kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πορεία για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου

6 Δεκέμβρη

Από τον δολοφονημένο από μπάτσους Αλεξη Γρηγορόπουλο το '08 μέχρι τις καθημερινές (άμεσες ή έμμεσες) δολοφονίες ανθρώπων της τάξης μας...

Κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν

Με γκλοπ και σφαίρες στο ψαχνό. Με επαναπροωθήσεις και ναυάγια στα σύνορα. Με εκμετάλλευση, καταπίεση κι αποκλεισμό. Με φτώχεια κι εξαθλίωση

Ο αγώνας εναντίον τους ειναι αγώνας για ζωή

ΠΟΡΕΙΑ

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 18:00 ΚΑΜΑΡΑ

κάλεσμα : Αναρχική ομάδα Πυρανθός // Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ…

για πάντα ανίκανοι να νικήσουν αυτό που ποτέ δε θα είναι ικανοί να αντιληφθούν

Τη νύχτα της 6ης Δεκέμβρη στη συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια φανερώθηκε το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας και όσων έχουν επιλέξει να την υπηρετούν. Δεν ήταν ένα τυχαίο περιστατικό, δεν ήταν μια κακή στιγμή του κράτους, αλλά η ουσία της ύπαρξής του. Ήταν το βράδυ που ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας με το χέρι στη σκανδάλη σημάδεψε και πυροβόλησε εν ψυχρώ τον 15χρονο αναρχικό μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο. Λίγο μετά την είδηση της δολοφονίας, η Αθήνα φλέγεται και συμπαρασύρει στις φλόγες της σχεδόν όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι, μετανάστες συγκρότησαν έναν εξεγερτικό χείμαρρο. Μέσα από μαζικές διαδηλώσεις, καταλήψεις, απεργίες, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, τράπεζες και πολυεθνικές εξέφραζαν την οργή τους τόσο για την κρατική δολοφονία αλλά και διατράνωσαν τη ρήξη τους με το σύστημα που τόσα χρόνια καταπίεζε και εξαθλίωνε όλο και περισσότερο την κοινωνία. Ήταν η ώρα της κοινωνικής και ταξικής αντιβίας να επιστρέψει ένα μερίδιο ευθύνης στους ιθύνοντες. Η κρατική δολοφονία, λοιπόν, του Αλέξη Γρηγορόπουλου έμελλε να σηματοδοτήσει τη μεγαλύτερη εξέγερση στα μεταπολιτευτικά χρόνια.

Το ξέσπασμα που ακολούθησε, ωστόσο, δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, χωρίς αυτό να αναιρεί τον αυθορμητισμό της εξέγερσης. Οι συνθήκες που επικρατούσαν στον ελλαδικό χώρο πριν την εξέγερση του 08′ είχαν ήδη δημιουργήσει ένα πρόσφορο έδαφος για τη σκιαγράφηση του εχθρού, για την εναντίωση απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Και σε αυτό συντέλεσε η ενεργή συμμετοχή των αναρχικών σε διάφορους αγώνες πριν την εξέγερση του 08′, η οποία διαμόρφωσε τις βάσεις για την προώθηση μιας επαναστατικής πολιτικής με ελευθεριακά χαρακτηριστικά.

Ήταν οι διαδηλώσεις της αντι-παγκοσμιοποίησης, η μαζική και μαχητική παρουσία των αναρχικών ενάντια στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη το 2003 (μια σύνοδο που είχε ως σκοπό τη συζήτηση για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, την εντατικοποίηση της καταστολής στα πλαίσια της "αντιτρομοκρατικής εκστρατείας", τη χάραξη της πολιτικής της «απελευθέρωσης των αγορών» και την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση) που αναδείκνυαν τη στάση των αναρχικών ως ενάντιων στα συμφέροντα κράτους-κεφαλαίου. Ακόμη και η απάντηση στην κρατική δολοφονία ήταν απόρροια της αστυνομικής αυθαιρεσίας και της φασιστικής βίας που επικρατούσε εκείνη την περίοδο. Οι καταγγελίες για την αστυνομική αυθαιρεσία στο ΑΤ Ομόνοιας, οι ξυλοδαρμοί και οι βασανισμοί κρατουμένων στα μπουντρούμια της αστικής δημοκρατίας, οι δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα από τους μπάτσους, διαμόρφωσαν ένα πεδίο δυσφορίας απέναντι στην αστυνομική βία. Αυτό σε συνδυασμό με την απροκάλυπτη συνεργασία της αστυνομίας με τους υμνητές του θανάτου, με τους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής και κάθε λογής νεοναζιστικό σκουπίδι ανέδειξε το παρακράτος και συνάμα τη σημασία της αντικατασταλτικής-αντιφασιστικής δράσης. Επίσης, ο δυναμικός αγώνας του φοιτητικού κινήματος το 06′-07′ ενάντια στην "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" της κυβέρνησης Καραμανλή, οι μαθητικές καταλήψεις και διαδηλώσεις, οι κινητοποιήσεις διαρκείας των εκπαιδευτικών συντέλεσαν στη γαλούχηση της νεολαίας με τις αρχές της αντίστασης, του αγώνα, της κοινωνικής ανυπακοής αλλά και της ευθείας επίθεσης σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας.

14 χρόνια μετά η εξουσία έχει μείνει με το χέρι στη σκανδάλη και πυροβολεί. Στο στόχαστρο βρίσκονται όπως και τότε, όπως και πάντα, οι καταπιεσμένοι, οι άνθρωποι της τάξης μας, εκείνοι που δεν έχουνε πατρίδα, εκείνοι οι ασυμβίβαστοι που μέσα από τους πολύμορφους αγώνες τους κηρύττουν ανοιχτά τον πόλεμο ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό. Διότι ζούμε σε καιρούς ζοφερούς, σε μια περίοδο γενικευμένης σήψης, στην οποία στο ισοζύγιο του συστήματος η ανθρώπινη ζωή έχει μηδαμινή αξία συγκριτικά με το κέρδος και την ευμάρεια των λίγων. Στην περίοδο της πανδημίας οι εκατοντάδες καθημερινοί θάνατοι κατέληξαν να είναι απλώς ένα νούμερο στις ειδήσεις. Στη σκακιέρα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, είτε πρόκειται για τη σύρραξη μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας είτε για τις επιθέσεις του απολυταρχικού κράτους της Τουρκίας στη ΒΑ Συρία, η ανθρώπινη ζωή μεταφράζεται σε παράπλευρη απώλεια, μετατρέπεται σε κρέας για τα κανόνια των ισχυρών. Ένα κράτος που υπερηφανεύεται για τις "επιτυχίες" του κόντρα στην πραγματικότητα που εμείς βιώνουμε: το άγχος του βιοπορισμού, τους χαμηλούς μισθούς, την ακρίβεια, τις εξώσεις και τους πλειστηριασμούς. Μέσα στα εργασιακά κάτεργα οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού και τα εργατικά ατυχήματα είναι αναγκαίο κακό για την κερδοφορία των αφεντικών τους. Οι γυναίκες, από τα πιο καταπιεσμένα υποκείμενα, από την Ελλάδα μέχρι την Τεχεράνη καλούνται καθημερινά, με διαφορετικό τρόπο σε κάθε περίπτωση, να δώσουν τις δικές τους μάχες ενάντια στο τέρας της πατριαρχίας. Ο εχθρός παραμένει ο ίδιος και ο επαναστατικός αγώνας παραμένει αναγκαιότητα όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός.

14 χρόνια μετά, κι όμως όσα εκτυλίχθηκαν στους δρόμους τον Δεκέμβρη του 08′ δεν έχουν ακόμα ξεθωριάσει. Εκείνες οι μέρες ανέδειξαν την κοινωνική δυναμική που μπορεί να απελευθερώσει η ζύμωση ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας με τις αναρχικές αξίες και πρακτικές και η ευρεία υιοθέτηση του τρόπου δράσης των αναρχικών. Απέναντι στον ρεφορμισμό και χωρίς καμιά προοπτική συνθηκολόγησης, ο ανυποχώρητος αγώνας, η ζωντάνια που κυρίευε τους δρόμους, οι σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης που αναπτύσσονταν πίσω από τα οδοφράγματα δώσανε στον κόσμο ένα νέο όραμα, μια καινούργια προοπτική. Και ο κόσμος αγκάλιασε το αναρχικό κίνημα, γιατί αγκάλιασε την ίδια τη ζωή. Απότοκο εκείνου του εξεγερτικού Δεκέμβρη ήταν η άνθιση ενός πολύμορφου και δυναμικού κινήματος: στέκια, καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιάς, αυτόνομα φοιτητικά σχήματα, σωματεία βάσης, εργατικές ομάδες, πολιτικές συλλογικότητες. Άφησε πίσω του μια νεολαία "εμβαπτισμένη" στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Παράλληλα, όμως, ανέδειξε και τα ελλείμματα του αναρχικού κινήματος και την ανάγκη για οργανωτική αναβάθμιση. 14 χρόνια μετά και τίποτα δεν έχει ξεθωριάσει, μένοντας πιστοί και συνεπείς στο σύνθημα: Οι αγώνες του χθες να φωτίσουν τους αγώνες του αύριο.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, το αίμα των αγωνιζόμενων έχει σημαδέψει ανεξίτηλα την ιστορική μας μνήμη. Είτε σ' ένα χειμωνιάτικο σαββατόβραδο στα Εξάρχεια είτε σε μια μαχητική πορεία της επετείου του Πολυτεχνείου είτε υπερασπιζόμενοι μαθητικές καταλήψεις είτε ακόμη και με το όπλο στο χέρι, οι νεκροί μας έχουν πολλά ονόματα και ιδιότητες. Ο θάνατός τους, όμως, έχει ένα κοινό περιεχόμενο: αυτό του αγώνα. Και γι' αυτόν τον λόγο δεν ξεχνάμε, μα ούτε συγχωρούμε. Όσο η βαρβαρότητα του συστήματος αποτελεί "κανονικότητα", τόσο η εξέγερση θα αποτελεί δυνατότητα και η επανάσταση αναγκαιότητα. Όταν κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν, τότε ο αγώνας εναντίον τους είναι αγώνας για ζωή.

ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ:

ΤΡΙΤΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, 18:00, ΚΑΜΑΡΑ

SS-SS, ΜΠΑΤΣΟΙ ΒΙΑΣΤΕΣ, ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ, ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

blog: libertasalonica.wordpress.com

e-mail: lib_exthess@hoextmail.coexm

__________________________________________________________________________________________

14 χρόνια μετά ο Δεκέμβρης παραμένει εικόνα από το μέλλον

Ο αντικοινωνικός ρόλος του κράτους επιβεβαιώνεται καθημερινά. Από την επίθεση σε εργατικά κεκτημένα δεκαετιών, τις ανατιμήσεις και την ακρίβεια που δυσχεραίνουν τις ζωές μας, την υποβάθμιση της εκπαίδευσης και την πλήρη διάλυση πλέον οποιασδήποτε μορφής δημόσιας περίθαλψης μέχρι την «υπεράσπιση των συνόρων» με τους εκατοντάδες νεκρούς συνανθρώπους μας και όσους την γλιτώνουν πεταμένοι στην εξαθλίωση, τη συμμετοχή σε πολέμους, την ακροδεξιά ρητορική και πρακτικές, τη θεσμική συγκάλυψη περιστατικών έμφυλης βίας το κράτος έχει συνέχεια εις βάρος της κοινωνίας. Επενδύει στο δόγμα «νόμος και τάξη» δίνει ολοένα και περισσότερη έμφαση στην καταστολή.

