kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση - Μικροφωνική ενάντια στην ακρίβεια

ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ

Διανύουμε τον τρίτο χρόνο της πανδημίας του Covid-19, και εκτός από τις ψυχολογικές επιπτώσεις που βιώνουμε εξαιτίας της, τώρα ερχόμαστε αντιμέτωπες και αντιμέτωποι με τις οικονομικές συνέπειές της. Το κόστος των βασικών αγαθών έχει αυξηθεί ραγδαία, με αποτέλεσμα να γίνονται ολοένα και πιο δύσκολες οι ζωές μας. Την ίδια ώρα που οι μισθοί παραμένουν σε εξευτελιστικά επίπεδα, βλέπουμε αύξηση των τιμών στα super markets, αύξηση ενοικίων κατοικίας, αύξηση της τιμής των καυσίμων και αύξηση της τιμής της ενέργειας. Και αν είναι πλέον δύσκολο για κάποιον εργαζόμενο να επιβιώσει έτσι, για τους ανέργους, τους μετανάστες, τους αόρατους και περιθωριοποιημένους είναι αδύνατο. Οι παραπάνω (και άλλες) αυξήσεις δεν σημαίνουν τίποτα λιγότερο για εμάς από μείωση της αγοραστικής μας δύναμης, από μείωση του ήδη αστείου μισθού με τον οποίο καλούμαστε να επιβιώσουμε (ούτε καν να ζήσουμε).

Όπως και το 2008, έτσι και σήμερα οι προλετάριοι/ες καλούμαστε να σώσουμε τον καπιταλισμό. Τότε "σώζαμε" τις τράπεζες, τώρα "σώζουμε" τα αφεντικά και την αγορά. Και όταν λέμε "σώζουμε" δεν εννοούμε τίποτα παραπάνω από το να διατηρήσουμε τον πληγέντα από την πανδημία ρυθμό κερδοφορίας των αφεντικών. Το 2010 ο κατώτατος μισθός ήταν 750 ευρώ ενώ σήμερα είναι 650, αλλά με το κόστος στα πάντα να έχει αυξηθεί! Αν το 2010 ήταν δύσκολο να επιβιώσει κανείς με 750 ευρώ, σήμερα αυτό είναι αδύνατο, καθώς υπάρχουν και κάποιοι που "είναι εξαρτημένοι από το μισθό τους". Και η σημερινή κατάσταση δεν είναι μία μεμονωμένη κατάσταση στο ρου της ιστορίας, δεν είναι αποτέλεσμα της υγειονομικής κρίσης, αλλά ένα ιστορικό δομικό μοτίβο που ακολουθεί ο καπιταλισμός και οι αυξήσεις ένα αντανακλαστικό των αφεντικών.

Χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες, η γενική ιδέα των καπιταλιστικών κρίσεων είναι η εξής: Μπορούμε χοντρικά να χωρίσουμε τους ανθρώπους σε 2 ομάδες ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο βγάζουν τα λεφτά τους· στα άτομα που πληρώνονται νοικιάζοντας τις υπηρεσίες τους σε κάποιο αφεντικό (εργατική τάξη), και στα άτομα που βγάζουν λεφτά εκμεταλλευόμενοι την εργασία των προηγούμενων μέσω των κερδών (αστική τάξη). Αυτές οι δύο τάξεις - η παραγωγική και η παρασιτική - έχουν εξ ορισμού ανταγωνιστικά συμφέροντα επειδή η αγοραστική δύναμη είναι ανταλλάξιμο μέγεθος οπότε για να γίνει η μία ομάδα πλουσιότερη η άλλη γίνεται αναγκαστικά φτωχότερη. Η ολοένα και μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου προς τα αφεντικά είναι αυτό που ονομάζουμε "κρίση". Για παράδειγμα, από την αρχή της πανδημίας μέχρι σήμερα προστέθηκαν άλλοι 5,2 εκατομμύρια άνθρωποι στη λίστα των εκατομμυριούχων, ενώ η περιουσία εκείνων που που ανέρχεται σε τουλάχιστον 50 εκ δολάρια αυξήθηκε κατά 25%. Το αποτέλεσμα είναι οι προλετάριοι να δύνανται να αγοράζουν όλο και λιγότερα αγαθά (τα οποία αυτοί ουσιαστικά δημιουργούν) με αποτέλεσμα το χρήμα να κυκλοφορεί όλο και πιο δύσκολα. Οπότε τα κράτη προσπαθούν να "κινήσουν" την αγορά και διευκολύνουν το ρυθμό κερδοφορίας των αφεντικών, για να συνεχίσουν οι εργάτες να καταναλώνουν, και άρα να ζουν, και άρα να δουλεύουν.

