kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Απεργιακή συγκέντρωση

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 9 ΝΟΕΜΒΡΗ

Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος έρχεται να πλήξει όλο και περισσότερο την κοινωνική βάση, ειδικά τα τελευταία χρόνια με το ξέσπασμα της πανδημίας covid-19 και την εγκληματική διαχείρισή της από το κράτος η επίθεση γίνεται όλο και πιο έντονη. Αυτό γίνεται φανερό τόσο σε πανελλαδικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς πρόκειται για μια κρίση που καλούνται να διαχειριστούν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Αυτοί φυσικά δεν είναι άλλοι από τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου στις πλάτες των οποίων το κράτος και ο καπιταλισμός μετακυλίουν διαχρονικά το κόστος κάθε κρίσης.

Η νεοφιλελεύθερη διαχείριση των τελευταίων χρόνων έχει δημιουργήσει ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης. Η αύξηση του κόστους ζωής (ενέργεια, ενοίκια, τρόφιμα) έχει οδηγήσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην εξαθλίωση. Η ραγδαία αύξηση των ενοικίων έχει οδηγήσει μεγάλο κομμάτι των κατώτερων τάξεων σε αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών όπως η στέγαση, ενώ λόγω των εξώσεων κάποιοι καταλήγουν να μένουν ακόμη και άστεγοι. Σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε το χρονικό διάστημα 24 Μαΐου - 3 Ιουνίου 2022, το 47,8% των ενοικιαστών δήλωσε ότι δυσκολεύεται να πληρώσει το ενοίκιο ενώ το 61,7% ανέφερε ότι έχει προχωρήσει σε περικοπές άλλων βασικών αναγκών.

Παράλληλα με την παρούσα συνθήκη του αυξημένου κόστους ζωής εντοπίζεται μια σκληρή προσπάθεια αναδιάρθρωσης από την νεοφιλελεύθερη κρατική διαχείριση στο πεδίο της εργασίας. Με την ψήφιση του αντεργατικού νομοσχεδίου το προηγούμενο έτος, η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί να περιορίσει σημαντικά τη συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων ενώ ταυτόχρονα διευκολύνει την θέση της εργοδοσίας κατοχυρώνοντας θεσμικά την μη αμειβόμενη υπερωρία για τους εργαζομένους (κατάργηση 8ώρου). Η εντατικοποίηση της εργασίας και η ολοένα πιο άγρια και ανεξέλεγκτη εργοδοτική αυθαιρεσία έχουν ως επακόλουθο τη φυσική εξάντληση των εργαζομένων και τη διαρκή αύξηση στον αριθμό των εργατικών ατυχημάτων ή ακόμα και δυστυχημάτων που εντοπίζονται πλέον σε εβδομαδιαία βάση. Κοινώς η εργατική τάξη για να τα βγάλει πέρα καλείται να ρισκάρει μέχρι και την ίδια τη ζωή για ένα μεροκάματο. Ενδεικτικά αναφέρουμε πως το τελευταίο τρίμηνο έχουν χάσει τη ζωή τους δύο εργαζόμενοι στη βιομηχανική περιοχή του Θριάσιου Πεδίου, ένας σε ηλεκτρονικό κατάστημα στο Μενίδι, ενώ σύμφωνα με την Ομοσπονδία Συλλόγων Τεχνικών Επιχειρήσεων, μέχρι τον Οκτώβρη, μέσα στο 2022 έχουν ήδη χάσει τη ζωή τους 51 εργαζόμενοι.

Τα παραπάνω ζητήματα επιβεβαιώνονται και από τους πρόσφατους εργατικούς αγώνες που έχουν ξεσπάσει στον Ελλαδικό χώρο. Από τα λιπάσματα καβάλας-ΒΦΛ και την Kavala Oil μέχρι τη ΛΑΡΚΟ, την Cosco και τους διανομείς της efood. Πιο πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί ο αγώνας των εργαζομένων στο εργοστάσιο της Μαλαματίνα στη Θεσσαλονίκη. Εδώ και 3 μήνες περίπου το σωματείο εργατoϋπαλλήλων της Μαλαματίνα έχει προχωρήσει σε απεργιακές κινητοποιήσεις μετά την απόλυση 15 συναδέλφων τους. Η εργοδοσία σε συνέχεια των προηγούμενων ενεργειών της με απολύσεις, τραμπουκισμούς και συλλήψεις εργαζομένων (εφαρμόζοντας για άλλη μια φορά τον αντεργατικό νόμο του Χατζηδάκη), απολύει εκ νέου εκδικητικά συνδικαλιστές. Συγκεκριμένα στις 28 Σεπτέμβρη, απέλυσε τον πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων της ΠΟΕΕΠ, και τον πρόεδρο του Σωματείου Πωλητών-Οδηγών Β. Ελλάδας. Ενώ στις 17/8 κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης του σωματείου μπροστά στο εργοστάσιο -ζητώντας την ανάκληση των απολύσεων και την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας- είχαν γίνει άλλες 2 συλλήψεις δύο απεργών - συνδικαλιστών. Για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται ότι τα αφεντικά έχουν στο πλάι τους το κράτος, την κυβέρνηση και την αστυνομία.

Για εμάς μπροστά σε αυτήν την δύσκολη συνθήκη που διαμορφώνεται ο δρόμος είναι η οργάνωση και ο συλλογικός αγώνας των από τα κάτω. Ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος πλην όμως ο μόνος στον οποίο μπορούμε να βαδίσουμε και να αγωνιστούμε με πείσμα κι επιμονή. Η απεργία είναι κομμάτι του αγώνα αυτού. Απέναντι στον γραφειοκρατικό/φιλοεργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΕΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ όπου ο ενδοσυστημικός τους ρόλος δεν είναι άλλος απ' το να διατηρούν την πολυπόθητη για τα αφεντικά κοινωνική ειρήνη, εμείς προτάσσουμε την οργάνωση στη βάση. Κινούμαστε προς μια συλλογική κουλτούρα αγώνα και διεκδικήσεων. Με οργάνωση στη βάση, οριζόντια και αντιιεραρχικά σχήματα και από τα κάτω συνελεύσεις γειτονιών, μαζί με φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενους, άνεργους, να δώσουμε στους χώρους εργασίας, τα σχολεία και τις σχολές, τη μάχη του ταξικού και κοινωνικού αγώνα. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην υποτίμηση και την εξαθλίωση της ζωής μας. Εμπνεόμαστε από τους εργατικούς αγώνες του παρελθόντος και στηρίζουμε τους νέους εργατικούς αγώνες που έχουν ξεσπάσει. Η αλληλεγγύη θα νικήσει.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 9 ΝΟΕΜΒΡΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΌΜΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ

Ελευθεριακή συνέλευση για την ταξική οργάνωση στη βάση,

Νοέμβρης 2022

estoexvskg@proextonmail.excom

Καλούμε σε συγκέντρωση εν όψει της γενικής απεργίας στις 9 Νοεμβρίου. Όλοι και όλες στις 10:30 στην Καμάρα.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ

κάλεσμα : Ελευθεριακή συνέλευση για την ταξική οργάνωση στη βάση

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Μας λένε (πάλι) ότι πρέπει να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα.

να περιορίσουμε τις ανάγκες μας / να μειώσουμε την κατανάλωση / να μην ζητάμε μεγαλύτερους μισθούς / να ελέγξουμε την οργή μας/να στριμωχτούμε στους έμφυλους ρόλους μας / να πετσοκόψουμε τις προσδοκίες μας

γιατί όσοι δεν προσαρμόζονται, πεθαίνουν.

Αν δεν σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη / αν δεν αντιδράσουμε στο υπέρογκο κόστος ζωής / αν δεν κατέβουμε δυναμικά στον δρόμο / αν δεν μπλοκάρουμε την παραγωγή και την κυκλοφορία των εμπορευμάτων τότε αυτή η κρίση θα μας διαλύσει: οικονομικά, κοινωνικά, συναισθηματικά.

Στο νέο πλαίσιο λιτότητας που μας επιβάλλουν

ό,τι δεν χωράει θα είναι απαραίτητο

η αλληλεγγύη / η οργή και η χαρά / η συλλογική ζωή / η αντίσταση / οι αγώνες της καθημερινής ζωής

ΑΠΕΡΓΙΑ

9.11 10:30 ΚΑΜΑΡΑ

Φάμπρικα Υφανέτ

ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΕΜΠΡΟΣ

ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Την τελευταία περίοδο η κοινωνική εξαθλίωση εντείνεται με ραγδαίους ρυθμούς. Η πλήρης υποτίμηση της ζωής, η όξυνση της εκμετάλλευσης και η επικράτηση της διαφθοράς στο κοινωνικό πεδίο αποτελούν μόνο μερικά παραδείγματα. Μετά το πέρας της πανδημίας και των σκληρών lockdown (χωρίς να διαφαίνεται ότι η πανδημία έχει ατονίσει εντελώς), η κοινωνική πραγματικότητα έχει αλλάξει ριζικά. Το κράτος έχει εδραιώσει την τρομοκρατία πάνω στο κοινωνικό σώμα, επιβάλλοντας σκληρό έλεγχο σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, καταπιέζοντας περισσότερο τις ελευθερίες, ενώ ταυτόχρονα οξύνεται η καταστολή ενάντια σε κάθε μορφή αντίστασης.

Στην διαρκή οικονομική κρίση που βιώνουμε, η πανδημία αποτέλεσε το τελειωτικό χτύπημα από το κράτος και το κεφάλαιο για την περαιτέρω αφαίμαξη της κοινωνικής βάσης. Με πρόσχημα τον covid, τα αφεντικά βρήκαν την ευκαιρία που έψαχναν για να θυσιάσουν τους εργαζόμενους στο βωμό του κέρδους, εντατικοποιώντας τις συνθήκες εργασίας και διαμορφώνοντας την καθημερινότητα σε έναν ανελέητο αγώνα επιβίωσης, όπου η ζωή του ενός σημαίνει τον θάνατο του άλλου. Τα περιοριστικά μέτρα της πανδημίας σε συνδυασμό με την εξαθλίωση ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας, επέτρεψαν στο κράτος να εξαπολύσει μετωπική επίθεση στα κοινωνικά κεκτημένα που κερδήθηκαν με αιματηρούς αγώνες στο παρελθόν. Έτσι το καλοκαίρι του 2021, με την ψήφιση του νομοσχεδίου Χατζηδάκη, θεσπίζεται η 10 άωρη εργασία και τα ελαστικά ωράρια , νομιμοποιούνται οι απλήρωτες υπερωρίες, και ποινικοποιείται το όργανο της απεργίας με αποτέλεσμα το κράτος να δίνει το ελεύθερο στα αφεντικά

α) να εντατικοποιήσουν ακόμη περισσότερο τις συνθήκες εργασίας,

β)και να δημιουργηθεί μια συνθήκη τρομοκρατίας απέναντι σε όποιον αντιστέκεται, στοχοποιόντας συγκεκριμένα άτομα και προχωρώντας σε στοχευμένες απολύσεις.

Αυτός ο νόμος αποτελεί την ουσία ενός ήδη διαμορφωμένου συστήματος που από την βάση του είναι δομημένο με στόχο να εκμεταλλεύεται κάθε σταγόνα ιδρώτα που χύνει ο εργαζόμενος, μετατρέποντάς το, σε πλούτο, για τα άπληστα γούστα του.

Και τώρα πόλεμος..

Πέρα όμως από τις συνθήκες εξαθλίωσης που επιβάλει το ελληνικό κράτος στο κοινωνικό σώμα, ο καπιταλισμός επιτίθεται στους λαούς σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα κράτη στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο χτίζουν σχέσεις φιλίας αλλά και ανταγωνισμού με απώτερο σκοπό την επιμέρους κερδοφορία τους. Έτσι φτιάχνουν συμμαχίες ή προχωρούν σε διακρατικές συγκρούσεις συντηρώντας το παιχνίδι της επιβολής , με απώτερο σκοπό την διεκδίκηση της ολοκληρωτικής εξουσίας πάνω στον κόσμο που ζούμε και σε ότι τον αποτελεί. Όλες αυτές οι μικρές αλλά και άλλοτε μεγαλύτερες διαμάχες σε συνδυασμό με την όξυνση της εξαθλίωσης της ζωής παγκοσμίως μετά την πανδημία, αποτέλεσαν το έδαφος για την κορύφωση της σύγκρουσης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και στην συγκεκριμένη περίοδο τον πόλεμο μεταξύ των κρατών της Ρωσίας και της Ουκρανίας (ΝΑΤΟ).

Μέσα σε αυτή την συνθήκη τα κράτη βρίσκουν άλλη μια ευκαιρία για να κερδοσκοπήσουν, ματώνοντας τους λαούς με τις πολεμικές συγκρούσεις. Στον ελλαδικό χώρο βέβαια, που δεν βρισκόμαστε ακόμα σε πολεμική σύγκρουση, οι κυβερνώντες και οι κερδοσκόποι με πρόσχημα τον πληθωρισμό που προκαλεί ο πόλεμος στο εξωτερικό, αυξάνουν κατακόρυφα όλες τις τιμές των αγαθών ακόμα και αυτών των ειδών πρώτης ανάγκης. Προχωρούν στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση ακόμα και μεγάλων δημόσιων υπηρεσιών και καθιστούν πλέον ακόμα και την επιβίωση ως πολυτέλεια. Ταυτόχρονα προβάλλουν (ξανά) στην κοινωνία το αφήγημα της έκτακτης ανάγκης λόγω του πολέμου, θέλοντας να ρίξουν την ευθύνη σε κάποιον εξωτερικό παράγοντα, είτε αυτός είναι ο μετανάστης, ο Τούρκος, ο ξένος κλπ, δίνοντας ξανά τροφή για μίσος, ρατσισμό και εθνικισμό απέναντι σε άλλους λαούς, συγκαλύπτοντας με αυτόν τον τρόπο το πλιάτσικο των μεγαλοαφεντικών πάνω στις ζωές μας..

Εμείς όμως από την πλευρά μας δεν τρέφουμε αυταπάτες για τον ρόλο του κράτους. Το κράτος είναι ο πολιτικός εκφραστής των αφεντικών, υπάρχει για να θυσιάζει τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα στο βωμό του κέρδους. Το κεφάλαιο, αλλά και ο ίδιος ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί την κοινωνία σαν αναλώσιμο υλικό για την κερδοφορία των λίγων.

Στην κατεύθυνση της απελευθερωτικής προοπτικής του ανθρώπου από τα δεσμά της οικονομίας, οφείλουμε περισσότερο από ποτέ να οξύνουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στο κράτος και την εξουσία. Οι αγώνες των λιμενεργατών της cosco στο λιμάνι του Πειραιά, των διανομέων της efood αλλά και του αγώνα των εργαζομένων της Μαλαματίνα, αναδεικνύουν ότι όταν οι καταπιεσμένοι ενώνουν τις δυνάμεις τους και εναντιώνονται έμπρακτα στην περαιτέρω εξαθλίωση τους, μπορούν και να νικήσουν!

Οι εργατικοί αγώνες να μετατραπούν σε ανυποχώρητο αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Με πολύμορφες αντιστάσεις που δεν θα περιορίζονται σε έναν καλύτερο μισθό, ούτε θα σταματούν σε μια μετριοπαθή διεκδίκηση, ερχόμαστε σε πλήρη ρήξη με το κράτος και αγωνιζόμαστε αντιθεσμικά προς επαναστατική κατεύθυνση.. Βρισκόμαστε σε διαρκή πόλεμο με τα αφεντικά και τον καπιταλισμό με κάθε μέσο επίθεσης και αγώνα. Μέσα από τις απεργίες διαρκείας ,τα σαμποτάζ, τις απαλλοτριώσεις, τις πορείες και τις συγκρούσεις να οργανώσουμε τους αγώνες μας, μέχρι να τα πάρουμε όλα πίσω. Να υπερασπιστούμε τις ζωές μας μαχητικά μέχρι τη τελική καταστροφή του καπιταλισμού και του κράτους, μέχρι την Αναρχία.

ΜΠΟΥΡΛΩΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ

ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΟΥΣ

ΠΟΡΕΙΑ 9/11

ΚΑΜΑΡΑ 10:30

κάλεσμα : "SALDIRIM" Συνέλευση αναρχικών για την εξεγερσιακή προοπτική

Πολιτικό Κείμενο - Κάλεσμα ενόψει της απεργίας στις 9/11

Μα καλά, στην εποχή μας ακόμα με απεργίες ασχολείστε;

Ζούμε στην εποχή των μεταβάσεων, μετάβαση στις παραγωγικές σχέσεις, μετάβαση στις κοινωνικές σχέσεις, μετάβαση στα πρότυπα, στο τί σημαίνει πολιτική, συνολικά η ζωή στον δυτικό καπιταλισμό αλλάζει. Αλλάζει όμως προς τα πού και γιατί;

Εν μέσω τεχνολογικής επανάστασης ο καπιταλισμός ξεπερνάει τεχνικά τον πρότερο εαυτό του αναδιαμορφώνοντας ηθελημένα ή άθελα την "σχέση εργασία" καθώς και την διαχείριση του καταπιεσμένου πληθυσμού. Αυτό σε συνδυασμό με την κοινωνική κίνηση έχει δημιουργήσει ένα νέο πεδίο κοινωνικής πραγματικότητας το οποίο είναι θολό, ανεξερεύνητο και σίγουρα όχι πλήρως ανελυμένο. Οι πολυπλοκότητα του τρόπου που δομείται η εργασία, η επισφάλεια, το πώς περιθωριοποιούνται ολόκληροι πληθυσμοί έχει παράξει αντίστοιχο χάος στον τρόπο που οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι αντιλαμβάνονται την θέση τους.

Εν μέσω ισχυρών ενδοκαπιταλιστικών και κρατικών ανταγωνισμών, με συσσώρευση πλούτου χωρίς περιθώριο αναδιανομής που μυρίζει πολεμική συνθήκη, τα σύγχρονα δυτικά κράτη δεν δύνανται να ταΐσουν στους υπηκόους τους κοινωνικό κράτος, δημοκρατική εμπλοκή στην πολιτική, συμμετοχικότητα και δικαιώματα. Βγαίνοντας από μία μακράς διάρκειας περίοδο δυτικού καταναλωτισμού, ποδοπατώντας τους πλανητικούς πόρους και το περιβάλλον, με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τον ρεφορμισμό να ποδοπατούν την επαναστατική παράδοση της ηπείρου ως άλλοι εταίροι του αστικού μπλοκ, έχει καταγραφεί στο συλλογικό συνειδητό ότι οι εποχές της πολιτικοποίησης και των επαναστατικών ιδεών έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Παρά το καλοχωνεμένο αφήγημα περί ατομικού δρόμου, αποπολιτικοποίησης και κοινωνικής απομόνωσης ο 21ος αιώνας έχει σημαδευτεί από ανεξέλεγκτες κοινωνικές εξεγέρσεις χωρίς αιτηματολογία. Ίσως όμως όχι σαν αυτές για τις οποίες τα κράτη είχαν μάθει και μελετήσει και είχαν στήσει τον αντιεξεγερτικό τους μηχανισμό. Δεν μπορούσε η καθεστωτική αριστερά να τους καπελώσει, δεν μπορούσαν να τους φρενάρουν τα εργοδοτικά καλοστημένα σωματεία. Γιατί το υποκείμενο δεν ήταν και δεν είναι ο βιομηχανικός εργάτης της γραμμής παραγωγής. Οι εξεγερμένοι είναι πολύγλωσσοι, άνεργοι, φυλακισμένες, αποκλεισμένοι, γυναίκες, queer, εργαζόμενοι, τοξικοεξαρτημένοι. Δεν διαπραγματεύονται τους όρους της υποδούλωσης της τάξης τους αλλά μάχονται χωρίς ορίζοντα, μέχρι εξαντλήσεως, ήττας, ξεφτίσματος, αλλά πάντα με μια υπόσχεση στο μέλλον μια συλλογική υποσυνείδητη ελπίδα, χοντρικά της λογικής "αφου τους κάψαμε τότε, θα τους ξανακάψουμε δυο φορές".

Από τις εξεγέρσεις στα Παρισινά προάστια το 05 και 06 μέχρι την εξέγερση του Ιραν, από τον Δεκέμβρη του 08 μέχρι την μεγαλειώδη Χιλιανή εξέγερση μπορούμε να παρατηρήσουμε το παραπάνω μοτίβο. Πολιτικές ομάδες με λενινιστικές παραδοσιακές καταβολές τρομάζουν με την ασυμμετρία των σύγχρονων κοινωνικών εκρήξεων θεωρόντας τες εώς και μηδενιστικές γιατί το μοτίβο σωματείο - αιτήματα - αγώνας - απεργία δεν είναι διακριτό.

Στην πραγματικότητα τίποτα δεν έχει αλλάξει στον τρόπο με τον οποίο οι εκμεταλλευόμενοι όταν αντιληφθούν τα συμφέροντα τους σηκώνουν ανάστημα απέναντι στην εκμετάλλευσή τους αλλά και την εξουσία εν γένει. Ένας κόσμος που αναδιαρθρώνεται βίαια από τα πάνω προς τα κάτω, δονείται εξίσου βίαια και τα θεμέλιά του δεν είναι δύσκολο να αρχίσουν να αμφισβητούνται.

Σε αυτήν την σύγχρονη συνθήκη βλέποντας τους τριγμούς να έρχονται και να ξανάρχονται δεν ξεχνάμε τα δοκιμασμένα επαναστατικά αλλά και συνδικαλιστικά εργαλεία. Αναγνωρίζουμε απέναντι στον ζόφο του ατομισμού την σημασία του να μπορεί να σταθεί η μία δίπλα στον άλλον, στο σωματείο απέναντι στο αφεντικό, στην συνέλευση της γειτονιές δείχνοντας αλληλεγγύη στον αδύναμο. Από την πιο απλή διεκδίκηση, από την δυνατότητα του να ακούσουμε τα προβλήματα του διπλανού μας μέχρι το όπλο της απεργίας για να πάρουμε πίσω από την εργοδοσία και το κράτος μέρος αυτών που μας ανήκουν, οι κοινωνικές αυτές δομές αποτελούν δείγμα του κόσμου που θέλουμε να χτίσουμε.

Αναγνωρίζουμε ότι στο σήμερα, το κράτος και το κεφάλαιο έχουν καταφέρει να αποδυναμώσουν και να απομονώσουν τις συνδικαλιστικές δομές, και εκτός κάποιων μαχητικών σωματείων και σωματείων βάσης, να ελέγχουν και να έχουν εντάξει εντός αστικοδημοκρατικού πλαισίου την μεγάλη μάζα των οργανωμένων σωματείων μετά από χρόνια στρατηγική θεσμικοποίησης και από τα πάνω ελέγχου τους.

Δεν εγκαταλείπουμε όμως το ξεδοντιασμένο εργαλείο ακριβώς γιατί γνωρίζουμε την ιστορική αποτελεσματικότητά του και ότι δύναται να φέρει τα πάνω κάτω για την κυριαρχία. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι μοναδικός τρόπος να εκφραστούν μερικοί από τους πιο ανυποχώρητους αγώνες στο δύσκολο σήμερα είναι μέσω απεργιών και σωματείων. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η απεργία της Μαλαματίνας όπου παρά την καταστολή, την απεργοσπασία και τις απολύσεις οι εργάτες απεργοί της αποδεικνύουν ότι το μικρόβιο της αντίστασης δεν σβήνει ποτέ και ότι θα ρθει η μέρα πού όλοι οι κλάδοι θα είναι Μαλαματίνες, και τότε ας έρθουν μπάτσοι και απεργοσπάστες να γυρίσουν πίσω στην γαλέρα, ας όψεται.

Ακόμα μια "συμβολική" απεργία μέσα στην κρίση και στην επίθεση που βιώνουμε…

Εδώ και 15 χρόνια η κρίση αποτελεί κανονικότητα. Τι είναι όμως αυτή η κρίση; ΜΜΕ, κυβερνήσεις, κράτη και αφεντικά παρουσιάζουν τις εν λόγω κρίσεις σαν κάποιου είδους φυσικές καταστροφές που όλους μας πλήττουν και "όλοι μαζί" θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε "ενωμένοι". Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του '08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Οι κρίσεις αυτές όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε, του καπιταλισμού. Όταν το κεφάλαιο και τα αφεντικά, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το κέρδος τους και κατά συνέπεια την ισχύ και την κυριαρχία τους πέφτουν σε τέλμα (οι κρίσεις που λέγαμε νωρίτερα), έχουν δύο, κατά βάση, επιλογές. Θα μετακυλήσουν το κόστος στο σύγχρονο προλεταριάτο (τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τις μετανάστριες και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων), είτε θα προβούν σε πόλεμο, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος.

Πάσα μία έχει καταλάβει πλέον ότι το κύμα ακρίβειας δεν είναι μια πρόσκαιρη κατάσταση ακρίβειας. Στην πραγματικότητα είναι μία οργανωμένη κάθετη ανατίμηση η οποία για ακόμη μια φορά και ειδικά στα ελληνικά δεδομένα ξεχωρίζει διακριτά τις τάξεις μειώνοντας στο ελάχιστο κοινωνικές ομάδες "μαξιλαράκια" να βρίσκονται στην θέση του καταπιεσμένου με ιδεολογία καταπιεστή. Να είναι σκλάβοι της ιδιοκτησίας τους και της καταναλωτικής τους μανίας. Σε ένα σύγχρονο περιβάλλον, πολύ πιο ξεκάθαρο ταξικά λοιπόν, προνομιούχοι πολίτες σύγχρονου δυτικού κράτους δεν τα βγάζουν πέρα, σε συλλογικό και μαζικό επίπεδο. Ζούμε στην εποχή που τρέμουμε για το πόσο βαρύς θα είναι ο χειμώνας όχι για μόνο τους μετανάστες στα camps αλλά ακόμα και για την γιαγιά στον πρώτο.

Είναι σημαντικό εντός αυτής της βίαιης και ταξικής αναδιάρθρωσης να μην αφήσουμε να κυριαρχήσουν οι τάσεις των "κακών αμερικάνων-γερμανών" ή των "κακών νεοφιλελεύθερων". Τα κράτη συνειδητοποίησαν ότι οι εποχές του διευρυμένου κοινωνικού συμβολαίου και της κοινωνικής ειρήνης παρήλθαν ανεπιστρεπτί και προετοιμάζεται πολεμικά προς τα μέσα και προς τα έξω. Τις κοινωνικές εξεγέρσεις τις αντιμετωπίζει με στρατιωτικούς όρους κάτω από την ομπρέλα της "ασσύμετρης απειλής". Αυτού του δόγματος με οποίο χαρακτηριστικά το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει τους μετανάστες, τους ρομά, τους κρατουμένους. Αναγκαία είναι η στοιχειώδης επισήμανση ότι ό,τι συμβαίνει εκεί θα συμβεί σε ολόκληρο το κοινωνικό πεδίο.

Στα σύνορα φασιστικοποιημένο τμήμα του ντόπιου πληθυσμού μαζί με τις κρατικές και ευρωπαϊκές υπηρεσίες για άλλη μια φορά στην ιστορία ντροπιάζουν την ανθρώπινη υπόσταση ποδοπατώντας την ζωή και την αξιοπρέπεια όποιου ευάλωτου σταθεί στα πόδια τους. Οι φρικαλεότητες, τα pushbacks και οι εκτελέσεις στα σύνορα είναι καθημερινά φαινόμενα με συμμέτοχη την ελληνική κοινωνία, ως καλό χωνευτήρι εθνικισμού και φονταμελισμού, είτε μέσω της αδράνειας της από την ασφάλεια του καναπέ της, είτε στέλνοντας τα παιδιά της μια βόλτα ως φαντάρους θητείας από τα πόστα του Έβρου, να λάβουν μία άδεια τιμητική που πιάσαν έναν "εισβολέα".

Οι αλλαγές σε ποινικό και σωφρονιστικό κώδικα απολύουν από το κρατικό αφήγημα κάθε έννοια περί δικαιοσύνης και σοφρωνισμού. Ότι αντιμάχεται το κράτος, ότι αμφισβητεί τις ιερές αρχές του, την ιδιοκτησία, τις δομές του, την εκκλησία, δεν δίνεται να σωφρονιστεί - έστω με αυτούς τους σάπιους δικούς τους όρους-. Είναι εχθρός και θα παταχθεί. Το μοτίβο πλέον είναι σαφές και διακριτό από τον καθένα και την καθεμία. Αν ληστέψεις, αν παρεκκλίνεις πόσο μάλλον αν αντισταθείς, θα παταχθείς εσύ, οι σύντροφοί σου, οι φιλικές σου σχέσεις (χαρακτηριστική η υπόθεση των 4 της τροχαίας Πειραιά). Αν είσαι από το δικό τους στρατόπεδο μπορεί να είσαι golden boy στην ΔΕΗ και να τρως με χρυσά κουτάλια και ληστρικούς μισθούς εκατομμυρίων στις πλάτες του κοσμάκη, μπορείς να αγοράζεις τα χρέη τους στο 1/10 της τιμής σαν κοινός τοκογλύφος (πχ Πάτσης), μπορείς να κάνεις ακόμα και τα ειδεχθέστερα των "εγκλημάτων" και το κράτος να σε συγκαλύψει (δολοφόνοι Ζακ, Σαμπάνη, Λιγνάδης, Γεωργιάδης, Μίχος και άλλοι παιδοβιαστές, μπάτσοι βιαστές κ.α.)

H στρατιωτικοποίηση που έχει περιέλθει οριζόντια και κάθετα στα σώματα ασφαλείας έχει μεταβάλει όποιον αμφισβητεί σε εσωτερικό εχθρό. Οι μπάτσοι σκοτώνουν, βιάζουν, προκαλούν βασανίζουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της επικράτειας. Έχουν μετατρέψει τους δρόμους των πόλεων σε πίστες καταδιώξεων (νεκρός Νίκος Σαμπάνης από 36 σφαίρες μετά από καταδίωξη, νεκρός 16χρονος στην Θεσσαλονίκη από μπάτσο-σουμάχερ και άλλα περιστατικά), ΑΠΘ και Εξάρχεια έχουν γίνει στρατόπεδα των ένστολων δολοφόνων.

Άλλοι βλέπουν σκανδαλολογία και την "κακή δεξία", βλέπουν όμως το δέντρο και όχι το δάσος, το ελληνικό κράτος είναι σε πολεμική προετοιμασία, είτε κατασταλτική είτε προς τα έξω.

Το κράτος έχει λάβει θέσεις μάχης. Ας λάβουμε και εμείς τις δικές μας.

