέγερσης.
Στις 17.11.22 στην διαδήλωση για το Πολυτεχνείο το Κράτος εφάρμοσε ένα ακραίο κατασταλτικό δόγμα δημιουργώντας στη γειτονιά μια συνθήκη «κόκκινης ζώνης», απαγορεύοντας σε ανθρώπους να μετακινούνται ελεύθερα και επιβάλλοντας να διασχίζουν δρόμους ανάλογα με τις ορέξεις τους, τοποθετώντας ένστολους δολοφόνους σε κάθε δρόμο απονεκρώνοντας την κοινωνική ζωή, απονοηματοδοτώντας την από την ιστορική μνήμη και μετατρέποντας την περιοχή σε νεκροταφείο.
Όπως στις 6.12.20 μαζί με εκατοντάδες αντισταθήκαμε στις απαγορεύσεις δημιουργώντας συλλογικές εστίες αντίστασης σε διάφορα σημεία των Εξαρχείων απέναντι στις καθολικές απαγορεύσεις με πρόσχημα την πανδημία του covid 19 έτσι και σήμερα οφείλουμε να κρατήσουμε τη γειτονιά ζωντανή απέναντι στην απονέκρωση της από κοινωνική και εξεγερτική ζωή και να αντισταθούμε συλλογικά απέναντι στην καθιέρωση του αστυνομικού στρατού ως εμπέδωση ενός κατασταλτικού δόγματος με το οποίο οφείλουμε να αναμετρηθούμε στην πράξη.
6 Δεκέμβρη 2022 - Να σπάσουμε την κόκκινη ζώνη στη γειτονιά μας - να οικειοποιηθούμε κάθε δρόμο ώστε να μην αφήσουμε άλλο χώρο στην κρατική καταστολή.
Όλοι/ Όλες/Όλα στη γειτονιά των Εξαρχείων (Συγκέντρωση Μπενάκη και Βαλτετσίου) από τις 16:οο και στη Διαδήλωση από τα Προπύλαια.
Συντονιστικό Δράσης για την υπεράσπιση των Εξαρχείων
Ο Δεκέμβρης είναι η Αρχή του Κόσμου που Ονειρευόμαστε | Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας
Ο Δεκέμβρης είναι η Αρχή του Κόσμου που Ονειρευόμαστε
Ο Δεκέμβρης του 2008 αποτέλεσε την μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση στον ελλαδικό χώρο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973. Χωρίς καμία αμφιβολία η έκταση, αλλά και η διάρκειά του, τον έκανε να εισέλθει βίαια στην ιστορία και χαρακτηρίστηκε ως το μεγαλύτερο εξεγερσιακό γεγονός του 21ου αιώνα στην ήπειρο της Ευρώπης.
Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους Ε. Κορκονέα και Β. Σαραλιώτη ήταν η αφορμή να εξωτερικευτεί η συσσωρευμένη οργή των καταπιεσμένων απέναντι στο κράτος. Ήταν ακριβώς η στιγμή που η κοινωνική αντι-βία και οι πολιτικές και οργανωτικές αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης, της άμεσης δράσης, της ισότητας, της αντιεραρχίας και της αυτοργάνωσης διαχύθηκαν σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και ιδιαίτερα σε αυτό της νεολαίας.
Στην πραγματικότητα ο Δεκέμβρης του '08 είχε ένα βαθύ ιστορικό, πολιτικό, και κοινωνικό υπόβαθρο συνδεδεμένο με την κίνηση των αναρχικών που ακόμα και στις πιο δύσκολες κατασταλτικά περιόδους "προετοίμαζαν" την εξέγερση. Η περίοδος 2006-2007 αποτελεί σημείο καμπής, καθώς ο αγώνας που δόθηκε από τους φοιτητές, ενάντια στην αναθεώρηση του Άρθρου 16 και την ψήφιση του νόμου πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, εξώθησε δεκάδες χιλιάδες εξ' αυτών σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια σε καταλήψεις, συγκρούσεις, και πορείες επί σχεδόν έναν χρόνο και ολοκληρώθηκαν με την τεράστια συγκρουσιακή πορεία της 8ης Μάρτη 2007, στην οποία για πρώτη φορά κρατήθηκε από διαδηλωτές για ώρες η περιοχή του Συντάγματος. Η δυναμική του αγώνα, η επιμονή χιλιάδων ανθρώπων να ανατρέψουν τους σχεδιασμούς του κράτους με πολύμηνες καταλήψεις, εβδομαδιαίες διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, οι στιγμές που συναντήθηκαν νεολαίοι και άλλοι αγωνιστές στα οδοφράγματα, που έσπασε η τρομοκρατία του ιδεολογικού πολέμου και της κατασταλτικής βίας, οι στιγμές που ξεπεράστηκαν στο δρόμο οι λογικές της εκτόνωσης και της διαμεσολάβησης, που διαρρήχθηκαν τα όρια της παθητικής διαμαρτυρίας που υπαγορεύει η νομιμότητα, όλες αυτές οι στιγμές άνοιξαν ένα δρόμο ευρύτερης ρήξης με τους νόμους και τους θεσμούς.
Την νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 οι αναρχικοί, με την εμπειρία όλων των προηγούμενων ετών, αμέσως κατέλαβαν το Πολυτεχνείο κάνοντάς το κέντρο αγώνα. Όμως, κανείς/καμία τους δεν περίμενε την μαζικότητα και την οργή που θα εκφραζόταν εκείνο το βράδυ από την νεολαία. Το σύνθημα "Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη… Αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη", δονεί ολόκληρη την περιοχή. Τη Δευτέρα 8 Δεκέμβρη η εξέγερση γενικεύεται. Μαθητές και μαθήτριες σε όλη την Ελλάδα πραγματοποιούν διαδηλώσεις, καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και επιτίθενται σε τουλάχιστον 20 ΑΤ. Το βράδυ πραγματοποιείται μεγαλειώδης διαδήλωση, κατά την οποία πολλές χιλιάδες συγκρούονται μέχρι το πρωί με την αστυνομία, ενώ καταστρέφονται τράπεζες και πολυτελή καταστήματα. Τις επόμενες τρεις εβδομάδες η εξέγερση θα συνεχιστεί με ένταση, μαζική συμμετοχή, πλατιά σύνθεση υποκειμένων και πρωτόγνωρη πολυμορφία δράσεων και αντιδομών. Από τις πρώτες κιόλας μέρες η διεθνιστική αλληλεγγύη προς τους/τις εξεγερμένους/ες εκδηλώνεται σε διάφορες μητροπόλεις του εξωτερικού, καθώς επίσης στις 19 Δεκέμβρη, κατά την διάρκεια φοιτητικής πορείας στα Προπύλαια, που ακούγεται μήνυμα αλληλεγγύης από την Τσιάπας του Μεξικού.
Μέσα από τις φλόγες του Δεκέμβρη αναδύθηκε ο χειρότερος εφιάλτης κάθε εξουσιαστή, και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο 14 χρόνια μετά βλέπουμε καθημερινά την πιο σκληρή και βάναυση πλευρά του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος. Το 2009 το κράτος, αναλύοντας και απολογίζοντας τα γεγονότα του Δεκέμβρη, εξυμνεί την αντι-εξεγερτική του εκστρατεία, βάζοντας στο στόχαστρο το αναρχικό κίνημα και τις καταλήψεις που το στεγάζουν. Οι εκκενώσεις καταλήψεων, με πιο πρόσφατη αυτή της Mundo Nuevo στην Θεσσαλονίκη, η υποβάθμιση της γειτονιάς των Εξαρχείων από τις ναρκομαφίες και έπειτα η επιβολή ενός στρατού κατοχής για τον "εξευγενισμό" της, τα στημένα κατηγορητήρια, οι προβοκάτσιες και οι φυλακίσεις αναρχικών είναι πάγια και συνεχής τακτική του κράτους από το 2009 έως και σήμερα και όχι επικοινωνιακή πολιτική μίας κυβέρνησης. Το 2019 καταργείται το πανεπιστημιακό άσυλο, που στέγασε μία ολόκληρη αγωνιστική ιστορία, καθώς και φιλοξένησε τα κέντρα αγώνα της εξέγερσης, διαμόρφωσε αγωνιστικές συνειδήσεις και αποτέλεσε το στοιχείο σύνδεσης χρονικά ασυνεχών αγώνων για την ελευθερία. Ο νόμος Κεραμέως - Χρυσοχοϊδη που έφερε την καταστολή μέσα στις σχολές μας και επέβαλε τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι της προληπτικής αντι-εξέγερσης ακριβώς γιατί η πολιτική αποστείρωση του πανεπιστημίου το μόνο που θα αποφέρει είναι μη σκεπτόμενους και νομοταγείς πολίτες.
"Το πάθος για καταστροφή είναι επίσης ένα δημιουργικό πάθος." Μιχαήλ Μπακούνιν.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Και μέσα από την καταστροφή το αναρχικό κίνημα άνθισε. Η εξέγερση σταμάτησε να είναι μια ουτοπία και το "τέλος της ιστορίας" καταρρίφτηκε στα πύρινα οδοφράγματα. "Ο Δεκέμβρης είναι εικόνα από το μέλλον", έγραφαν τότε οι τοίχοι. Και είναι αλήθεια. Έδωσε, και δίνει ακόμα και σήμερα, έμπνευση και ώθηση στους αγώνες. Χάραξε βαθιά μέσα στις συνειδήσεις μας ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία ειρήνη ώσπου να πάρουμε εκδίκηση για τον Μιχάλη, τον Αλέξη, τον Νίκο, τον/την Ζακ/Zackie oh, τον Βασίλη και όλα τα θύματα της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Ο Δεκέμβρης άφησε ως βασικότερη παρακαταθήκη για το αναρχικό κίνημα, όχι απαντήσεις, αλλά ερωτήματα. Το βασικό ερώτημα της μετάβασης σε μία άλλη κοινωνία, το ερώτημα του πώς περνάς από την αυθόρμητη εξέγερση στην κοινωνική επανάσταση. Εμείς ως αναρχικοί/ές φοιτητές/τριες θεωρούμε πως προϋπόθεση για το πέρασμα αυτό είναι η συγκρότηση του υποκειμένου ως τέτοιο, προτάσσοντας ταυτόχρονα τον πολιτικό του χαρακτήρα, αλλά και την κοινωνική του διάσταση. Μια δομή οργανωμένη πάνω στα αναρχικά ιδεώδη, σε αυτά της αυτοργάνωσης και της αλληλεγγύης, ενάντια σε κάθε ιεραρχία, στην βάση της οριζόντιας οργάνωσης. Το από τα κάτω φοιτητικό κίνημα οφείλει να βρει τρόπους και διεξόδους συλλογικοποίησης, τρόπους οργάνωσης, με δομές και δράσεις, υπερασπίζοντας όλα όσα άφησε πίσω της η εξέγερση του Δεκέμβρη, έχοντας ως στόχο την συνέχιση τους, το επόμενο βήμα προς την ολοκληρωτική ανατροπή του κρατικού συστήματος και την δημιουργία αυτού του νέου κόσμου που γεννιέται από τις μνήμες, τους αγώνες και τις αξίες μας. Έναν νέο κόσμο, αυτόν της ισότητας, της ελευθερίας, της Αναρχίας.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ MUNDO NUEVO
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 18:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας
Όλοι/ες στη διαδήλωση τιμής, μνήμης και αγώνα για τα 14 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
Συγκέντρωση: Τρίτη 6 Δεκέμβρη 2022 στις 18:00 - Προπύλαια
Στηρίζουμε το μπλοκ του Πολιτικού Χώρου «Ηλέκτρα Αποστόλου».
«Κι όταν νικιούνται αυτοί που ενάντια στην αδικία παλεύουν,
Πάλι δεν έχει η αδικία δίκιο
Η ήττα μας δεν αποδείχνει τίποτ' άλλο, πέρα απ το ότι
παραείμαστε λίγοι όσοι αγωνιζόμαστε ενάντια στην προστυχιά.
Και περιμένουμε απ τους θεατές τουλάχιστον να ντρέπονται!
- Μπέρτολτ Μπρέχτ
Συμπληρώνονται 14 χρόνια από την κρατική δολοφονία του αναρχικού-αγωνιστή μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους φονιάδες συμμορίτες της ΕΛ.ΑΣ. Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη.
Αυτή η κρατική δολοφονία πυροδότησε μια αυθόρμητη εξέγερση η οποία συντάραξε το αστικό πολιτικό σύστημα, έσπασε μέσα από την πολύμορφη μαζική λαϊκή αντιβία το μονοπώλιο της επίσημης κρατικής βίας της εξαρτημένης άρχουσας τάξης,όπως εκφράζεται κυρίαρχα από τις κρατικές κατασταλτικές συμμορίες.
Μέσα στην εξέγερση συναντήθηκαν κομμάτια της εργατικής τάξης, του λαού, μετανάστες και φτωχοδιάβολοι, περιθωριοποιημένα κομμάτια του προλεταριάτου που ασφυκτιούσαν από την ταξική εκμετάλλευση και την ασύδοτη κρατική βία και τρομοκρατία. Κυρίαρχο ήταν το στοιχείο των νέων, με μεγάλη συμμετοχή της εργαζόμενης, φοιτητικής και μαθητικής νεολαίας.
Μια ολόκληρη γενιά αγωνιστών διαπαιδαγωγήθηκε μέσα στο καμίνι της εξέγερσης, μέσα στην ανειρήνευτη και ανυποχώρητη υλική σύγκρουση απέναντι στα σώματα ασφαλείας της πλουτοκρατίας, οραματίστηκε ένα νέο κόσμο, ψηλάφισε και φαντάστηκε το δικό της ατίθασο άλμα στον ουρανό, για να νικήσει στον δικό της Δεκέμβρη.
Αυτή η γενιά αγωνιστών/στριων και η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, τρομοκράτησε την αστική εξουσία, το πολιτικό της προσωπικό και τους οργανικούς της διαννοούμενούς, κατασυκοφαντήθηκε, στιγματίστηκε αλλά τίμησε στην πράξη με αγώνα, αυτοθυσία και αντίσταση τον νεκρό της.