14 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη η αστυνομία είναι εδώ, ως ο θεσμός εμπέδωσης και επιβολής των κρατικών πολιτικών και επιχείρησης καταστολής οποιασδήποτε αντίδρασης. Οι μπάτσοι είναι εδώ και δολοφονούν το Νίκο Σαμπάνη αδειάζοντας πάνω του γεμιστήρες, συνδράμουν τους ευυπόληπτους πολίτες στη δολοφονία του/της Ζακ/Zackie-O, βασανίζουν και σκοτώνουν μετανάστ(ρι)ες στα αστυνομικά τμήματα. Για όλα αυτά παραμένουν ατιμώρητοι συνεχίζοντας το έργο τους. Είναι τα ίδια καθάρματα που οργανώνουν, συμμετέχουν και συγκαλύπτουν βιασμούς και κυκλώματα trafficking (περιστατικό Ηλιούπολης, ΑΤ Ομόνοιας, υπόθεση Κολωνού) κάνοντας σαφή την πρόθεσή τους και τη δίψα τους για εξουσία και επιβολή πάνω στα σώματα και τις ψυχές ανθρώπων. Οι μπάτσοι είναι αυτός ο συρφετός που επιτίθενται σε απεργούς όπως στη Μαλαματίνα, ξυλοκοπούν αγωνιζόμενους/ες στα πανεπιστήμια και στις πορείες, επιθυμούν να παγιώσουν το μονοπώλιο της βίας. Τα σκουπίδια της αστυνομίας έχουν στρατοπεδεύσει σε κάθε γωνιά των πόλεων και της κοινωνικής ζωής. Ζούμε καθημερινότητα που θα ζήλευαν και τα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα στο όνομα της αστικής δημοκρατίας. Οι μπάτσοι εισβάλουν ή/και εκκενώνουν καταλήψεις (Ντουγρού, Προσφυγικά, Mundo Nuevo), οργανώνουν επιχειρήσεις εξώσεων για μικρά χρέη ενώ οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους είναι βουτηγμένοι στα χρέη εκατομμυρίων αλλά ανέγγιχτοι. Σε μία περίοδο αναζωπύρωσης της κρίσης, η ιστορία της καταστολής επαναλαμβάνεται.

14 χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, οι λόγοι που την προκάλεσαν παραμένουν επίκαιροι και η αντίσταση στην επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου σε κάθε πτυχή της ζωής μας επιβεβλημένη. Ο δρόμος που άνοιξε η εξέγερση του 2008 είναι ακόμη ανοιχτός εάν θέλουμε να επιβιώσουμε συλλογικά και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Η δημιουργίας σωματείων βάσης, συνελεύσεων γειτονιάς, συλλογικοτήτων, ομάδων αυτοάμυνας απέναντι στις επιβολές κράτους και κεφαλαίου είναι διαδικασίες που εμπνεύστηκαν και ενισχύθηκαν από αυτή την περίοδο. Οι ζωές κερδίζονται με αγώνες και οι αγώνες κερδίζονται στο δρόμο. Το παπατζιλίκι της ανάθεσης πέρασε και δεν ακούμπησε, δείχνοντας για μια ακόμη φορά πως μόνο μέσα αδιαμεσολάβητο, αντιιεραρχικό και αυτοοργανωμένο τρόπο οργάνωσης θα ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος, θα βελτιώσουμε συλλογικά τις ζωές μας πηγαίνοντας βήματα μπροστά προς την αναρχική προοπτική της κοινωνίας.

Πριν κυριαρχήσει η σιωπή.

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΠΟΡΕΙΑ: Τρίτη 6 Δεκέμβρη 18:00 Καμάρα

αναρχική ομάδα Πυρανθός

κάλεσμα : Ανοιχτή συνέλευση αναρχικών για την συγκρότηση ενιαίου μπλοκ στις 6 Δεκέμβρη

Στον δρόμο του Δεκέμβρη

ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΚΛΙΚΑ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ!

Όλοι/ες στις Διαδηλώσεις Μνήμης και Αγώνα:

Θεσσαλονίκη, 18.00 Καμάρα

Ιώαννινα, 18:00 Ακαδημία

Αγώνας παντού ενάντια σε Φτώχεια, Καταστολή, Πόλεμο, Πολιτική σήψη

Στις 6 Δεκέμβρη 2008, δολοφονείται εν ψυχρώ ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος από τους ειδικούς φρουρούς Ε. Κορκονέα και Β. Σαραλιώτη (σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι). Η δολοφονία ξεχείλισε το ποτήρι: παρόλα τα ψέματα, λασπολογίες και συκοφαντίες των ΜΜΕ, πυροδοτήθηκε μια νεολαιίστικη εξέγερση, με βαθύτερες αιτίες την φτώχεια, ανεργία, κοινωνική περιθωριοποίηση, την χρεωκοπία του ελληνικού καπιταλισμού. Ήταν προάγγελος του «κοινωνικού πολέμου» 2010-12.

Μετά από 14 χρόνια, τα ίδια κοινωνικά προβλήματα έχουν οξυνθεί σε ακραίο βαθμό. Εργαζόμενοι, άνεργοι, νεολαία μπαίνουμε σε έναν από τους σκληρότερους χειμώνες των τελευταίων χρόνων. Καλούμαστε να πληρώσουμε ξανά την κρίση: τεράστια ακρίβεια και φτώχεια, μισθοί-φιλοδωρήματα και συντάξεις που δεν φτάνουν ως τα μέσα του μήνα! Τρόφιμα, θέρμανση, νοίκι, μετακινήσεις κ.λπ. γίνονται απλησίαστα, σαν είδη πολυτελείας. Η ιμπεριαλιστική σύγκρουση ανάμεσα σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσία (αλλά και Κίνα) λίγο θέλει να ανοίξει την πόρτα του τρελοκομείου, απειλώντας με Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, με πυροδότηση νέων μετώπων ή ανεξέλεγκτη κλιμάκωση (ή και χρήση πυρηνικών). Η απειλή του πολέμου μεταφέρεται στη γειτονιά μας, με τον αντιδραστικό ανταγωνισμό των αστικών τάξεων σε Ελλάδα και Τουρκία να οξύνεται επικίνδυνα και τις δύο κυβερνήσεις να συνεχίζουν τις προκλήσεις.

Η αγανάκτηση ενάντια στον Μητσοτάκη και την κλίκα του μεγαλώνει - για την εξοργιστική ανικανότητα του «επιτελικού κράτους» και την ακραία ταξική πολιτική τους. Για τα αναρίθμητα σκάνδαλα, τις ανοιχτές δοσοληψίες με μεγαλοεπιχειρηματίες και πλούσιους, την επικίνδυνη παρακολούθηση των πάντων με υποκλοπές χωρίς όριο. Με αρπακτικότητα και κυνισμό λένε: «όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει»! Στηριζόμενοι μόνο σε ΜΜΕξαπάτησης, ελίτ και ιμπεριαλιστές, σάπιοι, απομονωμένοι αλλά επικίνδυνοι, ποντάρουν στην πολιτική έντασης και καταστολής για να μείνουν στην εξουσία. Στόχος τους είναι να τσακίσουν, να τρομοκρατήσουν το εργατικό κίνημα, τις κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις και τους αγωνιστές του. Ατιμωρησία για κάθε «δικό τους» (Λιγνάδης, Novartis, Siemens…), ΜΑΤ, ξύλο, δακρυγόνα σε φοιτητές, απεργούς, διαδηλωτές. Λαίλαπα μέτρων που καταστρέφουν τα τελευταία δικαιώματα και κατακτήσεις στην εργασία, υγεία, παιδεία κ.λπ. (νόμοι Χατζηδάκη, Κεραμέως κ.ά.).

Νεολαία και εργαζόμενοι πρέπει να τιμήσουμε αγωνιστικά τον Δεκέμβρη του 2008, ανοίγοντας δρόμο για μαζικούς και μαχητικούς αγώνες. Ορμώμενοι από την επιτυχημένη γενική απεργία στις 9/11 και τις μαζικές διαδηλώσεις του Πολυτεχνείου, να προτάξουμε έναν αγώνα διαρκείας, μια νέα εξέγερση ενάντια στην κλίκα Μητσοτάκη και κάθε μνημονιακό. Ενάντια στην κάλπικη «προοδευτική» αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει ψηφίσει και εφαρμόσει δεκάδες μνημονιακά μέτρα, αλλά και στην υποταγμένη και ηττοπαθή πολιτική του ΚΚΕ: μόνη τους έγνοια, είναι η εκλογική τους ενίσχυση. Να ενώσουμε τους αγώνες μας με τους εργαζόμενους και νέους στην Ευρώπη (Γαλλία, Αγγλία κ.ά.) και να οργανώσουμε τη μαζική αυτοάμυνά τους. Με συντονιστικά, επιτροπές αγώνα σε χώρους δουλειάς, σχολές, σχολεία, γειτονιές, καταλήψεις και μαχητικές διαδηλώσεις. Μέχρι τη συνολική ανατροπή, την επιβολή μιας Κυβέρνησης των Εργαζομένων - για την εφαρμογή ενός Προγράμματος Σωτηρίας, στον δρόμο της μόνης λύσης, του Σοσιαλισμού.

Θα νικήσουμε - ΜΕ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ - ΜΕ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ

· Κάτω η Ακρίβεια και η Φτώχεια. ΟΧΙ στις Ιδιωτικοποιήσεις. Κατάργηση ΦΠΑ - Μείωση τιμών στα βασικά αγαθά. Αυξήσεις σε μισθούς - συντάξεις.

· Κάτω τα αντεργατικά μέτρα και μνημόνια- Κατάργησή του εργατοκτόνου ν. Χατζηδάκη. Διαγραφή του Χρέους. Βαριά φορολογία σε κέρδη - πλούσιους. Λεφτά για τις Κοινωνικές Ανάγκες, ΟΧΙ για Εξοπλισμούς και Καταστολή.

· ΟΧΙ στους Ιμπεριαλιστές ΗΠΑ-ΕΕ και Ρωσίας. ΟΧΙ σε Εξοπλισμούς και Πυρηνικά. Έξω Βάσεις και ΝΑΤΟ.

· Στον δρόμο σπάμε την κρατική τρομοκρατία. Πίσω στη φυλακή οι δολοφόνοι του Αλ. Γρηγορόπουλου. Αφοπλισμός της αστυνομίας - Διάλυση των ειδικών σωμάτων (ΜΑΤ, ΔΡΑΣΗ κ.λπ.)

· Σε Ελλάδα και Τουρκία: Κοινός αγώνας - Διεθνισμός των λαών ενάντια στον πόλεμο

κάλεσμα : Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ)

πηγή : https://www.okde.gr/archives/18135

Ανακοίνωση για την εκκένωση της κατάληψης Mundo Nuevo

Κουβαλάμε έναν καινούργιο κόσμο στις καρδιές μας, αλλά όχι μόνον εκεί!

Ανακοίνωση για την εκκένωση της κατάληψης Mundo Nuevo

Η εξέγερση του Δεκέμβρη σήμανε συναγερμό στα επιτελεία της εξουσίας. Η προσαρμογή της κρατικής στρατηγικής σε συνθήκες κρίσης αλλά και μαχητικής λαϊκής αντίστασης διαμόρφωσε το δόγμα του ολοκληρωτικού ελέγχου και της προληπτικής αντιεξέγερσης. Η κλιμάκωση της κρατικής τρομοκρατίας συμπεριέλαβε μια σειρά από διαδικασίες: την άνοδο του φασισμού/ναζισμού, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τις δολοφονίες τους στα σύνορα, την ολοκληρωτική υποτίμηση των ζωών των εργαζομένων, τη διάλυση της δημόσιας υγείας, τους νόμους περιστολής των διαδηλώσεων και των απεργιών, τον έλεγχο της ζωής στα πανεπιστήμια και πολλά ακόμη. Αιχμή της κατασταλτικής δράσης του κράτους αποτελεί και η επίθεση στους κατειλημμένους χώρους και το αναρχικό κίνημα. Η τωρινή κυβέρνηση συνεχίζοντας και αναβαθμίζοντας το έργο όλων των προηγούμενων εξέθεσε τις προθέσεις της αρχικά με το τελεσίγραφο Χρυσοχοΐδη για την επίθεση στο σύνολο των κατειλλημένων χώρων. Όταν κατάλαβε ότι η στρατηγική της ενιαίας επίθεσης παρήγαγε πολύ περισσότερη συσπείρωση απ' ότι φόβο την εγκατέλειψε, άλλαξε προϊστάμενο στο υπουργείο καταστολής και επιδόθηκε σε σταδιακά χτυπήματα ανά την επικράτεια.

Η πολιτική κατεύθυνση της κυβέρνησης είναι προφανής και γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρη όταν αντιλαμβάνεται κανείς σε ποιόν απευθύνεται εν όψει εκλογών - αποκλειστικά στην άκρα δεξιά και στα πιο οπισθοδρομικά τμήματα της κοινωνίας αυτά που βρίσκονται μακριά από οποιαδήποτε διαδικασία κοινωνικής κινητοποίησης και ενημερώνονται αποκλειστικά από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ. Κομμάτι αυτής της επίθεσης αποτέλεσε και η εκκένωση της κατάληψης μας «Mundo Nuevo» τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Νοέμβρη, λίγες μέρες μετά το πέρασμα των 7 χρόνων που δημιουργήθηκε και λίγες μέρες επίσης πριν την επέτειο της 6ης Δεκέμβρη.

Λέγεται πολλές φορές ότι αυτά τα χτυπήματα γίνονται αποκλειστικά για να χαϊδευτούν τα αυτιά των ακροδεξιών ή για να αλλάξει η ατζέντα της πολιτικής επικαιρότητας και να τραβηχτούν τα βλέμματα μακριά από τις υποκλοπές, τα σκάνδαλα, τις εξώσεις, τις εταιρείες off shore των βουλευτών, την εμπλοκή τους σε δίκτυα παιδεραστίας και πολλά άλλα θαυμαστά που έχουν έρθει στην επιφάνεια ξανά το τελευταίο διάστημα. Ακόμη κι αν κάτι τέτοιο ισχύει σε μερικό βαθμό κατά την άποψή μας αυτά αποτελούν μόνο δευτερεύουσες συνέπειες και καθόλου την αιτία που εξηγεί το μένος των διωκτών. Το κράτος επιτίθεται στις καταλήψεις γιατί αυτές είναι δομές αγώνα που υποστηρίζουν έμπρακτα και δυναμικά τις ταξικές και κοινωνικές αντιστάσεις, διαμορφώνουν συνειδήσεις, δίνουν χώρο και τρόπο σε τμήματα της νεολαίας και άλλων κοινωνικών ομάδων να εκφραστούν, να κοινωνικοποιηθούν, να αγωνιστούν. Αποτελούν πολύ μεγάλο πολιτικό πρόβλημα για την κάθε κυβέρνηση, μια ανοιχτή πληγή στον θεσμό της ιδιοκτησίας πάνω στον οποίο βασίζεται το κράτος και ο σημερινός καπιταλιστικός κόσμος.

Γράφουμε πολύ συχνά για το τι είναι οι καταλήψεις και αναφερόμαστε στις βιβλιοθήκες, το θέατρο, το σινεμά, τις εκδηλώσεις, τις συναυλίες και άλλα πολλά. Και όντως φυσικά είναι και όλα αυτά. Πως άλλωστε θα μπορούσαν να υπάρχουν κοινωνικοί αγωνιστές χωρίς τα τραγούδια, τις παραστάσεις, τις ομιλίες και τα βιβλία τους; Όσο έχουμε ταυτίσει την καθημερινή μας ζωή με τον ίδιο τον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο όλα τα παραπάνω είναι αυτονόητα. Όπως και το γεγονός ότι η Mundo Nuevo υπήρξε και κυριολεκτικά το σπίτι αρκετών από εμάς που ζούσαμε μέσα στο σπίτι. Ωστόσο πέραν τούτων η Mundo Nuevo είναι το μεγάλο σπίτι του Οργανωμένου Αναρχισμού, είναι η πολιτική στέγη των σχεδιασμών μας για την οργάνωση της αντίστασης, για την αποτελεσματικότερη παρέμβαση μας με σκοπό την ανατροπή του υφιστάμενου σχηματισμού εξουσίας. Μέσα στον κατειλημμένο χώρο διαμορφώσαμε την αντίληψή μας για την πάλη μας, την παρέμβαση στα κοινωνικά πεδία, οργανώσαμε τη δράση μας στα πανεπιστήμια, προωθήσαμε τις μαθητικές πρωτοβουλίες, υποστηρίξαμε τις εργατικές αντιστάσεις, αποφασίσαμε την εξάπλωση μας στις γειτονιές. Έτσι συμβάλαμε στα μεγάλα ξεσπάσματα όπως των φοιτητών στην κατειλημμένη πρυτανεία, έτσι διοργανώσαμε το 3ο ελευθεριακό φεστιβάλ που αποτέλεσε τόσο μεγάλο μπελά για την κυβέρνηση που αποφάσισε να το διαλύσει με κίνδυνο να σκοτώσει ανθρώπους που παρακολουθούσαν τις συναυλίες του. Από τις ζυμώσεις με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες έγινε κατορθωτό οι μαυροκόκκινες σημαίες της Αναρχίας να μη λείπουν ποτέ από καμιά κινητοποίηση τα τελευταία χρόνια, ενόσω τα ελευθεριακά μπλοκ πυκνώνουν ολοένα και περισσότερο, τόσο που οι ευάριθμες και ενισχυμένες δυνάμεις καταστολής να μην μπορούν να τα περικυκλώσουν, να τα εξοντώσουν.

Όπως δεν μπορούν να εξοντώσουν κι εμάς. Ό,τι σπείραμε τόσα χρόνια μέσα στη Mundo Nuevo έχει ήδη καρπίσει. Το λένε όλες οι διαδηλώσεις, για τον Παύλο και τον Αλέξη, για τη 17 Νοέμβρη και τη γυναικεία απελευθέρωση, για την ακρίβεια, τις απεργίες που μάχονται, τους φοιτητές που παλεύουν. Αυτά τα ξέρουν πολύ καλά οι κρατικοί ταγοί και οι κυβερνητικοί απολογητές, γνωρίζουν ότι είναι το ριζοσπαστικό και το αναρχικό κίνημα, οι από τα κάτω αντιστάσεις που τους έθεσαν σοβαρά εμπόδια στη διαδικασία καταστροφής και λεηλασία των ζωών μας, όσο δεν το έπραξε κανένα κόμμα, καμιά αξιωματική ή άλλη αντιπολίτευση. Η Νέα Σμύρνη, η κατειλημμένη Πρυτανεία του ΑΠΘ, οι μεγάλες διαδηλώσεις και η επαφή χιλιάδων ανθρώπων με ριζοσπαστικές πολιτικές και δράσεις τους ταρακούνησε και τους τρόμαξε ξανά. Και είναι πάλι το φάντασμα του Δεκέμβρη που πρέπει να ξορκίσουν. Γι' αυτό μας χτυπάνε.

Ναι, ασφαλώς είχαμε και έχουμε πάντα έναν καινούργιο κόσμο στις καρδιές μας, αλλά δεν βρίσκεται μονάχα εκεί. Αλλά σε όσα έχουμε φτιάξει ήδη, σε όσα έχουν ήδη δημιουργηθεί και πάρει τον δρόμο τους μέσα στο απέραντο ποτάμι της ορμητικής ελευθερίας που ονομάζουμε Αναρχία. Νέοι και παλιοί σύντροφοι και συντρόφισσες συνεχίζουν αδιάκοπα την πάλη και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε κι εμείς ασφαλώς. Πρώτα και κύρια διεκδικώντας πίσω τη Mundo Nuevo. Ο αγώνας για την ανάκτηση μόλις έχει αρχίσει και καλούμε όλο το κίνημα πανελλαδικά αλλά και στο εξωτερικό να στηρίξει αυτήν την υπόθεση, γιατί δεν αφορά μόνο εμάς αλλά ολόκληρο το ριζοσπαστικό, αναρχικό και καταληψιακό κίνημα. Προειδοποιούμε ταυτόχρονα τον Δήμο Θέρμης να μην συντρέξει, να μην γίνει ο κουβαλητής της κυβέρνησης της βίας και του αυταρχισμού και να βγάλει από το μυαλό του σκέψεις περί δήθεν «αξιοποίησης», οι οποίες πέραν των υπολοίπων αποτελούν και προφανή ψεύδη, όταν οι ίδιες οι αστυνομικές αρχές έχουν προβεί ήδη σε σοβαρές ζημιές στο κτήριο, ενώ το έχουν απομονώσει πλήρως με τόνους λαμαρίνας.

Καλούμε όλες τις ριζοσπαστικές οργανώσεις, τις ομάδες και συλλογικότητες, γυναικείες πρωτοβουλίες, εργατικά σωματεία, φοιτητικά σχήματα και συλλόγους, μαθητικές συσπειρώσεις να βγάλουν ανακοινώσεις καταδίκης της εισβολής και της εκκένωσης, καλούμε όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους της πόλης να σταθούν στο πλευρό μας, ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και επιβολή. Δεν υποχωρούμε ποτέ - Η νίκη θα είναι δική μας.

Υ.γ. Σαράντα τέσσερα (44) πανό είπαν οι μπάτσοι βρήκανε μέσα στη Mundo Nuevo. Τίποτε δηλαδή, ούτε το 1 χιλιοστό από όσα έχουμε κάνει για να βρεθούμε δίπλα στους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου.

-ΕΚΔΗΛΩΣΗ - ΣΥΖΗΤΗΣΗ: ΠΕΜΤΗ 1/12 19:00 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

-ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ MUNDO NUEVO: ΣΑΒΒΑΤΟ 3/12 12:00 Ε.Κ.Θ.

-ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ: ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 18:00 ΚΑΜΑΡΑ

-ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ: ΤΕΤΑΡΤΗ 7/12 19:00 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ/ΕΙΣΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΕΝΩΣΗΣ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9/12 09:00

κάλεσμα : Κατάληψη Mundo Nuevo |

Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο» (μέλος της ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ)

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1622184/

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008-ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2022

Η κοινωνική εξέγερση παραμένει πάντα ζωντανή και δίκαιη

Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 ο μπάτσος Επαμεινώνδας Κορκονέας μαζί με τον συνεργάτη του Σαραλιώτη τραβάει το υπηρεσιακό του πιστόλι και ρίχνει στο ψαχνό, τραυματίζοντας θανάσιμα τον 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. Αυτή η κρατική δολοφονία ήρθε ως επιστέγασμα της εντεινόμενης κρατικής κατασταλτικής επιθετικότητας απέναντι στους αγώνες εκείνης της περιόδου, ως θηριώδης απάντηση του κράτους και των αφεντικών στην όξυνση των συγκρούσεων που πυροδότησε το κοινωνικό κίνημα. Ήταν μια ακόμη στιγμή που εκδηλώθηκε η δολοφονική κρατική βία με την έσχατη μορφή της, μια διαρκής επίδειξη υπεροχής των κυρίαρχων πάνω στους καταπιεσμένους.

Δεκατέσσερα χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη , τα ντόπια πολιτικά και οικονομικά αφεντικά προωθούν ακόμα πιο εντατικά τη λεηλασία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και την άγρια καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους. Από το χτύπημα εργατικών και απεργιακών κινητοποιήσεων, όπως στο εργοστάσιο της Μαλαματίνας στη Θεσσαλονίκη, τις συλλήψεις και τους ξυλοδαρμούς από τις δυνάμεις καταστολής που έχουν στρατοπεδεύσει σε πάρκα, πλατείες, λόφους, και πανεπιστήμια τη δολοφονική επίθεση στο 3ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Κατειλημμένων χώρων και συλλογικοτήτων εντός του ΑΠΘ, τα συνεχή και άγρια χτυπήματα των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας και τα κατασκευασμένα κατηγορητήρια και τις διώξεις εναντίον αναρχικών αγωνιστών μέχρι τους πνιγμούς, τα pushbacks και τις δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών στα υδάτινα και τα χερσαία σύνορα, το ξέσπασμα του πολέμου και τις συνεχείς πολεμικές προετοιμασίες, την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, την επίταση της φτώχειας και της εξαθλίωσης αναδεικνύεται η βαθιά σήψη του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος , το οποίο προσπαθεί με κάθε μέσο να διαφυλάξει την υπεροχή του και να διαιωνίσει την ύπαρξη του. Ενω πάγια τακτική του κράτους , κομμάτι της ευρύτερης προληπτικής αντιεξέγερσης , είναι και οι επιθέσεις στις καταλήψεις και τις αυτοοργανωμένες δομές του αγώνα. Με πιο πρόσφατα παραδείγματα την εκκένωση της κατάληψης Ντουγρού στη Λάρισα , την εισβολή στα κατειλλημμένα Προσφυγικά και την εκκένωση της αναρχικής κατάληψης Μundo Nuevo στην Θεσσαλονίκη που από το 2015 αποτελεί ένα ορατό σημείο αναφοράς του αναρχικού αγώνα ενάντια στο κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα.

Το κράτος πιστό στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθείται από τα χρόνια του μνημονίου στον ελλαδικό χώρο, συνεχίζει τις πολιτικές φτωχοποίησης και εξαθλίωσης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, αυξάνοντας το κόστος επιβίωσης με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς, Έχοντας αφήσει ως παρακαταθήκη ένα διαλυμένο/εγκαταλελειμμένο δημόσιο υγειονομικό σύστημα και χιλιάδες νεκρούς ως τραγική συνέπεια της δολοφονικής-κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, επιτίθεται στους από τα κάτω αυξάνοντας το κόστος ζωής. Βασικά αγαθά, όπως το ψωμί και το λάδι έχουν καταγράψει τρομακτική αύξηση ενώ τα καύσιμα, βρίσκονται αυτή τη στιγμή, στο υψηλότερο κόστος που έχει υπάρξει ποτέ, δυσχεραίνοντας σε μεγάλο βαθμό τις συνθήκες επιβίωσης. Ταυτόχρονα, η ραγδαία αύξηση των ενοικίων έχει οδηγήσει μεγάλο μέρος των κατώτερων τάξεων σε αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών όπως η στέγαση, ενώ έχει καταδικάσει άλλους σε αστεγία λόγω έξωσης από την κατοικία τους.

Η σημερινή νεοφιλελεύθερη διαχείριση έρχεται να υλοποιήσει την επιθετική κρατική πολιτική αναδιαρθρώσεων σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Ταυτόχρονα η καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή των αντικοινωνικών πολιτικών τους. Η κατασταλτική εκστρατεία έχει ως σαφή στόχο την επιβολή ενός καθεστώτος τρομοκρατίας, μιας κοινωνικής συνθήκης που θα κυριαρχεί η σιωπή, ο φόβος και η υποταγή. Αυτός ο κοινωνικός μετασχηματισμός, η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης, η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων είναι οι προϋποθέσεις για το βάθεμα των όρων επιβολής. Κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν να καθυποτάξουν κάθε φωνή που αρθρώνεται ενάντια στους επιθετικούς σχεδιασμούς τους είτε με τα ΜΑΤ είτε με την αναβάθμιση του νομικού και θεσμικού τους οπλοστασίου.

Για εμάς η εξέγερση του Δεκέμβρη του '08 ήταν καθοριστική. Από τη μια έδειξε στα αγωνιζόμενα, κατώτερα, πληβειακά στρώματα της κοινωνίας ότι η αντίσταση στους θεσμούς του κράτους είναι εφικτή, διαλύοντας -έστω και προσωρινά- το προσωπείο της παντοδυναμίας της εξουσίας, ριζοσπαστικοποιώντας τις συνειδήσεις σε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, αφήνοντας πίσω της μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο ως παρακαταθήκη στο αναρχικό- αντιεξουσιαστικό κίνημα. Από την άλλη επεσήμανε τα όρια μιας αυθόρμητης εξέγερσης αλλά και την ανάγκη εμβάθυνσης της αυτοοργάνωσης σε όλα τα κινηματικά επίπεδα, με την διαρκή αναρχική παρουσία στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, με ορίζοντα πάντα την κοινωνική επανάσταση. Έκανε φανερό το γεγονός πως δεν αρκεί η ευκαιριακή συσπείρωση γύρω από ένα μέτωπο αγώνα, αλλά είναι αναγκαία η διάρκεια, η συνεχής συνάντηση των αγώνων από τα κάτω και η δημιουργία νέων μετώπων για την εξάπλωση της σύγκρουσης με κάθε πτυχή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Είναι, δηλαδή, αναγκαία η κοινωνική και ταξική οργάνωση σε ελευθεριακά σχήματα βάσης όσο και η πολιτική οργάνωση των αναρχικών για το ξεπέρασμα της μερικής και αντανακλαστικής διαμαρτυρίας, με σκοπό την δημιουργία μίας συνολικής αναρχικής επαναστατικής πρότασης. Η ανάγκη αυτή έγινε ακόμα πιο έκδηλη όταν τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που είχαν αναπτυχθεί το προηγούμενο διάστημα επιχείρησε να εκμεταλλευτεί, να χειραγωγήσει και να καπηλευτεί η αριστερά με όχημα τις εκλογικές αυταπάτες για μια δήθεν δικαίωση των αγώνων που δόθηκαν, του αίματος που χύθηκε από χιλιάδες στους δρόμους, όσων βασανίστηκαν από τα ένστολα καθάρματα της δημοκρατίας, των οδομαχιών στις μητροπόλεις, όσων φυλακίστηκαν και διώχθηκαν. Η δικαίωση των καταπιεσμένων δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από την επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος εξουσίας από την ίδια την πληβειακή βάση της κοινωνίας.

Δεν ξεχνάμε- Δε συγχωρούμε

Για τον Χρήστο, τη Σταματίνα, τον Ιάκωβο, τον Μιχάλη, τον Χριστόφορο, τον Αλέξανδρο, τον Λάμπρο, τον Παύλο, τη Zackie, τον Νίκο… Ο αγώνας μας συνεχίζεται!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ MUNDO NUEVO KAI ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Για το πέρασμα από την αυθόρμητη εξέγερση στον συνεχή και οργανωμένο αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση, την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Τρίτη 6 Δεκέμβρη

Αθήνα: Συγκέντρωση 18.00 Προπύλαια και διαδήλωση με το μπλοκ της Συνέλευσης Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

Θεσ/νίκη: Συγκέντρωση 18:00 Καμάρα

κάλεσμα : ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ

6 Δεκέμβρη 2008, 14 χρόνια πριν δολοφονείται ο 16χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος από τους μπάτσους Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη. Η 6 Δεκέμβρη είναι μέρα οργής, ημέρα εξέγερσης, ημέρα μνήμης πως το κράτος δεν διστάζει να σκοτώσει οποιονδήποτε δεν χωρά στην κανονικότητα της υποταγής του νόμου και της τάξης. Ο Γρηγορόπουλος δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο θύμα της κρατικής καταστολής, από το 1985 με τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά μέχρι το 2021 τον Νίκο Σαμπάνη και αναρίθμητες άλλες. Η δολοφονία του Αλέξη υπήρξε μια κορύφωση της κρατικής τρομοκρατίας που έκτοτε εκφράζεται με την αναβάθμιση του ρόλου των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους που δεν παύουν να βασανίζουν, να βιάζουν, να δολοφονούν τους εξεγερμένους του κόσμου. Αυτή η συνθήκη είναι που προετοιμάζει το έδαφος για την ένταση της καταστολής, επιχειρώντας να αποσπάσει συναίνεση, και οπλίζει τα χέρια των ένστολων φονιάδων. Είτε αυτό είναι βιασμοί και ξυλοδαρμοί μέσα σε ΑΤ, είτε συστηματικές δολοφονίες, είτε βασανισμοί μεταναστ(ρι)ών και κρατουμένων.

Τα τελευταία χρόνια, και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, το κράτος εμφανίζεται να έχει πάντα μια απάντηση απέναντι σε κάθε του πρόβλημα. Αυτή η απάντηση είναι η καταστολή. Καθημερινός έλεγχος , τρομοκρατία, εγκλεισμός, νόμιμες παρακολουθήσεις, το κράτος καταστέλλει και αυξάνει τους μηχανισμούς εσωτερικής άμυνας. Εκκενώνει καταλήψεις, συνεχώς αφαιρεί τα κέντρα αγώνα των ανυπότακτων, προσπαθεί να μας αποδεκατίσει. Μέσα σε έναν χρόνο έχουν εκκενωθεί πέντε καταλήψεις, οι μπάτσοι έχουν εδραιωθεί μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους, οι ζωές μας ασφυκτιούν από ένστολα κρατικά σκουπίδια. Με τον νόμο περί διαδηλώσεων, ο οποίος εφαρμόζεται τακτικά στην Αθήνα, οι συλλήψεις και οι ξυλοδαρμοί είναι καθημερινό φαινόμενο. Παρ' όλ' αυτά, ο κόσμος σπάει το φόβο, αγωνίζεται και διεκδικεί. Δε θα αφήσουμε το κράτος να καταπατά τις ζωές μας. Η οργή μας θα τους πνίξει, δε μας τρομοκρατούν, μας εξαγριώνουν, και οι απαντήσεις μας θα δοθούν στους δρόμους.

