Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2022 στις 12.00
Μικροφωνική συγκέντρωση ενάντια στην πατριαρχία (+καφενείο)
ΟΙ ΦΙΛΕΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΑ ΠΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΣΥΡΜΑΤΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ
Η έμφυλη βία είναι καθεστώς
Το τελευταίο διάστημα, πληθώρα καταγγελιών έρχονται στο φως, οι οποίες κάνουν λόγο για κακοποιητικές, σεξιστικές, ομοφοβικές συμπεριφορές. Πολλές από αυτές παραμένουν στην αφάνεια, ενώ όσες γίνονται γνωστές συνοδεύονται με συνήθεις τακτικές απενοχοποίησης των θυτών. Από τις πρόσφατες παραβιαστικές συμπεριφορές καθηγητών στο 3ο και 4ο λύκειο Θεσσαλονίκης, τις παρενοχλήσεις πανεπιστημιακών καθηγητών σε βάρος δεκάδων φοιτητριών και τον βιασμό της 24χρονης στη Θεσσαλονίκη, έως τις τουλάχιστον 19 αναγνωρισμένες γυναικοκτονίες του τελευταίου χρόνου. Με τις «ευλογίες» του κράτους, πολλοί κακοποιητές βαφτίζονται και προωθούνται από τα ΜΜΕ ως ψυχικά άρρωστοι (εσφαλμένος συσχετισμός και συντήρηση του στίγματος της ψυχικής υγείας), οι οποίοι χρήζουν ειδικής μεταχείρισης. Παράλληλα, η εκάστοτε πράξη χαρακτηρίζεται συχνά ως μια άτυχη στιγμή, αγνοώντας το πολιτικό και κοινωνικό υπόβαθρο της.
Πατριαρχία, κράτος και κεφάλαιο
Τα περιστατικά έμφυλης βίας που γνωστοποιούνται, αποτελούν ψήγματα μπροστά στη συνολική καθημερινή καταπίεση των θηλυκοτήτων. Τα σχόλια στο δρόμο, ο εκβιασμός στη δουλειά, η παρενόχληση στο σχολείο και τη σχολή, ο φόβος στο σπίτι είναι μερικές από τις πτυχές της καθημερινότητας στην πατριαρχία. Σε ένα σύστημα που απαρτίζεται από εξουσιαστικές σχέσεις, συμπεριφορές και αντιλήψεις και στο οποίο κοινός παρονομαστής της καταπίεσης είναι οι έμφυλες ταυτότητες και ρόλοι. Ο σεξισμός και η έμφυλη βία τρέφονται και αναπαράγονται στην πατριαρχική κοινωνία εδώ και αιώνες. Ενώ αναγνωρίζουμε ότι είναι ένα αυθύπαρκτο καταπιεστικό σύστημα, αντιλαμβανόμαστε την αλληλεξάρτηση και αλληλοτροφοδότησή του με το κράτος και το κεφάλαιο. Το κράτος είναι δομημένο και οργανωμένο στη βάση της οικογενειακής παραγωγικής μονάδας και το κεφάλαιο επιστρατεύει την πατριαρχία, όπως και κάθε μορφή εξουσίας, προς όφελός του. Θεσμοθετώντας την τεκνοποίηση ως το βασικό ρόλο του γυναικείου σώματος και συντηρώντας το αφήγημα της ετεροκανονικής πυρηνικής οικογένειας, καθορίζεται ο (ανα)παραγωγικός ρόλος της γυναίκας, δηλαδή την ανατροφοδότηση του εργατικού δυναμικού.
Η πατριαρχία στο νεοφιλελευθερισμό και οι αγώνες μας
Η εξέλιξη του καπιταλισμού και η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, μετασχημάτισαν τις κοινωνικές σχέσεις, αναδιαμορφώνοντας και τους έμφυλους ρόλους μέσα σε αυτές. Η γυναίκα απέκτησε θέση στην εργασία και στην κοινωνική ζωή, τόσο για τις ανάγκες αύξησης της παραγωγής, όσο και υπό τις πιέσεις του φεμινιστικού κινήματος του περασμένου αιώνα για παραχώρηση δικαιωμάτων. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, προωθείται η ψευδαίσθηση της ισότητας και επισκιάζονται οι έμφυλες και ταξικές διακρίσεις, εξασφαλίζοντας έτσι την "κοινωνική ειρήνη". Η ειρήνη που περιφράζει και βεβηλώνει σώματα, που αθόρυβα δολοφονεί και συγκαλύπτει. Η ειρήνη που πνίγει κορμιά μεταναστριών στο Αιγαίο, που εκμεταλλεύεται και εξαθλιώνει εργάτριες. Η ειρήνη που βίαια επιβάλλεται στις καταπιεσμένες αυτού του κόσμου. Στην πραγματικότητα, δεχόμαστε κοινωνικό πόλεμο και όσο αυτός διαρκεί θα απαντάμε με αυτοοργανωμένους φεμινιστικούς αγώνες, με ριζοσπαστικό και διαθεματικό χαρακτήρα που εντάσσεται στον ευρύτερο αντικρατικό και αντικαπιταλιστικό κίνημα. Αγωνιζόμαστε η μία δίπλα στην άλλη μέχρι την ολική χειραφέτηση και την κοινωνική απελευθέρωση.
Είναι Μαρία - δε θέλω να λέω ψέματα - δύσκολοι καιροί.
Και θα 'ρθουνε κι άλλοι. Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.
Κ. Γώγου
Ελευθεριακό Σχήμα Παιδαγωγικού
πηγή : email που λάβαμε στις 20 Φεβρουαρίου 16h