Γιατί ο Αλέξης μπήκε στο πάνθεον των νεκρών του λαϊκού κινήματος, στο βάθρο των ηρώων και των αγώνων για την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, από αυτό το σύστημα που αδιαφορεί για την ανθρώπινη ζωή και ενδιαφέρεται μόνο για τα κέρδη του, περνώντας σαν οδοστρωτήρας πάνω από τις ζωές του εργαζόμενου λαού.
Πλάι στον Σωτήρη Πέτρουλα, τον Ιάκωβο Κουμή, την Σταματίνα Κανελλοπούλου, τον Μιχάλη Καλτεζά, τον Σιδέρη Ισιδωρόπουλο και στους χιλιάδες νεκρούς του λαϊκού κινήματος που φωτίζουν τους αγώνες του λαού, της εργατικής τάξης και της νεολαίας, αδημονούν για δικαίωση για τους ανεκπλήρωτους Δεκέμβρηδες.
14 χρόνια μετά, μέσα στο πλαίσιο της δομικής κρίσης που βοά το σύστημα με τον παγκόσμιο πόλεμο να είναι προ των πυλών από την τυχοδιωκτική-φιλοπόλεμη δράση του μοναδικού επιτιθέμενου ιμπεριαλιστικού άξονα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ για να ξεζουμίσουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη, η εξέγερση του Δεκέμβρη της γενιάς μας παραμένει επίκαιρη.
Γι'αυτό είναι χρέος μας η φετινή 6η Δεκέμβρη να γίνει ένα μαζικό και πλατύ σημείο συνάντησης του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, να αγκαλιαστεί πανεργατικά και παλλαϊκά, να αποτελέσει έναυσμα για αγώνα και αναμέτρηση με την ιμπεριαλιστική εξάρτηση,την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία.
14 χρόνια μετά οι μπουραντάδες και οι κρατικοί συμμορίτες συνεχίζουν να επιτίθενται βάναυσα στον εργαζόμενο λαό και την νεολαία.
Χτυπάνε αντι ιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις για ειρήνη απέναντι στην φιλοπόλεμη κυβέρνηση σύμμαχο του Νατοϊκού Ουκρανικού Ναζι-Φασισμού, ξεσπιτώνουν φτωχούς, χτυπάνε απεργούς, δολοφονούν νεολαίους σαν τον Βασίλη Μάγγο και τον Νίκο Σαμπάνη, εισβάλλουν στα Πανεπιστήμια, βιάζουν γυναίκες της τάξης μας, στρατοπεδεύουν σε γειτονιές για να φυλάξουν τα συμφέροντα ντόπιου και ξένου κεφαλαίου-Εξάρχεια-, έχουν συγκροτηθεί σε ένα σύγχρονο πλουτοκρατικό στρατό κατοχής που απολαμβάνει την κάλυψη της αστικής δικαιοσύνης.
Σε ένα απέραντο κράτος χωροφύλακα που στρατηγικός του σκοπός είναι να διαφυλάξει τα συμφέροντα της αμερικανοκρατίας και του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, για να επιβιώσει και να συνεχίζει να στερεώνεται η εξουσία της ξενόδουλης ολιγαρχίας.
14 χρόνια μετά έχουμε ταξικό χρέος και ιστορικό καθήκον να μετατρέψουμε την διαδήλωση της 6ης Δεκέμβρη, σε ακόμη ένα μαζικό-οργανωμένο-μετωπικό-μαχητικό και δυναμικό σημείο συνάντησης του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, στον αγώνα για ψωμί-παιδεία-υγεία-ελευθερίες-στέγη-ειρήνη και ανεξαρτησία από ΝΑΤΟ-ΕΕ.
Όπως μας δίδαξε η εξέγερση, όπως μας διδάσκει η ιστορία και οι καθημερινοί αγώνες του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, απέναντι του βρίσκεται η σιδηρόφρακτη βία της φασιστικής- κρατικής και της παρακρατικής τρομοκρατίας.
Είτε το νόμιμο μονοπώλιο της κρατικής βίας είτε η παράλληλη φασιστική κατασταλτική τρομοκρατία δεν αντιμετωπίζονται με ευχολόγια, καταγγελίες και αγώνα διαμαρτυρίας, ακριβώς γιατί υπηρετούν την βάρβαρη πολιτική του διεθνούς ιμπεριαλισμού και της ντόπιας άρχουσας τάξης.
Απέναντι τους μπορεί να σταθεί η κατεύθυνση και το όπλο της Μαζικής Λαϊκής Αυτοάμυνας, που πρέπει να αγκαλιαστεί πλατιά από τον εργαζόμενο λαό και την νεολαία και κάθε ζωντανό κύτταρο του εργατικού-λαϊκού κινήματος που θέλει να ορθώσει τείχος περιφρούρησης, αντίστασης και αυτοάμυνας ενάντια στο κρατικό μονοπώλιο της βίας και την φασιστική-παρακρατική τρομοκρατία.
Αλλά η εξέγερση μας δίδαξε και κάτι ακόμη, πιο ουσιαστικό και μακροπρόθεσμο που οφείλει να διαπερνάει τους αγώνες και την κατεύθυνσή μας.
Όλες αυτές οι εστίες αντίστασης και λαϊκής εξεγερτικής αντιβίας που κοίταξαν το θηρίο της ιμπεριαλιστικής- καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της κρατικής τρομοκρατίας στα μάτια, χρειάζονταν ένα επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα να τις συνενώσει, για να υπηρετηθεί η στρατηγική μετατροπής της εξέγερσης σε μια παλλαϊκή επανάσταση μέσα από την σύνδεση της με ακόμη πλατύτερα κομμάτια της εργατικής τάξης και του λαού.
Καλούμε την εργατική τάξη, τον λαό και την νεολαία σε πλατιά συμμετοχή στην διαδήλωση τιμής, μνήμης και αγώνα για τα 14 χρόνια από την κρατική εκτέλεση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Να πλημμυρίσουν οι δρόμοι από τον εργαζόμενο λαό και την νεολαία, να σπάσουμε στην πράξη την κρατική τρομοκρατία, για να δυναμώσουν οι αγώνες του λαϊκού κινήματος απέναντι στην ανθρωποκτόνα πολιτική ιμπεριαλιστών-κεφαλαίου- κυβέρνησης. Να τιμήσουμε τους νεκρούς του ταξικού-λαϊκού κινήματος στο σημείο που εκτελέστηκαν και με τις κόκκινες σημαίες μας ψηλά να δώσουμε όρκο νίκης και επαναστατικής ανατροπής της καπιταλιστικής- ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.
Συγκέντρωση: Τρίτη 6 Δεκέμβρη 2021 στις 18:00 - Προπύλαια/ Στηρίζουμε το μπλοκ του Πολιτικού Χώρου «Ηλέκτρα Αποστόλου».
ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΕΓΝΩΣΕΙ
ΜΑΖΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΓΔΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ- ΜΕ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΘΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΤΕΙ
ΚΟΥΜΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ ΣΙΔΕΡΗΣ ΣΑΜΠΑΝΗΣ ΚΑΛΤΕΖΑΣ ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΑΣ
ΜΑΤ ΒΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΑΣΤΩΝ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ
Λαϊκή Δράση - Ομάδα Κομμουνιστών/Αγωνιστών
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ / ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΑ 14 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΑΘΗΤΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ
14 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΑΘΗΤΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ
Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ
Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 έλαβε χώρα η εν ψυχρώ δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους συμμορίτες της ΕΛ.ΑΣ Ε.Κορκονέα και Β.Σαραλιώτη στην συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα. Η μέρα αυτή έμελλε να γραφτεί με ανεξίτηλα γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας όχι μόνο για να θυμίζει τον ρόλο των αστυνομικών αρχών ως εμπροσθοφυλακή του κεφαλαίου και του κράτους του αλλά και ως την αφετηρία για την μεγαλύτερη εξέγερση που έχει συγκλονίσει την μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Η δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου ήταν το γεγονός που πυροδότησε το φυτίλι της κοινωνικής πυριτιδαποθήκης. Η οργή που συσσωρεύοταν χρόνια γιατί ο λαός βίωνε καθημερινά την κρατική βία ,την αστυνομική αυθαιρεσία και την επέλαση του κεφαλαίου βρήκε διέξοδο για να την εκφραστεί με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο.
Η εξέγερση για την δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου με αυθόρμητο τρόπο και με διαδικασίες πρωτόγνωρες για τα Ελληνικά δεδομένα εξαπλώνεται σε πανελλαδικό επίπεδο από άκρη σε άκρη και φέρνει μαζικά και σε ευθεία αντιπαράθεση με το κεφάλαιο και το κράτος του πληθώρα νεολαίων, μαθητών, φοιτητών, εργατών και κάθε προοδευτικό άνθρωπο που αντιλήφθηκε την βαρβαρότητα που εμπεριέχει η καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας.
Στο πρόσωπο του Αλέξη ο λαός είδε τον γιο του ή την κόρη του, τον φίλο/η του, τον συμμαθητή/τρια του, τον γείτονα/νισσα του, τον σύντροφό/φισσα του.
Στις 6 Δεκεμβρίου όταν ο Αλέξανδρος έπεφτε από τα όπλα των δειλών της ΕΛ.ΑΣ ταυτόχρονα θα γραφόταν με κεφαλαία γράμματα στην λίστα των ηρώων της ταξικής πάλης, δίπλα στον Κουμή, την Κανελοπούλου, τον Καλτεζά, τον Μάγγο και όλους αυτούς και αυτές που έδωσαν την ζωή τούς στον αγώνα για την εξάλειψη της καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο. Όταν ο Αλέξανδρος έπεφτε ένας ολόκληρος λαός θα σηκωνόταν για να ζητήσει λογαριασμό με όλους τους τρόπους για τα εγκλήματα του καπιταλισμού.
Το περιβάλλον που τοποθετείται η φετινή επέτειος 14 χρόνια μετά είναι σκοτεινό και δυσείωνο για την εργατική τάξη και τον λαό.
Το καπιταλιστικό - ιμπεριαλιστικό σύστημα βρίσκεται από καιρό σε βαθιά κρίση και για την επιβίωση του κλιμακώνει καθημερινά την ένταση και την εντατικότητα της επιθετικότητας του πάνω στα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Το κεφάλαιο και οι αστικές του κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια καταστρατηγούν με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο τις κατακτήσεις πολλών δεκαετιών που με κόπο, αίμα και ιδρώτα κερδήθηκαν από το μαχόμενο προλεταριάτο.
Οι μειώσεις μισθών, η ποινικοποίηση του συνδικαλισμού και του δικαιώματος στην απεργία, η υποβάθμιση της παιδείας και της υγείας, οι ανατιμήσεις σε όλα τα αγαθά πρώτης ανάγκης, οι πλειστηριασμοί κατοικιών, η διαρκής αναβάθμιση των μηχανισμών καταστολής είναι μόνο η αρχή της λίστας των πληγμάτων που έχει δεχτεί η εργατική τάξη και καταστούν σαφές ότι το μέλλον του λαού θα είναι πιο απάνθρωπο και πιο δυσβάσταχτο από ποτέ.
Σε όλο αυτό το κλίμα ταξικής επιθετικότητας στην φετινή επέτειο έρχεται να προστεθεί και η προκλητική απελευθέρωση του Ε.Κορκονεά μετά από απόφαση του Εφετείου Λαμίας το οποίο έσπασε την ποινή της ισόβιας κάθειρξης αναγνωρίζοντας το ελαφρυντικό του σύννομου βίου. Η απόφαση αυτή είναι ακόμα μια βροντερή δήλωση από το καθεστώς που ξεκαθαρίζει ότι οι συμμορίες της ΕΛ.ΑΣ απολαμβάνουν πλήρη ή εν μέρη ασυλία και μπορούν να ασκούν ανενόχλητοι την δολοφονική τους δράση είς βάρος του λαού, της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
Η αυταπάτη για εκδημοκρατισμό της αστυνομίας έχει καταρρεύσει και πρέπει να αντιληφθεί η κοινωνία στο σύνολο τής ότι ο μοναδικός ρόλος του συγκεκριμένου μηχανισμού είναι η προάσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Την φετινή 6 Δεκέμβρη δεν πρέπει να παραβλέψουμε να αναφέρουμε και να τονίσουμε την πρόσφατη αναστήλωση του μνημείου για τον αναρχικό Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου. Το τονίζουμε γιατί η συγκεκριμένη αναστήλωση έδωσε το στιβαρό πολιτικό στίγμα που αντιστοιχεί στο μέγεθος των γεγονότων της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Η αντικατάσταση του παλιού μνημείου ήταν κάτι αναγκαίο και επιτακτικό και για πολιτικούς αλλά και για πρακτικούς λόγους. Η παραμέληση του μνημείου για δεκατρία χρόνια και η φθορά τόσο από τον χρόνο όσο και από κάποιους θαμώνες της περιοχής, που δεν έχουν την στοιχειώδη αντίληψη να καταλάβουν τα πυκνά πολιτικά μηνύματα που καθρεφτίζονται στο συγκεκριμένο μνημείο, ήταν εμφανείς και δεν αντιστοιχούσε στην ζωντανή ιστορία των κινημάτων.
Το εργατικό λαϊκό κίνημα και οι οργανώσεις του μαζί με τα ταξικά σωματεία και τα συνδικάτα του, μαζί με την αγωνιζόμενη νεολαία, οφείλουν ακόμη πιο αποφασιστικά και οργανωμένα έχοντας συγκεντρώσει εμπειρία από την μαζική οργανωμένη πάλη, να συγκροτήσουν εκείνους τους κινηματικούς και ταξικούς συσχετισμούς, που θα αποτρέψουν μία επόμενη κρατική δολοφονία, που θα βάλουν φρένο στην διαρκή υποτίμηση των ζωών μας, στήνωντας ανάχωμα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που στην κυριολεξία καθημερινά δολοφονεί την τάξη μας.
