kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση ενάντια σε κάθε διαχωρισμό

"Ζούμε μια χρονική συγκυρία, που ο παλιός κόσμος όπως τον ξέρουμε αλλάζει, όσα θεωρούσαμε δεδομένα ανατρέπονται. Και όλα αυτά με πρόσχημα μια υγειονομική κρίση."

Το κράτος και το κεφάλαιο προκείμενου να διατηρούν την εξουσία τους, εργαλειοποιούν τον φόβο και παράλληλα παρέχουν προνομία και αφαιρούν δικαιώματα. Και αυτό συμβαίνει μέσα από την υπόδειξη του «επικίνδυνου «Άλλου», που σήμερα είναι ο ανεμβολίαστος/η, χθες μπορεί να ήταν ο μετανάστης/ρια προχθές η οροθετική σεξεργάτρια και τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος. Με την υπόδειξη ενός επικίνδυνου «Άλλου» το κράτος καταφέρνει διαχρονικά να παρουσιάζεται ως μοναδικός προστάτης και εγγυητής της τάξης και της ασφάλειας. Έτσι, οι διαχωρισμοί επεκτείνονται, οι αντιστάσεις μειώνονται και η εξουσία του κράτους εντείνεται.

Φυσικά η παραπάνω στρατηγική βασίζεται σε μια τεράστια βιομηχανία που παράγει συνειδήσεις, τα σκανδαλωδώς χρηματοδοτούμενα και επομένως ελεγχόμενα ΜΜΕ. Που βλέπουμε να στιγματίζουν και να τοποθετούν κάθε αντίδραση και αμφισβήτηση της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, προληπτικά στη σφαίρα του ανορθολογικού και της συνωμοσιολογίας.

Η υποχρεωτικότητα για την προστασία του συνόλου φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν έχει καμία υγειονομική βάση, δεδομένου ότι όλοι/ες ασθενούν και μεταδίδουν. Είδαμε τη συντριβή της κοινής λογικής όταν απολύονται υγειονομικοί την ώρα που το σύστημα υγείας καταρρέει, ενώ ακόμα και νοσούντες εμβολιασμένοι υγειονομικοί αναγκάζονται να δουλεύουν για να καλύψουν τα κενά. Έτσι κάτω από την επίκληση της έκτακτης ανάγκης αποσιωπώνται οι εγκληματικές πολιτικές διαχείρισης της πανδημίας και οι επιπτώσεις της.

Η υποχρεωτικότητα έχει ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά, με την άμεση μείωση του μηνιαίου εισοδήματος, όποιας/ου δεν επιλέγει να κάνει το εμβόλιο (πρόστιμα στις μεγάλες ηλικίες, ποινές και υποχρεωτικά πληρωμένα από την τσέπη μας pcr και rapid). Ο χρόνος επιστροφής στην εργασία μετά από νόσηση αλλάζει ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς και όχι με βάση τη φυσιολογική ανάρρωση. Επιπλέον, οι απολύσεις και η αδυναμία εύρεσης εργασίας λόγω υγειονομικών κριτηρίων είναι πλέον πραγματικότητα.

Τα πιστοποιητικά υγειονομικής αθωότητας μόνο αθώα δεν είναι, καθώς αποτελούν μέρος μιας στρατιωτικού τύπου κρατικής διαχείρισης του πληθυσμού. Από αυτά δεν εξαρτάται μόνο η πρόσβαση στην ψυχαγωγία αλλά και το αν θα έχεις εργασία και τι εργασία θα είναι αυτή, μέχρι και η πρόσβαση στις υγειονομικές υπηρεσίες. Επί της ουσίας, βλέπουμε σε αυτή την συγκυρία την σταδιακή και μερική μετατροπή των αυτονόητων ελευθεριών σε ατομικά «προνόμια». Τα οποία μπορεί το άτομο ανά πάσα στιγμή να τα κερδίζει ή να τα χάνει, ανάλογα με τις επιλογές του και το αν αυτές είναι εγκεκριμένες από το κράτος ή όχι.

Γίνεται πλέον εμφανής η επικίνδυνη τροπή που παίρνουν τα πράγματα, όταν τα πιστοποιητικά χρησιμοποιούνται ως μέσο πειθάρχησης, ελέγχου και αποκλεισμού. Η ψηφιοποίηση των δεδομένων και η συγκέντρωση τους σε πλατφόρμες εύκολα προσβάσιμες για κράτος και ιδιώτες, έχει αρχίσει να δείχνει τη νοσηρότητα που περιμένει όσους/ες δεν ακολουθούν αυστηρά τις κρατικές επιβολές, ενώ πλέον αναγνωρίζεται ως «δικαίωμα» των εργοδοτών/αφεντικών να μαθαίνουν αυτόματα το «καθεστώς υγείας» των μισθωτών τους.