Αυτή ακριβώς την ανυπότακτη στάση φοβούνται οι κρατούντες και προχωρούν σε χειροτέρευση του λεγόμενου "σωφρονιστικού" κώδικα. Με την αλλαγή του, τα "σωφρονιστικά καταστήματα" επιδέχονται να σωφρονίσουν τους κρατούμενους περιορίζοντας κάθε στοιχείο της προσωπικότητας τους, εγκλωβίζοντας τους μέσα στην πραγματικότητα της φυλακής και αποκόπτοντας τους από το σύνολο της λοιπής κοινωνίας. Εντείνεται ο διαχωρισμός μεταξύ των κρατουμένων μεταξύ των αδικημάτων που έχουν κατηγορηθεί, επανέρχονται οι φυλακές τύπου Γ ,περιορίζονται οι άδειες των κρατουμένων και οι συνθήκες απόλυσης τους από τα σωφρονιστικά καταστήματα. Όλα αυτά σύμφωνα με τις ευλογίες της ΕΕ για το σχηματισμό και τη δημιουργία των "ευυπόληπτων " πολιτών. Απέναντι στη βία της δικαιοσύνης για τους λίγους, στέκονται φωτεινά τα παραδείγματα αγώνα των απεργών πείνας των Τούρκων πολιτικών κρατούμενων που ορθώνουν το δικό τους ανάστημα στην αδικία και την εξαθλίωση.

Ζούμε στην εποχή των τεράτων

H εντεινόμενη κρατική καταστολή όμως έχει έναν διπλό στόχο. Από τη μία πλευρά κανονικοποιεί την απόλυτη περιθωριοποίηση και τις δολοφονίες απέναντι σε πληθυσμούς που "περισσεύουν" της κεφαλαιοκρατικής κερδοσκοπικής μηχανής. Δολοφονεί καθημερινά στα σύνορα, είτε στον Έβρο, είτε στο Αιγαίο, με τη συναίνεση όλου του πολιτικού συστήματος. Διαμορφώνει και εντείνει συνθήκες φυλάκισης, εξοστρακισμού και περιθωρίου για ολόκληρες κοινωνικές ομάδες από τους πρόσφυγες στα καμπς, ως τους Ρομά και τα Πομακοχώρια στον Έβρο. Διαιρεί, δηλαδή, το προλεταριακό σώμα σε ανθρώπους που διάγουν ζωή που "επιτρέπεται" να βιωθεί και σε άλλους που στερούνται ύπαρξης, ορατότητας, κάθε είδους νομιμότητας, τυπικής ή κοινωνικής. Από την άλλη για τους "χρήσιμους" εργαζόμενους πληθυσμούς είναι ένα καλό μάθημα: Όσο κι αν προχωράει η φτωχοποίηση μας, όσο κι αν κόβουν από τους μισθούς μας, από την κοινωνική ασφάλιση, την περίθαλψη, όσο κι αν δουλεύετε περισσότερο ως την εξόντωση, η απόλυτη εξαθλίωση των "μη ορατών" προλεταριακών σωμάτων, η απόλυτη και δολοφονική κρατική μανία θα παίζει τον ρόλο του φόβητρου απέναντι μας.

Όμως ο πραγματικός φόβος τους είναι ακριβώς αυτές οι δύο πλευρές των καταπιεσμένων να βρουν τους δρόμους να συναντηθούν. Όπως ήδη συμβαίνει στην εποχή μας, απ' άκρη σ' άκρη σε όλο τον πλανήτη. Όσο εξοπλίζονται και θωρακίζονται οι αστυνομίες σ' ανατολή και δύση, όσο το πρόσωπο του Κορκονέα επανεμφανίζεται σε εκατοντάδες δολοφονίες παιδιών, αγωνιστών, καταπιεσμένων σ' όλη τη γη, τόσο εμφανίζονται, όλο και περισσότερο, εξεγέρσεις και αγώνες, εμφύλιοι και επαναστάσεις που ακόμη και η πιο ακραία καταστολή δεν μπορεί να τιθασεύσει. Δεν είναι εθνικό ή τοπικό φαινόμενο, είτε μιλάμε για Ιράν, είτε για Γαλλία, είτε στη Χιλή ,απ' άκρη σ' άκρη του πλανήτη οι εξεγερμένες, παρότι βιώνουν την πιο βίαιη καταστολή, δίνουν το στίγμα της εποχής που έρχεται. Της εποχής των εξεγέρσεων.

Αν ο Δεκέμβρης του 2008 άφησε κάτι πίσω του, αυτό δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μια υπόσχεση:

Να τελειώσουμε αυτό που αρχίσαμε. Τον δρόμο θα τον βρούμε περπατώντας.

ΠΟΡΕΙΑ ΤΡΙΤΗ 6/12/22 ΚΑΜΑΡΑ 18.00

κάλεσμα : Ανάρες,Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης

Στις 6/12/2008 ο 15χρονος αναρχικός μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονείται εν ψυχρώ από τον ειδικό φρουρό Ε. Κορκονέα μαζί με τον Β. Σαραλιώτη. Άμεσα, Κράτος και ΜΜΕ επιχειρούν τότε να αποσιωπήσουν και να αποκρύψουν το γεγονός της δολοφονίας ή να το παρουσιάσουν ως «μεμονωμένο περιστατικό». Η δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου στις 6/12/08 πυροδότησε συγκρούσεις στο κέντρο των μητροπόλεων και έδωσε το έναυσμα για ανυπακοή και αντιπαράθεση με το κράτος, τους θεσμούς και τους φύλακές τους. Σίγουρα ο Δεκέμβρης του '08 αποτέλεσε σημαντικό σημείο της σύγχρονης ιστορίας και ιδιαίτερα του αναρχικού κινήματος. Ήταν η στιγμή και η αφορμή να βγεί μπροστά το αναρχικό κίνημα και να συγκροτηθεί. Ήταν το αποτέλεσμα της κοινωνικής αγανάκτησης, η οποία συσσωρευόταν τα προηγούμενα χρόνια ενάντια στο ξέσπασμα της κρίσης, την όξυνσή της και τη συνεχή υποβάθμιση της ζωής της κοινωνικής βάσης. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του ΄08 ήταν μια κοινωνική εξέγερση· ένα ξέσπασμα και μια ηχηρή κραυγή, η οποία βασίστηκε στα θεμέλεια προηγούμενων αγώνων, κινημάτων και εξεγέρσεων των παλαιώτερων χρόνων. Έδωσε έτσι όχι μόνο το επαναστατικό όραμα για μια άλλη κοινωνία πιο ελεύθερη, αλληλέγγυη και ίση, αλλά και τα εργαλεία για να το καταστήσει εφικτό. Πανελλαδικά πραγματοποιούνταν καθημερινά κινηματικές-πολιτικές διεργασίες, που ενέπλεκαν όλο και περισσότερο την κοινωνική βάση και τους πλειβίους σε μία αγωνιστική και εξεγερσιακή κατεύθυνση. Οι καταλήψεις πλέον ποτίστηκαν με την αντίληψη της δημιουργίας εστιών αγώνα, ενώ οι συγκρούσεις στον δρόμο είχαν χαρακτήρα μαζικό, μαχητικό και αποφασιστικό. Τότε φάνηκαν έντονα για μία ακόμη φορά στα μάτια της κοινωνίας τα σαθρά θεμέλια του σάπιου αυτού κόσμου. Το κυριότερο όμως συμπέρασμα που χαράχτηκε ανεξίτηλα στην συλλογική μνήμη της κοινωνίας, είναι πως μόνο μέσω των αγώνων μπορούμε να εμποδίσουμε την διάλυση της ζωής μας, να βάλουμε στοπ στις δολοφονικές επιθέσεις του κράτους - είτε πρόκειται για σωματική βία και καταστολή είτε πρόκειται για την μισθωτή σκλαβιά, την ανεργία και την έμμεση βία που ασκεί το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα εξουσίας στην κοινωνική βάση. Ο Δεκέμβρης αποτελεί μέχρι και σήμερα σπουδαία παρακαταθήκη για τα κινήματα και τους αγώνες μας και έχει χαράξει τον δρόμο για την κοινωνική επανάσταση.

Από τον Δεκέμβρη του ΄08 έως και σήμερα είναι τρανταχτή η επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού με το κρατικο - καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να συνεχίσει να διατηρεί την κυριαρχία, του χρεοκοπημένου συστήματος, εντείνει την οχύρωσή του ενάντια στις δομές και εστίες αντίστασης παίζοντας το τελευταίο και μοναδικό πλέον χαρτί της καταστολής. Έτσι λοιπόν, η αστυνομία εισβάλλει και εκκενώνει καταλήψεις και δομές αγώνα, καταστέλλει με βάναυσο τρόπο το 3ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Κατειλημμένων Χώρων και Συλλογικοτήτων, διαδηλώσεις και επιχειρεί την επιβολή της τρομοκρατίας και σιγής νεκροταφείου στην κοινωνία. Ο κρατικός μηχανισμός υπό τις εντολές του κράτους και της κυβέρνησης, καταστέλλει τις καταλήψεις και εισβάλλει στην κατάληψη «Mundo Nuevo» τα ξημερώματα της Δευτέρας 28/11. Χτυπάει δηλαδή τη ρίζα του οργανωμένου αναρχικού κινήματος, καθώς μετράει την σημασία και την επιρροή μιας από τις πιο ζωντανές και ενεργές πολιτικά και κοινωνικά καταλήψεις στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Η καταστολή που δέχονται οι δομές, οι οποίες συγκροτούν τις αντιστάσεις και προσπαθούν καθημερινά να αφυπνίσουν τα κοινωνικά αντανακλαστικά, είναι πάγια τακτική του κράτους καθώς επιχειρεί το τσάκισμα όποιας αγωνιστικής προοπτικής και το ρίζωμα αυτής μέσα στις συνειδήσεις της κοινωνίας. Οι καταλήψεις αποτελούν κομμάτι του αγώνα, το έδαφος όπου προετοιμάζονται τα σχέδια της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης και για αυτό δέχονται ανέκαθεν τα χτυπήματα του κράτους. Πρόκειται για την στρατηγική των νεοφιλελεύθερων αλλά και κάθε μορφής και φύσης εξουσιαστή που για να διατηρεί την εξουσιαστική του κυριαρχία καθυποτάζει με οικονομικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς ακόμη και φυσικούς όρους την κοινωνική βάση. Είναι η ροή της ταξικής πάλης, κατά την οποία ανέκαθεν η κυρίαρχη τάξη χρησιμοποιούσε την καταστολή έτσι ώστε να πνίξει τις φωνές αντίστασης και αντεπίθεσης, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την οργανωμένη πάλη και τις δομές αγώνα και αυτοοργάνωσης.