Οφείλουμε και έχουμε καθήκον να αφουγκραστούμε την αναγκαιότητα και να συγκροτήσουμε τις προϋποθέσεις για την λαϊκή αυτοάμυνα της εργατικής τάξης και της νεολαίας της, που δεν θα επιτρέψει να χυθεί ξανά το αίμα των αγωνιζόμενων και των φτωχών, αλλά που θα μπορέσει και να λογαριαστεί πολύμορφα και δυναμικά με το ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα και τους δολοφονικούς μηχανισμούς του κεφαλαίου και του κράτους του
Για τους λόγους αυτούς ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία πρέπει να διεκδικήσουν ξανά αυτή την 6η Δεκέμβρη δυναμικά και αποφασιστικά τους δρόμους, για να σπάσει στην πράξη η κρατική τρομοκρατία και να δυναμώσει τον αγώνα του λαϊκού κινήματος. Για να τιμάμε τους νεκρούς μας στον δρόμο και στα σημεία που έπεσαν μαχόμενοι.
"ΔΙΑΒΑΤΗ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΣ, ΓΟΝΑΤΙΣΕ, ΣΦΙΞΕ ΤΗ ΓΡΟΘΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΟΡΚΙΣΟΥ ΕΚΔΙΚΗΣΗ"
Συγκέντρωση- πορεία την Τρίτη 6 Δεκεμβρίου στις 18.00 στα Προπύλαια
( Στηρίζουμε το μπλόκ του πολιτικού χώρου "Ηλέκτρα Αποστόλου")
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΨΗΛΑ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΛΑΒΑΡΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΛΑΒΑΡΑ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ
ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΛΑΒΑΡΑ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΚΑΙ ΜΗ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΥ
ΨΗΛΑ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΛΑΒΑΡΑ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ, ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΣΚΕΠΑΣΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΓΙΝΑΝ ΑΛΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΠΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙ
ΠΙΣΤΗ ΑΓΩΝΑΣ ΠΑΛΕΜΑ ΚΑΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΌΜΟΥΣ
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ
ΜΑΖΙΚΗ ΛΑΙΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΓΔΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Εργατική ομάδα Τ-34
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ: ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ
«Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Εκείνες τις μέρες οι διαχωρισμοί, τα ψέματα και οι στρατοί του κεφαλαίου δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Για τρεις εβδομάδες, κατέρρευσε κάθε ψευδαίσθηση κοινωνικής ειρήνης. Η συναίνεση αποδείχτηκε ακόμα ένας μύθος και η κοινωνική νομιμοποίηση του καθεστώτος δέχτηκε βαριά πλήγματα. Η λαϊκή αντι-βια έγινε πολύτιμο βίωμα χιλιάδων εξεγερμένων, το κρατικό μονοπώλιο στη βία έσπασε. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στάθηκε δίπλα στους εξεγερμένους, έστω και παθητικά. Ένα ετερόκλητο πλήθος κόσμου από τις γραμμές των καταπιεσμένων συναντήθηκε στους δρόμους της εξέγερσης. Μέσα από τη σύγκρουση με το κράτους και τους μηχανισμούς εξουσίας, μαθητές, φοιτητές, εργάτες, γυναίκες, ντόπιοι και μετανάστες κατάργησαν στην πράξη τους μεταξύ τους διαχωρισμούς, και μετατράπηκαν σε ένα νέο υποκείμενο, αφηρημένο μεν, αλλά απόλυτα πραγματικό, σε εξεγερμένους. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη συγκρότησε, απροσδόκητα, μια νέα ποιότητα κοινωνικότητας και σχέσεων. Ένα υλικό αντι-παράδειγμα ενός νέου κόσμου, ενάντια στην ιδιώτευση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, που μπορεί και πρέπει να ανατείλει. Το "τέλος της ιστορίας" μετρήθηκε στα οδοφράγματα και βρέθηκε λειψό. Αν "οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία", ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι η κοινωνική επανάσταση αποτελεί μονάχα αντικείμενο μελέτης ενός μακρινού παρελθόντος; Η προοπτική νίκης σάρωσε τις μεταμοντέρνες και νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες της ήττας. Ο κόσμος του αγώνα, αλλά και πλατιά κοινωνικά κομμάτια, οπλίστηκαν με δύναμη, ελπίδα και αυτοπεποίθηση. Το όραμα ενός κόσμου απαλλαγμένου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της φτώχειας επανέρχεται δυναμικά στις συζητήσεις και τα σχέδια. Στην πράξη αποδείχθηκε ότι τα πάντα βρίσκονται σε μια σταθερή και μόνιμη διεργασία αλλαγής, κίνησης και ανάπτυξης, ότι το ξέσπασμα εξεγέρσεων -ακόμα και μέσα στην καρδιά της ΕΕ και σε μια εποχή όπου όλα φαινόντουσαν να κινούνται μέσα σε προκαθορισμένα πλαίσια- αποτελεί ιστορική νομοτέλεια, αφού η διαρκής πάλη των τάξεων μέσα στην κοινωνία συνιστά την εσωτερική ώθηση της κίνησης και της εξέλιξης. Και αυτό είναι, σίγουρα, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Δεκέμβρη» [Χρήστος Πολίτης- Εισήγηση Ταξικής Αντεπίθεσης Δεκέμβρης 2017]
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 αποτελεί τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση που έχει έχει πραγματοποιηθεί στη χώρα μετά το 1973. Εισέβαλε με βία στην ιστορία και καθόρισε τη σύγχρονη Ελλάδα, φέρνοντας με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια όλες τις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Ακριβώς για αυτό δεν αποτέλεσε το προγραμματισμένο ραντεβού ενός πολιτικού χώρου, αλλά είχε όλα τα χαρακτηριστικά της αυθόρμητης και αυτόνομης κοινωνικής κίνησης, η οποία συμπύκνωσε, με τρόπο αστάθμητο και ταυτόχρονα μοναδικό, την αντίδραση στις ποικιλώνυμες ταξικές επιβολές εναντίον της νεολαίας, του προλεταριάτου, της κοινωνίας .Αυτό δεν αναιρεί την επιρροή και το ρόλο των οργανωμένων πολιτικών κομματιών είτε πριν το ξέσπασμα της εξέγερσης, είτε κατά τη διάρκεια της. Τα πολιτικά χαρακτηριστικά του αναρχικού κινήματος, που είχε την βασική πολιτική πρωτοβουλία τον Δεκέμβρη του 2008, δεν θα μπορούσαν να μην επηρεάσουν το εύρος, τη δυναμική και τα αποτελέσματα του Δεκέμβρη.Η ενεργή συμμετοχή των αναρχικών, ειδικά, τη δεκαετία 1998-2008 σε σημαντικές κοινωνικές και ταξικές μάχες (αντιφασιστικοί αγώνες, μαθητικά, εξεταστικά 1998, συλλήψεις 17Ν το 2002, απεργία σωματείου βάσης στη pizza hut το 2003, αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, σύνοδος κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη και κίνημα αλληλεγγύης στους 7 το 2003, σαμποτάζ συστημάτων επιτήρησης, φοιτητικές κινητοποιήσεις 2006-2007, μαζική απεργία πείνας στις ελληνικές φυλακές το 2008, κλπ) βάθυνε τη σύνδεση τους με την επαναστατική πολιτική. Τα γρήγορα αντανακλαστικά του κινήματος και η ζωντάνια του, η αυτοθυσία του, η σταθερή σύγκρουση με τον ρεφορμισμό και η μαχητικότητα του είχαν σαν αποτέλεσμα να αποκτήσει πλέον συσσωρευμένη εμπειρία στις πρακτικές άμεσης δράσης, μαζικότητα, σταθερή παρουσία σε αρκετές πόλεις και σημαντική πρωτοβουλία κινήσεων. Η έμπρακτη προπαγάνδα και η δράση του (με στόχο Αστυνομικά Τμήματα, τράπεζες, εφορίες, κομματικά γραφεία, κάμερες κλπ) τα προηγούμενα χρόνια της εξέγερσης είχε καταδείξει, δυναμικά, τους υπεύθυνους της εκμετάλλευσης και της αδικίας.
Ο αφορμαλισμός, παρά τη συνεισφορά του έδειξε σαφώς και τα όρια του το 2008. Δεν υπήρξε ενότητα και συγκέντρωση δυνάμεων, δοκιμάστηκαν διαφορετικοί, αποκομμένοι και ανεξάρτητοι μεταξύ τους σχεδιασμοί, με αποτέλεσμα όλος εκείνος ο πρωτόγνωρος πλούτος των πρακτικών να μην συγκλίνουν στο ίδιο σημείο, να μην εξυπηρετούν ένα κοινό και συνολικό σχέδιο. Άρα και να μην μπορούν να διεκδικήσουν τα μεγαλύτερα δυνατά πολιτικά αποτελέσματα. Φυσικά δεν απαξιώνουμε την αξία της πολύμορφης δράσης του 2008, γιατί έτσι θα απαξιώναμε την ίδια την αξία της εξέγερσης. Xρέος μας όμως σήμερα είναι να κατανοήσουμε γιατί αυτός ο πλούτος των πρακτικών (από τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις μέχρι τη συνεχή παραγωγή εντύπων, αφισών και εκπομπών σε κινηματικά ραδιόφωνα, από τις συγκρούσεις και τις οδομαχίες μέχρι τις εμπρηστικές και ένοπλες επιθέσεις, από τα κατειλημμένα κέντρα αγώνα μέχρι τις παρεμβάσεις στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ και από τα σαμποτάζ των ακυρωτικών μηχανημάτων στο ΜΕΤΡΟ και τον ΗΣΑΠ μέχρι την απαλλοτρίωση των super market) δεν αξιοποιήθηκε πολιτικά στο βαθμό που θα μπορούσε και θα όφειλε.Έλειψαν όμως και τα κατάλληλα αναλυτικά εργαλεία που θα μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε την πολυπλοκότητα, τον αντικειμενικό νομοτελειακό χαρακτήρα και τη διαλεκτική της εξέγερσης. Έλειψαν και τα αναλυτικά εργαλεία για τη σχέση των επαναστατικών δυνάμεων, των ταξικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων. Σίγουρα η εμπειρία του Δεκέμβρη, δεν απολογίστηκε και δεν αξιοποιήθηκε όσο θα μπορούσε. Περισσότερο λειτούργησε σαν μια φυσική δικαίωση όσων λέγαμε και όσων κάναμε μέχρι τότε, παρά σαν την αναγνώριση των ορίων της δράσης μας. Έτσι, λίγα χρόνια μετά, στις αντιμνημονιακές ταραχές του 2010-2012 δεν μπορέσαμε, παρότι ο σπόρος της Εξέγερσης του Δεκέμβρη ήταν φανερός σε όλη την γκάμα των πολιτικών και κινηματικών πρακτικών της περιόδου - να εκμεταλλευτούμε προς όφελος της επαναστατικής διαδικασίας και των λαϊκών συμφερόντων τις "αντικειμενικές συνθήκες" που είχαν διαμορφώσει η καπιταλιστική κρίση και οι μνημονιακές πολιτικές.
[...] Σήμερα 14 χρόνια μετά, αντλώντας διδάγματα από την ιστορική μας διαδρομή πρέπει να τιμήσουμε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Να τιμήσουμε την εξέγερση και να περιφρουρήσουμε τα νοήματά της. Ειδικά, σε μια περίοδο ταξικής και κινηματικής υποχώρησης και πρωτοφανούς παράλληλα έντασης της επίθεσης κράτους και κεφαλαίου πρέπει να οργανώσουμε τις δυνάμεις μας. Αναρχικοί/ες και κομμουνιστές/τριες μαζί να βρεθούμε σε κάθε κοινωνικό και εργασιακό χώρο, δίπλα στις πραγματικές ανάγκες και αγωνίες της νεολαίας, του προλεταριάτου, της κοινωνίας ενάντια στην κρατική καταστολή, τη φτώχεια, την ταξική υποτίμηση, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τον κοινωνικό εκφασισμό, την πατριαρχία. Στην οργάνωση και την προετοιμασία ενός ρεαλιστικού εξεγερτικού -επαναστατικού σχεδίου, του μοναδικά ικανού εν τέλει παράγοντα για τη τη νίκη και των επιμέρους αγώνων.
Σήμερα, 14 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου , και με το αίμα ακόμα ζεστό από το βαρύτατο τραυματισμό στο κεφάλι 16 χρονου Ρομά από πυρά μπάτσων στη Θεσσαλονίκη, όσο και από το θάνατο 12χρονου μαθητή στις Σέρρες σε δημόσιο σχολείο εξαιτίας της διάλυσης των υποδομών του, σήμερα που καταφανώς εγκαθιδρύεται ένα ασφυκτικό καθεστώς κρατικού ολοκληρωτισμού και στυγνής ταξικής εκμετάλλευσης, δεν μπορούμε παρά να βρεθούμε στις 6 Δεκεμβρίου με διάθεση σύγκρουσης και εξέγερσης στο δρόμο.
