Τρίτη 8 Μαρτίου 2022 στις 12.00
Πορεία: 8η Μάρτη και είμαστε θλιμμένα στη γιορτή σας
Σιχαθήκαμε να «γιορτάζουμε» το «ωραίο φύλο», την «καλή σύζυγο», την «καλή μητέρα», τη «νοικοκυρά». Το ωραίο φύλο δολοφονείται, η καλή σύζυγος κακοποιείται, η καλή μητέρα απολύεται γιατί γίνεται μητέρα, η νοικοκυρά προσφέρει δια βίου άμισθη εργασία. Όποια βάφεται πολύ είναι γλάστρα και όποια δεν ξυρίζεται είναι μπάζο. Η straight γυναίκα πρέπει να κάνει καριέρα και οικογένεια και η λεσβία πρέπει να θεραπευτεί ή να κρύβεται. Η γυναίκα που δεν γεννήθηκε «γυναίκα»; Αόρατη για μια ζωή.
Για εμάς η 8η Μάρτη δεν είναι μέρα γιορτής αλλά μέρα υπενθύμισης. Μια μέρα υπενθύμισης όλων αυτών που αναγκαζόμαστε να υπομένουμε στην καθημερινότητά μας. Μια καθημερινότητα που σίγουρα δεν είναι ίδια για όλα μας. Αφού καλούμαστε ανάλογα με το φύλο με το οποίο γεννηθήκαμε να ικανοποιήσουμε ένα σωρό «πρέπει», είτε είμαστε γυναίκες, είτε είμαστε άντρες, είτε δεν βρίσκουμε τον εαυτό μας σε κανένα από τα δύο, είτε βρίσκουμε την εαυτή μας και στα δύο. Μια μέρα υπενθύμισης του ότι η «ισότητα» δεν είναι ακόμα υπαρκτή.
Κι ενώ τον τελευταίο χρόνο βλέπουμε ότι πληθαίνουν οι γυναίκες που κατάφεραν να μιλήσουν για ό,τι έχουν υποστεί, κυρίως μέσω του metoo, ωστόσο δεν βλέπουμε να μειώνονται τα περιστατικά έμφυλης βίας. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, κακοποιήσεις, σεξουαλικές παρενοχλήσεις έχουν γίνει μια must είδηση στα κανάλια, τις εφημερίδες και το ίντερνετ. Και ενώ φαινομενικά, ίσως πολλά άτομα να πιστεύουν ότι τα ΜΜΕ «στηρίζουν» τις γυναίκες σε αυτήν την προσπάθεια, σχεδόν πάντα απλά ξεπλένουν: τη μια τους επιφανείς πολίτες που μεμονωμένα δολοφόνησαν ή κακοποίησαν, την άλλη τους βιαστές ονομάζοντάς τους «διοργανωτές ροζ πάρτυ». Εκτός φυσικά αν δεν είναι Έλληνες, οπότε απλά ξερνάνε ρατσισμό. Και αφού Οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι σπεύδουν να καταγγείλουν τα περιστατικά αυτά, δηλώνοντας σοκαρισμένοι, ενώ παράλληλα ψηφίζουν νόμους που όχι μόνο δεν προστατεύουν τις θηλυκότητες, αλλά επιδεινώνουν τη θέση της και διαιωνίζουν τα πατριαρχικά στερεότυπα, τα οποία είναι αυτά που στρώνουν το δρόμο προς την κακοποίηση ή και τη γυναικοκτονία. Οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις είναι πια πλημμελήματα και επιφέρουν μικρότερες ποινές, ο νόμος για τη συνεπιμέλεια κάνει ακόμα πιο δύσκολό για μια μητέρα να ξεφύγει από ένα κακοποιητικό περιβάλλον, η κοινωνική κατακραυγή και οι αρνήσεις γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία στερούν ουσιαστικά από μια γυναίκα την αυτοδιάθεση στο σώμα της στην περίπτωση που θέλει να κάνει έκτρωση.
Όσο και να ωρύονται λοιπόν στα καθεστωτικά ΜΜΕ, γνωρίζουμε καλά ότι τα όποια αιτήματα του έμφυλου κινήματος ικανοποιήθηκαν, δεν δώθηκαν απλόχερα αλλά προέκυψαν από μικρούς καθημερινούς αλλά και μεγάλους συλλογικούς αγώνες. Από τον αγώνα των μεταναστριών που λόγω εθνικότητας βιώνουν πολλαπλάσια την έμφυλη βία. Από τους αγώνες των εργατριών και των ανέργων, που η φωνή τους για τις έμφυλες διακρίσεις που βιώνουν δεν φτάνει όσο μακριά φτάνει η φωνή της αφεντικίνας τους. Από τους αγώνες των κρατουμένων γυναικών, των τρελών και αυτών που παλεύουν μόνες τους την παράνοια αυτού του κόσμου και χάνονται ανώνυμες και αόρατες στα κελιά, στα ψυχιατρεία, στο δρόμο. Από τους αγώνες αυτών που φωνάζουν ότι «οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική, αλλά άντρες καθημερινοί» ή ότι «η ζήλεια δεν είναι αγάπη, αλλά βία». Από τους αγώνες αυτών που επιμένουν ότι το «προσωπικό είναι και πολιτικό» σπάζοντας την ομερτά της κλειστής πόρτας και του «τα εν οίκω μη εν δήμω». Από τους αγώνες των τρανς ατόμων που διεκδικούν την παρουσία τους στο δημόσιο χώρο ενώ έχουν βιώσει βία και bullying, έχουν φάει ντομάτες και ξύλο γιατί το υπέροχο - γυναικείο αν έτσι θέλουν - σώμα τους, έχει ή είχε και πέος. Από όλους τους αγώνες που έχουν συμβεί και θα συμβαίνουν ανά τα χρόνια σε όλο τον πλανήτη. Και για όλα αυτά, για εμάς τα ίδια και για τα αδέρφια μας δεν θα πάψουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε.
Για να κάνουμε παιδιά όποτε και αν θέλουμε˙ για να τα «ρίχνουμε» όποτε δεν θέλουμε˙ για να μπορούμε να γεννάμε και να μην τρέμουμε μήπως χάσουμε τη δουλειά μας ή να πρέπει να αποχωριστούμε το παιδί μας πριν νιώσουμε έτοιμα˙ για να γυρίζουμε σπίτι χωρίς φόβο ό,τι ώρα θέλουμε, φορώντας ό,τι θέλουμε, έχοντας πιει όσο θέλουμε˙ για να μη ντρεπόμαστε να είμαστε όσο αδύνατες, όσο χοντρές, όσο πλαδαρές, όσο βαμμένες, όσο τριχωτές, όσο σεξουαλικά ενεργές, όσο τσούλες και όσο τσόκαρα θέλουμε˙ για να μπορούμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως γυναίκες, ως άντρες, ως τίποτα από τα δύο, ως λίγο και από τα δύο αν το θέλουμε˙ για να μη χρειάζεται να θρηνήσουμε άλλη θηλυκότητα, για να μην ξανανιώσουμε τα τραύματα στο σώμα, το νου και την ψυχή μας με κάθε νέο περιστατικό που μαθαίνουμε ή βιώνουμε.
ΠΟΡΕΙΑ ΤΡΙΤΗ 8.3.2022, 12.00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣ
Έμφυλες Αταξίες
emfylesataksies@protonmail.com
emfylesataksies.wordpress.com
Η 8Η ΜΆΡΤΗ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΓΙΟΡΤΉ, ΕΊΝΑΙ ΑΓΏΝΑΣ ενάντια στην γυναικεία καταπίεση κι εκμετάλλευση
Η κυρίαρχη ιστορία είναι γραμμένη κι αναδεικνύει κατά κύριο λόγο λευκούς άντρες, αφήνοντας στο περιθώριο, αν όχι θάβοντας, τις οπτικές, τις ιστορίες, τα αφηγήματα όλων των άλλων. Από την αφήγηση της ιστορίας απουσιάζουν εμφανώς οι γυναίκες. Κι όσο στην ταυτότητα της γυναίκας έρχονται να προστεθούν κι άλλες, πολλαπλά καταπιεσμένες κοινωνικές ταυτότητες, όπως η μετανάστρια, η αναλφάβητη, η τρανς, η ανάπηρη, τόσο πιο ξεκάθαρα «παραλείπεται» η αναφορά και η συμβολή τους στην εξέλιξη της ιστορίας. Κι όταν αναφέρονται, παίρνουν έναν ρόλο κομπάρσου που πλαισιώνει τον πρωταγωνιστή δυτικό, αστό άντρα. Ίσως λοιπόν μια μέρα σαν κι αυτή να είναι η αφορμή να μιλήσουμε, ξαναφέρνοντας στη μνήμη τις αόρατες της ιστορίας.