Την ίδια στιγμή ως άμεσο αποτέλεσμα της προληπτικής αντιεξέγερσης βλέπουμε την αστυνομία εδώ και χρόνια να εξοπλίζεται όλο και περισσότερο και να δρα ως στρατός κατοχής σε πολλαπλά σημεία των πόλεων ταυτόχρονα. Από την περιφρούρηση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και την μόνιμη εγκατάσταση αστυνομικών δυνάμεων στα πανεπιστήμια, μέχρι τις κατασταλτικές επιχειρήσεις απέναντι στον απεργιακό αγώνα στην Μαλαματίνα και την στρατοπέδευση στην γειτονιά μας, Φιλίππου με Σιατίστης γωνία, ο ρόλος της αστυνομίας έχει αναβαθμιστεί. Οι ένστολοι δολοφόνοι βρίσκονται σε κάθε γωνιά για να επισφραγίσουν πως η κοινωνία δεν θα εξεγερθεί ενάντια στις δομικές αντιφάσεις της ταξικής κοινωνίας, τις συνθήκες φτωχοποίησης, τον πόλεμο και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Όπως τον Δεκέμβρη του '08 έτσι και τώρα, το κράτος φοβάται την δημιουργία ισχυρών εγχειρημάτων αγώνα που δεν λειτουργούν ως νησίδες ελευθερίας εντός του καπιταλισμού, αλλά αποτελούν εφαλτήρια υπεράσπισης των κατακτήσεων και οργάνωσης των κοινωνικών αντιστάσεων. Βρισκόμαστε ιστορικά, σε μία περίοδο όξυνσης της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης. Δεν πρόκειται απλά για ακόμη μία περίοδο κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά για το αδιέξοδό του μπροστά στις τεράστιες δομικές και ενδογενείς αντιφάσεις του.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του '08 παραμένει και θα παραμένει ζωντανή στη συλλογική μνήμη της κοινωνίας και θα εκφράζεται μέσα από τους αγώνες της, όσο κι αν ο κρατικός μηχανισμός επιχειρεί να διαστρεβλώσει για ακόμη μια φορά την πραγματικότητα, να αποσιωπήσει την κρατική δολοφονία και την εξέγερση, τις συγκρούσεις και συνολικά την ίδια την κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα που βιώνουμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Το δόγμα της «προληπτικής αντι-εξέγερσης» στοχεύει στην τρομοκρατία, την καθυπόταξη και εν τέλει την καταστολή των μαθητών, των νέων, της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων που δεν έχουν αποδεχτεί την «κανονικότητα» της εξαθλίωσης, της ανεργίας, της μισθωτής σκλαβιάς και των πολέμων. Στοχεύει στην επικράτηση του φόβου με την ένταση της καταστολής, τις παραδικαστικές μεθοδεύσεις και σκευωρίες, τους ξυλοδαρμούς διαδηλωτών, τις συλλήψεις και τους σχεδιασμούς για εκκενώσεις καταλήψεων. Η εξέγερση μένει ζωντανή μέσα από τους αγώνες μας ενάντια στην καπιταλιστική κρίση και βαρβαρότητα, την αστυνομοκρατία, την διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας και τον ταξικό αποκλεισμό. Ο Δεκέμβρης του ΄08 αποτελεί πηγή άντλησης κουράγιου, επιμονής και πείσματος για νέους αγωνιστές και νέες αγωνίστριες, που μάχονται καθημερινά και ασταμάτητα όχι να τον επαναλάβουν, αλλά πάνω στις παρακαταθήκες της εξέγερσης αυτής να καταφέρουν να ξεπεράσουν τις αντικειμενικές δυσκολίες της συγκυρίας και να διεκδικήσουν την ζωή που μας αξίζει. Ο αγώνας για την κοινωνική επανάσταση, είναι ένας δρόμος μακρινός και δύσβατος, κατά τον οποίο αναγκαία εφόδια είναι η υπομονή, η επιμονή, η αφοσίωση και πίστη στο οργανωμένο αναρχικό σχέδιο και σκοπό. Ο δρόμος αυτός παρόλα αυτά δεν αποτελείται μονάχα από δυσκολίες. Πέρα από τον τερματισμό και την επίτευξη της κοινωνικής επανάστασης, το ίδιο το ταξίδι του διαρκή αγώνα για βελτίωση της κάθε πτυχής της καθημερινής μας ζωής, είναι ένα ταξίδι και μια διαδικασία που μας υπενθυμίζει το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό και άρα συλλογικό όν. Είναι ένας αγώνας για ζωή που ξεκινά από τις απλές και καθημερινές μάχες, ακόμη και με τον ίδιο μας τον εαυτό κόντρα στην καπιταλιστική σάπια ιδεολογία που μας εμποτίζει από την ώρα που γεννιόμαστε με τάσεις απομόνωσης, άγχους και κατάθλιψης, ανταγωνισμού και κοινωνικού κανιβαλισμού κλπ. Ας μην σπαταλάμε άλλο χρόνο λοιπόν! Για πόσο ακόμα θα εθελοτυφλούμε δικαιολογώντας την απαθή μας στάση; Είναι ώρα να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας και μέσα από τα εγχειρήματα του αναρχικού αγώνα, να γκρεμίσουμε και να καταστρέψουμε από τα θεμέλιά του το κρατικο - καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας και πάνω στο νέο έδαφος να χτίσουμε και να ριζώσουμε γερές βάσεις για έναν κόσμο πραγματικά ανιδιοτελή, για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας, για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό.

MUNDO NUEVO ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη. Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη

Για το πέρασμα από την αυθόρμητη εξέγερση στον συνεχή και οργανωμένο αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση, την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

• Μαθητική - Φοιτητική Πορεία: Τρίτη 6/12 στις 12:00 Καμάρα

• Στηρίζουμε τα αναρχικά μπλοκ στην απογευματινή πορεία στις 18:00 Καμάρα

κάλεσμα :Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών «Quieta Movere»

πηγή : email που λάβαμε στις 3 Δεκεμβρίου 18h

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ…

για πάντα ανίκανοι να νικήσουν αυτό που ποτέ δε θα είναι ικανοί να αντιληφθούν

Τη νύχτα της 6ης Δεκέμβρη στη συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια φανερώθηκε το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας και όσων έχουν επιλέξει να την υπηρετούν. Δεν ήταν ένα τυχαίο περιστατικό, δεν ήταν μια κακή στιγμή του κράτους, αλλά η ουσία της ύπαρξής του. Ήταν το βράδυ που ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας με το χέρι στη σκανδάλη σημάδεψε και πυροβόλησε εν ψυχρώ τον 15χρονο αναρχικό μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο. Λίγο μετά την είδηση της δολοφονίας, η Αθήνα φλέγεται και συμπαρασύρει στις φλόγες της σχεδόν όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι, μετανάστες συγκρότησαν έναν εξεγερτικό χείμαρρο. Μέσα από μαζικές διαδηλώσεις, καταλήψεις, απεργίες, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, τράπεζες και πολυεθνικές εξέφραζαν την οργή τους τόσο για την κρατική δολοφονία αλλά και διατράνωσαν τη ρήξη τους με το σύστημα που τόσα χρόνια καταπίεζε και εξαθλίωνε όλο και περισσότερο την κοινωνία. Ήταν η ώρα της κοινωνικής και ταξικής αντιβίας να επιστρέψει ένα μερίδιο ευθύνης στους ιθύνοντες. Η κρατική δολοφονία, λοιπόν, του Αλέξη Γρηγορόπουλου έμελλε να σηματοδοτήσει τη μεγαλύτερη εξέγερση στα μεταπολιτευτικά χρόνια.

Το ξέσπασμα που ακολούθησε, ωστόσο, δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, χωρίς αυτό να αναιρεί τον αυθορμητισμό της εξέγερσης. Οι συνθήκες που επικρατούσαν στον ελλαδικό χώρο πριν την εξέγερση του 08′ είχαν ήδη δημιουργήσει ένα πρόσφορο έδαφος για τη σκιαγράφηση του εχθρού, για την εναντίωση απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Και σε αυτό συντέλεσε η ενεργή συμμετοχή των αναρχικών σε διάφορους αγώνες πριν την εξέγερση του 08′, η οποία διαμόρφωσε τις βάσεις για την προώθηση μιας επαναστατικής πολιτικής με ελευθεριακά χαρακτηριστικά.

Ήταν οι διαδηλώσεις της αντι-παγκοσμιοποίησης, η μαζική και μαχητική παρουσία των αναρχικών ενάντια στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη το 2003 (μια σύνοδο που είχε ως σκοπό τη συζήτηση για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, την εντατικοποίηση της καταστολής στα πλαίσια της "αντιτρομοκρατικής εκστρατείας", τη χάραξη της πολιτικής της «απελευθέρωσης των αγορών» και την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση) που αναδείκνυαν τη στάση των αναρχικών ως ενάντιων στα συμφέροντα κράτους-κεφαλαίου. Ακόμη και η απάντηση στην κρατική δολοφονία ήταν απόρροια της αστυνομικής αυθαιρεσίας και της φασιστικής βίας που επικρατούσε εκείνη την περίοδο. Οι καταγγελίες για την αστυνομική αυθαιρεσία στο ΑΤ Ομόνοιας, οι ξυλοδαρμοί και οι βασανισμοί κρατουμένων στα μπουντρούμια της αστικής δημοκρατίας, οι δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα από τους μπάτσους, διαμόρφωσαν ένα πεδίο δυσφορίας απέναντι στην αστυνομική βία. Αυτό σε συνδυασμό με την απροκάλυπτη συνεργασία της αστυνομίας με τους υμνητές του θανάτου, με τους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής και κάθε λογής νεοναζιστικό σκουπίδι ανέδειξε το παρακράτος και συνάμα τη σημασία της αντικατασταλτικής-αντιφασιστικής δράσης. Επίσης, ο δυναμικός αγώνας του φοιτητικού κινήματος το 06′-07′ ενάντια στην "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" της κυβέρνησης Καραμανλή, οι μαθητικές καταλήψεις και διαδηλώσεις, οι κινητοποιήσεις διαρκείας των εκπαιδευτικών συντέλεσαν στη γαλούχηση της νεολαίας με τις αρχές της αντίστασης, του αγώνα, της κοινωνικής ανυπακοής αλλά και της ευθείας επίθεσης σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας.

14 χρόνια μετά η εξουσία έχει μείνει με το χέρι στη σκανδάλη και πυροβολεί. Στο στόχαστρο βρίσκονται όπως και τότε, όπως και πάντα, οι καταπιεσμένοι, οι άνθρωποι της τάξης μας, εκείνοι που δεν έχουνε πατρίδα, εκείνοι οι ασυμβίβαστοι που μέσα από τους πολύμορφους αγώνες τους κηρύττουν ανοιχτά τον πόλεμο ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό. Διότι ζούμε σε καιρούς ζοφερούς, σε μια περίοδο γενικευμένης σήψης, στην οποία στο ισοζύγιο του συστήματος η ανθρώπινη ζωή έχει μηδαμινή αξία συγκριτικά με το κέρδος και την ευμάρεια των λίγων. Στην περίοδο της πανδημίας οι εκατοντάδες καθημερινοί θάνατοι κατέληξαν να είναι απλώς ένα νούμερο στις ειδήσεις. Στη σκακιέρα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, είτε πρόκειται για τη σύρραξη μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας είτε για τις επιθέσεις του απολυταρχικού κράτους της Τουρκίας στη ΒΑ Συρία, η ανθρώπινη ζωή μεταφράζεται σε παράπλευρη απώλεια, μετατρέπεται σε κρέας για τα κανόνια των ισχυρών. Ένα κράτος που υπερηφανεύεται για τις "επιτυχίες" του κόντρα στην πραγματικότητα που εμείς βιώνουμε: το άγχος του βιοπορισμού, τους χαμηλούς μισθούς, την ακρίβεια, τις εξώσεις και τους πλειστηριασμούς. Μέσα στα εργασιακά κάτεργα οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού και τα εργατικά ατυχήματα είναι αναγκαίο κακό για την κερδοφορία των αφεντικών τους. Οι γυναίκες, από τα πιο καταπιεσμένα υποκείμενα, από την Ελλάδα μέχρι την Τεχεράνη καλούνται καθημερινά, με διαφορετικό τρόπο σε κάθε περίπτωση, να δώσουν τις δικές τους μάχες ενάντια στο τέρας της πατριαρχίας. Ο εχθρός παραμένει ο ίδιος και ο επαναστατικός αγώνας παραμένει αναγκαιότητα όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός.