Στις 4μμ στη γειτονιά από όπου ξεκίνησε η Εξέγερση, τα υπό αστυνομική κατοχή Εξάρχεια, στη συμβολή των οδών Μπενάκη και Βαλτετσίου για να σπάσουμε τον αποκλεισμό της γειτονίας που επιβάλλει ο αστυνομικός στρατός Κατοχής
Στις 6μμ στη Διαδήλωση Μνήμης και Εξέγερσης στα Προπύλαια
Στις 9μμ στο σημείο-μνημείο της δολοφονίας του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ: ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ
Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών)
Μασόβκα - Κανένας Δεκέμβρης δεν τελειώνει. Κάλεσμα στην αντικατασταλτική πορεία
Την 6η του Δεκέμβρη του 2008, η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί το βίντεο της δολοφονίας του δεκαπεντάχρονου αναρχικού μαθητή, Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια. Για τα ΜΜΕ, ο δολοφόνος του, Επαμεινώνδας Κορκονέας, είναι ειδικός φρουρός, "οικογενειάρχης" και σίγουρα "δεν έχει δώσει ποτέ δικαιώματα" ενώ ο Αλέξανδρος έχει προηγουμένως επιτεθεί μαζί με την παρέα του στον Κορκονέα και στον συνάδελφό του Σαραλιώτη και άρα η ψυχρή δολοφονία του - η οποία προέκυψε όμως από "εξοστρακισμό σφαίρας" - κρίνεται νομιμοποιημένη
Υπάρχουν πολλά εκτενή σε αναφορές χρονολόγια της εξέγερσης του Δεκέμβρη στο διαδίκτυο. Οι πηγές πληροφόρησης και παραπληροφόρησης είναι άφθονες: από την "παραβατική" και "αποκλίνουσα" συμπεριφορά του Γρηγορόπουλου και τις εκκλήσεις κυβερνητικών στελεχών για νηφαλιότητα και διατήρηση της τάξης πάση θυσία ως την προβοκατορολογία για τις ταραχές που μέρα με την μέρα επεκτείνονταν σε όλη τη χώρα, στις συνελεύσεις, στις πορείες, στις καταλήψεις.
Η κοινωνία ωστόσο αγνόησε την αντιεξεγερτική εκστρατεία της αστικής προπαγάνδας και για πολλές εβδομάδες διαμόρφωνε μια νέα πραγματικότητα που κινούνταν στο ρυθμό της εξέγερσης: Νομική, Πολυτεχνείο και ΑΣΟΕΕ υπό κατάληψη, με αρκετούς εξεγερμένους και εξεγερμένες να τις περιφρουρούν, πολυπληθείς συνελεύσεις, τεράστιες συγκρουσιακές πορείες, καθημερινές επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, κατάληψη στην ΓΣΕΕ από εξεγερμένους εργάτες και εργάτριες, εισβολή στην ΕΡΤ και σε κανάλια περιφερειακής κάλυψης, κατάληψη στην Εθνική Λυρική Σκηνή, το δέντρο των χριστουγέννων στις φλόγες, όλα στοιχεία ενός αναδυόμενου εξεγερτικού υποκειμένου που δεν έδειχνε να οπισθοχωρεί, παρά συνέχιζε να "εκπαιδεύεται" μέσα από όλες αυτές τις διαδικασίες, με πρόσημο την αλληλεγγύη και την ανοιχτή αντιπαράθεση με το κράτος. Και το κράτος φυσικά απάντησε βγάζοντας στο δρόμο εκτός από τις τακτικές του δυνάμεις (θυμίζουμε τον μπάτσο που σημαδεύει μαθητές στην Ν. Σμύρνη την ημέρα της κηδείας του Αλέξανδρου) τους παρακρατικούς του στυλοβάτες (επιθέσεις από ακροδεξιά σιχάματα στην Πάτρα, επίθεση με βιτριόλι στην συνδικαλίστρια Κ. Κούνεβα).
Ο κόσμος που σχημάτισε το τότε εξεγερτικό υποκείμενο, ίσως δεν έφερε ξεκάθαρα αρχικά πολιτικό πρόσημο καθώς αποτελούνταν από ένα ετερόκλητο πλήθος μαθητών και μαθητριών, εργατών και ανέργων, φοιτητών, αναρχικών και αριστερών κάθε χροιάς. Ωστόσο τα πολιτικά του χαρακτηριστικά γρήγορα αποκρυσταλλώθηκαν: Είμαστε σε ανοιχτό πόλεμο με το κράτος και τους λακέδες του, ενάντια σε κάθε κομματική διαμεσολάβηση και ιεραρχία, σε πείσμα της αναδυόμενης κρίσης και του εγγενούς κοινωνικού αυτοματισμού, σε πείσμα αυτών που επιμένουν ότι ζούμε για να δουλεύουμε κι αν τύχει κι αντιδράσουμε στην παγιωμένη θεσμική αντίληψη και συμπεριφορά, ίσως και να μας αξίζει να πεθάνουμε, ενάντια στην καταστολή, ενάντια στις διαμεσολαβημένες αποφάσεις. Εμείς, οι πιο μικροί της Γης.
Η παρακαταθήκη της εξέγερσης του Δεκέμβρη είναι τεράστια. Πέραν των ημερών που μας σημάδεψαν, ο Δεκέμβρης έδωσε τη σκυτάλη στους αγώνες που ακολούθησαν. Πολλά ερωτήματα τέθηκαν και πολλά μένει ακόμα να απαντηθούν. Ο σπόρος όμως που φυτεύτηκε τότε, ακόμα διψάει ν' ανθίσει.
Για να μην θρηνούμε πια τους νεκρούς μας, για την εξέγερση και την κοινωνική επανάσταση: Όλες και όλοι στο δρόμο, τώρα και πάντα.
Συμμετέχουμε και καλούμε στην αντικατσσταλτική πορεία 6/12, 18:00, Προπύλαια
Αναρχική Συλλογικότητα Μασόβκα
Για τον Αλέξανδρο, τον Κώστα, τον Νίκο, τον Ζακ, τον Βασίλη
Δεκατέσσερα χρόνια μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από χέρι μπάτσου, το Κράτος και οι ένστολοι έμμισθοι φονιάδες του συνεχίζουν να δολοφονούν.
Ο πυροβολισμός στο κεφάλι από πίσω του 16χρονου Ρομά Κώστα Φραγκούλη από μπάτσο, επειδή δεν πλήρωσε βενζίνη αξίας 20 ευρώ για το αγροτικό αυτοκίνητο με το οποίο μετέφερε τα προϊόντα του στη λαϊκή αγορά, εγγράφεται όχι μόνο στη δολοφονική παράδοση πολλών δεκαετιών της ΕΛΑΣ, αλλά και στην ειδικότερη όξυνση της καταστολής τα τελευταία αυτά χρόνια, η οποία πάει πακέτο με την ιδέα ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε «άριστους», αναλώσιμους και κατάλληλους για πυροβολισμό.
Είναι σκάρτος ένας χρόνος άλλωστε, από τότε που άλλοι αστυνομικοί γάζωσαν με 35 σφαίρες τον επίσης Ρομά Νίκο Σαμπάνη, δεχόμενοι για αυτό τα εύσημα και την αλληλεγγύη του υπουργού Αστυνομίας Τ. Θεοδωρικάκου. Ο Θεοδωρικάκος που είχε τότε επισκεφτεί τους φονιάδες στη ΓΑΔΑ για να τους δώσει την αγκαλιά που χρειάζονταν και στη συνέχεια είχε πανηγυρίσει την απόφαση μη προφυλάκισής τους, είναι ο ηθικός αυτουργός αυτής της νέας δολοφονικής πράξης.
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ο Νίκος Σαμπάνης, ο Ζακ Κωστόπουλος, ο Βασίλης Μάγγος, δολοφονημένοι όλοι τους επίσης από αστυνομικούς, έρχονται να μας θυμίσουν ότι η καταστολή παραμένει στο τέλος της ημέρας ο βασικός πυλώνας οποιουδήποτε συστήματος υπερασπίζεται τον καπιταλισμό.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, μας θυμίζει ότι η ζωτικότητα της κοινωνίας είναι αυτή και μόνο αυτή που μπορεί να αντιπαραταχθεί στη δολοφονική μηχανή του Κράτους.
Σήμερα, που η πολιτική του Κράτους και του Κεφαλαίου πολλαπλασιάζει επιθετικά τη φτώχεια και τον θάνατο, η απόδοση τιμής στις κοινωνικές εξεγέρσεις είναι σημείο μνήμης και κάλεσμα οργάνωσης και αντιπαράταξης στους εκμεταλλευτές και τους δήμιους.
Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε καλεί στη διαδήλωση μνήμης την Τρίτη 6 Δεκέμβρη, 18:00 στα Προπύλαια.
-Δεν ξεχνάμε - δεν συγχωρούμε τις δολοφονίες της αστυνομίας στην Ελλάδα και στον κόσμο
-Πάντα στο πλευρό των εξεγέρσεων, ενάντια στους καταπιεστές και τους δήμιους
-Κατάργηση των δολοφονικών συμμοριών ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, Δέλτα, ΟΠΚΕ κ.λπ, αφοπλισμός της αστυνομίας
Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε
6 Δεκέμβρη: Όλοι/ες στις διαδηλώσεις: 12 Προπύλαια μαθητική και φοιτητική πορεία | 6μμ Προπύλαια
Φέτος συμπληρώνονται 14 χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Τότε, στις 6 Δεκέμβρη, ο Ειδικός Φρουρός Επ. Κορκονέας στην περιοχή των Εξαρχείων έριξε μια χειροβομβίδα κρότου - λάμψης και αποχώρησε. Στη συνέχεια επέστρεψε και δολοφόνησε εν ψυχρώ τον μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Το ίδιο βράδυ, κόσμος από όλες τις γειτονιές της Αθήνας βγήκε στους δρόμους να διαδηλώσει ενάντια στην δολοφονία του 15χρονου μαθητή και την αστυνομική βία, ενώ το επόμενο πρωί πραγματοποιήθηκε ογκώδης διαδήλωση στην Αθήνα, και σε μια σειρά πόλεις. Αστυνομικά τμήματα αποκλείστηκαν και πολιορκήθηκαν από διαδηλωτές, Πανεπιστημιακές και Τεχνολογικές Σχολές καταλήφθηκαν από φοιτητές ενώ η Νομική Αθηνών έγινε κέντρο αγώνα. Οι αστυνομικές δυνάμεις του μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας Π. Παυλόπουλου, δεν τρόμαξαν το οργισμένο, άλλοτε οργανωμένο και άλλοτε αυθόρμητο, λαϊκό και νεολαιίστικό κίνημα.
Φέτος, τα ξημερώματα της 5ης Δεκεμβρίου, ένας αστυνομικός πυροβολεί έναν άοπλο 16 χρόνο μετά από καταδίωξη γιατί δεν πλήρωσε 20 ευρώ βενζίνη σε ένα πρατήριο. Ο δεκαεξάχρονος παλεύει για τη ζωή του στην εντατική. Είχε την … ατυχία να είναι ρομά…
Από Το 2008, με τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ως σήμερα, μετράμε διαρκώς τέτοια γεγονότα. Πρώτα η καταστολή και η παραπληροφόρηση από τα ΜΜΕ, στη συνέχεια η οργή και η διαμαρτυρία, έπειτα η προσπάθεια οργάνωσης που είχαν αποτέλεσμα άλλοτε την δημιουργία δομών αγώνα και αλληλεγγύης και άλλες φορές το ξέσπασμα κινημάτων. Οι πλατείες και οι μεγαλειώδεις απεργίες ενάντια στα μνημόνια, η αντίσταση ενάντια στο αυταρχικό κλείσιμο της ΕΡΤ, οι διαδηλώσεις μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά, είναι κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Σε όλα τα παραπάνω κοινή και η καταστολή από τα ΜΑΤ.
Τέτοια «περιστατικά» βίας, τείνουν να γίνουν κανονικότητα. Η δολοφονική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ αφήνει ελεύθερους τους δολοφόνους μαθητών, τον Κορκονέα, τους δολοφόνους του Σαμπάνη, δίνει μπόνους 600 ευρώ σε ΕΛΑΣ και λιμενικό, ενώ οδηγεί στη φτώχεια το λαό. Οι μισθοί δε φτάνουν ούτε για την κάλυψη των βασικών αναγκών. Πετούν -καθημερινά σχεδόν-τον κόσμο έξω από το σπίτι του, στερούν το δικαίωμα σε υγεία και παιδεία. Λεφτά υπάρχουν μόνο για τον «εκσυγχρονισμό» της αστυνομίας, για τους πολεμικούς εξοπλισμούς, τα συστήματα παρακολούθησης και όποια αντίσταση και διαμαρτυρία ξεπηδά, καταπνίγεται αμέσως, εντείνοντας το αίσθημα της αβεβαιότητας του φόβου, από ένα αυταρχικό καθεστώς εκφοβισμού, αστυνομοκρατίας, διώξεων και καταπάτησης θεμελιωδών δικαιωμάτων. Για τα δικά τους συμφέροντα, για τα κέρδη και τα πετρέλαια θυσιάζουν την νεολαία και όλο τον κόσμο…
Όμως, η νεολαία, όπως τον Δεκέμβρη του 2008 βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα έτσι και τώρα, θα βγει μπροστά!
Ο Δεκέμβρης είναι εδώ λοιπόν. Εμείς στο δρόμο της εξέγερσης του Δεκέμβρη και μέχρι τους σύγχρονούς εργατικούς λαϊκούς αγώνες συνεχίζουμε στον δρόμο της συλλογικής οργάνωσης και πάλης.
Καλούμε τον κόσμο της Ν. Ιωνίας σε συμμετοχή στην πορεία την Τρίτη 6 Δεκέμβρη στην Αθήνα. Για τον Αλέξη, τον Παύλο, τους μετανάστες που πνίγονται στο Αιγαίο. Πάνω από όλα όμως για να διεκδικήσουμε ζωή με δικαιώματα, δημοκρατικές ελευθερίες!
