kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Αντιπολεμική μικροφωνική/συγκέντρωση

Αντιπολεμική μικροφωνική/συγκέντρωση

ενάντια στους πολέμους κρατών και κεφαλαίου, Τσιμισκή με Ναυαρίνου, Τρίτη 24/5/22 στις 18.00.

Αναλυτικά το κάλεσμα:

Για τον πόλεμο που έρχεται. Για τον πόλεμο που είναι ήδη εδώ.

Βρισκόμαστε στον τρίτο μήνα από την εισβολή του Ρωσικού στρατού στην Ουκρανία. Στον τρίτο μήνα ενός πολέμου που έχει ήδη κοστίσει πάνω από τρεις χιλιάδες αμάχους νεκρούς και έχει οδηγήσει πάνω από οκτώ εκατομμύρια ανθρώπους στην προσφυγιά. Η πολεμική αναμέτρηση στην Ουκρανία εξέπληξε πολλούς. Κυρίως όσους αντιλαμβάνονται τις κρατικές κινήσεις μόνο σαν δυνάμεις εξωτερικής πολιτικής, χωρίς εσωτερικό ταξικό πρόσημο από τη μία και από την άλλη όσους δεν έχουν καταλάβει ακόμη πως η Ευρώπη δεν είναι το κέντρο του κόσμου.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Η στρατιωτική επέμβαση εκτός συνόρων δεν είναι ξένη για κανένα σύγχρονο κράτος που έχει την εσωτερική συνοχή και τα μέσα να το επιχειρήσει. Το κράτος της Ρωσίας κάθε άλλο παρά εξαίρεση στον κανόνα αποτελεί. Λίγους μόλις μήνες πριν την επέμβαση στην Ουκρανία ο ρωσικός στρατός εισβάλλει και καταστέλλει την κοινωνική εξέγερση στο Καζακστάν διασφαλίζοντας την απρόσκοπτη εμπορική λειτουργία προς όφελος τόσο ρωσικών επιχειρήσεων, αλλά και δυτικών πολυεθνικών κολοσσών. Κάποια χρόνια νωρίτερα ο ρωσικός στρατός έφτασε ως και έξω από την Τιφλίδα της Γεωργίας για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των Ρώσων κεφαλαιοκρατών ενώ στον "εσωτερικό" πόλεμο με τους αυτονομιστές Τσετσένους δεν δίστασε να προχωρήσει σε λουτρό αίματος για να αποφύγει την απόσχιση. Θα χρειαζόταν, ίσως, να αφιέρωνε κανείς ένα ολόκληρο κεφάλαιο για τους τρόπους και τους όρους που ο ρωσικός στρατός έχει ενεργή παρουσία, από την Αφρική ως τα βάθη της Ασίας. Με βάση τα παραπάνω είναι εύκολα αντιληπτό πως ένας από τους λόγους της ρωσικής εισβολής είναι και παραδειγματικός: Όποια κίνηση αμφισβητεί ότι το ρωσικό κεφάλαιο και κράτος θεωρεί ως "ζωτικό χώρο" του, καταστέλλεται. Κι αυτό, πρώτα και κύρια, ισχύει για τον εσωτερικό εχθρό, αλλά σε αυτό θα επιστρέψουμε αργότερα.