Σαν σήμερα, λοιπόν, το 1857, στις μακρινές ΗΠΑ και συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη, διεξάγεται διαμαρτυρία των εργατριών στον τομέα του ιματισμού και της υφαντουργίας.Η διαδήλωση ζητάει αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, μείωση του ωραρίου και αύξηση του μισθού. Διαλύεται βίαια από την αστυνομία, αλλά ήδη το γυναικείο εργατικό κίνημα έχει συγκροτηθεί και οργανώνεται. Μισό αιώνα αργότερα, το 1908, διαδήλωσαν υπό το σύνθημα «ψωμί και τριαντάφυλλα» 15.000 γυναίκες στους δρόμους της Νέας Υόρκης, ζητώντας δικαίωμα ψήφου, αύξηση μισθών και μείωση ωραρίων. Ανάμεσα σε αυτές τις δυο ημερομηνίες μετράμε δεκάδες φεμινιστικούς αγώνες και εκατοντάδες μέρες απεργίας σε εργοστάσια και βιοτεχνίες, σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, με τα ίδια αιτήματα. Από την επόμενη χρονιά κι έπειτα, καθιερώθηκε από τα σοσιαλιστικά κόμματα η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, μια ημέρα μνήμης και αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση και τις εργατικές διεκδικήσεις. Η 8η Μάρτη έχει εκφυλιστεί τις τελευταίες δεκαετίες και έχει μετατραπεί από μέρα αγώνα, σε καθεστωτική μέρα γιορτής. Όσα δώρα και να λάβουμε, δεν θ' αλλάξουν ούτε οι συνθήκες εργασίας μας, ούτε θα σταματήσουμε να κακοποιούμαστε, ούτε να ονομαζόμαστε από τους καταπιεστές μας «το ασθενές φύλο». Δεν θέλουμε λουλούδια και γλυκά την 8η Μάρτη, αυτό που θέλουμε είναι συμπόρευση και συμμετοχή στον μακρύ κι επίπονο αγώνα για την ισότητα, την ελευθερία και τη χειραφέτησή μας.
Ο αγώνας αυτός, χρόνο με τον χρόνο γίνεται ολοένα και πιο επιτακτικός. Ζούμε σε μια συνθήκη όπου βασικά εργατικά δικαιώματα αμφισβητούνται και ανά περιπτώσεις καταργούνται, όπως η άδεια εγκυμοσύνης, όπου οι γυναίκες εξακολουθούν να αμείβονται λιγότερο από τους άντρες και μάλιστα στην «πολιτισμένη» Δύση, όπου οι εσώκλειστες κόρες/μανάδες/σύζυγοι δεν ζουν σε κάποια μακρινή περιοχή αλλά και στη γειτονιά μας, όπου η οικιακή απλήρωτη εργασία ταυτίζεται με τη γυναίκα, όπου η σεξεργασία για ένα τρανς άτομο συχνά αποτελεί μονόδρομο, όπου οι γυναίκες μετανάστριες και προσφύγισσες είναι αόρατες, όπου οποιαδήποτε άλλη ταυτότητα εκτός της straight cis* γυναίκας ή του straight cis* άντρα γίνεται λόγος απόλυσης, κατακραυγής και απομόνωσης, πόσο μάλλον αν είναι και μέλη της εργατικής τάξης.