ΟΛΟΙ / ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Εργατική Λέσχη Ν.Ιωνίας (Υδραγωγείο)
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
GR, ENG.FAR
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ
18:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
Η 6η Δεκέμβρη ήταν, είναι και θα είναι ημέρα μνήμης, ημέρα εξέγερσης.Δύναμη και αλληλεγγύη στον Κώστα Φραγκούλη και στα οικεία του άτομα.Με όλη την οργή και τον θυμό μας για την απόπειρα δολοφονίας ενός ακόμα Ρομά από μπάτσους θα συναντηθούμε και σήμερα, όπως πάντοτε, στους δρόμους για να πολεμήσουμε ενάντια στη δολοφονική μηχανή που λέγεται κράτος.Σε μια συγκυρία που η κοινωνική σύγκρουση εντείνεται λόγω των πολλαπλών κρίσεων, των τάσεων εκφασισμού του ελληνικού κράτους, των βιασμών σε αστυνομικά τμήματα, του μπάτσου μαστροπου στην Ηλιούπολη και του παιδοβιαστή που συνδέεται με υψηλόβαθμα στελέχη της αστυνομίας,της καθημερινά αυξανομένης βίας των μπάτσων (βίαιες εξώσεις, ξύλο και χημικά σε κάθε πορεία, με αποκορύφωμα την επίθεση στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Ευελπίδων), των επιθέσεων στις καταλήψεις με πιο εμφατική την πρόσφατη εισβολή στα Προσφυγικά, της επίθεσης στα Εξάρχεια και της καταστροφής όλων των ελεύθερων χώρων, της ρατσιστικής εκκένωσης του Ελαιώνα και του τερματισμού του στεγαστικού προγράμματος ESTIA, της ποινικοποίησης κάθε είδους κοινωνικού, πολιτικού και συνδικαλιστικού αγώνα.Γιατί η μνήμη του Αλέξη αποτελεί ταυτόχρονα τη μνήμη της εξέγερσης και της αντίστασης στην εξουσίας.Γιατί η μνήνη του Αλέξη είναι η μνήμη του Νίκου Σαμπάνη, της Zackie Oh, του Βασίλειου Μάγγου.Για τον Κώστα Φραγκούλη.Γιατί η εξεγερσιακή φλόγα του Δεκέμβρη συνεχίζει να ζει στους αγώνες μας.
ENGLISH
6 of December was, is and will be a day of memory, a day of insurrection. For Κώστας Φραγκούλης, strength and solidarity to his closes ones. Death to state racism.With all the rage and anger after yesterday's news of another murderous attack by a cop against a Roma person, now, as always, we will meet in the streets to fight against the machine of death that is the state. In a moment that social conflicts are intensified due to the multiple crises that we face, due to the fascist tendencies of the Greek state, the rapes in the police stations,with the cop trafficker in Ilioupoli, the child rapist linked with high ranks of the cops, the everyday increasing violence also from cops (evictions from houses, bitten up and tear gas in every demonstration even in gatherings of solidarity in Evelpidon), the attack on the squats like the latest events in Prosfigika, the attack on Exarchia and the destruction of free spaces all around the center of Athens, the racist eviction of Eleonas and the termination of the ESTIA programme, the criminalitation of any kind of social-political-syndicalist struggle…Because the memory of Alexis is also the memory of the insurrection and the resistance against authority. Because the memory of Alexis is also the memory of Nikos Sabanis, Zacky Oh, Bassilios Magos. Because of Kostas Fragkoulis.Because the fire of December is still alive in all our struggles.
FARSIدر تاریخ ۶ ماه دسامبر سال ۲۰۰۸، الکسیس گیریگوروپولوس، دانش آموز پانزده ساله در محله اگسارخیا توسط پلیس به قتل رسید. از آن روز ششم دسامبر هر سال روز خاطره و قیام هست و خواهد بود. امسال نیز مانند همیشه، در خیابان ها با سرکوب دولتی و خشونت پلیس مبارزه خواهیم کرد.در لحظه ای که تنش های اجتماعی به دلیل بحران چندگانه ای که ما با آن روبرو هستیم - از جمله رفتار فاشیستی دولت یونان، تجاوز جنسی در پاسگاه های پلیس و تجاوز به کودکان توسط رده های بالای پلیس - در حال افزایش است، خشونت فزاینده هر روزه پلیس نیز در حال رادیکال شدن است. اخراج پناهندگان از خانه ها یشان با زور و ضرب ، دستگیری ضرب و شتم و استفاده از گاز اشک آور در هر تظاهرات حتی در تجمعات همبستگی در اولپیدون، Evelpidon، در حمله به اسکوات ها مانند حمله به اسکوات پروسفیگیکا Prosfigika، حمله به محله Exarchia و تخریب فضاهای آزاد در سراسر مرکز آتن، اخراج نژادپرستانه پناهجویان از الئوناس و خانه هایشان، جرم انگاری هر نوع مبارزه اجتماعی-سیاسی-سندیکیالیستی و غیره... زیرا یاد الکسیس خاطره قیام و مقاومت در برابر اقتدار نیز هستزیرا خاطره الکسیس همچنین خاطره نیکوس سابانیس، زکی اوه، باسیلیوس ماگوس و تیراندازی به کوستاس ۱۶ ساله در تسالونیکی است.
Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο "Ζιζάνια"
Το κράτος δολοφονεί.
Το βράδυ της 6ης του Δεκέμβρη 2008, 14 χρόνια πίσω, η δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από την σφαίρα του μπάτσου Ε. Κορκονέα προκαλεί με τραγικό τρόπο, το ξέσπασμα της κοινωνικής οργής απέναντι στις δολοφονικές συμμορίες του κράτους.
Οι πρώτες αντιπαραθέσεις με τους κρατικούς δολοφόνους εκδηλώνονται άμεσα στην οδό Μεσολογγίου, στο σημείο της κρατικής δολοφονίας και στα γύρω στενά, ενώ τις αμέσως επόμενες ώρες καταλαμβάνεται από αναρχικούς και αναρχικές και άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες το Πολυτεχνείο αποτελώντας ένα σταθερό σημείο συνάντησης της οργής πολλών περισσότερων ανθρώπων, που κατεβαίνουν αυθόρμητα στο δρόμο. Οι συγκρούσεις με τις αστυνομικές κατασταλτικές δυνάμεις θα γενικευτούν στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας γύρω από την περιοχή των Εξαρχείων. Από τις πρώτες αυτές στιγμές, η ορμητικότητα του κόσμου που πλημμυρίζει την Πατησίων έχοντας το αίσθημα του δικαίου της εξέγερσης απέναντι στην αδικία της δολοφονίας του μικρού Αλέξανδρου που εκφράζεται αυθόρμητα και αυτοσχέδια, δεν μπορεί να ανακοπεί από τα ΜΑΤ. Τα γεγονότα έχουν εξεγερτικά χαρακτηριστικά, απλώνονται γρήγορα σε όλες τις πόλεις της ελληνικής επικράτειας και σύντομα γίνονται ένα μήνυμα αντίστασης ενάντια στην κρατική επιβολή σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η οργή που ξεχύθηκε στους δρόμους με την μαζική και αυθόρμητη μορφή, που αυτή πήρε, μετουσιώθηκε σε συγκρούσεις, καταλήψεις σχολείων και σχολών, δημόσιων κτηρίων και αυτοοργανωμένες ανοιχτές συνελεύσεις, συνθέτοντας έτσι τα εργαλεία και τους τρόπους με τους οποίους οι εξεγερμένοι και οι εξεγερμένες τάραξαν την κοινωνική ειρήνη και επιχείρησαν να θέσουν τόσο τους όρους της αντιπαράθεσης με το καθεστώς όσο και κοινωνικά αγωνιστικά περιεχόμενα μέσα στο πρωτόγνωρο εξεγερσιακό περιβάλλον. Η εξέγερση, ως αποτέλεσμα των κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών όλης της περιόδου, που προηγήθηκε, τόσο κατά το ξέσπασμά της όσο και κατά την εξέλιξή της, φέρνει έντονα τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και τους τρόπους αντίστασης μιας ολόκληρης περιόδου, που προηγήθηκε, σαράντα και πλέον χρόνων από το 73΄ και έπειτα. Όπως, την διαρκή ανοιχτή συνάντηση των αγωνιζόμενων στο Πολυτεχνείο και την γειτονιά των Εξαρχείων ως σημεία στην πόλη σημασιοδοτημένα κοινωνικά από την εξέγερση και τον αγώνα, την μαχητική αντίσταση στην κρατική καταστολή, τις αυτοοργανωμένες προσπάθειες ανάπτυξης κοινωνικών - ταξικών αντιστάσεων και δομών αγώνα, τις αναρχικές - αντιεξουσιαστικές καταλήψεις, την άμεση δράση και την ανάπτυξη μορφών αντιβίας στην βία του καθεστώτος.
Η στιγμή, που ξέσπασε η εξέγερση του Δεκέμβρη, ανήκει σε μια εποχή συνεχών σταδιακών αναδιαρθρώσεων προς όφελος των αφεντικών και κλιμακούμενης επιθετικότητας του κράτους. Μια μακρά διαδικασία μετασχηματισμού των παραγωγικών σχέσεων και συνολικά της κοινωνίας, που προωθείται σταθερά από τα αφεντικά ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 80΄ως αποτέλεσμα της προ υπάρχουσας χρεοκοπίας και συνολικής κρίσης του συστήματος. Μια διαδικασία που θα πάρει καταιγιστική μορφή και χαρακτηριστικά άγριας επιθετικότητας σε όλο κοινωνικό πεδίο, μετά το "ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης" του 08΄ και ειδικότερα στην Ελλάδα, από το 2010 κι έπειτα.
Έτσι, αντίστοιχα, η κρατική καταστολή την περίοδο πριν το ξέσπασμα του Δεκέμβρη, είναι διαρκώς κλιμακούμενη με στιγμές ιδιαίτερης έντασης, δοκιμάζοντας να σπάσει τις κοινωνικές ισορροπίες, που είχαν διαμορφωθεί από τις αντιστάσεις και το κοινωνικό φαντασιακό καθ' όλη τη Μεταπολιτευτική περίοδο. Είναι μια ιστορική φάση που το καθεστώς βρίσκεται σε κατάσταση προετοιμασίας μιας πολύ σκληρότερης αντιπαράθεσης με την κοινωνία σε όλα τα μέτωπα και στο στάδιο του σχεδιασμού, σε ιδεολογικό και κατασταλτικό επίπεδο, μιας συνολικής εκστρατείας για το συντριπτικό χτύπημα των κοινωνικών - ταξικών αντιστάσεων στοχεύοντας ειδικότερα στους αναρχικούς και τις αναρχικές. Η κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι απότοκο αυτής της προετοιμασίας, αυτού του κατασταλτικού σχεδιασμού και της ειδικότερης στόχευσής του.
Η εξέγερση, ως έκρηξη των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων και τομή στον τρόπο αναπαραγωγής των εξουσιαστικών σχέσεων, έθεσε φραγμό στην δολοφονική βία του κράτους και το ανάγκασε προς στιγμή σε αναδίπλωση των σχεδιασμών του. Έσπασε τις επιβαλλόμενες από τα πάνω κοινωνικές νόρμες και απελευθέρωσε την έκφραση μιας ευρύτατης κοινωνικής δυναμικής που ασφυκτιούσε. Ράγισε την πλαστή εικόνα ευμάρειας και εκδημοκρατισμού, που ήθελε να εμφανίζει το καθεστώς, και αιφνιδίασε το πολιτικό προσωπικό του, που αρέσκονταν να θριαμβολογεί για το τέλος της ιστορίας.
Εν μέσω αυτού του αιφνιδιασμού και υπό το φόβο απρόβλεπτων συνεπειών, που θα μπορούσαν να προκληθούν μέσα από την δυνατότητα αναζωπύρωσης και μεγαλύτερης εξάπλωσής της, η εξέγερση δε χτυπήθηκε σαρωτικά από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η αρχική της ορμή καταλάγιασε σταδιακά συναντώντας τα οργανωτικά, πολιτικά και κοινωνικά όρια της, αποτέλεσε όμως αναμφισβήτητα ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο πέραν του φραγμού που έθεσε στη βία του κράτους, έκανε σκόνη εδραιωμένες βεβαιότητες περί του ανέφικτου ενός γενικευμένου ξεσηκωμού, χάραξε βαθιές τομές σε βαλτωμένους από την συναίνεση κοινωνικούς τόπους και γέννησε ένα σύμπαν απελευθερωτικών δράσεων και αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων από την πρώτη στιγμή του ξεσπάσματός της και όλο το αμέσως επόμενο διάστημα.
Τροφοδότησε την αντίσταση, που αναπτύχθηκε από τα κάτω τα επόμενα χρόνια, και πήρε πολύ δυναμικά χαρακτηριστικά τουλάχιστον μέχρι και τον Φλεβάρη του 2012, απέναντι στην πιο βίαιη και ραγδαία αναδιάρθρωση των πολιτικοοικονομικών σχέσεων εξουσίας. Μια δυναμική αντίσταση που δημιούργησε σοβαρά ρήγματα στο καθεστώς, αλλά εξάντλησε γρήγορα τις δυνατότητες της μαχητικής διαμαρτυρίας και του αυθορμητισμού της, χωρίς να καταφέρει να ανακόψει την συνολική επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου. Η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας οργάνωσης του αναρχικού κινήματος, αποσαφήνισης των πολιτικών γραμμών και διαδικασιών του, διεύρυνσης της απεύθυνσής του καθώς και της συγκρότησης ενός αυτόνομου, αδιαμεσολάβητου και αυτοοργανωμένου ανατρεπτικού κοινωνικού - ταξικού κινήματος, που θα μπορέσει να αντισταθεί αποτελεσματικά και να αντεπιτεθεί, αποτελεί την ουσιαστική κινηματική παρακαταθήκη όλης αυτής της περιόδου, συμπεριλαμβανομένης της εξέγερσης του Δεκέμβρη.
Σήμερα, η ακραία φτωχοποίηση των «πληβειακών» και η προλεταριοποίηση τμήματος των μικροαστικών στρωμάτων, που σημαίνει αντίστοιχα το πέρασμα μεγάλου μέρους του πληθυσμού σε ένα καθεστώς εξαίρεσης, και στη διαμόρφωση μιας συνθήκης καθορισμού και διαχείρισής του από το κράτος ως "πλεονάζοντα πληθυσμό", προϋποθέτει την ενίσχυση του κατασταλτικού του ρόλου σε ευρύ κοινωνικό επίπεδο. Έτσι, το κράτος επιχειρεί να συντρίψει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις και να προωθήσει εδώ και τώρα, την υλική και ιδεολογική συγκρότηση του εθνικού κορμού με ολοκληρωτικούς όρους, απέναντι στον "εσωτερικό εχθρό", στην κοινωνική οργή που παράγεται καθημερινά σε ένα περιβάλλον διογκούμενης φτώχειας και στην δυναμική μιας εξεγερσιακής αμφισβήτησης αυτής της συνθήκης από τα κάτω.