Η "άλλη πλευρά", η Ουκρανική ελίτ και οι σύμμαχοί της, δεν έχει ίχνος αθωότητας. Ζούμε σε μία εποχή που το υβρίδιο φιλελεύθερης/σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης με αξιοποίηση φασιστικών και εθνικιστικών ομάδων τείνει να γίνει καθολικό, τουλάχιστον για τον λεγόμενο Δυτικό κόσμο. Από την Ουγγαρία του Ορμπάν ως την Πολωνία του "Νόμος και Τάξη" και την Ελλάδα των συριζανελ και των φασιστικών λεσχών εφέδρων και την Χ.Α., η εθνική σύμπλευση γύρω από μια οικονομική δικτατορία έχει ανάγκη την σιδερένια φασιστική γροθιά στον δρόμο να επιβάλλει πειθαρχία στους άτακτους πληθυσμούς. Ένας αυλικός-γελωτοποιός σαν πρόσχημα μικροαστικής και μεγαλοαστικής εθνικής ενότητας επικεφαλής της κυβέρνησης και τα νεοναζιστικά τάγματα Αζόφ στον δρόμο είναι η ουκρανική εκδοχή του παραπάνω μοντέλου. Η υποστήριξη που λαμβάνει αυτός ο σχηματισμός από όλο το φάσμα της πολιτικής διακυβέρνησης, για παράδειγμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, από Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινους, Νεοφιλελεύθερους και Χριστιανοδημοκράτες, δείχνει πως τα όρια αστικοδημοκρατικής διακυβέρνησης και φασιστικής εκμετάλλευσης είναι πολύ πιο ρευστά απ' ότι πολλές φορές φαντάζονται -ή θέλουν να πιστεύουν- οι θιασώτες του κοινοβουλευτισμού. Η εσωτερική δυναμική μιας ανερχόμενης άρχουσας τάξης που βρέθηκε, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, πιο "ελεύθερη" να αξιοποιήσει τους τεράστιους φυσικούς και ανθρώπινους πόρους της Ουκρανίας οδήγησε σε αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης. Χρήσιμο μοντέλο ώστε -πρώτα και κύρια- να καταστείλει τις όποιες εσωτερικές διεκδικήσεις, βάφοντας τα χέρια της στο αίμα των συνδικάτων στην Οδησσό το 2014 και την εθνοκάθαρση που επέβαλε στις ανατολικές επαρχίες. Μια μάλλον συνηθισμένη ιστορία για τη γέννηση πολλών σύγχρονων ευρωπαϊκών κρατών. Αυτή η εσωτερική εθνοτική/κοινωνική κάθαρση από τη μία και η εξωτερική στήριξη και βοήθεια από τους ΝΑΤΟϊκούς δολοφόνους, από την άλλη, δεν είναι άλλωστε και η σύντομη ιστορία συγκρότησης του σύγχρονου ελληνικού κράτους μετά το '45;

Όλες αυτές οι εσωτερικές δυναμικές και οι εξωτερικεύσεις τους δεν γίνονται, όμως, σε κενό αέρα. Το "διεθνές περιβάλλον", ο μόνιμος και ανηλεής πολεμικός ανταγωνισμός γιγαντιαίων πολυεθνικών εταιρειών και κρατών σε όλον τον πλανήτη, βρίσκεται σε μια, ακόμη κρίσιμη καμπή. Η διαρκής και ανεπούλωτη καπιταλιστική κρίση, που ζούμε τη τελευταία της φάση από το 2008 και έπειτα, συρρικνώνει και απαξιώνει την όποια καπιταλιστική ανάπτυξη με ρυθμούς που ποτέ πριν στην ιστορία δεν είχαν εμφανιστεί. Τεράστια κράτη και κεφάλαια συγκρούονται με πρωτόγνωρους και υβριδικούς τρόπους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Από τον κοινωνικό πόλεμο με αφορμή την πανδημία Covid-19 και την χειραγωγούμενη ενεργειακή κρίση ως την επιστροφή του "σιδηρούν παραπετάσματος" και του "ψυχρού πολέμου" ο κόσμος όπως τον γνωρίσαμε βυθίζεται σε μια άνευ όρων παρακμή. Παρακμή και σήψη που αναπαράγει και διευρύνει το κυρίαρχο δυτικό μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ένα μοντέλο που για να επιβιώσει έχει βουτήξει στο αίμα εκατομμύρια πληθυσμούς και δεκάδες χώρες. Από την πολύπαθη Παλαιστίνη και το Ιράκ ως τη Συρία και την Υεμένη, για να αναφέρουμε μόνο των λίγων τελευταίων ετών, θα χρειαζόταν τόμους επί τόμων για να καταγράψει κανείς τα ΝΑΤΟϊκά εγκλήματα και τους πολέμους που έχει υποκινήσει ή εξαπολύσει απευθείας ο "πολιτισμένος δυτικός κόσμος". Σε αυτό το σκηνικό εμφανίζονται ως "ανταγωνιστές και συνεχιστές" της αμερικανικής επικυριαρχίας μια σειρά από κράτη με μεγαλύτερο την Κίνα. Όμως η διαίρεση του πλανήτη σε δύο διαφορετικά επιθετικά και καπιταλιστικά μπλοκ είναι πρώτα και κύρια ένας ψευδής και ιδεολογικός μηχανισμός χειραγώγησης που αξιοποιείται στο έπακρο από τους κυρίαρχους σε κάθε κράτος. Επιστρέφοντας στον πόλεμο στην Ουκρανία, η διαρκής πολεμική απειλή "εξ ανατολών", από Κίνα και Ρωσία, αξιοποιείται από τις Δυτικές ελίτ για να τσακίσουν κάθε κοινωνική αντίσταση, για να ενσωματώσουν στο εθνικό τους αφήγημα κάθε αντίρρηση, για να προετοιμαστούν ιδεολογικά και πολιτικά για την "εξέγερση που έρχεται", αδυνατώντας να καλύψουν τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες σε όλο και περισσότερους πληθυσμούς. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η απειλή του ΝΑΤΟ, εξοπλίζει την εσωτερική πολεμική μηχανή της Ρωσίας για να καταστέλλει πιο εύκολα το θαρραλέο αντιπολεμικό κίνημα εκεί. Με τον ίδιο τρόπο που η επικείμενη ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ πρώτα απ' όλα διασφαλίζει την εσωτερική άμυνα των άρχουσων τάξεων εκεί, με τελευταίο παράδειγμα την δίκαιη εξέγερση των μεταναστών τον προηγούμενο μήνα. Με τον ίδιο τρόπο που το αξιοποιούν και τα δικά μας εντόπια καθάρματα...

Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι νέα τεράστια ευκαιρία για την ελληνική άρχουσα τάξη επίσης. Η "επιτυχημένη διαχείριση", με στρατιωτικούς όρους, της επιδημίας Covid-19, η καταστολή βασικών συλλογικών δικαιωμάτων χωρίς αντίσταση ουσιαστικά, οι πάνω από τριάντα χιλιάδες νεκροί και η περαιτέρω διάλυση του συστήματος υγείας για τους φτωχούς χωρίς να απαντηθεί με μαζικούς και κινηματικούς όρους, έχει ανοίξει την όρεξη στους Έλληνες κυρίαρχους. Η επιτυχημένη εφαρμογή, ουσιαστικά, μεθόδων αντι-εξέγερσης για δύο συναπτά έτη δίνει την απαραίτητη αυτοπεποίθηση στην ελληνική πολεμική μηχανή να συμμετέχει σε κάθε πόλεμο που μπορεί να απλωθεί. Ήδη πριν την Ουκρανική κρίση συμμετείχε, και μάλιστα έξω από τα πλαίσια του ΝΑΤΟ, στην ανθρωποσφαγή στην Υεμένη με την αποστολή Patriot και προσωπικού στην Σαουδική Αραβία, ενώ σχεδίαζε να στείλει και μαζική στρατιωτική αποστολή στο Μάλι της Αφρικής. Σήμερα κερδίζει πόντους από την αιματοβαμμένη σύγκρουση μετατρέποντας το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης σαν κομβικό σημείο πολεμικού και ενεργειακού εφοδιασμού όλων των χωρών κοντά στην Βαλτική. Αλλά και ενεργοποιώντας τη ΝΑΤΟϊκή βάση της πόλης σαν σημείο απ' όπου γίνονται οι περισσότερες κατασκοπευτικές πτήσεις ελέγχου κινήσεων των ρωσικών στρατευμάτων.

Το ελληνικό κεφάλαιο κερδίζει διπλά με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Από τη μία οι Έλληνες εφοπλιστές έχουν την μερίδα του λέοντος στην μεταφορά του πανάκριβου και αντιπεριβαλλοντικού υγροποιημένου αερίου που παράγεται σε ΗΠΑ και Καναδά στα πλαίσια της ενεργειακής απεξάρτησης της Δύσης από το ρωσικό αέριο και πετρέλαιο. Την ίδια στιγμή, μάλιστα, που είναι οι ίδιοι Έλληνες εφοπλιστές που σπάνε, στην ουσία, το ευρωπαϊκό εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο και αέριο μεταφέροντας τόνους καθημερινά. Αυτός είναι ο λόγος που το ελληνικό κράτος μπλόκαρε από τη μια πλευρές του 6ου πακέτου κυρώσεων της Ε.Ε. προς την Ρωσία ώστε να συνεχίσουν απρόσκοπτα την μεταφορά καυσίμων οι εφοπλιστές αλλά, από την άλλη, ρίχνει διαρκώς λάδι στη φωτιά υποστηρίζοντας, ακόμη και με όπλα, την ουκρανική ελίτ. Με αυτόν τον τρόπο οι Έλληνες εφοπλιστές επιδιώκουν τη μονιμοποίηση της πολεμικής αναμέτρησης στην Ουκρανία που τόσο έχουν ανάγκη.