Επιπρόσθετα, αυτό που έχει στιγματίσει την περίοδο που ζούμε είναι η όξυνση της έμφυλης βίας, και μάλιστα στην πιο ακραία μορφή της: τις γυναικοκτονίες. Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες παραβιαστικών και κακοποιητικών συμπεριφορών απέναντι σε γυναίκες, στον δρόμο, στο σπίτι, στη δουλειά, αλλά και της προσπάθειας συγκάλυψης των υποθέσεων αν οι θύτες είναι υψηλά ιστάμενοι ή «κουμπάροι» της κυβέρνησης. Η ομερτά άρχισε να σπάει με το ελληνικό metoo, με καταγγελίες βιασμών και σεξουαλικών παρενοχλήσεων σε χώρους θεάματος και όχι μόνο. Μπορεί όμως να σπάσει τη σιωπή της στο πλαίσιο του metoo μια άσημη, μια εργάτρια; Θα καλέσουν ποτέ σε κάποιο τηλεπαράθυρο μια γυναίκα χωρίς χαρτιά, για να καταγγείλει τον κακοποιητή της; Η απάντηση βρίσκεται στους αγώνες και στην ενδυνάμωση του γυναικείου κινήματος από τα κάτω. Δεν περιμένουμε τίποτα καλύτερο από τα σεξιστικά ΜΜΕ που καταπιάνονται κουτσομπολίστικα εν είδει μόδας με τη γυναικεία κακοποίηση, ούτε φυσικά από την κυβέρνηση που συγκαλύπτει βιαστές και παιδεραστές.
Από τη σκέψη μιας κυβέρνησης ακροδεξιών, σεξιστών και σκοταδιστών, δεν θα μπορούσε να λείπει η πλήρης αμφισβήτηση της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το καθεστώς γύρω από τις αμβλώσεις, οι οποίες γίνονται δωρεάν μόνο αν οι «ηθικές-θρησκευτικές αξίες» του γιατρού το επιτρέπουν. Την ίδια στιγμή που η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στην Ελλάδα είναι από ανύπαρκτη ως οπισθοδρομική, έχουμε και τη σκανδαλώδη έγκριση από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής ενός προγράμματος που θα διδάσκει στα παιδιά τη «θεωρία του αγέννητου παιδιού». Αλλά τι να περιμένεις από μια χώρα όπου διεξάγεται συνέδριο γονιμότητας με ομιλητές παπάδες και ακροδεξιούς; Όλα τα παραπάνω δεν είναι πρωτοτυπίες του ελληνικού κράτους, αλλά μια παγκόσμια τάση εργαλειοποίησης του γυναικείου σώματος.
Βλέπουμε ξεκάθαρα ότι από τη μία η υποτίμηση της γυναίκας και δη της εργάτριας, είτε στο σπίτι είτε στη δουλειά, και από την άλλη η έμφυλη βία, είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, οι οποίες λειτουργούν αλληλένδετα και συντονισμένα προς μία κατεύθυνση: τη συνέχιση της πατριαρχίας και του καπιταλισμού, του συστήματος εκείνου στο οποίο, για να διατηρήσει την εξουσία της η άρχουσα τάξη, πρέπει να δημιουργεί και να συντηρεί τεχνητούς διαχωρισμούς εντός των υποτελών της. Το κράτος και το κεφάλαιο μας θέλουν υποταγμένες, φοβισμένες και υπάκουες. Δεν θα τους κάνουμε το χατίρι. Οργανωνόμαστε, συσπειρωνόμαστε γύρω από αυτοοργανωμένες από τα κάτω γυναικείες και μεικτές ομάδες, σωματεία βάσης και συλλόγους, και διεκδικούμε μια ζωή με αξιοπρέπεια, διεκδικούμε ισότητα κι ελευθερία για όλες μας. Παλεύουμε για την κατάργηση της εκμετάλλευσης γυναίκας από άντρα, όπως και για την κατάργηση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Παλεύουμε για το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας όπου όλα μας θα είμαστε ορατά και θα συνυπάρχουμε αρμονικά χωρίς αφεντικά, στερεότυπα και διαχωρισμούς.
Ξαναφέρνουμε στη μνήμη τις αόρατες της ιστορίας | Οργανώνουμε τον αγώνα ενάντια στην πατριαρχία και το καπιταλιστικό σύστημα που την αναπαράγει
*cis: συντομογραφία του cisgender, το οποίο αναφέρεται στα άτομα που ζουν και αυτοπροσδιορίζονται με το φύλο που τους αποδόθηκε στη γέννησή τους. Χρησιμοποιείται αντιθετικά με τον όρο transgender.
κάλεσμα : Συνέλευση συτοδιαχείρισης στον λόφο Καστέλι
Μάρτιος 2022