Η μακρόχρονη εκστρατεία του κράτους σε νομικό, προπαγανδιστικό και αστυνομικό επίπεδο, έχει επιτύχει σημαντικά πλήγματα κατά της αντίστασης, έχει θέσει υπό την κατοχή του μεγάλο μέρος του κοινωνικού χώρου και έχει καλύψει σε μεγάλο βαθμό κάθε έκφραση δημόσιου λόγου από τον μονόλογο της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, επιχειρώντας να συμπιέσει και να απομονώσει κάθε δυνατότητα αμφισβήτησης των επιλογών και της κυριαρχίας του.
Σήμερα, 14 χρόνια μετά την εκτέλεση του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου η δολοφονική φύση του κράτους ως μηχανισμού εξουσίας συνεχίζεται ασταμάτητα. Στα καθημερινά ναυάγια μεταναστών/ριών στην αιματοβαμμένη θάλασσα του Αιγαίου και στα χερσαία σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ως αποτέλεσμα της ανοιχτά φασιστικής-ρατσιστικής μεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους και της ΕΕ, οπού τα pushbacks αποτελούν πλέον ένα διαρκές συστηματοποιημένο έγκλημα για την διαχείριση των μεταναστευτικών ροών.Στις αστυνομικά κατεχόμενες πόλεις, στο Πέραμα όπου οι μπάτσοι εκτέλεσαν τον 17χρονο Ρομά, Νίκο Σαμπάνη ή στην Θεσσαλονίκη όπου τραυμάτισαν με σφαίρα στο κεφάλι 16χρονο Ρομά Κώστα Φραγκούλη. Στις διαδηλώσεις, όπου η μανιώδης βαρβαρότητα των μονάδων καταστολής στο Βόλο είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο του Βασίλη Μάγγου. Είναι αδύνατον να μην διακρίνει κανείς την ομοιότητα μεταξύ αυτών των γεγονότων με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, υπενθυμίζοντας με τον πλέον τραγικό τρόπο ότι μας έμαθε ο Δεκέμβρης, ότι δηλαδή οι μόνοι που μπορούν να βάλουν φρένο στη δολοφονική φύση του κράτους είναι οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι, που όταν οργανώνουν την δύναμη τους, όταν εξεγείρονται, μπορούν να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα.
Η ένταση της βίας του κράτους προς τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες και τον κόσμο που αγωνίζεται, αποτελεί κομμάτι της ευρύτερης αντιεξεγερτικής πολιτικής, της κατεύθυνσης σε ολοκληρωτικά μοντέλα διαχείρισης αλλά και επίδικο την υποταγή των από κάτω στις κυρίαρχες τάξεις.Το σύστημα εν μέσω μιας πολυεπίπεδης κρίσης επιχειρεί να θωρακιστεί απέναντι στην οργή των καταπιεσμένων. Αυτή η μορφή πυγμής από μεριάς κράτους αποτυπώνεται σε όλα τα πεδία. Από την βίαιη αντιμετώπιση των διαδηλώσεων, την αστυνομία στα Πανεπιστήμια, την ανοιχτά φασιστική μεταναστευτική πολιτική και την περιστολή των συνδικαλιστικών εργαλείων και δικαιωμάτων και των ελευθεριών ευρύτερα. Μέχρι τις εκστρατείες εκκένωσης των καταλήψεων, τις συνεχείς διώξεις αγωνιστών και φυλακίσεις αναρχικών, την αυταρχικοποίηση του ποινικού κώδικα και την κατοχή των Εξαρχείων.
Ταυτόχρονα οι συνεχείς αθωώσεις δολοφόνων και βιαστών μπάτσων δίνουν ένα σαφές μήνυμα. Η αθώωση και πολιτική υπεράσπιση από το κράτος των δολοφόνων του Νίκου Σαμπάνη, η πρόσκαιρη αποφυλάκιση του Ε. Κορκονέα, η ατιμωρησία των βιαστών του κολαστηρίου-ΑΤ Ομόνοιας αποτελούν έμμεση πολιτική δήλωση προς του φρουρούς της εξουσίας. « Δολοφονήστε, βιάστε, αυθαιρετήστε.Ό,τι και να κάνετε θα την βγάλετε καθαρή. »
Ωστόσο την ίδια περίοδο και το ίδιο το κράτος συνάντησε τα όρια της επιθετικότητάς του, όσες φορές βρέθηκε απέναντι σε μαζικές αντιστάσεις, που έφεραν την δυνατότητα ευρύτερης κοινωνικής σύνδεσης και μετωπικής μαχητικής αντιπαράθεσης, καθώς επίσης και όταν βρέθηκε μπροστά στο απρόβλεπτο ξέσπασμα της κοινωνικής οργής όπως συνέβη στα γεγονότα της Ν. Σμύρνης.Η εκδήλωση μιας νέας γενικευμένη εξέγερσης, ιδιαίτερα μέσα σε ένα ασταθές κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, θα στοιχειώνει πάντα τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά. Το κράτος προετοιμάζεται σήμερα για να μπορέσει να καταστείλει τα επόμενα εξεγερτικά ξεσπάσματα στη γέννησή τους, αλλά όχι μόνο γι' αυτό. Γιατί, αν το σημαντικότερο διακύβευμα της εξουσίας είναι η ολοκληρωτική συντριβή της εξέγερσης, αυτό δεν συνίσταται μόνο στην αποφασιστικότητα του κράτους να την πνίξει στρατιωτικά στον κατασταλτικό τρόμο και στην ικανότητα του να την απονοηματοδοτήσει ιδεολογικά τη στιγμή, που ξεσπάει απειλώντας να σαρώσει τις βεβαιότητες και τις ισορροπίες αυτού του κόσμου. Η συντριβή της εξέγερσης συνίσταται, επίσης, στην προληπτική καταστολή της στα μυαλά και στις συνειδήσεις των καταπιεσμένων. Η κρατική τρομοκρατία, η επιχείρηση λήθης και εμπέδωσης κοινωνικά της ιστορικής ματαίωση της, στοχεύουν επιπλέον όλες εκείνες τις μικρές και μεγάλες κινήσεις αντίστασης, ανυποταξίας, αγωνιστικής συνάντησης και οργάνωσης των από κάτω που κρατούν ζωντανό το πνεύμα της εξέγερσης, τροφοδοτούν τα επόμενα ξεσπάσματά της και τροφοδοτούνται από αυτήν.
Η 6η του Δεκέμβρη δεν είναι απλά μια ημερολογιακή επέτειος. Αντιθέτως, αποτελεί ημέρα μνήμης, αντίστασης και αγώνα. Η νύχτα του Δεκέμβρη του 08΄και οι μέρες που ακολούθησαν ανέδειξαν ότι ο μοναδικός τρόπος για να περάσουμε στην αντεπίθεση και να απαντήσουμε στην πίεση, που δεχόμαστε, είναι ο συλλογικός και καθημερινός αγώνας, η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη. Γιατί το θέμα δεν είναι απλά να θέλουμε να επαναλάβουμε εκείνο τον Δεκέμβρη αλλά να δημιουργούμε τις συνθήκες για τους επόμενους Δεκέμβρηδες και το εξελικτικό προχώρημα τους καθημερινά και στο σήμερα.
*Συμμετέχουμε στην πορεία 6/12/22, 18:00, Προπύλαια
τίποτα δεν τελείωσε - όλα συνεχίζονται
πηγή : email που λάβαμε στις 6 Δεκεμβρίου 12h
Το κράτος δολοφονεί.
Η 6η του Δεκέμβρη δεν είναι απλά μια ημερολογιακή επέτειος. Αντιθέτως, αποτελεί ημέρα μνήμης, αντίστασης και αγώνα. Η νύχτα του Δεκέμβρη του 08΄και οι μέρες που ακολούθησαν ανέδειξαν ότι ο μοναδικός τρόπος για να περάσουμε στην αντεπίθεση και να απαντήσουμε στην πίεση, που δεχόμαστε, είναι ο συλλογικός και καθημερινός αγώνας, η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη. Γιατί το θέμα δεν είναι απλά να θέλουμε να επαναλάβουμε εκείνο τον Δεκέμβρη αλλά να δημιουργούμε τις συνθήκες για τους επόμενους Δεκέμβρηδες και το εξελικτικό προχώρημα τους καθημερινά και στο σήμερα.
Το κράτος δολοφονεί.
Το βράδυ της 6ης του Δεκέμβρη 2008, 14 χρόνια πίσω, η δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από την σφαίρα του μπάτσου Ε. Κορκονέα προκαλεί με τραγικό τρόπο, το ξέσπασμα της κοινωνικής οργής απέναντι στις δολοφονικές συμμορίες του κράτους.
Οι πρώτες αντιπαραθέσεις με τους κρατικούς δολοφόνους εκδηλώνονται άμεσα στην οδό Μεσολογγίου, στο σημείο της κρατικής δολοφονίας και στα γύρω στενά, ενώ τις αμέσως επόμενες ώρες καταλαμβάνεται από αναρχικούς και αναρχικές και άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες το Πολυτεχνείο αποτελώντας ένα σταθερό σημείο συνάντησης της οργής πολλών περισσότερων ανθρώπων, που κατεβαίνουν αυθόρμητα στο δρόμο. Οι συγκρούσεις με τις αστυνομικές κατασταλτικές δυνάμεις θα γενικευτούν στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας γύρω από την περιοχή των Εξαρχείων. Από τις πρώτες αυτές στιγμές, η ορμητικότητα του κόσμου που πλημμυρίζει την Πατησίων έχοντας το αίσθημα του δικαίου της εξέγερσης απέναντι στην αδικία της δολοφονίας του μικρού Αλέξανδρου που εκφράζεται αυθόρμητα και αυτοσχέδια, δεν μπορεί να ανακοπεί από τα ΜΑΤ. Τα γεγονότα έχουν εξεγερτικά χαρακτηριστικά, απλώνονται γρήγορα σε όλες τις πόλεις της ελληνικής επικράτειας και σύντομα γίνονται ένα μήνυμα αντίστασης ενάντια στην κρατική επιβολή σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η οργή που ξεχύθηκε στους δρόμους με την μαζική και αυθόρμητη μορφή, που αυτή πήρε, μετουσιώθηκε σε συγκρούσεις, καταλήψεις σχολείων και σχολών, δημόσιων κτηρίων και αυτοοργανωμένες ανοιχτές συνελεύσεις, συνθέτοντας έτσι τα εργαλεία και τους τρόπους με τους οποίους οι εξεγερμένοι και οι εξεγερμένες τάραξαν την κοινωνική ειρήνη και επιχείρησαν να θέσουν τόσο τους όρους της αντιπαράθεσης με το καθεστώς όσο και κοινωνικά αγωνιστικά περιεχόμενα μέσα στο πρωτόγνωρο εξεγερσιακό περιβάλλον. Η εξέγερση, ως αποτέλεσμα των κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών όλης της περιόδου, που προηγήθηκε, τόσο κατά το ξέσπασμά της όσο και κατά την εξέλιξή της, φέρνει έντονα τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και τους τρόπους αντίστασης μιας ολόκληρης περιόδου, που προηγήθηκε, σαράντα και πλέον χρόνων από το 73΄ και έπειτα. Όπως, την διαρκή ανοιχτή συνάντηση των αγωνιζόμενων στο Πολυτεχνείο και την γειτονιά των Εξαρχείων ως σημεία στην πόλη σημασιοδοτημένα κοινωνικά από την εξέγερση και τον αγώνα, την μαχητική αντίσταση στην κρατική καταστολή, τις αυτοοργανωμένες προσπάθειες ανάπτυξης κοινωνικών - ταξικών αντιστάσεων και δομών αγώνα, τις αναρχικές - αντιεξουσιαστικές καταλήψεις, την άμεση δράση και την ανάπτυξη μορφών αντιβίας στην βία του καθεστώτος.
Η στιγμή, που ξέσπασε η εξέγερση του Δεκέμβρη, ανήκει σε μια εποχή συνεχών σταδιακών αναδιαρθρώσεων προς όφελος των αφεντικών και κλιμακούμενης επιθετικότητας του κράτους. Μια μακρά διαδικασία μετασχηματισμού των παραγωγικών σχέσεων και συνολικά της κοινωνίας, που προωθείται σταθερά από τα αφεντικά ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 80΄ως αποτέλεσμα της προ υπάρχουσας χρεοκοπίας και συνολικής κρίσης του συστήματος. Μια διαδικασία που θα πάρει καταιγιστική μορφή και χαρακτηριστικά άγριας επιθετικότητας σε όλο κοινωνικό πεδίο, μετά το "ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης" του 08΄ και ειδικότερα στην Ελλάδα, από το 2010 κι έπειτα.
Έτσι, αντίστοιχα, η κρατική καταστολή την περίοδο πριν το ξέσπασμα του Δεκέμβρη, είναι διαρκώς κλιμακούμενη με στιγμές ιδιαίτερης έντασης, δοκιμάζοντας να σπάσει τις κοινωνικές ισορροπίες, που είχαν διαμορφωθεί από τις αντιστάσεις και το κοινωνικό φαντασιακό καθ' όλη τη Μεταπολιτευτική περίοδο. Είναι μια ιστορική φάση που το καθεστώς βρίσκεται σε κατάσταση προετοιμασίας μιας πολύ σκληρότερης αντιπαράθεσης με την κοινωνία σε όλα τα μέτωπα και στο στάδιο του σχεδιασμού, σε ιδεολογικό και κατασταλτικό επίπεδο, μιας συνολικής εκστρατείας για το συντριπτικό χτύπημα των κοινωνικών - ταξικών αντιστάσεων στοχεύοντας ειδικότερα στους αναρχικούς και τις αναρχικές. Η κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι απότοκο αυτής της προετοιμασίας, αυτού του κατασταλτικού σχεδιασμού και της ειδικότερης στόχευσής του.
