Παρασκευή 17 Ιουνίου 2022 στις 13.00
Μικροφωνική αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη
κάλεσμα : Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου
Στις 23/05 ο αναρχικός σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης ξεκίνησε απεργία πείνας με αίτημα την υφ' όρων αποφυλάκισή του. Παρόλο που πληροί τις ''αντικειμενικές'' προϋποθέσεις έχοντας εκτίσει 8,5 χρόνια κράτησης το δικαστικό συμβούλιο Άμφισσας απορρίπτει την αίτηση αποφυλάκισής του με πρόσχημα ότι δεν πληροί τις ουσιαστικές προϋποθέσεις. Αυτό σημαίνει ότι βρίσκεται στο χέρι του εκάστοτε εισαγγελέα να κρίνει αν ο κρατούμενος έχει ''σωφρονιστεί''. Η δικαιοσύνη εκδικητικά χρησιμοποιεί αυτό το παραθυράκι του νόμου απέναντι στον σύντροφο λόγω της αμετανόητης στάσης του και της πολιτικής του ταυτότητας ως αναρχικού. Ο σύντροφος θεωρείται "επικίνδυνος" λόγω της χρόνιας ενεργής συμμετοχής του στο αντιεξουσιαστικό/ αναρχικό κίνημα και βρίσκεται αιχμάλωτος στα χέρια του κράτους από το 2013, ενώ έχει κατηγορηθεί μεταξύ άλλων για συμμετοχή στην Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς (για την οποία αθωώθηκε) και για την ληστεία τράπεζας στο Βελβεντό. Η εκδικητικότητα του κράτους κορυφώνεται μετά την απόφαση του να αποδράσει από τον κρατικό του εγκλεισμό.
Οι φυλακές κάθε είδους αποτελούν αναπόσπαστο εργαλείο στα χέρια της κρατικής εξουσίας. Είναι από τα σκληρότερα κατασταλτικά μέσα αφού στερούν από το άτομο την υποτυπώδη ελευθερία του και έχουν εκδικητικό και τιμωρητικό χαρακτήρα. Παράλληλα λειτουργούν ως φόβητρο ώστε να αποτρέψουν άτομα από πράξεις οι οποίες δεν εμπίπτουν στη κρατική νομιμότητα. Οι φυλακές, σαν σύγχρονοι τόποι εξορίας και κοινωνικού αποκλεισμού, συντηρούν το δίπολο νομιμότητας/ παρανομίας το οποίο ταυτίζεται από την εξουσία με το δίπολο του ηθικά σωστού και λάθους, κάτι το οποίο είναι τελείως υποκριτικό σε έναν κόσμο όπου νομιμότητα σημαίνει αδικία, καταπίεση και εκμετάλλευση. Ο σωφρονισμός, ως ιδεολογική βάση για την ύπαρξη των φυλακών, δεν είναι τίποτα άλλο από την ''διαπαιδαγώγηση'' των κρατουμένων σε αξίες ρουφιανιάς, φιλοτομαρισμού και αδιαφορίας.
Για τους αιχμάλωτους αγωνιστές/-ριες επιβάλλεται ένα ειδικό καθεστώς εξαίρεσης. Αυτό σχετίζεται με το κατά πόσο θα μεταμελήσουν για την ανατρεπτική τους δράση αλλά και το κατά πόσο θα διατηρήσουν την πολιτική τους ταυτότητα,αφού για το κράτος είναι επίδικο να επιβληθεί και πολιτικά των αντιπάλων του.Αυτό το καθεστώς εξαίρεσης περιλαμβάνει μια σειρά από τιμωρητικά μέτρα, όπως είναι η άρνηση αδειών, αλληλογραφίας και επισκεπτηρίων, οι τιμωρητικές μεταγωγές, οι ξυλοδαρμοί, τα βασανιστήρια και η επέκταση του χρόνου κράτησης τους. Πολλά από τα παραπάνω έχουν καταφέρει να ανατραπούν μέσα από αγώνες κρατουμένων. Σε παρόμοια κατεύθυνση κινείται και η απεργία πείνας του συντρόφου Γιάννη Μιχαηλίδη, η οποία επιδιώκει να διαρρήξει το καθεστώς αυτό.
Οι έγκλειστες πολιτικές κρατούμενες αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Άλλωστε η αιχμαλωσία είναι πάγιο μέσο της επίθεσης που εξαπολύει ο κρατικός μηχανισμός στα αγωνιζόμενα άτομα που δρουν με στόχο την καταστροφή του ίδιου αλλά και κάθε άλλης μορφής εξουσίας. Με την απεργία πείνας, οι κρατούμενοι/-ες βάζουν το σώμα τους και την ίδια τους τη ζωή σε κίνδυνο ως ανάχωμα στην συνολική επίθεση που δέχονται. Επομένως η σύνδεση των αγώνων εντός και εκτός των φυλακών είναι απαραίτητη για την δημιουργία αλλά και την διατήρηση ενός πολύμορφου και επικίνδυνου για την εξουσία κινήματος. Για αυτό και εμείς στεκόμαστε στο πλευρό των αγωνιζόμενων κρατούμενων, ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο, πατριαρχία και κάθε εκμεταλλευτική και καταπιεστική σχέση.
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΚΛΟΥΒΙΟΥ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΝΟΣ, ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΛΩΝ