Τετάρτη 8 Ιουνίου 2022 στις 18.30
Ανοιχτή συνέλευση για την διοργάνωση πορείας ενάντια στις τρανσφοβικές επιθέσεις
Ο τρόπος που περπατάμε, μιλάμε, ή ο τρόπος με τον οποίο γενικά υπάρχουμε, ορίζει το κατά πόσο ανήκουμε στα κυρίαρχα σις ετεροκανονικά πρότυπα. Αν κάποιο/α/ος δεν καταφέρει ή δεν θέλει να αφομοιώσει καλά το κυρίαρχο πρότυπο, εκεί ξεκινούν τα προβλήματα. Γιατί ανάλογα με το πόσο καλά συμβαδίζεις με τις απαιτήσεις του φύλου που σου αποδόθηκε, τυγχάνεις και της ανάλογης οικογενειακής και εν γένει κοινωνικής επιβράβευσης. Μεγαλώνοντας η καταπίεση με την οποία έρχεσαι αντιμέτωπο, είναι πολύπλευρη και δεν περιορίζεται πλέον μόνο στην οικογένεια, αλλά αναπαράγεται και στο σχολείο, στις φιλίες, στην καθημερινή κοινωνικοποίηση, στις πρώτες ερωτικές σχέσεις, και όλα αυτά στο πλαίσιο μιας χριστιανορθόδοξης ηθικής. Μιας ηθικλης που διαιωνίζει την ιδέα της τιμωρίας, δαιμονοποιώντας τη "μη κανονικότητα" και φορτώνοντάς μας με τύψεις.
Σε έναν κόσμο που με κάθε ευκαιρία ξερνάει τρανσφοβία, εμείς έχουμε το ένα το άλλο*
Ένα ακόμα περιστατικό λεκτικής και σωματικής βίας μας γνωστοποιήθηκε στη συνέλευση πρόσφατα. Παραθέτουμε αυτούσιο το βίωμα των δύο ατόμων που δέχτηκαν την επίθεση:
TW: Αναφορά σε τρανσφοβία, λεκτική και σωματική βία.
"Το περιστατικό συνέβη το βράδυ 12-04-22 περίπου κατά τις 22.30, ακριβώς έξω από το μετρό στο Μοναστηράκι. Μιλάμε για μία ομάδα 20+ ατόμων που ξεκίνησαν να ξερνάνε ομοφοβία/τρανσφοβία, να βρίζουν και στη συνέχεια να χτυπάνε όλοι μαζί μία από μας. Με άπειρο κόσμο τριγύρω λόγω του σημείου, μόνο δύο άτομα αντέδρασαν και προσπάθησαν να μας βοηθήσουν, αλλά στη συνέχεια η ομάδα επιτέθηκε και στα ίδια. Τη στιγμή εκείνη προσπαθήσαμε να παρέμβουμε όσο μπορούσαμε, αλλά δυστυχώς δε γνωρίζουμε αν τα δύο αυτά άτομα που μας βοήθησαν είναι εν τέλει τελείως καλά, αν χτυπήθηκαν περαιτέρω ή αν τα ακολούθησαν επειδή μέσα στον πανικό της επίθεσης κάποια στιγμή χάθηκαν από τα μάτια μας. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να σας πω ότι το "να προσέχετε" θα ήταν αρκετό για να σας σώσει από μία τέτοια κατάσταση, αλλά θα σας έλεγα ψέματα και δεν είναι καθόλου του γούστου μου. Ήμασταν μία ομάδα 5 ανθρώπων που απλά υπήρχαμε σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της Αθήνας. Με άπειρο κόσμο γύρω μας σε μία νορμάλ ώρα. Και παρόλ'αυτά μας επιτέθηκε μια αγέλη 20+ ατόμων χτυπώντας με μανία μία από μας, επειδή απλά τόλμησε να υπάρξει ελεύθερη και περήφανη και να απαντήσει στην τρανσφοβία που άρχισε να δέχεται από το πουθενά. Όταν το "να είσαι προσεκτικ@" καταλήγει να σημαίνει "αν θέλεις να επιβιώσεις περιόρισε την ύπαρξη σου σε κάτι που δε σε εκφράζει απόλυτα ή και καθόλου, ώστε να μην είναι αρκετά "προκλητική" για την κοινωνία που ζεις," καλύτερα να μη λέμε τίποτα. Πώς ακριβώς μπορείς να "προσέχεις" όταν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σε μισεί απλά επειδή υπάρχεις; Το μόνο που θα σας πω και ίσως θα σας παρακαλέσω εδώ που φτάσαμε, είναι να είστε αλληλέγγυ@. Να παρεμβαίνετε, να βοηθάτε και να στηρίζετε με όποιους τρόπους μπορείτε εκείνη τη στιγμή, άτομα που δέχονται επιθέσεις μπροστά στα μάτια σας. Αν δε νιώθεις την ανάγκη να παρέμβεις επειδή δε μπορείς να ταυτιστείς με το άτομο που δέχεται την επίθεση, θεώρησε απλά πως είσαι το επόμεν@ και κάνε κάτι γι'αυτό".
Η καταπίεση ξεκινά από τη γέννα. Ή μάλλον πριν ακόμα γεννηθείς, σου αποδίδεται ένα φύλο και μαζί με αυτό , οι ρόλοι που πρέπει να υπηρετήσεις. Αγοράκι ή κοριτσάκι; Θηλυκό ή αρσενικό; Μπλε ή ροζ βραχιολάκι; Η οικογένεια είναι ίσως το πρώτο φυσικοποιημένο σύστημα καταπίεσης στο οποίο υποβαλλόμαστε χωρίς την επιλογή μας. Ένα σύστημα που παράγει και αναπαράγει ταυτότητες, και αναπαράγεται και το ίδιο, αποκλείοντας οποιαδήποτε «αποκλίνουσα» ταυτότητα δεν το εξυπηρετεί.
Ο τρόπος που περπατάμε, μιλάμε, ή ο τρόπος με τον οποίο γενικά υπάρχουμε, ορίζει το κατά πόσο ανήκουμε στα κυρίαρχα σις ετεροκανονικά* πρότυπα. Αν κάποιο/α/ος δεν καταφέρει ή δεν θέλει να αφομοιώσει καλά το κυρίαρχο πρότυπο, εκεί ξεκινούν τα προβλήματα. Γιατί ανάλογα με το πόσο καλά συμβαδίζεις με τις απαιτήσεις του φύλου που σου αποδόθηκε, τυγχάνεις και της ανάλογης οικογενειακής και εν γένει κοινωνικής επιβράβευσης. Μεγαλώνοντας, η καταπίεση με την οποία έρχεσαι αντιμέτωπο, είναι πολύπλευρη και δεν περιορίζεται πλέον μόνο στην οικογένεια, αλλά αναπαράγεται και στο σχολείο, στις φιλίες, στην καθημερινή κοινωνικοποίηση, στις πρώτες ερωτικές σχέσεις, και όλα αυτά στο πλαίσιο μιας χριστιανορθόδοξης ηθικής. Μιας ηθικής που διαιωνίζει την ιδέα της τιμωρίας, δαιμονοποιώντας τη "μη κανονικότητα" και φορτώνοντάς μας με τύψεις.
Αυτή η εξωτερική και εσωτερική καταπίεση γίνεται ακόμα εντονότερη κατά τη διάρκεια της εφηβείας, όπου τα σώματά μας σεξουαλικοποιούνται και φετιχοποιούνται υπό σισετεροκανονικα κριτήρια. Σε μια ηλικία που η αποδοχή αποτελεί πρωταρχική ανάγκη του ατόμου, εμείς που δεν εναρμονιζόμαστε με τις κυρίαρχες αφηγήσεις φύλου και σεξουαλικότητας βιώνουμε αποκλεισμό, εσωτερική καταπίεση και βία. Αυτή η βία μπορεί να είναι είτε ψυχολογική είτε σωματική και να ασκείται από άλλα άτομα είτε από το ίδιο μας το εαυτό.
Και όταν έρχεται η στιγμή να δουλέψεις, και πάλι αποκλεισμοί. Από τη μία οριοθετείται η έκφραση φύλου και σεξουαλικότητας (φέρσου πιο θηλυκά, βάψου, ξυρίσου, φέρσου σαν άντρας). Από την άλλη ο καπιταλιστικός κανιβαλισμός σου επιβάλλει ένα συνεχώς ανταγωνιστικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο προκειμένου να επιβιώσεις , βρίσκεσαι σε ένα διαρκή αγώνα κομφορμισμού. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακόμη και η ίδια η ύπαρξή μας στο χώρο σε πολλές περιπτώσεις είναι από μόνη της αρκετή ώστε να προκαλέσει αντιδράσεις. Τα κουηρ σώματα βρίσκονται συνεχώς σε κίνδυνο, απλώς επειδή υπάρχουν. Τραμπουκισμοί στο δρόμο, λεκτικοί και σωματικοί, σεξουαλικοποίηση και φετιχοποίηση είναι η καθημερινότητά μας.
Δεν μας εκπλήσσει που μια ακόμα από εμάς βίωσε μια τέτοια πράξη μίσους και αποκλεισμού από το δημόσιο χώρο. Η αδιαφορία των περαστικών επίσης δεν μας εκπλήσσει. Δεν ξεχνάμε ότι τον Ζακ/τη zackie τη δολοφόνησαν μπάτσοι κι αφεντικά μέρα μεσημέρι σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της Αθήνας υπό την ανοχή του πλήθους. Πολλές τρανσφοβικές και ομοφοβικές επιθέσεις συμβαίνουν στους ίδιους δρόμους, με την σιωπηρή συγκατάθεση της πλειοψηφίας. Αλλά και πίσω από κλειστές πόρτες τόσο στα αστικά κέντρα, όσο και στην επαρχία, η κακοποίηση και οι εμφυλοκτονίες* αποτελούν καθημερινότητα. Κι όλη αυτή η βία, η κακοποίηση και ότι άλλο μπορεί να δεχτούμε, εξυπηρέτει την αναπαραγωγή της Αγίας ελληνικής πατριαρχικής οικογένειας, του έθνους-κράτους και εν τέλει του καπιταλιστικού συστήματος και της εξουσίας. Οι παραπάνω θεσμοί μέσω των ΜΜΕ, της εκπαίδευσης και των social media επιβάλλουν εξουσιαστικά και κανονιστικά πρότυπα, τα οποία εισχωρούν και διαπερνούν την κοινωνία κάθετα και διαταξικά, και τελικά εσωτερικεύονται από αυτήν. Αυτή η αφομοίωση οδηγεί κάποιους να αναλαμβάνουν τον ρόλο του θεματοφύλακα που νιώθει υποχρεωμένος να αποβάλει από το δημόσιο χώρο οτιδήποτε ορίζεται "διαφορετικό". Στο πλαίσιο ενός κανιβαλιστικού και ακραία ανταγωνιστικού καπιταλισμού, γεννιούνται τα προνόμια, η εκμετάλλευση καθώς και σχέσεις εξουσίας μεταξύ των καταπιεσμένων. Η "αντρική τιμή" ως ύστατο προνόμιο οπλίζει χέρια. Ακόμα και αν οι θεσμικοί φορείς (αυτο)παρουσιάζονται ως προοδευτικοί, καταδικάζοντας τη ρητορική μίσους, στην πραγματικότητα, στοχεύουν στην αποριζοσπαστικοποίηση των αγώνων των κοινοτήτων μας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το θεσμικό Pride. Ιστορικά, τo pride ήταν μια εξέγερση που ξεκίνησε στη Νέα Υόρκη, από μαύρες και λατίνες τρανς γυναίκες ενάντια στη συστημική καταπίεση και την αστυνομική βία. Πλέον, έχει γίνει μια παρέλαση, με χορηγούς, πολυεθνικές και επιχειρήσεις, που πλαισιώνεται ακόμα και από μπάτσους. Ένα θέαμα που ξεπλένει θεσμούς και προφίλ επιχειρήσεων ως συμπεριληπτικά (pinkwashing), ενσωματώνοντας τη "διαφορετικότητα" σε έναν καπιταλισμό του ουράνιου τόξου (rainbow capitalism). Ένας αγώνας ενάντια στην ανισότητα και την εξουσία, έχει καταλήξει απλώς να την διευρύνει.
Δε συμβιβαζόμαστε με τις πολιτικές δικαιωμάτων (γκέι γάμος, τεκνοθεσία κλπ.) που μας πλασάρουν κράτος και επιχειρήσεις. Αντιστεκόμαστε σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας πάνω στα σώματά μας. Διεκδικούμε τους χώρους που μας στερούν και παράλληλα φτιάχνουμε νέους χώρους που θα μας χωράνε όλα, ελεύθερα και ασφαλή. Ταυτόχρονα, προσπαθούμε να φτιάξουμε φροντιστικές και ισότιμες σχέσεις, αποβάλλοντας τα δικά μας κατάλοιπα εξουσιαστικότητας.
*Το παρόν κείμενο γράφτηκε απο θηλυκότητες και κουήρια. Μιλάμε για την καθημερινή καταπίεση που δεχόμαστε, αναγνωρίζοντας τα όποια προνόμια μπορεί να φέρουμε σαν ατομικότητες ( έμφυλα, φυλετικά, ταξικά)
* Σισετεροκανονικότητα: η συστηματική και κοινωνική επιβολή του στερεότυπου του cis, στρέιτ ατόμου ως το μόνο και καθολικό ον, η οποία αναπαράγει το εμφυλο δίπολο, την ετεροφυλοφιλία και την πατριαρχία. *Εμφυλοκτονίες: επιλέγουμε εδώ να χρησιμοποιήσουμε τον όρο εμφυλοκτονία για να αναφερθούμε σε όποια δολοφονία έχει εμφυλο πρόσημο:σε βάρος ατόμων και σωμάτων τα οποία παρεκκλίνουν από τα σις-ετεροκανονικα πρότυπα και τους έμφυλους ρόλους και η ίδια του η ύπαρξη/ταυτότητα (γυναίκες, κουήρ άτομα, τρανς άτομα, έμφυλα και άφυλα υποκείμενα) βρίσκεται σε κίνδυνο στο πλαίσιο της ετεροσεξουαλικής κυριαρχίας
Γκέι τρανς λεσβίες ιεριες του αισχους είμαστε περήφανα η ντροπη του έθνους
Με πουτανια, με γκλιτερ και με πρωκτικό στο δρόμο να γκρεμίσουμε τον εθνικό κορμό
Υπάρχουν γυναίκες με πουτσες, άντρες με μουνια, παιδιά χωρίς φύλο και τρανσφοβικοι χωρίς δόντια
Είτε είναι Ζακ είτε είναι zackie στους νοικοκυραίους θα βάλουμε γκαζάκι
Είμαστε πολλά δεν κάνουμε ησυχία το κράτος θα το κάψουμε και την πατριαρχια
Πορεία 11/06 - 12:00, Μοναστηράκι
Ανοιχτή αναρχική αντιπατριαρχική συνέλευση