Σχετικά με τις αυξήσεις στις τιμές του ρεύματος, κυριαρχεί το αφήγημα που θέλει υπεύθυνη για τη παρούσα κατάσταση τη Ρωσία και τα γεωπολιτικά παιχνίδια που παίζει πάνω στις τιμές του φυσικού αερίου, που είναι και ο βασικότερος τρόπος παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας για τις χώρες της Ευρώπης. Η αφήγηση αυτή ενώ ακουμπάει κάπως το πρόβλημα λειτουργεί αποπροσανατολιστικά, καταρχήν αφαιρώντας οποιαδήποτε ευθύνη από τα ευρωπαϊκά κράτη και τη διαχείριση που έχουν κάνει σε σχέση με την ενέργεια και από τα ευρωπαϊκών συμφερόντων αφεντικά της παραγωγής ενέργειας. Η πραγματικότητα είναι ότι εδώ και δέκα χρόνια, με την Ελλάδα να μπαίνει στο κόλπο μόλις το 2019, τα ευρωπαϊκά κράτη, έχουν θεσπίσει γύρω από την αγορά ενέργειας ένα σύστημα ονόματι target model, που επιτρέπει σε τελική ανάλυση τη διαμόρφωση τιμών πώλησης σε πολύ υψηλά επίπεδα και χωρίς κανένα όριο. Η συνθήκη αυτή επιτρέπει στα αφεντικά να πουλούν τη μεγαβατώρα σε υπερτετραπλασιες τιμές. Το κερδοσκοπικό παιχνίδι που παίζεται σε βάρος μας με αυτόν τον τρόπο συσκοτίζεται και παρουσιάζεται σαν ένα ζήτημα που δε μπορούμε να αγγίξουμε, αφήνοντας τα αφεντικά να συρρικνώνουν ακόμη περισσότερο τους ήδη αστείους μισθούς μας και βγάζοντας λάδι τις ηγεσίες των κρατών. Όμως η επίτευξη της κοινωνικής ειρήνης μέσα από αυτό το τρικ δεν είναι η μόνη επιτυχία της κυριαρχίας. Επικαλούμενη ως μοναδικό υπεύθυνο της ενεργειακής κρίσης τον "αδίστακτο Πούτιν", μεθοδεύεται η αναγκαστική στροφή προς την αναδυόμενη βιομηχανία της πράσινης ενέργειας, ενισχύοντας με το τρόπο αυτό ντόπιους επενδυτές και δικαιολογώντας στα πλαίσια της έκτακτης ανάγκης την λεηλασία της φύσης .

Στην περίπτωση των τιμών των ενοικίων στέγασης, το έδαφος για το κύμα αυξήσεων και εκεί έχει αρχίσει καιρό πριν. Με την αρχή της οικονομικής κρίσης στην ελλάδα ανατιμήθηκαν προς τα κάτω οι αξίες των ακινήτων, δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε ξένα αλλά και ντόπια κεφάλαια να αδράξουν την ευκαιρία και να αγοράσουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα σε εξευτελιστικές τιμές. Εφόσον η ελλάδα αποτελεί τουριστικό θέρετρο για τον υπόλοιπο κόσμο, πολύ μεγάλο μέρος των παραπάνω ακινήτων έχουν χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες της τουριστικής βιομηχανίας, κυρίως μέσω του Αirbnb. Αυτό με τη σειρά του έδωσε το δικαίωμα στους μικροϊδιοκτήτες σπιτιών, να ανεβάσουν την τιμή ενοικίασης λόγω της μειωμένης προσφοράς αφού η ζήτηση παρέμενε ίδια ή ακόμα και αυξανόταν. Και κάπως έτσι οι επενδυτές που περίμενε να έρθουν σαν μεσσίες η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ήρθαν, είδαν και αγόρασαν, αφήνοντας την εργατική τάξη άστεγη. Πολύ σημαντικό ρόλο για την παραπάνω αύξηση έχει παίξει επίσης και ο εξευγενισμός περιοχών (gentrification), όπου με αυτή τη διαδικασία οι παλαιότεροι και πιο αδύναμοι οικονομικά και πολιτικά πληθυσμοί εκτοπίζονται από την περιοχή κατοικίας τους, και τη θέση τους καταλαμβάνουν μεσαία και ανώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα. Όχι αναγκαστικά για να μείνουν, αλλά και για να εκμεταλλευτούν εμπορικά την περιοχή ανοίγοντας μαγαζιά (καπιταλιστική επέλαση). Ταυτόχρονα οι τιμές της γης αυξάνονται και δημιουργούνται υπεραξίες μέσα από τη διαμόρφωση του χάσματος γαιοπροσόδου, δηλαδή στην διαφορά ανάμεσα στην πραγματική και τη δυνητική αξία της περιοχής.