Στις 9 Νοέμβρη απεργούμε

Δεν έχουμε αυταπάτες για την πυροτεχνηματική φύση της συγκεκριμένης απεργίας, για το εθιμοτυπικό "ξέπλυμα" των εργατοπατέρων και των συμφερόντων που εξυπηρετούν. Είναι πλέον κοινοτοπία να πούμε πως το απεργιακό καλεντάρι των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ είναι εθιμοτυπικό και όταν το ξεσκονίζουν μπαίνει μόνο και μόνο για να δικαιολογεί τους μισθούς που παίρνουν όλοι αυτοί οι κρατικοδίαιτοι κηφήνες που παριστάνουν την "ηγεσία" του εργατικού κινήματος στη χώρα. Άλλωστε ακόμα και η ίδια η ανακοίνωση της ΓΣΕΕ για την απεργία στις 9/11 δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών, καθώς δεν αναφέρει ούτε καν την κυβέρνηση, πόσο δε μάλλον τα πραγματικά αφεντικά αυτού του τόπου, το ελληνικό κεφάλαιο και τα αφεντικά. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία πως οι ίδιοι μηχανισμοί που εδώ και δεκαετίες παρασιτούν σε αυτό το πτώμα που λέγεται ΓΣΕΕ δεν πρόκειται να πάρουν καμία πρωτοβουλία να πάρει αυτή η απεργία χαρακτηριστικά πέρα από της συμπόρευσης με τους εθνικούς αναπτυξιακούς στόχους, που πάντοτε, αυτοί οι μηχανισμοί υπηρετούν. Όμως το ψάρι δεν βρωμάει πάντα μόνο από το κεφάλι. Οι ηγεσίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας συντηρούν και ηγούνται ενός πανελλαδικού δικτύου ταξικής συνεργασίας που έχει ντυθεί με το ένδυμα των σωματείων. Βρίθουν οι λίστες των κατα τόπους εργατικών κέντρων με σωματεία σφραγίδες, σωματεία φτιαγμένα εξ ολοκλήρου από τους εργοδότες, σωματεία που έχουν βασικό τους στόχο να αποκλείουν νέους εργαζόμενους, μετανάστες, ενοχλητικούς…

Από την άλλη το "αντίπαλο δέος του ΠΑΜΕ" ενώ συμμετέχουν σε αυτό μερικά πράγματι δυναμικά και μαχητικά σωματεία επιτελεί τον ρόλο του διασφαλιστή του "τόσο όσο". Φροντίζει οι αγώνες να μένουν μονομερείς, να μην διαρηγνύουν τον ρόλο των σωματείων ως απλών αιτηματοφορέων βελτίωσης τους όρους της μισθωτής σκλαβιάς και να μην γίνουν ασύμμετροι και επικίνδυνοι για την κοινωνική ειρήνη.

Οι εργατικοί αγώνες οι οποίοι οργανώνονται μέσα από σωματεία, είναι ικανοί να αποτελέσουν ανάχωμα των εργαζομένων απέναντι στην εκμετάλλευσή τους. Από τη μία οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ με την νομοθεσία του 50% +1 και της ποινικοποίησης των απεργιών, αντίστοιχα, επιτέθηκαν στην ισχύ των σωματείων και από την άλλη το ΚΚΕ προσπαθεί να χαλιναγωγήσει πλήρως τους αγώνες των εργαζομένων που δημιουργούνται. Οι αντικειμενικές συνθήκες της όξυνσης της φτώχειας και της εργασιακής εκμετάλλευσης γεννούν τις διεκδικήσεις των υποκειμένων, των εργαζομένων, που παλεύουν για την ίδια τους τη ζωή. Δεδομένου αυτού, δεν είναι λίγες οι φορές όπου η αυταπάρνηση του αγωνιζόμενου υποκειμένου σε συνδυασμό με την ευρεία κοινωνική υποστήριξη που λαμβάνει, ωθούν στο αυθόρμητο και υγιές ξεπέρασμα των χαλιναριών των εργατοπατέρων από τον ίδιο τον αγώνα. Η επιλογή του μαχητικού ακηδεμόνευτου αγώνα, ο οποίος επιχειρεί να συνδεθεί με την υπόλοιπη κοινωνική βάση, καθιστά τον συνδικαλιστικό αγώνα ανυποχώρητο και εν δυνάμει επικίνδυνο για τα αφεντικά. Ακόμα και η ίδια γραφειοκρατική διοίκηση των σωματείων και άλλα ρεφορμιστικά ρεύματα εντός τους είτε ξεπερνιούνται από την ίδια την μαχητική κοινωνική κίνηση όταν αυτή υπάρξει, είτε αναγκόζονται απλώς να ακολουθούν τις εξελίξεις στο σωματείο το οποίο όταν ήταν νεκρό δεσπόζανε. (οπως εχει φανει σε ολους τους προσφατους αγωνες μαλαματινα, φοιτητικα θεσ/νικης, efood). Επομένως η επικυριαρχία των εχθρών του προλεταριάτου εντός των περισσοτέρων σωματείων δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση δικαιολογία επανάπαυσης, είναι εργαλείο χρήσιμο για την τάξη μας, εργαλείο που έχουν καταλάβει οι ψηφοθήρες γραφειοκράτες, ζωντανεύουμε τα σωματεία και τους το παίρνουμε πίσω.

Μη τρέφοντας αυταπάτες για την συγκεκριμένη απεργία αποτελεί ένα ραντεβού στο δρόμο. Ένα ραντεβού για τους ανθρώπους μας, για μια νέα επισφαλή γενιά εργαζομένων να εκπαιδευτεί ακόμα και στο να τολμήσει, έστω για μία συμβολική ημέρα να απεργήσει. Ένα ραντεβού για να δείξουμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, μαχητικός, αδιαμεσολάβητος, αδιάλλακτος. Με ριζοσπαστική από τα κάτω παρέμβαση γενικές συνελεύσεις και σωματεία βάσης.

Εξαιρώντας αγώνες βάσης και μεγάλης δυναμικής σε επιμέρους πεδία, η γενική κατάσταση είναι ζοφερή έχοντας οι καταπιεσμένες απομακρυνθεί όχι μόνο από την διάθεσή τους να "πάρουν ό,τι τους ανήκει" αλλά σε και σε ένα βαθμό ακόμα και από την συνειδητοποίηση της θέσης τους. Εχθρός λοιπόν δεν είναι ο "κακός αμερικάνος-γερμανός", δεν είναι "ο Μητσοτάκης". Εχθρός είναι ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, τα κράτη, τα μεγάλα και τα μικρά αφεντικά. Τον ταξικό του εχθρό ο αποκλεισμένος, ο εργαζόμενος, ο περιθωριοποιημένος τον έχει εκεί δίπλα καθημερινά, μπορεί να πολεμήσει αυτόν και τους φρουρούς του, με οργάνωση στην βάση, με μαχητικούς και αδιάλλακτους αγώνες μη διαμεσολαβημενος από την γραφειοκρατική ηγεσία.

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία πατάει σε μια παγιωμένη κατάσταση διαλυμένου εργατικού συνδικαλισμού. Σε αυτήν την συνδικαλιστική έρημο, από την άλλη, ανθίζουν μικρές οάσεις εργατικών αγώνων που συγκλονίζουν με τη μαχητικότητα τους, το περιεχόμενο και πολλές φορές ακόμη και με τη νέα δομή που φέρουν. Αυτούς τους αγώνες, αυτά τα σκιρτήματα θέλουμε και πρέπει να στηρίξουμε στην απεργία στις 9 Νοέμβρη.

Στις 9 Νοέμβρη απεργούμε γιατί:

• οι απεργοί της Μαλαματίνας θα θέλαμε να είμαστε εμείς, στους δικούς μας χώρους, δίπλα τους και νικηφόρα
• την ίδια ώρα που βομβαρδιζόμαστε με ειδήσεις για τον χειρότερο χειμώνα της ζωής μας και οι ανατιμήσεις πέφτουν βροχή, οι έλληνες εφοπλιστές κάνουν χρυσές δουλειές και μεταφέροντας υγροποιημένο αέριο από τις ΗΠΑ στην ΕΕ, αλλά και φυσικό αέριο από τη Ρωσία που κατα τ' άλλα πολεμούν.
• την ίδια ώρα που οι λογαριασμοί σε ηλεκτρικό και αέριο έρχονται στα σπίτια μας τριπλοί, το ελληνικό κράτος αγοράζει μετα μανίας πολεμικό εξοπλισμό δισεκατομμυρίων ευρώ και στέλνει οπλισμό από την Ουκρανία μέχρι και στη Σ. Αραβία.
• την ίδια ώρα που μας ταίζουν πολεμικά σενάρια με την Τουρκία, το ελληνικό και το τουρκικό κράτος συνεργάζονται άψογα στις αμέτρητες δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών. Δολοφονίες, βιασμοί, βασανισμοί, πνιγμοί είναι στο καθημερινό ρεπερτόριο των συνοριοφυλάκων και του λιμενικού σώματος με τις ευλογίες του συνόλου του "πολιτικού κόσμου" στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
• να απεργήσουμε ενάντια στα καλέσματα για την εθνική ενότητα και τη σιωπή νεκροταφείου που τα ΜΜΕ τους προσπαθούν να επιβάλλουν.
• την ίδια ώρα που οι μισθοί είναι καθηλωμένοι και το κόστος ζωής στα ύψη, το κράτος επενδύει εκατομμύρια στην θωράκιση του. Μπάτσοι παντού: στα πανεπιστήμια, στους δρόμους, σε κάθε γωνία. Μπάτσοι δολοφονούν, βιάζουν και βγαίνουν ατσαλάκωτοι και ατιμώρητοι. Είναι ο φόβος του καθεστώτος που δίνει στους πραιτωριανούς του ότι του ζητήσουν. Άλλωστε είναι αυτοί που θα καλεστούν να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά που πλησιάζει.

Για να φτάσουμε να οργανώσουμε κάποτε μια άλλη δικιάς μας επικίνδυνη γενική απεργία (Σωματεία βάσης- συνελεύσεις γειτονιάς - μαχητικές πορείες - καταλήψεις - σαμποτάζ ). Να εκτρέψουμε την σχέση του συνδικαλισμού με τον δημοκρατικό διάλογο, να συνδεθούμε με τους ανθρώπους της δικιάς μας τάξης, το σύγχρονο προλεταριάτο, και να επιτεθούμε σε κράτος, αφεντικά και κεφάλαιο, όχι απλά για έναν καλύτερο μισθό, για την ζωή μας την ίδια…

Επειδή δεν θέλουμε να ζούμε για να δουλεύουμε, επειδή η αναγκαστική εργασία που έχει άμεση συνέπεια στον βιοπορισμό σου είναι σκλαβιά, επειδή ο πολιτισμός του χρήματος φέρνει αλλοτρίωση στις ανθρώπινες σχέσεις,

Το μέλλον μας δεν είναι σε μια γραμμή παραγωγής, στα 8ωρα μπροστά στις οθόνες στα γραφεία, στην πώληση προϊόντων που δεν μπορούμε οι ίδιες να αγοράσουμε,στα καμπς, στις φυλακές.

O αγώνας ξεκινά από την διεκδίκηση του πιο μικρού, του πιο καθημερινού, καταλήγει όμως στην καταστροφή αυτής της κοινωνικής δόμησης, σε έναν νέο κόσμο, ο οποίος υπάρχει ίσως μόνο στον συλλογισμό μας, όσο όμως τον φέρνουμε μέσα στους αγώνες μας είναι πραγματικός.

9 Νοέμβρη απεργούμε και ας είναι λίγο, 9 Νοέμβρη ας είμαστε στον δρόμο να οργανώσουμε πολλά..

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ

ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΊ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 9 Νοέμβρη 10.30 Καμάρα

κάλεσμα : Ανάρες - Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης

πηγή : email που λάβαμε στις 1 Νοεμβρίου 20h

Αφίσα και κάλεσμα στις απεργιακές κινητοποιήσεις Τετάρτη 9/11 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΘΑΝΑΤΟ, ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Μέσα στα τελευταία 2 χρόνια όπου η πανδημία του covid-19 και η εγκληματική διαχείρισή της έχουν αφήσει εκατομμύρια νεκρούς ανά τον κόσμο και δεκάδες χιλιάδες στον ελλαδικό χώρο, τα ντόπια πολιτικά και οικονομικά αφεντικά προωθούν ακόμα πιο εντατικά τη λεηλασία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και την άγρια καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους. Από τους πνιγμούς, τα pushbacks και τις δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών στα υδάτινα και τα χερσαία σύνορα, το ξέσπασμα του πολέμου και τις συνεχείς πολεμικές προετοιμασίες, την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, την επίταση της φτώχειας και της εξαθλίωσης μέχρι τη σφοδρή καταστολή που εξαπολύει το κράτος απέναντι σε φοιτητές, αγωνιστές, εργάτες και φυλακισμένους, τις κρατικές δολοφονίες, το ξέπλυμα κυκλωμάτων παιδοβιαστών και μαφιόζων, την επιχείρηση ιδιοποίησης των δημόσιων χώρων και την καταστροφή του φυσικού κόσμου αναδεικνύεται η βαθιά σήψη του κρατικό-καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο προσπαθεί με κάθε μέσο να διαφυλάξει την υπεροχή του και να διαιωνίσει την ύπαρξή του.

Το κράτος πιστό στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθείται από τα χρόνια του μνημονίου στον ελλαδικό χώρο, συνεχίζει να αυξάνει το κόστος επιβίωσης με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς, ενώ η ανασφάλιστη και επισφαλής εργασία, τα ελαστικά ωράρια, η εντατικοποίηση της εργασίας, οι ιδιωτικοποιήσεις και η διαχείριση από τα αφεντικά όλων των βασικών μας αναγκών είναι σημεία που ανταποκρίνονται στην ανάγκη του καπιταλισμού για την όξυνση της ταξικής ανισότητας και την πλήρη υποτίμηση της ζωής μας. Έχοντας αφήσει ως παρακαταθήκη ένα διαλυμένο/εγκαταλελειμμένο δημόσιο υγειονομικό σύστημα και χιλιάδες νεκρούς ως τραγική συνέπεια της δολοφονικής-κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, επιτίθεται στους από τα κάτω αυξάνοντας το κόστος ζωής. Βασικά αγαθά, όπως το ψωμί και το λάδι έχουν καταγράψει τρομακτική αύξηση ενώ τα καύσιμα, βρίσκονται αυτή τη στιγμή, στο υψηλότερο κόστος που έχει υπάρξει ποτέ, δυσχεραίνοντας σε μεγάλο βαθμό τις συνθήκες επιβίωσης. Ταυτόχρονα, η ραγδαία αύξηση των ενοικίων έχει οδηγήσει μεγάλο μέρος των κατώτερων τάξεων σε αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών όπως η στέγαση, ενώ έχει καταδικάσει άλλους σε αστεγία λόγω έξωσης από την κατοικία τους.

Επιπλέον, οι δεκάδες νεκροί εργάτες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου της άγριας ταξικής εκμετάλλευσης. Η εντατικοποίηση της εργασίας, η επισφάλεια, οι μειώσεις των μισθών, η ελαστικότητα των ωραρίων σε βάρος των εργαζομένων και η γιγάντωση της ανεργίας αναδεικνύουν τη σκληρή εργασιακή πραγματικότητα. Σε αυτή την κατεύθυνση, της άγριας λεηλασίας της κοινωνικής βάσης, κινείται και η ψήφιση από την κυβέρνηση της ΝΔ έναν χρόνο πριν του αντεργατικού νομοσχεδίου, που καταργεί το εργατικό ωράριο του 8ώρου και θεσμοθετεί την (ήδη) απλήρωτη υπερωρία. Ταυτόχρονα επιχειρείται η στοχοποίηση κι ο περιορισμός των απεργιών και των ριζοσπαστικών διεκδικήσεων του εργατικού κινήματος. Κινήσεις που αποτελούν πάγια αιτήματα της άρχουσας τάξης εδώ και καιρό με σκοπό να εντείνουν την εργασιακή εκμετάλλευση και να ξεριζώσουν κάθε μορφή αντίστασης που μπορεί να αναπτυχθεί στους χώρους δουλειάς. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί ο αγώνας των εργατών της Μαλαματίνας, που βρίσκονται σε απεργιακές κινητοποιήσεις εξαιτίας της άδικης απόλυσης 15 συναδέλφων τους και αντιμετωπίζουν την κρατική καταστολή, η οποία εξυπηρετεί στο ακέραιο τις απαιτήσεις της εργοδοσίας.

