kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση για τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης Τρανς Θυμάτων

Ενάντια Στο Μίσος Και Την Τρανσφοβία,

Στον Δρόμο Κατεβαίνουμε Για Μια Άλλη Κοινωνία

Κάθε χρόνο, κάθε 20η Νοέμβρη, από το 1999 απ' όταν και καθιερώθηκε να τιμάται διεθνώς η μέρα μετά τη δολοφονία της Rita Hester στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ, μετριόμαστε και βγαίνουμε λιγότερα. Κάθε χρόνο χάνουμε από κοντά μας τρανς ανθρώπους δολοφονημένους από τρανσφοβικό κίνητρο. Χάνουμε από κοντά μας τρανς πλάσματα που αυτοκτόνησαν, μη αντέχοντας να ζουν σε μια κοινωνία, όπου βίωναν καθημερινά τρανσφοβία και ρατσισμό.

|| Κάποια σημαντικά στοιχεία ||

Φέτος, δηλαδή από 1η Οκτώβρη 2021 έως και τέλος Σεπτέμβρη 2022, μετράμε δυστυχώς 384 θύματα διεθνώς, 295 από επιθέσεις με κίνητρο το τρανσφοβικό μίσος και 51 αυτοκτονίες. Διόλου τυχαίο που τα περισσότερα θύματα φέτος, 107, καταγράφονται στη Βραζιλία του Μπολσονάρο. Οι ωμά τρανσφοβικές, μισογύνικες δηλώσεις του κατά καιρούς, ο ρατσιστικός και σεξιστικός οχετός διαμόρφωναν σιγά-σιγά μια ολόκληρη κουλτούρα μίσους και έδωσαν στην ουσία το σήμα πυροδοτώντας ανεξέλεγκτες επιθέσεις σε τρανς ανθρώπους. Μια κρίσιμη επισήμανση: Για τις αυτοκτονίες τρανς ατόμων είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρώσουμε τα ακριβή στατιστικά στοιχεία, καθώς οι άνθρωποι που αυτοκτονούν καταγράφονται με το φύλο που τους αποδόθηκε στη γέννηση. Διάχυτη τρανσφοβία, ανυπαρξία δομών, εγκληματική αδιαφορία κυβερνήσεων, στιγματισμός και αποκλεισμός των τρανς ανθρώπων από την επαγγελματική και κοινωνική ζωή, προδιαγράφουν προσδόκιμο ζωής πολύ χαμηλότερο από το αντίστοιχο των cis ατόμων.

Στην Ελλάδα θυμόμαστε τη δολοφονία της Δημήτρη από τη Σκαμιά Λέσβου, στην οποία ήταν αφιερωμένη η περσινή κινητοποίηση του Ανοιχτού Συντονισμού Μνήμης Τρανς Θυμάτων, καθώς το τραύμα, που άνοιξε με τη δολοφονία της, δεν έχει κλείσει ακόμα. Όπως ανοιχτό παραμένει και το τραύμα από τη δολοφονία του Ζακ, ενός ανοιχτά και περήφανα genderqueer ατόμου, η δολοφονία του οποίου για κάποια από εμάς είχε και ομο/τρανσφοβικά κίνητρα.

Όμως, δεν είναι μόνο οι δολοφονίες.

Στην Ελλάδα, στις αρχές Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε επίθεση σε τρανς σεξεργάτρια έξω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα. Ένας άγνωστος άντρας άρχισε να τη βρίζει χυδαία χωρίς κανέναν λόγο και να τη χτυπά με μανία. Μια επίθεση, που της άφησε 9 σπασμένα δόντια και τραύματα σε όλο της το σώμα. Μια υπόθεση, που όταν προχωρήσει σε δίκη, θα χρειαστεί τη στήριξη όλων μας, όλου του κινήματος. Είχαμε την εκδίωξη ακόμα κι από ένα συσσίτιο της εκκλησίας. Της επίσημης Εκκλησίας, που θεωρητικά πρεσβεύει την «αγάπη». Στην Καλλιθέα, τον Απρίλη, ένας ιερέας έδιωξε μια τρανς γυναίκα, μόνο και μόνο επειδή τόλμησε να ζητήσει ένα πιάτο φαΐ. Μια γυναίκα άνεργη, που αναγκαζόταν να καταφύγει στα συσσίτια της ενορίας της, βρέθηκε αντιμέτωπη με το «Να πας να κάνεις τη δουλειά που ξέρεις», τα τρανς άτομα είναι «πλάσματα του Σατανά», «αυτή δεν είναι γυναίκα, είναι άνδρας με βυζιά». «Εντάξει, η εκκλησία δεν σας καίει, δεν σας πετάει στη θάλασσα» (υπονοώντας μάλλον εδώ ότι τους κάνει χάρη, ίσως), «αλλά πρέπει να μετανοήσετε, για να γίνετε αποδεκτά». Ρατσισμός, τρανσφοβία, υποτίμηση των σεξεργατριών, για ακόμη μια φορά.

Οι τρανς άνθρωποι είναι παντού αόρατοι. Συχνά, βγαίνουν από αυτή την αορατότητα μόνο όταν καθίστανται θύματα. Είναι αόρατοι ακόμα και μέσα στην ίδια την οικογένειά τους. Αόρατοι στα σχολεία τους. Αόρατοι μετά στις σχολές τους. Ακόμα -κάποιες φορές- και μέσα στο ίδιο το ευρύτερο αντισυστημικό κίνημα. Και θα ήταν αόρατοι και μέσα στη δουλειά, αν ήταν εύκολο για τα τρανς άτομα να βρουν δουλειά. Αν η εύρεση εργασίας για cis ανθρώπους είναι δύσκολη, η δυσκολία αυτή πολλαπλασιάζεται για τους τρανς ανθρώπους, ιδιαίτερα μάλιστα αν σε αυτά διασταυρώνονται και άλλες τυχόν ταυτότητες και άρα καταπιέσεις: είναι μεταναστά, είναι ανάπηρα, είναι νευροδιαφορετικά, είναι ρομά, πρεσβεύουν άλλη θρησκεία ή δεν ασπάζονται καμία θρησκεία.

Επίσης, υπάρχουν πολλές αφηγήσεις τρανς ανθρώπων που αποκλείστηκαν από δομές υγείας ή υπέστησαν κακομεταχείριση μέσα σε αυτές από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, ενώ συστηματικά τα τρανς άτομα αποκλείονται από την πρόσβαση σε πολύ κρίσιμες υπηρεσίες υγείας που για τον Έλληνα νομοθέτη συνδέονται με έναν συγκεκριμένο φύλο (όπως τεστ παπ, αγωγές για προστατίτιδες, μαστογραφίες).

|| Σε ποιο σημείο βρισκόμαστε σήμερα; ||

Καθημερινά τρανς άνθρωποι εξευτελίζονται, ταπεινώνονται, υφίστανται misgendering (προσφώνηση με όνομα και αντωνυμίες, που τα ίδια δεν επιθυμούν), αντιμετωπίζουν τεράστια δυσκολία ακόμη και στο να βρουν σπίτι, καθώς πολύ συχνά οι ιδιοκτήτες αρνούνται να υπογράψουν ενοικιαστήριο συμβόλαιο με ένα τρανς άτομο. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, πολλά άτομα έφτασαν κυριολεκτικά στα όρια της πείνας, καθώς τα τρανς σεξεργαζόμενα άτομα ήταν η μοναδική κατηγορία εργαζομένου που και αναγκάστηκε να διακόψει την εργασία του και δεν πήρε ούτε ευρώ επιδόματος, την ίδια στιγμή που τα ίδια άτομα δέχτηκαν τη μεγαλύτερη βία από την αστυνομία που πραγματοποιούσε ελέγχους στον δρόμο.