Η απάντηση της κυβέρνησης στην ολοένα χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσής μας είναι μια αστεία πρόταση για αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 2%, ενώ ο έτερος πολιτικός ανταγωνιστής (ΣΥΡΙΖΑ) υπόσχεται 680 ευρώ. Θέλουμε να τονίσουμε πως οποιαδήποτε αύξηση μισθού τέτοιου τύπου δεν είναι κάποιο δωράκι που μας δίνει κάθε φορά ο εκάστοτε διαχειριστής της αστικής δημοκρατίας και του καπιταλισμού, αλλά αποτέλεσμα της ταξικής πάλης και των ταξικών αγώνων. Το θέμα όμως δεν είναι να ψάξουμε να βρούμε ποιος θα μας δώσει περισσότερα ψίχουλα για να συνεχίσουμε να ζούμε για να δουλεύουμε, αλλά να ορθώσουμε τις δικιές μας αντιστάσεις και απαντήσεις. Τέτοιες αντιστάσεις σε ατομικό επίπεδο μπορούν να είναι μικρά καθημερινά πράγματα, όπως κλοπές σε super markets, ρευματοκλοπές, καταλήψεις στέγασης κ.α.. Τέτοιες απαντήσεις αυτομείωσης οι οποίες παρατηρούνται ολοένα και συχνότερα, αρχικά θα πρέπει να αποποινικοποιηθούν κοινωνικά και να μην θεωρούνται "παραβατικές", αλλά δίκαιες και αναγκαίες.

Παρόλα αυτά όμως, τέτοιου είδους μοριακές αντιστάσεις, αν και καλό είναι να γίνονται και αποτελούν την αφετηρία της επαναστατικής λογικής, μένουν διαχωρισμένες από το συμφέρον της τάξης μας και επικεντρώνονται στην ατομική επιβίωση. Η πραγματική και μακροχρόνια λύση δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από την επαναστατική οργάνωση της τάξης μας με κατεύθυνση την αταξική κοινωνία. Όλα τα δεινά της τάξης μας δεν είναι απλά το άμεσο αποτέλεσμα της ευμάρειας των αφεντικών μας, αλλά η ίδια τους η ύπαρξη! Συνεπώς η ταξική συνείδηση αποτελεί μονόδρομο για κάθε προλετάριο, για κάθε μισθωτή σκλάβα, για κάθε δημιουργό πλούτου για την αστική τάξη. Με αφετηρία τη συνειδητοποίηση πως κάθε αφεντικό είναι εχθρός μας, πρέπει οι εργάτριες/ες να οργανονώμαστε σε σωματεία βάσης, σε αυτοοργανωμένες πολιτικές ομάδες ή σε συνελεύσεις γειτονιών παίρνοντας την τύχη στα χέρια μας και βγαίνοντας από τη μίζερη λούπα του διπόλου δουλειά-σπίτι (παραγωγής και κατανάλωσης δηλαδή). Η διεκδίκηση για αυξήσεις μισθών, πληρωμένες υπερωρίες και για καμία μαύρη εργασία δεν πρέπει να αποτελούν μεμονωμένες ατομικές διεκδικήσεις, αλλά να είναι το αποτέλεσμα οριζόντιας συλλογικής ταξικής πάλης. Κανένα αφεντικό και κανένας πολιτικός διαχειριστής δεν πρόκειται να ορίσει τις τύχες μας. Δεν έχει γίνει ποτέ και ούτε και πρόκειται να γίνει στον κόσμο των δομικών ανισοτήτων, στον κόσμο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, στον καπιταλισμό.

ΝΤΟΥ ΣΤΑ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ, ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΤΑΞΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΑΞΗΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ

Σημείο Μηδέν - για την όξυνση του ταξικού πολέμου

πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1617811/
πηγή : email που λάβαμε στις 29 Μαρτίου 17h