Η εξέγερση, ως έκρηξη των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων και τομή στον τρόπο αναπαραγωγής των εξουσιαστικών σχέσεων, έθεσε φραγμό στην δολοφονική βία του κράτους και το ανάγκασε προς στιγμή σε αναδίπλωση των σχεδιασμών του. Έσπασε τις επιβαλλόμενες από τα πάνω κοινωνικές νόρμες και απελευθέρωσε την έκφραση μιας ευρύτατης κοινωνικής δυναμικής που ασφυκτιούσε. Ράγισε την πλαστή εικόνα ευμάρειας και εκδημοκρατισμού, που ήθελε να εμφανίζει το καθεστώς, και αιφνιδίασε το πολιτικό προσωπικό του, που αρέσκονταν να θριαμβολογεί για το τέλος της ιστορίας.
Εν μέσω αυτού του αιφνιδιασμού και υπό το φόβο απρόβλεπτων συνεπειών, που θα μπορούσαν να προκληθούν μέσα από την δυνατότητα αναζωπύρωσης και μεγαλύτερης εξάπλωσής της, η εξέγερση δε χτυπήθηκε σαρωτικά από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η αρχική της ορμή καταλάγιασε σταδιακά συναντώντας τα οργανωτικά, πολιτικά και κοινωνικά όρια της, αποτέλεσε όμως αναμφισβήτητα ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο πέραν του φραγμού που έθεσε στη βία του κράτους, έκανε σκόνη εδραιωμένες βεβαιότητες περί του ανέφικτου ενός γενικευμένου ξεσηκωμού, χάραξε βαθιές τομές σε βαλτωμένους από την συναίνεση κοινωνικούς τόπους και γέννησε ένα σύμπαν απελευθερωτικών δράσεων και αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων από την πρώτη στιγμή του ξεσπάσματός της και όλο το αμέσως επόμενο διάστημα.
Τροφοδότησε την αντίσταση, που αναπτύχθηκε από τα κάτω τα επόμενα χρόνια, και πήρε πολύ δυναμικά χαρακτηριστικά τουλάχιστον μέχρι και τον Φλεβάρη του 2012, απέναντι στην πιο βίαιη και ραγδαία αναδιάρθρωση των πολιτικοοικονομικών σχέσεων εξουσίας. Μια δυναμική αντίσταση που δημιούργησε σοβαρά ρήγματα στο καθεστώς, αλλά εξάντλησε γρήγορα τις δυνατότητες της μαχητικής διαμαρτυρίας και του αυθορμητισμού της, χωρίς να καταφέρει να ανακόψει την συνολική επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου. Η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας οργάνωσης του αναρχικού κινήματος, αποσαφήνισης των πολιτικών γραμμών και διαδικασιών του, διεύρυνσης της απεύθυνσής του καθώς και της συγκρότησης ενός αυτόνομου, αδιαμεσολάβητου και αυτοοργανωμένου ανατρεπτικού κοινωνικού - ταξικού κινήματος, που θα μπορέσει να αντισταθεί αποτελεσματικά και να αντεπιτεθεί, αποτελεί την ουσιαστική κινηματική παρακαταθήκη όλης αυτής της περιόδου, συμπεριλαμβανομένης της εξέγερσης του Δεκέμβρη.
Σήμερα, η ακραία φτωχοποίηση των «πληβειακών» και η προλεταριοποίηση τμήματος των μικροαστικών στρωμάτων, που σημαίνει αντίστοιχα το πέρασμα μεγάλου μέρους του πληθυσμού σε ένα καθεστώς εξαίρεσης, και στη διαμόρφωση μιας συνθήκης καθορισμού και διαχείρισής του από το κράτος ως "πλεονάζοντα πληθυσμό", προϋποθέτει την ενίσχυση του κατασταλτικού του ρόλου σε ευρύ κοινωνικό επίπεδο. Έτσι, το κράτος επιχειρεί να συντρίψει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις και να προωθήσει εδώ και τώρα, την υλική και ιδεολογική συγκρότηση του εθνικού κορμού με ολοκληρωτικούς όρους, απέναντι στον "εσωτερικό εχθρό", στην κοινωνική οργή που παράγεται καθημερινά σε ένα περιβάλλον διογκούμενης φτώχειας και στην δυναμική μιας εξεγερσιακής αμφισβήτησης αυτής της συνθήκης από τα κάτω.
Η μακρόχρονη εκστρατεία του κράτους σε νομικό, προπαγανδιστικό και αστυνομικό επίπεδο, έχει επιτύχει σημαντικά πλήγματα κατά της αντίστασης, έχει θέσει υπό την κατοχή του μεγάλο μέρος του κοινωνικού χώρου και έχει καλύψει σε μεγάλο βαθμό κάθε έκφραση δημόσιου λόγου από τον μονόλογο της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, επιχειρώντας να συμπιέσει και να απομονώσει κάθε δυνατότητα αμφισβήτησης των επιλογών και της κυριαρχίας του.
Σήμερα, 14 χρόνια μετά την εκτέλεση του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου η δολοφονική φύση του κράτους ως μηχανισμού εξουσίας συνεχίζεται ασταμάτητα. Στα καθημερινά ναυάγια μεταναστών/ριών στην αιματοβαμμένη θάλασσα του Αιγαίου και στα χερσαία σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ως αποτέλεσμα της ανοιχτά φασιστικής-ρατσιστικής μεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους και της ΕΕ, οπού τα pushbacks αποτελούν πλέον ένα διαρκές συστηματοποιημένο έγκλημα για την διαχείριση των μεταναστευτικών ροών.Στις αστυνομικά κατεχόμενες πόλεις, στο Πέραμα όπου οι μπάτσοι εκτέλεσαν τον 17χρονο Ρομά, Νίκο Σαμπάνη ή στην Θεσσαλονίκη όπου τραυμάτισαν με σφαίρα στο κεφάλι 16χρονο Ρομά Κώστα Φραγκούλη. Στις διαδηλώσεις, όπου η μανιώδης βαρβαρότητα των μονάδων καταστολής στο Βόλο είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο του Βασίλη Μάγγου. Είναι αδύνατον να μην διακρίνει κανείς την ομοιότητα μεταξύ αυτών των γεγονότων με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, υπενθυμίζοντας με τον πλέον τραγικό τρόπο ότι μας έμαθε ο Δεκέμβρης, ότι δηλαδή οι μόνοι που μπορούν να βάλουν φρένο στη δολοφονική φύση του κράτους είναι οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι, που όταν οργανώνουν την δύναμη τους, όταν εξεγείρονται, μπορούν να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα.
Η ένταση της βίας του κράτους προς τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες και τον κόσμο που αγωνίζεται, αποτελεί κομμάτι της ευρύτερης αντιεξεγερτικής πολιτικής, της κατεύθυνσης σε ολοκληρωτικά μοντέλα διαχείρισης αλλά και επίδικο την υποταγή των από κάτω στις κυρίαρχες τάξεις.Το σύστημα εν μέσω μιας πολυεπίπεδης κρίσης επιχειρεί να θωρακιστεί απέναντι στην οργή των καταπιεσμένων. Αυτή η μορφή πυγμής από μεριάς κράτους αποτυπώνεται σε όλα τα πεδία. Από την βίαιη αντιμετώπιση των διαδηλώσεων, την αστυνομία στα Πανεπιστήμια, την ανοιχτά φασιστική μεταναστευτική πολιτική και την περιστολή των συνδικαλιστικών εργαλείων και δικαιωμάτων και των ελευθεριών ευρύτερα. Μέχρι τις εκστρατείες εκκένωσης των καταλήψεων, τις συνεχείς διώξεις αγωνιστών και φυλακίσεις αναρχικών, την αυταρχικοποίηση του ποινικού κώδικα και την κατοχή των Εξαρχείων.
Ταυτόχρονα οι συνεχείς αθωώσεις δολοφόνων και βιαστών μπάτσων δίνουν ένα σαφές μήνυμα. Η αθώωση και πολιτική υπεράσπιση από το κράτος των δολοφόνων του Νίκου Σαμπάνη, η πρόσκαιρη αποφυλάκιση του Ε. Κορκονέα, η ατιμωρησία των βιαστών του κολαστηρίου-ΑΤ Ομόνοιας αποτελούν έμμεση πολιτική δήλωση προς του φρουρούς της εξουσίας. « Δολοφονήστε, βιάστε, αυθαιρετήστε.Ό,τι και να κάνετε θα την βγάλετε καθαρή. »
Ωστόσο την ίδια περίοδο και το ίδιο το κράτος συνάντησε τα όρια της επιθετικότητάς του, όσες φορές βρέθηκε απέναντι σε μαζικές αντιστάσεις, που έφεραν την δυνατότητα ευρύτερης κοινωνικής σύνδεσης και μετωπικής μαχητικής αντιπαράθεσης, καθώς επίσης και όταν βρέθηκε μπροστά στο απρόβλεπτο ξέσπασμα της κοινωνικής οργής όπως συνέβη στα γεγονότα της Ν. Σμύρνης.Η εκδήλωση μιας νέας γενικευμένη εξέγερσης, ιδιαίτερα μέσα σε ένα ασταθές κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, θα στοιχειώνει πάντα τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά. Το κράτος προετοιμάζεται σήμερα για να μπορέσει να καταστείλει τα επόμενα εξεγερτικά ξεσπάσματα στη γέννησή τους, αλλά όχι μόνο γι' αυτό. Γιατί, αν το σημαντικότερο διακύβευμα της εξουσίας είναι η ολοκληρωτική συντριβή της εξέγερσης, αυτό δεν συνίσταται μόνο στην αποφασιστικότητα του κράτους να την πνίξει στρατιωτικά στον κατασταλτικό τρόμο και στην ικανότητα του να την απονοηματοδοτήσει ιδεολογικά τη στιγμή, που ξεσπάει απειλώντας να σαρώσει τις βεβαιότητες και τις ισορροπίες αυτού του κόσμου. Η συντριβή της εξέγερσης συνίσταται, επίσης, στην προληπτική καταστολή της στα μυαλά και στις συνειδήσεις των καταπιεσμένων. Η κρατική τρομοκρατία, η επιχείρηση λήθης και εμπέδωσης κοινωνικά της ιστορικής ματαίωση της, στοχεύουν επιπλέον όλες εκείνες τις μικρές και μεγάλες κινήσεις αντίστασης, ανυποταξίας, αγωνιστικής συνάντησης και οργάνωσης των από κάτω που κρατούν ζωντανό το πνεύμα της εξέγερσης, τροφοδοτούν τα επόμενα ξεσπάσματά της και τροφοδοτούνται από αυτήν.
Η 6η του Δεκέμβρη δεν είναι απλά μια ημερολογιακή επέτειος. Αντιθέτως, αποτελεί ημέρα μνήμης, αντίστασης και αγώνα. Η νύχτα του Δεκέμβρη του 08΄και οι μέρες που ακολούθησαν ανέδειξαν ότι ο μοναδικός τρόπος για να περάσουμε στην αντεπίθεση και να απαντήσουμε στην πίεση, που δεχόμαστε, είναι ο συλλογικός και καθημερινός αγώνας, η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη. Γιατί το θέμα δεν είναι απλά να θέλουμε να επαναλάβουμε εκείνο τον Δεκέμβρη αλλά να δημιουργούμε τις συνθήκες για τους επόμενους Δεκέμβρηδες και το εξελικτικό προχώρημα τους καθημερινά και στο σήμερα.
*Συμμετέχουμε στην πορεία 6/12/22, 18:00, Προπύλαια
τίποτα δεν τελείωσε - όλα συνεχίζονται
κάλεσμα : αναρχική συλλογικότητα α π ό π ε ι ρ α
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ 18:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
Η 6η Δεκέμβρη ήταν, είναι και θα είναι ημέρα μνήμης, ημέρα εξέγερσης.Δύναμη και αλληλεγγύη στον Κώστα Φραγκούλη και στα οικεία του άτομα. Με όλη την οργή και τον θυμό μας για την απόπειρα δολοφονίας ενός ακόμα Ρομά από μπάτσους θα συναντηθούμε και σήμερα, όπως πάντοτε, στους δρόμους για να πολεμήσουμε ενάντια στη δολοφονική μηχανή που λέγεται κράτος. Σε μια συγκυρία που η κοινωνική σύγκρουση εντείνεται λόγω των πολλαπλών κρίσεων, των τάσεων εκφασισμού του ελληνικού κράτους, των βιασμών σε αστυνομικά τμήματα, του μπάτσου μαστροπου στην Ηλιούπολη και του παιδοβιαστή που συνδέεται με υψηλόβαθμα στελέχη της αστυνομίας,της καθημερινά αυξανομένης βίας των μπάτσων (βίαιες εξώσεις, ξύλο και χημικά σε κάθε πορεία, με αποκορύφωμα την επίθεση στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Ευελπίδων), των επιθέσεων στις καταλήψεις με πιο εμφατική την πρόσφατη εισβολή στα Προσφυγικά, της επίθεσης στα Εξάρχεια και της καταστροφής όλων των ελεύθερων χώρων, της ρατσιστικής εκκένωσης του Ελαιώνα και του τερματισμού του στεγαστικού προγράμματος ESTIA, της ποινικοποίησης κάθε είδους κοινωνικού, πολιτικού και συνδικαλιστικού αγώνα. Γιατί η μνήμη του Αλέξη αποτελεί ταυτόχρονα τη μνήμη της εξέγερσης και της αντίστασης στην εξουσίας. Γιατί η μνήνη του Αλέξη είναι η μνήμη του Νίκου Σαμπάνη, της Zackie Oh, του Βασίλειου Μάγγου. Για τον Κώστα Φραγκούλη. Γιατί η εξεγερσιακή φλόγα του Δεκέμβρη συνεχίζει να ζει στους αγώνες μας.