Το ξέσπασμα του πολέμου, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, τα αιματοβαμμένα υδάτινα και χερσαία σύνορα, οι στοιβαγμένοι σε βάρκες και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πρόσφυγες και μετανάστες, αποδεικνύουν για ακόμα μια φορά πως τα πλανητικά αφεντικά και οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου αδιαφορούν πλήρως για τις ζωές των φτωχών, των καταπιεσμένων, των κατατρεγμένων. Ο πόλεμος δεν έχει να υποσχεθεί παρά μόνο καταστολή της ελευθερίας, καταστροφή, φτώχεια, ξεριζωμό και θάνατο, επιφέροντας σημαντικές απώλειες στις ζωές των από τα κάτω και καθιστώντας τους πιόνια στην πολεμική σκακιέρα των εξουσιαστών. Απέναντι στις πολεμικές επιχειρήσεις, τους ενδοκαπιταλιστικούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τους διαρκώς αυξανόμενους πολεμικούς εξοπλισμούς των κρατών, τους εθνικισμούς και τη μισαλλοδοξία, που δεν εξυπηρετούν παρά μόνο τα συμφέροντα των ντόπιων και διεθνών πολιτικών και οικονομικών αφεντικών, προτάσσουμε την διεθνιστική αλληλεγγύη, την ειρήνη και την απελευθέρωση όλων των ανθρώπων από τα δεσμά του κράτους και του καπιταλισμού για μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία.

Η σημερινή νεοφιλελεύθερη διαχείριση έρχεται να υλοποιήσει την επιθετική κρατική πολιτική αναδιαρθρώσεων σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Ταυτόχρονα η καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή των αντικοινωνικών πολιτικών τους. Η κατασταλτική εκστρατεία έχει ως σαφή στόχο την επιβολή ενός καθεστώτος τρομοκρατίας, μιας κοινωνικής συνθήκης που θα κυριαρχεί η σιωπή, ο φόβος και η υποταγή. Αυτός ο κοινωνικός μετασχηματισμός, η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης, η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων είναι οι προϋποθέσεις για το βάθεμα των όρων επιβολής. Κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν να καθυποτάξουν κάθε φωνή που αρθρώνεται ενάντια στους επιθετικούς σχεδιασμούς τους είτε με τα ΜΑΤ είτε με την αναβάθμιση του νομικού και θεσμικού τους οπλοστασίου. Μια ολομέτωπη επίθεση των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών, που εκδηλώνεται με ακόμα πιο σφοδρούς όρους, απέναντι στην κοινωνική βάση, τους φτωχούς, τους απόκληρους, όσους και όσες αγωνίζονται. Από τη δολοφονική επίθεση στο 3ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Κατειλημμένων χώρων και συλλογικοτήτων με χρήση ασφυξιογόνων στη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου που παρακολουθούσαν 6.000 άνθρωποι εντός του ΑΠΘ, το χτύπημα εργατικών και απεργιακών κινητοποιήσεων, όπως στο εργοστάσιο της Μαλαματίνας στη Θεσσαλονίκη, τις συλλήψεις και τους ξυλοδαρμούς από τις δυνάμεις καταστολής που έχουν στρατοπεδεύσει σε πάρκα, πλατείες, λόφους και πανεπιστήμια μέχρι τα συνεχή και άγρια χτυπήματα των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας και τα κατασκευασμένα κατηγορητήρια και τις διώξεις εναντίον αναρχικών αγωνιστών.

Απέναντι στην οργανωμένη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου, η μόνη λύση βρίσκεται στην Οργάνωση του αγώνα των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Μέσα από αδιαμεσολάβητους αντιιεραρχικούς και ακηδεμόνευτους αγώνες από τα κάτω μπορούμε να περάσουμε στην αντεπίθεση ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, να παλέψουμε για την κοινωνική επανάσταση. Να ξαναφτιάξουμε τη ζωή με βασικά συστατικά την κοινωνική αλληλεγγύη, τη συνεργασία, χωρίς αφεντικά και δούλους. Να κάνουμε απτή πραγματικότητα τη γενικευμένη κοινωνική Αυτοδιεύθυνση, να συνοψίσουμε την πολιτική ελευθερία και την οικονομική ισότητα στο σύγχρονο επαναστατικό πρόγραμμα. Για ένα ελευθεριακό κίνημα όλων των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων που θα δίνει διέξοδο στις πραγματικές ανάγκες.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

υγεία, τροφή, παιδεία, στέγαση

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Τετάρτη 9 Νοέμβρη

Αθήνα: Συγκέντρωση στα Χαυτεία στις 11.00 και διαδηλώνουμε με το μπλοκ της Συνέλευσης Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

Θεσσαλονίκη: Συγκέντρωση στην Καμάρα στις 10.30

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση- Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

πηγή : http://apo.squathost.com/afisa-ke-kalesma-sti…

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΛΑΙΛΑΠΑ, ΝΑ ΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 9/11 10:30 ΚΑΜΑΡΑ

Έχοντας ήδη ξεπεράσει τις 200 και πλέον μέρες πολέμου στην Ουκρανία γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως πρόκειται για έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ένα "παιχνίδι" συμφερόντων του δυτικού μπλοκ - ΗΠΑ, ΕΕ κλπ - και της αναδυόμενης ανατολής - Κίνα, Ρωσία κλπ - το οποίο καλύπτεται και ντύνεται από όλα τα κράτη με το εγκληματικό εθνικιστικό και πατριωτικό πρόσχημα. Αυτός ο πόλεμος δεν είναι παρά ένας ακόμη άδικος και αιματηρός πόλεμος, που γεννά ο ίδιος ο κρατικο - καπιταλιστικός τρόπος εξουσίας, βιώνοντας την ίδια του τη δομική κρίση. Καθημερινά προστίθενται στην λίστα των θυμάτων νεκροί άμαχοι και χιλιάδες ανθρώπινες ζωές που ξεριζώνονται από τα σπίτια τους, υπό την απειλή βομβαρδισμών και στρατιωτικών επεμβάσεων. Μέσα σ΄ αυτή τη συγκυρία και με ένα τεράστιο κύμα ενεργειακής και επισιτιστικής κρίσης που οδεύει να καταπιεί την Ευρώπη, με τις συνέπειες του πολέμου αυτού ήδη να βιώνονται από την κοινωνική βάση, το ελληνικό κράτος έχει ξεκαθαρίσει την στάση του. Από την διαχείριση της πανδημίας, μέχρι την εμπλοκή και την στρατιωτική στήριξη του πολέμου στην Ουκρανία, ο ελληνικός καπιταλισμός όντας βαθιά χρεοκοπημένος κατευθύνει υπέρογκα ποσά (ενδεικτικά 3,82% του ΑΕΠ) σε πολεμικούς εξοπλισμούς, στήριξη του ΝΑΤΟ και των βάσεων (αναβάθμιση Σούδας κλπ), προσλήψεις αστυνομικών, ενώ δίνει απλόχερα δωράκια στις επιχειρήσεις και φοροαπαλλαγές.

Την στιγμή που η κοινωνία μαστίζεται από φτώχια, εξαθλίωση και κυριαρχεί το αίσθημα της αβεβαιότητας σε κάθε πτυχή της ζωής μας, η όξυνση της οικονομικής κρίσης με την ακρίβεια και τις αυξήσεις των τιμών δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τον καθημερινό αγώνα της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των φτωχών για να τα βγάλουν πέρα. Η ακρίβεια εξαϋλώνει το ήδη ανεπαρκές εισόδημα, το οποίο πλέον δεν αρκεί για να καλύψει τα βασικά έξοδα μιας οικογένειας. Η φτωχοποίηση θα ενταθεί όσο προχωράμε προς του πιο κρύους μήνες του χειμώνα καθώς ήδη από την περσινή χρονιά φάνηκε πως δεν πρόκειται για απλά έναν ακόμη δύσκολο χειμώνα, αν λάβουμε υπόψιν το ανησυχητικά αυξανόμενο αριθμό θανάτων από μαγκάλια μόνο για τη χρονιά του ΄21-΄22.

Μέσα σ΄ αυτή την κατάσταση κράτος και κεφάλαιο κατευθύνουν λεφτά σε εξοπλισμούς και επιχειρήσεις και όχι για την κάλυψη των κοινωνικών μας αναγκών. Σ 'αυτό το σημείο οφείλουμε να επισημάνουμε πως πρέπει να εντυπωθεί στη συλλογική μνήμη της κοινωνίας ότι η οποιαδήποτε κατάκτηση, όπως αυτή του κράτους πρόνοιας, του ασφαλιστικού, των συλλογικών συμβάσεων, του 8ώρου κλπ, έγινε πραγματικότητα μέσα από αμέτρητους και αποφασιστικούς αγώνες. Ποτέ κανένα κράτος πόσο μάλλον μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα δεν πρόκειται να δώσει απλόχερα κοινωνικά αγαθά, δημόσια και δωρεάν στην κοινωνική βάση.

Έτσι στα πλαίσια της αποκαλούμενης ταξικής πάλης από την πλευρά του το κράτος επιχειρεί την παγίωση μιας νέας κανονικότητας σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, στην οποία δεν χωράει φωνή αντίδρασης και αγώνα. Σ΄ αυτή τη κατεύθυνση ήταν και η ψήφιση του ν. Χατζηδάκη, ο οποίος χτυπάει στη ρίζα του τις συλλογικές μορφές πάλης, την ύπαρξη σωματείων και την διακήρυξη απεργιών. Αρκεί να δει κανείς το πιο επίκαιρο παράδειγμα, εκείνο της απεργίας των εργατών στο εργοστάσιο της Μαλαματίνα, οι οποίοι εν μία νυκτί ήρθαν αντιμέτωποι με 15 απολύσεις και την πλήρη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων. Οι εργάτες της Μαλαματίνα ξεκινώντας έναν μακρύ και δύσκολο αγώνα μαζί με αλληλέγγυους έρχονται εδώ και μήνες πλέον αντιμέτωποι με την εφαρμογή του ν. Χατζηδάκη και την ποινικοποίηση της απεργίας τους. Το κράτος έχει ανοίξει ολομέτωπη επίθεση ενάντια στην καθημερινή μάχη των εργατών, σταθεροποιώντας την παρουσία των ΜΑΤ έξω από το εργοστάσιο. Είτε με την άμεση και ωμή καταστολή των χημικών και του ξύλου, είτε με την έμμεση συγκρότηση ενός μπλόκ απεργοσπαστών, κράτος και εργοδοσία επιχειρούν να επιβάλλουν ένα κλίμα τρομοκρατίας και φόβου στους αγωνιζόμενους και αλληλέγγυους, ώστε να καθυποτάξουν την κοινωνική βάση, που διεκδικεί και δεν τα παρατά.

Τι συνδέει όμως την ακρίβεια, τις απεργίες, τα σωματεία, τον ν. Χατζηδάκη και τις συγκρούσεις με το κράτος, την εργοδοσία και το κεφάλαιο με την κατάσταση στα πανεπιστήμια;

Πρόκειται για την ίδια επίθεση, τις ίδιες αιτίες και τις ίδιες επιπτώσεις. Πρόκειται για την επίθεση στα κεκτημένα αγώνα. Σκοπός του κρατικο - καπιταλιστικού συστήματος στο νέο κύκλο αναδιάρθρωσής του, είναι η μεταστροφή οποιοδήποτε κοινωνικού και δημόσιου χαρακτήρα του έχει απομείνει, από την περίοδο της μεταπολίτευσης, και το βάθεμα της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας. Έτσι, κράτος και κεφάλαιο έχουν στόχο να τελειώνουν με το δημόσιο - δωρεάν πανεπιστήμιο και την φοιτητική μέριμνα.

Και τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει:

· 40.000 μαθητές εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης λόγω ΕΒΕ · συγχωνεύσεις - κλεισίματα τμημάτων (ΤΕΙ Σίνδου)

· εξώσεις φοιτητών από τις φοιτητικές εστίες (Λάρισα, Ηράκλειο εν μέσω καραντίνας) · αντίτιμο στη λέσχη και κάρτα σίτισης

· ν+2 διαγραφές · τέλος στα δωρεάν συγγράμματα · γενίκευση της επιβολής των διδάκτρων

Όλα τα παραπάνω δομούν και φωτογραφίζουν την προσπάθεια του κράτους να εγκαθιδρύσει το λεγόμενο «πανεπιστήμιο του 2030» ή αλλιώς εμπορευματοποιημενο πανεπιστήμιο. Στοχεύει δηλαδή στη μετατροπή της παιδείας από κοινωνικό αγαθό σε εμπόρευμα, που θα αποτελεί «ατομική ευθύνη» του κάθε φοιτητή/πελάτη και της τσέπης του να το εξασφαλίζει. Εδώ έρχεται και ο ρόλος της καταστολής. Το κράτος έτσι ώστε να καταφέρει να εκκαθαρίσει το πανεπιστήμιο από οποιαδήποτε μορφή ζύμωσης είτε πολιτικής είτε κοινωνικής, καταργεί στην πράξη το άσυλο, εγκαθιδρύοντας ΟΠΠΙ (ΕΚΠΑ), ΜΑΤ και αύρα στο ΑΠΘ και με κάθε αφορμή με την «δύναμη» των γκλοπ και των χημικών στοχεύει απ' όλα να χτυπήσει και να διαλύσει οποιαδήποτε οργανωμένη/συγκροτημένη προσπάθεια αντίδρασης.

Εδώ έρχεται και το πιο σημαντικό ίσως ερώτημα. Τι θα κάνουμε εμείς μπροστά σε όλα αυτά;

Τι θα κάνουμε μπροστά σε ένα μέλλον που έχουν χαράξει και επιβάλλει άλλοι για εμάς και εμπεριέχει μονάχα φτώχια, εξαθλίωση, ανεργία, αβεβαιότητα και κοινωνική απομ όνωση της κοινωνικής βάσης; Για πόσο ακόμη θα σφυρίζουμε αδιάφορα και θα κοιμόμαστε ήσυχοι όταν ξεσπούν ο ένας βιασμός μετά τον άλλο και οι υπαίτιοι - μπάτσοι, πολιτικά στελέχη κλπ - κυκλοφορούν ελεύθεροι; Για πόσο ακόμη μπορεί ένας άνθρωπος να αντέξει την ύπαρξη του μέσα στα πλαίσια του κοινωνικού κανιβαλισμού και του καπιταλιστικού ανταγωνισμού; Μπροστά στους πολέμους, είτε στρατιωτικούς, είτε οικονομικούς το κράτος πριν επιτεθεί στον «εξωτερικό εχθρό» στοχεύει στην σύνθλιψη του «εσωτερικού», που δεν είναι άλλος από όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν τα παρατάνε, που παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους και παλεύουν για ένα καλύτερο σήμερα ώστε να μην είναι ουτοπία αλλά πραγματικότητα, ένα καλύτερο αύριο. Η ιστορία έχει δείξει επανειλημμένες φορές πως μόνοι οι ανυποχώρητοι κοινωνικοί αγώνες έχουν καταφέρει να κάνουν εφικτό το όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας. Συνεπώς, η ικανότητα και η δυνατότητα υπάρχουν, όμως πρέπει να συνδεθούν με την επιλογή. Η επιλογή είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη που αλλάζει τα δεδομένα και τις προοπτικές του αγώνα. Επιλογή σημαίνει συνειδητή, επίμονη και συλλογική πάλη από τα κάτω, πέρα και ενάντια από θεσμικές και ταυτοτικές αντιλήψεις που μόνο υπονομεύουν και αποπροσανατολίζουν το υποκείμενο του αγώνα. Με όπλα μας την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη και το πείσμα στον αγώνα να δομήσουμε πραγματικά από τα κάτω διαδικασίες για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση. Με οργάνωση σε σχολές, σχολές, γειτονιές και χώρους δουλειάς να παλέψουμε μαχητικά για μια κοινωνία πραγματικής ισότητας και ελευθερίας, χωρίς καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, για την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ΤΑΞΙΚΗ

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΤΡΟΦΗ-ΣΤΕΓΑΣΗ

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΤΑΞΙΚΗ, ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Τετάρτη 9 Νοέμβρη 2022, 10:30, ΚΑΜΑΡΑ

κάλεσμα: Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere

Όλοι/ες στη γενική απεργία στις 9 Νοέμβρη

Το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στον Χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας συμμετέχει στην Γενική Απεργία της 9ης Νοέμβρη 2022 και καλεί όλους τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες του κλάδου μας να απεργήσουν.

Τους τελευταίους μήνες, οι αυξήσεις τιμών σε ενέργεια, είδη πρώτης ανάγκης και καύσιμα, σε συνδυασμό με τα ήδη υψηλά ενοίκια και τα αυξημένα ποσοστά ανεργίας, συνθέτουν μία δυσβάστακτη συνθήκη επιβίωσης για τον κόσμο της εργασίας. Παράλληλα, η κυβέρνηση διατυμπανίζει πως «ο φετινός χειμώνας θα είναι δύσκολος» και καλεί τον κόσμο να «προσαρμοστεί» σε αυτή τη συνθήκη επισημαίνοντας πως «όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει» (!). Την ίδια ώρα, συζητιούνται διακοπές ρεύματος σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, οι οποίες θα συνοδεύονται από ελέγχους κατανάλωσης.

Όλα τα παραπάνω, έρχονται να συνδυαστούν με την ραγδαία επιδείνωση των όρων εργασίας, την οποία «εξασφάλισε» το νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Θυμίζουμε ότι εν μέσω υγειονομικής κρίσης, και ενώ ο κρατικός μηχανισμός αποδεικνυόταν παντελώς ανίκανος να διαχειριστεί την πανδημία, η κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση τον Ιούνιο του 2021 ένα νομοσχέδιο το οποίο είχε ως μοναδικό στόχο την αύξηση της κερδοφορίας των αφεντικών, την καταπάτηση των εργατικών κεκτημένων και την νομιμοποίηση των εργοδοτικών αυθαιρεσιών. Το οκτάωρο, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, το δικαίωμα στην απεργία και η λειτουργία των εργατικών σωματείων βρέθηκαν στο στόχαστρο του αντεργατικού αυτού εκτρώματος.

Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες του κλάδου μας, έχουν γίνει μάρτυρες αυτής της επίθεσης αφού βιώνουν καθημερινά τη μετατροπή των συμβάσεων σε part-time, τις καθυστερήσεις στις πληρωμές, τις απλήρωτες υπερωρίες, τους εκφοβισμούς και τις απολύσεις. Παράλληλα, οι εργαζόμενοι/ες στις ΜΚΟ περνάνε από κόσκινο φρονημάτων, μέσα από τον νόμο που αφορά την εγγραφή των ΜΚΟ στο «Μητρώο μελών μη κυβερνητικών οργανώσεων». Σύμφωνα με αυτόν το νόμο, όποιος/α έχει καταδικαστεί για οποιοδήποτε αδίκημα (μιας και δεν ορίζονται σαφώς συγκεκριμένα αδικήματα), δεν μπορεί να εγγραφεί στο Μητρώο και επομένως να εργαστεί. Εκτός από τον στιγματισμό που προκαλεί αυτός ο νόμος για τους ανθρώπους με «παραβατικό» παρελθόν, εγείρεται ταυτόχρονα και ένα ζήτημα περιορισμού της συνδικαλιστικής δράσης και της κοινωνικοπολιτικής έκφρασης. Και αυτό γιατί, όπως όλοι/όλες πλέον γνωρίζουμε, με βάση την συνήθη κατασταλτική πρακτική του κράτους, δεν είναι καθόλου απίθανο ο οποιοσδήποτε συμμετάσχει έστω και για μία φορά σε κάποια κινητοποίηση ή διεκδίκηση, να συλληφθεί και να καταδικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες, και κατ' επέκταση, να τεθεί και εκτός εργασίας, με τις ίδιες πάλι συνοπτικές διαδικασίες. Άλλωστε, όλο και συχνότερα πλέον γινόμαστε μάρτυρες αυτής της στάσης του κράτους, όπως π.χ. απέναντι στους απεργούς της Μαλαματίνας, τους φοιτητές στο ΑΠΘ, τους υγειονομικούς και, γενικά, σε οποιονδήποτε στέκεται απέναντι στους απάνθρωπους σχεδιασμούς αφεντικών και κράτους.

Για εμάς αυτή η επίθεση δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Εμείς, οι εργαζόμενοι/ες που βιώνουμε καθημερινά την υποτίμηση της εργασίας μας, την βία της φτώχειας, την επισφάλεια και την εργοδοτική αυθαιρεσία, οφείλουμε να εντείνουμε τους ταξικούς αγώνες και να απαντήσουμε συλλογικά και μαχητικά. Η 9η Νοέμβρη να μας βρει όλους/ες στον δρόμο, δίνοντας ένα ηχηρό μήνυμα απέναντι στην ακρίβεια και τις αντεργατικές μεθοδεύσεις.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους / όλες τις εργαζόμενες να συμμετέχουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις.

ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΝΟΕΜΒΡΗ

9:00 \\ Παρέμβαση στα κεντρικά γραφεία της ΜΚΟ Άρσος (Λ. Σοφού με Εγνατία)

10:30 \\ Απεργιακή συγκέντρωση και πορεία στην Καμάρα

Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στον χώρο της Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας

• Μετά την πορεία θα ακολουθήσει απεργιακό φαγοπότι στα γραφεία των σωματείων βάσης (Μακρυγιάννη 7 - πίσω από την Αχειροποίητο).

Κάλεσμα 9/11

ΑΝ.ΟΜΑ (ΑΝτιφασιστική ΟΜΑδα) Θεσσαλονίκης

πηγή : https://twitter.com/anoma_thess

Ο υπουργός ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης μας ενημέρωσε πως ο φετινός χειμώνας θα είναι ο πιο δύσκολος από τον κατοχικό χειμώνα του 1942. Αυτή η δήλωση (παρόμοιες δηλώσεις γίνονται πανευρωπαϊκά από το πολιτικό προσωπικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης) αποτελεί ταυτόχρονα μια χυδαία αποποίηση ευθυνών για τη φτώχεια, τη δυστυχία και τους αναμενόμενους θανάτους που θα πλήξουν την κοινωνική βάση, αλλά και μια παραδοχή πως το σύστημα έχει σαπίσει σε τέτοιο βαθμό που το επίπεδο διαβίωσης συγκρίνεται πλέον με αυτό μιας πολεμικής κατάστασης.

Το συνεχές έγκλημα της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας του Covid-19 με την επίθεση σε ελευθερίες και δικαιώματα αλλά και τη θλιβερή πρωτιά της Ελλάδας σε θανάτους, ακολούθησε η επίθεση σε εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών μέσα από τον νόμο Χατζηδάκη και η αδιανόητη ανακατανομή πλούτου προς τα πάνω μέσα από την απορρύθμιση της αγοράς ενέργειας. Αποσάρθρωση της δημόσιας υγείας, άρση των προστατευτικών ρυθμίσεων για το περιβάλλον, εντατικοποίηση και ελαστικοποίηση της εργασίας, πληθωρισμός και ακρίβεια ακόμη και σε βασικά αγαθά διαβίωσης, απλησίαστα ενοίκια και λογαριασμοί ρεύματος και θέρμανσης, διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικής πρόνοιας και αντικατάστασή της με κουπόνια. Αυτή είναι η κατάσταση που βιώνει η κοινωνική βάση και δεν κρύβεται παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των πλήρως ελεγχόμενων από την κυβέρνηση ΜΜΕ.

Όλα τα παραπάνω είναι αναπόδραστα αποτελέσματα των πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί από το 2010. Ο ελληνικός καπιταλιστικός σχηματισμός στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τις αντιφάσεις του που προκαλούν τις αλλεπάλληλες κρίσεις, βρίσκει διέξοδο στη συνεχή επίθεση στην κοινωνική βάση. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Και όταν τίποτα άλλο δεν είναι αρκετό, η ιστορία έχει δείξει ότι ο καπιταλισμός στρέφεται στον πόλεμο. Για αυτόν τον λόγο εντείνεται η πολεμική προετοιμασία του ελληνικού κράτους. Η εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας, η ανάπτυξη στρατιωτικών βάσεων, η ολοένα και μεγαλύτερη πρόσδεση του ελληνικού κράτους στους νατοϊκούς σχεδιασμούς και οι τυχοδιωκτικές αντιπαραθέσεις με την Τουρκία προμηνύουν ακόμη μεγαλύτερα δεινά για τους καταπιεσμένους.

Αλλά ο πόλεμος είναι ήδη εδώ. Είναι ήδη εδώ για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, τους ανθρώπους που δεν μπορούν να πληρώσουν το νοίκι τους πόσο μάλλον τους αδιανόητα φουσκωμένους λογαριασμούς του ρεύματος ή την θέρμανσή τους, τους εξαθλιωμένους, όλους όσους ψάχνουν δουλειά με βασικό μισθό ή και κάτω από αυτόν, αλλά πρώτα από όλα είναι ήδη εδώ για το πιο υποτιμημένο κομμάτι της τάξης μας: τις μετανάστριες και τους μετανάστες. Η διαχείρισή τους ως υποκειμένου χωρίς πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, η παγίδευσή τους σε μια γκρίζα ζώνη μεταξύ εργαλειοποίησής τους στον δημόσιο λόγο ως "απειλής για το έθνος", χρήσης τους ως φτηνού εργατικού δυναμικού και φυλάκισής τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (και αυτά για όσους καταφέρνουν να εισέλθουν στη χώρα ή και να επιβιώσουν από τα συνεχή απάνθρωπες παράνομες επαναπροωθήσεις που όλος ο πλανήτης ξέρει ότι η Ελλάδα κάνει, όσο και αν αυτή φαιδρά το αρνείται) καθιστά το μεταναστευτικό υποκείμενο τον κατεξοχήν στόχο της κρατικής θανατοπολιτικής. Τα εκατομμύρια ξεριζωμένων από την Μέση Ανατολή, την Ασία και την Αφρική είναι μια σημαντική καύσιμη ύλη της επερχόμενης δυστοπίας που θέλει να εξασφαλίσει ο καπιταλιστικός κοινωνικός έλεγχος. Η κατασκευή του εσωτερικού εχθρού ολοκληρώνεται με την ποινικοποίηση κάθε φωνής που αντιτίθεται στους κρατικούς σχεδιασμούς. Η καταστολή, οι νέοι νόμοι που περιορίζουν το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι, η απαγόρευση και διάλυση διαδηλώσεων, το ξύλο στους διαδηλωτές, η κατάληψη ολόκληρων γειτονιών που δεν θέλουν να δουν τα ελάχιστα δέντρα στις πλατείες τους ίσωμα στο βωμό της υποτιθέμενής ανάπτυξης από ΜΑΤ σε ρόλο στρατού κατοχής, η δημιουργία νέων αστυνομικών δυνάμεων με ευφάνταστα ονόματα που δουλειά έχουν να φυλάνε η μία την άλλη και κοστίζουν εκατομμύρια η κάθε μία, οι χιλιάδες παρακολουθήσεις και υποκλοπές στο όνομα της «εθνικής ασφάλειας» επιτελούν αυτόν τον ρόλο.

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία επέλεξε την 9η Νοέμβρη ως μέρα γενικής απεργίας ενάντια στην ακρίβεια χωρίς όμως να έχει κάνει τίποτα μέχρι τώρα για αυτό το ζήτημα κι ούτε φαίνεται να έχει διάθεση να κάνει κάτι από εδώ και πέρα. Πρόκειται δηλαδή για άλλη μια εθιμοτυπική απεργία από αυτές που προκυρήσσει κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Έχοντας βάλει πλάτη σε όλες τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου την τελευταία δεκαετία, η ΓΣΕΕ έχει μετατραπεί προ πολλού σε κρατικό όργανο εξυπηρέτησης των καπιταλιστικών συμφερόντων. Το ΠΑΜΕ από την άλλη ενδιαφέρεται περισσότερο για τη θεσμική κι εκλογική κατοχύρωση της θέσης του στα συνδικάτα παρά για την ανάπτυξη των εργατικών αγώνων. Όταν αυτοί εμφανίζονται μέσω της αυτενέργειας της εργατικής βάσης το ΠΑΜΕ αδυνατεί να τους βοηθήσει αποτελεσματικά και στοχεύει ουσιαστικά στην περιχαράκωσή τους μέσα στα στενά κομματικά πλαίσια.

Γίνεται ξεκάθαρο πως οι από τα κάτω δεν μπορούμε να έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε κράτος, κεφάλαιο και συνδικαλιστική γραφειοκρατία . Ήρθε η ώρα να προσθέσουμε άλλον έναν παράγοντα στην καπιταλιστική κρίση: αυτόν της οργανωμένης δράσης της κοινωνικής βάσης. Οι αγώνες των φοιτητών/τριών ενάντια στον νόμο Κεραμέως και την πανεπιστημιακή αστυνομία, οι αγώνες των γυναικών ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού, τις γυναικοκτονίες και την πατριαρχία, οι εργατικοί αγώνες ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές (όπως η απεργία των εργατών της Μαλαματίνας), ο αγώνας ενάντια στην καταστολή και υπέρ των πολιτικών κρατουμένων μας δείχνουν τον δρόμο. Αυτοί οι πολύμορφοι αγώνες του τελευταίου διαστήματος οφείλουν να αποτελέσουν τμήματα ενός συνεκτικού επαναστατικού προγράμματος και πρέπει να γίνουν η μαγιά της συνολικής αντεπίθεσης της τάξης μας.

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ & ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

κάλεσμα : Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

https//libertasalonica.wordpress.com

lib_exthess@hoextmail.coexm

Γιατί να απεργήσουμε;

Τους λόγους για να απεργήσουμε τους ζούμε καθημερινά, είναι τα ζόρια μας στη δουλειά, οι επαναλαμβανόμενες αυθαιρεσίες των αφεντικών, οι μισθοί μας που δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά και η συνεχόμενη υποτίμηση της εργασίας μας. Συγκεκριμένα:

~Τις περισσότερες φορές αναγκαζόμαστε να δουλέψουμε με ένσημα που δεν αντιστοιχούν στις πραγματικές ώρες εργασίας/πόστο είτε με καθόλου ένσημα γεγονός που κάνει την υποασφαλισμένη εργασία να αποτελεί καθεστώς στον κλάδο μας.

~Το οχτάωρο σπανίως τηρείται ενώ η υπερεργασία και οι υπερωρίες δεν πληρώνονται με την νόμιμη προσαύξηση.

~Το ίδιο συμβαίνει και με τις Κυριακές και τις αργίες στις οποίες συνήθως δεν λαμβάνουμε το νόμιμο της προσαύξησης(+75% του προβλεπόμενου ωρομισθίου).

~Τα νόμιμα δώρα Πάσχα, Χριστουγέννων και επίδομα αδείας δεν καταβάλλονται και ο μισθός μας πολλές φορές είναι μικρότερος και από αυτόν που ορίζει η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

~Τα αφεντικά συχνά για να μειώσουν το κόστος εργασίας μας φορτώνουν με παραπάνω αρμοδιότητες και δουλειές. Για παράδειγμα, ενώ μπορεί να έχουμε προσληφθεί ως σερβιτόρες καταλήγουμε να δουλεύουμε σε πολλαπλά πόστα ως ταμίες, μπαρίστα, λάντζα και καθαρίστριες.

~Η εντατικοποίηση πολλές φορές γίνεται εξοντωτική ειδικά στα μαγαζιά που δουλεύουμε σεζόν με 10ωρα δουλειάς και χωρίς ρεπό για εβδομάδες.

Πολλές φορές στους χώρους της δουλειάς δεχόμαστε παραβιαστικές και σεξιστικές συμπεριφορές από αφεντικά και όχι μόνο που μας παροτρύνουν να το αποσιωπήσουμε για το καλό του μαγαζιού. Ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά πως κάθε διαχείριση για την αυτοπροστασία μας ενέχει τον φόβο της απόλυσης.

Όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα ασφυκτικό περιβάλλον όπου αναγκαζόμαστε να δουλέψουμε σε ένα καθεστώς αυθαιρεσιών με την ασυδοσία των αφεντικών να ξεπερνάει τις εργατικές νομοθεσίες του κράτους. Όμως ακόμη και στα μαγαζιά που δίνουν τα νόμιμα ο μισθός πάλι δεν αρκεί για να τα βγάλουμε πέρα. Καθώς βλέπουμε ότι δεν φτάνει για να καλύψει βασικά έξοδα είτε το μεγαλύτερο μέρος του εξαντλείται σε λογαριασμούς και βασικά αγαθά διαβίωσης.

Είναι γεγονός ότι βιώνουμε ακόμα μια οικονομική κρίση που καλούμαστε να βάλουμε πλάτη ενώ τα αφεντικά κλέβουν και θα κλέψουν όσα περισσότερα μπορούν από εμάς για να μη δουν τα κέρδη τους να μειώνονται. Πάντα με τη βοήθεια του κράτους, όπου για ακόμα μια φορά θα στηρίξει με κάθε τρόπο τις επιχειρήσεις ενώ ο κόσμος της εργασίας τα βγάζει πέρα όλο και πιο δύσκολα. Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, από τη μία ήρθε να κλείσει το μάτι στα αφεντικά νομιμοποιώντας τις αυθαιρεσίες τους (θεσμοθέτηση 10ωρου χωρίς πληρωμένη υπερωρία) και από την άλλη καταργεί κεκτημένα αιώνων και μειώνει το πεδίο συλλογικής διεκδίκησης των εργαζομένων, προωθώντας τις ατομικές συμβάσεις έναντι των συλλογικών.

Παράλληλα χτυπούν την συλλογική μας δύναμη και τον τρόπο που επιλέγει η εργατική τάξη να συνδικαλιστεί και να οργανωθεί, μέσα από μια σειρά νομοσχεδίων που η εκάστοτε κυβέρνηση εφαρμόζει. Αυτό φαίνεται άλλωστε από την υποχρεωτικότητα του ηλεκτρονικού μητρώου μελών-δηλαδή το φακέλωμα των συνδικαλιστών. Το όποιο αν τα σωματεία δεν καταθέσουν τότε χάνουν την θεσμική τους εκπροσώπηση σε δημόσιους φορείς όπως η επιθεώρηση εργασίας, την δυνατότητα υπογραφής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και κήρυξη απεργίας. Ακόμα προωθείται η ηλεκτρονική ψηφοφορία και η απαραίτητη πλειοψηφία του 50%+1 των εγγεγραμμένων μελών για την κύρωση των αποφάσεων καθώς και το φακέλωμα των συνδικαλιστών και των εργαζομένων.

Η απεργία είναι ένα από τα σημαντικότερα όπλα στα χέρια των εργατ(ρι)ών γι΄ αυτό και έχει χτυπηθεί επανειλημμένα μέσα από νομοσχέδια των εκάστοτε κυβερνήσεων. Το κράτος προσπαθεί να παρανομοποιήσει την απεργία και να δυσκολέψει την κήρυξη της , ενώ συνδικαλιστικοί φορείς (βλέπε ΓΣΣΕ) προσπαθούν να την απονοηματοδοτήσουν και να την αποδυναμώσουν κάνοντας απλά ένα περίπατο στη πόλη. Από την άλλη, ως ΣΣΜ επιλέγουμε η απεργία να είναι η μέρα που θα διεκδικήσουμε να αλλάξουν οι όροι εργασίας στις πιάτσες του επισιτισμού βάζοντας τα δικά μας συμφέροντα μπροστά. Είναι η μέρα που θα εναντιωθούμε στις αυθαιρεσίες των αφεντικών, θα βρεθούμε με συναδέλφους/ισες άλλων κλάδων για να διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες ζωής και θα σταθούμε η μια δίπλα στην άλλη ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης που δεχόμαστε στους χώρους της δουλειάς μας.

Ενάντια στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες

Άμεση καταβολή όλων των νόμιμων απολαβών (νυχτερινές προσαυξήσεις, επίδομα χριστουγέννων/πάσχα/αδείας, υπερωρίες)

Αυξήσεις στους μισθούς σύμφωνα με τις ανάγκες μας

Κάτω τα χέρια από τα σωματεία, τους αγώνες και την απεργία

Ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδακη

Τα νομοσχέδια καταργούνται στους δρόμους και τις πιάτσες

κάλεσμα : Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επιστιτισμού Θεσσαλονίκης

Επικοινωνία με το σωματείο:

https://ssmthess.espivblogs.net

swmaexteioservexitorwn@yexahoo.gr

facebook.com/Σωματείο-Σερβιτόρων-Μαγείρων-Θεσσαλονίκης

Δεν Προσαρμοζόμαστε | 9 Νοέμβρη Απεργούμε

Όλοι/ες στις απεργιακές διαδηλώσεις! Δεν είναι δικά μας τα κέρδη! Δεν είναι δικός μας ο πόλεμος! Δικοί μας είναι οι αγώνες, στην Cosco, στην Μαλαματίνα, στην e-food, στην εκπαίδευση και την υγεία, στην ανυπότακτη νεολαία. Δεν περιμένουμε τις εκλογές για να φύγει η κυβέρνηση και να έρθει ένας «άλλος σωτήρας». Σηκώνουμε το γάντι απέναντι στην κυβέρνηση και τις δυνάμεις της συναίνεσης. Απέναντι στην τρομοκρατία της σταθερότητας και της κυβερνησιμότητας. Σταθερότητα σημαίνει "αίμα και δάκρυα" για τον εργαζόμενο!

◾️Αθήνα | 11:00, Χαυτεία

◾️Θεσσαλονίκη | 10:00, Καμάρα

◾️Πάτρα | 10:00, Παράρτημα - Πορεία από το ΕΚΠ

◾️Γιάννενα | 10:30, Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων

◾️Βόλος | 10:30, Ταχυδρομείο

◾️Τρίκαλα | 10:00, Πλ. Ρήγα Φεραίου

◾️Καρδίτσα | 11:30, Alpha Bank

◾️Χανιά | 10:00, Πλατεία Δημοτικής Αγοράς

◾️Ηράκλειο | 10:00, Άγαλμα Βενιζέλου

Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση (νΚΑ)

πηγή : https://www.youtube.com/watch?v=XImO6jPin_A

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 9/11: 10.30 ΚΑΜΑΡΑ

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ΤΑΞΙΚΗ - ΝΑ ΜΗ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ

Καθώς η οικονομική κρίση βαθαίνει, εξαπλώνεται σε όλη την κοινωνική πραγματικότητα, οι καταπιεσμένοι καλούνται πάλι να σηκώσουν το βάρος της. Η εμφάνιση της πανδημίας του covid-19 και η δολοφονική κρατική διαχείρισή της, δείχνουν ξεκάθαρα τις προτεραιότητες που τίθενται σε όλα τα πεδία που αφορούν την κοινωνική μέριμνα: εξυπηρέτηση ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων και περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση της κοινωνικής βάσης.

Το ζήτημα της ακρίβειας έχει οξυνθεί τους τελευταίους μήνες, με τα βασικά αγαθά, τους λογαριασμούς ρεύματος, θέρμανσης, ενοίκια, να ακριβαίνουν όλο και περισσότερο σε βαθμό, που μεγάλο μέρος της κοινωνίας αδυνατεί να επιβιώσει και πόσο μάλλον να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή. Η ακρίβεια και οι ανατιμήσεις στις μέρες μας, δεν είναι κάποια αντικειμενική συνθήκη, αλλά πολιτική επιλογή της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου που διαρκώς υπονομεύουν τις ζωές μας, για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Σε μια εποχή που η τεχνολογική ανάπτυξη επιτρέπει την εξοικονόμηση ωρών εργασίας, κυβερνήσεις και κεφάλαιο δυσχεραίνουν όλο και περισσότερο την ύπαρξή μας στα ασφυκτικά πλαίσια που ορίζουν. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι ωθούνται να εργαστούν σε άθλιες εργασιακές συνθήκες, χωρίς να έχουν καν το δικαίωμα της αντίστασης, καθώς ο νόμος Χατζηδάκη κύρηξε παράνομη την απεργία και οποιαδήποτε συνδικαλιστική δράση, καταστέλλοντας οποιαδήποτε εργατικό αγώνα. Ο πόλεμος και η ενεργειακή κρίση έρχονται να βαθύνουν ακόμη περισσότερο το ζήτημα της καθημερινής επιβίωσης, με το χειμώνα που πλησιάζει να προδιαγράφεται δυσοίωνος ακόμα και για το αν θα έχουμε θέρμανση και ρεύμα, στα σπίτια μας και στη σχολή μας. Οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί αναβαθμίζονται, η αστυνομία θωρακίζεται με υπέρογκα χρηματικά ποσά και την ίδια στιγμή η εξουσία επικαλείται την «οικονομία» για να πετσοκόψει τους βασικούς πόρους.

Να τονίσουμε εδώ ότι αυτή η κρίση που βιώνουμε καθημερινά δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας έλλειψης χρημάτων και πόρων όπως το κράτος και οι εξουσιαστές επικαλούνται, αλλά σκόπιμη υποβάθμιση της μέριμνας, για να καλυφθούν τα χαμένα κέρδη των αφεντικών.

Την ίδια στιγμή στον χώρο της εκπαίδευσης, η φοιτητική μέριμνα (εστίες, λέσχη, μεταφορές) υποβαθμίζεται ακόμη περισσότερο και αυστηροποιουνται τα κριτήρια για δωρεάν παροχές. Αντίστοιχα, η ιδιότητα του φοιτητή - εργαζόμενου αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την επιβίωσή μας. Όλο και περισσότεροι/ες φοιτητές/ριες εξαναγκάζονται σε συνθήκες εργασίας δούλων, δουλεύοντας μαύρα και απλήρωτα.

Βλέποντας, λοιπόν, τη μια κρίση να διαδέχεται την άλλη -είτε αυτή είναι υγειονομική, οικονομική, διακρατικών ανταγωνισμών- και χωρίς να έχουμε αυταπάτες πως μέσα στον καπιταλισμό, μπορεί να υπάρξει κάποια καλύτερη διαχείριση στη βάση των κοινωνικών αναγκών και επιθυμιών μας, αντιλαμβανόμαστε την επιτακτική ανάγκη για άμεση δράση από μεριάς μας.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η απεργία της 9 Νοέμβρη όπως και το επερχόμενο τριήμερο του Πολυτεχνείου, πρέπει να αποτελέσει μαζική απάντηση εκφρασμένη στο πεδίο του δρόμου. Η πολύμηνη απεργία των εργατών στην μαλαματίνα δίνει ξεκάθαρο μήνυμα αντίστασης στην πολιτική κράτους και κεφαλαίου. Να στηρίξουμε τον αγώνα τους, να σταθούμε πλάι ο ένας στην άλλη, αγωνιζόμενοι/ες ενάντια στους δυνάστες μας.

Μέσα από τους φοιτητικούς μας συλλόγους, τις γενικές συνελεύσεις, τις καταλήψεις, τις πορείες και τις συγκρούσεις, να στήσουμε αναχώματα απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Με όπλο μας την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη να εναντιωθούμε στον γραφειοκρατικό υποταγμένο συνδικαλισμό, που υιοθετεί την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης.

ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ

κάλεσμα : Αυτοοργανωμένο σχήμα αρχιτεκτονικής

9 ΝΟΕΜΒΡΗ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ/ΟΙ ΣΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ! [Παράρτημα Θεσσαλονίκης]

9 ΝΟΕΜΒΡΗ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ/ΟΙ ΣΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!

Όσα άτομα εργαζόμαστε στην έρευνα και την τριτοβάθμια εκπαίδευση βιώνουμε μία μόνιμη συνθήκη εργασιακής επισφάλειας. Από τη μία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το σύνολο των εργαζομένων, ενώ σε αυτά έρχονται να προστεθούν και τα ιδιαίτερα προβλήματα που εντοπίζονται στον κλάδο μας.

Η κοινή πραγματικότητα

Ο λογαριασμός στο σούπερ μάρκετ μεγαλώνει, το καλάθι μικραίνει. Τα ενοίκια ανεβαίνουν και τα κανάλια δίνουν συμβουλές για εξοικονόμηση ενέργειας εν όψει του "δύσκολου χειμώνα που έρχεται", ενώ οι εταιρείες και οι όμιλοι ενέργειας καταγράφουν αύξηση κερδών-ρεκόρ έως και 465%. Ταυτόχρονα, οι προσπάθειες μεθοδευμένης και σταδιακής απαξίωσης του δημοσίου συστήματος υγείας προκειμένου να περάσει στα χέρια ιδιωτών εντείνονται, δυσχαιρένοντας την πρόσβαση στην περίθαλψη. Μέρα με την μέρα η αξιοπρεπής μας διαβίωση θυσιάζεται στο βωμό της κερδοφορίας Το δημόσιο χρήμα από τη μία διοχετεύεται από το κράτος προς κατασταλτικούς σκοπούς, όπως τα νέα σώματα ασφαλείας της ΟΠΠΙ στα πανεπιστήμια, έτσι ώστε να χτυπηθούν οι συλλογικές αντιστάσεις που αναπτύσσονται απέναντι στην συνθήκη σιωπητηρίου που επιχειρείται να επιβληθεί στην κοινωνική και ταξική βάση και από την άλλη, απροκάλυπτα αξιοποιείται προς όφελος του κεφαλαίου (φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις σε εφοπλιστές κλπ).

Παράλληλα, τα τελευταία δύο χρόνια έχει περάσει σωρεία αντεργατικών νόμων. Συγκεκριμένα, κατά την διάρκεια της πανδημίας και του lockdown, η κυβέρνηση πέρασε το αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο, το νομοσχέδιο που καταργεί το δικαίωμα στο συνέρχεσαι, το νέο πτωχευτικό νομοσχέδιο, αλλά και τον αντεργατικό-αντισυνδικαλιστικό νόμο Χατζηδάκη (4808/21) που ήρθε να συνεχίσει το Νόμο Αχτσιόγλου του 2018. Ο νόμος Χατζηδάκη καταργεί το 8ωρο πηγαίνοντας μας πριν το 1886 και το Σικάγο, ενώ την ίδια στιγμή νομιμοποιεί τις απλήρωτες υπερωρίες. Δεν έρχεται εν κενώ χρόνου όμως, αποτελεί μια συνέχεια της πλήρους ελαστικοποίησης των μορφών απασχόλησης ήδη από τα μνημόνια και τα αντίστοιχα μεσοπρόθεσμα. Ταυτόχρονα, έχει χτυπηθεί λυσσαλέα η συνδικαλιστική δράση εφόσον, μεταξύ άλλων, έχει νομιμοποιηθεί το ηλεκτρονικό φακέλωμα των μελών των σωματείων, ενώ η αλλαγή στον τρόπο λήψης αποφάσεων (50% + 1, των εγγεγραμμένων στο σωματείο και όχι των παρευρισκόμενων στη γ.σ.) έχει καταστήσει σχεδόν αδύνατο το να παρθούν αποφάσεις. Η ανασφάλεια και η επισφάλεια που βιώνουμε δεν περιορίζεται στα εργασιακά αλλά επεκτείνεται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας εφόσον πλέον ακόμα και για 500 ευρώ μπορεί η εφορία να πραγματοποιήσει έφοδο στα σπίτια μας ούτως ώστε να εκποιήσει (κλέψει) τα υπάρχοντα μας.

Η πραγματικότητα στον κλάδο της έρευνας

Ως τα άτομα που εργαζόμαστε στην έρευνα και την τριτοβάθμια εκπαίδευση (ΥΔ, ΜΔ κλπ), αυτή τη συνθήκη της εργασιακής επισφάλειας τη βιώνουμε άμεσα στην καθημερινότητά μας. Η πλειονότητα των υποψήφιων διδακτόρων δουλεύει αμισθί, χωρίς καμία απολύτως εισοδηματική στήριξη από τα πανεπιστήμια. Κατά αυτόν τον τρόπο ακροβατούμε μεταξύ του άγχους που πηγάζει από την όρεξη μας για έρευνα και του άγχους της υλικής διαβίωσης. Αυτό το άγχος το μπαλώνουμε με δουλειές του ποδαριού και με στήριξη του κοινωνικού μας περίγυρου. Χαρακτηριστικό στοιχείο δε της κατάστασης που επικρατεί στον κλάδο της έρευνας στον ελλαδικό χώρο, αποτελεί η υποαμειβόμενη εργασία, συνθέτοντας ένα πλαίσιο ακόμη δυσμενέστερης συνθήκης.

Ακόμα όμως και τα άτομα που εργαζόμαστε στον κλάδο της έρευνας που καταφέρνουμε να βρούμε κάποια χρηματοδότηση, αντιμετωπίζουμε αντίστοιχες δυσκολίες με τον μέσο μηνιαίο μισθό να μην επαρκεί για να καλύψει ούτε τα στοιχειώδη έξοδα διαβίωσης και την εργασιακή επισφάλεια να αποτελεί πραγματικότητα για τις/τους περισσότερους. Καλούμαστε να εργαστούμε υπό όρους ξεκάθαρα εκμεταλλευτικούς με σχέσεις εργασίας μέσα από υποτροφίες και συμβάσεις έργου οι οποίες μας απογυμνώνουν από βασικά εργασιακά δικαιώματα. Το καθεστώς μη ασφάλισης, με τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα, μας στερεί ακόμα και το βασικό δικαίωμα στην υγεία ενώ η έλλειψη ωραρίου δημιουργεί ένα τοπίο όπου ο χρόνος εργασίας μας ρυθμίζεται από τις έκτακτες απαιτήσεις των εργοδοτών μας με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε στο να δουλεύουμε εξουθενωτικά ωράρια και να σχοινοβατούμε ανάμεσα στην αγωνία και την εξάντληση. Η καθυστέρηση των δεδουλευμένων μας, η μη καταβολής τους, η στέρηση αδειών (αναρρωτικές, κυήσεως κλπ) που δεν προβλέπονται στις δικές μας εργασιακές σχέσεις έρχονται να συμπληρώσουν το τοπίο της εργασιακής γαλέρας που επικρατεί σήμερα στην έρευνα και μας οδηγούν μονόδρομα στην ανάγκη για διεκδίκηση της εργασιακής μας υπόστασης και της κατοχύρωσης των εργασιακών μας δικαιωμάτων.

Βιώνουμε παράλληλα μια βαθιά επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο, με την καταστολή και την επιχειρηματικοποίηση να αναβαθμίζονται σε όλες τις πτυχές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, χωρίς φυσικά να μας αφήνουν ανεπηρέαστους/ες. Οι τελευταίοι νόμοι που έχουν ψηφιστεί στον χώρο της εκπαίδευσης αφορούν όλες τις βαθμίδες της και εντάσσονται σε ένα πλαίσιο αναδιάρθρωσης και διάλυσης της δημόσιας παιδείας με σκοπό πρώτα την απαξίωση και έπειτα την ιδιωτικοποίησή της, καθώς και της πλήρους ρύθμισης των ερευνητικών και εκπαιδευτικών διαδικασιών στα πλαίσια του εξευγενισμού της. Διακηρυγμένο στόχο που έχει εκφραστεί από την κυβέρνηση και τους κρατικούς αξιωματούχους αποτελεί το λεγόμενο "Πανεπιστήμιο 2030", ένα πλήρως επιχειρηματικό πανεπιστήμιο όπου η γνώση αποτελεί εμπόρευμα άμεσα αξιοποιήσιμο από ιδιωτικά και κρατικά συμφέροντα. Για τον σκοπό αυτό, η επιβολή πειθάρχησης, ελέγχου και καταστολής (το ΑΠΘ ειδικότερα έχει αποτελέσει όλους αυτούς τους μήνες κατεξοχήν χώρο εφαρμογής της κρατικής καταστολής την οποία έχουμε βιώσει μέσα στους ίδιους μας τους χώρους εργασίας) αποτελεί αναγκαίο εργαλείο εφαρμογής της κρατικής πολιτικής, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει απρόσκοπτα και δίχως την ανάπτυξη αντιστάσεων το σχέδιο αυτό της περαιτέρω υποβάθμισης και εκμετάλλευσης μας.

Όσον αφορά το περιεχόμενο της έρευνας και την ίδια την επιστήμη, αυτές δεν κατευθύνονται από τις υπάρχουσες ανάγκες των μελών της κοινωνίας, αλλά υποτάσσονται όλο και περισσότερο σε επιχειρησιακά συμφέροντα. Ο νόμος για τα ΑΕΙ που ψηφίστηκε μέσα στο καλοκαίρι έρχεται να κανονικοποιήσει την κρατική υποχρηματοδότηση και να θεσπίσει τα βιομηχανικά διδακτορικά, διευκολύνοντας περαιτέρω την υπαγωγή της ερευνητικής διαδικασίας στις επιταγές της βιομηχανίας και της πολεμικής έρευνας. Η συνεργασία του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με τον ελληνικό στρατό, σε μια εποχή όπου γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες τόσο της φρίκης του πολέμου όσο και των έμμεσων συνεπειων του δεν μπορεί παρά να μας προκαλεί αποστροφή. Εμείς δε βλέπουμε την έρευνα σαν ένα ακόμα πεδίο κερδοφορίας ούτε ως μέσο επίτευξης τεχνολογικής υπεροχής, αλλά ως μέσο για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και διεκδικούμε το "προϊόν" της έρευνάς μας να δρα προς την κατεύθυνση της βελτίωσης της ποιότητας ζωής όλων μας.

Η δύναμη της συλλογικοποίησης

Παρά τις αντιξοότητες, υπάρχουν οι αντιστάσεις και οι αγώνες που ξεπηδούν. Από τις νικηφόρες απεργίες στην COSCO και την e-food, την πολύμηνη απεργία διαρκείας στη Μαλαματίνα κόντρα στην εργοδοτική τρομοκρατία και την κρατική καταστολή, μέχρι τους αγώνες των φοιτητ(ρι)ών, των μαθητ(ρι)ών, των εκπαιδευτικών και κάθε αγωνιζόμενου κομματιού της κοινωνίας σε ένα ευρύ φάσμα πεδίων, καθώς και τις πρώτες δικές μας διεκδικήσεις στον χώρο της έρευνας (βλ. κλαδική απεργία στην έρευνα την περασμένη 17 Μάη, καταβολή δεδουλευμένων από τον ΕΛΚΕ του ΑΠΘ κ.α.), είναι η συλλογικοποίηση και ο από κοινού αγώνας όλων μας απέναντι στις συνθήκες και τις αιτίες που γεννούν το καθεστώς εκμετάλλευσης που βιώνουμε. Η οργάνωση στα σωματεία μας και η ταξική επανανοηματοδότηση τους είναι μονόδρομος. Να σπάσουμε τον φόβο αλλά και την ατομοκεντρική ανάγνωση γύρω από την κοινωνική ανέλιξη και εξέλιξη, να οργανωθούμε, να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα. Να καταργήσουμε τον Νόμο Χατζηδάκη στην πράξη. Καλούμε όλον τον κόσμο της έρευνας και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να οργανωθεί στο σωματείο, να συμμετάσχει στην απεργία της 9 Νοέμβρη, να αγωνιστούμε μαζί για αυτά που μας ανήκουν και να νικήσουμε!

• Άμεσες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού με βάση τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες
• Υπογραφή συμβάσεων εργασίας, ασφάλιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους εργαζομένους στην έρευνα, αυξήσεις στους μισθούς και κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας
• Άδεια μητρότητας μετ' αποδοχών και άδειες ασθένειας ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας (μπλοκάκι, υποτροφία κ.α.)
• Επαναφορά 13ου και 14ου μισθού για όλες/ους
• Έρευνα για τις ανάγκες της κοινωνίας
• Άμεση δικαίωση των απεργών στη Μαλαματίνα
• Κατάργηση του Νόμου Χατζηδάκη και κάθε αντεργατικής νομοθεσίας
• Κατάργηση των βαθιά ταξικών και αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων του νόμου Κεραμέως - Χρυσοχοϊδη. Έξω η αστυνομία (ΜΑΤ, ΟΠΠΙ) από τα Πανεπιστήμια και τους χώρους εργασίας μας!

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9 ΝΟΕΜΒΡΗ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΜΑΡΑ 10:30

ΕΠΟΜΕΝΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟ 3/12 17:00 ΝΟΜΙΚΗ ΑΠΘ (ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ)

κάλεσμα : Παράρτημα Θεσσαλονίκης | Σωματείο Εργαζόμενων στην Έρευνα & την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση

πηγή : https://unionresearchers.wordpress.com/2022/1…

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ συγκέντρωση-πορεία

Καλούμε στην απεργιακή συγκέντρωση-πορεία ,ενάντια στην πλήρη διάλυση της δωρεάν περίθαλψης, ενάντια σε παλιούς και νέους αποκλεισμούς στην περίθαλψη,ενάντια στις αναστολές και απολύσεις των ανεμβολίαστων υγειονομικών.

πρωτοβουλία υγειονομικών Θεσσαλονίκης ενάντια στους αποκλεισμούς

Κάλεσμα στην απεργία: Τετάρτη 09/11 στις 10:30, Καμάρα

ΖΟΥΜΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ

Παγκόσμια και εγχώρια, ατομικά και συλλογικά, τα τελευταία πολλά χρόνια φαίνεται πως το επίπεδο ποιότητας της ζωής έχει μειωθεί σημαντικά, καθώς ζούμε σε μία εξαιρετικά παρατεταμένη περίοδο "εκτάκτων συνθηκών", όπου οι κρίσεις, οικονομική, οικολογική και υγειονομική, αλληλοτροφοδοτούνται, διαδέχονται η μία την άλλη και γίνονται κανονικότητα. Μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008 και του χρηματοπιστωτικού συστήματος στις ΗΠΑ, η οικονομική κρίση εξαπλώθηκε γρήγορα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, επηρεάζοντας κυρίως τις εθνικές οικονομίες του Ευρωπαϊκού Νότου, φέρνοντας την εποχή των μνημονίων.
Την κρίση αυτή πλήρωσαν οι φτωχοί με το εισόδημα να συρρικνώνεται και τα ποσοστά ανεργίας να αυξάνονται ραγδαία καθώς όλο και περισσότεροι/ες χάναμε καθημερινά τη δουλειά μας ή μέρος του εισοδήματός μας. Παράλληλα, το κόστος ζωής αυξήθηκε με τα τρόφιμα, τους λογαριασμούς (ρεύμα, νερό, τηλεπικοινωνίες), τα ενοίκια, τις μετακινήσεις να είναι πολύ πιο ακριβά. Σε αυτή τη συνθήκη, άνθρωποι πληγωμένοι και μόνοι, σε ένα περιβάλλον εξατομικευμένης ευθύνης, έμειναν πίσω χωρίς τροφή, υγεία, στέγη και ζεστασιά. Την ίδια στιγμή, διαχειριστές της εξουσίας παγκοσμίως, όλων των πολιτικών αποχρώσεων, εντόπιζαν το δημοσιονομικό πρόβλημα στη "σπατάλη" πολιτικών κοινωνικής πρόνοιας και διατείνονταν για το καλύτερο πολιτικό πρόγραμμα λιτότητας που θα εγγυούνταν "την γρήγορη έξοδο από τα μνημόνια" και την "επίτευξη των στόχων ανάπτυξης" ως μοναδικό εγγυητή της ζωής.
Η υγειονομική κρίση της Covid-19, η οποία είναι η ίδια απότοκο της αλόγιστης επιβολής του κεφαλαίου στη φύση, βρήκε τις κοινωνίες εξουθενωμένες και κάθε έννοια κοινωνικής φροντίδας να έχει πάρει το δρόμο της απαξίωσης. Η αποτυχία των κρατών να αντιμετωπίσουν ορθολογικά την πανδημία έφερε ως αποτέλεσμα περισσότερους από 5.5 εκατομμύρια νεκρούς παγκοσμίως μέχρι στιγμής. Φυσικά, καμία πανδημία δεν αρκεί για να αναθεωρηθεί το πλιάτσικο της αέναης ανάπτυξης και να αναχαιτιστεί η επέλαση στους φυσικούς πόρους του πλανήτη. Τα κράτη και το κεφάλαιο παραμένουν πιστά στο ιδεολόγημα της συνεχούς οικονομικής μεγέθυνσης, που είναι υπεύθυνο για την κλιματική κρίση και τις χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και εκατομμύρια καταστροφών που έχει ήδη κοστίσει.
Σε μια τέτοια συνθήκη ανασφάλειας και απαισιοδοξίας για το μέλλον σε παγκόσμιο επίπεδο, έρχεται η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία να φέρει μια ακόμα "έκτακτη" κρίση. Το αποτύπωμα της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι πολυεπίδεδο και πάντα στις πλάτες της κοινωνίας, αφού ο κάθε πόλεμος αφήνει πίσω φτώχεια, εξαθλίωση, περισσότερο εθνικισμό και μίσος. Στην Ουκρανία το βίωμα του πολέμου είναι άμεσο με ζωές να χάνονται από βομβαρδισμούς και άλλες να εκτοπίζονται από τα σπίτια τους για να γλιτώσουν. Από την άλλη, στη Ρωσία η καταστολή εντείνεται με τις συλλήψεις διαδηλωτών ενάντια στον πόλεμο να ξεπερνούν τις 12.οοο! ενώ σε όλη την Ευρώπη το κόστος ζωής εκτοξεύεται και η φτωχοποίηση βαθαίνει, με τον πόλεμο να έχει δημιουργήσει ένα νέο ντόμινο αύξησης των τιμών στα βασικά αγαθά.
Φυσικά κανένα κράτος δεν διατίθεται να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των πολιτών, δαπανώντας χρήματα για να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι απανωτές κρίσεις, εφόσον τα κρατικά χρήματα δαπανώνται σε τομείς που αποτελούν προτεραιότητες για το κεφάλαιο. Την ίδια στιγμή που μιλάμε για ενεργειακή κρίση, υπερ-πληθώρα καταναλωτικών προϊόντων εξακολουθούν να παράγονται σε βάρος της φύσης, εξαντλώντας τους φυσικούς πόρους και επιστρέφοντας σε αυτή άπειρους τόνους αποβλήτων αχρείαστων ανταγωνιστικών προϊόντων.
Το κεφάλαιο εξακολουθεί να κερδίζει μεταβιβάζοντας το ενεργειακό κόστος στη δική μας πλάτη με όλα τα βασικά αγαθά να παίρνουν φωτιά. Το νερό, η τροφή, η ενέργεια, η μετακίνηση, η στέγη και η υγεία, που ήδη από την εποχή των μνημονίων έχουν χάσει το κοινωνικό τους πρόσημο, στην παρούσα συνθήκη εκτοξεύονται στη δίνη της ανταγωνιστής αγοράς.
Οι λογαριασμοί ρεύματος έχουν τετραπλασιαστεί και οι τιμές στα ράφια έχουν αυξηθεί κατακόρυφα ακολουθώντας τους νόμους του χρηματιστηρίου ενέργειας. Τα ενοίκια έχουν απογειωθεί με τα κτηματομεσιτικά funds να έχουν ήδη στρώσει το έδαφος πολύ νωρίτερα και το κεφάλαιο να χειροκροτά την ανάπτυξη και την αυτορρύθμιση της αγοράς. Τα κράτη, που πολύ εύκολα βρήκαν τους πόρους για να καλύψουν τις εξοπλιστικές δαπάνες στρατού και αστυνομίας, ώστε να επιτελέσουν τον κυριαρχικό τους ρόλο, δύσκολα εκταμιεύουν έστω και ένα ευρώ για την ενίσχυση της κοινωνίας που έχει επωμιστεί όλο το κόστος, καθώς για ακόμη μία φορά οι δικές τους κρίσεις χρεώνονται στις δικές μας πλάτες.
Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο διαμορφώνεται και παγιώνεται ο νέος τρόπος ζωής, αυτός του φόβου, της ανασφάλειας και της ατομικής και συλλογικής αδράνειας, όπου τα πάντα εξελίσσονται πέρα από τη σφαίρα του ανθρώπου. Ο πολεμικός λόγος κανονικοποιείται, όλοι στρέφονται εναντίων όλων και βέβαια όλοι εναντίων των αδύναμων. Οι μετανάστες διακρίνονται στους αυθεντικούς -αυτούς από την Ουκρανία- με τα κράτη να εξασφαλίζουν την άμεση και ασφαλή ενσωμάτωσή τους στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και στην ασύμμετρη απειλή -αυτούς της αφρικανικής ηπείρου- με τα κράτη να εξασφαλίζουν την εξόντωσή τους σε στεριά και θάλασσα. Όσοι/ες φτάσουν ή θα φυλακιστούνε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή θα τους λιντσάρουν σκατόψυχοι ακροδεξιοί με το τέρας της λευκότητας της Ευρώπης να βρυχάται.
Σε αυτή τη συνθήκη υψώνουμε τις συλλογικές μας αντιστάσεις απέναντι στην εξουσία που μας θέλει υπάκουους να σηκώνουμε το βάρος των κρίσεων με ολοένα και μεγαλύτερη υποβάθμιση των ζώων μας.
Παίρνουμε θέση σε τροχιά σύγκρουσης με την ακροδεξιά συμμορία, που εκτοπίζει κάθε τι διαφορετικό στο σκοτάδι του κλειστοφοβικού εθνοκρατισμού.
κάλεσμα : ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΨΩΜΙ

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ΤΑΞΙΚΗ - ΝΑ ΜΗ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ

Καθώς η οικονομική κρίση βαθαίνει και εξαπλώνεται σε όλη την κοινωνική πραγματικότητα, οι καταπιεσμένοι καλούνται πάλι να σηκώσουν το βάρος της. Η εμφάνιση της πανδημίας του covid-19 και η δολοφονική κρατική διαχείρισή της δείχνουν ξεκάθαρα τις προτεραιότητες που τίθενται σε όλα τα πεδία που αφορούν την κοινωνική μέριμνα: εξυπηρέτηση ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων και περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση της κοινωνικής βάσης.
Το ζήτημα της ακρίβειας έχει οξυνθεί τους τελευταίους μήνες, με τα βασικά αγαθά, τους λογαριασμούς ρεύματος, θέρμανσης, ενοίκια, να ακριβαίνουν όλο και περισσότερο σε βαθμό, που μεγάλο μέρος της κοινωνίας αδυνατεί να επιβιώσει και πόσο μάλλον να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή. Η ακρίβεια και οι ανατιμήσεις στις μέρες μας, δεν είναι κάποια αντικειμενική συνθήκη. Είναι πολιτική επιλογή της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου που διαρκώς υπονομεύουν τις ζωές μας, για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Σε μια εποχή που η τεχνολογική ανάπτυξη επιτρέπει την εξοικονόμηση ωρών εργασίας, κυβερνήσεις και κεφάλαιο δυσχεραίνουν όλο και περισσότερο την ύπαρξή μας στα ασφυκτικά πλαίσια που ορίζουν. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι ωθούνται να εργαστούν σε άθλιες εργασιακές συνθήκες χωρίς να έχουν καν το δικαίωμα της αντίστασης, καθώς ο νόμος Χατζηδάκη κύρηξε παράνομη την απεργία και οποιαδήποτε συνδικαλιστική δράση, καταστέλλοντας οποιαδήποτε εργατικό αγώνα. Ο πόλεμος και η ενεργειακή κρίση έρχονται να βαθύνουν ακόμη περισσότερο το ζήτημα της καθημερινής επιβίωσης, με το χειμώνα που πλησιάζει να προδιαγράφεται δυσοίωνος ακόμα και για το αν θα έχουμε θέρμανση και ρεύμα, στα σπίτια μας και στη σχολή μας. Οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί αναβαθμίζονται, η αστυνομία θωρακίζεται με υπέρογκα χρηματικά ποσά και την ίδια στιγμή η εξουσία επικαλείται την «οικονομία» για να πετσοκόψει τους βασικούς πόρους.

Να τονίσουμε εδώ ότι αυτή η κρίση που βιώνουμε καθημερινά δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας έλλειψης χρημάτων και πόρων όπως το κράτος και οι εξουσιαστές επικαλούνται, αλλά σκόπιμη υποβάθμιση της μέριμνας, για να καλυφθούν τα χαμένα κέρδη των αφεντικών.

Την ίδια στιγμή στον χώρο της εκπαίδευσης, η φοιτητική μέριμνα (εστίες, λέσχη, μεταφορές) υποβαθμίζεται ακόμη περισσότερο και αυστηροποιουνται τα κριτήρια για δωρεάν παροχές. Αντίστοιχα, η ιδιότητα του φοιτητή - εργαζόμενου αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την επιβίωσή μας. Όλο και περισσότεροι/ες φοιτητές/ριες εξαναγκάζονται σε συνθήκες εργασίας δούλων, δουλεύοντας μαύρα και απλήρωτα.

Βλέποντας λοιπόν τη μια κρίση να διαδέχεται την άλλη -είτε αυτή είναι υγειονομική, οικονομική, διακρατικών ανταγωνισμών- και χωρίς να έχουμε αυταπάτες πως μέσα στον καπιταλισμό μπορεί να υπάρξει κάποια καλύτερη διαχείριση στη βάση των κοινωνικών αναγκών και επιθυμιών μας, αντιλαμβανόμαστε την επιτακτική ανάγκη για άμεση δράση από μεριάς μας.

Για αυτούς και για άλλους τόσους λόγους, η απεργία της 9 Νοέμβρη όπως και το επερχόμενο τριήμερο του Πολυτεχνείου, πρέπει να αποτελέσουν μαζική απάντηση εκφρασμένη στο πεδίο του δρόμου. Η πολύμηνη απεργία των εργατών στη Μαλαματίνα δίνει ξεκάθαρο μήνυμα αντίστασης στην πολιτική κράτους και κεφαλαίου. Να στηρίξουμε τον αγώνα τους, να σταθούμε πλάι ο ένας στην άλλη, αγωνιζόμενοι/ες ενάντια στους δυνάστες μας. Μέσα από τους φοιτητικούς μας συλλόγους, τις γενικές συνελεύσεις, τις καταλήψεις, τις πορείες και τις συγκρούσεις, να στήσουμε αναχώματα απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Με όπλο μας την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη να εναντιωθούμε στον γραφειοκρατικό υποταγμένο συνδικαλισμό, που υιοθετεί χρονια τωρα την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης.

ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ

ΠΑΙΔΕΙΑ

Όλες οι πτυχές της καταστολής αποτελούν στόχευση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, αλλά και μέσο ευκολότερης υλοποίησής της. Μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας κάθε φοιτήτρια διδάσκεται μία νοοτροπία ανταγωνισμού και εκμετάλλευσης με στόχο την προσωπική ανέλιξη, ενώ ταυτόχρονα δημιουργείται και το απαραίτητο πειθαρχημένο, ευέλικτο, αναλώσιμο εργατικό δυναμικό. Αναδιάρθρωση λοιπόν, με αποκορύφωμα τον νόμο 4777, δεν είναι μόνο η είσοδος των μπάτσων στα πανεπιστήμια, η οποία αποτέλεσε κόμβο συγκρότησης του περσινού φοιτητικού κινήματος. Είναι η υποβάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας και η εντατικοποίηση, πειθάρχηση, υποταγή των φοιτητ(ρι)ών και η στοχοποίηση της συνδικαλιστικής τους δράσης. Είναι τα κλειδώματα των πανεπιστημιακών χώρων, η κατάργηση του ασύλου, η πανεπιστημιακή αστυνομία ΟΠΠΙ ,ο έλεγχος, οι κάμερες, οι κάρτες εισόδου και τα face control, τα πειθαρχικά συμβούλια, οι διαγραφές φοιτητ(ρι)ών στο ανώτατο όριο φοίτησης. Είναι επίσης η ισοτίμηση των πτυχίων των δημοσίων πανεπιστημίων με τα πτυχία των ιδιωτικών κολεγίων, η αξιολόγηση - συγχώνευση πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, η διάσπαση των πτυχίων και η - ολοένα και μεγαλύτερη - κατάργηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Είναι Είναι όλα αυτά και άλλα τόσα που υποτιμούν τις ζωές μας. Φυσικά η κρατική μανία για ολόπλευρη ενσωμάτωση των πανεπιστημίων στα καπιταλιστικά συμφέροντα δεν σταματά με τον νόμο 4777.

Επιπλέον μέσα στο καλοκαίρι, ψηφίστηκε ο νέος νόμος διάλυσης των πτυχίων. Σε μια τροχιά όλο και περισσότερης εξειδίκευσης, τα πτυχία μας θα διασπώνται ακόμα περισσότερο καθώς με τον νέο νόμο πλαίσιο εντείνεται η «κινητικότητα των σπουδών». Επίσης κάθε φοιτήτρια θα χτίζει το πτυχίο της με βάση ειδικά διαμορφωμένες ενότητες μαθημάτων, «κυνηγώντας» ένα ατομικό ανταγωνιστικό προφίλ «χρήσιμο» για την αγορά εργασίας. Αυτό συνεπάγεται και την κατάργηση των ενιαίων πτυχίων και άρα των επαγγελματικών δικαιωμάτων και απομακρύνει τους εργαζόμενους από τη συνδικαλιστική τους συσπείρωση με βάσει το αντικείμενό τους, αφού πλέον το ένα αντικείμενο εργασίας θα εξειδικεύεται και θα διασπάται σε πολλά μέρη.

Όλες αυτές οι νομοθετικές αλλαγές και οι παρεμβάσεις στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση τέμνονται στην ολοένα αυξανόμενη επίθεση της εξουσίας στο πανεπιστημιακό άσυλο και στα όσα αυτό πρεσβεύει για τους αγώνες όλων των καταπιεζόμενων, φοιτητών και μη. Ο χώρος των πανεπιστημίων ως ελεύθερο πεδίο έκφρασης και πολιτικής ζύμωσης, όπως θεσπίστηκε μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 73'αμφισβητείται συνεχώς από το κράτος, το οποίο θέλει να τελειώνει μια και καλή με τις αντιστάσεις και τους αγώνες που κυοφορούνται εντός του ασύλου.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΩΣΗ - ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Έχοντας διανύσει τρία χρόνια οξυμένης καταστολής, αλλεπάλληλων εισβολών των μπάτσων στον χώρο του ασύλου και μόνιμης εγκατάστασης αυτών στους χώρους του πανεπιστημίου, η φετινή 17 Νοέμβρη έχει διαφορετική σημασία και βαρύτητα για την συνέχιση των αγώνων μας.

Βλέπουμε όλα τα κεκτημένα της εξέγερσης του '73 να καταπατώνται. Το σύνθημα ψωμί-παιδεία-ελευθερία παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ, με το βάθεμα της ακρίβειας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης της κοινωνικής βάσης, την ολομέτωπη επίθεση κράτους-κεφαλαίου στη δημόσια-δωρεάν παιδεία και υγεία, την υποτίμηση και αμφισβήτηση βασικών ελευθεριών μας. Οι αμέτρητες συλλήψεις αγωνιστών, τα στημένα κατηγορητήρια, οι ξυλοδαρμοί και οι απαγωγές, οι εκδικητικές απολύσεις συνδικαλιστών συνεχίζουν να αποτελούν βασικές πρακτικές της εξουσίας ενάντια στους αγωνιζόμενους.

Όλα αυτά που έχουμε σήμερα ως δεδομένα, όσον αφορά τον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αποτελούν κατακτήσεις εκείνης της εξέγερσης. Η κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου επετεύχθη με το αίμα των αγωνιστών/ριών, που ύψωσαν το ανάστημά τους απεναντι στην χούντα των συνταγματαρχών.

Η εξέγερση λοιπόν του Πολυτεχνείου του '73 μάς δείχνει τον δρόμο και τον τρόπο για να αμφισβητήσουμε στην πράξη τους καταπιεστές μας. Κοιτώντας το σήμερα και σχεδιάζοντας το μέλλον, να αντιληφθούμε και να διασώσουμε την αγωνιστική μνήμη και να της δώσουμε συνέχεια στοχεύοντας στις εξεγέρσεις του αύριο.

Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως η δύναμη των καταπιεσμένων όταν αγωνίζονται συλλογικά και από τα κάτω απέναντι στο σύστημα που παράγει την εκμετάλλευση και την υποδούλωση, είναι η μόνη που μπορεί να αμφισβητήσει στην πράξη τη φαινομενική «παντοδυναμία» των καταπιεστών μας. Να οργανώσουμε συλλογικά και από τα κάτω τις αντιστάσεις εντός του πανεπιστημίου ενάντια στην ολομέτωπη επίθεση που δέχονται τα κεκτημένα μας. Είναι στο χέρι μας να ξεπεράσουμε τη μιζέρια και την αποπολιτικοποίηση της εποχής και να βρεθούμε όλοι/ες μαζί δυναμικά στους δρόμους.

Η ΜΝΗΜΗ ΤΡΕΦΕΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ

ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΥΓΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ ΕΣ

ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑΣ ΜΑΣ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ - ΜΑΧΗΤΙΚΑ - ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ

Προχωράμε σε:
-Ορισμός συντονιστικής επιτροπής υλοποίησης και εξειδίκευσης της απόφασης του συλλόγου
-Κατάληψη της σχολής: Τετάρτη 9/11
-Στήριξη της συγκέντρωσης περιφρούρησης της απεργίας, Τετάρτη 9/11, 6:00 πμ στο εργοστάσιο της Μαλαματίνα.
-Κάλεσμα στην απεργιακή συγκέντρωση και πορεία: Τετάρτη 9/11 - 10.30 ΚΑΜΑΡΑ, με επιστροφή στο άσυλο.
-Δράσεις για την οικονομική ενίσχυση των απεργών της Μαλαματίνα.
-Προπαγανδιστικές δράσεις του συλλόγου ενόψει του τριημέρου του Πολυτεχνείου.
-Κατάληψη της σχολής 15-16-17 Νοεμβρίου.
-Συμμετοχή στην αντικρατική-αντικαπιταλιστική πορεία στις 17 Νοέμβρη με συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο.
-Συντονισμός με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους που κινούνται σε αντίστοιχη κατεύθυνση.

Συλλογος Σπουδαστών/ριών Αρχιτεκτονικής