kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Μικροφωνική συγκέντρωση υπεράσπισης του ασύλου

Μια νέα χρονιά ξεκινά στο ΑΠΘ και ετοιμαζόμαστε για άλλη μια φορά να δούμε το πανεπιστήμιο να κατακλύζεται από φοιτητές φοιτήτριες και φοιτητά που επιστρέφουν ή για πρώτη φορά γνωρίζουν τους χώρους του, ανθρώπους που περπατάνε μαζί με το σκύλο τους, παρέες φοιτητών ή μη που λιαζονται στα γρασίδια, διμοιρίες ΜΑΤ, ΟΠΠΙ..
-Ωπα, αυτό συμβαίνει πρώτη φορά. Μα πώς μπήκανε στο πλάνο;
-Άλλαξε το σενάριο.
-Τι πάει να πει άλλαξε το σενάριο; Αφού εμείς το γράφουμε.
-Μμ ναι. Αλλά κάποιοι πιέζουν και έχουν έρθει νέοι σεναριογράφοι και κάνουν ό τι τους καπνίσει.
-Ποιοι δηλαδή; Πώς λέγονται;
-Κάποια βασικά ονόματα είναι Κεραμέως, Χρυσοχοΐδης, Θεοδωρικάκος, Παπαϊωάννου..
-Οκ, κατάλαβα. Λοιπόν, γράφουμε από την αρχή. Άφησε τους να χτυπιούνται, εμείς ήμασταν εδώ πριν από αυτούς.

Στο δικό μας σενάριο, τα πανεπιστήμια αποτελούν χώρους που σφύζουν από ζωή. Χώρους συνάντησης και πολιτικοποίησης. Χώρους ευνοϊκούς για την αμφισβήτηση της ζωής, όπως την εννοούν οι κυρίαρχοι. Χώρους ευνοϊκούς για τη γέννηση και την εξέλιξη αγώνων ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία και ό τι μας καταπιέζει. Στο πανεπιστήμιο που εμείς έχουμε στο μυαλό μας, αυτοοργανωμένες θεατρικές και κινηματογραφικές ομάδες οικειοποιούνται, όποια ώρα της ημέρας ή της νύχτας θέλουν, τα αμφιθέατρα των σχολών για τις πρόβες, τις παραστάσεις και τις προβολές τους. Επειδή το πανεπιστήμιο δεν είναι ένας αποστειρωμένος χώρος προορισμένος αποκλειστικά για ακαδημαϊκές λειτουργίες. Στο πανεπιστήμιο που εμείς θέλουμε, πίνουμε τον καφέ μας, διαβάζουμε και συζητάμε σε κατειλημμένα στέκια, των οποίων τον τρόπο λειτουργίας αποφασίζουμε εμείς για εμάς, πραγματοποιώντας συνελεύσεις χωρίς ιεραρχίες, αλλά με γνώμονα την αυτοοργάνωση και την αυτοδιαχείριση. Στο πανεπιστήμιο που εμείς επιθυμούμε, μοιραζόμαστε σκέψεις για το πώς θα την παλέψουμε απέναντι σε ό τι μας καταστρέφει τη ζωή (είτε αυτό είναι το αυξημένο κόστος διαβίωσης, είτε τα αλλεπάλληλα σεξιστικά σχόλια που μπορεί να ακούμε στο σπίτι, στο δρόμο, στην ίδια τη σχολή, είτε η εντατικοποιημένη ακαδημαϊκή καθημερινότητα με μαθήματα ακόμα και τα Σάββατα). Μάλιστα, βρίσκουμε τρόπους να υλοποιήσουμε αυτές τις σκέψεις εμείς τα ίδια, χωρίς να περιμένουμε κάποια λύση από κάποιον "αρμόδιο" θεσμό, χωρίς να αναθέτουμε τη λύση των προβλημάτων μας σε κάποιους σωτήρες. Με λίγα λόγια, αγωνιζόμαστε από τα κάτω για μια ζωή που να αξίζει να βιωθεί.

Στο σενάριο που γράφουν το κράτος με το κεφάλαιο, μαζί και οι πρυτανικές αρχές, τίποτα από όλα αυτά δε χωρά στα πανεπιστήμια. Ούτως ή άλλως, τα πανεπιστήμια εντός της καπιταλιστικής κοινωνίας στην οποία ζούμε, λειτουργούν με όρους κέρδους, πειθάρχησης και ελέγχου. Την εντατικοποίηση αυτής της συνθήκης προωθεί διαχρονικά η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, η οποία ανά τα χρόνια έχει επιβραδυνθεί και πτυχές της έχουν εμποδιστεί από φοιτητικά κινήματα και αγώνες που έχουν ξεσπάσει εντός των σχολών. Ένα σημαντικό κεκτημένο αγώνων το οποιο καταργήθηκε με νόμο το 2019 ήταν το πανεπιστημιακό άσυλο, επειτα απο διάφορες τροποποιησεις -προς το χειρότερο - που είχαν γίνει τα προηγούμενα χρόνια. Φυσικά δεν μας ενδιαφέρει αν η εξουσία θεσπίζει ή καταργεί νόμους αναφορικά με το πως δρούμε, αλλά αναγνωρίζουμε πως η κατοχύρωση του ασύλου έγινε μετά από πολύχρονους και πολύμορφους φοιτητικούς αγώνες και ταυτόχρονα η εξάλειψη του αποτέλεσε ένα κομβικό σημείο για την νομιμοποιήση των ενεργειών που προέβη το κρατος στην συνέχεια. ( Παρά το γεγονός ότι είναι γνωστές ιστορικά οι επεμβασεις των μπατσων στα Πανεπιστημία σε όλα τα χρόνια της θεσμικής κατοχύρωσης του ασύλου ).Τελευταία κεφάλαια της αναδιάρθρωσης αποτελούν ο νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη (ν.4777/2021), καθώς και ο νόμος για το "Πανεπιστήμιο 2030" .

Τα ψηφισμένα αυτά νομοσχέδια είναι η κοινή συνισταμένη για την εξάλειψη της δημόσιας παιδείας φέρνοντας βάσεις εισαγωγής , εξίσωση πτυχίων με ιδιωτικά κολλέγια , εντατικοποίηση των ζωών μας με όριο σπουδών, ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης με πειθαρχικά και συνεχή επιτήρηση μέσω καμερών και καρτών ελέγχου. Στα πανεπιστήμια εισέρχονται τα ιδρυματικά συμβούλια που θα απαρτίζονται από ιδιώτες - επενδυτές και το πτυχίο μας θα διασπάται ακόμη περισσότερο χάνοντας κατά αυτόν τον τρόπο μια ολική προσέγγιση του αντικείμενου μας, καταργώντας τα ενιαία πτυχία και κατά συνέπεια τα επαγγελματικά δικαιώματα. Παράλληλα , εταιρείες με πολεμικό εξοπλισμό και κράτος χρηματοδοτούν έρευνες για ανάπτυξη στρατιωτικών και αστυνομικών μηχανισμών εμπλέκοντας το πανεπιστήμιο στην πολεμική μηχανή και σε αντιμεταναστευτικές πολιτικές.

Απέναντι σε αυτούς τους σχεδιασμούς στεκόταν πάντα ο κόσμος του αγώνα. Την άνοιξη του 2021 ένα πολύμορφο φοιτητικό κίνημα, με συνελεύσεις, καταλήψεις, μαζικές συγκρουσιακές πορείες, εκδηλώσεις, πολιτιστικά και καλλιτεχνικά δρώμενα, έδωσε ζωή στο πανεπιστήμιο, δημιούργησε κοινωνικές και συντροφικές σχέσεις και κατόρθωσε να καθυστερήσει την εφαρμογή του νόμου ΚΧ. Οι σχολές ήταν ανοιχτές και προσβάσιμες καθ'όλη τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας, σε αντίθεση με την επιθυμία των πρυτανικών αρχών, που με το γνωστό επιχείρημα της εγκληματικότητας λίγα χρόνια πριν είχε επιχειρήσει το κλειδαμπαρωμα των κτιρίων τα βράδια και τα σαββατοκύριακα, καθώς και τον περιορισμό της κίνησης στο campus με φράξιμο πολλών εισόδων, οι οποίες από κάποιες δεκάδες έχουν περιοριστεί σήμερα σε σημαντικό βαθμό. Και το ΑΠΘ ήταν πολύ ασφαλέστερο τότε, όταν ο αγωνιζόμενος φοιτητικός και όχι μόνο κόσμος προστάτευε με τις δικές του δυνάμεις το ζωτικό του χώρο από παραβιαστικές, σεξιστικές ή οποιουδήποτε είδους εξουσιαστικές συμπεριφορές.

Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το κράτος δείχνει την θέληση σταδιακά αλλά με γοργούς ρυθμούς να υλοποιήσει τους σχεδιασμούς του.Σε αυτό το πλαίσιο, προσπαθεί να προλάβει τη γέννηση νέων αντιστάσεων, πιστό στο δόγμα "νόμος και τάξη".

Την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2022, εκμεταλλευόμενο την απουσία των φοιτητών/ιών για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές, εκκενώνει την επί 34 χρόνια κατάληψη "Στέκι στο Βιολογικό", ένα χώρο με πλούσια συνεισφορά στις πολιτικές και πολιτιστικές εξελίξεις της Θεσσαλονίκης των τελευταίων τριών δεκαετιών. Εκεί στο πέρας των χρόνων είχαν στεγαστεί πολιτικές συλλογικότητες, αυτοοργανωμένες δομές, μουσικές ομάδες, φοιτητικά σχήματα.

Τους επόμενους μήνες τέθηκε σε εφαρμογή το λεγόμενο "σχέδιο βιβλιοθήκη", ο κρατικός σχεδιασμός δηλαδή για τη μόνιμη εγκατάσταση αστυνομίας στο ΑΠΘ, με δικαιολογία την ανάγκη προστασίας της υπό κατασκευή βιβλιοθήκης στο σημείο που άλλοτε βρισκόταν το στέκι στο βιολογικό. Διμοιρίες ΜΑΤ βρίσκονται εδώ και μήνες μόνιμα στη Σχολή Θετικών Επιστημών (ΣΘΕ), προστατεύοντας δύο τοίχους και ένα έργο το οποίο έχει μπει στον πάγο, φανερώνοντας τον προσχηματικό χαρακτήρα των επιχειρημάτων περί βιβλιοθήκης. Βέβαια, η αστυνομική εγκατάσταση δεν ήταν ομαλή, αφού για μεγάλο χρονικό διάστημα πραγματοποιούνταν καθημερινές, μαχητικές πολλές φορές, συγκεντρώσεις που δέχτηκαν επανειλημμένα την κρατική καταστολή με συλλήψεις, ξυλοδαρμούς, κρότου λάμψης σε ευθεία βολή, δακρυγόνα σε εσωτερικούς χώρους την ώρα πραγματοποίησης μαθημάτων.

Το καλοκαίρι το τμήμα Ιατρικής εκκένωσε το αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο ιατρικής, άλλο ένα κατειλημμένο στέκι στο ΑΠΘ, ωστόσο αγωνιζόμενος κόσμος έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά και το ανακατέλαβε. Παράλληλα, οι πρυτανικές αρχές εγκατέστησαν τα πρώτα τουρνικε για ελεγχόμενη είσοδο στο κτίριο διοίκησης, τα οποία από Σεπτέμβρη χρειάζονται πλέον και αυτά με τη σειρά τους τη μόνιμη παρουσία ΜΑΤ για την προστασία τους.

Και φτάνουμε στην πιο πρόσφατη απόπειρα υλοποίησης μιας ακόμη πτυχής του ν.4777, την άφιξη της ΟΠΠΙ στο ΕΚΠΑ και στο ΑΠΘ. Η οποία ΟΠΠΙ χρειάζεται κι αυτή με τη σειρά της τα ΜΑΤ για προστασία. Το κράτος έφερε την πανεπιστημιακή αστυνομία νύχτα στο ΑΠΘ με τη συνοδεία ΜΑΤ, ενώ μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει σε καμία σχολή να σταθεί μόνο αυτό το αστυνομικό σώμα, αφού βρήκε κατ επανάληψη απέναντι του αντιδράσεις. Συγκεκριμένα, οι πρώτες μέρες εμφάνισης τους στον πανεπιστήμιακο χώρο συνοδεύτηκαν από αντανακλαστικές μεταμεσονύχτιες πορείες, συλλήψεις από τη μεριά της αστυνομίας και χιλιάδες ανθρώπους να κατεβαίνουν στο δρόμο. Χαρακτηριστική ήταν η νύχτα της 16/9, όταν τα ΜΑΤ αποφάσισαν να χτυπήσουν δολοφονικά μια συναυλία πέντε χιλιάδων ανθρώπων στα γρασίδια φιλοσοφικής πνίγοντας τη στα δακρυγόνα, με πρόφαση μερικές πέτρες που πετάχτηκαν εναντίον τους 500 μέτρα μακριά. Χάρη στην ψυχραιμία και την αλληλεγγύη του κόσμου, δεν υπήρξε κάποια χειρότερη εξέλιξη, ενώ στη συνέχεια χιλιάδες ανθρώπων προσπάθησαν να επιστρέψουν στο πανεπιστήμιο και συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής, φανερώνοντας τη βαθιά πεποίθηση ότι στο πανεπιστήμιο έχουν θέση ο κόσμος του αγώνα και μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας αλλά σίγουρα όχι οι δυνάμεις καταστολής.
Καμία ασφάλεια δεν μας γεννά η καθημερινή παρουσία ενόπλων αστυνομικών στους χώρους μας, πλέον δίπλα ακριβώς και από τη δική μας σχολή, που πραγματοποιούν face control, τραμπουκίζουν περαστικούς, κάνουν σεξιστικά σχόλια, κάνουν αυθαίρετες εξακριβώσεις στοιχείων και ελέγχους. Δεν ξεχνάμε ότι η αστυνομία (ΟΠΠΙ, ΜΑΤ, ΟΠΚΕ ή όποιο άλλο σώμα) είναι εδώ, για να περιφρουρήσει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, να καταστείλει κάθε αγώνα που πάει να γεννηθεί. Βρίσκονται εδώ, για να θεωρήσουμε μάταιη ακόμη και την ιδέα να αγωνιστούμε για μια ζωή που δεν θα είναι επιβίωση. Βρίσκονται εδώ, για να μας βυθίσουν στην απελπισία, την υποταγή και την παραίτηση.

Από το ΑΠΘ ως τους αγώνες των εργαζομένων σε Kavala Oil και Μαλαματινα και από τα Εξάρχεια και τον Ελαιώνα μέχρι τις εκκενώσεις καταλήψεων βλέπουμε την οξυμένη προσπαθεια του κράτους να προστατέψει το κεφάλαιο, να εξαλείψει κέντρα αγώνων, να μας τρομοκρατήσει με την καταστολή. Στην απέναντι μεριά του οδοφράγματος βλέπουμε αγωνιστ@ να αντιμάχονται πεισματικά αυτή την προσπάθεια.

Κι εμείς βρισκόμαστε εδώ. Ήμασταν ήδη εδώ και θα συνεχίσουμε να είμαστε, όταν θα έχουν αποχωρήσει. Γιατί ας μην ξεχνάμε, οι λόγοι για να αγωνιστούμε σε καμία περίπτωση δεν θα εκλείψουν με τη φυγή των ΟΠΠΙ και των ΜΑΤ.

Ως αγωνιζόμενες φοιτήτριες και αλληλέγγυος αγωνιζόμενος κόσμος δεν οραματιζόμαστε ένα πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί με όρους κέρδους και επιβολής υποβαθμίζοντας τις σπουδές και τις ζωές μας. Οραματιζόμαστε και δημιουργούμε ένα χώρο ελεύθερο και προσβάσιμο που θα μας χωράει όλα, αφουγκραζόμενος τις ανάγκες μας και θα είναι από εμάς για εμάς έξω απο λογικές εξουσιαστικών πρακτικών. Το Πανεπιστήμιο αποτελεί έναν πολύμορφο χώρο αγώνα, φοιτητικών συλλόγων, αυτοοργανωμένων δομών και συνελεύσεων βάσης που αντιμάχονται στην κρατική καπιταλιστική πραγματικότητα .

Διαμορφώνουμε κοινωνικοπολιτικές σχέσεις , με γνώμονα την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη και την ελευθερία , απαλλαγμένες από ιεραρχία, ανάθεση και διαμεσολάβηση.

Ως φοιτητικά υποκείμενα, δημιουργούμε τις συνθήκες για να αντισταθούμε και να ανατρέψουμε τα σχέδια κράτους και κεφαλαίου.

Αυτόνομη Πρωτοβουλία Νομικής

πηγή : email που λάβαμε στις 2 Οκτωβρίου 14h