Πρόκειται για μια στοχευμένη επιτήρηση που μετατρέπει τον/ην καθένα/μια σε δυνητική απειλή και δυνητικό εχθρό. Έτσι, δημιουργείται στο άτομο το αίσθημα του συνεχούς ελέγχου και εν τέλει μπαίνει στο πλαίσιο της αυτοεπιτήρησης. Έτσι περάσαμε «φυσιολογικά» στη συνθήκη όπου το πρωί ελέγχουμε και το βράδυ ελεγχόμαστε.

Σε άλλους καιρούς, οι μαζικές απολύσεις υγειονομικών, το δικαίωμα του ελέγχου της υγείας από τα αφεντικά, η πρόσληψη ή όχι σε μια δουλειά με κριτήριο την υγεία και ο εξαναγκασμός των εργαζομένων στο να ελέγχουν πιστοποιητικά και ταυτότητες, θα είχαν ξεσηκώσει θύελλες αντιδράσεων. Όσο λοιπόν δεν υπάρχουν ουσιαστικές, συλλογικές αντιστάσεις, οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης θα μονιμοποιηθούν, και τα μέτρα θα παραμείνουν. Ακόμη κι αν προσωρινά καταργηθεί η χρήση του Covid-pass ως μέσο μετοχής στην κοινωνική ζωή, πιθανόν να επαναφερθεί είτε μ' ένα επόμενο πανδημικό κύμα, είτε με κάποια καινούργια υγειονομική κρίση και το πιθανότερο, πιο διευρυμένο με άλλους όρους και κριτήρια στα οποία θα πρέπει ξανά να πειθαρχήσουμε. Και το κρίσιμο θα φανεί πάλι μέσα από τις δικές μας αντιστάσεις, το πόσο εύκολα ή όχι θα γίνει πάλι αποδεκτό, και στο αν οι τόσοι μήνες "εκπαίδευσης" του πληθυσμού ήταν αρκετοί ώστε να φαίνεται πια "φυσιολογικό".

Οι κοινωνικοί διαχωρισμοί, το νταβατζιλίκι που δέχεται ο διπλανός μας και ο κοινωνικός κανιβαλισμός, αφορά όλες/όλους εμάς. Όλους εμάς, που νιώθουμε άβολα όταν σκαναριζόμαστε και σκανάρουμε, όλες εμάς που ανησυχούμε για την επέκταση του ολοκληρωτισμού σε κάθε πτυχή της κοινωνικής μας ύπαρξης, με την υποχρεωτικότητα, την πειθάρχηση, τους διαχωρισμούς, τον έλεγχο των ζωών μας.

Το πόσο το κράτος θα επεκτείνει την εξουσία του στις ζωές μας, εξαρτάται από την ίδια μας την ταξική συναίνεση, την ίδια μας την ψυχική υποταγή. Γι' αυτό λοιπόν, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην αναπαράγουμε αυτό το μηχανισμό. Μη μπαίνοντας δηλαδή στη διαδικασία να κρίνουμε τον άλλον για τα «υγειονομικά του φρονήματα», και καλλιεργώντας τη συλλογική συνείδηση μεταξύ μας. Γιατί μέσα σε αυτό το σύστημα, είμαστε όλοι/ες καταπιεσμένοι/ες. Αν θέλουμε να αναζητήσουμε την κοινωνική υποχρέωση που θα προστατέψει εμάς και τους γύρω μας, αυτή δεν είναι άλλη από τους αγώνες διεκδίκησης των εργασιακών μας δικαιωμάτων, την αντίσταση απέναντι στην καταστροφή του περιβάλλοντος, απέναντι στο σύστημα που διευρύνει την φτώχεια, γέννα τους αποκλεισμούς και υποβαθμίζει τη ζωή των από τα κάτω.

Να μην συνηθίσουμε στον έλεγχο

Κατάργηση των υγειονομικών πιστοποιητικών

Ενάντια σε κάθε διαχωρισμό

φυλετικό, έμφυλο, υγειονομικό

Αλληλεγγύη σε όσες/ους

δεν συναινούν στους ελέγχους

κάλεσμα : Πρωτοβουλία ενάντια στον έλεγχο, την υποχρεωτικότητα, τους διαχωρισμούς

πηγή : email που λάβαμε στις 10 Μαρτίου 21h