Γι' αυτόν τον λόγο, μάλιστα, είναι τόσο ενεργή η συμμετοχή των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στη σύγκρουση της Ουκρανίας. Πέρα από τη γνωστή ιστορία της αποστολής "ανθρωπιστικής βοήθειας" που τελικά ήταν πύραυλοι Stinger, πολλαπλοί εκτοξευτές RM-70 και κατασχεμένα καλάσνικοφ το ελληνικό κράτος συζητάει για την αποστολή στην Ουκρανία 130 οχημάτων BMP-1, αντιαεροπορικά συστήματα TOR-M1, μέχρι και S300, όλα ρωσικής κατασκευής με το σκεπτικό πως δεν θα αναβαθμίζονται/συντηρούνται τόσο εύκολα πια και πως θα αντικατασταθούν από αντίστοιχα δυτικών οπλοβιομηχανιών. Ακόμη έχει ήδη παρθεί η απόφαση να αποσταλούν έλληνες στρατιώτες και πολεμικό υλικό στη Δύναμη Ταχείας Επέμβασης (NRF) του ΝΑΤΟ σε Ρουμανία και Βουλγαρία. Ήδη έχουμε αναφερθεί στην μετατροπή της βάσης της Αλεξανδρούπολης σε "Σούδα του βορρά" όπως την αποκάλεσε ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ που συνοδεύτηκε, μάλιστα, από επίσκεψη υψηλόβαθμων Αμερικανών στρατιωτικών στη Θεσσαλονίκη, αναζωπυρώνοντας φήμες για ενεργοποίηση του ΝΑΤΟϊκού στρατηγείου της πόλης. Τέλος από τη Λάρισα απογειώνονται τα πολεμικά-κατασκοπευτικά drone τύπου MQ-9 που ελέγχουν Μεσόγειο και Μαύρη Θάλασσα, με τελευταία τους "επιτυχία" την συμμετοχή στον εντοπισμό της ναυαρχίδας του ρωσικού στόλου που βύθισαν οι ουκρανικές δυνάμεις. Αντιλαμβανόμαστε πως, ήδη, ο ελληνικός στρατός είναι χωμένος μέχρι το λαιμό (και) σε αυτόν τον πόλεμο, ενώ του έχει ανοίξει η όρεξη και για μεγαλύτερη εμπλοκή.

Για την Ελλάδα η πολεμική διαχείριση πληθυσμών δεν είναι κάτι ξένο. Το αντίθετο μάλιστα. Ο πόλεμος κατά των μεταναστ(ρι)ών με κορυφώσεις το 2017 και την συμφωνία Ελλάδος-Τουρκίας-ΕΕ και την κατηγοριοποίηση τους ως "εισβολείς" το 2020 είναι διαρκής και μόνιμος. Η ύπαρξη δεκάδων καμπ σε όλη την Ελλάδα, που μετατρέπονται σε κλειστά κέντρα κράτησης, φυλακές δηλαδή για ανθρώπους που το μόνο τους έγκλημα είναι η αναζήτηση μια αξιοβίωτης ζωής, είναι μοντέλο πολεμικής διαχείρισης που συμβαίνει ήδη. Οι χιλιάδες νεκροί στο Αιγαίο και στον Έβρο με τις επιθέσεις φασιστικών ομάδων, του ελληνικού στρατού, λιμενικού σώματος και της Frontex, τα ανθρωποκυνηγητά τα pushbacks και τις ανατροπές βαρκών είναι εγκλήματα πολέμου. Ενός διακηρυγμένου πολέμου ενάντια σε πληθυσμούς που "πλεονάζουν" για τις καπιταλιστικές ανάγκες και ως εκ τούτου, γι' αυτούς δεν υπάρχουν και δεν αξίζουν να υπάρχουν.