14 χρόνια μετά, κι όμως όσα εκτυλίχθηκαν στους δρόμους τον Δεκέμβρη του 08′ δεν έχουν ακόμα ξεθωριάσει. Εκείνες οι μέρες ανέδειξαν την κοινωνική δυναμική που μπορεί να απελευθερώσει η ζύμωση ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας με τις αναρχικές αξίες και πρακτικές και η ευρεία υιοθέτηση του τρόπου δράσης των αναρχικών. Απέναντι στον ρεφορμισμό και χωρίς καμιά προοπτική συνθηκολόγησης, ο ανυποχώρητος αγώνας, η ζωντάνια που κυρίευε τους δρόμους, οι σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης που αναπτύσσονταν πίσω από τα οδοφράγματα δώσανε στον κόσμο ένα νέο όραμα, μια καινούργια προοπτική. Και ο κόσμος αγκάλιασε το αναρχικό κίνημα, γιατί αγκάλιασε την ίδια τη ζωή. Απότοκο εκείνου του εξεγερτικού Δεκέμβρη ήταν η άνθιση ενός πολύμορφου και δυναμικού κινήματος: στέκια, καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιάς, αυτόνομα φοιτητικά σχήματα, σωματεία βάσης, εργατικές ομάδες, πολιτικές συλλογικότητες. Άφησε πίσω του μια νεολαία "εμβαπτισμένη" στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Παράλληλα, όμως, ανέδειξε και τα ελλείμματα του αναρχικού κινήματος και την ανάγκη για οργανωτική αναβάθμιση. 14 χρόνια μετά και τίποτα δεν έχει ξεθωριάσει, μένοντας πιστοί και συνεπείς στο σύνθημα: Οι αγώνες του χθες να φωτίσουν τους αγώνες του αύριο.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, το αίμα των αγωνιζόμενων έχει σημαδέψει ανεξίτηλα την ιστορική μας μνήμη. Είτε σ' ένα χειμωνιάτικο σαββατόβραδο στα Εξάρχεια είτε σε μια μαχητική πορεία της επετείου του Πολυτεχνείου είτε υπερασπιζόμενοι μαθητικές καταλήψεις είτε ακόμη και με το όπλο στο χέρι, οι νεκροί μας έχουν πολλά ονόματα και ιδιότητες. Ο θάνατός τους, όμως, έχει ένα κοινό περιεχόμενο: αυτό του αγώνα. Και γι' αυτόν τον λόγο δεν ξεχνάμε, μα ούτε συγχωρούμε. Όσο η βαρβαρότητα του συστήματος αποτελεί "κανονικότητα", τόσο η εξέγερση θα αποτελεί δυνατότητα και η επανάσταση αναγκαιότητα. Όταν κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν, τότε ο αγώνας εναντίον τους είναι αγώνας για ζωή.

ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ:

ΤΡΙΤΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, 18:00, ΚΑΜΑΡΑ

SS-SS, ΜΠΑΤΣΟΙ ΒΙΑΣΤΕΣ, ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ, ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

κάλεσμα : Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

blog: libertasalonica.wordpress.com

e-mail: lib_exthess@hoextmail.coexm

Πορεία Τρίτη 06/12, 18:00, Καμάρα

Δεκέμβρης 2008-2022
Το νήμα των εξεγέρσεων αποκτά νόημα:
Ο αγώνας ή θα είναι αντικαθεστωτικός ή τίποτα

Γιατί στους δρόμους που αυτοί σκοτώνουν εμείς ζούμε.
Η αντίσταση είναι μονόδρομος.

κάλεσμα : Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης

ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ/ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 18:00 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ

ΕΛ.ΑΣ. ΕΛΛΗΝΩΝ ΒΙΑΣΤΩΝ ΡΟΥΦΙΑΝΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ

6 Δεκεμβρίου 2008, Εξάρχεια. Μία παρέα δεκαπεντάχρονων παιδιών κάθονται, και γιορτάζοντας την ονομαστική εορτή ενός εκ των φίλων τους, απολαμβάνουν την - ήρεμη μέχρι τότε - βραδιά. Ένα περιπολικό διέρχεται, τα παιδιά το γιουχάρουν, και πετάνε μικρά αντικείμενα.Το περιπολικό αποχωρεί. Λίγα λεπτά αργότερα, επιστρέφουν οι δύο επιβαίνοντες αστυνομικοί πεζοί, στην συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου. Ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκνέας πυροβολεί, και δολοφονεί τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Όπως αρμόζει σε κάθε κρατική δολοφονία, τίποτα δεν φαίνεται να παρεκκλίνει της κανονικότητας και αυτή τη νύχτα- αμέσως τα ΜΜΕ βρίσκονται να στηρίζουν την στάση του θύτη, και η παραπάνω συνθήκη να ανάγεται σε μία ακόμα υπόθεση αυτοάμυνας και σύννομης χρήσης βίας. Της βίας αυτής, απέναντι της οποίας θα μπορούσε να βρεθεί και η κάθε μία από εμάς.Φυσικά τέλος, και με συνοπτικές διαδικασίες, ο δολοφόνος μπάτσος αποφυλακίζεται - με το ελαφρυντικό του σύννομου βίου.

Η αστυνομία της εξουσίας, Δολοφονεί. Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς, Γρηγορόπουλος και Σαμπάνης μας υπενθυμίζουν πως η λίστα μακραίνει, αφού δεν μπορεί να μικρύνει.
Η αστυνομία Βασανίζει, όπως την οικογένεια Ινδαρέ, στον ξυλοδαρμό του πολίτη στη Νέα Σμύρνη, στους κατ' επανάληψη ξυλοδαρμούς φοιτητών στο Α.Π.Θ. έως και την Ιωάννα Κολοβού, που με βία εκδιώχθηκε από το σπίτι της, αφού αυτό πλειστηριάστηκε . Η αστυνομία Βιάζει, με τη συγκατάθεση και συγκάλυψη της κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης η οποία μας έχει δείξει, πολλάκις, πως οι βιαστές τιμωρούνται με χάιδεμα στην πλάτη, όπως και στον βιασμό 19χρονης στο κολαστήριο που λέγεται Α.Τ. Ομόνοιας, όπου και καμία νύξη για το περιστατικό στα πλήρως ελεγχόμενα ΜΜΕ δεν έγινε, και με τους δύο αστυνομικούς να κυκλοφορούν σήμερα ελεύθεροι.
Μερικά μόνο περιστατικά, τα οποία και αποτελούν μια σταγόνα στον ωκεανό της δυστοπίας που ζούμε. Της δυστοπίας που βρίθει δολοφονιών, βίας και τρομοκρατίας από πλευράς της αστυνομίας. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το πρόσωπο και ο ρόλος αυτού του θεσμού.

Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει δώσει στους τραμπούκους της ΕΛ.ΑΣ την απεριόριστη στήριξη της. Δείχνει τεράστια ανοχή στις συνεχείς ασυδοσίες της αστυνομίας, ενώ σπαταλά τεράστια ποσά για αγορά εξοπλισμού και οχημάτων. Την ίδια ώρα που η εκπαίδευση και η δημόσια υγεία της χώρας υποχρηματοδοτούνται, είναι έκδηλο, ακόμα και σε όσους θέλουν να πιστεύουν σε αφηγήσεις περί ασφάλειας, πως οι μπάτσοι είναι το μακρύ χέρι του κράτους, το μέσο επίδειξης δύναμης του, και πως είναι εδώ για να εξασφαλίζει τα συμφέροντα της εκάστοτε ηγεσίας, τα συμφέροντα του κεφαλαίου και έχει ως στόχο τη δημιουργία και συντήρηση μιας διαρκούς κατάστασης φόβου. Η πραγματικότητα όμως διαφέρει. Είναι αυτοί που θα βλέπεις έξω από τη σχολή σου, στη γειτονιά σου, αυτοί που θα έρχονται να σε διώξουν - από το σπίτι που θα σου πάρει η τράπεζα, αυτοί που θα φυλάνε τα πάρκα και τις πλατείες σου, αυτοί που θα φροντίζουν για να σου κλέβουν τις αναπνοές.

14 χρόνια πριν, η δολοφονία του Αλέξη δεν έμεινε αναπάντητη, ακολούθησαν ημέρες εξεγερτικές, με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στους δρόμους να επιτίθεται σε δυνάμεις καταστολής και αστυνομικά τμήματα για αρκετές εβδομάδες. Αυτές οι μέρες όμως δεν ήταν ένα πυροτέχνημα, έδωσαν τεράστια ώθηση στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα έτσι ώστε να δημιουργήσει τις ρήξεις και τις δομές ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Η ώθηση αυτή, γέννησε χώρους του αγώνα σε πολλές πόλεις, μια γενικότερη ανάγκη για πάλη,και το όραμα δόμησης μιας καλύτερης κοινωνίας, χωρίς καταπιεστές και καταπιεσμένους, χωρίς βία και τρομοκρατία. Γαλούχησε τη νέα γενιά και της έδειξε νέους τρόπους να διεκδικεί, να αγωνίζεται, να δρα μέσα από καταλήψεις, κοινωνικούς χώρους και στέκια. Η εξέγερση του Δεκέμβρη κατέστησε σαφές πως η απάντηση στην κρατική βαρβαρότητα δεν μπορεί να έχει θεσμικό χαρακτήρα, και παράλληλα οφείλει να έρθει μέσα από την πολιτική αυτό-οργάνωση της κοινωνίας, η οποία με αυτόν τον τρόπο θα καλλιεργήσει τα απαραίτητα αντανακλαστικά για να αμφισβητεί διαρκώς τους επιβεβλημένους κρατικούς θεσμούς, ενός κράτους που οπλίζει τα χέρια των ένστολων μπράβων του.