Συνεχώς, τα τρανς άτομα νιώθουν υποχρεωμένα να δίνουν εξηγήσεις για το ποια είναι, ειδικά όταν μεσολαβεί κάποιου είδους συναλλαγή με επίδειξη αστυνομικής ταυτότητας, γεγονός που εντείνει τον επανατραυματισμό τους. Ενώ, αξίζει να αναφέρουμε και άλλο ένα παράλογο του νόμου: αν τυχόν έχουν παντρευτεί, ο γάμος τους διαλύεται, αν προχωρήσουν σε νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου τους και αλλαγή εγγράφων.

Επίσης, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε τα τρανς άτομα που ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τον εγκλεισμό από την ελληνική κυβέρνηση και τις άθλιες συνθήκες ζωής, αλλά και την τρανσφοβία, είτε από την κοινότητά τους είτε από ανθρώπους άλλων εθνικών ομάδων. Κι όλα αυτά, τη στιγμή που συχνά γίνονται πρόσφυγες ακριβώς για να αποφύγουν όλα αυτά, να αποφύγουν τη φυλάκιση ή ακόμα και τον θάνατο.

Οι κίνδυνοι για τα τρανς άτομα επιτείνονται αν στο κάδρο προστεθεί και η προοπτική ενός πολέμου. Σχετικά με το πόσο οδυνηρός είναι ένας πόλεμος για έναν τρανς άνθρωπο, ας αναλογιστούμε τις ιστορίες των τρανς γυναικών στην Ουκρανία, που επειδή το φύλο που τους έχει αποδοθεί κατά τη γέννηση είναι το αρσενικό, όχι μόνο τους απαγορεύτηκε να φύγουν από τη χώρα όπως χιλιάδες γυναίκες, αλλά κλήθηκαν να υπηρετήσουν στο στρατό και να εμπλακούν σε πολεμικές αναμετρήσεις. Υπάρχουν μαρτυρίες τρανς γυναικών που κινδύνευσαν με θάνατο από ασιτία, γιατί -απολύτως τρομοκρατημένες- δεν έβγαιναν καν από τα σπίτια τους, ούτε για αναζήτηση τροφής.

Το θέμα λοιπόν για εμάς που παλεύουμε μέσα στο λοατκια+ και φεμινιστικό κίνημα, δεν είναι να διεκδικούμε ορατότητα γενικώς και αορίστως. Συχνά, τα τρανς άτομα καταλήγουν δολοφονημένα, βιασμένα ή κακοποιημένα, ακριβώς γιατί προσπάθησαν να εκφράσουν την ταυτότητα φύλου τους δημόσια. Χλευάστηκαν, κακοποιήθηκαν, βασανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν, ακριβώς γιατί θέλησαν να είναι τα εαυτά τους. Και μόνο αυτό.

Παράλληλα, πέρα από τις παθογένειες που διακρίνουμε στην κοινωνία και σε μηχανισμούς όπως η αστυνομία και τα δικαστήρια, είναι πολύ σημαντικό να αναφερθούμε και στις παθογένειες του ίδιου μας του κινήματος, ώστε να τις λύσουμε και να αναπτύξουμε συλλογικά δράση και να διεκδικήσουμε τα αιτήματα μας. Έχουμε ακούσει ότι τα τρανς άτομα είναι ανώμαλα και ότι οι τρανς γυναίκες δεν είναι γυναίκες, από τα ίδια τα άτομα που ισχυρίζονται ότι θέλουν έναν κόσμο που κάθε άτομο θα μπορεί να είναι ελεύθερο να εκφραστεί, ίσο με τα υπόλοιπα και θα μπορεί να αναπτύσσει την προσωπικότητά του με ασφάλεια και αποδοχή από την κοινωνία. Οι τρανσφοβικες και κακοποιητικες συμπεριφορές δυστυχώς δεν λείπουν από τον χώρο μας και πρέπει εμείς ως άτομα και συλλογικότητες να τις κατακρίνουμε και να τις καταγγέλλουμε, όπως ακριβώς καταγγέλλουμε τις κακοποιητικές συμπεριφορές του συστήματος. Δεν νοείται φεμινιστικό κίνημα, χωρίς τη συμπερίληψη των τρανς αδελφών μας και εμείς ως άτομα και ως συλλογικότητες χρειάζεται να ενώσουμε τις φωνές μας για να στηρίξουμε τα τρανς άτομα και να είμαστε εκεί στις διεκδικήσεις τους.

