Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2022 στις 20.30
<<Πίσω Πόρτα>> του Γιώργου Τσεμπερόπουλου
Το κλίμα των ημερών΄του Νοέμβρη επιβάλει να προβάλουμε (στο στέκι μας Ι. Σούτσου 62 Γκύζη την Δευτέρα 14 Νοέμβρη στις 8.30) μία ταινία σαν την <<Πίσω Πόρτα>> του Γιώργου Τσεμπερόπουλου
Πίσω πόρτα (2000)
Αθήνα, 1966. Η εποχή της δειλής αφύπνισης, της πρωτόλειας απελευθέρωσης των ηθών. Τα μακριά μαλλιά και οι καμπάνες παντελόνια, το ροκ και το ελληνικό πολιτικό τραγούδι, τα αγόρια και τα κορίτσια που ανακαλύπτουν τους μέχρι πρότινος απαγορευμένους καρπούς, η μάχη μεταξύ των γενεών, η μάχη ανάμεσα στη ναφθαλίνη και τη φρεσκάδα.
Αθήνα, ένα χρόνο αργότερα. Η παλινδρόμηση, η ξέφρενη κούρσα προς τα πίσω, προς τα αβαθή σκοτάδια. Η Ελλάδα όχι απλώς ξαναμπαίνει στη σκοροφαγωμένη της ντουλάπα, αλλά ακινητοποιείται σε γύψινη προθήκη. Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος υποστηρίζει ο θυμόσοφος λαός, αλλά ορισμένες στιγμές ο χρόνος δείχνει να παγώνει, να κοκαλώνει και να χάσκει μετέωρος. Και για να προχωρήσεις σε αυτό το πηχτό κενό, πρέπει να βρεις μια κρυφή δίοδο. Μια πίσω πόρτα που θα σε βγάλει εκ νέου στον έξω κόσμο.
Η Πίσω πόρτα, αφηγηματικά και δραματουργικά οικονομημένη, αλλά σε καμία στιγμή φειδωλή στα αισθήματα, τα σκιρτήματα, το χιούμορ και τα παιχνιδίσματα, αντιστέκεται στη γλυκανάλατη νοσταλγία, ακριβώς επειδή δεν εχθρεύεται την παιδική της ματιά. Είναι εύθραυστη, τρεμάμενη και γουρλωμένη, όπως ακριβώς θα ανέμενε κανείς από ένα παιδί που καλύπτει με άλματα επί κοντώ την απόσταση προς την ενηλικίωση.
Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος, όπως έχει αποδείξει με συνέπεια σε ολόκληρη την πορεία του, είναι κάτοχος ενός πολύτιμου κινηματογραφικού μυστικού. Της αβάσταχτης οικειότητας. Της μικρής γλυκιάς ενσυναίσθησης. Οι χαρακτήρες του δεν πασχίζουν να χτίσουν κάποιο προφίλ γοητευτικής αμφισημίας ούτε να τυλιχτούν σε κάποιο σαγηνευτικό πέπλο μυστηρίου. Είναι, αντιθέτως, γενναία και γενναιόδωρα ειλικρινείς, έτοιμοι να σε προσκαλέσουν ανά πάσα στιγμή σε μία βόλτα στο μυαλό και τη ζωή τους, όπου δεν θα κρατήσουν τίποτα κρυφό ή αθέατο. Κι η αληθινή συγκίνηση, σε πλήρη σύμπνοια με τον τίτλο της ταινίας, στέκεται ακριβώς από πίσω σου σε ολόκληρη τη διαδρομή, χωρίς να έχεις πάρει χαμπάρι πώς βρέθηκε εκεί.
Γιώργος Παπαδημητρίου