Όλοι αυτοί οι χώροι και οι διαδικασίες αποτελούν σημεία συνάντησης, ελευθερίας και έκφρασης, πεδία όπου αναδύεται το δημόσιο, επιχειρώντας ενάντια στον ιδιωτεύων και τεμαχισμένο βίο. Προτάσσουν τον συλλογικό τρόπο δράσης, την αυτό-οργάνωση και την αυτό-θέσμιση ως απόπειρες χειραφέτησης, αντίστασης και διεκδίκησης. Αποτελούν την (αντι)πρόταση μας για μια άλλη κοινωνία, και γι αυτό βρίσκονται πάντα στο στόχαστρο της καταστολής, αφού αμφισβητούν διαρκώς την κυρίαρχη αφήγηση και τολμούν να απειλούν το καπιταλιστικό σύστημα. Οι εκκενώσεις καταλήψεων και οι κρατικές σκευωρίες είναι το πιο άμεσο χτύπημα που επιλέγει να επιφέρει το κράτος, με σκοπό να τρομοκρατήσει τους/ις αγωνιστές/ριες. Με μοναδικό και ικανότατο όπλο την κοινωνική αλληλεγγύη, την αδιαμεσολάβητη δράση και την άμεση δημοκρατία να οργανώσουμε τους καθημερινούς μας συλλογικούς αγώνες και διεκδικήσεις, έτσι ώστε να μπορούμε να βγαίνουμε μαζικά στον δρόμο, ώστε ο φόβος να αλλάξει πλευρά, με μηδενική ανοχή απέναντι στην κρατική βία με την οποία το κράτος ντύνει τα σώματα και τα μυαλά μας.

Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

Βασιλέως Γεωργίου και Μπιζανίου γωνία

Ανοιχτή πολιτική συνέλευση κάθε Δευτέρα στις 19:00

Fb: @ekxsxoleio

E-mail: librexe12o@gmaexil.com

κάλεσμα : Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

Η ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΘΑ ΣΑΣ ΠΝΙΞΕΙ

6η Δεκέμβρη του 2008.
Γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλα.
Ένα παιδί νεκρό, ένας μπάτσος με το όπλο στο χέρι, ένας κάλυκας στο έδαφος, και λίγα λεπτά πριν από ένα διάχυτο οργισμένο ξέσπασμα άνευ προηγουμένου.

Η εν ψυχρώ εκτέλεση του συντρόφου Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν αποτέλεσε ούτε κάποιο τυχαίο στραβοπάτημα του κράτους, ούτε κάποια φασίζουσα εξαίρεση στη Δημοκρατική λειτουργία. Δεν αποτέλεσε επίπτωση ορισμένων "σάπιων φρούτων" που στιγματίζουν τη κατά τ'αλλα "καθαρή" Ελληνική Αστυνομία, όπως συνεχώς εδώ και τόσα χρόνια επιμένουν οι υπερασπιστές της.
Η δολοφονία του Αλέξη ήταν η απόδειξη και το αποτέλεσμα της σήψης της ίδιας της Αστικής Δημοκρατίας η οποία όπλισε το χέρι του εκτελεστή του, αιτιατό της ίδιας της ύπαρξης του Κράτους και των Δημοκρατικών θεσμών που του επέτρεψαν να τραβήξει τη σκανδάλη.
Τη στιγμή της δολοφονίας, ο μπάτσος Κορκονέας προσωποποίησε ολόκληρη τη πολιτική βρώμα κάθε θεσμικής εξουσίας, με τον ανήλικο Αλέξη τη στιγμή που έπεφτε νεκρός στην άσφαλτο να εξελίσσεται σε σύμβολο μιας ολόκληρης εξέγερσης, και με το φόνο του να αποτελεί αφορμή για τη πολιτική ζύμωση μιας ολόκληρης γενιάς.
Η σφαίρα που διαπέρασε τη σάρκα του δεν ήταν ούτε παράπτωμα, ούτε μια απλή μαύρη σελίδα στην ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ήταν ένας ολόκληρος χείμαρρος που ξεχείλισε ένα ποτήρι ήδη ασφυκτικά γεμάτο με αίμα.

Θεωρούμε πως η μνήμη εξακολουθεί να αναπνέει μόνο όταν παραμένει ζωντανή στη πράξη, όχι μόνο στη θεωρία και στα κείμενά μας.
Αντιλαμβανόμαστε τις μέρες του Δεκέμβρη ως ακριβώς αυτό που είναι: μέρες οργής και λυσσασμένης επίθεσης, εμποτισμένες με όλο το μίσος μας για την κοινωνική συνοχή και την αγάπη μας για δημιουργική καταστροφή.
Η σκανδάλη του Κορκονέα δε τραβήχτηκε μόνη της. Γύρω της τυλίχτηκαν τα δάχτυλα των νομοταγών πολιτών, των μικροαστών ηθικολογων, των βοθροκαναλων, των εξουσιαστών αλλά και των μη εχόντων την εξουσία που φανφαρολογουσαν για ειρηνικές εξεγέρσεις. Τραβήχτηκε δεκάδες φορές πριν τη δολοφονία του, κι άλλες τόσες μετά. Εμάς οι ουδετερότητες δε μας συγκινούν, καιρός να μετατρέψουμε το πένθος μας σε λύσσα, το μίσος μας σε σκανδάλη και να οπλίσουμε κι εμείς τις συνειδήσεις μας.

Καλό θα ήταν σταθούμε στο γεγονός της φετινής αποφυλάκισης του μπάτσου.

14 χρόνια μετά, tο αίμα του Αλέξη Γρηγορόπουλου ακόμα κυλάει και ζητάει εκδίκηση.

Η αποφυλάκιση του Κορκονέα αποδεικνύει περίτρανα το ότι η αστική δικαιοσύνη είναι ένα ηλίθιο αφήγημα που δημιουργήθηκε από φιλελεύθερους τσαρλατάνους και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται από ηλίθιους μικροαστούς, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σας δηλαδή.

Όχι ότι περιμέναμε η ελπίζαμε για κάτι διαφορετικό από αυτό, σαν αναρχομηδενιστές γνωρίζουμε πολύ καλά τον λόγο ύπαρξης των φυλακών όπως γνωρίζουμε πολύ καλά το ότι οι φυλακές πρέπει να καούν, όχι να αναβαθμιστούν.

Θέλουμε αυτά τα σκουπίδια να πάρουν αυτό που πραγματικά τους αξίζει, το δίκιο θα κριθεί στο δρόμο μέσα από ατομικιστικές συμπράξεις με κοινούς σκοπούς και στόχους (και όχι μέσω του όχλου).

Στην αστική δικαιοσύνη τους απαντάμε με αυτοδικία και άμεσες δράσεις.

Ραντεβού στους δρόμους για έναν μαύρο Δεκέμβρη.

ΥΓ:
Αλληλεγγύη στον σύντροφο Αναρχομηδενιστή απεργό πείνας από 20/10/22 Αλφρέντο Κόσπιτο.
Δύναμη στον αγώνα του προφυλακισμένου συντρόφου που κατηγορείται για συμμετοχή στην Ε.Ο. "Χιλιάδες ήλιοι της νύχτας".

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΜΑΥΡΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ

∅

πηγή : email που λάβαμε στις 4 Δεκεμβρίου 23h

Πορεία για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου

14 χρόνια μετά ο Δεκέμβρης παραμένει εικόνα από το μέλλον

Ο αντικοινωνικός ρόλος του κράτους επιβεβαιώνεται καθημερινά. Από την επίθεση σε εργατικά κεκτημένα δεκαετιών, τις ανατιμήσεις και την ακρίβεια που δυσχεραίνουν τις ζωές μας, την υποβάθμιση της εκπαίδευσης και την πλήρη διάλυση πλέον οποιασδήποτε μορφής δημόσιας περίθαλψης μέχρι την «υπεράσπιση των συνόρων» με τους εκατοντάδες νεκρούς συνανθρώπους μας και όσους την γλιτώνουν πεταμένοι στην εξαθλίωση, τη συμμετοχή σε πολέμους, την ακροδεξιά ρητορική και πρακτικές, τη θεσμική συγκάλυψη περιστατικών έμφυλης βίας το κράτος έχει συνέχεια εις βάρος της κοινωνίας. Επενδύει στο δόγμα «νόμος και τάξη» δίνει ολοένα και περισσότερη έμφαση στην καταστολή.

14 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη η αστυνομία είναι εδώ, ως ο θεσμός εμπέδωσης και επιβολής των κρατικών πολιτικών και επιχείρησης καταστολής οποιασδήποτε αντίδρασης. Οι μπάτσοι είναι εδώ και δολοφονούν το Νίκο Σαμπάνη αδειάζοντας πάνω του γεμιστήρες, συνδράμουν τους ευυπόληπτους πολίτες στη δολοφονία του/της Ζακ/Zackie-O, βασανίζουν και σκοτώνουν μετανάστ(ρι)ες στα αστυνομικά τμήματα. Για όλα αυτά παραμένουν ατιμώρητοι συνεχίζοντας το έργο τους. Είναι τα ίδια καθάρματα που οργανώνουν, συμμετέχουν και συγκαλύπτουν βιασμούς και κυκλώματα trafficking (περιστατικό Ηλιούπολης, ΑΤ Ομόνοιας, υπόθεση Κολωνού) κάνοντας σαφή την πρόθεσή τους και τη δίψα τους για εξουσία και επιβολή πάνω στα σώματα και τις ψυχές ανθρώπων. Οι μπάτσοι είναι αυτός ο συρφετός που επιτίθενται σε απεργούς όπως στη Μαλαματίνα, ξυλοκοπούν αγωνιζόμενους/ες στα πανεπιστήμια και στις πορείες, επιθυμούν να παγιώσουν το μονοπώλιο της βίας. Τα σκουπίδια της αστυνομίας έχουν στρατοπεδεύσει σε κάθε γωνιά των πόλεων και της κοινωνικής ζωής. Ζούμε καθημερινότητα που θα ζήλευαν και τα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα στο όνομα της αστικής δημοκρατίας. Οι μπάτσοι εισβάλουν ή/και εκκενώνουν καταλήψεις (Ντουγρού, Προσφυγικά, Mundo Nuevo), οργανώνουν επιχειρήσεις εξώσεων για μικρά χρέη ενώ οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους είναι βουτηγμένοι στα χρέη εκατομμυρίων αλλά ανέγγιχτοι. Σε μία περίοδο αναζωπύρωσης της κρίσης, η ιστορία της καταστολής επαναλαμβάνεται.

14 χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, οι λόγοι που την προκάλεσαν παραμένουν επίκαιροι και η αντίσταση στην επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου σε κάθε πτυχή της ζωής μας επιβεβλημένη. Ο δρόμος που άνοιξε η εξέγερση του 2008 είναι ακόμη ανοιχτός εάν θέλουμε να επιβιώσουμε συλλογικά και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Η δημιουργίας σωματείων βάσης, συνελεύσεων γειτονιάς, συλλογικοτήτων, ομάδων αυτοάμυνας απέναντι στις επιβολές κράτους και κεφαλαίου είναι διαδικασίες που εμπνεύστηκαν και ενισχύθηκαν από αυτή την περίοδο. Οι ζωές κερδίζονται με αγώνες και οι αγώνες κερδίζονται στο δρόμο. Το παπατζιλίκι της ανάθεσης πέρασε και δεν ακούμπησε, δείχνοντας για μια ακόμη φορά πως μόνο μέσα αδιαμεσολάβητο, αντιιεραρχικό και αυτοοργανωμένο τρόπο οργάνωσης θα ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος, θα βελτιώσουμε συλλογικά τις ζωές μας πηγαίνοντας βήματα μπροστά προς την αναρχική προοπτική της κοινωνίας.

Πριν κυριαρχήσει η σιωπή.

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΠΟΡΕΙΑ: Τρίτη 6 Δεκέμβρη 18:00 καμάρα

κάλεσμα : Αναρχική ομάδα Πυρανθός