ENGLISH
6 of December was, is and will be a day of memory, a day of insurrection. For Κώστας Φραγκούλης, strength and solidarity to his closes ones. Death to state racism. With all the rage and anger after yesterday's news of another murderous attack by a cop against a Roma person, now, as always, we will meet in the streets to fight against the machine of death that is the state. In a moment that social conflicts are intensified due to the multiple crises that we face, due to the fascist tendencies of the Greek state, the rapes in the police stations,with the cop trafficker in Ilioupoli, the child rapist linked with high ranks of the cops, the everyday increasing violence also from cops (evictions from houses, bitten up and tear gas in every demonstration even in gatherings of solidarity in Evelpidon), the attack on the squats like the latest events in Prosfigika, the attack on Exarchia and the destruction of free spaces all around the center of Athens, the racist eviction of Eleonas and the termination of the ESTIA programme, the criminalitation of any kind of social-political-syndicalist struggle… Because the memory of Alexis is also the memory of the insurrection and the resistance against authority. Because the memory of Alexis is also the memory of Nikos Sabanis, Zacky Oh, Bassilios Magos. Because of Kostas Fragkoulis. Because the fire of December is still alive in all our struggles.
FARSI
در تاریخ ۶ ماه دسامبر سال ۲۰۰۸، الکسیس گیریگوروپولوس، دانش آموز پانزده ساله در محله اگسارخیا توسط پلیس به قتل رسید. از آن روز ششم دسامبر هر سال روز خاطره و قیام هست و خواهد بود. امسال نیز مانند همیشه، در خیابان ها با سرکوب دولتی و خشونت پلیس مبارزه خواهیم کرد.در لحظه ای که تنش های اجتماعی به دلیل بحران چندگانه ای که ما با آن روبرو هستیم - از جمله رفتار فاشیستی دولت یونان، تجاوز جنسی در پاسگاه های پلیس و تجاوز به کودکان توسط رده های بالای پلیس - در حال افزایش است، خشونت فزاینده هر روزه پلیس نیز در حال رادیکال شدن است. اخراج پناهندگان از خانه ها یشان با زور و ضرب ، دستگیری ضرب و شتم و استفاده از گاز اشک آور در هر تظاهرات حتی در تجمعات همبستگی در اولپیدون، Evelpidon، در حمله به اسکوات ها مانند حمله به اسکوات پروسفیگیکا Prosfigika، حمله به محله Exarchia و تخریب فضاهای آزاد در سراسر مرکز آتن، اخراج نژادپرستانه پناهجویان از الئوناس و خانه هایشان، جرم انگاری هر نوع مبارزه اجتماعی-سیاسی-سندیکیالیستی و غیره... زیرا یاد الکسیس خاطره قیام و مقاومت در برابر اقتدار نیز هستزیرا خاطره الکسیس همچنین خاطره نیکوس سابانیس، زکی اوه، باسیلیوس ماگوس و تیراندازی به کوستاس ۱۶ ساله در تسالونیکی است. زیرا جرقه های ماه دسامبر هنوز در تمام مبارزات ما زنده است
κάλεσμα : Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο "Ζιζάνια"
Όλοι/ες στα Προπύλαια
Για όλους τους παραπάνω λόγους, για την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη και την κοινωνική δικαιοσύνη, όλοι/ες κατεβαίνουμε στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη. Δεν είναι απλή επέτειος, είναι διαρκές αίτημα εξέγερσης.
14 χρόνια πριν ο μπάτσος Κορκονέας δολοφόνησε εν ψυχρώ τον Αλέξη Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. Σε όσους/ες τρέφουν την αυταπάτη ότι οι κρατικές δολοφονίες είναι μεμονωμένα περιστατικά, έρχεται η χθεσινή δολοφονική επίθεση στον 16χρονο Ρομ να υπενθυμίσει ότι η βία του κράτους είναι πολιτική επιλογή. Το χέρι του μπάτσου χθες όπλισε η επίσκεψη στήριξης του Θεοδωρικάκου στους επτά δολοφόνους ΔΙΑΣ του Σαμπάνη που τους συνεχάρη για το έργο τους και η χθεσινή ανακοίνωση του εφάπαξ επιδόματος 600 ευρώ στα ένστολα καθάρματα από τον πρωθυπουργό. Την ίδια στιγμή το κράτος επιδίδεται σε μια ακραία επίθεση ενάντια στην κοινωνία και τον κόσμο της εργασία, καταργώντας τη δημόσια υγεία, αφανίζοντας τους δημόσιους χώρους, καταστρέφοντας το φυσικό περιβάλλον, ικανοποιώντας ξεδιάντροπα τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ. Στο αδιάκοπο δολοφονικό του έργο δεν πρέπει να μας βρει θεατές.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, για την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη και την κοινωνική δικαιοσύνη, όλοι/ες κατεβαίνουμε στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη. Δεν είναι απλή επέτειος, είναι διαρκές αίτημα εξέγερσης.
Τρίτη, 06/12, στις 18.00 στα Προπύλαια
κάλεσμα : Αυτοοργανωμένη Δομή Υγείας Εξαρχείων
Ραντεβού στους δρόμους της οργής
14 χρόνια μετά όλες οι αιτίες βρίσκονται εδώ, στέκονται μπροστά μας ακλόνητες μέσα στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο που μαίνεται.
14 χρόνια μετά το κράτος-δολοφονός πυροβολεί ακόμα εν ψυχρώ 16χρονους.
Όταν ο εχθρός αρχίζει την μάχη ρίχνεσαι μέσα σε αυτήν με ότι δύναμη έχεις την δεδομένη στιγμή. Η πολιτική θέση, η οργανωτική συγκρότηση, ο στρατηγικός στόχος, βρίσκονται ενσωματωμένα στην μάχη, ως καρπός του πριν και αποτιμούνται και εξελίσσονται μετά. Τώρα δεν χωράν πολλά λόγια. Τώρα θα πρέπει να μιλήσει η οργή.
6 Δεκέμβρη όλοι και όλες στην Διαδήλωση στις 18.00 ώρα στα Προπύλαια
Όλοι και όλες το βράδυ στα στενά και τα οδοφράγματα των Εξαρχείων με την πέτρα και το μπουκάλι συντροφία.
Το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει
κάλεσμα : Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων - Καματερού
Πανό, συνθήματα και μοιράσματα κειμένου για την 6η Δεκέμβρη και τον Κώστα Φραγκούλη
Ενόψει των διαδηλώσεων της 6ης Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις στην φιλοσοφική σχολή Αθηνών για την προπαγάνδιση των κινητοποιήσεων, την ευαισθητοποίηση του φοιτητικού κόσμου και την διάδοση του μηνύματος να μην μείνει τίποτα αναπάντητο.
Καλούμε στις σημερινές διαδηλώσεις οργής για τον Αλέξη, τον Κώστα και κάθε δολοφονημένο από τα πυρά του κράτους-δολοφόνο.
Παραθέτουμε φωτογραφίες και το κείμενο που μοιράστηκε.
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ. ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ - ΔΟΛΟΦΟΝΟ
Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 ο αναρχικός μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονείται εν ψυχρώ από αστυνομικά πυρά στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα στα Εξάρχεια. Αυτή η ωμή έκφραση της κρατικής βίας η οποία είχε ως αποτέλεσμα την τόσο άδικη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη από τους μπάτσους - δολοφόνους Κορκονέα και Σαραλιώτη, πυροδότησε την μεγαλύτερη σε έκταση και ένταση εξέγερση που έλαβε χώρα μεταπολιτευτικά στον ελλαδικό χώρο. Στα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 ένας χείμαρρος κοινωνικής οργής ξεχύθηκε στους δρόμους και μέσα από την μεγάλη εξεγερσιακή δυναμική που αναπτύχθηκε, μια ολόκληρη γενιά αμφισβήτησε στην πράξη την κρατική εξουσία και τους ένστολους προστάτες της.
Το άστρο της εξέγερσης του 2008 συνεχίζει να φωτίζει μέχρι και σήμερα εμπνέοντας κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο, καθέναν και καθεμία που ασφυκτιά μέσα σε αυτό το σάπιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα, μέσα σε αυτή την άδικη, ταξική κοινωνία. Η δολοφονία του Αλέξανδρου δεν ήταν ούτε ένα τυχαίο ούτε ένα απροσδόκητο γεγονός. Δεν ήταν η κακιά στιγμή ούτε μια στιγμιαία εν θερμώ απόφαση που όπλισε το χέρι του δολοφόνου Κορκονέα. Αντιθέτως, ήταν η μοιραία συνέπεια και το αποκορύφωμα μιας διαρκώς αυξανόμενης καταστολής η οποία λάμβανε όλο και πιο στυγνό χαρακτήρα. Δεν θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε την κρατική δολοφονία του Αλέξη και το μεγάλο εξεργερσιακό κύμα που ακολούθησε εάν δεν τα δούμε μέσα από το πρίσμα της εποχής που συνέβησαν. Μιας εποχής που προμήνυε μεγάλες αλλαγές, με την δομική καπιταλιστική κρίση να βρίσκεται προ των πυλών και τα πρώτα της σημάδια να είναι έκδηλα μέσω της εκτίναξης του δημόσιου χρέους, την κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, την πολιτική αποσταθεροποίηση και την κοινωνική απονομιμοποίηση του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος. Ένα τέλος εποχής είχε αρχίσει ήδη να διαφαίνεται βάζοντας τέλος σε μια εποχή εικονικής ευμάρειας που είχε χτιστεί κατά την προηγούμενη δεκαετία πάνω στο δανεικό χρήμα, στον νεοπλουτισμό, στις αυταπάτες που επέβαλλαν μια κοινωνική και ταξική ειρήνη βασισμένη σε ένα μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο που σήμερα έχει ήδη καταρρεύσει.
Έτσι λοιπόν, η τόσο άδικη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου αποτέλεσε από την πλευρά μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Πορείες σε κάθε γωνιά της χώρας, καταλήψεις πανεπιστημίων και σχολείων, επιθέσεις σε Α.Τ, καθημερινές συγκρούσεις και οδοφράγματα συνέθεταν το σκηνικό των ημερών, μέσα από μια συλλογική διάρρηξη της συστημικής κανονικότητας που απελευθέρωσε οργή και δημιουργικότητα, μίσος για την αδικία και αγάπη για την ζωή. Μέσα από αυτή την εξέγερση, βγήκε μπροστά μια νεολαία που έβλεπε μπροστά της ένα αβέβαιο μέλλον, που αμφισβήτησε το υπάρχον σύστημα, που πολιτικοποήθηκε και ριζοσπαστικοποιήθηκε μέσα από τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 08, ερχόμενη κοντά στις αντικρατικές και αντικαπιταλιστικές ιδέες. Είναι αυτή η γενιά που ενηλικιώθηκε μέσα στα χρόνια των μνημονίων, που βίωσε στο πετσί της την κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα των αντεργατικών και αντικοινωνικών πολιτικών διαχείρισης της κρίσης από όλες τις κυβερνήσεις, δεξιές και αριστερές, που σήμερα ζει στον μόχθο και τους πενιχρούς μισθούς, μέσα στην ακρίβεια, την φτώχεια, τον φόβο του πολέμου.
Μπορεί για ορισμένους/ες από εμάς που δεν ζήσαμε την εξέγερση του 2008, να σκεφτόμαστε αυτά τα γεγονότα ως μια ιστορία που μας μεταφέρεται και η οποία έχει περάσει στο χρονοντούλαπο του παρελθόντος. Η πραγματικότητα όμως, είναι ότι ο Δεκέμβρης του 2008 με όλη αυτή την ακαταμάχητη εξεγερτικότητα και την αμφισβήτηση της κρατικής εξουσίας που έφερε στο φως είναι ακόμη επίκαιρος. Είναι ακόμη επίκαιρος γιατί οι αιτίες που γέννησαν τα γεγονότα του Δεκέμβρη είναι ακόμη εδώ. Γιατί η συστημική οικονομική κρίση συνεχίζει εντεινόμενη να λεηλατεί τον κοινωνικό πλούτο, γιατί οι κρατικές δολοφονίες συνεχίζονται (χωρίς να βρίσκουν τις απαντήσεις που πρέπει), γιατί όλες οι αιτίες στέκονται μπροστά μας, πιο έντονες από ποτέ.
Αυτή η πραγματικότητα επαληθεύεται για ακόμη μια φορά με τον πιο σκληρό τρόπο κατά την φετινή επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη. Χθες τα ξημερώματα στην Θεσσαλονίκη, μπάτσος πυροβολεί στο κεφάλι τον 16χρονο Κώστα Φραγκούλη, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά και να μεταφερθεί σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική με την ζωή του να κινδυνεύει άμεσα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και θα εξακολουθήσει να επαναλαμβάνεται όσο κυριαρχεί αυτό το ληστρικό και δολοφονικό σύστημα που εκτελεί εν ψυχρώ 16χρονους. Έχει έρθει η ώρα να δώσουμε την απάντηση μας στο κράτος-δολοφόνο, να μην αφήσουμε καμία κρατική δολοφονία να μείνει στην σιωπή και να περάσει στην λήθη. 14 χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου, το γενικό μας πρόσταγμα απέναντι σ' αυτή την νέα δολοφονική επίθεση των έμμισθων ρουφιάνων του κράτους (που ελπίζουμε να μην αποβεί μοιραία για την ζωή του 16χρονου Κώστα) δεν μπορεί να είναι παρά το: ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ! Να αντισταθούμε συλλογικά στην κρατική τρομοκρατία και να ξαναπιάσουμε το νήμα των νέων κοινωνικών εξεγέρσεων, με την καρδιά μας στον αγώνα και την σκέψη μας στην επανάσταση και την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ - ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ-ΔΟΛΟΦΟΝΟ
κάλεσμα : Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής