kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πορεία ορατότητας και διεκδικήσεων

Καθημερινά στους δρόμους του Ηρακλείου ερχόμαστε αντιμέτωπα με παραβιαστικά βλέμματα και αγγίγματα, υβριστικά σχόλια, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, βιασμούς, ακόμα και απόπειρες δολοφονίας. Η Κρήτη, ένα νησί αποκομμένο από την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα, βαθία αλλοτριωμένη από τον τουρισμό και απαράμιλλα συνδεδεμένη με την κουλτόυρα του κρητικού λεβέντη, μιας περήφανα παρουσιαζόμενης παράδοσης του τόπου, εντείνει την επιβαλλόμενη ετεροκανονική πραγματικότητα που επικρατεί σε όλες τις υπόλοιπες επαρχιακές πόλεις. Τοπικοί φορείς στα πλαίσια της "ανάπλασης" μας εκτοπίζουν από τους δημόσιους χώρους (βλ Πάρκο Γεωργιάδη), μαζί με τους μπάτσους(αστυνομία) που ως συνήθως καταχράζονται την εξουσία τους για να τρομοκρατήσουν το τοπικό κίνημα.

Τα τελευταία τρία χρόνια, με πρόσχημα την πανδημία, μας έχουν επιβληθεί πρωτόγνωρες καταπιέσεις και μια σειρά από αντεργατικά και αντιφεμινιστικά νομοσχέδια (πχ συνεπιμέλεια). Την ίδια στιγμή η υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας έρχεται να χτυπήσει τα πιο ευάλωτα κομμάτια της κοινωνίας · ρομά, μετανάστριες, μη νευροτυπικά άτομα, οροθετικά άτομα και λοατκια (ιδιαίτερα τα τρανς άτομα). Στο ελληνικό σύστημα υγείας, δεν υπάρχει μέριμνα για διεμφυλικά άτομα, αποτρέποντας την πρόσβαση τους στην δημόσια υγεία και υποβάλλοντας τα σε ένα τραυματικό, χρονοβόρο, και κοστοβόρο αγώνα για την φυλομετάβαση τους. Δεν είναι λίγες, ακόμα, οι καταγγελίες διεμφυλικών ατόμων για τρανσφοβικές επιθέσεις στην περίοδο των ελέγχων πιστοποιητικών όταν τα νομικά τους έγγραφα δε συμφωνούσαν με την ταυτότητα φύλου τους. Η αστυνομία, ένας υποτιθέμενος θεσμός προστασίας των δικαιωμάτων μας, κάνει κάθε τι παρά να τα προστατεύει, χρησιμοποιείται για την καταστολή των κινημάτων, ενώ παράλληλα πληθαίνουν οι καταγγελίες όπου θύτες είναι οι ίδιοι οι αστυνομικοί (βλ το πρόσφατο ξυλοδαρμό γυναίκας από τον μπάτσο/αστυνομικό συντροφό της στις Πατέλες 8.5.22). Η αστυνομία με τις ευχές της κυβέρνησης, αποτελεί ένα σαθρό και εκφυλισμένο θεσμό που έρχεται να προστατέψει τους κακοποιητές ανάλογα την τάξη τους (βλ καταγγελία βιασμού στην κάλυμνο, όπου οι αστυνομικοί αποθάρρυναν την επιζήσασα να καταγγείλει τον βιασμό της από τον μεγαλοαστό επιχειρηματία) την ώρα που ο εκπρόσωπος της αστυνομίας χαρίζει απλόχερα συμβουλές για τους κακοποιητές. Κατά την διάρκεια του εγκλεισμού τα περιστατικά βίας εις βάρος των γυναικών και των θηλυκοτήτων αυξήθηκαν καθώς βρισκόντουσαν "παγιδευμένες" στα σπίτια με τους κακοποιητές τους. Μέσα στο 2021 γίναμε μάρτυρες 17 γυναικοκτονιών στην Ελλάδα και το 22' ο αριθμός αυτός συνεχίζει να αυξάνεται. Ενώ βλέπουμε την απουσία απόδοσης δικαιοσύνης για τις χαμένες αδερφές μας, η επιεικής αντιμετώπιση των δολοφόνων του Ζακ/Zackie Oh, και η αθώωση των εμπλεκόμενων μπάτσων(αστυνομικών) οξύνει την δυσπιστία μας στην αστική δικαιοσύνη.

Στον αντίποδα της αστικής δικαιοσύνης,αντιπροτάσσουμε τους αγώνες τόσο των εγχώριων όσο και των διεθνών κινημάτων που συμβάλλουν στην διεκδίκηση θεμελιωδών δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας,των θυληκοτήτων,των φυλετικών μειονοτήτων,των προσφύγων.Τα κινήματα του δυτικού κόσμου έχουν επηρεάσει θετικά την κοινή γνώμη όσον αφορά στον ρατσισμό που βιώνουν οι μειονότητες όπως η κοινότητα των μαύρων,κυρίως στην Αμερική,με το κίνημα Black Lives Matter που ξέσπασε με τη δολοφονία του George Floyd από μπάτσο, και βρήκε παγκόσμια απήχηση αναδεικνύοντας το συστημικό ρατσισμό.Αντίστοιχα,το φεμινιστικό κίνημα έχει αφυπνίσει τις θηλυκότητες και το κοινωνικό σύνολο στα ζητήματα της έμφυλης βίας,της αυτοδιάθεσης του σώματος (συναίνεση,δικαίωμα στην άμβλωση),της κουλτούρας του βιασμού,πετυχαίνοντας μάλιστα την πρόσφατη νίκη των θυληκοτήτων στην Κολομβία για το καθολικό δικαίωμα στην έκτρωση.Για το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα φωτεινό παράδειγμα συνιστά η γειτονική Κωνσταντινούπολη,της οποίας η κοινότητα,παρά την κρατική απαγόρευση και την βάναυση καταστολή εδώ και αρκετά χρόνια,εξακολουθεί να μάχεται για την διεξαγωγή πορειών απελευθέρωσης και την διεκδίκηση συνταγματικών δικαιωμάτων,με κίνδυνο την ασφάλειά της.

Η απαρίθμηση των παραπάνω διεκδικήσεων συνιστά ένα αναμφίβολα ελπιδοφόρο μήνυμα,ωστόσο ο αγώνας δεν σταματά εδώ.Η παγκόσμια άνοδος της ακροδεξιάς και της πατριαρχίας σε συνδυασμό με την ακραία φτωχοποίηση των λαών και την εξαθλίωση τους από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους,αφυπνίζει τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος για τη συστημική αμφισβήτηση των κεκτημένων δικαιωμάτων μας. Η Αμερική ακολουθόντας το οπισθοδρομικό παράδειγμα της Πολωνίας, εντείνει τις επιθέσεις κατά των δικαιωμάτων των γυναικών για ασφαλή πρόσβαση στην έκτρωση. Σε παγκόσμιο επίπεδο οι δολοφονίες των τρανς ατόμων συνεχίζουν να αυξάνονται, με το 2021 να αποτελεί την πιο θανατηφόρα χρονία μετρώντας 375, καταγεγραμμένα από θεσμικά όργανα, θύματα. Τέλος, η εξαθλίωση του πολέμου της Ουκρανίας είναι πολυεπίπεδη, καθώς σε ενδοκρατικό επίπεδο υπάρχει ενδυνάμωση των φασιστικών ενστίκτων στον διοικητικό τομέα, οικονομική στασιμότητα, κατάρρευση των ζωτικών υποδομών και εκτοπισμός μεγάλου μέρος του πληθυσμού σε γειτονικές χώρες, ενώ σε πανευρωπαϊκό επίπεδο έπεται να συμβάλει στην ήδη υπάρχουσα κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Η φτώχεια και η ακρίβεια που μας επιβάλλεται ως συνέπεια αυτής της κρίσης έρχεται να υποβαθμίσει το βιοτικό επίπεδο, κυρίως των πιο καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων, όπως ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, θηλικότητες και μετανάστες.

Αναλογιζόμενα τις συνεχείς επιθέσεις που υφίστανται η ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα και λοιπές καταπιεσμένες ομάδες, γίνεται εμφανής η ανάγκη ύπαρξης ενός δυναμικού κουίρ και φεμινιστικού κινήματος. Από την καταδίκη των δολοφόνων της αδερφής μας Zackie Oh, μέχρι την επέκταση του γάμου στα ομόφυλα ζευγάρια, οι διεκδικήσεις μας δεν σταματάνε. Η δημιουργία του συμπεριλυπτικού αυτού κινήματος που μάχεται ενάντια στην πατριαρχία, τον σεξισμό, την ομοφοβία, την τρανσφοβία, την ηλικιοφοβία, την χοντροφοβία, τον ρατσισμό (και όλες τις εκφάνσεις του), τον φασισμό, και οποιαδήποτε άλλη μορφή καταπίεσης, συνιστά την αφορμή της συνεύρησής μας.

Η πρωτοβουλία Ηρακλείου για ένα αυτοοργανωμένο pride, συστάθηκε το καλοκαίρι του 2021, με απώτερο σκοπό την οργάνωση ενός φεστιβαλ φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας, από ατομικότητες που επιδιώκουμε τη δημιουργία μιας σταθερής παρουσίας στην ηρακλειώτικη κοινωνία. Έχοντας ως παρακαταθήκη τα τοπικά κινήματα και τα φεστιβάλ pride των προηγούμενων χρόνων, οργανωνόμαστε συλλογικά για την διεκδίκηση της ορατότητας μας και της ύπαρξής μας στο δημόσιο χώρο. Επιλέγουμε οι διαδικασίες μας να είναι οριζόντιες και αντι-ιεραρχικές, δημιουργώντας σχέσεις φροντίδας η μία για το άλλο. Δεν βασιζόμαστε στην βοήθεια τοπικών θεσμών, κομμάτων και επιχειρήσεων που χρησιμοποιούν τους αγώνες μας ως πλυντήριο της καταπίεσης που τα ίδια (ανα)παράγουν. Επιδιώκουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη του κόσμου, και την επαφή μας με άλλα κινήματα, γιατί αντιλαμβανόμαστε την αξία της μαζικότητας και την ουσία των διαθεματικών αγώνων.

Στο επερχόμενο φεστιβάλ, επιδιώκουμε την ανάδειξη των ζητημάτων που απασχολούν/πλήττουν την κουίρ κοινότητα, με έμφαση στο βίωμα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων που ζουν στην επαρχία. Φιλοδοξούμε στην δημιουργία ενός ασφαλούς και συμπεριληπτικού χώρου (safe space) όπου θα μπορέσουμε να συζητήσουμε, να ανταλλάξουμε βιώματα, απόψεις, γνώσεις και ιδέες, αλλά και να γιορτάσουμε ανοιχτά και ελεύθερα την ύπαρξη μας σε μια κοινωνία που καθημερινά προσπαθεί να μας τοποθετίσει στο περιθώριο και στην αφάνεια. Με γνώμονα τον πολιτικό διάλογο, επιλέγουμε την συνεύρεση με κάθε ατομο που παλεύει με τον δικό του τρόπο ενάντια στις έμφυλες και άλλες καταπιέσεις που βιώνει, με στόχο ένα ελεύθερο, συμπεριληπτικό και διαθετικό φεστιβάλ.

Καλούμε σε πορεία ορατότητας και διεκδικήσεων το Σάββατο 9 Ιουλίου, ώρα προσυγκέντρωσεις 12:00 στην Πλατεία Ελευθερίας.

πηγή : email που λάβαμε στις 1 Ιουλίου 12h