Τι να κάνουμε;

Η Ουκρανία είναι πλέον ο τόπος της απόλυτης καταστροφής. Η Μαριούπολη και το Χάρκοβο έχουν ισοπεδωθεί. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν γίνει πρόσφυγες, χιλιάδες έχουν τραυματιστεί, έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους ή την σωματική τους ακεραιότητα. Εκατοντάδες έχουν βιαστεί, βασανιστεί. Όλες και όλοι έχουν τρομοκρατηθεί. Η Ουκρανία είναι ο τόπος που ο εθνικιστικός εφιάλτης έγινε πραγματικότητα. Σε μια περιοχή όπου όλοι κι όλες μπορούσαν να μιλήσουν μια κοινή γλώσσα και να επικοινωνήσουν, με κοινή θρησκεία, κοινά έθιμα, κοινή πολιτική ζωή για δεκαετίες, τα συμφέροντα των κρατούντων, τόσο στο Κίεβο, όσο και στο Κρεμλίνο, κατόρθωσαν να διαλύσουν την κοινωνική ενότητα, θέλοντας να επιβάλλουν μια επίπλαστη εθνική. Η Ουκρανία είναι η απόλυτη "επιτυχία" της εθνικής ομοψυχίας.

Αυτήν την εθνική ομοψυχία έχουν κατά νου όσοι ονειρεύονται εθνικά "καθαρούς" τόπους, όσοι απαιτούν την "Ελλάδα στους Έλληνες" και ανακαλύπτουν τουρκικές απειλές στα μωρά των μεταναστριών. Αυτήν την εθνική ομοψυχία, όμως, έχουν κατά νου και όσοι θέλουν κοινωνίες-νεκροταφεία μπροστά στην "τουρκική επιθετικότητα" και την ίδια στιγμή απαιτούν "αξιόμαχο του ελληνικού στρατού". Αν μας δίδαξε κάτι η Ουκρανία είναι πως για να αντιμετωπιστεί ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και τελικά ο πόλεμος, απαιτούνται από την πλευρά μας μεγάλες αλλαγές. Και αλλαγές στην πράξη. Αν θέλουμε να βάλουμε κάτι στον αντίποδα της εθνικής κρατικής αφήγησης αυτό δεν μπορεί να είναι μια άλλη -επίσης εθνική και κρατική- αφήγηση με πράσινες ή κόκκινες σημαίες. Δεν είναι μια ακόμη αλλαγή κυβέρνησης. Αν θέλουμε να αντισταθούμε αποτελεσματικά οφείλουμε να κάνουμε τα πρώτα βήματα προς την διαμόρφωση ενός κινήματος που οι βάσεις του θα είναι πολυεθνικές-διεθνιστικές, ταξικές και γειωμένες στις πόλεις και τις γειτονιές. Οι πολυεθνικές κοινότητες αγώνα: από τα ταξικά σωματεία βάσης και τις κοινωνικές συνελεύσεις γειτονιάς μέχρι τις φεμινιστικές ομάδες και τον μαχητικό αντιφασισμό, είναι μονόδρομος αν θέλουμε να χτίσουμε ένα διαφορετικό κίνημα. Ένα κίνημα αποτελεσματικό απέναντι στον πόλεμο που έρχεται, αγωνιζόμενες ενάντια στον πόλεμο που είναι ήδη εδώ.

Στις σειρήνες που ουρλιάζουν την υποταγή μας στον ευρωατλαντικό άξονα της εθνικής αφήγησης να αντιτάξουμε την άρνηση μας σε όλους τους κρατικούς και καπιταλιστικούς πολέμους.
Να μπλοκάρουμε την ελληνική πολεμική μηχανή σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής: από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τους κοινωνικούς αποκλεισμούς ως την πολεμική έρευνα και την στρατιωτικοποίηση των ζωών μας.

Ενάντια στο αξιόμαχο του ελληνικού στρατού να στηρίξουμε κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης του. Από τις κινήσεις αντίστασης μέσα στα στρατόπεδα από κληρωτούς φαντάρους, ως την ολική άρνηση στράτευσης και την κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας.

Ενάντια στην ελληνορθόδοξη παιδεία να αντιτάξουμε μια πολυεθνική και συμπεριληπτική κουλτούρα αυτομόρφωσης.

Απέναντι στον εθνικό πολιτισμό του βιασμού και της επιβολής του ισχυρού και του άριστου να αντιτάξουμε μια κοινότητα ανοχής και ριζοσπαστικής σύνθεσης.

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

διεθνιστική κίνηση antiwar