kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Protest in solidarity with the feminist uprising in iran

MEMORIAL AND PROTEST IN SOLIDARITY WITH THE FEMINIST UPRISING IN IRAN

Αλληλεγγύη στις εξεγερμένες του ιράν

Στις 13/9 η 22χρονη Μαχσά Αμινί έπεσε σε κώμα μετά τα χτυπήματα που δέχθηκε από την αστυνομία ηθών, αφού συνελήφθη νωρίτερα στην τεχεράνη διότι εξείχαν τούφες από τα μαλλιά της, πίσω από το χιτζάμπ της. Τρεις μέρες αργότερα επιβεβαιώθηκε ο θάνατός της. Την ημέρα της κηδείας της ξεκίνησαν οι πρώτες διαδηλώσεις και ξέσπασαν οι πρώτες συγκρούσεις. Λίγο αργότερα, ολόκληρο το ιράν κατακλύστηκε από ένα τεράστιο κύμα πορειών, οι πρώτες στιγμές μιας εξέγερσης που ακολούθησε.

Από την πρώτη στιγμή πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, γυναίκες έκοψαν τα μαλλιά τους (και έκαψαν τα χιτζάμπ τους), ενώ πραγματοποιήθηκαν απαλλοτροιώσεις και απεργίες. Η απάντηση του ιρανικού κράτους ήταν άμεση. Ο αριθμός των δολοφονημένων διαδηλωτών παραμένει αδιευκρίνιστος (κάποιες πηγές μιλάνε για πάνω από 200), ενώ οι συλληφθέντες είναι χιλιάδες, ανάμεσά τους και μαθητές/μαθήτριες.

Την ίδια στιγμή οι γυναίκες στο αφγανιστάν βρίσκονται για μια ακόμα φορά στους δρόμους. Η αφορμή ήταν μια ακόμα βομβιστική επίθεση εναντίον σχολείων που φοιτούν κορίτσια. Στις 30/9 η επίθεση αυτοκτονίας κατά τη διάρκεια εξετάσεων στη συνοικία Dasht-e-Barchi, στη δυτική Καμπούλ, όπου ζει η θρησκευτική μειονότητα των Χαζάρα, είχε ως αποτέλεσμα 53 νεκρούς/ες και 110 τραυματίες, στην πλειονότητά τους μαθήτριες. Μετά την επίθεση σε μεγάλο αριθμό πόλεων του αφγανιστάν ξέσπασαν πορείες και διαμαρτυρίες γυναικών. Και εδώ η απάντηση του κράτους ήταν άμεση: συλλήψεις, ξυλοδαρμοί και βολές με πραγματικά πυρά.

Σε μια στιγμή όπου η ένταση του κοινωνικού πολέμου αυξάνεται και η εξέγερση, αγνοώντας χωρικά και γλωσικά σύνορα, συνεχίζει να γκρεμίζει τις βεβαιότητες ενός κόσμου χτισμένου σε σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης, δεν χρειάζονται άλλα λόγια. Οι φωνές των εξεγερμένων γυναικών και των εξεγερμένων προλετάριων στο ιράν και το αφγανιστάν μας καλούν να κατεβούμε στους δρόμους. Μας καλούν να βρεθούμε ντόπιοι/ες/ια και μετανάστ(ρι)ες και να δημιουργήσουμε μαζί τα νέα πεδία αγώνα και τις νέες μορφές συλλογικής ζωής.

Στις 22/10 καλούμε σε συγκέντρωση/πορεία στο άγαλμα βενιζέλου (αριστοτέλους) για μνημονεύσουμε τους/τις/τα δολοφονημένους/ες/α της εξέγερσης και της έμφυλης βίας και να δείξουμε ότι η μόνη πραγματική αλληλεγγύη είναι η αλληλεγγύη που μεταφέρει το μήνυμα της εξέγερσης.

Women - Life - Freedom

Πόλεμος ενάντια σε κράτος και πατριαρχία

Συνέλευση stop war on migrants

Solidarity with the uprising in Iran

On the 13/9, 22-year-old Mahsha Amini fell into a coma after being beaten by the morality police after being arrested earlier in Tehran for having locks of hair sticking out of her head behind her hijab. Her death was confirmed three days later. On the day of her funeral the first demonstrations and clashes broke out. Soon the whole of Iran was overwhelmed by a huge wave of demonstratios, the first momentsof an uprising that followed.

From the very first moment, police stations were attacked, women cut off their hair (and burned their hijabs), while expropriations were carried out as well as strikes. The response of the Iranian state was immediate. The number of protesters that were killed remains unclear (some sources put the number at over 200), while the number of those arrested is in the thousands, including students.

At the same time, women in Afghanistan are once again on the streets. The cause was another bomb attack on schools attended by girls. On 30/9 the suicide attack during an examination in the Dasht-e-Barchi district, in the western part of the city of Kabul, where the Hazara religious minority lives, resulted in 53 deaths and 110 wounded, the majority of them female students. Following the attack on a large number of cities in Afghanistan, women's marches and protests broke out. And there as well the response of the state was immediate: arrests, beatings and live fire.

At a time when the intensity of the social war is increasing and the uprising, ignoring spatial and linguistic borders, continues to shatter the certainties of a world built on relations of power and exploitation, no more words are needed. The voices of the insurgents and proletarians in Iran and Afghanistan call upon us to take to the streets. They call us to come together as locals and migrants and to create together the new fields of struggle and new forms of collective life.

On 22/10 we call for a gathering/demonstration at the statue of Venizelos (Aristotelous) to commemorate those murdered in the uprising and due to gender violence and to show that the only real solidarity is the solidarity that carries the message of uprising.

Women - Life - Freedom

War against the state and patriarchy

Open assembly Stop War on Migrants

همبستگی با قیام در ایران

مهسا امینی دختر 22 ساله در 13 سپتامبر، در تهران پس از ضرب و شتم توسط پلیس اخلاق (گشت ارشاد) ایران به

دلیل بیرون بودن تارهای مویش در پشت حجاب به کما رفت. مرگ او سه روز بعد تایید شد.

در روز تشییع جنازه او، اولین تظاهرات آغاز شد و اولین درگیری ها شکل گرفت.اندکی بعد، سراسر ایران غرق در

موج عظیم راهپیمایی ها شد؛ شروع اولین لحظات قیام.از همان لحظه اول حمله به کلانتری ها آغاز شد، زنان موهای

خود را کوتاه کردند (و حجابشان را سوزاندند)، و سلب مالکیت و اعتصاب شکل گرفت. واکنش دولت ایران فوری

بود. تعداد تظاهرکنندگان کشته شده همچنان نامشخص است (برخی منابع تعداد آنها را بیش از 200 نفر ذکر کرده

اند)، در حالی که هزاران نفر از جمله دختران دانش آموز دستگیر شدند.

همزمان، زنان در افغانستان بار دیگر به خیابان ها آمدند.مناسبت آن، حمله بمبی دیگری به مدارسی بود که دختران در

آن حضور داشتند. در 30 سپتامبر، یک حمله انتحاری در حین امتحان ،دردشت برچی در غرب کابل که محل زندگی

اقلیت مذهبی هزاره است، منجر به کشته شدن 53 نفر و زخمی شدن 110 نفر شد که اکثریت آنها دانش آموزان دختر

بودند. در پی این حمله، راهپیمایی ها و اعتراضات زنان در شمار زیادی از شهرهای افغانستان به راه افتاد. در آنجا

نیز واکنش دولت فوری بود؛ اعم از دستگیری، ضرب و شتم و تیراندازی واقعی.

در روزگاری که شدت جنگ اجتماعی رو به افزایش است و شورش ها با نادیده گرفتن مرزهای فضایی و زبانی،

همچنان قطعیت های دنیایی را که بر پایه روابط قدرت و استثمار بنا شده است در هم می شکند، دیگر نیازی به سخن

نیست. صدای زنان شورشی و طبقه کارگر در ایران و افغانستان ما را فرا می خواند که به خیابان بیاییم. آنها ما را فرا

می خوانند تا به عنوان افراد محلی و مهاجر دور هم جمع شویم و با هم، زمینه های جدید مبارزه و اشکال جدیدی از

زندگی جمعی را ایجاد کنیم.

ما برای یک تظاهرات / مراسم یادبود در تاریخ 22 اکتبر، ساعت 17:00، در مجسمه ونیزلوس (میدان ارسطو)

فراخوان می دهیم؛ برای گرامیداشت یاد کشته شدگان قیام و خشونت جنسیتی ، و نشان دادن اینکه تنها همبستگی

واقعی، همبستگی است که حامل پیام قیام است.

زن - زندگی - آزادی

جنگ علیه دولت و مردسالاری

انجمن توقف جنگ با مهاجران

open assembly Stop War on Migrants

Στις 13/9/2022 η Αστυνομία Ηθών της Τεχεράνης συνέλαβε την 22χρονη Ιρανή Κούρδισσα, Μάχσα Αμινί, διότι δε φορούσε κατά τον προβλεπόμενο τρόπο το χιτζάμπ της (λίγα απ' τα μαλλιά της, υποτίθεται, έβγαιναν έξω από τη μαντίλα)… Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, κατά τη σύλληψή της και την παραμονή της στο αστυνομικό τμήμα, η νεαρή Μάχσα Αμινί χτυπήθηκε και βασανίστηκε από αστυνομικούς. Ακολούθησε η μεταφορά της σε νοσοκομείο, όπου βρισκόταν σε κώμα για τρεις μέρες. Τελικά, άφησε την τελευταία της πνοή στις 16/9/2022. Το ιρανικό καθεστώς αμέσως προσπάθησε να κουκουλώσει την κρατική δολοφονία, εκβιάζοντας το ιατρικό προσωπικό να μεταφέρει ψευδή αίτια θανάτου στους γονείς της Μάχσα Αμινί (ότι είχε προβλήματα καρδιάς και επιληψίας), προκαλώντας την αναμενόμενη οργή τους. Αντίστοιχα, προσπάθησε να φιμώσει τους αυτόπτες μάρτυρες και να καταστρέψει αποδεικτικά στοιχεία (κατάσχοντας κινητά τηλέφωνα), επέβαλε λογοκρισία στα social media, ενώ κατηύθυνε τον τύπο και τα ΜΜΕ που ελέγχονται πλήρως από το καθεστώς στην παραπληροφόρηση και στον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης.

Ευτυχώς όμως, αυτό το κρατικό έγκλημα δεν θάφτηκε επιτυχώς (όπως μάλλον γίνεται σε σταθερή βάση). Μόλις έγινε γνωστή η δολοφονία της Μαχσά Αμινί από τις αστυνομικές αρχές της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, ξέσπασαν αυθόρμητα σφοδρές και μαζικές διαμαρτυρίες σε όλη την ιρανική επικράτεια, οι οποίες συνεχίζονται αδιαλείπτως μέχρι και την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Επιδεικνύοντας απαράμιλλο θάρρος και αποφασιστικότητα, οι γυναίκες αποτέλεσαν και αποτελούν τον πυρήνα και την εμπροσθοφυλακή αυτής της εξέγερσης (μιας εξέγερσης που μας έχει πλημμυρίσει όλες/όλους εμάς με δέος, συγκίνηση και θαυμασμό). Άλλωστε, αποτελούν το κατεξοχήν καταπιεζόμενο υποκείμενο στο θεοκρατικό Ιράν. Με λίγα λόγια οι γυναίκες στο Ιράν είναι υποζύγια των ανδρών και των θρησκευτικών ιερατείων. Η δολοφονία της Μάχσα Αμινί αντικατοπτρίζει αυτήν ακριβώς τη βίαιη υποτίμηση της ζωής των γυναικών. Στο πρόσωπο της Μάχσα Αμινί κάθε εξεγερμένη γυναίκα στο Ιράν βλέπει τον εαυτό της. Επομένως, η εξελισσόμενη εξέγερση στο Ιράν, με την αυθόρμητη καθοδήγηση των γυναικών, στρέφεται εναντίον της πατριαρχίας και του θεοκρατικού δεσποτισμού, που εξαχρειώνουν τις ζωές των γυναικών και αποτελούν κεντρικούς πυλώνες του κυρίαρχου καθεστώτος. Οι εικόνες γυναικών να κόβουν τα μαλλιά τους, να πετούν και να καίνε τις μαντίλες τους σε δημόσια θέα, είναι εικόνες συμβολικές, ύψιστης σημασίας, στην προσπάθεια τους να υψώσουν το ανάστημά τους ενάντια στην έμφυλη καταπίεση. Στο πλευρό των γυναικών τάσσονται και άνδρες, εργαζόμενοι και φοιτητές. Ήδη έχουν οργανωθεί απεργίες σε εργασιακούς χώρους και αποχές από την παρακολούθηση μαθημάτων σε πανεπιστημιακά ιδρύματα.

Η δολοφονία της Μάχσα Αμινί φαίνεται πως ήταν η σπίθα που πυροδότησε τη φλόγα της κοινωνικής οργής στο Ιράν. Της οργής μίας κοινωνίας που υπέστη σε μαζική κλίμακα εκτελέσεις, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια και στη συνέχεια καταπιέστηκε, περιορίστηκε, κυνηγήθηκε και τσαλαπατήθηκε από την άνοδο του θεοκρατικού καθεστώτος το 1979. Έθεσε σε κίνηση τη γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια ενός λαού που μαστίζεται από την φτώχεια και την ανέχεια, την ανεργία, τη διαπλοκή και τη διαφθορά πολιτικών-οικονομικών-θρησκευτικών-στρατιωτικών κύκλων, τον διάχυτο συντηρητισμό και τον εξανδραποδισμό που συνδέονται με τη θεοκρατική φύση του καθεστώτος. Η μαζικότητα των διαδηλώσεων, ο ανυποχώρητος χαρακτήρας τους, η έντονη οργή και οι δυναμικές συγκρούσεις κλονίζουν τα θεμέλια του θεοκρατικού καθεστώτος. Η εξουσία απειλείται, για αυτό και αντιδρά αμείλικτα, πραγματοποιώντας αθρόες συλλήψεις και «ρίχνοντας στο ψαχνό». Δεκάδες είναι οι νεκροί/νεκρές και χιλιάδες οι συλληφθέντες/συλληφθείσες και οι τραυματίες στις διαδηλώσεις. Καθεστωτικές και παρακρατικές δυνάμεις και σύσσωμος ο κρατικός μηχανισμός διακηρύσσουν πως θα συντρίψουν όσους επιχειρούν να διασαλεύσουν την τάξη της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Ο πρόεδρος Ραϊσί απειλεί ότι θα βγάλει τον στρατό στους δρόμους, όπως έκανε το 2019, όταν είχε δολοφονήσει 1.500 ανθρώπους που διαδήλωναν κατά του πληθωρισμού, της ακρίβειας και της φτώχειας.

Οι εξεγερμένες γυναίκες και ο αγωνιζόμενος λαός του Ιράν δεν είναι μόνες/μόνοι. Η πατριαρχία και η θρησκεία, ως όργανα και ιδεολογικές εκφράσεις της κυριαρχίας, διαιρούν όπου γης όσους και όσες βρίσκονται στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, αποτελώντας τροχοπέδη για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση. Γι' αυτό, σε πολλά μέρη του κόσμου πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες σε υποστήριξη και αλληλεγγύη στον αγώνα των γυναικών στο Ιράν. Οι υποκριτικές φωνές των κάθε λογής καιροσκόπων όχι απλά δεν μας συγκινούν, αλλά μας εξοργίζουν. Οι εκπρόσωποι του ευρω-ατλαντικού ιμπεριαλιστικού άξονα, που τώρα διατρανώνουν με ιδιοτέλεια και ανειλικρίνεια την υποστήριξή τους στην κοινωνική-γυναικεία εξέγερση στο Ιράν, το κάνουν μόνο επειδή διαβλέπουν ότι η προκαλούμενη πολιτική αστάθεια μπορεί να αποδυναμώσει μια δύναμη που στρατηγικά αποτελεί σύμμαχο της Ρωσίας, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις δικές τους ατζέντες. Την ίδια στιγμή βέβαια κωφεύουν για την απαγόρευση ή την αμφισβήτηση του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση (βλ. ΗΠΑ, Πολωνία, Αργεντινή κ.α.) ή σφυρίζουν αδιάφορα για την αδιανόητη υποτίμηση και την καταπίεση των γυναικών στη Σαουδική Αραβία, με την οποία συνεργάζονται σε όλους τους τομείς. Παράλληλα με αυτές τις «κορώνες» υποτιθέμενης ευαισθησίας, βέβαια, οι ΗΠΑ και το Ιράν διαπραγματεύονται για το πυρηνικό πρόγραμμα JCPOA, με βάση το οποίο το Ιράν δέχτηκε να περιορίσει το πυρηνικό του πρόγραμμα με αντάλλαγμα την άρση των κυρώσεων και του εμπάργκο των ΗΠΑ (αν και οι ΗΠΑ είχαν αποχωρήσει μονομερώς από τις διαπραγματεύσεις το 2018 επί προεδρίας Τραμπ). Υπό το φόντο του διακυβεύματος της ανθρώπινης και δη της γυναικείας αξιοπρέπειας, οι ιμπεριαλιστές πραγματοποιούν τα δικά τους παζαρέματα σε βάρος των λαών.

Αντίστοιχα, στην Ελλάδα οι κρατικές και καπιταλιστικές ελίτ, που τώρα ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα των γυναικών του Ιράν, ψηφίζουν νόμους που παραδίδουν την επιμέλεια των παιδιών σε κακοποιητικούς πατεράδες, πιέζουν προς την κατεύθυνση της αθώωσης βιαστών, την ώρα που διάφοροι εκπρόσωποι του κλήρου κηρύττουν απερίφραστα τον μισογυνισμό, γυναίκες κρατούνται υπό ομηρία σε κακοποιητικά περιβάλλοντα με τη σιωπή και τη συνενοχή του περίγυρού τους, οι γυναικοκτονίες αυξάνονται ιδιαίτερα ανησυχητικά και το διάχυτο ξέπλυμα του σεξισμού αποτελεί καθημερινότητα. Άλλωστε, η υποκρισία τους είναι δεδομένη, καθώς όλες/όλοι ξέρουμε ότι απέναντι σε αυτές τις γυναίκες που εξεγείρονται σήμερα στο Ιράν, έχοντας σαφέστατα το δίκιο με το μέρος τους, αύριο το ελληνικό κράτος με την αντι-μεταναστευτική πολιτική των κλειστών συνόρων, των παράνομων επαναπροωθήσεων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των υδάτινων τάφων στο Αιγαίο και ο ξενοφοβικός/ισλαμοφοβικός, συντηρητικός εσμός θα σταθούν ως άσπονδοι εχθροί. Γι' αυτό οφείλουμε να κατακεραυνώνουμε με κάθε ευκαιρία τον αστικό «ανθρωπισμό», τη φιλανθρωπία που υποκινείται από βαθύτερα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα και να αντιπαραβάλουμε την ταξική και διεθνιστική αλληλεγγύη, ως εκείνη την οριζόντια και ακηδεμόνευτη σχέση αλληλοβοήθειας που εδράζεται σε κοινά υλικά συμφέροντα, μεταξύ της πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας που καταδυναστεύεται από την εξουσία των κρατών και των καπιταλιστών. Ομοίως, κινούμενοι στους ίδιους άξονες, πρέπει να αντιπαλεύουμε με το ίδιο σθένος την ανάπτυξη του κοινωνικού εκφασισμού, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας.

Ο αγώνας για τη γυναικεία χειραφέτηση και αυτοδιάθεση είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για την καθολική, ανθρώπινη χειραφέτηση. Είναι οργανικό κομμάτι του αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Να ενώσουμε, λοιπόν, τις φωνές μας με τις γυναίκες που αγωνίζονται στο Ιράν, να ξηλώσουμε από τις ζωές μας και τις σχέσεις μας την πατριαρχία και τον σεξισμό, αναγνωρίζοντας ότι αναπαράγονται ως εργαλεία υποδούλωσης και κατακερματισμού των από τα κάτω από την εξουσία και τον καπιταλισμό.

JIN-JIYAN-AZADI, ΓΥΝΑΙΚΕΣ-ΖΩΗ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΙΡΑΝ ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟ ΛΑΟ ΤΟΥ ΙΡΑΝ:

ΣΑΒΒΑΤΟ 22/10, 17:00, ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

*Στηρίζουμε το κάλεσμα της συλλογικότητας Stop War On Migrants και των μεταναστριών από το Ιράν.

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

blog: libertasalonica.wordpress.com

mail: lib_exthess@hoextmail.coexm

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1621232/