Διεκδικούμε ορατότητα μέσα σε συνθήκες σεβασμού και ασφάλειας για όλα.

|| Διεκδικούμε ||

- Αναγνώριση του αυτοπροσδιορισμού κάθε ατόμου ως προς το φύλο, με μια απλή δήλωση στο ληξιαρχείο χωρίς δικαστικές ή άλλες προϋποθέσεις.

- Αναγνώριση μη δυαδικών ταυτοτήτων & συμπερίληψη κάθε έμφυλης ταυτότητας στο νομικό πλαίσιο (με απώτερο σκοπό την απεμφυλοποίησή του).

- Νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου τρανς προσφυγ(ισσ)ών και μεταναστ(ρι)ών.

- Αναγνώριση της ταυτότητας φύλου των τρανς κρατουμένων και μεταγωγή στις φυλακές που αντιστοιχούν στην ταυτότητα φύλου τους, χωρίς να βρίσκονται σε απομόνωση από τα άλλα κρατούμενα.

- Ένταξη των υπηρεσιών φυλομετάβασης στο ΕΣΥ.

- Απεμφυλοποίηση των υπηρεσιών υγείας (όπως τεστ παπ, μαστογραφίες κ.α.), ώστε να είναι προσβάσιμες σε όλα τα άτομα και εκπαίδευση του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού σχετικά με την τρανς κατάσταση.

- Πλήρης αποποινικοποίηση και αναθεώρηση του νόμου για τη σεξεργασία. Να ισχύουν οι ίδιες διατάξεις, όπως και για τις υπόλοιπες μορφές εργασίες.

- Κρατική μέριμνα για διορισμό στο δημόσιο και ευελιξία καθεστώτος ΟΑΕΔ.

- Εφαρμογή του αντιρατσιστικού νόμου αναφορικά με την ταυτότητα και τα χαρακτηριστικά φύλου.

- Διεύρυνση του πολιτικού γάμου και απεμφυλοποίηση της γονεϊκότητας. Κανένα άτομο να μην στερηθεί τ@ σύντροφ@ ή τα παιδιά του λόγω ταυτότητας φύλου.

- Χρήση ουδέτερης ως προς το φύλο γλώσσας στα κρατικά έγγραφα, ώστε να μην απαιτείται η δήλωση ταυτότητας φύλου παντού και πάντα, όπως συμβαίνει σήμερα.

- Σεβασμός του αυτοπροσδιορισμού των τρανς ανθρώπων και των αντωνυμιών που χρησιμοποιούν σε κάθε πτυχή της ζωής (σχολείο, σχολή, γειτονιά, κινηματικές συνελεύσεις, εργασία, αστικό κράτος), ανεξαρτήτως έκφρασης φύλου.

|| Καλούμε ||

σε συγκέντρωση την Κυριακή 20/11, στις 18:00, στη γωνία Αγίας Σοφίας και Τσιμισκή

https://facebook.com/events/s/ημερα-μνημης-τρ…

Ανοιχτός Συντονισμός Θεσσαλονίκης

για τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης Τρανς Θυμάτων

Διεθνής Ημέρα Τρανς Μνήμης

20 Νοεμβρίου 2022

πηγή : https://www.facebook.com/events/1103197313727…
πηγή : email που λάβαμε στις 16 Νοεμβρίου 02h